(က)
ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အနာဂတံကို ဘာသာျပန္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကသူေတြပါ။ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာ ေဇာ္(ပ်ဥ္းမနား)က သူ႔ကဗ်ာ တပုဒ္ထဲမွာ ကဗ်ာဆရာ ေတြဟာ `အနာဂတံကို ဘာသာျပန္တဲ့ငွက္´ ဆိုၿပီး ေရးခဲ့ဖူးတာပဲ။
ကဗ်ာဆရာေတြက အနာဂတံကို ၾကိဳၿပီးျမင္၊ ၾကိဳၿပီး ေျပာတဲ့အခါ ပစၥဳပၸန္ကို အေျခခံၿပီးမွ ေျပာႏိုင္တာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ ယံုၾကည္တဲ့ `ကံ ကံ၏ အက်ဳိး´ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ဳိးကို အေျခခံၿပီးမွ ေျပာဖို႔ ၾကိဳးစားၾကတာပါ။ သမၼာက်မ္းစာလာ `ေလကို စိုက္ပ်ဳိးသျဖင့္ မုန္တုိင္းကို ရိတ္သိမ္းရလိမ့္မည္´ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အတူတူပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ဟာ ပစၥဳပၸန္ရဲ႕ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ပိတ္မိေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အနာဂတ္ကို ၾကိဳၿပီးျမင္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။ အေမွာင္ထုေအာက္မွာ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့အတြက္၊ ပန္းတိုင္က ဘယ္ဘက္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာ မေ၀ခြဲတတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မုန္တိုင္းကလည္းထန္၊ လႈိင္းကလည္း ၾကီးၿပီဆိုရင္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ရပ္တည္ေရးကို ဦးစားေပးဖက္တြယ္ထားရင္းက က်ေနာ္တို႔တေတြ ဒီမုန္တိုင္း၊ ဒီေရလိႈင္း၊ ဒီအေမွာင္ထုေအာက္မွာ ေၾကမြေပ်ာက္ကြယ္ၾကရပါတယ္။ လမ္းေပ်ာက္ၿပီး ကမ္းေမွာက္ၾကပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာေတြက စိတ္အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ တျခားသူထက္ သာပါတယ္။ စိတ္ကို စုစည္းက်စ္လစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ၿပီး၊ ပစၥဳပၸန္အေပၚ တင္ၾကည့္တဲ့အခါ အနာဂတ္ကို ထိုးေဖာက္ေရာက္ရွိ လာႏိုင္ေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကဗ်ာဆရာေတြက်ေတာ့ လမ္းမေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ကမ္းမေမွာက္ႏိုင္ပါဘူး။ အေမွာင္ထုထဲမွာ ေၾကာင္ေတြ၊ လင္းႏို႔ငွက္ေတြလို ျမင္ႏိုင္သိႏိုင္တယ္။ အဲဒါ စိတ္အလုပ္ကို က်စ္သထက္ က်စ္ေအာင္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ႏိုင္လို႔ပါပဲ။
ကဗ်ာဆရာေတြ စိတ္အလုပ္ကို စုစည္းတည္ေဆာက္ၾကရသူေတြပါ။ သူတို႔က စိတ္အလုပ္ကို စုစည္းတည္ေဆာက္လို႔ အနာဂတ္ကို ၾကိဳၿပီးျမင္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္၊ ပစၥဳပၸန္မွာ ရင္ဆိုင္ေနၾကရတဲ့ အေမွာင္ထုဆိုတာတို႔၊ မုန္တိုင္းနဲ႔ ေရလႈိင္းဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ရဲ႕`မာယာ´မ်ားသာ ျဖစ္တယ္လို႔ တည့္တည့္ရွဳျမင္ႏိုင္ၾကေတာ့တာပဲ။ လူဟာ`မာယာ´ကို မာယာလို႔သာ တကယ္ထြင္းေဖာက္ၿပီး ျမင္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ သူဟာ ျပတ္သားတဲ့သူ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ ၾကီးျမင့္တဲ့သူ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲေပါ့။
`မာယာ´ဆိုတာေတြကို အလြယ္တကူ တြန္းဖယ္လို႔ ရႏိုင္တဲ့ကိစၥ၊ `မာယာ´ ဆိုတာ `စကၠဴက်ား´၊ `မာယာ´ ဆိုတာ တံလ်ပ္တမ်ဳိးပဲဆိုတာ ဒက္ထိၾကီး သိလာေတာ့တာပဲေပါ့။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ကဗ်ာဆရာေတြက `မာယာ´ ရဲ႕ ပရိယာယ္ကို မယံုၾက၊ မေၾကာက္ၾကဖို႔၊ `မာယာ´ ရဲ႕ ကြန္ယက္ကို ဖ်က္ၾကဖို႔၊ `မာယာ´ ရဲ႕ အပါးဆံုး၊ အေပ်ာ့ဆံုး ေနရာကို ေဖာက္ထြင္းၾကဖို႔ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ႏႈိးေဆာ္ၾကေတာ့တာပဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အနာဂတ္ရဲ႕ ေတးသံေတြ၊ ရနံ႔ေတြကို ကဗ်ာေပၚတင္ၿပီး ကဗ်ာဖတ္သူေတြဆီ ပို႔ၾကေတာ့တာပဲေပါ့။
စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာ တခုရွိပါေသးတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ `မာယာ´ ေတြရဲ႕ တကယ့္သေဘာသကန္ကို ေပၚေအာင္ ဖြင့္ခ်တဲ့အခါ၊ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ `မာယာ´ ကို တိုက္တဲ့အခါ `မာယာ´ ဆိုတဲ့ လက္နက္အမ်ဳိးအစား တမ်ဳိးကို အသံုးျပဳၾကရတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ `မာယာ´ ကို `မာယာ´နဲ႔ တိုက္ခိုက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုင္စြဲတဲ့ `မာယာ´ လက္နက္ ထက္ျမရင္ ထက္ျမသေလာက္ သူတို႔ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့ `မာယာ´ ရဲ႕ အကာအရံေတြ၊ အေဆာင္အေယာင္နဲ႔ ျမဴေတြဟာ တလႊာခ်င္း ကြာက်ၿပီး၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖိစီးထားတဲ့ `မာယာ´ ေတြဟာ `စကၠဴက်ား´ ေတြသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ `သစၥာဉာဏ္´ကို ကဗ်ာဖတ္သူေတြဆီ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ႏိုင္ၾကပါေတာ့တယ္။
ကဗ်ာဖတ္သူဘက္က ယူရမယ့္ တာ၀န္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာကေပးတဲ့ ကဗ်ာမွာ ဘယ္လိုမာယာေတြနဲ႔ ေပးလိုက္သလဲဆိုတဲ့ စိတ္အလုပ္ကို သာမာန္ထက္ပိုၿပီး လုပ္ဖို႔လိုတဲ့ တာ၀န္ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြက စိတ္ကို စုစည္းက်စ္လစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာကို၊ ကဗ်ာဖတ္သူကလည္း စိတ္ကို စုစည္းက်စ္လစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ လက္ခံရယူရပါလိမ့္မယ္။
(ခ)
က်ေနာ့္မွာ အနာဂတ္ကို ၾကိဳျမင္ႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာေတြ စုေဆာင္းထားတာ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ အနာဂတံကို ဘာသာျပန္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ျမန္မာကဗ်ာေတြကို ဥပမာေပးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္ကာလျဖစ္တာမို႔ အနာဂတံကို ဘာသာျပန္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ကဗ်ာတပုဒ္ကိုပဲ က်ေနာ္ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဥပမာေပးလိုက္ပါတယ္။
ပိုလန္ကဗ်ာဆရာ `တိုမက္ ယက္စထရြန္´ ရဲ႕ `သစ္ေစ့မ်ား´ ကဗ်ာကို က်ေနာ္ ဥပမာေပးလိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ `တိုမက္ ယက္စထရြန္´ ဆိုတာ ပိုလန္ႏိုင္ငံေခတ္သစ္သမိုင္း၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ေခတ္မွာ အင္မတန္ အေရးပါလွတဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ။ ပိုလန္အာဏာရွင္အစိုးရက သူ႔ကိုဖမ္းၿပီး ေထာင္ခ်တာမ်ဳိး၊ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းကို ပို႔တာမ်ဳိး အလုပ္ခံရတဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ။
သူကလည္း ေျမေအာက္ `သတင္းဂ်ာနယ္´ မွာ အယ္ဒီတာ၊ သေဘၤာက်င္း အလုပ္သမား အေရးအခင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္၊ ေျမေအာက္ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္တဲ့ `ႏို၀ါ´ လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါ၀င္၊ သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္တခ်ဳိ႕က တရား၀င္ ပံုႏွိပ္ခြင့္ရၿပီး၊ အမ်ားစုကေတာ့ ေျမေအာက္ ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းကတဆင့္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ပံုႏွိပ္ ျဖန္႔ေ၀ခဲ့ရတာ မ်ားပါတယ္။ ၁၉၅၀ ခု၊ ၀ါေဆာမွာ ေမြးတဲ့သူပါ။ အခုေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ ၿပိဳက်သြားၿပီးတဲ့ ပိုလန္ႏိုင္ငံမွာ အထင္ကရ ကဗ်ာဆရာေပါ့။
သစ္ေစ့မ်ား
ငွက္မ်ား
ငါတို႔ရဲ႕ နက္႐ႈိင္းလွတဲ့ ထြက္ေပါက္လမ္း
ပ်ံသန္းၾက
ထိတ္လန္႔ၾကရ
အေတာင္ပံေတြျဖန္႔ၾက ႐ုပ္ၾက။
ငွက္မ်ား
အစာရွိရာ စၾကၤန္လမ္းေပၚ
ပ်ံသန္းၾက။
ေသလုနီးပါး ေမာပမ္း
ငါတို႔ ပခံုးေတြေပၚ နားၾက
ငတ္မြတ္ၾက။
ငါတို႔လက္ထဲမွာေတာ့ ဗလာနတၳိ
ငါတို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚ
ငါတို႔ မ်က္လံုးေတြထဲမွာပဲ
သစ္ေစ့မ်ား။
ဒီကဗ်ာမွာ `တိုမက္ ယက္စထရြန္´ ေပးခ်င္တဲ့ massage က ဘာလဲ။ ပထမ ၃ ပိုဒ္ ၿပီးတဲ့အထိ သ႐ုပ္ေဖာ္ပါပဲ။ ငွက္ေတြဆိုတာ လူေတြကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ `သစ္ေစ့´ လို႔ ေခၚတဲ့ လူေတြအတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးအရာ၊ သူ႔လက္ထဲမွာ ထင္သာျမင္သာ မရွိဘူး။ ၾကည့္တတ္ရင္ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚမွာပဲ ရွိတယ္ ... တဲ့။ `သစ္ေစ့´ ဆိုတာ ငွက္ေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးအၾကီးဆံုးအရာ (၀ါ) လူေတြအတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးအရာ .. စားစရာ၊ ရိကၡာ၊ ဒါလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ခ်မ္းေျမ႕မႈ....၊ ဒါလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ။ လူ႔ဥပဓိက႑၊ ၿပီးေတာ့ ... ဒီမိုကေရစီ ....။ `သစ္ေစ့´ ဟာ လူေတြ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အရာအားလံုးကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့ `သေကၤတ´ ပါပဲ။ ဒီ `သေကၤတ´ က ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ အရာေတြဟာ ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ရင္ ...... သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ မျမင္ႏိုင္ဘူး။ ထင္သာျမင္သာ မရွိဘူး။ ကဗ်ာဖတ္သူက အားစိုက္ရလိမ့္မယ္။ ကဗ်ာဆရာက ရင္ခုန္သံနဲ႔ပို႔တာကို ကဗ်ာဖတ္သူကလည္း ရင္ခုန္သံနဲ႔ပဲ ဖတ္ရလိမ့္မယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စိတ္အလုပ္နဲ႔ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ႕ စိတ္အလုပ္မွာ၊ ကဗ်ာဖတ္သူက ပိုၿပီး အခြင့္သာပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာက တထြာေလာက္ေပးတာကို ကဗ်ာဖတ္သူက တေဒါင္မက ျမင္လို႔ရပါတယ္။ ျမင္ခြင့္လည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာဖတ္သူ က်ေနာ္တို႔က ကဗ်ာေရးသူေလာက္ေတာင္မွ အာစိုက္မႈ၊ တူးဆြမႈ မစိုက္ထူတဲ့အခါ ကဗ်ာေတြကို မခံစားႏိုင္၊ ကဗ်ာေတြကို နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။
ကဗ်ာဆရာ `တိုမက္ ယက္စထရြန္´ က၊ လူေတြအတြက္ ေသေရးရွင္ေရး၊ တကယ့္ကို လိုအပ္တဲ့ အရာေတြအားလံုး အက်ဳံး၀င္တဲ့ အရာကို `သစ္ေစ့´ ဆိုတဲ့ `သေကၤတ´ နဲ႔ ေျပာတာ။ ဒါဟာ `တိုမက္ ယက္စ ထရြန္´ အသံုးျပဳတဲ့ ကဗ်ာ့ပရိယာယ္ `မာယာ´ ေပါ့။ လူေတြအတြက္ တကယ္ အေရးအၾကီးဆံုးအရာ၊ ဘယ္ဟာလဲဆိုတာ ေျပာခ်င္ရင္ တည့္တိုးေျပာလို႔မရဘူး၊ ေျပာခြင့္မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ `မာယာ´ ကို `မာယာ´ လို႔ သေဘာမထားဘဲ၊ ကိုယ့္ဘက္က အားထုတ္မႈမရွိဘဲ၊ ဒီအတိုင္း လက္ဖ၀ါးေပၚ ရွင္းေအာင္ တင္မျပရေကာင္းလားဆိုၿပီး ဒီကဗ်ာေတြ ဘာေရးထားမွန္း မသိဘူးဆိုၿပီး လက္လႊတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္၊ ကဗ်ာကို လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံး႐ံုတင္မက ဘ၀ရဲ႕ အေရးအၾကီးဆံုး အရာေတြကို ရွာေဖြဖို႔ သတိေပးႏႈိးေဆာ္ခ်က္ အခြင့္အေရးကိုပါ ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မွာေပါ့။ ကဗ်ာဆရာ`တိုမက္ ယက္စထရြန္´ က `သစ္ေစ့မ်ား´ ကဗ်ာရဲ႕ အနက္ကို တူးဆြခိုင္းရင္းက အဲဒီ ဘ၀ရဲ႕ အေရးအၾကီးဆံုး အရာေတြ ရႏိုင္၊ ရွိႏိုင္တဲ့ အနာဂတ္ဆီ လူေတြ ေရွ႕တိုးၿပီး ရွာႏိုင္ေဖြႏိုင္ဖို႔ လမ္းခင္းလိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာလည္း `အနာဂတံကို ဘာသာျပန္တဲ့ငွက္´ ေတြ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီ ငွက္ေတြ (၀ါ) အဲဒီ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံ၊ က်ဴးရင့္သံ (၀ါ) ကဗ်ာေတြကို နားေထာင္တတ္ရပါလိမ့္မယ္၊ နားေထာင္ႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ရပါလိမ့္မယ္။
ကဗ်ာ ဆိုတာကေတာ့ `နက္နက္တူးေလ ေရေတြ႔ေလ´ ဆိုတဲ့ သေဘာ ပါပဲ။ အနာဂတံကို ဘာသာျပန္တဲ့ ငွက္ေတြရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံ (၀ါ) ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္ အလ်င္းသင့္ရင္ ထပ္ၿပီး အစီရင္ခံႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ေဟာ ..... စာဖတ္သူမ်ား အေသအခ်ာ စိတ္နားစိုက္ၿပီး နားေထာင္ပါ။ ဟိုး .... အေ၀းဆီက အနာဂတံကို ဘာသာျပန္တဲ့ ငွက္တအုပ္ရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံေတြ၊ က်ဴးရင့္သံေတြကို မလြဲမေသြ ၾကားရပါလိမ့္မယ္။
No comments:
Post a Comment