“အနယားဆေယာ .. အညာက စေကာ .. ”
“စာတန္းေငး ..၊ စာလံုးေရး”
“.. အိုပါး .. အိုပါး .. ဒီညေန ဘာခ်က္ရင္ေကာင္းမလဲဟင္”
“ေၾသာ္ စာတန္းေငးရယ္ .. တညင္းသီးနဲ႔ ငါးပိရည္ေလးပါရင္ ရပါၿပီ”
“အိုပါးကို အဲဒါေၾကာင့္ ခ်စ္ေနရတာသိလား။ ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္မေကၽြးႏုိင္တဲ့အတြက္ ပီယားေနးပါ အိုပါးရယ္”
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ျဖစ္သည္။ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေနသည့္ ကားေစာင့္သူ ပရိသတ္ အလယ္၌ ဦး႐ုကၡစိုး၊ ဖိုးရႈပ္၊ ႂကြက္စုတ္တို႔ သံုးဦးသား ေရာက္ရွိေနကာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ျဖစ္ေနၾကသည္။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ ဖိုးရႈပ္ .. ငါတို႔ ေရာက္ေနတာ ရန္ကုန္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားကြ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ ဦး႐ုကၡစိုးရဲ႕။ တညင္းသီးစားတာ ျမန္မာ တႏုိင္ငံတည္း ရွိတာပဲဟာ။ ခုနက တညင္းသီးဆိုတဲ့ အသံေတာင္ၾကားလိုက္ေသးတယ္။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ မဟုတ္ဘူးေလ .. သူတို႔ ဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲ .. ငါ တလံုးမွ နားမလည္ဘူး။ အိုပါးတဲ့ .. အညာက စေကာတဲ့ .. ဘာေတြလဲဟ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ ဦး႐ုကၡစိုးႀကီးကလည္း ညံ့ရန္ေကာ .. အဲဒါ ကိုရီးယားစကားေတြဗ်။ ကုိရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ မွန္မွန္ၾကည့္တဲ့သူဆိုသိတယ္။ အိုပါး ဆိုတာ အစ္ကိုလို႔ ေခၚတာ။ စာတန္းေငး ဆိုတာ ညီမ၊ အနယားဆေယာဆိုတာ ကိုရီးယားလို မဂၤလာပါလို႔ေျပာတာ။ ပီယားေနး ဆိုတာက ေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ႂကြက္စုတ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ကၽြမ္းေနၿပီပဲ .. ေလ့လာထား ဦးရုကၡစိုးရဲ႕ .. မၾကာခင္ ကိုရီးယားစကားကို ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာစကား လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ၾကားတယ္။
ထိုစဥ္ သူတို႔နားက ႂကြက္တအုပ္ ျဖတ္ေျပးသြားရာ .. ဦး႐ုကၡစိုး လန္႔ၿပီး ထခုန္လိုက္သည္။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ႂကြက္ေတြကလည္း ေပါလိုက္တာကြာ ..။ ဘယ္လိုရန္ကုန္လည္း မသိပါဘူး။ ကလူ ကလူ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးကလည္းဗ်ာ .. ေျမာက္ကိုရီးယား သေဘၤာကပ္မွာမို႔လို႔ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ႂကြက္ေတြ ခ်ထားတာျဖစ္မွာေပါ့။
ဖိုးရႈပ္။ ။ တလြဲကေတာ့ ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ ဦးရုကၡစိုးက အၿမီးနဲ႔ ႂကြက္အစစ္ကို ေျပာတာကြ။ မင္းက ဘာႂကြက္အေၾကာင္း ေျပာေနတာလဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ မသိဘူးေလကြာ .. ငါက ဟိုလံုၿခံဳေရး ရဲေတြကိုေျပာေနတာမွတ္လို႔ ..။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ စကားမမ်ားၾကနဲ႔ .. ရဲေတြကို ႂကြက္နဲ႔ မႏႈိင္းနဲ႔ကြ ႂကြက္သိကၡာ က်တယ္။
သူတို႔ သံုးေယာက္ ႂကြက္ျပႆနာ အျငင္းပြားေနစဥ္ လူတေယာက္ အနားသို႔ေရာက္လာၿပီး “အနယားဆေယာ” ဟု လာႏႈတ္ဆက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ..။ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာလားဗ်။ ေနျပည္ေတာ္မွာ ဂူေအာင္း သိုင္း က်င့္မလို႔ဆို .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။
ခ်ဳိကုပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ ဦး႐ုကၡစိုးေရ .. ။ ဂူေအာင္းမယ့္ ကိစၥကို ေမာင္ေကြးတို႔နဲ႔ ခဏလႊဲထားခဲ့တယ္။ က်ဳပ္က ခု က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေျမာက္အူပါးကို လာေစာင့္တာ။ မိန္းမနဲ႔ ကေလး တၿပံဳႀကီးလည္း ပါလာတယ္။ အိုပါးကို ႀကိဳရမယ္ေလ။ ခုေတာ့ သူတို႔ေတြကို ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ အင္းလ်ားလိပ္ဟိုတယ္မွာ သြားစားခိုင္း ထားတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ကိုရီးယားစကား ေျပာတတ္ေနၿပီေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေျပာတတ္ဆို က်ဳပ္က ေတာင္အူပါးနဲ႔ ေျမာက္အိုပါးၾကားမွာ လယ္သလိုလုပ္စားလာတာ ၾကာလွၿပီပဲဟာ။ ေတာင္အုိပါးကို ကမ္းလြန္ဓာတ္ေငြ႕တူးဖို႔ လာရင္းခိုင္း ..၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေျမာက္အိုပါးဆီက လက္နက္ေတြ ဝယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ အဲဒီေတာ့ ေျမာက္အူပါး .. အဲေယာင္လို႔ .. ေျမာက္ကိုရီးယားက လက္နက္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြ တပ္ဆင္ၿပီး ေတာင္ကိုရီးယားကို ျပန္ၿခိမ္းေျခာက္မွာေပါ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ၿခိမ္းေျခာက္တယ္လို႔ မေျပာနဲ႔ .. စ တယ္လို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းသံုးစမ္းပါ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါနဲ႔ ခု လာေနတဲ့ သေဘၤာေပၚမွာ ဘာေတြ ပါလာတာလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါက လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ ..။ သိခ်င္ရင္ ဒီနားကိုတိုး .. က်ဳပ္ေျပာျပမယ္။ ေပါက္ၾကားလို႔ မျဖစ္ဘူးဗ်။
ခ်ိဳကုပ္ႀကီးအေျပာေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုး စိတ္ဝင္စားစြာ အနားကပ္လိုက္ၾကသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ တကယ္က အဲဒီသေဘၤာမွာ ဘာမွ ပါမလာဘူး ..။ ဒီတိုင္းအလြတ္ႀကီးပဲ။
ဦးရုကၡစိုးတို႔ သံုးေယာက္လံုး အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ တကမၻာလံုးက ဒီေလာက္အာရံုစိုက္ေနၾကတာကို .. ဘာမွ မပါဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ တကယ္ မပါတာဗ် .. တကယ္ေတာ့ တကမၻာလံုးကို က်ဳပ္တို႔က အာရံုလႊဲလိုက္တာ။ ေျမာက္ အိုပါးနဲ႔ေပါင္းၿပီး အာရံုလႊဲတာေပါ့ဗ်ာ။ ကဲ ခုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးပါ ဘယ္သူေျပာေသးလဲ ငွဲငွဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔က ပိုက္ဆံေတြ အလဟႆျဖဳန္းေနၾကတာေပါ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အလဟႆ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။ က်ဳပ္တို႔လက္ထဲမွာ ႏ်ဴလက္နက္ေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး ေပါက္ေဖာ္ႀကီးလည္း ၿငိမ္ ..၊ ကုလားႀကီးလည္း မလႈပ္ရဲ ..၊ ဟို ယပလက္ ေလးေတြဆို အၿမီးကို ကုပ္ေနမွာ။ ဟီဟိ။ အသံထြက္ရဲထြက္ၾကည့္ .. လွမ္းခ်ိန္လိုက္မယ္ဆိုတာနဲ႔ ပါးစပ္ပိတ္၊ တိတ္။ ေလွ်ာက္မဖြနဲ႔ဦးေနာ္၊ က်ဳပ္လက္ထဲမွာ ႏ်ဴကလီးယားရွိတယ္လို႔ပဲ အားလံုးကထင္ပေစ။ ခုမရွိေသးေပမယ့္ မၾကာခင္ ရွိေအာင္ တကယ္လုပ္မွာ။ ခုက ႏုိင္ငံတကာက ေၾကာက္ေအာင္ ၿဖဲေခ်ာက္ရံုေလးပဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒီအႀကံေတြ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူေပးတာလဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္သူ ရွိမလဲ .. အိုပါးေပါ့ .. က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေျမာက္အိုပါး ကိုကုိအီးေပါ့။ သူလည္း ဒီလိုပဲ လုပ္စား ေနတာၾကာလွၿပီပဲဟာ။ က်ဳပ္တို႔မွာလည္း ဒီတနည္းပဲ ရွိေတာ့လို႔ပါဗ်ာ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ႏိုင္ငံတကာက ဝိုင္းဖိ ေတာ့မွာ .. က်ဳပ္တို႔ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ သနားစရာေကာင္းလဲ။
ေျပာရင္းက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး မ်က္ရည္မ်ားဝိုင္းလာကာ .. ႏွပ္ေခ်းမ်ား ထြက္လာသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ တကယ္ေတာ့ ေျမာက္အုိပါးက က်ဳပ္ကို သိပ္ကူညီတာဗ်။ သူ႔ကိုက်ဳပ္က သိပ္အားကိုးတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္း ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ထူေထာင္တဲ့အခါက်ရင္ ကိုရီးယားစကားသည္ တို႔ စကား၊ ကိုရီးယားစာသည္ တို႔စာ၊ ကင္မ္ခ်ီခ်ဥ္ပတ္နဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ကို တႏုိင္ငံလံုး စားရမည္၊ ၂၀၂၅ တြင္ ႏ်ဴကလီးယား ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ထူေထာင္ၾကစို႔ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတြအတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ စဥ္းစား ထားတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အင္း ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရမွာေတာ့ ျမင္ေယာင္ေနပါတယ္။ ခုေတာင္ လူေတြ ထမင္းမွနပ္မမွန္တာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး။ အဲဒါႀကီးနဲ႔သာ ကစားရရင္ေသေပ်ာ္ၿပီ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ရန္ကုန္လည္း ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးနဲ႔တူေနၿပီ .. မီးလည္းမလာ၊ ေရလည္းမရွိ၊ ႂကြက္ေတြကေပါ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါလည္း အေရးမႀကီးပါဘူး။ ႏ်ဴကလီးယားရွိရင္ ၿပီးၿပီ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ နာဂစ္ဒုကၡသည္ေတြ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးက ဘာမွလည္း မလုပ္ရေသးဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သူ႔ဟာသူ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္။ ႏ်ဴကလီးယားရွိတယ္။ အိုပါးလည္းရွိတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ခင္ဗ်ား မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြေကာ ဆန္ျပဳတ္ပဲတိုက္မွာလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အိုပါးကို ေမးလိုက္ဦးမယ္။ ဟာ ေယာင္လို႔ .. ဘယ္ဟုတ္မလဲ .. ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းေတာင္ အင္းလ်ားလိပ္မွာ သြားစားခိုင္းထားပါတယ္ဆို။
ထိုစဥ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးထံ ဖုန္းဝင္လာသည္။
ခ်ဳိကုပ္။ ။ ဘာ .. ကိြဳင္ကြိဳင္တို႔အဖြဲ႕ အင္းလ်ားလိပ္မွာ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ စားၾကတယ္ ဟုတ္လား။ ေၾသာ္ တၿဖဲ ႏွစ္ၿဖဲတုပ္တာေတာင္ ဘာမွ မေပးသြားဘူးလား။ ေအးေအး သိၿပီသိၿပီ .. ေျပာလိုက္ကြာ .. ပီယားေနးလို႔ ေနာ္ ..။ ေၾသာ္တဆက္တည္း မွာရဦးမယ္ .. စက္တင္ဘာတုန္းက ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြကိုလည္း ပီယားေနး လို႔ ေျပာလိုက္ ..။ ငါဖမ္းထားတဲ့ ဟိုေကာင္မေလးကိုလည္း ပီယားေနးလို႔ .. ေနာ္ .. ျပည္သူလူထုႀကီးလည္း ပီယားေနး .. ဒါပဲ .. ကဲ ဖုန္းခ်ေတာ့မယ္ေဟ့။ အဲလိုပဲ ဦး႐ုကၡစိုးေရ .. အလုပ္ကအရမ္းရႈပ္တယ္ .. ပီယားေနးဗ်ာ။ ။
ရန္ကုန္သားတာေတ၏ ဦး႐ုကၡစိုးႏွင့္ ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ားအေပၚမွာ အေျခခံေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ အားေပးေဝဖန္ၾကေသာ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ပရိတ္သတ္ကို ေလးစားလွ်က္ …။
No comments:
Post a Comment