အိမ္လြမ္းစိတ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕အဝင္ည …

(က)


“စိန္ေခၚေနတဲ့လမ္း ဆူးခင္းနဲ႔
စီးခ်င္းထုိးကာ ေျမလွန္ပစ္ၿပီးေတာ့
စုိျပည္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္း
ရွိလ်က္နဲ႔ မနီးစပ္ေသးခင္ ရွာေဖြေနဆဲက
အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္းစိတ္
တိတ္တဆိတ္ ေရာက္လာတယ္ ……”


(ခုိင္ထူး၏ …. အိမ္အလြမ္း)

က်ေနာ့္တြင္ အလြမ္းစိတ္က ဝမ္းစာအျပည့္ ထုိးသိပ္ထည့္ထားခဲ့သည့္ဟန္ ရွိ၏။ ထစ္ကနဲရွိ အလြမ္းစိတ္က ႏုိးၾကြလာၿပီး …. လြမ္း ….။ လြမ္းေနတတ္၏။ လြမ္းဆြတ္မိသည္မွာလည္း အေၾကာင္းအရာအမ်ဳိးမ်ဳိးမဟုတ္ ….။ တခုတည္းကိုသာပင္ ….. တမ္းတမ္းတတ ….. စူးစူးနစ္နစ္ ….. လြမ္းေမာမိျခင္း …..။ လြမ္းေမာရသည့့္္ အိမ္အလြမ္း….။

ဤအိမ္တြင္ က်ေနာ့္မိဘမ်ားႏွင့္၊ က်ေနာ့္အထက္ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမတို႔ မည္မွ်ၾကာျမင့္စြာကပင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ကို က်ေနာ္မသိ….။ အိမ္၌ရွိေနခဲ့စဥ္ ကာလမ်ားတြင္လည္း စူးစမ္းစရာကိစၥတရပ္အျဖစ္လည္း မယူဆမိ၍ မေမးစမ္းမိခဲ့…..။ က်ေနာ္သိသည္က …. ဤအိမ္တြင္ပင္ က်ေနာ့္ကုိ ေမြးဖြားခဲ့၏။ ဤအိမ္တြင္ပင္ တေရြ႔ေရြ႔ႏွင့္ က်ေနာ္ ၾကီးျပင္းခဲ့၏။

မုတ္သုန္မိုးေစြလွ်င္ …. အိမ္၏ အေနာက္ဘက္ရွိ တံခါးမ်ားကုိ ပိတ္ထားရ၏။ အေနာက္ေတာင္ မုတ္သုန္ေလသည္ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ မိုးေရစက္တုိ႔ကို တြန္းထုိး၍ အိမ္အတြင္းသို႔ ပက္ဖ်န္းတတ္၏။ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ကမ္းေျမာင္ေဒသျဖစ္၍ မုတ္သုန္မိုးက အားသန္၏။ ရြာျပန္လွ်င္ ….သြန္းၿဖိဳးမစဲေတာ့….။

ၿပီးလွ်င္…. ဖြဲဖြဲႏွင့္ေစြေသာ မုိးမဟုတ္…၊ သည္းသည္းမည္းမည္းႏွင့္ မုိးသားပါပါ ရြာေသာမုိး…..။ မုတ္သုန္ရာသီ တေလွ်ာက္လံုး … အိမ္သည္ မိုးေရစက္မ်ားေအာက္၌ ကုပ္၍ဝပ္ေနရ၏။ တခါတရံ အုတ္ၾကြပ္အခ်ပ္မ်ားၾကားမွ မုိးေရစက္တုိ႔က စီး၍က်တတ္၏။ ဤတြင္ က်ေနာ့္အထက္ အကိုမ်ားက ေရစီးေၾကာင္းမ်ား စီးေနသည့္ အုတ္ၾကြပ္ခ်ပ္မ်ားအၾကား သြပ္ျပားခ်ပ္ငယ္ေလးမ်ားကို ထုိးသြင္း၍ ေခါင္းမုိးကုိ ဖာေထးၾကရ၏။

ရာသီအကူးအေျပာင္းက သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ႏွင့္ပင္ ကူးေျပာင္းတတ္၏။ ေျမာက္ျပန္ေလသည္ အိမ္၏နံေဘး တံခါးရြက္မ်ားၾကားမွ စိမ့္၍တုိးဝင္လာၿပီဆိုလွ်င္ ….. အေနာက္ေတာင္ေလသည္ အားေလ်ာ့၍ တေရြ႕ေရြ႕ ဆုတ္ခြာေလၿပီဟု နားလည္မိ၏။

အိမ္မွ ေျမာက္ျပန္ေလေသြးရာ အရပ္သုိ႔ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္လွ်င္ ….. ျပာမႈိင္းမႈိင္း ေတာင္သြယ္တန္းတုိ႔ကုိ ေတြ႔ရ၏။ ျမဴတုိ႔ႏွင့္ ရစ္ဆိုင္းခံထားရသည့္ မႈိင္းညိဳ႕ေသာ ေတာင္ျပာတန္းက အျဖဴတရစ္၊ ျပာမႈိင္းမႈိင္းတရစ္ႏွင့္ ျမင္ရသည္မွာ အျမင္တြင္ ပသာဒရွိလွ၏။

မႈိင္းညိဳျပာရီေသာ ေတာင္တန္းၾကီးမ်ားေပၚတြင္က ….. ကရင္ေျပာက္က်ားတုိ႔ ရွိ၏။ ဖာပြန္အရပ္ဆီမွ ျမစ္ဖ်ားခံ၍ စီးဆင္းလာေသာ ျမစ္တစင္းသည္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးအား ရစ္ပတ္၍ ေခါင္းေလာင္းပံုသ႑ာန္ရွိသည့္ စစ္ေတာင္းျမစ္ဝဆီသို႔ တုိးဝင္၏။

ျမစ္က ေတာင္ျပာတန္းႏွင့္ ၿမိဳ႕အၾကားတြင္ “ၾကား” အျဖစ္ ရစ္ေခြ၍ထား၏။ မိုးအခါ၌ ျမစ္ျပင္သည္ ေတာင္က်ေရမ်ားေၾကာင့္ ကမ္းလံုးအျပည့္၊ ေရေဖြးေဖြးႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္အလား….။ ကူးရသန္းရခက္၏။

ေဆာင္းေႏွာင္း၊ ေႏြဦးေန႔ရက္မ်ားတြင္မူ….. ျမစ္ျပင္သည္ ေရသားနည္း၍ ေရျပင္ကက်ဥ္း၏။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္၊ေရသားထုက ခါးလယ္၊ ေပါင္ရင္းမွ်ပင္ မရွိ…..။ ေရစီးက ဆင္မယာဥ္သာ…..။

ေႏြဦးသည္ အၿမဲလုိလုိပင္ ….. တိတ္ဆိတ္စြာႏွင့္ ေရာက္လာတတ္၏။ ေႏြဦးႏွင့္အတူ ကရင္ေျပာက္က်ားတုိ႔သည္လည္း ျပာမႈိင္းေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားေပၚမွ ဆင္းလာတတ္ၾကၿမဲ…..။ ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးကာ ….. ၿမိဳ႕သိမ္းထုိးစစ္ကို ဆင္ႏႊဲ၏။

ကရင္ေျပာက္က်ား စစ္သည္ေတာ္မ်ား၏ ကၽြဲခ်ဳိမႈတ္သံမ်ား၊ ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေလး၏ ေႏြဦးညမ်ားသည္ ေႏြႀကိဳလြတ္ေျမာက္ေတး သီက်ဴးေနသကဲ့သုိ႔…..။

ထုိညမ်ားတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ အိမ္အတြင္းမွဆင္း၍ အိမ္ေအာက္ရွိ ဗံုးခိုက်င္းမ်ားတြင္ ခိုရင္း….. ျပည္တြင္းစစ္၏ ညည္းတြားသံအား ရင္ေမာစြာႏွင့္ နားစြင့္၍ေနၾကရ၏။ အေမ့ရင္ခြင္တြင္ ေခါင္းမွီရင္း …. ဗံုးခိုက်င္းေလးအတြင္းမွ …. ဗုိလ္စုိး ….. ဗုိလ္ေက်ာ္ဟုိး….ဗိုလ္စိန္ထီး၊ ေနာ္တလံုးစိန္….စသည့္ ကရင္ေျပာက္က်ား စစ္သည္တို႔၏ အမည္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။

သို႔ေသာ္ ….. တမုိးေသာက္၍ တေန႔ကူးေသာ္ …. ၿမိဳ႕ေလးသည္က တလိုင္းတို႔လက္၌ က်န္ရစ္ၿမဲ…..။ လြတ္ေျမာက္ေတးခ်င္းသံတို႔က …. ေဝး၍ …. ေဝး၍ တိုးတိတ္သြားၿမဲ….။

က်ေနာ္ …. ဤအိမ္တြင္ …… ၂၁ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ေနထိုင္ခဲ့၏။ ၿပီးလွ်င္ ….. ဤအိမ္သို႔ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ခဲ့သည္မွာလည္း …. လာမည့္ေႏြဦးဆိုလွ်င္ ….. ၂၁ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ရွိေလၿပီ။ အိမ္ကိုက … လြမ္းေမာရဆဲ။

“အေမွ်ာ္ေတြ ဆန္႔ထုတ္ရင္ေတာင္
ကမၻာတသန္း ရွည္ဦးထင္ရဲ႕။
အေဝးရဲ့ အေဝး အေဝး တဖက္မွာ
ေဝးရတာၾကာတဲ့ အာသီသတခု ရွိေနတယ္။
ျပကၡဒိန္ေတြ လိမ္ညာေနမိတဲ့အထိ
အခ်ိန္ေတြ ထြက္က်ေနေစခ်င္တယ္။
အေမအုိရဲ႕ မ်က္ညိဳကြင္းခ်ဳိင့္ခ်ဳိင့္ထဲ
ေမွ်ာ္လင့္စကားေလး တလက္လက္
မနက္ေတြ ခဏခဏ လင္းေစခ်င္တယ္။
ဝင္းတံခါးေတာင္ မပိတ္ေစခ်င္ဘူးေပါ့။
ညေနတုိင္း
ညေနတိုင္း
ညေနတုိင္း
ထမင္းဝုိင္း မသိမ္းျဖစ္တာ ၾကာပါပေကာ။

(စည္သူၿငိမ္း၏ အိမ္အျပန္)



(ခ)

“ ပလပ္စတစ္အၾကည္သားေပၚ
တိမ္ေတြ ေရးဆြဲခ်လုိက္ၿပီ
တိမ္အိမ္ကေလး ေဆာက္ကာဝင္လုိက္မိ
ဘယ္လုိမွ ျပန္ထြက္မရေတာ့ဘူး။


(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၏ အိမ္)

ဤအိမ္ေလးအတြင္းမွ က်ေနာ္ ဒီညေနာက္ဆံုး အၿပီးအပိုင္ထြက္ခြာရေပလိမ့္မည္။ “အၿပီးအပိုင္” ဟု ေဝါဟာရကို ေရြး၍ က်ေနာ္ သံုး၏။ မွန္သည္…..။ က်ေနာ္ ဤအိမ္ေလးမွ ထြက္ခြာသြားသည္ႏွင့္ ဤအိမ္ေလးကုိ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ပင္ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီး၍ ထြက္ခြာသြားရမည္ျဖစ္၍ အၿပီးအပိုင္ထြက္ခြာသြားရမည္ဟု သံုးလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။

“ေနာ္တ” ေတာင္တန္းေပၚမွ ၿပိဳဆင္းလာသည့္ ျမဴႏွင္းဖြဲ႔မ်ားက အဆုပ္၊ အဆုပ္လိုက္ ….. အုပ္ဖြဲ႕၍ အိမ္ငယ္ေလးကုိ ဖံုးဖိထားရန္ လံု႔လထုတ္၍ေန၏။ ေအးစက္စက္ အထိအေပြ႔က ေမွာင္ရိပ္ခို၍ အိမ္ငယ္ေလးအတြင္းသုိ႔ လက္ရဲဇက္ရဲႏွင့္ ဝင္လာ၏။

ညငွက္အခ်ဳိ႕ အိမ္ငယ္ေလးေပၚမွ ျဖတ္၍ ပ်ံသန္းသြားၾက၏။ အေတာင္တူငွက္တို႔၏ ပ်ံသန္းမႈက …. ေအးစက္ေသာ ေကာင္းကင္တြင္ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ အေသာ့ႏွင္ေလဟန္ …..။ ေသာင္းရင္းျမစ္ျပင္အတြင္းမွ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည့္ စက္ေလွသံကို ေျမာက္ျပန္ေလႏွင့္အတူ သဲ့သဲ့ၾကားရ၏။

အိမ္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ၈” x ၁၀” အရြယ္၊ အင္ဖက္မုိး၊ သဲပြက္ခင္း၊ သဲပြတ္ကာ တဲငယ္ေလးျဖစ္သည္။ “ေနာ္တ” ေတာင္တန္းၾကီး၏ တခုေသာ ေတာင္စြယ္တန္းအေျခတြင္ ကမ္းပါးယံကို ေျမညိႇ၍ ေဆာက္ထားသျဖင့္ အိမ္ငယ္ေလးသည္ ေတာင္ကမ္းပါးယံကုိ ဖက္တြယ္၍ တြယ္ကပ္ထားသကဲ့သို႔…..။

အိမ္မွ ဆင္ေျခေလွ်ာေလးအတုိင္း ဆင္းလွ်င္ ….. ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ ညြန္႔ေပါင္းအစုိးရအဖြဲ႔ NCGUB ၏ အိပ္ေဆာင္ႏွင့္ စားရိပ္သာ ….။ ၿပီးလွ်င္ ….. ေအာက္တဆင့္၌က ….. ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ အစုိးရအဖြဲ႔၏ ႐ုံး …..။ ႐ုံးအေဆာက္အဦးက အၿပီးမသတ္ေသး ….။ တံခါးေဘာင္တို႔က ေခြထားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း တံခါးရြက္မ်ားကုိ မတပ္ဆင္ရေသး …..။ ၾကမ္းခင္းႏွင့္ နံရံတုိ႔တြင္လည္း ဘိလပ္ေျမ အေခ်ာမကိုင္ရေသး…..။ ႐ုံး၏ အျခားတဖက္တြင္မူ …. “ေနာ္တ၊ ထီးသခီး-မာနယ္ပေလာ” ကားလမ္း….။ အိမ္ငယ္ေလးေပၚမွၾကည့္လွ်င္ ….. ကားလမ္းသည္ နီညိဳညိဳေျမြၾကီး တေကာင္အလား ေတြ႔ရ၏။

ဤအိမ္ေလးသို႔ က်ေနာ္ စေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ အိမ္ငယ္ေလးက လူသူမေန၊ ကင္းမဲ့ေနသည္မွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည့္ဟန္ရွိ၏။ ေခါင္႐ိုးက ျပဳပ္၍ေနသည္။ အိမ္အေရွ႕ တံစက္ၿမိတ္က ၿပိဳပ်က္လ်က္ …။ အခင္းသဲပြတ္ခ်ပ္မ်ားက က်ဳိးပ်က္၍ အေပါက္အၿပဲမ်ားႏွင့္….။ ဝါးေပါသျဖင့္ ….. သဲပြတ္ေပါက္ရသည္မွာ မခက္ခဲ….။

အခင္းကို အသစ္ျပန္ခင္း၏။ တံစက္ၿမိတ္အားျပင္၏။ ေခါင္မိုးအားအသစ္ျပန္မုိးရ၏။ ေခါင္႐ိုးအား အသစ္ထပ္မံ၍ ခ်ဳပ္ရ၏။ အိုေဟာင္းမႈက …. အသစ္…. အသစ္တုိ႔ႏွင့္ အစားထုိးလိုက္သည့္အတြက္ …. သစ္….သစ္၊ ခိုင္…ခိုင္ ျပန္ျဖစ္၍လာသည္။

ဤအိမ္ေလးအတြင္းမွေနရင္း …. အသံဖမ္း တိပ္ရီေကာ္ဒါပါသည့္ လိႈင္းတုိေလဒီယိုေလးႏွင့္ ျမန္မာ့အေရး ေလ့လာ၏။ ကမၻာအေရး နားစြင့္၏။ ၿပီးလွ်င္ …. အသံဖမ္းၾကိဳးေခြႏွင့္ ဖမ္းယူၾက၏။ ထိုမွ …. အိုလံပီယာ လက္ႏွိပ္စက္ၾကီးႏွင့္ စာရြက္ေပၚသို႔ ျမန္မာ့အေရး၊ ကမၻာ့အေရး တင္ၾက၏။

က်ေနာ္သည္ ေန႔တဓူဝပင္ …. ဤအိမ္ေလးအတြင္းမွ ျမန္မာ့အေရး၊ ကမၻာ့ေရးရာ သတင္းဖုိင္တြဲကို ေန႔စဥ္ပင္ ျပဳစုခဲ့၏။ ၄ ႏွစ္ဟူေသာ ကာလက ျပန္ေျပာင္း၍ ၾကည့္လွ်င္မူ…. ခဏငယ္ေလးပမာ…..။ တုိေတာင္းလြန္းလွ၏။

န-နာရီ….။ ဤအိမ္ငယ္ေလးအတြင္းမွ က်ေနာ္တုိ႔ ဆုတ္ခြာၾကရမည့္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္နာရီက က်ဥ္း၍က်ဥ္း၍ တုိးကပ္လာ၏။

“ေနာ္တ” ခံစစ္စည္း က်ဳိးေပါက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ….. “ထီးသခီ” သည္ မည္မွ်အထိ …. မာနယ္ပေလာကို လံုလံုၿခံဳၿခံဳႏွင့္ ကာဆီးထားႏုိင္ေလမည္နည္း….။

“ေနာ္တ” ေတာင္တန္းၾကီးေပၚမွ ေပါက္ကြဲသံမ်ား ၾကားရ၏။ ေပါက္ကြဲသံမ်ားအၾကားမွ လက္နက္ငယ္ ပစ္ခတ္သံမ်ားကိုပါ ၾကားလာရ၏။
န-နာရီ….။
က်ေနာ္….. ဤအိမ္ေလးအား ေက်ာခိုင္းလိုက္ရၿပီ…..။

“မိန္ရာသီရဲ႕စန္း နကၡတ္နဲ႔
လုိက္လုိ႔ညိႇကာ အေျဖျပန္တြက္ၿပီးေတာ့
အေမအို ေမွ်ာ္မယ္မွန္းလည္း သိလ်က္နဲ႔
ခရီးၾကမ္းျဖတ္ကာ ျပန္မလာႏုိင္ေသးခင္
အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္းစိတ္
တိတ္တဆိတ္ ေရာက္လာတယ္…..”


(ခိုင္ထူး၏ …. အိမ္အလြမ္း)

(ဂ)
က်ေနာ့္တြင္ အလြမ္းစိတ္က ဝမ္းစာအျပည့္ ထုိးသိပ္ထည့္ထားခဲ့သည့္ဟန္ ရွိ၏။ ထစ္ကနဲရွိ အလြမ္းစိတ္က ႏုိးၾကြလာၿပီး …. လြမ္း …. လြမ္းေနတတ္၏။ လြမ္းဆြတ္မိသည္မွာလည္း အေၾကာင္းအရာအမ်ဳိးမ်ဳိးမဟုတ္….။ တခုတည္းကိုသာပင္ ….. တမ္းတမ္းတတ ….. စူးစူးနစ္နစ္ ….. လြမ္းေမာမိျခင္း …..။ အိမ္ကိုလြမ္းသည့္ အိမ္အလြမ္း….။ အလြမ္းႏွင့္အတူ ….ၿမိဳ႕အဝင္ညကုိ ရွာေဖြဆဲ….။ ၿမိဳ႕အဝင္လမ္းက ….. ကၽြဲခ်ဳိကူသံတို႔ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ေရးေတး ဟစ္ေၾကြးရင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းမည့္ ၿမိဳ႕အဝင္လမ္း…..။ နီယြန္မီးေရာင္မ်ား ထိန္ညီးမည့္ ၿမိဳ႕အဝင္ည….။ အနာဂတ္သည္ ညအေမွာင္၌ပင္ ေတာက္ပ၍ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္…..။

အလြမ္းစိတ္က ….. နင့္နင့္သည္းသည္း တုိးဝင္လာျပန္၏။