အနစ္နာဆုံး လူတန္းစား (သို႔) အျမင့္ျမတ္ဆုံး ေစတနာပိုင္ရွင္မ်ား

ေမာ္တခဲ

ႏွစ္ဆယ့္ တစ္ရာစုက `ပညာရာစု´ `ပညာေခတ္´ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရည္ အေသြး ေကာင္းမြန္သည့္ ပညာေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးရ ပါ မယ္။ ဒီလို ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးႏို္င္တဲ့ သူမ်ားမွာ စင္စစ္ အားျဖင့္ အရည္ အေသြး ေကာင္းမြန္တဲ့ ဆရာေတြ ျဖစ္ၾက ပါတယ္။

`ဆရာ´ ဆိုတာ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အနေႏၱာ အနႏၱ ငါးပါးထဲက ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာ ဟူၿပီး သတ္မွတ္ထားရွိၾကေသာ တစ္ပါး အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာအရ ဆရာဟာ အဓိက လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္တဲ့ သင္ၾကားျခင္း၊ သြန္သင္ျခင္းေတြကို ေကာင္းမြန္ျခင္းနဲ႔ ေက်ပြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ၾကရပါတယ္။

ေက်ာင္းသူ/သားမ်ားအေပၚ သားသမီးမ်ား သဖြယ္ ေမတၱာထားကာ ႏုိင္ငံ့သားေကာင္း သမီးမွန္ေတြ၊ လူရည္မြန္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပး ပ်ိဳးေထာင္ေပးေနၾကတဲ့ ဆရာ/မေတြကို ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးတဲ့ အေနျဖင့္ ကမာၻတစ္၀န္းက ေအာက္တိုဘာလ ၅ ရက္ေန႔ကို ဆရာ၊မမ်ားေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီေန႔မွာေတာ့ ကမာၻတစ္၀န္းလုံးက ဆရာ၊မေတြကို ရည္စူးၿပီး ပြဲလမ္းသဘင္၊ အခမ္းအနားေတြ အစရိွတာေတြကို က်င္းပေနၾကသလို ကရင္နီျပည္နယ္မွာလဲ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔အညီ အသက္ျပည့္၀ါရင့္ပင္စင္စား သက္ႀကီးရြယ္အို ဆရာ/မေတြကို ၿမိဳ႕နယ္တိုင္း ကေတာ့ပြဲ က်င္းပၾကပါတယ္။

ကရင္နီျပည္နယ္ ဒီေမာဆိုၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတဲ့ ကေတာ့ပြဲအခမ္းအနားမွ ၀ါရင့္ပင္စင္စား ဆရာမႀကီးက “ခုေခတ္က ပညာေခတ္ အားလုံးထက္ ဆရာ/မေတြဟာ ပိုႀကိဳးစားရမယ္။ အနစ္နာဆုံးက ငါတို႔ လူတန္းစားပဲ။ အာလုံးထက္လည္း ျဖဴစင္တယ္။ ေစတနာဟာ အျမင့္ျမတ္ဆုံးပဲ” လို႔ ေျပာသြားပါတယ္။

ဒီအျပင္္ ျမန္မာနဲ႔ ထိုင္းႏုိင္ငံနယ္စပ္ရွိ ကရင္နီဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာလည္း ကရင္နီဒုကၡသည္ဆရာ/မေတြအတြက္ ဂုဏ္ျပဳပြဲ က်င္းပ ၾကပါတယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းအမွတ္ (၁) မွ ပညာေရး ၀န္ႀကီး ဦးယိုရွီးယာကလည္း “ပညာေရးဟာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္အတြက္ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရွိမွ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ဆရာမ အားလုံးဟာ တစ္ေဒါင့္တစ္ေနရာကေန တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကသြားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူထိုက္သူ ျဖစ္တယ္” လို႔ ကမာၻ႔ ဆရာ၊မမ်ားေန႔မွာ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္သည္္ ၀ါသနာ၊ ေစတနာနဲ႔ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာ ၃ နာနဲ႔ တြဲၿပီး အနာဂတ္ ေက်ာင္းသူ၊သားေတြရဲ႕ ပညာေခတ္ကို ထြန္းလင္းေတာင္ပေစခဲ့ၾကတာ ဆရာေတြပါ။

ပညာေရးနဲ႔ ဆရာေတြရဲ့ အေရးပါပုံကို အဲဒီေန႔မွာ ဘယ္လိုပင္ ေဟာေျပာတာျဖစ္ေစ၊ ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ လုပ္ေပးတာျဖစ္ေစ ဆရာ/မေတြ အားလုံးရဲ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္လိုပင္ နာသုံးနာျဖင့္ ရင္းတည္လာခဲ့ေပမဲ့လည္း အခုလို ကပ္ဆိုက္ေခတ္မွာေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မူေတြ ရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါ။

အေၾကာင္းအရင္းမွာ ေစတနာ အရင္းခံၿပီး ရတဲ့ တစ္လတာ လစာဟာ ၀မ္းစာမဖူလုံတဲ့အျပင္ မိသားစုအတြက္ ဖူလုံမႈ မရွိၾကျခင္းေၾကာင့္ အိမ္တြင္း ျပႆနာ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံဳေတြ႔ေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေမာဆိုၿမိဳ႕နယ္မွ ကရင္နီ ေက်ာင္းဆရာတဦးက “ကေလးကို စာျပရတာ တစ္ခုတည္း မကဘူး။ က်န္တဲ့ အေထြေထြလုပ္ငန္းကစ လစာနဲ႔ မတန္ေအာင္ကို ခိုင္းတာ၊ ကိုယ့္အိမ္တြင္းေတာင္ မဖူလုံဘူး။ အရမ္းကို ပင္ပန္းဆင္းရဲခံတာနဲ႔ ရတာ စိတ္ညစ္တယ္။ ကေတာ့ပြဲအတြက္ လစာထဲကေန ၁၀၀၀က်ပ္ ျဖတ္ခံရေသးတယ္ေလး” လို႔ ေျပာပါတယ္။

စစ္အစိုးရပညာေရး လက္ေအာက္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ ကရင္နီျပည္နယ္တြင္းရွိ ဆရာ/မတဦးရဲ့ လစာမွာ အထက္တန္းျပ ဆရာတဦးလ်င္ ၄၀၀၀၀ က်ပ္သာ ရွိပါတယ္။ ဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္ရွားပါးတဲ့အတြက္ ရရာပညာေရး ၀န္ထမ္းကို လုပ္ကိုင္ၾကသူေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။

ကရင္နီဒုကၡသည္စခန္း ပညာေရးအခန္းက႑ကို လူမူကူညီေရး အသင္းတခု ျဖစ္တဲ့ Jesuit Refugee Service ကူညီထားပါတယ္။ JRS ဟာ ကရင္နီဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားသာမက တနၤသာရီတုိင္းနဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္ရွိ ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ ေနထိုင္ေသာ ရာေႏွာေဒသ ကိုလည္း လစဥ္ ေက်ာင္းဆရာ/မေတြကို ေထာက္ပံေၾကးေတြ ကူညီပံပိုးမႈေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လစာမွာ အျခားလူမႈ အသင္းအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လ်င္ အနိမ့္စားမွာသာ ရွိပါေသးတယ္။

“က်ေနာ္တို႔လည္း ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ အဆင္ေျပေစဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ၊မေတြရဲ ့ အရည္အခ်င္းက အေျခအေန မဟန္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ အဖဲြ႔အစည္း လုပ္ေနတဲ့ အဘက္ကလည္း ပုိက္ဆံ အမ်ားဆုံး ေပးရတယ္” လို႔ JRS မွ ၀န္ထမ္း တစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။

ကရင္နီဒုကၡသည္စခန္းမွာ အထက္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာတဦးမွာ တလ ၆၀၀ ဘတ္ (၂၀၀၀၀ ေသာင္းက်ပ္) ေလာက္သာ ရရွိတဲ့အတြက္ ကရင္နီေက်ာင္း ဆရာ/မ၀န္ထမ္းကို စိတ္မ၀င္စားၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကေလးတစ္ေယာက္ အနာဂတ္ သာယာလွပစြာနဲ႔ ရွင္သန္ႀကီးထြားဖို႔အတြက္ အေျခခံက စၿပီး ကာလၾကာရွည္စြာ သင္ေပးေနတဲ့ ဆရာ/မေတြ က်န္ရွိေသးေနသည္ကိုက ဂုဏ္ယူစရာလို႔ ဆိုရေတာ့မွာပါ။

နာသုံးနာ စိတ္္ဓါတ္ ျပည့္၀စြာျဖင့္ ဆရာ/မေတြရဲ႕တာ၀န္ကို ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ေနသူေတြကို သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ မိဘျပည္သူအားလုံး ၀ိုင္း၀န္းကူညီ လက္တြဲယဥ္ႏြဲၾကရင္း ကူညီေျဖရွင္းေပးႏိုင္မွသာ ဆရာေတြရဲ႕ က႑မွာလည္း အရည္အေသြး ျပည့္၀မွာျဖစ္သလို အနာဂါတ္ သားေကာင္းရတနာေတြလည္း ပညာထြန္းကားႏုိင္မွာပါ။

ထိုသုိ႔ ပညာထြန္းကားဖို႔ ဧကန္မုခ် မလြဲရေစေရးအတြက္ ဒီေမာဆိုၿမိဳ႕မွ ၀ါရင့္ပင္စင္စား ဆရာမႀကီးရဲ႕ အမွာစကားကေတာ့ “ဒို႔တစ္ေတြရဲ႕ အသက္ရွင္ေနသ၍ ဒီမြန္ျမတ္လွတဲ့ ဆရာဘ၀ကို အတၱမာန္မာနကို ခ၀ါခ်ၿပီး သန္႔ရွင္းေသာ ေစတနာျဖင့္ အနာဂတ္လွပဖို႔ အေရးကို စြမ္းေဆာင္ၾကရမယ္။”