၂၀၀၉ ခုႏွစ္ မႈန္၀ါး၀ါး

ေခတ္ျပိဳင္

အန္အယ္လ္ဒီ၏ အနာဂတ္ကုိ မႈန္ဝါးေနသည္ဟု ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ကုန္ပုိင္းတြင္ ဦးဝင္းတင္က သုံးသပ္၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အနာဂတ္ကုိၾကည့္ေတာ့လည္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားက ႀကီးစိုးေနသည္ဟု ဦးဝင္းတင္က ျမင္၏။ ဦးဝင္းတင္၏ အျမင္ႏွစ္ရပ္သည္ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ျမင္ကြင္းကုိ ပုံေဖာ္လုိက္သည္ႏွင့္တူ၏။

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ကုန္ အန္အယ္လ္ဒီအေျခအေနကုိ ၾကည့္ေတာ့လည္း လႊတ္ေတာ္ေခၚေပးေရး ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ျပန္သုံးသပ္ေရး အခ်က္ေတြ လုိက္ေလ်ာဖုိ႔ စစ္အစိုးရကုိ (၆) လ အခ်ိန္ေပးထားသည္။ စစ္အစိုးရဘက္ကလည္း ဖြဲ႕စည္းပုံျပင္ဖုိ႔ေနေနသာသာ ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ မလုပ္ႏုိင္ဟု အျပတ္ေျပာထားၿပီးျဖစ္၏။

၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ကလည္း အလားတူ လႊတ္ေတာ္ေခၚေပးေရး အထူးေၾကညာခ်က္မ်ဳိး အန္အယ္လ္ဒီထုတ္ၿပီး ႏွစ္ဆန္းတရက္မတုိင္ခင္အေၾကာင္းျပန္ရန္ စစ္အစိုးရကုိ ရာဇသံေပး၏။ ဘာမွ်မထူး။ သည္ၾကားထဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္း သားမ်ား လႊတ္ေပးေရးအတြက္ စစ္အစိုးရကုိ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေငြေၾကးအကူအညီ ေပးသင့္တယ္ဆုိၿပီး ဂမ္ဘာရီက ဘမ္ကီမြန္းကုိ အဆိုျပဳျပန္၏။

တခ်ိန္က အာဆီယံ၏ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ဆက္ဆံေရး မေအာင္ျမင္သည့္အဆုံး ျမန္မာစစ္အစိုးရကုိ ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ က်င့္သုံးဖုိ႔ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပုိင္းမွာ ႏုိင္ငံတကာအသုိင္းအဝန္းက ယူဆ၏။ မေအာင္ျမင္။ ေနာက္ဆုံး ကုလသမဂၢမွ ေဒၚလာ (၁) သန္း ကူညီေရးကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိပင္ စစ္အစိုးရပယ္ခ်ခဲ့သည့္အတြက္ ဂမ္ဘာရီ၏ နအဖကုိ ေငြႏွင့္ျဖားေယာင္းေရး သံတမန္နည္းလမ္းမွာ အန္အယ္လ္ဒီ၏ လႊတ္ေတာ္ေခၚေပးေရး ေတာင္းဆုိခ်က္လုိ ပစ္ပယ္ခံရဖုိ႔မ်ား၏။

ျမန္မာဘက္ကၾကည့္လွ်င္ ႏုိင္ငံတကာ အားေပးမႈမွာ အားကုိးစရာ လုိလုိထင္ရ၏။ ႏုိင္ငံတကာအသုိင္းအဝန္းဘက္က ၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာ့အေရးမွာ ဒါဖာအေရး၊ ဂါဇာအေရး ဇင္ဘာေဘြအေရးေတြႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ တျခားကမၻာျပႆနာေတြထဲက အေသးအမႊား တခုသာ ျဖစ္ေနျပန္၏။

အေမရိကန္ကုိၾကည့္ေတာ့လည္း ဆတ္ဒန္ကုိ ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္ေသာ္လည္း ေပးဆပ္ရသည့္တန္ဖုိးက မနည္း။ ဆင္ဖုိးထက္ ခၽြန္းဖုိးႀကီးသည့္ ကိန္းဆိုက္ေန၏။ သည္ၾကားထဲ ေႂကြးၿမီစီးပြားကပ္ ၂ဝဝ၈ ပါ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ အေမရိကန္စီးပြားေရး နာလန္မထူႏုိင္ျဖစ္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ အေရးသည္ အေမရိကန္ဘက္ကၾကည့္လွ်င္ စီးပြားကပ္ဆုိက္သည့္ အေမရိကန္ဘဏ္တခုကုိ ကယ္တင္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးေနျပန္၏။

အေမရိကန္စီးပြားေရး ဟပ္ခ်ိဳးဆုိသည္ႏွင့္ ကမၻာ့စီးပြားေရး အေအးပတ္သည္ဆုိသည့္ ဆုိ႐ုိးစကားရွိ၏။ အေမရိကန္စီးပြားေရးအေပၚ ကမၻာ့စီးပြားေရး မည္မွ်မွီတည္ေနရသည္ကုိ တင္စားခ်က္ျဖစ္၏။

ယခုေတာ့ အေမရိကန္စီးပြားေရးျပႆနာက ဟပ္ခ်ိဳးအဆင့္မဟုတ္။ စီးပြားေရး ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးဟုပင္ ဆုိႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့စီးပြားေရးေတြ ကုရာနတၱိ ေဆးမရွိသည့္ကိန္း ဆုိက္ကုန္၏။ ျမန္မာလုိႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာပင္ အေရာင္းအဝယ္ေတြထုိင္းၿပီး ဒုကၡေရာက္ကုန္၏။

၂ဝဝ၉ ႏွစ္ဆန္း ျပည္ပ အတုိက္အခံေတြၾကည့္ေတာ့လည္း ရွိစုမဲ့စု စင္ၿပိဳင္အစိုးရကုိ ႏုိင္ငံေရးျပန္ေပးဆြဲဖုိ႔ စုိင္းျပင္းေနသည့္ႏွယ္ သူတလူ ငါတမင္းႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ေစာင္ေနၾက၏။ ရွင္ဘုရင္လုပ္ခ်င္သူေတြ မ်ားေနပုံရ၏။ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီး၍ နအဖ႐ုပ္ေသးအစိုးရ ေပၚလာသည့္တုိင္ စင္ၿပိဳင္အစုိးရ တုိးခ်ဲ႕မည့္ဇာတ္လမ္း ၿပီးမည့္ပုံမရွိ။ သည္ၾကားထဲ နအဖထံ အေခါက္ေခါက္သြားၿပီး ဖားသည့္ ႏုိင္ငံေရးၾကားပြဲစားေတြကလည္း ေျခ႐ႈပ္ၾကျပန္၏။ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရဆုိသည့္ ပညာရွင္အခ်ဳိ႕ကလည္း ျပည္တြင္းက ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြကုိ ျပည္ပ အလုအယက္ထုတ္ၿပီး ဇာတ္သြင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစား၏။

ျမန္မာစစ္အစိုးရအပုိင္းကုိၾကည့္ေတာ့ ေနသာသပ ေလညာကဆုိသည့္ကိန္း။

ဂါဇာကမ္းေျမႇာင္ေဒသကုိ အစၥေရးက မီးေလာင္တုိက္သြင္းေနခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရက အတုိက္အခံမွန္သမွ် ဘုစုခ႐ုမက်န္ ခပ္သြက္သြက္ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်လုိ႔ ေကာင္းတုန္း။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြ ၂ဝဝ၉ အတြက္ စီးပြားပ်က္ကပ္ဒဏ္ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ လုံးပန္းေနခ်ိန္မွာ ႐ုဒ္မက္ကုိေထာက္ခံဖုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက မိန္႔ခြန္းေႁခြေကာင္းတုန္း။ ျပည္သူေတြ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းသည့္ ဒုကၡကုိ ကုစားဖုိ႔ထက္ ေနျပည္ေတာ္မွ ဝန္ႀကီးဦးစိုးသာ ႐ုံးခန္း မီးေလာင္သည့္ကိစၥ ေျဖရွင္းေရးကုိသာ ဦးစားေပးေကာင္းတုန္း။

ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနမွာ ေရႊက်င္သာသနာပုိင္ခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ စကားႏွင့္ဆုိရလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံထြက္ မုန္႔ျပားသလက္ကုိပင္ အတူမစားႏုိင္သည့္အေျခအေန ျဖစ္ေန၏။

ျမန္မာျပည္သူျပည္သားအေပါင္း ၂ဝဝ၉ ႏွစ္ဆန္းမွာ လုိရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကေစရန္ ေခတ္ၿပိဳင္မွ ဆႏၵျပဳပါ၏။

(၂၀၀၉ ခု ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ပုံႏွိပ္ဂ်ာနယ္မွ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။)