ပုခုံးလမ္း ခင္းေပးေနသူမ်ား

ၾကည္ေဝ

ေတာင္ေပၚက ဘုရားကို စိတ္မွန္းျဖင့္ ကန္ေတာ့ လိုက္ျပီးမွ အထုပ္အပိုး တို႔ျဖင့္ တင္းကား ေနေသာ ၀ါးျခင္း ၾကီးကို ေစြ႕ခနဲမလိုက္ျပီး ျခင္းမွာ တပ္ထားေသာ လက္ကိုင္ကြင္း ၂ ခုကို ပုခံုးေပၚသို႔ အလိုက္သင့္ က်ေစရန္ စြပ္ခ်လိုက္ ေလသည္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ယိုင္သြား သေယာင္ ရွိေသာ္လည္း အခ်ိန္မီ ျပန္ထိမ္း ႏိုင္ခဲ့သည္။

အေခါက္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ျပီ ျဖစ္ေသာ က်ိဳက္ထီးရိုး ဆံေတာ္ရွင္ဘုရား၏ ေတာင္ေပၚလမ္းသို႔ သူသည္ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ စတင္ လွမ္းတက္ ေလေတာ့သည္။

ရာဘာဖိနပ္ အျမီးျပတ္ကို စီးထားေသာ သူ႔ေျခဖမိုးမ်ားသည္ ညစ္ေထးၿပီး အေၾကာျပိဳင္းျပိဳင္း ထေနသည္။ ေျခသလံုးကလည္း ပိန္ကပ္ကာ အရိုးမ်ား ေငါထြက္ေန သေယာင္ ရွိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကိုခ်ည့္နဲ႔ သည္ဟူ၍ အထင္ေသးလို႔မရ၊ အရိုးၾကားထဲကပင္ အားေတြ ထြက္ေနသည္လား မသိ။ သူသည္လည္း အျခားေသာ အထမ္းသမား မ်ားလိုပင္ အခ်ိန္ တဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလးေသာ အထုပ္အပိုး အျပည့္ႏွင့္ ျခင္းေတာင္းကို ထမ္းပိုးျပီး ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ေတာင္ေပၚ တက္ႏိုင္သည့္ အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေလး တေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ႔အမည္က ေမာင္သန္းႏိုင္ဟု ေခၚသည္။

ရေသ႔ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚအထိ ၁ နာရီခန္႔ တက္ရေသာ ေတာင္တက္ ခရီးတြင္ ဘုရားဖူးမ်ား အေနႏွင့္ ပါလာေသာ အထုပ္အပိုးမ်ားကို မသယ္ႏုိင္ပါက ေမာင္သန္းႏုိင္လို အထမ္းသမားမ်ားကို ငွား၍ ရသည္။

အထမ္းသမားမ်ားသည္ ဘုရားဖူးတို႔၏ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ၀ါးျခင္းေတာင္းၾကီး ထဲတြင္ထည့္ျပီး ေတာင္ေပၚအထိ သယ္ယူသြားေပးသည္။ အခ်ိဳ႕ ေစတနာ ေကာင္းေသာ အထမ္းသမာ းမ်ားကေတာ့ တည္းခိုရာ ေနရာအေရာက္ထိ သယ္ယူ သြားေပးၾကသည္။

ထိုအထမ္းသမားမ်ားမွာ အလုပ္သမားရံုးတြင္ မွတ္ပံုတင္ထား ရေသာ အထမ္းသမားမ်ား ျဖစ္ျပီး သူတို႔ ၀တ္ရေသာ အလုပ္သမား ယူနီေဖာင္း အက်ႌျပာ ရင္ဘတ္တြင္ သူတို႔၏ မွတ္ပံုတင္ နံပါတ္မ်ားကို ျမင္ႏိုင္သည္။

ပစၥည္း ေပ်ာက္ရွမည္ကို စိတ္ပူစရာ မလို၊ အကယ္၍ ေပ်ာက္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ အလုပ္သမားရံုးသို႔ နံပါတ္ေျပာကာ တိုင္ၾကားႏိုင္ေလသည္။

ထိုသုိ႔ တာ၀န္ယူရသည့္ အတြက္ဟုဆိုကာ အလုပ္သမားရံုးက အထမ္းသမား မ်ားဆီကေန တေခါက္ အထမ္းလိုက္ရတိုင္း ေငြ ၅၀၀ က်ပ္ ယူေလသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အထမ္းသမား တဦး၏ တေခါက္ ထမ္းခႏႈန္းမွာ ၄၅၀၀ က်ပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ အထမ္းသမားမ်ား ရရွိသည္က ၄၀၀၀ က်ပ္သာ ျဖစ္သည္။

အထမ္းသမားမ်ားမွာ ရေသ့ေတာင္ စခန္းရွိ အလုပ္သမားဂိတ္မွ စီစဥ္ေပးသည့္ အတိုင္း အလွည့္က် လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ျပီး ထမ္းခမ်ားမွာ တဦးလွ်င္ က်ပ္ ၄၅၀၀ ေစ်းပံုေသ သတ္မွတ္ထားသည့္ အတြက္ အထမ္းသမားမ်ားမွာ ပိုေတာင္းလို႔ မရေၾကာင္း၊ ပိုေတာင္းပါက တိုင္ၾကားႏိုင္ေၾကာင္း၊ ပိုေတာင္းသူမ်ားကို ဒဏ္ေပးသည့္ အေနႏွင့္ ၁၀ ရက္ အထမ္း မလုိက္ရဘဲ နားခိုင္းေလ့ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

ထို႕ျပင္ ေမာင္သန္းႏိုင္ကဲ့သို႔ ပစၥည္းထမ္းေသာ အထမ္းသမားမ်ား ရွိသလို ဘုရားေပၚသို႔ ေျခလ်င္ မတက္ႏိုင္သူမ်ား အတြက္ ထမ္းစင္ျဖင့္ ထမ္းေခၚေပးေသာ လူအထမ္းသမား မ်ားလည္း ရွိသည္။ သူတို႔ကိုလည္း လူတဦးလွ်င္ က်ပ္ ၈၀၀၀ သာယူရမည္ဟု အလုပ္သမားအဖြဲ႕က ေစ်းနႈန္း သတ္မွတ္ေပးထားသည္။

လူထမ္းစင္ သမားမ်ားမွာ ထမ္းစင္တခုလွ်င္ ေလးေယာက္ ထမ္းရျခင္းျဖစ္ျပီး တဦးလွ်င္ တခါထမ္းရပါက ၂၀၀၀ က်ပ္ ရမည္။ ထိုအထဲမွ ေလးဦးေပါင္း ေငြ ၅၀၀ က်ပ္ကို အလုပ္သမားရံုးသို႔ ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။

ဘုရားဖူးသူမ်ားတြင္ သက္ၾကီးရြယ္အို တေယာက္ေလာက္ ပါလာလွ်င္ အထမ္းသမားေတြ ၀ိုင္းေနတတ္ျပီး သူတုိ႔သည္ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား အနားတြင္ ကပ္ေလွ်ာက္ၾကရင္း ဆက္မတက္ႏိုင္ ေတာ့သည့္အခါတြင္ သူတုိ႔ကို ငွားမွာပဲ ဆုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အထမ္းငွားမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ျပီး ေတာင္ေပၚသို႔ လိုက္တက္ၾကသည္။

တခါတရံတြင္ သူတို႔ထင္သလို မဟုတ္ဘဲ ဇြဲေကာင္းေသာ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားက နားနားေနေနျဖင့္ပင္ ေရာက္ေအာင္ တက္သြား ၾကသည့္အခါ ထိုအထမ္း သမားမ်ားသည္ ေတာင္ေပၚကို အသားလြတ္ တက္ရျခင္းသာ အဖတ္တင္တာမ်ိဳးလည္း ရွိသည္။

အထမ္းသမား ၄၀၀ ေက်ာ္ရွိသည့္အထဲ အျမဲတမ္း ဧည့္သည္ရဖို႔ ဆိုသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္ပါ၊ ဘုရားဖူး ဧည့္သည္ ပါးခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ပိုသိသာတတ္ျပီး အထမ္းမငွားဘဲ တႏိုင္သယ္၍ တက္သည့္ ဘုရားဖူးမ်ားလည္း ရွိသည့္ အတြက္ အထမ္းသမားတိုင္း အလုပ္ျဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ တေန႔တေခါက္ ပံုမွန္ဆင္းတက္ ေနရရံုျဖင့္ပင္ ေက်နပ္ ခဲ့ရသည့္ ရက္ေတြရွိသည္။

က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရားဖူးမ်ားမွာ ပြဲေတာ္ရက္ျဖစ္ေသာ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔မ်ားတြင္ အမ်ားဆံုးျဖစ္ျပီး က်န္အခ်ိန္ ကာလမ်ားတြင္လည္း ဘုရားဖူးမျပတ္ဘဲ မိုးတြင္းကာလတြင္သာ ဘုရားဖူး မရွိေခ်။

ထို မိုးတြင္းကာလတြင္ ဘုရားဖူးမ်ား မရွိသည့္အတြက္ အထမ္းသမားမ်ားႏွင့္ ဘုရားဖူးမ်ားကို မွီျပီး ေစ်းေရာင္းရ သူမ်ားမွာ ၀င္ေငြ လံုး၀ မရွိျဖစ္ၾကရသည္။ အမ်ားစုမွာ တႏွစ္ပတ္လံုး အလုပ္လုပ္မွ မိသားစု စားလို႔ရရံုရွိသည့္ အတြက္ ထိုကာလမ်ားတြင္လည္း မနားႏိုင္ဘဲ ရရာ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။

ေတာင္ေပၚလမ္းသည္ မိုးေရအရွိျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းျပီး အႏၱရာယ္မ်ား ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕မွာ သည္ေတာင္ေပၚတက္ကာ ၀ါးရွာၾကသည္၊ ေဆးဖက္၀င္ သစ္ဥ၊ သစ္ဖုရွာသည္။ မိုးထဲေလထဲမွာ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးေနလည္း စြန္႔စြန္႔စားစား သြားကာ ရလာေသာ ေဆးဖက္၀င္ သစ္ဥ၊ သစ္ဖုေတြကို ေဆးဆိုင္ေတြမွာ ျပန္သြင္းရင္း ေငြရွာၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေတာင္ယာ ျပန္လုပ္ၾကသည္။

ေမာင္သန္းႏိုင္ကေတာ့ ၀ါးရွာသည္၊ ျပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ ပစၥည္း ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ကေလး ေတြမွာ ျပန္သြင္းသည္။ ၀ါးတေခ်ာင္းလွ်င္ ၁၀၀ က်ပ္ေစ်းရွိျပီး တေန႔လွ်င္ ၅ ေခ်ာင္းထိသာ သူရွာႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ မိသားစု ၆ ဦး ရွိေသာ ေမာင္သန္းႏိုင္တို႕မိသားစု အတြက္ တေန႕ စားစရိတ္ လိုအပ္ေငြမွာ ေငြက်ပ္ ၃၀၀၀ သံုးေထာင္ဟု သူက ဆိုသည္။

ဘုရားဖူးရွိသည့္ ကာလေတြမွာေတာ့ သူသည္ တေန႔လွ်င္ ေငြ ၄၀၀၀ ကေန ေငြ ၈၀၀၀ အထိ ရတတ္သည္။ ဒါက လည္း ေန႕တိုင္း ရတတ္သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အထမ္း တေခါက္မွပင္ မရဘူးေသာ ေန႕မ်ားလည္းရွိေၾကာင္း သူက ေျပာျပပါသည္။

သူ႕မိဘမ်ားသည္သူ႕ကို မေမြးခင္ကတည္းကပင္ ကင္ပြန္းစခန္းရြာ ကေလးတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူ႕ဘိုးဘြားေတြက ေတာင္ယာ အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးခဲ့ ၾကသည္ဟု သိရေသာ္လည္း သူ႕ဖခင္ကိုေတာ့ သူ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက အထမ္းသမား အျဖစ္သာ သူေတြ႕ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

သူငါးတန္း တက္သည့္ႏွစ္မွာပင္ သူ႕အေဖ အသည္းေျခာက္ ေရာဂါျဖစ္ျပီး အိ္ပ္ရာထဲလဲေတာ့ သူသည္ အေဖ့ကို နားေစကာ အေဖ့ေနရာကို လူစား၀င္ ရေလသည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကိုကေတာ့့ မလြဲမေသြ က်ေရာက္လာေသာ တာ၀န္ ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ၀န္မေလးပါ။ သူႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြသည္ ေတာင္ေပၚ ႏွင့္ ေတာင္ေျခကို အထုပ္အပိုးေတြ သယ္ပိုးၾကရင္း ေပ်ာ္ရြင္တက္ႂကြစြာႏွင့္ ကူးသန္းေနခဲ့ၾကသည္။

“က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရားရွိေနသေရြ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းမငတ္ ႏိုင္ပါဘူး”ဟု အသက္ရႈသံ မမွန္သည့္ ၾကားက ေျပာလိုက္ေသာ သူ႕ အသံသည္ ယံုၾကည္စိတ္ျဖင့္ မာလ်က္ရွိသည္။

အထမ္းသမားေပါင္း ၄၀၀ ေက်ာ္ ရွိသည့္အထဲတြင္ အမ်ားစုမွာ ေဒသခံမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး ေမာင္သန္းႏိုင္လို အသက္ ၁၃ ႏွစ္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးသူငယ္ မ်ားလည္း ပါ၀င္သလို ဦးဘိုေအးလို အသက္ ၇၀ ၀န္းက်င္အရြယ္ သက္ၾကီး ရြယ္အိုမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။

ငယ္သူ ရြယ္သူတို႔ တက္ၾကြစြာ ေတာင္ေပၚသို႔ အထုပ္အပိုးမ်ားႏွင့္ တက္ေနၾကစဥ္ အလုပ္သမားရံုး အနီး အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေၾကာင့့္ထိုင္ျပီး လာငွားမည့္ ဧည့္သည္ကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အလုပ္ သမားရံုးမွာ မိုက္ႏွင့္ ေခၚမည့္ ကိုယ့္နံပါတ္ႏွင့္ အမည္ကုိ ေသာ္လည္းေကာင္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ နားေထာင္ရင္း အလုပ္ ေမွ်ာ္ေနသည့္ အသက္ ၆၀ ႏွင့္အထက္ အထမ္းသမားၾကီးမ်ားလည္း ရွိသည္။

သူတုိ႕မွာ ဟို ယခင္ ကတည္းက ထမ္းလာခဲ့ေသာ အထမ္းသမား ေဟာင္းၾကီးမ်ား ျဖစ္ျပီး ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ အိုမင္းျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚအထိ သယ္ယူႏုိင္စြမ္းလည္း ေလ်ာ့က်ေနေပျပီ။

ဘုရားဖူးမ်ားကလည္း အသက္ၾကီးသူ အထမ္းသမားမ်ားထက္ အရြယ္ေကာင္း အထမ္းသမားမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ၾကေသာေၾကာင့္ သူတို႕မွာ အထမ္းသမားပ်ိဳမ်ားလို အလုပ္မရ တတ္ၾကေပ။

အထမ္းသမားပ်ိဳတုိ႔က တေန႔ အတက္အဆင္း၂ ၾကိမ္၊ ၃ၾကိမ္ခန္႔အထိ လုပ္ေနႏိုင္ေသာ္လည္း အသက္ ၆၀ ၀န္းက်င္ ႏွင့္အထက္ အထမ္းသမားအိုတို႕မွာမူ တေန႔ တေခါက္သာ မွန္မွန္ တက္ႏုိင္ ဆင္းႏိုင္ၾကျပီး၊ အေလးခ်ိန္လည္း မ်ားမ်ား မသယ္ႏုိင္ၾက ေတာ့ေသာေၾကာင့္ သူတုိ႕သည္၂ ရက္ျခားတခါ၊ ၃ ရက္ျခား တခါမွသာ သူတို႕ကို သနားသျဖင့္ ငွားရမ္းေသာ ခရီးသည္မ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႕ရတတ္ၾကသည္။

“က်ဳပ္တို႕ ထမ္းလာတာ ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ျပီ၊ အရင္ကဆို ကင္ပြန္းစခန္းကေန ေတာ္ေပၚထိ ထမ္းျပီးလာတာပဲ၊ အခု လည္း ရေသ့ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚအထိကို ထမ္းႏိုင္ပါေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဧည့္သည္ေတြက က်ဳပ္တုိ႕ကို သိပ္မငွားၾကေတာ့ဘူး” ဟု အသက္ ၆၈ ႏွစ္အရြယ္ အထမ္းသမားၾကီး ဦးဘိုေအးက အလုပ္သမား ၀တ္စံုျပာေအာက္မွ ျပားကပ္ေနျပီ ျဖစ္ေသာ သူ႔လက္ေမာင္းကို ပုတ္ျပရင္း အသံတိမ္တိမ္ျဖင့္ ေျပာသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၅၀ ၀န္းက်င္ကတည္းက မိသားစု၀င္ ၄ ဦးကို အထမ္းသမား ဘ၀ျဖင့္ ရွာေဖြေကၽြးေမြးႏိုင္ခဲ့ေသာ ဦးဘိုေအးသည္ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူႏွင့္ မက်န္းမာေသာ ဇနီးအတြက္ပင္ ရွာေဖြစားေသာက္ ရသည္မွာ ခက္ခဲ လွေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။

သူသည္ ႏွစ္ရက္တခါ၊ သံုးရက္တခါမွ်သာ ရေသာ ထမ္းခေငြ ၄၀၀၀ က်ပ္ႏွင့္ ျခိဳးျခံလွစြာ စားေသာက္ရသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ သားၾကီးမွာ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ကတည္းကပင္ စစ္ထဲ ၀င္သြားခဲ့ျပီး အသက္ ၂၀ အရြယ္တြင္ ေရွ႕တန္းမွာ က်ဆံုးခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

ေနာက္ သားတေယာက္ကေတာ့ သူ႔လိုပင္ အထမ္းသမား လုပ္ေနကာ၊ မိန္းမရျပီး ကေလး ၂ ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခြဲေနျပီ ျဖစ္ရာ အဆင္ေျပလွ်င္ေတာ့ မိအိုဘအိုကို ေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္ တရက္ျခား ေပးတတ္ေသာ္လည္း မိုးတြင္းကာလ မ်ားတြင္ေတာ့ သူ႔ဆီက အေထာက္အပံ့ ပံုမွန္မရသည့္အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ သူ႔အေနႏွင့္ ေငြရင္းအႏွီး အနည္းငယ္ရွိပါက ေစ်းေရာင္းသည့္ အလုပ္ကုိ ေျပာင္းလဲ လုပ္ကိုင္လိုေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီး အထမ္းသမား တဦးက သူ႕ပုခံုးေပၚမွ ျခင္းလက္ကိုင္ ႏွစ္ခုကို ေနရာျပင္၍ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း “အသက္ၾကီးတဲ့ အထမ္းသမားေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကလည္း အလုပ္ေျပာင္းခ်င္ ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အရင္း အႏွီးမရွိေတာ့ မေျပာင္းႏုိင္ ၾကဘူးေပါ့။ ဒီလိုပဲ လုပ္ေနရေတာ့ တခါတေလ လမ္းမွာေမာျပီး ဆက္မတက္ႏိုင္လို႔ အျခား အထမ္းသမားေတြက ကူျပီး သယ္သြားေပးရ တာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္၊ သူတုိ႔ အလုပ္သိပ္မလုပ္ ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး”ဟု ေျပာသည္။

ဘုရားဖူးတို႔၏ ပစၥည္းမ်ားကို လိုက္လံသယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေပးျခင္းမွာ ကုသိုလ္လည္းရ၊ ၀မ္းလည္း၀ေသာ အလုပ္ဟု ဂုဏ္ယူတတ္ၾကေသာ အထမ္းသမား တုိ႔သည္ ထိုအလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ပင္ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ၾကဘဲ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိပင္ လုပ္သြားခဲ့သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့ေၾကာင္း သူမက ေျပာျပသည္။

“က်မကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာစားရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး မေရာက္ခ်င္ပါဘူး၊ အခု လုပ္နိုင္ ကိုင္နိုင္တဲ့ အရြယ္မွာတင္ ဒီဘ၀ထက္ပိုျပီး ေကာင္းမြန္ ျမင့္မားတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး ေနာက္ဆံုး ေစ်းေရာင္း ေလာက္ေအာင္ အရင္းအႏွီး စုေဆာင္းႏိုင္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳး ေရာက္ရပါလို၏လို႔ ဘုရားေပၚေရာက္တိုင္း ဆုေတာင္းတာပဲ”ဟု သူမက ေတာင္ေပၚမွ ဆံေတာ္ရွင္ က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရားကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျပာျပခဲ့သည္။ ။