အိမ္လြမ္းငွက္

“ဖ်င္တဘက္ေလး”

က်ေနာ့္အိပ္မက္နဲ႔ က်ေနာ္

ေကာင္းကင္ျပာၾကီးလည္း ျပာလဲ့သန္႔စင္လုိ႔

ေလေျပ မနမ္း

တိမ္လႊာ မတန္း

အိမ္လြမ္းငွက္တေကာင္ရဲ႕

ေတာင္ပံခတ္သံကလြဲလို႔

ေဘာင္က်စ္ထားတဲ့ ကင္းဘတ္သားေပၚမွာ

အလြတ္က်က္ စုတ္ခ်က္ေတြ တဗ်င္းဗ်င္း

ဒါ က်ေနာ့္ အိပ္မက္လြမ္းခ်င္းေတြပါ

ဒီလိုပဲ က်ေနာ့္ အခန္းက်ဥ္း နံံရံေတြမွာ

ႏွလံုးသားကို ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္နဲ႔ ဖဲ့ေျခြထားတယ္။

ခင္ဗ်ားၾကံဳရင္ ခံစားပါ။

တခုပဲ

ခင္ဗ်ား မ်က္ရည္ ခိုင္ရင္ေပါ့။

က်ေနာ္ လီဆယ္မေျပာပါဘူး။

တကယ္ဗ်ာ

အေမေပးထားတဲ့ ဖ်င္တဘက္ေလး

မ်က္ရည္နဲ႔ ရိက်ဲလို႔

ပန္းခ်ီကားေဘးမွာ အမွတ္တရ လႊားျပထားတယ္။

ေမာင္ကံခ်ဳိ (ကေလး)


ဒီကဗ်ာကိုေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ကံခ်ဳိ (ကေလး) ကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ဆီ က်မ ေထာင္ဝင္စာ သြားေတြ႔ေနရစဥ္က သူကိုယ္တိုင္လည္း သူ႔အမ်ဳိးသမီးကို ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ခဲ့ရသူပါ။ ေထာင္ ၁ဝ ႏွစ္ က်တဲ့ သူ႔အမ်ဳိးသမီးအတြက္ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ သူ အေတာ္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔တဲ့ က်မတို႔ ေလးဘီးကား ငွားစီးခဲ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ ေဒသခံပီပီ အသြားအျပန္ ၁၅ မိုင္ ခရီးကို စက္ဘီးေလးနင္းၿပီး ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔ရွာတယ္။

ေထာင္ဝင္စာမွာ သူနဲ႔က်မ ဆံုေတာ့ ႏြမ္းပါးတဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ဇနီးအေပၚထားတဲ့ ခ်စ္ခင္စိတ္ကို ေလးစားၿပီး က်မ ယူလာတဲ့ ေထာင္ဝင္စာပစၥည္းထဲက ငါးပိေၾကာ္၊ အမဲေၾကာ္ေလး ခြဲေပးေနက်။ ဒီေက်းဇူးကို သူဆပ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတိုင္း က်မမွာ လက္တကာကာနဲ႔ “ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အကူအညီကို ေက်းဇူးလို႔ မေျပာပါနဲ႔၊ အႏုပညာသမား အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းတယ္လို႔ပဲ မွတ္”။ ဒီေတာ့ ႏူးညံံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ကဗ်ာဆရာက က်မခင္ပြန္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ “ဖ်င္တဘက္ေလး” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို သူ စပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဝမ္းသာစရာက စာေပစိစစ္ေရးက မ်က္စိလည္ၿပီး လြတ္လာခဲ့တယ္။ သူ ကြယ္လြန္သြားေပမယ့္ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမွာ သူ႔အႏုပညာေတြ က်န္ခဲ့ပါတယ္။

ထို႔အတူပါပဲ …။ ကဗ်ာထဲကလို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြတင္ အိမ္လြမ္းငွက္ မဟုတ္ဘဲ အခုေတာ့ က်မတို႔ပါ အိမ္လြမ္းငွက္ ျဖစ္ေနရပါၿပီ။

က်မ အသက္ ၆ လ သမီးအရြယ္ထဲက ေလာကဓံတရားရဲ႕ အေျပာင္းအလဲကို စတင္ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ က်မ ၆ လ သမီးမွာ ေဖေဖ အဖမ္းခံရၿပီး က်မ ၇ ႏွစ္ သမီးမွ ေဖေဖ ေထာင္က လြတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအရြယ္က်မွ အေဖ့ကို ျမင္ဖူးခဲ့ရတာပါ။

ေဖေဖ ကိုကိုးကၽြန္းက ျပန္လာေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္း ဆ/ခ ရပ္ကြက္မွာ ေပ ၁၂ဝ ပတ္လည္ ၿခံၾကီးကို ေငြ ၂၈ဝဝ က်ပ္နဲ႔ ဝယ္ၿပီး ၾကက္ေမြးျမဴေရးနဲ႔ အသက္ေမြးခဲ့ပါတယ္။ က်မ ေဖေဖနဲ႔အတူ ကိုကိုးကၽြန္းက လြတ္လာတဲ့ ဘိုကေလးသား ဦးလွတင္ေအာင္၊ ဗ.က.သ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဦးလွေရႊတို႔နဲ႔လည္း တရပ္ကြက္ထဲ အတူေနခဲ့ၾကတာပါ။ သူတို႔ကလည္း ၿခံၾကီး ဝယ္ၿပီး ၾကက္ေမြးၾကတယ္။

က်မတို႔ ၿခံၾကီးထဲမွာ သီးပင္စားပင္ အမ်ဳိးစံုၿပီး ပန္းပင္ေတြလည္း စံုပါတယ္။ ဧကရာဇ္ပန္း၊ ဆိတ္ဖလူးပန္း၊ စံပယ္ပန္း၊ သနပ္ခါးပန္းေတြ ရာသီအလိုက္ ဖူးၾကပြင့္ၾကနဲ႔။ တၿခံလံုး ေမႊးၾကိဳင္ေနေတာ့တာ။ ညသန္းေခါင္မွာ ပြင့္တဲ့ ဂမုန္းပန္းက သရက္ပင္နဲ႔ ေရတြင္းနားမွာ ပြင့္တယ္ဆိုတာကို က်မ အခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ ထၿပီး ဂမုန္းပြင့္ေတြကို ေျမၾကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငံု႔ငံု႔နမ္းရတာ အေမာ။ အလင္းေရာင္ျမင္ရင္ မပြင့္တဲ့ ဂမုန္းပြင့္ကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ က်မ ၾကိဳးစားရတာ ခေလးဘဝမွာေတာ့ တကယ့္ စြန္႔စားခန္္းပါပဲ။ သင္းပ်ံ႕တဲ့ ေမႊးရန႔ံက ႏူးႏူးညံံ့ညံ့ေလး …။ စူးစူးရွရွ ေမႊးတဲ့ ရနံ႔မ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အပြင့္ကလည္း လွမွလွ။ က်မတို႔္ ၾကီးေတာ့ အဲဒီ ဂမုန္းပြင့္ကို မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။

က်မတုိ႔ အိမ္ေရွ႕ၿခံေထာင့္ဘက္ မန္က်ည္းပင္ ဧကရာဇ္ပင္ေတြၾကားမွာ ဆိတ္ဖလူးပန္းပင္လည္း ရိွေသးတယ္။ ပြင့္ဖတ္အျဖဴ၊ ဝတ္ဆံအနီ၊ ႐ိုးတံအနီ၊ ဆိတ္ဖလူးပန္းေတြကို မနက္ေစာေစာ ထေကာက္ၿပီး ႏွီးၾကိဳးေလးနဲ႔သီ ပန္းေရာင္းၿပီး ေက်ာင္းစရိတ္ရွာခဲ့ရတဲ့ က်မ ငယ္ဘဝကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ေထာင္ဝင္စာအတြက္ သြားခဲ့ရတဲ့ ၁ဝ ႏွစ္တာ ခရီးေတြမွာ ကားေပၚကေန ခေရပြင့္ေတြ၊ ဆိတ္ဖလူးပန္းေတြ ျမင္တိုင္း ပန္းေကာက္ခ်င္စိတ္၊ ပန္းသီခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြလည္း ေပၚလာတတ္ေသးတယ္။

က်မတုိ႔ ငယ္ငယ္က ေနခဲ့ရတဲ့ ၿခံၾကီးထဲမွာ မိသားစု ၆ ေယာက္ ေနရပါတယ္။ အိမ္ေလးက ေသးေတာ့ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔နဲ႔အတူ က်မတို႔မိသားစု ေမာင္ႏွမေတြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပူးပူးကပ္ကပ္ ေနခဲ့ရၿပီး ဘဝကို အတူတကြ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရပါတယ္။ တမိသားစုလံုး ၾကီးမားတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ တြယ္ၿငိခဲ့ရတာ ဆ.ခ ၿခံၾကီးေၾကာင့္ပါပဲ။

က်မတုိ႔အိမ္ကေလးကို ေဖေဖ့ရဲ႕ ကၽြန္းျပန္ ရဲေဘာ္ေတြ ဝင္ထြက္သြားလာခဲ့တာက က်မရဲ႕ ဘဝကို ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ သြင္းလိုက္သလိုပါပဲ။ ေဖေဖနဲ႔ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ အယူအဆ၊ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုတာေတြကို က်မတုိ႔ ေန႔စဥ္ၾကားေနရေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ သူမ်ားနဲ႔ စကားေျပာရင္ ရဲရဲတင္းတင္း ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာေနေတာ့တာ။ လူတေယာက္ေျပာတဲ့ စကားကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔ႏိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္ကို မွန္းၾကတဲ့အထိ က်မတုိ႔ အက်င့္ပါေနၾကၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္ ခေလးဘဝက ခေလးပီပီ သိရင္သိတယ္၊ မသိရင္ မသိဘူး၊ မေျပာဘူး။ မေလ့လာရေသးဘူးတဲ့။ မၾကိဳက္ဘူး ၾကိဳက္တယ္ မေျပာဘူး။ “သေဘာတူတယ္၊ သေဘာမတူဘူး” ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာကို အခုေန ျပန္စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးမိေသးတယ္။

ဒါကလည္း ေဖေဖ့ရဲေဘာ္ေတြ က်မတို႔လို ခေလးေတြကို ေတြ႔တာနဲ႔ “ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကယ္တင္မွာလား၊ တိုင္းျပည္ကို ကယ္တင္မွာလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ပါ။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ကယ္တင္မယ္၊ တိုင္းျပည္ကိုလည္း ကယ္တင္မယ္လို႔ ျပန္ေျဖၾကရင္ လူၾကီးေတြက သေဘာက်ၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ က်မတို႔ကို ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ဆံုးမတတ္တယ္။ အေတြးအေခၚေကာင္းေအာင္ စာေကာင္းေတြလည္း ဖတ္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေဆြးေႏြးျပရတယ္။

“အသိတရား ဘယ္ကလာလဲ၊ ပတ္ဝန္းက်င္က လာတယ္”။ “လူဆုိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနရာခ်တတ္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္”။ “တကြက္ထဲနဲ႔ တပြဲလံုး မ႐ႈံးေစနဲ႔”။ “လူကို အေတြးအေခၚက ဦးေဆာင္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားေတြနဲ႔အတူ အဲဒီစကားေတြကို ေျပာခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ရဲေဘာ္ ကၽြန္းျပန္ေတြ၊ ဗ.က.သ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း က်မ သတိရမိပါတယ္။

ဆရာၾကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က ေန႔စဥ္ က်မတုိ႔ အိမ္ေရွ႕ကေန ၿမိဳ႕ထဲကို သြားတတ္ပါတယ္။ သဃၤန္းကၽြန္း ဘီ္အိုစီ မွတ္တိုင္ကေန ကားစီးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို သြားရင္၊ ျပန္ရင္ ေဖေဖ့ဆီ အၿမဲ ဝင္တတ္ပါတယ္။ က်မတုိ႔က ငယ္ေသးေတာ့ ဆရာၾကီး ကိုးကားၿပီးေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္အမည္ေတြ မမွတ္မိဘူး။ ေနာင္ ၾကီးမွ သိခဲ့ရတယ္။ ဆရာၾကီး ေျပာတဲ့ “ေဂ်ာ့ စျႏၵာယာနာ” ရဲ႕ စကားပါ။

“လူဟာ မိမိလူမ်ဳိးရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို နားမလည္ရင္ အနာဂတ္မွာ ၾကမၼာငင္ေနပါလိမ့္မယ္” တဲ့။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြ က်မ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာသူေတြ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အက်ဳိးကို အသက္စြန္႔ သယ္ပိုးၿပီး အေဝးဆံုး ခရီးကို ထြက္သြားၾကပါၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ ေသသူေသ၊ ေထာင္ထဲ ေရာက္သူေရာက္၊ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ေရာက္သူေရာက္နဲ႔ တေယာက္တေနရာဆီ ကြဲသြားပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ျပည္သူလူထုဘဝေတြ တည္ျငိမ္ဖို႔ဆိုတာ တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ဖို႔ လိုတယ္မို႔လား။

စစ္အာဏာရွင္ေအာက္ လူလာျဖစ္ရတဲ့ က်မတို႔အဖို႔ မိဘရင္ဝကို ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္ထားေတာ့ စီးပြါးေရး၊ ပညာေရး ဘယ္လာတိုးတတ္ႏိုင္ပါ့ေတာ့မလဲ။

က်မေဖေဖ ဒုတိယအၾကိမ္ ေထာင္က်ေတာ့ အၾကီးဆံုးသမီး က်မ စာသင္ခန္းကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ မိဘရဲ႕တာဝန္ကို က်မပါ ပုခံုးထမ္းရင္း ၈၈ အေရးအခင္းကို က်မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲရင္း ေဖေဖ့ရဲေဘာ္ေတြေျပာသလို တိုင္းျပည္ကို ကယ္တင္ဖို႔ က်မတုိ႔ ႏိုင္သေလာက္ ကူပံ့ခဲ့ပါတယ္။

အရြယ္ေရာက္လုိ႔ ဘဝခရီးေဖာ္ရွာေတာ့လည္း ေဖေဖနဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ဦးေလးတို႔ အေသြးအသားေတြ စီးေမ်ာေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို က်မ လက္တြဲပါရမီ ျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ သမီးဘဝ၊ ဇနီးဘဝနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။ ခင္ပြန္းသည္လည္း ဘဝျခား ေခတ္ျခားနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ၈ ႏွစ္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ ခင္ပြန္းေရာ က်မတို႔သားအမိေရာ ဒုကၡဆိုတာနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ဲရတာေပါ့။

အဲဒီဒုကၡကို နင္လားဟဲ့ ေလာကဓံလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး ၾကံ႕ၾကံ႕ခံခဲ့ရတယ္။ ေလာကဓံ အထုအေထာင္း၊ ေထာင္းတိုင္း အေက်မခံဘူးဆိုတဲ့ သတၱိကလည္း ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရတာပါ။

“ႏိုင္ငံေရးသမားကို ေထာင္က ေမြးထုတ္ေပးတာ” ဆိုတဲ့ အဖြား လူထုေဒၚအမာစကား အမွန္ပါပဲ။ ေထာင္ထဲမွာ ကမၻာၾကီးအေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္းစစ္ ႏွစ္ ၆ဝ အေၾကာင္း၊ ကိုကိုးကၽြန္း ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရး တိုက္ပြဲအေၾကာင္းေတြကို ၈ ႏွစ္တာ ထိစပ္ခဲ့ၿပီး ေထာင္တြင္းဒဏ္ရာေတြနဲ႔ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်မခင္ပြန္းသည္ ေထာင္က လြတ္လာေတာ့ ဒဂံုေျမာက္ပိုင္းမွာ က်မတုိ႔ အိမ္ငွားေနခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၃ ႏွစ္မွာ ၈ ႏွစ္ၾကာ ခြဲေနရတဲ့ က်မတို႔မိသားစု သံုးေယာက္ အတူေနခဲ့ဲရတဲ့ အဲဒီအိမ္ေလးမွာ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

က်မတို႔ေနတဲ့ ဒဂံုေျမာက္အိမ္ေလးက လြင္တီးေခါင္ျပင္ထဲမွာ။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ အိမ္ေရွ႕ေဝးေဝးကို လွမ္းၾကည့္ရင္ ႐ိုးျပတ္ေတာေလး၊ ေျမာင္းကူးတံတားေလးကို ေတြ႔ရတယ္။ ညေနဆို အိပ္တန္းတက္တဲ့ ငွက္ကေလးေတြ အုပ္ဖြဲ႕ျပန္လာတာမ်ား အရမ္းလြမ္းဖို႔ ေကာင္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ လြမ္းတယ္ဆိုတာ ခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြမွ နားလည္ႏိုင္တဲ့ အရာပါ။

ညဘက္ဆို ညေလညႇင္းနဲ႔အတူ သနပ္ခါးပန္းရနံ႔၊ ဇီဇဝါပန္းရနံ႔ေတြ က်မတို႔အိမ္ေလးထဲမွာ သင္းပ်ံ႕ေနတတ္တယ္။ အိမ္ေရွ႕ တမာ၊ အိမ္ေနာက္ ကတက္၊ စီးပြားတက္ဆိုလို႔ စိုက္လိုက္ရတဲ့ တမာနဲ႔ကတက္။ ေရျမဳပ္လို႔ အျမစ္ပုပ္တာနဲ႔၊ ႏြားစားလို႔ အျမစ္ပါ မက်န္ေတာ့တာနဲ႔၊ အပင္ေတြလည္း မရွင္သလို က်မတို႔လည္း စီးပြားမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီၾကားထဲ အမူးေျပရင္ ထန္းပင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္တယ္ဆိုတဲ့ စကားပံုအတုိင္း က်မနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္လူငယ္အျဖစ္နဲ႔ ပါတီလုပ္ငန္းေတြ ဆက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေမ ၂၇ ေရႊဂံုတိုင္႐ံုးေရွ႕ တရားပြဲ၊ စက္တင္ဘာ သံဃအေရးအခင္းမွာ ပါဝင္လွႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ အဖမ္းအဆီးေတြၾကားမွာ က်မတို႔လည္း ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း တထိတ္ထိတ္ေနခဲ့ရတယ္။ သားေလးကလည္း ညညဆို တံခါးေပါက္မွန္သမွ် ပုဆိုးနဲ႔ကာ အဝတ္နဲ႔ဆို႔ အေပါက္မွန္သမွ် ပိတ္ေတာ့တာပဲ။ “ေဖၾကီးနဲ႔ ေမၾကီး အိမ္ရွင္တို႔ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္ေဖးေပါက္က ေျပးေနာ္၊ အိမ္ေရွ႕ ေရေျမာင္းမွာ ေထာင္ေျခာက္ဆင္ထားတယ္၊ တံတားက သစ္သားေခ်ာင္း က်ဳိးေနတာ၊ မသိတဲ့ သူဆို အေပါက္ကၽြံလို႔ ဝုန္းဆိုၿပီး အသံၾကားရမွာ၊ ၾကားတာနဲ႔ ေျပးသာေျပး၊ ကၽြတ္ေတြ၊ ေမွ်ာ့ေတြလည္း မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ေမၾကီး၊ မိုးလင္းရင္ သား ဖြားဖြားၾကီးတို႔အိမ္ကို ၃၇ ကား စီးၿပီး အေၾကာင္းၾကားမယ္” လို႔ သားက လူၾကီးစကား ေျပာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း ထိတ္လန္႔ေနတာပါ။

ညဘက္ ေခြးေဟာင္ရင္ လူသံၾကားရင္ အိပ္ယာထဲကေန ေငါက္ကနဲ ထထိုင္တတ္တာ အက်င့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ “အိမ္ရွင္တို႔” ဆိုတဲ့ အသံက က်မတို႔အတြက္ တေစၦေျခာက္သလိုပါပဲ။ “စစ္ ဖိနပ္သံ” “ခဏ လိုက္ခဲ့ပါ” ဆိုတဲ့ အသံေတြက မိသားစုေတြအတြက္ ခဲြခြာျခင္းေတြမို႔လား။ ဆရာ ျမသန္းတင့္ေျပာတဲ့ “ခဏ လိုက္ခဲ့ပါဆုိၿပီး ငါ့သား ငယ္ငယ္က ေခၚသြားတာ၊ ငါ့သားလူပ်ဳိျဖစ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္” ဆိုတဲ့ စကား က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သမိုင္းအတြက္ အမွတ္ရေနမယ့္ စကားတခြန္းပါ။

၂ဝဝ၈ ေအာက္တိုဘာလရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္မတိုင္ခင္ ၂ ရက္ အလိုမွာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ အဖမ္းခံရၿပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလး သုတ္ကနဲ လြယ္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္ ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီညက က်မတုိ႔ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ လက္စ လက္န စာရြက္စာတမ္းေတြသိမ္းၿပီး က်မတို႔သားအမိ ခင္ပြန္းသည္ကို လံုၿခံဳမယ့္ေနရာ ေရႊ႔ဖို႔ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အေဝးေျပးကားဂိတ္ေနရာကို ကက ငွားၿပီး ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး သြားခဲ့ရတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ရက္ နီးေနတာမို႔ ဘယ္ကားလက္မွတ္မွ မရခဲ့ပါဘူး။ ေရွ႕ခရီး မဆက္ရဘဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရတဲ့ အျပန္ခရီးမွာ ခင္ပြန္းသည္က လံုၿခံဳမယ့္ေနရာ သူ႔ဘာသာ ရွာေဖြမယ္ဆို္ၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်မနဲ႔သားငယ္က အထုပ္ရြက္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ဲရတယ္။ လမ္းမွာ သားေျပာလိုက္တဲ့ စကားက က်မရင္ထဲ နာက်င္ထိခိုက္သြားရပါေတာ့တယ္။

“ေမၾကီးရယ္ သားတို႔ဘဝကလည္း မတည္ၿငိမ္လိုက္တာ” တဲ့။

သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ရက္မွာ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြကို မိသားစု စံုစံုညီညီကန္ေတာ့မယ္၊ ဘုရားသြားမယ္ ဆိုတဲ့ သာမန္ျပည္သူေတြလို မေတြးႏိုင္ မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ခင္ပြန္းသည္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ထြက္သြားတဲ့အေၾကာင္း က်မတုိ႔သိရေတာ့ ဝမ္းနည္းနာက်င္စြာ ငိုခဲ့ဲရေသးတယ္။ ဘဝလံုၿခံဳမႈကို ေမတၱာတရားနဲ႔ လဲရတာ ဘယ့္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲဖုိ႔ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။

တကုိယ္ေတာ္ ဆႏၵျပတဲ့ ဦးအုန္းသန္းသမီးနဲ႔၊ ၅၉ ႏွစ္ အက်ဥ္းက်ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသား ကိုေအးေအာင္ ဖခင္ ဦးေသာင္းစိန္ကို ကေလးအက်ဥ္းေထာင္လိုက္ပို႔ၿပီး အျပန္မွာ က်မ ေနအိမ္ကို အာဏာပိုင္က ဝင္ေရာက္ရွာေဖြပါေတာ့တယ္။ ဒိေနာက္ ခင္ပြန္းသည္ရိွရာကို က်မ လိုက္ခဲ့ဲရပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို က်မတို႔ ေရြးခ်ယ္တာ မဟုတ္ဘဲ ဘဝက ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။

က်မမိခင္ ဖခင္နဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ မိခင္ ဖခင္တုိ႔ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္ကုန္ၾကပါၿပီ။ က်န္းမာေရးေတြကလည္း ယဲ့ယဲ့ပဲ ရိွၾကေတာ့တယ္။ ျပန္ဆံုဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးကို မိဘေတြေရာ က်မတို႔ပါ မေတြးရဲၾကပါဘူး။

က်မတုိ႔ရဲ႕ မိသားစုဘဝေတြထက္ ဆိုးရြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ အမ်ားၾကီးပါ။ သို႔ေပမယ့္ လူဆိုတာ ကိုယ့္အပူမွ အပူၾကီးတယ္လို႔ မိမိကိုယ္မိမိ ဗဟိုျပဳ စဥ္းစားတတ္ပါတယ္။ ဒီထဲကမွ က်မလည္း လူသားတေယာက္မို႔ ခံစားမႈလြန္ကဲတတ္တဲ့ က်မရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ကို လိႈင္း႐ိုက္ေနသလို ခံစားေနရပါေတာ့တယ္။

က်မတို႔မိသားစုဘဝ လံုၿခံဳမႈ ရွိဘို႔အတြက္ က်မတို႔တသက္ ၾကီးျပင္းခဲ့ဲရတဲ့ အမိျမန္မာျပည္နဲ႔ မိဘေဆြမ်ဳိး ကိုယ့္အိုးကို္ယ့္အိမ္ကို စြန္႔ခြာခဲ့ရပါတယ္။ လက္ရွိဘဝမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနႏိုင္ဖို႔ က်မတုိ႔ ၾကိဳးစားရတဲ့အခါ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ဳိးစံု ရိွပါတယ္။

လူမ်ဳိးစံု၊ ဒုကၡမ်ဳိးစံု ေပါင္းဖြဲ႕ထားတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေလးထဲမွာ ေသာကကိုယ္စီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုယ္စီနဲ႔ ေန႔စဥ္ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ လူေတြကို ေတာေတာင္ေတြသာ အသက္ရိွ စကားေျပာတတ္ရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေျပာဆိုႏွစ္သိမ့္မလဲဆိုတာ က်မ သိခ်င္ပါတယ္။

က်မတုိ႔ စခန္းဝန္းက်င္ကို ေတာေတာင္ေတြ ဝိုင္းထားပါတယ္။ ဒီထဲကမွ ထူးျခားတဲ့ အသြင္သ႑ာန္နဲ႔ ၾကီးမားတဲ့ ႏို႔ဖိုးေတာင္ၾကီး ရိွပါတယ္။ ႏို႔ဖိုးေတာင္ၾကီးေဘးမွာ တဲအိမ္ကေလးေတြက မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ တဲအိမ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေဝးေဝး အိမ္ထဲကေန ႏို႔ဖိုးေတာင္ၾကီးကို လွမ္းျမင္ရပါတယ္။

ႏို႔ဖိုးေတာင္ၾကီးက သူ႔ရင္ခြင္မွာ လူ႔သမိုင္းေတြ၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ အမ်ားၾကီးကို ခုိလံုခြင့္ ေပးခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ႏို႔ဖိုးေတာင္ၾကီးကို မွီတြယ္ၿပီး အသက္ရွင္ေနတဲ့ သစ္ပင္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြကိုလည္း ခိုလႈံခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ အပင္ၾကီးေတြကလည္း အသက္ အေတာ္ၾကီးေလာက္ၿပီ။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ဒုမဂၤလ၊ သုမဂၤလေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကမယ္။ ငိုသံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ ညည္းညဴသံ၊ နာက်င္ေၾကကြဲ ၾကံဳးဝါးသံေတြ သူၾကားခဲ့ဲရမယ္။ မ်ားစြာေသာ လူ႔ဘဝ က႑ေတြကို သူကိုယ္တိုင္ သိျမင္ခဲ့လိမ့္မယ္။

ႏို႔ဖိုးေတာင္ၾကီးက က်မတို႔ထက္ ေလာကအေနၾကာခဲ့ၿပီ။ ေလာကဓံကို ပိုၿပီး ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီေတာ့ က်မလို အိမ္လြမ္းသူတေယာက္ကို သူ အမ်ားၾကီး ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ႏွစ္ ၃ဝ ေက်ာ္ ကိုယ့္ဇာတိေျမကို စြန္႔ခြာခဲ့ရၿပီး ျပန္ခြင့္မရေသးတဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး သမားၾကီး “တီးမန္းၾကာေမာင္” ေျပာတဲ့ စကားက အိမ္လြမ္းငွက္ က်မကို ေတာင္ပံ ဖြေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

“အိမ္လြမ္းေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး၊ ျပန္ရေအာင္လည္း ၾကိဳးစားရမယ္” တဲ့။