ျမန္မာ သံအမတ္ႀကီး တဦးက ခ်င္းမုိင္ ႐ုကၡစိုး ႀကီး ကုိ ရန္ကုန္ရိွ သစ္ပင္ တပင္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ရန္ ခ်ဥ္းကပ္ ေျပာဆုိသည္။ သတင္း ေထာက္ ဖိုး႐ႈပ္ကုိလည္း ေဒဝါလီ သတင္း ဌာနမွ ထြက္ၿပီး ရန္ကုန္ စာနယ္ဇင္း ေလာကတြင္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကုိင္ သင့္ေၾကာင္း နားခ် ေျပာဆုိသည္။ ယခင္ ႏွင့္ မတူ ေျပာင္းလဲ လာေသာ ျမန္မာ ျပည္ႀကီးကုိ သြားေရာက္ ေလ့လာ ၾကပါ၊ ၿပီးမွ သူ႔ ကမ္းလွမ္း ခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ ပါဟု သံအမတ္ႀကီး က ေျပာေလ သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ခ်င္းမုိင္ အေျခစုိက္ ႐ုကၡစိုး ႏွင့္ ဖိုး႐ႈပ္သည္ သံအမတ္ႀကီး ႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္သြား ေလ သည္။ သူတုိ႔ သုံးဦး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေလ့လာ ေနၾကသည္။ မီးပ်က္ေန ေသာေၾကာင့္ တုိက္ခန္း မ်ားတြင္ ဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းထား ၾကသည္။ ေျမညီ ထပ္တြင္ ရိွေသာ ဆုိင္မ်ား၊ အလုပ္ခန္း မ်ားက လည္း မီးစက္ ကုိယ္စီ ဖြင့္ထား ၾကသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ သံအမတ္ႀကီးေရ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက မီးစက္ ခုတ္သံေတြနဲ႔ ဆူညံေနပါလားဗ်။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေတြက ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရလက္ထက္ စက္မႈစြမ္းအား ေခတ္ေက်ာ္လႊားတ့ဲ ကာလမွာ ျပည္သူေတြက မီးစက္ေတြ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳေနတယ္ ဆုိတ့ဲ သေဘာကုိ ျပပါတယ္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဆုိင္းဘုတ္ေတြလည္း အမ်ားသားပဲဗ်ဳိ႕။ ရန္ကုန္မွာ သတင္းမေရးဘဲ ဆုိင္းဘုတ္ေရးစားရင္ ပုိအလုပ္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ေဟာ … ဟုိဆုိင္းဘုတ္မွာ ေရးထားတာ “ဟြန္းသံ ကင္းမ့ဲဇုန္” ဆုိပါလားဗ်ာ။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ မီးစက္ခုတ္သံေတြၾကားထဲမွာ ကားဟြန္းသံေတြ ထပ္ဆင့္လုိက္ရင္ ကမၻာပ်က္သလုိ ျဖစ္သြားမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေအးခ်မ္းသာယာေရး အတြက္ ဟြန္းသံ တားျမစ္ထားတာပါ။
အေျပာင္းအလဲမ်ားကုိ ေလ့လာရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း လုိက္လံ ပုိ႔ေဆာင္ခါမွ မီးပ်က္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ တည့္တည့္တုိးေနသျဖင့္ သံအမတ္ႀကီး မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည္။
ထုိအခိုက္ လွ်ပ္စစ္မီး ရုတ္တရက္ ျပန္လာေလသည္။ လူေနအိမ္ခန္းမွ မီးမ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ လင္းလာကာ လူအမ်ား ၿပိဳင္တူ ေအာ္လုိက္သည့္ အသံႀကီးတခု ေပၚထြက္လာသည္။
“ေဟး … …”
ထုိအသံႀကီးေၾကာင့္ ႐ုကၡစိုး အလန္႔တၾကား ထခုန္လုိက္မိသည္။ ဒီသံအမတ္ ငါတုိ႔ကုိ ရန္ကုန္ေခၚခ့ဲၿပီး ေထာင္ေခ်ာက္ ဆင္တာထင္တယ္ ဟု လည္း ေတြးလုိက္မိသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ ဦး႐ုကၡစိုးရယ္၊ မီးျပန္လာလုိ႔ လူေတြ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္တ့ဲ အသံေတြပါဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ မေၾကာက္ပါဘူး ကြ။ ရုတ္တရက္မုိ႔ လန္႔သြားတာပါ။
အိမ္မ်ားတြင္ မီးျပန္လာသျဖင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ငါးမိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ မီးမ်ား ရုတ္တရက္ ပ်က္ၿပီး ျပန္လည္ အေမွာင္က်သြားကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၿပိဳင္တူ ညည္းတြား ေအာ္ဟစ္သံႀကီး ေပၚထြက္လာသည္။
“ဟာ … … … … …”
႐ုကၡစိုး။ ။ သံအမတ္ႀကီးေရ ဒါကေတာ့ မီးပ်က္သြားတ့ဲအသံ ျဖစ္မယ္ဗ်။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ မီးပ်က္သြားရတာဟာ ျပည္သူေတြက စည္းကမ္းပုိင္းဆုိင္ရာ အားနည္းေနလုိ႔ပါ။ အခုလုိ မီးျပန္ေပးတ့ဲ အခ်ိန္မွာ ေရစုပ္စက္၊ မီးပူ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကား၊ ထမင္းအုိး စသျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြကုိ အိမ္တုိင္း အိမ္တုိင္းက တၿပိဳင္နက္ အသုံးျပဳၾကတ့ဲအတြက္ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားေပးတ့ဲ ဝန္ေဆာင္မႈကုိ ထိခုိက္ေစပါတယ္။ မီးလာတ့ဲအခ်ိန္မွာ တၿပိဳင္နက္ မသုံးဘဲ စည္းကမ္းရိွရိွ တျဖည္းျဖည္း သုံးမယ္ဆုိရင္ ဒီလုိ အခက္အခဲေတြကုိ ေက်ာ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သံအမတ္ႀကီး ရွင္းျပေနစဥ္ မီးျပန္လင္းလာၿပီး “ေဟး … …” ဆုိသည့္ အသံႀကီး ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ မိနစ္ပုိင္း အၾကာမွာပင္ မီးျပန္ပ်က္သြားၿပီး “ဟာ… …” ဆုိသည့္ အသံႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေဟး ႏွင့္ ဟား အသံမ်ားကုိ သုံးေလးႀကိမ္ ၾကားၿပီးခ်ိန္တြင္ မီးျပန္ပ်က္ျခင္း မရိွေတာ့ေပ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ရန္ကုန္မွာ ေဟးခနဲ ဟားခနဲ အသံေတြ ၾကားရေတာ့ ရြာကုိေတာင္ သတိရမိတယ္။ ရြာက ႏြားေဝွ႔ပဲြမွာ ဒီအသံေတြ ၾကားရတယ္ဗ်။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ ဟုတ္တာေပါ့ သတင္းေထာက္ႀကီးရယ္၊ ဒီအသံေတြဟာ ေက်းလက္ ေဒသကုိ အမွတ္ရ စရာေတြ ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတြဟာ ဆုတ္ယုတ္မႈမဟုတ္ဘူး၊ ကမၻာႀကီးဟာ ရြာႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ဆုိတ့ဲ အေတြးအေခၚမ်ဳိး သတင္းေထာက္ႀကီး ဆီမွာ ရိွေနတာ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ အားရိွစရာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
သံအမတ္ႀကီး၏ သံတမန္ဆန္သလုိလုိ ဂမၻီရဆန္သလုိလုိ စကားေၾကာင့္ ဖိုး႐ႈပ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ကမၻာ့ရြာေတြ ရပ္ကြက္ေတြ ထားလုိက္ပါဦး၊ က်ဳပ္ၾကားဖူးတာ ေျပာရရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကုိ ေပးဖုိ႔ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ အလုံ အေလာက္ ရိွေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူေတြကုိ ေစတနာ မရိွလုိ႔ မီးမေပးဘဲ ျဖတ္ထားတာ တ့ဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီလုိ ၾကားဖူးတယ္၊ လူေတြ မီးစက္၊ ဖေယာင္းတုိင္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားၿပီး ေနေရး ထုိင္ေရး ခက္ခဲ အလုပ္ ရွဳပ္ေနမွ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မီးျဖတ္ထားတာ တ့ဲ။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ ဟဲဟဲ … ေဒဝါလီတုိ႔လုိ သတင္းဌာနေတြ ေျပာသမွ် လူႀကီးမင္းတုိ႔ ယုံေနတာမ်ဳိးက မျဖစ္သင့္ေတာ့ဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္က စီစဥ္တ့ဲ စာနယ္ဇင္းေတြကုိပဲ အားကုိးရင္ လုံေလာက္ပါတယ္။ ဒီလုိဗ် … ရန္ကုန္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးကုိ အခ်ိန္ပုိင္းပဲ ေပးတယ္ ဆုိတာက ရန္ကုန္ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ မဟုတ္ေတာ့လုိ႔ပဲ။
႐ုကၡစိုး ႏွင့္ ဖိုး႐ႈပ္ မ်က္လုံးျပဴးသြားၾကသည္ကုိ ဂရုမစုိက္ဘဲ သံအမတ္ႀကီးက ႐ုပ္တည္ျဖင့္ ဆက္ေျပာေလသည္။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ ၿမိဳ႕ေတာ္က ေနျပည္ေတာ္ ျဖစ္သြားၿပီ ခင္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ အမ်ားစုက ေနျပည္ေတာ္ကုိ ေရာက္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္က ကားလမ္းေတြမွာ လူေတြ ကားေတြ မရိွလည္း မီးေတြလင္းထိန္ေနတာပဲ လုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေဝဖန္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အေျဖကေတာ့ ရွင္းပါတယ္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔ အညီ လွ်ပ္စစ္မီး ၂၄ နာရီ ေပးထားရတယ္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ရန္ကုန္မွာ ရိွတ့ဲ လူဦးေရ ၆ သန္း ဝန္းက်င္ အတြက္ေရာ ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ ႏုိင္ငံေတာ္က ျပည္သူေတြကုိ ပစ္မထားပါဘူး။ မီးမလာေတာ့လည္း ဓာတ္လုိက္ၿပီး မသာေပၚႏုိင္ေခ် နည္းတာေပါ့ လုိ႔ အေကာင္းဘက္က ေတြးႏုိင္ပါတယ္။ ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာၿပီ စြမ္းအင္ ေလွ်ာ့သုံးၾက လုိ႔ ႏုိင္ငံတကာ မွာလည္း လႈံ႔ေဆာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါကေတာ့ ဒါေပါ့ကြာ၊ ႏုိ႔ေပမယ့္ လူအမ်ား ေနထုိင္ေရး အဆင္ေျပဖုိ႔က လွ်ပ္စစ္မီး လုိတာေပါ့။ အဆင္မေျပရင္ လူေတြက အစုိးရကုိ မုန္းမွာေပါ့။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ အစုိးရကုိေတာ့ မုန္းၿပီးသား … အဲ … ႏုိင္ငံေတာ္က လွ်ပ္စစ္မီး အတြက္ ဝန္ႀကီးဌာနေတြ ဖဲြ႔ေပးထားပါတယ္။ အမွတ္ ၁ နဲ႔ အမွတ္ ၂ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားဝန္ႀကီးဌာန ဆုိၿပီး လုပ္ထားပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အမွတ္ ၃၊ ၄၊ ၅ ဆုိတာေတြ လာႏုိင္ေခ် ရိွပါတယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ လွ်ပ္စစ္ဝန္ႀကီးဌာန ၃၊ ၄၊ ၅ ေပၚလာရင္ ရန္ကုန္မွာ မီးလာၿပီ ဆုိတ့ဲ သေဘာလားကြ။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ ဒါက ဒီလုိရိွပါတယ္ခင္ဗ်။ လွ်ပ္စစ္ စြမ္းအင္ကုိ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြက ဝယ္တ့ဲအတြက္ သူတုိ႔ကုိလည္း ေရာင္းေပးရပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားေငြ ရေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ အက်ဳိးရိွတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။
သံအမတ္ႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ဖိုး႐ႈပ္ ေဒါသ ထြက္သြားသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အဲဒီေငြေတြ အိတ္ထဲထည့္လုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ အက်ဳိးရိွတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အရပ္သားေတြ အတြက္ အက်ဳိးရိွတယ္လုိ႔ ဘယ္ေျပာႏုိင္ပါ့မလဲ။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ အရပ္သားေတြ အတြက္လည္း အင္မတန္ ေကာင္းတ့ဲ အေျခအေနေတြ ရိွပါတယ္။ မီးကုိ အခ်ိန္ပုိင္းပဲ ေပးတ့ဲအတြက္ မီတာခ သက္သာမယ္၊ ဖေယာင္းတုိင္၊ မီးစက္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ အဆင္ေျပမယ္။ ဒီလုပ္ငန္းမ်ဳိးေတြ အတြက္ အလုပ္အကုိင္ေတြ ေပါမယ္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟုတ္ပါၿပီ သံအမတ္ႀကီးရယ္၊ ကဲ … က်ဳပ္ကေတာ့ ဗုိက္ဆာၿပီဗ်ဳိ႕၊ ေဟာ … ဟုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ တခုခု စားၾကတာေပါ့။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ လူျပည့္ေနသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ စားပဲြတလုံး လြတ္ေနသျဖင့္ ဝင္ထုိင္ၿပီး မွာယူ စားေသာက္ၾကေလသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒီဆုိင္က အစားအေသာက္ေတြ သိပ္မစံြပါဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔မ်ား ဆုိင္က လူျပည့္ေနတာ အ့ံၾသစရာပဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ သတင္းေထာက္ျဖစ္ၿပီး ည့ံလုိက္တာ၊ ဒီည ေဘာလုံးပဲြ ရိွတယ္ေလကြာ မင္းမသိဘူးလား၊ မီးပ်က္ရင္ ဆုိင္က မီးစက္ခုတ္ၿပီး တီဗီဆက္ျပမွာဆုိေတာ့ ေဘာလုံးပဲြၾကည့္မယ့္ပရိသတ္ေတြ ဒီမွာ လာစုေနတာေပါ့ကြ။
ထုိအခုိက္ မီးျပတ္သြားသျဖင့္ “ဟာ … … ” ဆုိသည့္ အသံႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္။ ေဘးမွ လူငယ္တဦးက “အယ္ဒီဆင္ကုိ ဂုဏ္ျပဳျပန္ၿပီေဟ့” ဟု ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အဟုတ္ပဲဗ်ဳိ႕၊ အယ္ဒီဆင္ကုိ ဂုဏ္ျပဳျပန္ၿပီ … ဟဲဟဲဟဲ … ။
သံအမတ္ႀကီး။ ။ (လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း တငုံ ေသာက္လုိက္ၿပီး) ဘာလဲဗ်၊ ဘာရယ္တာလဲ၊ အယ္ဒီဆင္ ဆုိတ့ဲလူက ဘာလဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ အယ္ဒီဆင္ ဆုိတာ လွ်ပ္စစ္မီးလုံးကုိ တီထြင္ခ့ဲတ့ဲ အေမရိကန္ႀကီးကုိ ေျပာတာေပါ့။ သူ ေသေတာ့ အသုဘခ်တ့ဲေန႔မွာ အေမရိကန္ ျပည္သူေတြက မီးလုံးေတြ တမိနစ္ ပိတ္ၿပီး သူ႔ကုိ ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္ တ့ဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အဟုတ္ပဲဗ်ဳိ႕၊ အေမရိကန္ေတြက အယ္ဒီဆင္ကုိ ေမ့ကုန္ၾကပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ သူ႔ေက်းဇူးကုိ မေမ့ေသးဘူး။ ေန႔တုိင္း ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား သံအမတ္ႀကီး။
႐ုကၡစိုး ႏွင့္ ဖိုး႐ႈပ္၏ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ားကုိ နားေထာင္ၿပီး သံအမတ္ႀကီး လက္ဖက္ရည္ သီးသြားေလသည္။ ခြက္ထဲမွ လက္ဖက္ရည္ပူမ်ားလည္း ေပါင္ေပၚသုိ႔ ဖိတ္က်သျဖင့္ အလန္႔တၾကား ထခုန္လုိက္ေလသည္။ ။
ရန္ကုန္သားတာေတ၏ ဦး႐ုကၡစိုးႏွင့္ ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ားအေပၚမွာ အေျခခံေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ အားေပးေဝဖန္ၾကေသာ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ပရိတ္သတ္ကို ေလးစားလွ်က္ …။
No comments:
Post a Comment