ထီးမူခီး

က်ေသာင္း၀ါးေတာၾကီးအတြင္း က်ေနာ္တို႔ ေတာတိုးေနခဲ့ၾကသည္မွာ နာရီ၀က္ခန္႔ရိွၿပီ။ ယခုထိ ၀ါးေတာအတြင္းမွ မထြက္ႏုိင္ေသး...။ ေျမသားထက္တြင္မူ ၀ါးရြက္ေၾကြတို႔က အထပ္လိုက္ ... အထပ္လိုက္...။ သိပ္သည္းစြာ ရိွေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ၀ါေရႊေရႊ...။ အခ်ဳိ႕က ... နီညိဳညိဳ...။ အခ်ဳိ႕က ညိဳညစ္ညစ္...။ ပင္ယံထက္ရိွ ၀ါရြက္တို႔ကမူ ... စိမ္းျမျမ။ ျမေရာင္အဆင္းျဖင့္ ေလအေသာ့တြင္ ယိမ္းႏြဲ႔ကာေနၾက၏။ မိုးေရ၀ေနသျဖင့္ ၀ါးရြက္ေၾကြမ်ားအေပၚ ျဖတ္နင္းသည့္ က်ေနာ္တို႔၏ ေျခသံက မထြက္ ... လံုုေန၏။ မိုးရြာၿပီးစ ေကာင္းကင္သည္ ထင္းထင္းလင္းလင္းမရိွ...။ အုန္႔အုန္႔မိႈင္းမိႈင္း...။

ပင္ယံခ်င္းယွက္ဖ်ာေနေသာ ၀ါးေတာၾကီးအတြင္း အလင္းေရာင္သည္ ေဖ်ာ့ကာ ညိဳမိႈင္းေနသည္။ ေခၽြးျဖင့္ ရႊဲနစ္ေနေသာ ခႏၶာသည္ စိမ့္္ၿပီး ေအးေန၏။ လႈပ္ရွားေနသျဖင့္သာ ေအးခဲမသြားျခင္းျဖစ္မည္။ အေရွ႕တြင္ ေခ်ာင္း႐ိုးငယ္တခုကို ေတြ႔ရ၏။ ေခ်ာင္းေရျပင္က မက်ယ္၊ ၀ါးတ႐ုုိက္မွ်ပင္ ရိွမည္။ ေရက ရင္စို႔မွ်ပင္ မနက္။ ေတာင္က်ေရ ထိုးဆင္းေနသျဖင့္ ေရစီးကမူ သန္သည္။ တဦးခ်င္းစီ ျဖတ္ကူး၍မရ...။ တေယာက္လက္တေယာက္ ခ်ိပ္ၿပီး ထိမ္းကူးၾကရသည္။

အမ္ဆယ့္ေျခာက္ ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္္အား အသင့္ကိုင္အေနအထားမွ ေၾကာတြင္ ပိုးလိုက္၏၊ ေရက ေအးစက္ေနသည္။ ေခ်ာင္းက သဲေခ်ာင္္းမဟုတ္...၊ ေအာက္တြင္ ေက်ာက္တုံးမ်ား ရိွသည္။ ေက်ာက္တုံးမ်ားက ေရညိႇမ်ားႏွင့္ ေခ်ာေန၏။ ေရစီးက ထိုး .. ေက်ာက္တုံးက ေခ်ာႏွင့္ မလဲရန္ သတိထားၿပီး တလွမ္းခ်င္း လွမ္းရသည္။

`ဒီအခ်ိန္ အပစ္ခံရရင္ေတာ့ ေခ်ာင္းထဲမွာ အေလာင္းေတြ ေမ်ာကုန္ေတာ့မွာပဲ` ဟူ၍ ကူးေနရင္း အေတြးက ေတြးမိေသး၏။ အေတြးမွ်သာ...။ ျပႆနာကမရိွ...။ က်ေနာ္္တို႔ေရွ႕တြင္ KNLA ရင္း (၈) မွ တပ္ခဲြတခဲြလုံး ကူးၿပီး တဖက္ကမ္းပါးတြင္ ေနရာယူထားၾကၿပီးျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္း႐ုိး၏ တဖက္ကမ္းပါးတြင္မူ `ေကာ`ေနၿပီျဖစ္သည့္ လယ္ကြင္းငယ္...။

က်ေသာင္း ၀ါးေတာၾကီးက ေခ်ာင္း၏ တဖက္တြင္ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေခ်ာင္း႐ိုးငယ္က ၀ါးေတာၾကီးအား တိကနဲ ျဖတ္ပိုင္းထားသကဲ့သို႔...။ လယ္ကြင္းငယ္၏ တဖက္တြင္မူ ေတာင္စြယ္စြန္းသည္ တေျဖးေျဖး သြယ္ႏွိမ့္ကာ ဆင္းသြား၏။ လူသြားလမ္းအား ေရးေရးေတြ႔ရသည္။ လူသြားလမ္းက ေခ်ာင္း႐ိုးအတိုင္း ဆန္ၿပီး ေခ်ာင္း႐ိုးႏွင့္ ယွဥ္လ်က္ရိွ၏။ လမ္းက ေတာင္စြယ္အတိုင္း ေတာင္ေပၚသို႔တက္သည့္ လမ္းမဟုတ္...။ ေတာင္စြယ္အစြန္းအား ပြတ္ကာသီကာ ကပ္ၿပီး ေခ်ာင္းႏွင့္ယွဥ္လ်က္ ေခ်ာင္းညႇာဘက္ဆီသို႔ သြားသည့္လမ္း...။

က်ေနာ္တို႔က ေခ်ာင္းကူးၿပီး လူသြားလမ္းငယ္ေလးအတိုင္း ေခ်ာင္းအား ဆန္ေလွ်ာက္သည္။ ေတာင္စြယ္အစြန္းသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္မူ လမ္းငယ္အတိုင္း မလိုက္ေတာ့...၊ လမ္းမွ ဖယ္ခြာၿပီး ေတာင္စြယ္အစြန္းမွ ဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း ေတာင္ေပၚသို႔ တက္ၾကသည္။ လူသြားလမ္းငယ္ႏွင့္ ေတာင္စြယ္တန္းသည္ မ်ဥ္းၿပိဳင္လည္းမက်...။ ၾကက္လွ်ာသ႑ာန္ေစြေစြေလး သြယ္ေန၏။ ေတာင္စြယ္တန္းက လူသြားလမ္းငယ္အား မိုးထား၏။

ေတာင္စြယ္တန္းေပၚမွၾကည့္လွ်င္ လူသြားလမ္းငယ္အား စီး၍ျမင္ရ၏။ ထိုေတာင္စြယ္တန္းေလးတြင္ပင္စီ၍ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းအား ေနရာခ်လိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းတြင္ KNLA ရင္း (၈) မွ တပ္ခြဲတခြဲ၊ ရင္း (၉) မွ တပ္ခြဲတခြဲႏွင့္ က်ေနာ္တို႔က တပ္စိတ္တစိတ္...၊ စုစုေပါင္း တရာေက်ာ္ခန္႔ ရိွမည္။

စစ္ေၾကာင္းမႉးက သုခိုပိုးလိုျဖစ္သည္။ သူကား ... KNLA တပ္ရင္း (၉) မွ ဒုရင္းမႉးလည္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းတြင္ RPJ-5...RPJ-7...၊ ၆၀ မမ တလက္ႏွင့္ `နာတိုး` စက္လက္ ႏွစ္ခံုပါသည္။ သစ္ပင္၀ါးပင္တို႔က အပင္ငယ္မ်ားသာ...။ က်ဥ္ကြယ္မရ..၊ မ်က္ကြယ္သာရ၏။ စစ္ေၾကာင္းမႉးက ပစ္က်င္းတူးခိုင္း၏။ ေပါက္ျပားမပါ .. ေဂၚျပားကမရိွ..၊ မတက္ႏုိင္..။ ေျခသလုံးခန္႔ရိွသည့္ သစ္မာပင္တပင္အား ခုတ္၍ အဖ်ားခွၽြန္ၿပီး သစ္သားတူရြင္းလုပ္ကာ တူးၾကရသည္။ ေျမသားက ေပ်ာ့သျဖင့္ လူတထိုင္စာပစ္က်င္း တူးရသည္မွာ မၾကာ...။ အလင္းေရာင္က လုံးလုံးစုန္းစုန္းျမဳပ္သြားေလၿပီ။ ဘုတ္`အီ`သံတို႔ကား ... တိုး၍၊ တိတ္၍ သြားၾကၿပီ။ အေမွာင္သည္ တေစၧတေကာင္အလား ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ တိုး၀င္လာ၏။ ကင္းအား ႏွစ္ေယာက္တကင္းခ်သည္။ ကိုယ့္ပစ္က်င္းတြင္ပင္ ေစာင့္ရမည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔မွ စစ္ေရးတာ၀န္ခံက က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္း၏ စစ္ေရးရည္မွန္းခ်က္အား ရွင္းျပသည္။

ရန္သူ၏ စခန္းတခုအား တိုက္မည္။ စခန္းသိမ္းတိုက္ပြဲ...။ ဒီ-ေဒးက .. မနက္ျဖန္..။ န-နာရီက .. ၀၄.၃၀ နာရီ...။ စခန္းက`ထီးမူခီး`စခန္းျဖစ္သည္။ ရန္သူအင္အား တရာခန္႔ ရိွမည္။ ဒုရင္းမႉးတေယာက္ ဦးစီးသည့္စခန္း ျဖစ္သည္။ စခန္းသုိ႔ တက္ရာတြင္မူ... KNLA ဗဟုိမွ အထူးကြန္မန္ဒို တပ္ခြဲတခြဲက တက္မည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းက စခန္းမွ ၿပိဳဆင္းလာမည့္ ရန္သူအား ေစာင့္၍ ေခ်မႈန္းရန္ျဖစ္သည္။ ရန္သူ႔ဘက္မွ အနီးဆုံး စစ္ကူလာႏိုင္သည္က...`မူသယ္-ဗ်က္ေကာ´စခန္းမွ ျဖစ္သည္။ `မူသယ္-ဗ်က္ေကာ´တြင္ တပ္ရင္းမႉးႏွင့္ စစ္ေၾကာင္း (၁) ရိွသည္။ မူသယ္-ဗ်က္ေကာႏွင့္ ထီးမူခီးတို႔၏ ေရွ႕တမ္းဗ်ဴဟာက `ေက်ာက္ၾကီးၿမိဳ႕` တြင္ ထိုင္၏။ ေက်ာက္ၾကီးဗ်ဳဟာ၏ လက္ေအာက္ခံစခန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ဗ်ဳဟာက အလယ္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံ ဗ်ဴဟာျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္က ဗ်ဳဟာမႉးမွာ ဗိုလ္မႉးၾကီးေဇာ္ထြန္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ဆင္ေရးဘက္မွ ဗ်ဴဟာမႉးမွာမူ KNLA မွ ဗိုလ္မႉးၾကီး `ေလာ၀ါဒီ´ ျဖစ္၏။ `ေလ၀ါဒီ´ကား ... မာနယ္ပေလာ ခုခံေရးစစ္ပြဲတြင္ နာမည္ရသည့္ စစ္သည္ေတာ္တဦး...။ KNLA မွ အားကိုးရေသာ စစ္ေခါင္းေဆာင္တဦး...။ ၿပီးလွ်င္.... KNU ဥကၠ႒ေဟာင္း မန္းဘဇံ၏ သားမက္လည္းျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ပင္ ၾကီးျပင္းခဲ့သည့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတဦးဟု ဆိုရမည့္သူ ျဖစ္၏။

က်ေနာ္နားလည္လိုက္၏။ ရန္သူ၏ မာနယ္ပေလာထိုးစစ္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ႐ိုက္ခ်ဳိးလိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ... ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ နီးကပ္သည့္ ရန္သူ႔စခန္းမ်ားအား ျပန္လည္ထိုးစစ္ဆင္သည့္ စစ္ဆင္ေရး...။ ပထမ .. ထီးမူခီး။ ၿပီးလွ်င္ ... ေက်ာက္္ၾကီးကို သိမ္းမည္။ ၿပီးလွ်င္...။ ၿပီးလွ်င္...။ က်ေနာ့္ရင္ေတြ အခုန္ျမန္လာ၏။ အေတြးထဲတြင္မူ မ၀့ံမရဲေတာ့ ျဖစ္မိ၏။ မ၀့ံမရဲျဖစ္မိသည္ကား ... က်ေနာ္တို႔၏ အေျခအေနႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔၏ စစ္ေရးစုဖြဲ႔မႈက တပ္စိတ္ႏွစ္စိတ္ ရိွ၏။ ထိုတပ္စိတ္ႏွစ္စိတ္အား တာ၀န္ခံသည့္ စစ္ေရးတာ၀န္ခံ တေယာက္ရိွ၏။ တပ္စုမႉးသေဘာ ေဆာင္မည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က စစ္ေရးလမ္းစဥ္မရွိသည့္အတြက္ အၿမဲတမ္း တိုက္ခိုက္ေရးတပ္မ်ဳိး စုဖြဲ႔ထားျခင္းမရွိ...။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အေျခအေနက ေတာင္းဆိုလာလွ်င္ .. လက္နက္ကိုင္တပ္ဖဲြ႔အား စုဖဲြ႔၍ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း ပါ၀င္ၾကသည္။

တိုက္ပြဲၿပီးလွ်င္ .. တပ္စုဖြဲ႔မႈအား ဖ်က္သိမ္း၍ အျခား ႏိုင္ငံေရး၊ စည္း႐ုံးေရးလုပ္ငန္းမ်ားအား လုပ္ေဆာင္ၾက၏။ က်ေနာ္တို႔က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ `ေဗာ္လံတီယာ´ သေဘာေဆာင္၏။ ယခုစစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ပါလာသည့္ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔၏ တိုက္ခိုက္ေရးသမားမ်ားအား ၾကည့္လွ်င္ ... စစ္ေရးတာ၀န္ခံႏွင့္ တပ္စိတ္မႉး ႏွစ္ဦးက၊ ယခင္ ABSDF တပ္ရင္း (၂၀၉) ႏွင့္ (၂၁၀) တို႔တြင္ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ၾကဖူးသျဖင့္ စစ္သင္တန္းေက်မည္။ တိုက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳ ၃-၄ ႏွစ္စီ ရိွဖူးၾက၍ စစ္ေရးအေတြ႔အၾကဳံ ရိွသည့္သူမ်ားဟုဆိုလွ်င္ ရမည္။

က်န္သည့္သူမ်ားက....။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္သုံးေယာက္က ၿမိဳ႕ျပမွ ထြက္ခြာလာၾကၿပီး အဖဲြ႔၏ `ဟိတိုးထ`စခန္းသို႔ ေရာက္သည္မွာ သုံးရက္မွ်ပင္ မျပည့္တတ္ေသး...။ သုံးရက္ေျမာက္ မနက္တြင္ ဤစစ္ဆင္ေရးကိစၥ ေပၚလာ၏။ အမွန္တြင္မူ ဖြဲ႔စည္းပံုျပည့္ အစိတ္သံုးဆယ္ခန္႔ႏွင့္ တပ္စုတစုစာ ထြက္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ..... မျဖစ္ခဲ့။ စခန္းတြင္ရွိသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားက ေရာဂါသည္ႏွင့္ ဂီလာနမ်ား......။ အခ်ဳိ႕က အူက်သည့္သူ....။ အခ်ဳိ႕က အ႐ိုးယားသည့္ ေရာဂါသည္....။ ေရာဂါေတြက ဆန္း၏။ စစ္ေရးအရ တုိက္ပြဲ၀င္ရန္ က်န္းမာေရးက မသင့္....။ထားေတာ့.... အဆံုး၌ ဆယ္တစ္ေယာက္သာ ထုတ္ႏုတ္၍ရ၏။ ဤတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္သစ္ သံုးေယာက္အား အေရးေပၚတုိက္ခိုက္ေရး က်ဴရွင္ေပးေတာ့၏။ က်ေနာ္တုိ႔၏တုိက္ခိုက္ေရးက်ဴရွင္အား ဘားတုိက္အတြင္း၌ပင္ ဖြင့္၏။

ဒါက ..... AK-47 ၊ ဒါက .... AR-15၊ ဒါက ......M-16.....။ မဂၢဇင္းက်ည္အိမ္ကို တပ္ရင္ ဒီလို....ျဖဳတ္ေတာ့ ဒါေလးကို ဖိၿပီး ျဖဳတ္.....။ ေမာင္းက ဒီလိုတင္.....လံုၿခံဳေရးခလုတ္က ဒီမွာ .....၊ တခ်က္ခ်င္းပစ္ရင္ ဒီခလုတ္ကို ဒီမွာထား .... အတြဲလိုက္ပစ္ရင္ေတာ့ ခလုတ္ကို ဒီကိုေရႊ႔......။ ဒါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ သင္တန္းခ်ိန္က နာရီႏွင့္တြက္လွ်င္ သံုးနာရီထက္မပို.....။ က်ေနာ္ႏွင့္ ကင္းအတူက်သည့္ ရဲေဘာ္ေလးမ်ားအား ေမးၾကည့္သည္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္တို႔ထက္ နည္းနည္းသာသည္။ `ဟီတိုးထ´ သို႔ ေရာက္ခါစ၌ စစ္သင္တန္းအား ၇ ရက္ခန္႔ တက္ခဲ့ၾကရသည္ဟု ဆုိသည္။ ပစ္၊ ေထာက္၊ ေမွာက္၊ လွိမ့္တုိ႔ ရသည္။ ေသနတ္တလက္လံုး ျဖဳတ္တတ္၊ ဆင္တတ္သည္။ ပစ္မွတ္ကိုခ်ိန္ၿပီး ေလးငါးဆယ္ခ်က္ခန္႔ ေသနတ္ေဖာက္ဖူးၾကသည္ဟု ဆို၏။ မဆိုးေသး.....။ စစ္အႏုပညာတြင္ ခ်ဳိမႈိင္မႈိင္သာ ကတတ္ေသာ က်ေနာ္တုိ႔က ဇာတ္ခံုေပၚသို႔ တက္၍ ေနရာယူထားၿပီးၾကေလၿပီ....။ ကျပရမည့္ပြဲက ပြဲၾကီး .....။ မတတ္ႏိုင္....။ ခြက္ခြင္းသံက ျမည္ေနၿပီ....။

က်ေနာ္၏ေရွ႕ လွ်ဳိကေလးအတြင္းမွ သစ္ကိုင္းေျခာက္နင္းသံေၾကာင့္ ကင္းတာ၀န္ယူေနသည့္ က်ေနာ့္တာ၀န္အား သတိကပ္မိ၏။ အေတြးတုိ႔အား ရပ္ပစ္လုိက္၏။ အသံလာရာသို႔ ၾကည့္သည္။ မျမင္ရ....။ လွ်ဳိေလးအတြင္း မည္းမည္းေမွာင္ေမွာင္.....။ အသံအား နားစြင့္၏။ တြားသြား၍တက္လာသည့္ အသံမ်ဳိးမ်ား ၾကားရေလမလား.....။ အၾကားအာ႐ုံအား အစြမ္းကုန္ စူးစိုက္ထား၏။ မၾကားရ.....။ ေနာက္ထပ္မူ မည္သည့္အသံမွ ထပ္မၾကားရ။ ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာႏွင့္ပင္ ....။ ေကာင္းကင္သည္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး လင္းလာလုိက္၊ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားလုိက္ႏွင့္ အလင္းႏွင့္အေမွာင္အား တလွည့္ဆီ လွစ္ျပေနသည္။ ေလးကိုင္းသ႑ာန္ လကေလးသည္ တေရႊ႔ေရႊ႔ႏွင့္ အေနာက္အရပ္ဆီသို႔ လြင့္ေမ်ာေန၏။ ညိဳမဲမဲ မိုးတိမ္မ်ားက အုပ္စုဖြဲ႔၍ ေလးကိုင္းသ႑ာန္ လေလးဆီသို႔ ေလဟုန္စီး၍ အေျပးလုိက္ေန၏။ ၿပီးလွ်င္ ..... လမင္းငယ္အား ဖံုးဖိလိုက္ၾက၏။ ၿပီးလွ်င္ ..... ေနာက္တြင္ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး တိမ္ညိဳမဲတို႔က ေလဟုန္္ႏွင့္အတူ ႏွင္ျပန္၏။

ညက မဟူရာတလွည့္.... ေဘာ္ေငြအိုေရာင္တလွည့္။ စိတ္အတြင္း ဆရာေမာင္ႏွင္းခိုင္၏ `တေၾကာင္းဆြဲမုဆိုး´ ကဗ်ာအား သတိရမိ၏။

`စိမ့္ၾကီးၿမိဳင္ၾကီး လွ်ဳိေျမာင္ခရီးမွာ....

ည ကလည္း က်ပ္တည္းက်ပ္သပ္

လ ကလည္း ကပ္သီးကပ္သပ္

အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ မ်က္လံုးငတ္ေတာ့......´

ေရႊအိမ္စည္