“ေအးေစ … သက္သာ … ဘယ္ၾကည့္ … ညာၾကည့္ …”ေနျပည္ေတာ္ စစ္ေရးျပကြင္းႀကီးထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံမ်ားျဖစ္သည္။ ဤေန႔သည္ မတ္လ ၂၇ ၇က္ေန႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စစ္ေရးျပ အခမ္းအနား ၾကည့္႐ႈရန္ ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ဦး႐ုကၡစိုး ေရာက္ရိွေနျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္ေရးျပ ကြင္းႀကီးထဲတြင္ လွံႏွင့္ ဓားမ်ား ကုိင္ေဆာင္ထားၾကေသာ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား စသည့္ ဧရာမ ႐ုပ္တုႀကီးမ်ားက မတ္မတ္ရပ္ေနၾကသည္။ အားပါးတရ ခ်ီတက္ စစ္ေရးျပေနေသာ ရာေထာင္ခ်ီသည့္ စစ္သား၊ ရဲ၊ မီးသတ္ ႏွင့္ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖဲြ႔ဝင္မ်ားလည္း ရိွသည္။ ၎တုိ႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး ဦး႐ုကၡစိုး စိတ္ဓာတ္ တက္ၾကြလာသည္။
ထုိသုိ႔ စိတ္ၾကြေနစဥ္ ဦး႐ုကၡစိုး အနီးသုိ႔ ကြမ္း တၿမံဳ႕ၿမဳံ႕ ဝါးၿပီး မ်က္ေမွာင္ကုပ္ထားသည့္ တပ္မေတာ္သားတဦး ေရာက္လာသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ … ရဲေဘာ္၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး။ စစ္ေရးျပတ့ဲထဲ မပါရလုိ႔ မိႈင္ေနတာလား။
ရဲေဘာ္။ ။ ဒီေန႔ ႏွစ္လုံးထီ မေပါက္ဘူးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ မိႈင္ေနတာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီေန႔ ထီမေပါက္ဘူး ဆုိေတာ့ မေန႔ကေရာ ေပါက္လုိ႔လား။
ရဲေဘာ္။ ။ ဟဲဟဲ … ဒီလုိပဲေပါ့ ဦးေလးရာ။ ဦးေလးဆီမွာ နံပါတ္ေလး ဘာေလး ရိွရင္ ေပးပါဦး။
႐ုကၡစိုး။ ။ ရိွပါဘူးကြာ။ မင္းက … ဘယ္လုိ ဝတ္ထားတာလဲ၊ ဒီေန႔ တပ္မေတာ္ေန႔ေလကြာ။ ဒီေန႔မွာ တပ္မေတာ္သား တေယာက္က ယူနီေဖာင္းအသစ္ ဝတ္သင့္တာေပါ့။ ခုေတာ့ …
ရဲေဘာ္။ ။ (အဖာအေထးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ သူ၏ အက်ႌ ႏွင့္ ေဘာင္းဘီကုိ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္ၿပီး) ဒါ … က်ေနာ့္ရဲ႕ အသားနားဆုံး ယူနီေဖာင္းဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာလဲ … ယူနီေဖာင္း အသစ္ေတြက ထီထုိးဖုိ႔ ေရာင္းလုိက္ၿပီေပါ့၊ ဟုတ္လား။
ရဲေဘာ္။ ။ ဘာယူနီေဖာင္းအသစ္လဲ။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ဘာမွ မရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။
သူ႔စကား မွားသြားသျဖင့္ ဦး႐ုကၡစိုးက ရဲေဘာ္ေလးကုိ အားနာသြားသည္။ ထုိအခုိက္ သူတုိ႔အနားသုိ႔ တပ္ၾကပ္ တဦး ေရာက္လာသည္။ ရဲေဘာ္ေလး၏ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ တပ္ၾကပ္၏ လက္ထဲတြင္ ပုလင္းတလုံး၊ ခြက္တလုံး ေတြ႔ရသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ … အာမီရမ္ (Army Rum)ေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလားကြ။
ရဲေဘာ္။ ။ ဘာ အာမီရမ္လဲ၊ အာမီရမ္ကုိ ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားခ့ဲပါ ဦးေလးရာ။ ဒီေကာင္ ေသာက္ေနတာ ထန္းရည္ေတြဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔ အာမီထဲမွာ အာမီရမ္ မရတာ ၾကာလွၿပီ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ မင္းတုိ႔ဟာက။ ယူနီေဖာင္းလည္းမရ၊ အာမီရမ္ဆုိရင္လည္း ရွားပါးပစၥည္း ျဖစ္ေနၿပီ ဆုိေတာ့မင္းတုိ႔တပ္ထဲမွာ ေပါတာ ဘာရိွေသးလဲ။
တပ္ၾကပ္။ ။ (ထန္းရည္ကုိ တက်ဳိက္ ေသာက္လုိက္ၿပီး) တပ္ထဲမွာ ေပါတာကေတာ့ အမိန္႔ေတြေပါ့ဗ်ာ။
ရဲေဘာ္။ ။ အမိန္႔အေၾကာင္းေတာ့ ဒီေကာင္ ပုိသိတယ္။ ဒီေကာင္ ေရွ႕တန္း သြားေနတုန္း ေနာက္တန္းက သူ႔မိန္းမအတြက္ေတာင္ အထက္က အမိန္႔ ေရာက္လာတယ္၊ လုပ္အားေပး တ့ဲ။
ရဲေဘာ္ေလးက ကုိင္ထားသည့္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ အတြင္းသုိ႔ ကြမ္းကုိ ပစ္ခနဲ ပစ္ခနဲ ေထြးထည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိတ္ထဲမွ ကြမ္းယာ တရာကုိ ယူၿပီး ပါးစပ္ထဲ ထည့္လုိက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က သူငယ္ခ်င္း ဆုိေပမယ့္ ရာထူးမတူၾကပါလား။ မင္းက ေရွ႕တန္းမွာ ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံ စစ္တုိက္ခ့ဲလုိ႔ လက္ေမာင္းမွာ အရစ္ေတြ ရသြားတာ ထင္တယ္။
တပ္ၾကပ္။ ။ ဟီးဟီး … ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ တရစ္က ေရွ႕တန္းမွာ မုဒိမ္းက်င့္လုိ႔ ရခ့ဲတာ။ ေနာက္တရစ္က ဘုန္းႀကီး အေရးအခင္းတုန္းက က်ေနာ္ “ရပ္ပစ္ရွစ္ပါး” လုပ္လုိက္လုိ႔ ေခါင္းရုိက္ခဲြလုိက္လုိ႔ ရတာေလ။ တပည့္ေတာ္ … အဲ … က်ေနာ္တုိ႔က ဘုန္းႀကီးေတြကုိ မရုိက္ခ်င္ မပစ္ခ်င္ပါဘူး။ ပစ္ဆုိေတာ့လည္း ပစ္ရတာေပါ့။ အမိန္႔က အမိန္႔ပဲေလဗ်ာ။ ေနာက္တရစ္က ေက်ာင္းသားေတြကုိ ပစ္တုန္းက ရတာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေအး … မင္းတုိ႔လုိေကာင္ေတြပဲ ရဲေဘာ္မေသ ေသေသာ္ ငရဲသြားေပါ့ကြာ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔တပ္က ျပည္သူနဲ႔ ေဝးၿပီး ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္တပ္ ျဖစ္ေနတာကြ။
တပ္ၾကပ္။ ။ မေဝးပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေကာင့္မိန္းမဆုိရင္ လူထုနဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း အရမ္း အရမ္းကုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ထိေတြ႔ခြင့္ ရေနတာ။
ရဲေဘာ္။ ။ ဟိတ္ေကာင္ … ငါ့လစာ တခုတည္းနဲ႔မွ မစားေလာက္လုိ႔ သူ႔ခမ်ာ ဖာဘဝ ေရာက္ရတာပါကြာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုိက္ … ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာတာ မွန္လုိက္ေလ။ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံလည္း အခုေတာ့ ဖာႏုိင္ငံႀကီး ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ကဲ … ကဲ … စကားေကာင္းေနလုိက္ၾကတာ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး မိန္႔ခြန္း ေျပာေတာ့မယ္ေဟ့ နားေထာင္ရေအာင္။
စစ္ေရးျပကြင္းႀကီးအတြင္းရိွ အေလးျပဳခံသည့္ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက စကားေျပာရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ မုိက္ကရုိဖုန္းကုိ လက္ျဖင့္ သုံးေလးခ်က္ လွမ္းေတာက္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မ်က္မွန္ကုိ လက္ျဖင့္ တခ်က္ ပင့္တင္ကာ “အဟမ္း အဟမ္း” ဟု ေခ်ာင္းဟန္႔ၿပီး အသံစမ္းလုိက္ျပန္သည္။ ထုိသုိ႔ စမ္းသပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးသကာလ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ တပ္မေတာ္ေန႔ မိန္႔ခြန္း စတင္ေလသည္။
“ရဲေဘာ္တုိ႔ … … ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါတုိ႔ဟာ ေခတ္မီ ဖံြ႔ၿဖိဳး တုိးတက္တ့ဲ ဖာႏုိင္ငံႀကီးကုိ တည္ေဆာက္ေနတာ ျဖစ္တယ္ … …”
တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းအစပုိင္းမွာပင္ ဦး႐ုကၡစိုး၊ ရဲေဘာ္ေလး၊ တပ္ၾကပ္တုိ႔ မ်က္လုံး ျပဴးသြားၾကသည္။
တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရိွေနၾကေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအး၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေရႊပန္း၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေဆြတုိ႔က ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားပီပီ အိေျႏၵ ဆည္ထားၾကေသာ္လည္း အံကုိ တင္းတင္း ႀကိတ္ထားလုိက္ၾကသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေရႊပန္းက “ဒီဘဲနာႀကီး ဘာေတြေျပာေနပါလိမ့္။ င့ါကုိလည္း တပ္မေတာ္ ၾကည္းေရေလညိွႏိႈင္းေရးမွဴး ဆုိတ့ဲ ရာထူးနဲ႔ ေခြ်းသိပ္ထားတယ္။ ဒီရာထူးက မတက္ေတာ့ဘူး။ ငါ့မိန္းမလည္း ဒီဘဲနာႀကီးအိမ္မွာ ၾကမ္းတုိက္ အဝတ္ေလွ်ာ္လုပ္ရတာ ေမာေနၿပီ။ ဒီငနဲႀကီးက တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနရာမွာ မရိွသင့္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ေနရာ ငါ ရသင့္ေနၿပီ။ ဒီမိန္႔ခြန္းဟာ ငါေျပာရမယ့္ မိန္႔ခြန္း” စသျဖင့္ စိတ္ထဲမွ တကုိယ္တည္း ေျပာဆုိေနသည္။
စင္ေပၚတြင္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက မိန္႔ခြန္း ဆက္လက္ ေခြ်ေနသည္။
“ရဲေဘာ္တုိ႔ … ငါတုိ႔တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ခ်စ္ခင္၊ ေလးစား၊ ၾကည္ညိဳ၊ ကုိးကြယ္မႈကုိ ဘယ္ေခတ္ကနဲ႔မွ မတူေအာင္ ရေနပါၿပီ … …” ဟု တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေျပာသည္။ ေျပာရင္းႏွင့္ အက်ႌ လက္ေမာင္း ႏွစ္ဘက္ကုိ ပင့္တင္လုိက္သည္။ (ေနပူထဲတြင္ တန္းစီေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားထံမွ ေလွာင္ေျပာင္သံမ်ားကုိ စတင္ ၾကားေနရသည္။)
႐ုကၡစိုး။ ။ သူေျပာေနတာေတြ မွန္ရဲ႕လားကြ။
ရဲေဘာ္။ ။ (ကြမ္းတံေတြးကုိ ပစ္ခနဲ ေထြးလုိက္ရင္း) ေပါက္ကရေတြပါဗ်ာ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ေခတ္ကဆုိရင္ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တပ္မေတာ္သားဆုိရင္ ျပည္သူေတြက ပန္းကုံးစြပ္ၿပီး ႀကိဳဆုိခ့ဲၾကတာဗ်။
တပ္ၾကပ္။ ။ ေအး … ခုေတာ့ ျပည္သူေတြက တုိ႔ကုိ ေခ်းထုပ္ (ခ်ီးထုပ္)နဲ႔ ေပါက္ခ်င္ေနၾကတာ။
တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္ႏွစ္ဘက္ကုိ ေဘးသုိ႔ ဆန္႔ကားလုိက္ၿပီး “ရဲေဘာ္တုိ႔ … ေခတ္မီတ့ဲ၊ ႀကီးမားတ့ဲ အေဆာက္အဦးႀကီးေတြ၊ တံတားႀကီးေတြ၊ ဆည္ႀကီးေတြဟာ ႏုိင္ငံတဝန္းလုံးမွာ ေတြ႔ေနရၿပီ … …” ဟု ေျပာျပန္သည္။
ရဲေဘာ္။ ။ ေဆာက္စရာ တခု က်န္ေသးတယ္။ တြင္းတူးၿပီး သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ ျမွဳပ္ရမွာ။
စစ္ေရးျပ စစ္ေၾကာင္းမ်ားတြင္ ရိွေသာ စစ္သည္ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း သိသိသာသာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၿပီး တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ၾကည့္ကာ ေဝခဲြမရ ျဖစ္ေနၾကသည္။
တပ္ၾကပ္။ ။ အေဆာက္အဦးႀကီးေတြကေတာ့ ေဆာက္တယ္ဗ်။ အရာရိွႀကီးေတြက အိမ္ တလုံးၿပီးတလုံး ေဆာက္ေနတာကုိ ေျပာတာ ျဖစ္မယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေအး … နန္းေတာ္ႀကီးေတြ ေဆာက္ေနတယ္လုိ႔ ၾကားတာပဲ၊ ပထမ ရန္ကုန္မွာ ေဆာက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ေဆာက္တယ္၊ အဲဒီကမွ ေမၿမဳိ႕မွာ ထပ္ေဆာက္တယ္။ အခုေနာက္ဆုံး မႏၱေလး နန္းတြင္းထဲမွာ ေဆာက္မယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။
ရဲေဘာ္။ ။ နန္းတြင္းထဲမွာ အလယ္ပုိင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ ရိွတယ္ေလ။ တပ္ေတြက ဘယ္မွာ သြားေနရမွာလဲ။
တပ္ၾကပ္။ ။ မႏၱေလးေတာင္ေျခက ဇရပ္ေတြမွာ သြားေနေပါ့ကြာ။
ထုိအခ်ိန္တြင္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္သီး လက္ေမာင္း တန္းၿပီး မိန္႔ခြန္း အဆက္မျပတ္ ေျပာလ်က္ပင္ ရိွေသးသည္။
“ရဲေဘာ္တုိ႔ … ငါတုိ႔ တပ္မေတာ္ဟာ အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေတာ္ အနာ ဂတ္ … ဂတ္ … ဂတ္ … ဂတ္ … ”
မိန္႔ခြန္းက တဂတ္ဂတ္ႏွင့္ ရပ္သြားသည္။ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ပါးစပ္မွ အျမွဳပ္မ်ား ထြက္လာသည္။ စကားေျပာစင္ျမင့္ေပၚမွ ခုံကုိ လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။ မ်က္လုံးႏွစ္ဘက္လည္း ျပဴးထြက္ေနသည္။
မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရိွေသာ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲမွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေရႊပန္းက ဦးစြာ မတ္တပ္ရပ္လုိက္ၿပီး တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆီသုိ႔ ေျပးသြားကာ မုိက္ကရုိဖုန္းကုိ လုယူရန္ ႀကိဳးစားလုိက္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအးက ေရွာင္လင္ တရုတ္သုိင္းကားထဲတြင္ ေတြ႔ရတတ္ေသာ ေလက့ဲသုိ႔ လွ်င္ျမန္ျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေနာက္မွ ေျပးလုိက္ကာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေရႊပန္း၏ အက်ႌေကာ္လာကုိ လွမ္းဆဲြၿပီး ေဘးသုိ႔ တြန္းထုတ္လုိက္သည္။ “ငါအရင္ဦးတာကြ၊ ဘာရမလဲ…” ဟု ဆုိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မုိက္ကရုိဖုန္းကုိ ကုိင္ကာ ေအာင္ျမင္သည့္ ေလသံႀကီးျဖင့္ ေျပာဆုိလုိက္ေလသည္။
“ရဲေဘာ္တုိ႔ … အခုအခ်ိန္က စတင္ၿပီး အေျခအေနဟာ တမ်ဳိးတဖုံ ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္”
သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအးသည္လည္း စကားဆုံးေအာင္ မေျပာလုိက္ႏုိင္ေပ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေဆြ ထလာၿပီး ဝါယာႀကိဳးကုိ လွမ္းဆဲြလုိက္သျဖင့္ မုိက္ကရုိဖုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ ျပဳတ္က်သြားေလသည္။ “ငါ့ဦးေလး တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုိ မထိနဲ႔ကြ” ဟု ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္သိန္းစိန္က စင္ေပၚသုိ႔ ေျပးတက္ရန္ ႀကိဳးစားလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေဘးတြင္ ရိွေနေသာ ရွစ္လုံးထုိး ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ေအာင္ျမင့္ဦးက ေျခထုိးလုိက္သျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သိန္းစိန္ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး လဲက်သြားကာ သူ၏ pace maker ေခၚ ႏွလုံးခုန္စက္ ျပဳတ္က်သြားၿပီး အသက္ရွဴ ရပ္သြားသည္။
စကားေျပာစင္ေပၚတြင္ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ားျဖင့္ ရွဳပ္ေထြးေနသည္။ အခ်င္းခ်င္း ဆဲသံ ေအာ္သံမ်ားလည္း မုိက္ကရုိဖုန္းမွတဆင့္ ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
“ငါ … … သား ”
“မေအ … … ”
“ေခြး … …” (မိမိ အဆင္ေျပသလုိ ျဖည့္စြက္ ဖတ္ရွဳၾကပါရန္)
“တပ္ထိန္းေခၚေဟ့ … ၊ တပ္ထိန္းေခၚေဟ့ …” ဟု အရာရိွတေယာက္က လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။
ဦး႐ုကၡစိုးႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ ရဲေဘာ္ေလးက လက္ထဲတြင္ ရိွေသာ ကြမ္းတံေတြးထုပ္ကုိ စင္ေပၚသုိ႔ ပစ္ ေပါက္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တပ္ၾကပ္၏ လက္ထဲမွ ထန္းရည္ပုလင္းကုိ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းဆဲြယူကာ စင္ေပၚသုိ႔ လွမ္းပစ္လုိက္ျပန္သည္။ တပ္ၾကပ္ကလည္း ၎၏ လက္ထဲတြင္ က်န္ရိွေသာ ထန္းရည္ခြက္ကုိ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနေသာ စင္ေပၚသုိ႔ ဝွီးခနဲ လွမ္းပစ္လုိက္သည္။ ခြက္က တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ နဖူးကုိ ထိမွန္သြားရာ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ တြန္႔လိမ္ၿပီး လဲက်သြားသည္။
စစ္ေရးျပ ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း စစ္ဖိနပ္မ်ားကုိ ခြ်တ္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ား ရိွရာသုိ႔ လွမ္း၍ တခဲနက္၊ တေပ်ာ္တပါး ပစ္ေပါက္ၾက ေတာ့သည္။ “ဘီလူးေတြကုိ ေတာထုတ္ၾကေဟ့ … ၊ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ သတ္တ့ဲ ဗာလနံ လူမုိက္ေတြကုိ ေမာင္းထုတ္ၾကေဟ့ …” ဟု ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ က်င္းပေသာ တပ္မေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားမွာ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖင့္ ၿပီးဆုံးသြားေလသတည္း။ ။
No comments:
Post a Comment