မိေထြးဆိုေပမယ့္ ေဂါတမီ

ေႏြဦးမွာ ဥၾသတို႔ တြန္ၾကၿပီ။ အေကာင္မျမင္ရဘဲ အသံသာၾကားရတဲ့ ဥၾသငွက္ကေလးရဲ႕အသံကို က်မ လြမ္းမိပါရဲ႕။ ဥၾသဆိုတာ ေႏြကိုၾကိဳတဲ့ ငွက္ေပါ့။ ဥၾသငွက္သံ မၾကားရေပမယ့္ ေႏြကိုေတာ့ ေရာက္ရၿပီ။

က်မေရာက္ေနတဲ့ ႏို႔ဖိုးစခန္းထဲမွာ ဥၾသတြန္သံ မၾကားရပါဘူး။ ေႏြဦးရဲ႕ ေလ႐ူးေတြနဲ႔ တေတာလံုးက သစ္ပင္ေတြ ရြက္ေဟာင္းေၾကြၿပီး ရြက္သစ္ထြက္လို႔သာ ေႏြဦးေရာက္ၿပီလို႔ သိရတာ။

က်မ ျမန္မာျပည္ကို ခြဲခြာခဲ့ရစဥ္က ေဆာင္းရာသီ။ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားကေန ေဒါနေတာင္တန္းၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး အလြမ္းေျဖခဲ့ရတာ သိပ္မၾကာေသးဘူး။ အဲဒီ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဥပေဒဆိုတာ မရိွေပမယ့္ မိသားစုဘဝေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ရိွတယ္။ မတရားဖမ္းဆီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြခ်ၿပီး ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ အက်ဥ္းစခန္းေတြ ရွိေပမယ့္ ျမန္မာ ေဒသခံလူထုရဲ႕ အားေပးၾကိဳဆိုမႈေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို မၾကိဳက္တဲ့ စစ္အစိုးရရိွေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူ ျမန္မာျပည္သား သန္း ၆ဝ ေလာက္ ရိွတယ္။ က်မ ခ်စ္တဲ့ အမိျမန္မာျပည္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသလို က်မတို႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း ဒဏ္ရာေတြျပည့္လို႔။

က်မရဲ႕ ခရီးတေထာက္က မဲေဆာက္ပါ။ မဲေဆာက္က ျမန္မာႏုိင္ငံသား ၉ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိတယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ က်မ စိတ္ထဲမွာ မလံုၿခံဳသလို လက္ေတြ႔ဘဝမွာလည္း မလံုၿခံဳခဲ့ပါဘူး။ “ကတ္ဘိဘန္း” ရြာေလးထဲမွာ အိမ္ထဲမွာ ဘယ္မွ မထြက္ဘဲ ေနခဲ့ရတာ တလ ၾကာခဲ့တယ္။ ထိုင္းရဲ မရိွဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ ညေနဘက္ ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္ေလးမွာ ၿခံတံခါးဝကေန ေခါင္းေလးျပဴၿပီး ေဒါနေတာင္ၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး အလြမ္းေျဖရတာေပါ့။

မနက္ေစာေစာ ဓာတ္တိုင္ေပၚ စပီကာကေန ထိုင္းစကားသံေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ ႏုိးရပါတယ္။ ထိုင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန၊ ယေန႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကို ရြာသူၾကီးက ေၾကညာေပးတာလို႔ အရင္ေရာက္ႏွင့္သူေတြက ေျပာပါတယ္။ က်မ ေနတဲ့ ၿခံထဲမွာ နတ္ကြန္း ရွိတယ္။ မင္းသမီး႐ုပ္၊ ရာမ၊ မယ္သီတာ နတ္႐ုပ္ေရွ႕ွမွာ အေမႊးတိုင္မီးခိုးက ၿခံထဲမွာ မနက္တိုင္း လြင့္ေနတယ္။ ကိုယ့္႐ိုးရာနတ္ မဟုတ္ေပမယ့္ နတ္ဆိုတာ လူကို ေစာင့္ေရွာက္ မစဖို႔ပဲလို႔ UN ဒုကၡသည္ကဒ္ ရထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ေတြးပံုရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဆုေတာင္းက အေမႊးတိုင္ မီးခိုးေငြ႔နဲ႔အတူ အေမရိကန္က “ဒိုနာဆီ” အေရာက္သြားမယ္လို႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ထားတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡသည္ရဲ႕ ခြန္အားဟာ လက္ရိွအေျခအေနအရ ဆုေတာင္းျခင္းပါပဲ။

ႏြမ္းညစ္တဲ့ ဘဝနဲ႔ ေတာက္ပတဲ့ ဘဝမ်ားကို ႏိႈင္းယွဥ္ခံစားႏိုင္တဲ့ မဲေဆာက္ပါ။ “ကတ္ဘိဘန္း” က မဲေဆာက္ရဲ႕ ေက်းလက္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ လယ္ကြင္းေတြရွိလို႔သာ ေက်းလက္လို႔ေျပာေပမယ့္ အိမ္ေတြက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူကံုထံအိမ္ေတြ လိုပါပဲ။ ကၽြန္းတိုင္ၾကီးေတြကို တိုင္အလံုးလိုက္ အလွဆင္ ေဆာက္ထားတာမ်ား က်မရင္ထဲ မခ်ိေအာင္ နာရတယ္။ ကိုယ့္ျပည္တြင္းက ကြ်န္းသစ္ကို ကိုယ့္ျပည္သူျပည္သားမ်ား သံုးစြဲရင္ လက္ဝယ္ေတြ႔ရိွရင္ ေထာင္ဒဏ္ အျပစ္ေပးခံရတာမို႔လား။ ဒီၾကားထဲကပဲ သစ္ေတာေတြျပဳန္းၿပီး ေတာင္ေတြ ကတံုးျဖစ္သြားရတာ။ ခုေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံက သူတို႔ သစ္ေတာျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကြ်န္းသစ္ကို တင့္တင့္တယ္တယ္ လွလွပပ ေဆာက္ထားတယ္။

“ရွင္ဘုရင္ ဘယ္က ထြက္၊ မင္းၾကီးတာက ထြက္” ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပံုနဲ႔ပဲ ႏိႈင္းရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၿမိဳ႕စားၾကီးက မီး႐ႈိ႕ပိုင္ခြင့္ရိွၿပီး ျပည္သူျပည္သားကေတာ့ မီးခြက္ထြန္းခြင့္ မရိွဘူးဆိုတဲ့ တ႐ုတ္စကားပံုနဲ႔ ေျပာရမလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ ကြ်န္းသစ္ေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားၾကတဲ့ ထိုင္းအိမ္ေတြ လွပတင့္တယ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

အဲဒီအိ္မ္ေတြကို အားက်စိတ္နဲ႔ နာက်င္ေငးေမာရတာ။ ၿခံက်ယ္ ဝင္းက်ယ္ေတြထဲမွာ အိမ္ေတြက စိတ္ကူးယဥ္စရာ။ အဲဒီအိမ္ေတြထဲမွာ ထြန္တံုးေတြ၊ တံစဥ္ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားလို႔သာ ေတာင္သူေတြအိမ္လို႔ ထင္ရတာ။ ဘုရားစူး လယ္သမားေတြပါပဲ။ ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ ေန႔စဥ္ ေကာက္ရိတ္ဖို႔ ကားနဲ႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထြက္သြားရင္ က်မအမ်ဳိး ေတာင္သူလယ္သမားေတြကို သတိရမိတယ္။

လယ္ထဲ၊ ကိုင္းထဲကို ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရတဲ့သူေတြ။ သမန္းဆီ တက္ေနတဲ့ ဖိနပ္မပါ၊ ေျခဖေနာင့္ ကြဲေနတဲ့ သူတို႔ဘဝေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မိတယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္းကို အိတ္ထဲထည့္ၿပီး လယ္ထဲက ေကာက္ရိတ္ရင္း ဆက္မလား၊ ေကာက္လိႈင္းစည္းရင္း ဆက္မလား - အဆင္ကို ေျပလို႔။ က်မတို႔ အမ်ဳိးမ်ားလို လယ္ကန္သင္း႐ိုး တာ႐ိုးေပၚကေန ထန္းရြက္ေလတိုးသံၾကားက ေအာ္ဟစ္ေျပာဖို႔ မလိုဘူး။ ထိက႐ုန္းအဆူးခံၿပီး လယ္ကြင္းထဲအထိ သြားေျပာစရာ မလိုဘူး။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကံေကာင္းၾကသလဲလို႔။

က်မ ဘၾကီး၊ ဘေဒြးၾကီးေဒၚမ်ား၊ အကိုအမမ်ား၊ လယ္သမားဘဝနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ဟန္ဒယ္၊ ကားစီယာတိုင္ ကိုင္ဖို႔ေနေနသာသာ တာဝန္ေက် စပါးေပးႏုိင္ဖို႔၊ လုပ္အားေပးလိုက္ရလို႔၊ လယ္ခြန္၊ ေျမခြန္၊ သီးခြန္ေဆာင္ရလို႔ နအဖ လူၾကီးသားသမီးရဲ႕ ေျမဆီအိတ္ မဝယ္မေနရ ဝယ္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ့္ခိုင္းႏြားရဲ႕ နဖားၾကိဳးကို ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ အႏိုင္ႏိုင္ ၾကိဳးစားရတဲ့ နင္းျပားဘဝေတြ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲစရာေကာင္းလိုက္သလဲ။

ထိုင္းျပည္သူျပည္သားေတြ သူတို႔ေရေျမေတာေတာင္မွာ သူတို႔မိသားစုေတြနဲ႔ ဘဝကို တင့္တင့္တယ္တယ္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ က်ီးလန္႔စာစား။ ဘဝက မတည္မၿငိမ္။

ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြစီးၿပီး၊ လန္းဆန္းတက္ၾကြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြကို ၿခံစည္း႐ိုး တံခါးေနာက္ကေန က်မ ခိုးၾကည့္ရတယ္။ သူတို႔ကို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္။ သူတို႔ပခံုးေပၚမွာ၊ ေက်ာေပၚမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မရိွဘူး။ က်မတို႔မွာေတာ့ ေက်ာေပၚမွာ ပခံုးေပၚမွာ စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြထမ္းၿပီး ေျပးခဲ့ရတာေလ။ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒုကၡတဝက္ သက္သာၿပီဟဲ့လို႔ က်မ ေတြးခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းရဲကို ေၾကာက္ၿပီး အျပင္မထြက္ရဲ ျမန္မာစကားသံၾကားလို႔ ထိုင္းအိမ္နီးခ်င္းက တိုင္ရင္ လာဖမ္းတယ္ဆိုၿပီး စကားမေျပာရတဲ့ ဒုကၡကလည္း ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ။ ဒီေတာ့ စခန္းထဲသြားဖို႔ စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။

က်မေပါက္ဖြားရာက လူမႈလက္ေတြ႔ဘဝက ေပါက္ဖြားတာမို႔ ဒုကၡဆိုတာ က်မနဲ႔ ဖြားဖက္ေတာ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ က်မကို က်မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝမ်ားက ႐ိုက္ပုတ္သင္ၾကားေပးလိုက္တာမို႔ ရန္သူမိတ္ေဆြ ခြဲျခားသိခဲ့ၿပီ။ ရန္/ငါ စည္းကို သိေနၿပီ။ အဲဒီအသိေလးပဲ ခ်မး္သာတဲ့က်မ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ သဘာဝတရားကို မီွခိုေနထိုင္ရပါေတာ့တယ္။

ႏုိ္႔ဖိုးနဲ႔ မဲေဆာက္ခရီးက ၆ နာရီ ခရီးၾကာပါတယ္။ အုန္းဖ်န္၊ အုန္းဖန္ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း ခရီးေတြ ျဖတ္ရေတာ့ ကေလးခရီး ခ်င္းေတာင္ခရီးကို သြားသတိရတယ္။ မဲေဆာက္ႏုိ႔ဖိုးလမ္းတေလွ်ာက္ ေတာေတာင္ကို ထိန္းသိမ္းတာ၊ လမ္းကို ထိ္န္းသိမ္းတာ ေကာင္းမွေကာင္း။ ညိဳ႕မိႈိင္းေနတဲ့ ေတာေတာင္ေတြကို ျမင္ရေတာ့ ျမန္မာျပည္က ေတာင္ကတံုးေတြကို သတိရတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ မုဒ္ဦးေတြမွာ ထိုင္းဘုရင္နဲ႔ ဘုရင္မပံုေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေပးေတာ့ ျပည္သူေတြက ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳၾကတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳအသစ္၊ အျမင္သစ္၊ ေဒသသစ္ အားလံုးအားလံုး က်မအတြက္ အသစ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒုကၡသည္စခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ က်မ အိပ္မက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပါပဲ။ ဒုကၡသည္ဆိုတဲ့ စိတ္အသိက လူ႔တကိုယ္လံုး ညႇိဳးႏြမ္းသြားရတယ္။ စခန္းထဲက တဲအိမ္ကေလးေတြက စီစီရီရီ ဝါးအိမ္ကေလးေတြ။ အင္ဖက္မိုး အေပါက္အၿပဲ ဝါးၾကမ္းခင္း က်ဳိးတိုးက်ဲတဲက ဒုကၡသည္ရဲ႕ တဲစခန္းဆိုတာကို ပံုေဖာ္ေပးပါတယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းကေန တတိယႏိုင္ငံကိုေရာက္ဖို႔ က်မတို႔ ဝင္ေရာက္တန္းစီရၿပီ။ ဒီေတာ့ တတိယႏိုင္ငံ ထြက္ေရးအတြက္ ဒုကၡသည္စခန္းထဲကိုေရာက္ဖို႔ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ၾကိဳးစားလာၾကတာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဝါးတဲေလးေတြထဲမွာ ေငြထုတ္ပိုက္ ေနႏိုင္သူရိွတယ္။ တတိယႏိုင္ငံက မိဘေဆြမ်ဳိး၊ ဇနီးခင္ပြန္း မိတ္ေဆြ အကူအညီနဲ႔ ေနၾကသူေတြ ရိွတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ေငြသံုးႏိုင္သူေတြကို မီီွၿပီး ေစ်းေရာင္းစား၊ ထင္းေခြစား၊ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ သဲက်ဳံးရသူေတြ ရွိပါတယ္။

UN က ရိကၡာအျဖစ္ ဆန္၊ ဆီၤ၊ ပဲ၊ ငါးပိ၊ မီးေသြး ေပးတယ္။ က်မတို႔က ေရာက္တာ မၾကာေသးလို႔ ရိကၡာမရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အစစအရာရာ အားလံုး ဝယ္စားရတာေပါ့။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ေန႔စဥ္ ဝင္ေငြရဖို႔ အလုပ္မရိွေပမယ့္ ေန႔စဥ္ သံုးႏိုင္ဖို႔ ေငြရိွရပါတယ္။ မျဖစ္မေန ဝယ္ရမယ့္ ဆန္၊ ဆီ ဝယ္ၿပီး ေလာင္စာအတြက္ က်မတို႔မိသားစု ေတာထဲမွာ ထင္းေကာက္ရပါတယ္။ ထင္းခုတ္လို႔ မရပါဘူး။ က်မတုိ႔ အနီးအနား ေတာေတာင္ေတြက ထိုင္းဘုရင့္ ေဘးမဲ့သစ္ေတာမို႔ ဓားေတြ႔တာနဲ႔ ပါမုိက္ (ေတာေခါင္း) က ဖမ္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔က သဘာဝအတိုင္း ေဆြးေျမ႕ၿပီး က်ဳိးက်တဲ့ သစ္ကိုင္းစ၊ ဝါးစေတြကို ေရြးၿပီး ေကာက္ရပါတယ္။ က်မတို႔အတြက္ ေလာင္စာဆိုတာ ေနစြမ္းအင္ လွ်ပ္စစ္ ဂက္စ္ မဟုတ္ဘူး။ ထင္းပါပဲ။

က်မတို႔လို ထင္းေကာက္သူေတြ ရိွတာမို႔ ေတာကို နက္ႏိုင္သမွ် နက္ေအာင္ တိုးရတယ္။ က်မတို႔ လက္ရိွဘဝကို ေမ့ႏိုင္ဖို႔ ထင္းေကာက္တာက စိတ္ကုထံုးတမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းရလို႔ ေမာရင္ အေမာေျဖ။ ၿပီးမွ ထင္းေကာက္၊ ရင္ထဲ မြန္းက်ပ္ေနတာကို ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ေအာ္ဟစ္ႏိုင္ဖို႔ သီခ်င္းဆို၊ လင္မယား ရန္ျဖစ္ ရွင္းတန္းထုတ္ ဘယ္သူ႔မွ ရွက္စရာ၊ အားနာစရာ မလိုဘူး။ ရင္ထဲေပါ့သြားၿပီဆုိ ထင္းထုတ္ကို ေတာင္ေအာက္လိမ့္ခ် ေျမျပန္႔ေရာက္မွ ေက်ာပိုး ေခါင္းရြက္ ျပန္ခဲ့႐ံုပဲ။

ေငြျပတ္လပ္သြားရင္ ေတာထဲမွာ ဟင္းရြက္ခူး၊ လြယ္အိတ္ထဲထည့္ ျပန္လာ။ အိ္မ္ေရာက္ေတာ့ စားခါနီး ထင္းမီးေမႊး၊ ဒန္အိုးထဲ ေရထည့္ ဆားခတ္၊ အခ်ဳိမႈန္႔ခတ္ၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဴ ဓားျပား႐ိုက္ထည့္၊ ပြက္ပြက္ဆူေတာ့မွ ဟင္းရြက္ခတ္လိုက္ရင္ စိမ္းစိုလို႔။ တခါတရံ ကရင့္လူမ်ဳိးေတြဆီက ဆူးပုတ္ရလို႔ ဟင္းအိုးခ်ကာနီး ထည့္လိုက္ရင္ ဆူးပုတ္န႔ံ သင္းသင္းက အိုး .. ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေမာေမာနဲ႔ စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ဟင္းခ်ဳိအိုးထဲ ေရခ်ဳိငါးေလး ဆင္းႏိုင္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။

ေသာက္ေရက က်မတို႔စခန္းထဲမွာ ထံုးမ်ားတာမို႔ ထံုးနည္းတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းရိွတဲ့ ေနရာကို သြားရတယ္။ အသြားအျပန္ တနာရီၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ေခတ္ေပၚဆံပင္၊ ေခတ္ေပၚအဝတ္အစား ဝတ္ထားတဲ့ လူငယ္၊ ပန္႔၊ ေရာ့ခ္ေတြ၊ ရက္ပါေတြလည္း ပံုးေလးေတြနဲ႔ ေရထမ္းရတာပဲ။ ေရခပ္ရင္း ထင္းေျခာက္ေကာက္သူ၊ ဟင္းရြက္ခူးသူ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္သူ စံုလို႔ပါပဲ။ ဟင္းခ်ဳိရြက္ကေတာ့ အသက္ရိွရင္ ငိုေလာက္တယ္။ ဒီဟင္းခ်ဳိရြက္ကလည္း က်မတို႔ကိုေၾကာက္ၿပီး အရြက္၊ အညႊန္႔ ထြက္ရမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။

က်မတို႔ ဒုကၡသည္အိမ္ေလးေတြက နီးနီးကပ္ကပ္မို႔ တအိမ္နဲ႔တအိမ္ သက္ျပင္းခ်သံ၊ ေလလည္သံကိုေတာင္ ၾကားရတယ္။ ဟိုဘက္အိမ္က တံခါးဖြင့္ရင္၊ ေျခနင္းရင္ ကိုယ့္အိမ္က ထင္ၿပီၤး ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ရတာလည္း အေမာပဲ။ က်မတို႔ခစန္းထဲမွာ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းကလည္း မ်ားမွမ်ား။ UN အစီစဥ္နဲ႔မို႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သည္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ မရတဲ့ အခြင့္အေရး အကုန္ရတယ္။ ဗိုက္ၾကီးသည္ ရိကၡာသက္သက္ ရတယ္။ အႏွီး၊ ကေလးေသးခံ၊ အက်ႌ အကုန္ေပးတယ္။ ေမြးရင္ မီးဖြားစရိတ္ မပူရဘူး။ တတိယႏိုင္ငံေစာင့္ရင္း ကန္႔ထဲမွာ ကေလးေတြေမြးၾကတယ္။ ႏိုင္ငံမဲ့ ကေလးေတြ သူတို႔မိခင္ေတြကလည္း သားေခ်ာ့ေတးအသစ္ေတြနဲ႔ ေခ်ာ့ျမဴၾကတယ္။

ကေလးကို အေမက “ေျပာစကား နားေထာင္ေနာ္၊ ေျပာစကား နားမေထာင္ရင္ ၾသစေၾတးလ်ား မေခၚဘဲ ေနလိုက္မယ္” တဲ့။ အင္ဖက္အမိုးအပ်က္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ထမင္းရည္ငွဲ႔ရင္း ကေလးကို လွမ္းေခ်ာ့ေနတဲ့ မိခင္ရဲ႕ စကားသံကို ၾကားေတာ့ က်မမွာ ရင္ထဲ ထိထိခိုက္ခိုက္နဲ႔ ရယ္ရခက္ခက္ေပါ့။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕ေလးက အုတ္ဖုတ္တဲ့ မိ္န္းခေလး သူ႔ကေလးဗိ္ုက္စားလို႔ ပူဆာတာကို မာန္လိုက္တဲ့စကား သြားသတိရတယ္။

“အခု မင္ရည္ဆို အခု မင္ရည္၊ အခု ဖန္ခါးဆို အခုဖန္ခါး၊ ေကြ်းထားရဲ႕သားနဲ႔ ပူဆာရလား” တဲ့။ မင္ရည္ဆိုတာ ထမင္းရည္ကို ေျပာတာပါ။ ဖန္ခါးကေတာ့ ဖန္ခါးသီး ေတာထဲမွာ သိပ္ေပါတယ္။ ဒါပဲ ေကြ်းႏိုင္တာမို႔ ကေလးအေမရဲ႕စကား ၾကားေတာ့ က်မနားထဲ က်င္သြားရတယ္။ လူေတြက မိမိျဖတ္သန္းရတဲ့ မိမိေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ အရာေတြက မိမိဘဝကို ျပ႒ာန္းတယ္ဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။

သဘာဝတရားက အလွတရားနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို ဒုကၡသည္စခန္းမွာ လက္ေဆာင္ ေပးထားေသးတယ္။ ညဘက္ လသာရင္ က်မတို႔ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡအခက္အခဲေတြကို အဟုတ္ေမ့သြားပါတယ္ဆို။ အင္ဖက္မိုး အေပါက္ၾကားထဲက လေရာင္က ထိန္ထိန္သာလို႔။ “အုန္းရြက္ၾကိဳ၊ အၾကိဳအၾကား၊ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ၾကားၾကား … ေငြမွင္ေရႊရည္ လူးသည့္ႏွယ္” ဆိုတဲ့ အဆိုေတာ္ ေဒၚမာမာေအးရဲ႕ သီခ်င္းကို ညည္းရင္း ခံစားတာေပါ့။ အုန္းလက္နဲ႔ လေရာင္ဆိုတာ သိပ္လိုက္ဖက္ပါတယ္။ လေရာင္က အင္ဖက္အမိုးနဲ႔လည္း လိုက္တာပါပဲ။

လေရာင္က က်မတို႔ေနတဲ့ တဲအိမ္ကေလးကို ျဖာက်ေနရင္ သဘာဝတရားၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ရျပန္ေရာ။ ေန႔ခင္း ေန႔လယ္ၾကည့္ရင္ အက်ည္းတန္တဲ့ အင္ဖက္ေတြကလည္း ႏွင္းစက္နဲ႔လေရာင္ေၾကာင့္ စိုအိေနတယ္။ ေလနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ညေမႊးပန္းရန႔႔ံကလည္း သင္းပ်႔ံေမႊးၾကိဳင္လို႔။ ေျမသင္းရန႔႔ံေလးေတြ၊ သစ္ခြပန္းရန႔႔ံေလးေတြကလည္း ညေလညင္းနဲ႔အတူ က်မတို႔ကို ေခ်ာ့သိပ္ျပန္တယ္။ ဒီလိုသဘာဝရဲ႕ အလွတရားေတြကို က်မတို႔ တတိယႏိုင္ငံ မေရာက္မခ်င္း တဝၾကီး ခံစားရမယ္။ ဒီလိုရနံ႔နဲ႔ ဒီလိုလေရာင္နဲ႔ အိပ္ရတဲ့ညမ်ဳိး တတိယႏိုင္ငံမွာ ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။

က်မတို႔ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ကို ေထာင္ဝင္စာ သြားေတြ႔လို႔ ေတာထဲေတာင္ထဲ ကားပ်က္ရင္ ခံစားရတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔လည္း တူတယ္။ ေကာင္းကင္တခုလံုး ၾကယ္ေတြ လင္းလက္လို႔ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတယ္။ ေကာင္းကင္ကို အကာကြယ္မဲ့ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ေတာနံ႔ေတာင္န႔ံ ေျမသင္းန႔ံေတြကလည္း ေမႊးလို႔ေပါ့။ “ဒီလိုေနရာမ်ဳိး တကူးတကေရာက္ဖို႔ ဘယ္လြယ္မလဲ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အခုလို ကားပ်က္လို႔ေနရတာ ေနခ်င္လို႔ပါ ဆိုရင္ေတာင္ ကားသမားက ဘယ္ရပ္ေပးမလဲ” လို႔ ေျပာၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေျဖသိမ့္ၾကတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးေျပာေတာ့ ကိုေအးေအာင္ ဖခင္ ဦးေသာင္းစိ္န္က က်မကို ျပန္ေျပာပါတယ္။

“ဒါေပါ့ သမီးရယ္၊ အေမအရင္း မရိွေတာ့လည္း မိေထြးနဲ႔ေပ်ာ္ေအာင္ ေနရတာေပါ့” တဲ့။

ဟုတ္ကဲ့။ က်မလည္း မိေထြးနဲ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနေနရပါတယ္။