ဇာနည္မာန္
အိႏၵိယ ႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာ ဒုကၡသည္ အမ်ားစု ေနထိုင္ရာ နယူးေဒလီၿမိဳ႕ အေနာက္ပိုင္းရွိ ဗီဂတ္စ္ပူရီ ရပ္ကြက္တြင္ လွ်ပ္စစ္မီး ေရာင္စံု မ်ား၊ ကေလး ငယ္မ်ား၏ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ အိႏၵိယ တိုင္းသား တို႔၏ “ေပ်ာ္စရာ ေဒဝါလီ ရက္ျမတ္ပါ” ဟု အျပန္ အလွန္ ႏႈတ္ခြန္း ဆက္သံ မ်ားျဖင့္ စည္ကား ေနသည္။
ေစ်းမ်ားတြင္လည္း လက္ေဆာင္ပစၥည္း၀ယ္ယူသူမ်ားႏွင့္ စည္ကားေနၿပီး ေစ်းလမ္းေထာင့္မ်ားရွိ ဒန္းဆြဲသူမ်ား ေရွ႕ရွိ ထိုင္ခံုငယ္ေလးမ်ားတြင္လည္း လက္ဖမိုးတို႔တြင္ အလွပံုေဖာ္ ပန္းကြက္မ်ား ေရးဆြဲလိုသူ အမ်ိဳးသမီးငယ္ မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ သီတင္းကၽြတ္မီးထြန္းပြဲေတာ္ႏွင့္ အလားသ႑ာန္တူေသာ ေဒ၀ါလီပြဲ (ခ) ဒီပါဝါလီ အခင္းအက်င္းေၾကာင့္ အမိတိုင္းျပည္ကို လြမ္းဆြတ္လွသည္ဟု ေျပာဆိုလာသူမွာ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ခန္႔က အိႏၵိယသို႔ေရာက္လာေသာ လူငယ္ တဦးျဖစ္သည္။
“ျမန္မာျပည္မွာက သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္ဆိုရင္ ဘိုးဘြားမိဘေတြကို ကန္ေတာ့ၾက၊ ဆီမီးေတြထြန္းၾက၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဘုရားေတြသြားၾကနဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေဒ၀ါလီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခံစားခ်က္ေတာ့ မရွိေပမယ့္ ဟိုက သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္ကို သတိရတယ္ဗ်” ဟု သူက ေျပာျပသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔က အိႏၵိယေရာက္ ျမန္မာလူငယ္မ်ားသည္ ေရႊ၀ါေရာင္ေက်ာင္းတိုက္မွ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္ျခင္း၊ ငါးပါးသီလ ခံယူျခင္း၊ ဆီမီးမ်ား ထြန္းညႇိျခင္း၊ ညေနပိုင္းတြင္ ျမန္မာ့ ရိပ္သာခန္းမ၌ လူငယ္မ်ား စုေပါင္း၍ သီခ်င္းမ်ား သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေသးသည္။
ထိုကဲ့သို႔ တတ္ႏိုင္ရာအလိုက္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကေသာ္လည္း မိမိတိုင္းျပည္တြင္ ေနထိုင္စဥ္ကကဲ့သို႔ ခံစားမႈမ်ိဳး မရရွိခဲ့ပါဟု သူကဆိုသည္။
သူက “က်ေနာ့္မိဘေတြကို က်ေနာ္ကန္ေတာ့ခ်င္တယ္။ ဘုရားေပၚတက္၀တ္ျပဳခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ ဒီအခြင့္အေရးေတြ မရဘူး။ က်ေနာ္ အိမ္ကိုျပန္ခ်င္တယ္”ဟု ေျပာပါသည္။
ဒီပါ၀ါလီေခၚ ေဒ၀ါလီ မီးထြန္းပြဲေတာ္သည္ ဟိႏၵဴဘာသာ လႊမ္းမိုးရာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ တႏွစ္တာအတြင္း အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ ပြဲေတာ္တခုျဖစ္သည္။
နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွိမ္နင္းၿပီး ျပန္လာေသာ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားတပါးျဖစ္သည့္ ရာမကို ဆီမီးမ်ားထြန္း၍ ႀကိဳဆိုပူေဇာ္ျခင္း၊ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ား၊ မေကာင္းသည့္အတိတ္နိမိတ္မ်ားကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္း၊ နိဗၺာန္ရရွိျခင္း စသည့္အဓိပၸာယ္မ်ားကိုေဖာ္ေဆာင္သည့္ ေဒ၀ါလီ မီးထြန္းပြဲေတာ္ကို အိႏၵိယတိုင္းသားတို႔က ရိုးရာမပ်က္ ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိသည္။
ဟိႏၵဴျပကၡဒိန္အရ ေအာက္တိုဘာသို႔မဟုတ္ ႏို၀င္ဘာလအတြင္း က်ေရာက္ေလ့ရွိသည့္ ပြဲေတာ္ခ်ိန္တြင္ ရိုးရာျဖစ္သည့္ ဆီမီးခြက္မ်ား၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား ထြန္းညိႇၾကသကဲ့သို႔ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေရာင္စံုလွ်ပ္စစ္မီးမ်ားျဖင့္ ေနအိမ္မ်ားကို အလွဆင္ၾကသည္။ ဧည့္သည္မ်ားကို မလိုင္ႏွင့္ အခ်ိဳမုန္႔မ်ားျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံၾကသည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား အျပန္အလွန္ေပးေလ့ရွိၾကသည္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္ အမ်ားစုအတြက္ ေဒ၀ါလီပြဲေတာ္မွာ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မႈမ်ားေျဖေဖ်ာက္ရာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ပြဲေတာ္တခုပင္ျဖစ္သည္။
သံုးႏွစ္ႏွင့္ ၈ ႏွစ္အရြယ္ သားငယ္ ၂ ဦးကို ကစားကြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္လာသည့္ မႏွင္းယုႏြယ္ကလည္း “က်မတို႔ဒီမွာက အိမ္ခန္းက်ဥ္းေလးေတြမွာပဲ ေနၾကရေတာ့ ကေလးေတြအတြက္က သူတို႔ ေဆာ့ကစားဖို႔ ေပ်ာ္ဖို႔က ဒီလိုပြဲမ်ိဳးပဲ ရွိတာေလ။ အဓိက ကေလးေတ ြလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပ်ာ္ေနတာျမင္ေတာ့ မိခင္ တေယာက္ အေနနဲ႔ ေပ်ာ္တာေပါ့ေနာ္”ဟု ေျပာျပသည္။
သူ႔အေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္၏ ရိုးရာပြဲေတာ္မ်ားကို ဆင္ႏႊဲခဲ့ရဖူးျခင္းမရွိ၍ ျမန္မာျပည္မွ ပြဲေတာ္မ်ားကို ႀကံဳေတြ႔ ဖူးခ်င္သကဲ့သို႔ သူ၏ သားငယ္ေလးမ်ားကိုလည္း ျမန္မာ့ပြဲေတာ္မ်ားကို ေတြ႔ဖူးေစခ်င္သည္ဟု ေျပာသည္။
“က်မငယ္ငယ္ေလးကတည္းက နယ္စပ္မွာ ႀကီးလာတာဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲက ပြဲေတြကို သြားခ်င္တယ္။ ကေလးေတြကလည္း ဒီဘက္မွာ ေမြးတာဆိုေတာ့ ဒီပြဲက သူတို႔ပြဲလိုပဲျဖစ္ေနတာေလ။ ဗမာျပည္က ပြဲေတြကို သူတို႔ကိုလည္း ျပခ်င္တာေပ့ါ” ဟု သူက ဆက္ေျပာသည္။
အိႏၵိယႏုိင္ငံမွ ေဒ၀ါလီပြဲေတာ္၏ ထူးျခားမႈတခုမွာ မေကာင္းေသာအရာမ်ားကို ေမာင္းထုတ္သည့့္ အေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ စီးပြားတိုးတက္ေစသည္ဆိုသည့္ အယူအဆအျဖင့္လည္းေကာင္း ေျဗာက္အိုးမ်ား မီးရွဴးမီးပန္းမ်ားကို တေန႔လံုး၊ တညလံုး ပစ္ေဖာက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔အတူ မူလတန္းေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူကေလး မ်ားကလည္း အႏၱရာယ္ကင္းေသာ ေဒ၀ါလီပြဲေတာ္ကို ဆင္ႏႊဲၾကပါရန္ ႏႈိးေဆာ္သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား ေ၀ငွၾကၿပီး ရုပ္ျမင္သံၾကားလိုင္းမ်ား ကလည္း ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ အားကစားသမားမ်ား၏ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ ေဒ၀ါလီပြဲ ဆင္ႏႊဲမည့္ အႀကံဉာဏ္မ်ားလႊင့္ထုတ္၍ ပညာေပးၾကသည္။
ထိုသို႔ပညာေပးမႈမ်ားေၾကာင့္ ယခုေနာက္ပိုင္း ေဒ၀ါလီပြဲေတာ္မ်ားတြင္ ေျဗာက္အိုး၊ မီးရွဴးမီးပန္း ပစ္ေဖာက္မႈမ်ား သိသာစြာေလ်ာ့နည္းသြားၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္မ်ား အလြန္နည္းပါးသြားသည္ဟု ေဒလီၿမိဳ႕ခံမ်ားက ဆိုသည္။
ယခင္ကမူ ေျဗာက္အိုး၊ မီးရွဴးမီးပန္း ပစ္ေဖာက္မႈမ်ား၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရျခင္း၊ ဆူညံမႈမ်ားေၾကာင့္ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ ကေလးသူငယ္မ်ား၏ အၾကားအာရံုထိခုိက္ျခင္း၊ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈမ်ားျဖစ္ေပၚျခင္း၊ ေက်းငွက္မ်ား ေသဆံုးျခင္းတို႔ မ်ားစြာျဖစ္ေပၚခဲ့သည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ေျဗာက္အိုးသံ ဆူဆူညံညံတို႔မွာ အိႏၵိယေရာက္ ျမန္မာလူငယ္မ်ားအတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနၿပီး ယခုအခ်ိန္ အထိ ေျဗာက္အိုးသံမ်ားကို လန္႔ေနမိသည္ဟု လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ခန္႔က အိႏၵိယသို႔ေရာက္လာေသာ ကိုထြန္းလြင္ ကဆိုသည္။
“ဒီက ေျဗာက္အိုးေတြက ဗမာျပည္မွာ ေဖာက္ရတာေတြထက္ ၁၀ ဆေလာက္အသံပိုက်ယ္တယ္။ က်ေနာ္ အခုခ်ိန္ထိ ေျဗာက္သံၾကားရင္ ေသနတ္ပစ္တာလား ဗံုးေပါက္တာလားလို႔ ထင္ၿပီး လန္႔ေနတုန္းပဲဲ” ဟု သူက ဆက္ေျပာျပသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မူ သီတင္းကၽြတ္ႏွင့္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ကာလမ်ား၌ ေျဗာက္အိုး၊ မီးရွဴးမီးပန္းမ်ား ပစ္ေဖာက္ျခင္းကို တင္းက်ပ္စြာတားျမစ္ထားၿပီး ေရာင္းခ်သူ၊ လက္၀ယ္ထားရွိသူမ်ားကို ဖမ္းဆီး အေရးယူမည္ ဟူေသာ ေၾကညာခ်က္မ်ားကို သတင္းစာႏွင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကားမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပေလ့ရွိသည္။
ကိုထြန္းလြင္က ဆက္လက္၍ “ဒီက ကေလးေလးေတြ ေျဗာက္ေဖာက္တာ မေၾကာက္ၾကဘူး။ သူတို႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးရွိၾကတယ္။ ဖမ္းတာ ဆီးတာလည္း မရွိဘူး။ ကစားကြင္းေတြဆိုလည္း ဗမာျပည္မွာလို ေလာင္းကစား၀ိုင္းပါတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ ကေလးေတြခ်ည္း သီးသန္႔ေပ်ာ္ဖို႔လုပ္ထားတာ။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ပြဲတခုခုဆို ေလာင္းကစား၀ိုင္းကမ်ားတယ္” ဟုေျပာသည္။
မႏွင္းယုႏြယ္ကမူ “က်မ သားအငယ္ေလးက ေျဗာက္အိုးသိပ္ေဖာက္ခ်င္တယ္၊ အၾကီးကက်ေတာ့ ေၾကာက္ တတ္တယ္။ အခုလည္း သူတို႔ ေျဗာက္အိုးေဖာက္ခ်င္တယ္၊ ပြဲခင္းထဲသြားခ်င္တယ္၊ ေန႔တိုင္း ပူဆာေနတာ။ သူတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ ေျဗာက္အိုးေလးေတြေတာ့ ၀ယ္ေဖာက္ေပးရတယ္။ သူတို႔က သိပ္ေပ်ာ္ေနၾက တာ”ဟု သားငယ္မ်ားကို တြဲေခၚ၍ ရဟတ္မ်ားရွိရာသို႔ ဦးတည္သြားရင္း ေျပာျပပါသည္။
ေဒ၀ါလီေန႔၏ မိုးေကာင္းကင္တြင္ မီးခိုးမိႈင္းမ်ားျပည့္ႏွက္ေနျပီး ေလထုထဲတြင္လည္း ယမ္းနံ႔မ်ား၊ မီးခိုးနံ႔မ်ား၊ နားကြဲမတတ္ ဆူညံေသာ ေျဗာက္ေဖာက္သံမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ အိႏၵိယ တိုင္းသားတို႔ကေတာ့ ရိုးရာ တူရိယာမ်ား တီးမႈတ္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သီဆိုကခုန္ရင္း ရိုးရာပြဲေတာ္ကို အပူအပင္ကင္းမဲ့စြာ ဆင္ႏႊဲေနၾက ေလသည္။
No comments:
Post a Comment