ကိုးကန္႔ (သို႔မဟုတ္) အမ်ဳိးသားျပန္လည္တုိက္ခုိက္ေရးျပယုဂ္

ေက်ာ္ဗလ

ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ၾကာ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေနခဲ့တဲ့ ကိုးကန္႔ေဒသရဲ႕ ေလာက္ကိုင္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ ၾသဂုတ္လ (၂၈) ရက္ေန႔ က ေတာ့ ေသနတ္သံေတြ၊ ဗံုးအေျမာက္သံေတြ ဆူညံစြာ ျပန္လည္ေပါက္ကြဲထြက္ေပၚလာခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ ေလာက္ကိုင္ကြင္းထဲက စတင္ ထြက္ ေပၚ လာတဲ့ ေသနတ္သံေတြဟာ ခ်င္းေရႊေဟာ္နယ္စပ္အထိ ကိုးကန္႔တခြင္တျပင္လံုး ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့ပါတယ္။ အဓိကေတာ့ ကိုးကန္႔ ရွမ္းျပည္အထူးေဒသ (၁) ျမန္မာႏိုင္ငံလူမ်ဳိးစုမ်ား ဒီမိုကေရစီ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစု (MNDAA) ရဲ႕ ဥကၠ႒ ဦးဖုန္ၾကားရွင္ရဲ႕ ဂိုေဒါင္ကို ရဲ အဖြဲ႔ လက္နက္တက္ရွာရာက စတယ္လို႔ဆုိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ နအဖက အစိီအစဥ္ရွိရွိ ျပႆနာရွာတာပါ။ ဒီလိုျပႆနာ ရွာ ႏိုင္ေအာင္လည္း အခုတေလာ အေမရိကန္နဲ႔ ပလူးပလဲ လုပ္တာမ်ား ေနတဲ့ နအဖကို တ႐ုတ္က မ်က္ႏွာလိုအားရ သတင္းေပးခဲ့လို႔ပါ။


ေျပာရရင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ယက္ေတာကိစၥလိုပဲ ျပသာနာရွာခ်င္လို႔ ဇာတ္လမ္းဆင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုးကန္႔ MNDAA အဖြဲ႔ ဒု-ဥကၠ႒နဲ႔ လက္နက္ကိုင္အင္အားတခ်ဳိ႕က အစိုးရတပ္နဲ႔ လာေရာက္ပူးေပါင္းၿပီး ဦးဖုန္ၾကားရွင္အဖြဲ႔ကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ေနၿပီဆိုတဲ့ နအဖရဲ႕ ထိုးဇာတ္၊ လုပ္ဇာတ္ေတြ ထြက္ေပၚလာေနတာျဖစ္ပါတယ္။

အခုလို နအဖတပ္ေတြနဲ႔ ဒု-ဥကၠ႒အဖြဲ႔တို႔က ပူးေပါင္းၿပီး ဦးဖုန္ၾကားရွင္ကို ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခိုက္ေနၾကၿပီဆိုေတာ့လည္း သူနဲ႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ထားတဲ့ UWSA တပ္ဖြဲ႔ေတြကလည္း ဦးဖုန္ၾကားရွင္ဘက္က ပါ၀င္ကူညီတိုက္ခုိက္ၾကေတာ့မွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တိုက္ပြဲအရွိန္အဟုန္ က်ယ္ျပန္႔ျပင္းထန္လာခဲ့ၿပီး ကိုးကန္႔နဲ႔၀ နယ္စပ္အထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့ရပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္း စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ စစ္သားနဲ႔ ရဲ (၃၀) ထက္မနည္းက်ဆံုးၿပီး (၁၀၀) ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ဒဏ္ရာရခဲ့ၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ျပင္းထန္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ကိုးကန္႔လူထု (၃) ေသာင္းေက်ာ္ တ႐ုတ္ျပည္ထဲကို ထြက္ေျပးခုိလံႈသြားခဲ့ၾကၿပီး ဒီအထဲမွာ ရဲသား (၇) ေယာက္လည္း ပါ၀င္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီလို ကိုးကန္႔ေဒသမွာ တိုက္ပြဲျဖစ္လိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဓိပၸာယ္ကေတာ့ နအဖနဲ႔ MNDAA တို႔အၾကား အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ထိန္းသိမ္းတည္ေဆာက္လာခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္ ပ်က္ျပားသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျဗာင္အတိအလင္း ေၾကညာလုိက္တာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကိုးကန္႔ေဒသဟာ န၀တေခတ္ ၁၉၈၉ ခုနွစ္မွာ ပထမဆံုး စစ္ရပ္စဲလိုက္ၿပီး ပထမဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယူခဲ့တဲ့ ေဒသပါ။ န၀တရဲ႕ အမ်ဳိးသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲမ်ားနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယူခဲ့တဲ့ သမိုင္းခရီးစဥ္ဟာ ကုိးကန္႔ကစၿပီး တာထြက္ခဲ့ရ တာပါ။ ၁၉၈၉ ခု ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ဦးဖုန္ၾကားရွင္အဖြဲ႔ဟာ န၀တအဖြဲ႔နဲ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္ဆက္သြယ္ခ်ိတ္ဆက္ခဲ့ၿပီးမွ ၀အဖြဲ႔၊ မိုင္းလားအဖြဲ႔တို႔နဲ႔ ညိႇႏိႈင္းသေဘာတူညီမႈရယူၿပီး ဗကပကို ပုန္ကန္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူသြားခ်ိန္မွာ သံလြင္ျမစ္အေနာက္ကမ္းမွာ တပ္ခ်ထားတဲ့ ကိုးကန္႔တပ္မဟာက ဗကပ ေျမာက္ပုိင္းဗ်ဴ႐ိုကိုသိမ္းၿပီး ‘မုန္းကိုး’ ေဒသကိုပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူေပးခဲ့ပါတယ္။ ဧၿပီလထဲမွာ ၀တပ္ဖြဲ႔ေတြကလည္း ဗကပေတြကို ေမာင္းထုတ္လုိက္ၿပီးေနာက္ မၾကာခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယူခဲ့ပါတယ္။ ၀ အဖြဲ႔နဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းဆိုသလို ဦးစိုင္းလင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ မိုင္းလားအဖြဲ႔ကလည္း န၀တနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယူခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသတခုလံုးမွာ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔က စတင္ထြန္းညိႇလိုက္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲေတာ္ႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး က်င္းပႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ နအဖ အဖြဲ႔အေနနဲ႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအသက္၀င္လာခ်ိန္မွာ လက္နက္စြန္႔ၾကဖို႔ ကိုးကန္႔၊ ၀ အဖြဲ႔နဲ႔ မို္င္းလားေဒသ စတဲ့ ဗကပ ခြဲထြက္အဖြဲ႔ေတြကို ေခ်ာ့တခါ ေျခာက္တလွည့္နဲ႔ ဖိအားေပးလာခဲ့တာ တႏွစ္နီးပါးရွိေနပါၿပီ။ နအဖ အမ်ဳိးသားညီလာခံမွာ လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးတင္ျပခြင့္ေတာင္မရခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတြအေနနဲ႔ လက္နက္မရွိရင္ ဘာအမ်ဳိးသားအခြင့္အေရးမွ မရွိဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ေနၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုးကန္႔၊ ၀ နဲ႔ မိုင္းလားအဖြဲ႔အားလံုးက လက္နက္စြန္႔ေရးဆိုတာကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ၾကပါတယ္။ ဒီအခါမွာ နအဖအဖြဲ႔က “နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ႔” အမည္နဲ႔ အသြင္ေျပာင္းၿပီး စစ္တပ္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ကို ဆြဲသြင္း၀ါးၿမိဳပစ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကျပန္ပါတယ္။ နအဖရဲ႕ ဒီလိုအႀကံယုတ္၊ ပရိယာယ္အစုတ္ပလုတ္ေတြကို ၿငိမ္းအဖြဲ႔ (၃) ဖြဲ႔စလံုးက တညီတၫြတ္တည္း ပုတ္ခါခ်လိုက္ၾကၿပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း နအဖ အေနနဲ႔ “ျပႆနာရွာ အင္အားသံုး-ၿဖိဳခြဲ-ေခ်မႈန္းေရး” ေပၚလစီက်င့္သံုးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုရပါတယ္။ ဒီေပၚလစီကို လက္ေတြ႔ခ်ၿပီး က်င့္သံုးဖုိ႔အတြက္ အဓိကပစ္ကြင္းကိုရွာရာမွာ နအဖအတြက္ ကိုးကန္႔ေဒသဟာ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ကိုးကန္႔ေဒသဟာ နအဖရဲ႕ ပထမဆံုးပစ္မွတ္ ျဖစ္လာရပါသလဲ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုးကန္႔၊ ၀၊ မိုင္းလားေဒသ (၃) ခုထဲမွာ ကိုးကန္႔ေဒသဟာ အားအနည္းဆံုး၊ အေပ်ာ့ဆံုးေနရာ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ လူဦးေရအရ ၀ နယ္မွာ (၅) သိန္းနီးပါးရွိၿပီး မုိင္းလားမွာ တသိန္း၀န္းက်င္ရွိေနေပမယ့္ ကိုးကန္႔မွာေတာ့ တသိန္းနီးပါးပဲရွိခဲ့တယ္။ တိုက္ခိုက္ေရးအင္အားအရလည္း ၀ နယ္ေျမမွာ (၂ - ၃၀၀၀၀) ခန္႔ရွိေနၿပီး မိုင္းလားမွာ (၃,၅၀၀) ခန္႔ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ကိုးကန္မွာေတာ့ အင္အား (၂) ေထာင္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ဗကပေခတ္မွာကတည္းက ၀ တပ္ဖြဲ႔နဲ႔ မိုင္းလားအဖြဲ႔ေတြဟာ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ေကာင္းၿပီး မိုင္းယမ္း၊ မိုင္းေယာင္းတိုက္ပြဲႀကီးေတြမွာ စစ္ေရစြမ္းရည္ျပႏိုင္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔ေတြပါပဲ။ ကိုးကန္႔ေဒသကေတာ့ အဓိက အေရာင္းအ၀ယ္ေကာင္းၿပီး စီးပြားေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားတဲ့ နယ္ေျမျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စီးပြားေရးအခြင့္အာဏာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိုးကန္႔ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းထဲမွာ မၾကာမၾကာဆိုသလို အာဏာလုပြဲေတြ၊ ဂုိဏ္းခြဲမႈေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြေၾကာင့္လည္း ကုိးကန္႔နယ္ေျမဟာ နအဖရဲ႕ “အမ်ဴိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကာလ” က ပထမဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မဟာမိတ္ျဖစ္ခဲ့သလို အခု နအဖရဲ႕ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ေရးကာလ” မွာလည္း ပထမဆံုး ရန္သူျဖစ္လာခဲ့ရတာပါပဲ။

တခ်ိန္တည္းမွာ ကိုးကန္႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ကလည္း တေန ့နအဖနဲ႔ ဒီလိုျပန္လည္တိုက္ခုိက္ရဦးမယ္ဆိုတာ ခါးသီးနာၾကည္းစရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေတြ႔အႀကံဳအရ သေဘာေပါက္ထားၿပီးသားျဖစ္လို႔ ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔ဟာ နအဖရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအရသာကို ပထမဆံုး ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့သလို နအဖရဲ႕ “သပ္လွ်ဳိၿဖိဳခြဲ-အင္အားသံုး-ေခ်မႈန္း” ဆိုတဲ့ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္တိုက္ခိုက္ေရး” ေပၚလစီကို ပထမဆံုး နာနာၾကည္းၾကည္း ခါးစည္းခံခဲ့ရတဲ့ အဖြဲ႔လည္းျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ျမန္မာကေရာ ကမာၻကပါ သိခဲ့ၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဗကပေတြကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခ်ိန္က ကိုးကန္႔အဖြဲ႔ဟာ သံလြင္အေနာက္ဘက္ကမ္းရွိ ကိုးကန္႔တပ္မဟာမႉး လီနမင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့တဲ့ တပ္မဟာလက္ေအာက္ရွိ မုုန္းကိုးေဒသကိုပါ အပိုဆုအျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရခဲ့ၾကတာပါ။

မုန္းကိုးေဒသကို ကိုးကန္႔ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေနခဲ့ၾကေပမယ့္ ေဒသခံျပည္သူလူထုအမ်ားကေတာ့ ဂ်ိန္းေဖာနဲ႔ မ႐ူ၊ လရွီးမ်ဳိးႏြယ္ေတြသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီအားနည္းခ်က္ကို နအဖက အသံုးခ်ကာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ကိုးကန္႔ေတြနဲ႔ ေဒသခံ ကခ်င္မ်ိဳးႏြယ္ေတြအၾကားမွာ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ပြားေအာင္ တို႔မီးလွ်ဳိ႕မီးေတြ ေမြးေပးခဲ့ပါတယ္။ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ကိုးကန္႔အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြနဲ႔ ေဒသခံေတြအၾကား၊ အခ်င္းမ်ားခဲ့ၾကၿပီး နအဖ အကူအညီနဲ႔ မုန္းကိုးေဒသဟာ ကိုးကန္႔လက္ေအာက္က ခြဲထြက္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ နအဖ ကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေဒသခံ ဦးမုန္ဆာလ ဦးေဆာင္တဲ့ မုန္းကိုးၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ကို လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မုန္းကိုးေဒသေလးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈ မရခဲ့ရွာပါဘူး။ ဦးမုန္ဆာလရဲ႕အဖြဲ႔နဲ႔ ကိုးကန္႔လက္က်န္တပ္မေတာ္တို႔အၾကား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကတဲ့ ပဋိပကၡေတြေၾကာင့္ အျပန္အလွန္အာဏာသိမ္းမႈေတြ၊ နယ္ေျမလုပြဲေတြ ဆက္ၿပီးေပၚေပါက္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဓားျပႀကီးေတြက လား႐ိႈးၿမိဳ႕ကေန အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး အခ်ိန္အခါေကာင္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

၂၀၀၃ ႏို၀င္ဘာ ယာလည္းညက္ ၾကက္လည္းပန္းခ်ိန္ေရာက္မွ နအဖ အေရွ႕ေျမာက္တုိင္းရဲ႕တပ္ရင္း (၉) ရင္းက အေၾကာင္းမၾကား သတင္းမပါးဘဲ မုန္းကိုးေဒသထဲကို ႐ုတ္တရက္ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တပ္ရင္းတခ်ဳိ႕က မုန္းကိုးကြင္းကို စီးနင္းသိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီး ၿငိမ္းအဖြဲ႔ ဒု-ဥကၠ၏ ဦးမုန္္ဆာလကို ဖမ္းဆီးလုိက္ၾကပါတယ္။ ေတာင္ေပၚက “ေဟမုန္လံု” ရြာႀကီးမွာ ေအးေဆးစြာ တပ္ခ်အနားယူေနတဲ့ ကိုးကန္႔တပ္မေတာ္ေဟာင္းကိုေတာ့ နအဖရဲ႕ တပ္ရင္း (၄) ရင္းက ႐ုတ္တရက္ အလစ္အငိုက္ ၀င္ေရာက္စီးနင္း တုိက္ခိုက္ေခ်မႈန္းလုိက္ၾကတယ္။ နအဖရဲ႕ “သုံ႔ပန္းမယူ၊ အရွင္မထားေရး” ေပၚလစီအရ တပ္မဟာမႉး လီနမင္ အပါအ၀င္ အနည္းဆံုး ကိုးကန္႔သား (၃၅၀) ေက်ာ္မွ် လွံစြပ္ထိုး ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ ခံလုိက္ၾကရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုးကန္႔တပ္မဟာႀကီးက ေဟမုန္လံုေသြးအိုင္ထဲမွာ နစ္မြန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရၿပီး မုန္းကိုးၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဥကၠ႒ ဦးမုန္ဆာလကေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ (၆၀) ေက်ာ္မွ် က်ခံခဲ့ရရွာပါတယ္။ မုန္းကိုးၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔ႀကီးကေတာ့ နအဖရဲ႕ ကာကြယ္ေရးဘ၀ကို ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသြားခဲ့ပါၿပီ။ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ကို ကာကြယ္ေရးအသြင္ေျပာင္းရာမွာ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံမႈေကာင္းတဲ့ ရမခတိုင္းမႉး သီဟသူရ တင္ေအာင္ျမင့္ဦးကေတာ့ တြင္း (၁) အျဖစ္ သူေကာင္းျပဳျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဆင့္ေနရာနဲ႔ အက်ဳိးစီးပြားအဆိပ္ေတြ ထိပ္တက္ေနၾကတဲ့ ကိုးကန္႔ ၿငိမ္းေခါင္းေဆာင္ေတြအၾကားမွာ အမွတ္သည္းေျခ ႀကီးႀကီးမားမား ရွိၾကပံုေတာ့မရပါဘူး။ ကိုးကန္႔ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာလည္း ဖုန္ဂိုဏ္းနဲ႔ ရန္ဂုိဏ္းရဲဲ႕ ပဋိပကၡက အလြန္ႀကီးမားျပင္းထန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဖုန္ဂုိဏ္းရဲ႕ အဓိကပုဂၢိဳလ္ေတြက ဖုန္ၾကားရွင္နဲ႔ ဖုန္ၾကားဖူးတို႔ ညီအစ္ကိုျဖစ္ၿပီး ရန္ဂုိဏ္းရဲ႕ အဓိက ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ရန္မိုးလွ်ံနဲ႔ ရန္ေမာ္အန္းတို႔ပါပဲ။ ဖုန္ဂုိဏ္းညီအစ္ကိုတို႔က အဓိက စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္မႈမွာ ထူးခြၽန္ၿပီး နအဖနဲ႔ ပထမဆံုး ဆက္သြယ္ကမ္းလွမ္းခဲ့သူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ဂုိဏ္းညီအစ္ကိုကေတာ့ စီးပြားေရးကြၽမ္းက်င္ၿပီး ဗကပ လက္ထက္ကတည္းက ကိုးကန္႔မွာ အႂကြယ္၀အခ်မ္းသာဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေျပာရရင္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔သူ ကိုးကန္႔မွာ အရွိန္အ၀ါၾသဇာႀကီးေနတဲ့ ဖုန္ဂိုဏ္းနဲ႔ ရန္ဂိုဏ္းတို႔ဟာ ဂူတဂူထဲမွာ ႏွစ္ေကာင္မေအာင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒီအေၾကာ၊ ဒီအထာကို နားလည္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔တို႔အဖြဲ႔က သပ္လွ်ဳိမီးတို႔ေပးလုိက္တာနဲ႔ ဂုိဏ္းႏွစ္ဂုိဏ္းၾကားမွာ လက္နက္ကိုင္ေပါက္ကြဲမႈေတြ ထျဖစ္ကုန္ၾကတာပါပဲ။ ကြၽဲႏွစ္ေကာင္ အေသအေက် ခတ္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ နအဖလည္း ေတာင္ေပၚက ထုိင္ၾကည့္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စစ္ေရးအရ ‘ဖုန္ဂိုဏ္း’ ကို မယွဥ္သာလို႔ ကိုးကန္႔က ထြက္ခြာလာရတဲ့ ‘ရန္ညီအစ္ကို’ ကို ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔က ႀကိဳဆိုၿပီး ေနာင္ခ်ိဳၿမိဳ႕နားမွာ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရး’ ရြာ တည္ထားပါတယ္။ ရြာနာမည္က ‘ေရႊျပည္ၫြန္႔’ ပါ။ အခုလို နအဖနဲ႔ ဖုန္တုိ႔အဖြဲ ့လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡျဖစ္ၾကၿပီဆုိမွေတာ့ ‘ေရႊျပည္ၫြန္႔မွာ’ အခြင့္အခါေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ ရန္အဖြဲ႔ကလည္း စစ္အစိုးရဘက္က ပါ၀င္တိုက္ခိုက္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါဘူး။

အမွန္ပါပဲ။ အင္အားေထာင္ဂဏန္းမွ်သာရွိတဲ့ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔အေနနဲ႔ တပ္ရင္းေပါင္း (၃၀) ေက်ာ္ပါ၀င္တဲ့ နအဖ ထိုးစစ္ကို ဘယ္လိုမွ ယွဥ္ႏွိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္တိုအတြင္း ကိုးကန္႔နယ္ထဲက ဆုတ္ခြာေပးၾကရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ပြဲကေတာ့ ၿပီးဆံုးၿငိမ္းေသသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာက္က်ားစစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ၊ တိုက္ခိုက္မႈေတြ ဆက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ဒါ့အျပင္ ကိုးကန္႔ၿပီးရင္ သူတို႔အလွည့္ပဲလို႔ သေဘာေပါက္ေနတဲ့ ၀တပ္ဖြဲ ့ေထာင္ဂဏန္းအခ်ဳိ႕လည္း ဖုန္အဖြဲ႔ဘက္က ပါ၀င္တိုက္ခိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဖုန္ၾကားရွင္ရဲ႕ သမက္ အရင္းႀကီးျဖစ္တဲ့ စိိုင္းလင္းရဲ႕ မိုင္းလားက တပ္ရင္း (၃) ရင္းလည္း ၀ နယ္ေျမထဲမွာ အသင့္ရွိေနၾကပါၿပီ။ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ထားတဲ့ KIA ကလည္း အေတာ္အလွမ္းေ၀းတာေတာင္ ပါ၀င္ကူညီ တိုက္ခိုက္ဖုိ႔ တပ္ရင္း (၂) ရင္း ေစလႊတ္ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေသခ်ာတာ ဗမာျပည္အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းမွာ ျပည္တြင္းစစ္သံသရာ ျပန္လည္ေတာ့မွာပါ။

ဒီလိုျဖစ္ရတာ အဓိကအားျဖင့္ နအဖမွာ တကယ္တမ္း တိုင္းရင္းသားမ်ားနဲ႔ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးသေဘာထား မရွိလုိ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း နအဖက ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတြၾကားမွာ “ေသြးခြဲသပ္လွ်ဳိ အင္အားသံုးေခ်မႈန္းေရး” ေပၚလစီကို တေလွ်ာက္လံုး က်င့္သံုးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ နအဖရဲ႕ ဒီမူ၀ါဒေၾကာင့္ ရလလဖအဖြဲ႔ အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာၿပိဳကြဲခဲ့ရၿပီး SSA အဖြဲ႔လည္း (၄) ဖြဲ႔ ကြဲခဲ့ၾကရၿပီ။ KNU ေတာင္ (၄) မ်ဳိးေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ နအဖ ေမြးထားတဲ့့ ပေဒါင္ကာကြယ္ေရးကလည္း (၃) ဖြဲ႔ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ငယ္ေလးေတြအေပၚ ဒီေပၚလစီက်င့္သံုးၿပီး ၿဖိဳခြဲဖ်က္ဆီးေနသလို အင္အားႀကီးမားတဲ့ KIA၊ ၀ အဖြဲ႔ စတာေတြကိုေတာ့ နအဖက ဖြဲ႔စည္းပံုေဘာင္အတြင္း၀င္ေအာင္ အဓမၼအတင္း႐ိုက္သြင္းေနပါတယ္။

ဗမာျပည္မွာ အမ်ဳိးသား ျပႆနာကို ႏိုင္ငံေရးအရ ေျဖရွင္းဖို႔ မႀကိဳးပမ္းဘဲ အခုလို အင္အားသံုး ေျဖရွင္းေနသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ အဓြန္႔ရွည္ တည္တံ့မယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္တြင္းစစ္သံသရာသာ ဆက္လည္ေနပါလိမ့္မယ္။ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ နအဖအဖြဲ႔မွာ ဗမာအမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္းအတြင္းေရာ၊ တုိင္းရင္းသားေတြအေပၚမွာပါ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးသေဘာထားလံုး၀မရွိဘဲ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ေရး စိတ္ဓာတ္သာ ထက္သန္ျပင္းထန္ ေနလို႔ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုးကန္႔ အေရး အခင္းဟာ
နအဖ “အမ်ဳိးသား ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ေရးမူ၀ါဒ” ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ျပယုဂ္တခုသာျဖစ္ပါတယ္။