အရိပ္မဲ့ေသာပန္းကေလးမ်ား

စႏၵာမြန္

ပဲခူးတိုင္း ေညာင္ေလးပင္ ရြာက မိုးသက္ႏွင့္ မုိးသူ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ဟာ သူတုိ့အိမ္မွာ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္လို႔ ထိုင္း ႏုိင္ငံံမွာ အလုပ္ လာလုပ္ ေနပါတယ္။ အဲဒီ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္က အသက္(၂၃) ႏွစ္၊ သူ႔ညီမက (၁၇) ႏွစ္၊ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏွစ္ေယာက္္ စလံုးက အပ်ဳိေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ပထမ ကေတာ့ သူတို႔ မဲေဆာက္ စက္ရံုမွာ လုပ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကိုေတာ့ ေငြမပို႔ ႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လစာက နည္းနည္း ပဲရတယ္။ စားေလာက္ ရုံပဲ ေငြမပိုဘူး။ သူတို႔ လာတုန္းက လမ္းစရိတ္ ရဖိုု႔ အိမ္ ေပါင္ ထားရတယ္။

တစ္ေန႔ က်ေတာ့ ko Tout ဆိုတဲ့ ပြဲစား တစ္ေယာက္က သူတို႔ကို အခုလို လာေျပာပါတယ္။ “ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ ေကာင္းတယ္။ ဝင္ေငြလည္း ေကာင္းတယ္။ အကယ္လို႔ နင္တို႔ သြားလို႔ ရွိရင္ လမ္းစရိတ္ ၆၀၀၀ ဘတ္ပဲေပး” ပြဲစားက ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္သြား လုပ္ဖိို႔ တိုက္တြန္း ပါတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘန္ေကာက္္မွာ အဆင္ေျပမယ္ထင္ၿပီး ပြဲစားနဲ႔လို္က္လာခဲ့ပါတယ္။ ပြဲစားကလည္း သူနဲ႔သူ႔ညီမ ေလးကို အတူတူမထားပဲနဲ႔ သူ႔ကို္္က်ေတာ့့ သူေဌးအိမ္မွာ ဘတ္ေငြ ၂၀၀၀၀နဲ႔လာေရာင္းထားပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ။ သူေဌးအိမ္မွာ ေနေနတာ အျပင္လည္းမထြက္ရဘူး။ သူတုိ့ကလည္း ထိုင္းစကားမတတ္ ဘူး။ အိမ္ကလည္း အၿမဲေသာ့့ခတ္ထားပါတယ္။

သူအလုပ္လုပ္တာ (၅)လေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္ သူေဌးမကိုေမးလုိက္တယ္။ သူ႔အေၾကြး ဘယ္ေတာ့ေက်မလဲ။ သူေဌး မကေျပာတယ္။ အကယ္လို႔ သူတို႔ကို ကေလးေမြးေပးရင္ ေက်ၿပီး။ သူေဌးမကလည္း ကေလးမရဘူး။ သူကအဲဒီလို လုပ္တာကိုိသေဘာမတူဘူး။ သူေဌးမက သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔အတူ အတင္းအိပ္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ သူကိုယ္ဝန္ရသြား တယ္။ သူေဌးနဲ႔ သူေဌးမကလည္း သူ႔ကိုယ္ဝန္ကုုိေဆးရုံမွာသြားမျပဘူး။ ေဆးခန္းငယ္ငယ္မွာပဲသြားျပေပးတယ္။ သူကေလးေမြးေတာ့ အမႊာေယာက်ာ္းေလး(၂)ေယာက္ရတယ္။ သူေဌးနဲ႔သူေဌးမက သ့ူူကိုကေလးနဲ့အတူ (၁၀)ရက္ပဲ ေပးေနတယ္။ (၁၀)ရက္ျပည့္သြားေတာ့ အဲဒီကေလး(၂)ေယာက္ ကိုယူလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ကေလးငိုသံၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူႏုိ႔တိုက္ခ်င္ေပမဲ့လည္း တို္က္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူအရမ္းကို ခံစားခဲ့ရတာ။

ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ သူေဌးမက သူကို အိမ္ကေန ေမာင္းထုတ္တယ္။ သူငုိိိိယုိၿပီး သူေဌးကိုေတာင္းပန္တယ္။ လစာ နည္းနည္းပဲေပး ကေလးကိုေတြ႔ရရင္ျပီးေရာ သူ႔ကိုေတာ့ အိမ္ကေန မေမာင္းထုတ္ပါနဲ႔။ သူဘာေျပာေျပာသူေဌးမက ဂရုမစုိက္ဘူး။ ေန႔လည္(၂) နာရီေလာက္မွာ သူေဌးမက Taxi driver တစ္ေယာက္ကုိေခၚၿပီး အိမ္ကေနမထြက္လာခင္ သူေဌးမနဲ႔ Driver ဘာေျပာေနလည္း သူနားမလည္ဘူး။

ခဏၾကာေတာ့ သူနဲ႔Taxi driver အိမ္ကေနထြက္လာပါတယ္။ ထြက္လာၿပီး (၂) ေလာက္ၾကာေတာ့ driver သမားက ကားရပ္ၿပီီး သူ႔ကို ဖ်က္စီးဖို႔ ၾကံ လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတစ္ခုခု ေကာက္ကိုင္မိၿပီး ခုခံလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားထဲကေန ဖိနပ္မပါပဲနဲ႔ ကမန္းကတန္း ေၿပးထြက္လာပါတယ္။ သူေျပးလာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ေကာင္းတဲ့ အျခား driverတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုကူညီီတယ္။ သူအဆက္အသြြယ္ ရလြယ္ဖုိ႔ ေစ်းတစ္ေနေနရာမွာ သြားထားတာေပးတယ္။

သူေမာလည္းေမာတယ္ ဗိုက္ကလည္းဆာတယ္။ ဘယ္သြားရမွန္းလည္းမသိဘူး။ ေစ်းကေန သူဆက္ေလ်ွာက္လာပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုန္္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေတြ႔ၿပီး ဝင္သြားပါတယ္။ စားစရာေတြ ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ မြန္တစ္ ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ အေဆာက္အအံုေတြြ ေဆာက္ေနတာကိုေတြ႔ၿပီီး ဒီမွာခဏေနဖို႔ခြင့္ေတာင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္(၂) ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္တာ။ ေဆးရံုတက္ရၿပီး ဆရာဝန္ကေမးတာေပ့ါေနာ္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့့လဲ။ သူ႔ရ့ဲ အေၾကာင္းေတြ ဆရာဝန္ကိိုေျပာျပလို္က္္တယ္။ ဆရာဝန္က မဟာခ်ိဳင္မွာရွိတဲ့ safe house ကိုဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။

အဲဒီ safe house ဟာ လူကုန္ကူးခံရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကူညီတာေပါ့ေနာ္။ အခုဆို သူ safe house မွာရွိေနပါတယ္။ သူ႔ညီမတစ္ေယာက္္္ကလည္း မဲေဆာက္ကေန ထြက္လာကတည္းက ဘာသတင္းမွ သူမၾကားမိဘူး။ ဘာျပႆနာျဖစ္ ေနလည္း သူမသိဘူး။ ဒီအျဖစ္ပ်က္္ဟာ ဘန္ေကာက္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီ သူေဌးအိမ္ကို အေရးယူဖို႔ လည္း သူက လိပ္စာ လည္းမသိဘူး။ ဘယ္မွာေနလည္းသူမသိဘူး။

မိုးသက္ႏွင့္ မိုးသူတုိ႔လုုိ ေရာင္းစားခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနတယ္ဆိိုတာ တိတိက်က် မသိရ ေသးေပမဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတဲ့ မိန္းကေလးအမ်ားစုဟာ သက္ဆိိိုင္ရာ လူကုန္ကူးပြဲစားကေနတဆင့္ ေရာက္လာ ခဲ့တယ္လို႔ ေလ့လာစစ္တမ္း ေကာက္ခဲ့တဲ့ ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ WCRP ေခၚ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးအခြင့္အေရးအစီ အစဥ္ ဌါနတာဝန္ခံ မိဂ်ရိုင္းႏြန္က အခုလို ေျပာပါတယ္။

အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေတြဟာ လူကုန္ကူးပြဲစားကေနတဆင့္ ေရာက္လာခဲတယ္ဆိုေတာ့ လမ္းခရီးမွာ သူတို႔ဒုကၡအမ်ိုဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ ေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆို ဘန္ေကာက္နဲ႔ မဟာခ်ိဳင္ေရာက္ဖုိ႔ မဲေဆာက္လမ္းက လမ္းေလ်ွာက္ရတယ္။ ေတာ၊ ခ်ဳံ ပုတ္မွာ အိပ္ရတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္သြားတဲ့ ေနရာေရာက္ဖို႔ လမ္းမွာ ၇ - ၈ ည အိပ္ရတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ျမဝတီ လမ္းသြားမယ္ ေျပာၿပီး ဘုရားသုံးဆူလမ္းေရာက္သြားတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုိနဲ႔ပဲ ပြဲစားေတြက လိမ္လည္ေနပါတယ္။

သူတို႔အေနနဲ႔ ဒီထိုင္းႏုုိင္ငံကို ေရာက္ရွိဖို႔အတြက္ ပြဲစားနဲ႔လာ ရတယ္။ ပြဲစားနဲ႔လာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ တခ်ိဳ့ဆို တခါမွ မသြားဖူးေတာ့ သြားမတတ္ဘူး။ တခ်ိဳ့ဆို ေငြေၾကးမရွိလို႔ ပြဲစား ကေငြြထုတ္ေပးၿပီး ဟိုေရာက္မွ ျပန္ဆပ္ေျပာေတာ့ သြားတယ္။ ကုိယ့္အစ္မေယာက်ာ္း ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ့ေဆြမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူကပြဲစားလုပ္တယ္ဆိုျပီး လိုက္လာတာလဲ ရွိတယ္။ အမ်ိဳး သမီးေတြ ဒီတဖက္နိုင္ငံကိို အလုပ္လာလုပ္ရတာဟာ မရွိဆင္း ရဲလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ဖို႔လည္း စားမေလာက္ ဘူး။ ကိိုယ့္အိမ္ရဲ့ စားဝတ္ေနေရး၊ ပညာေရး၊ ကိုယ့္သားသမီးရဲ့ အနာဂတ္ ကိုယ့္မိဘအတြက္ အလုပ္လာလုပ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ သူမ်ားႏိုင္ငံကို အလုပ္လာလုပ္ရပါတယ္။


အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ထိုင္းႏိိိုင္ငံ၊ မေလးရွားႏုိုင္ငံ၊ ျမန္မာႏိိုင္ငံ ၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေရာင္းစား ခံေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဟာ မဲေဆာက္၊ ဘန္ေကာက္၊ မဟာခ်ိဳင္၊ သုံးဆူ၊ ပီးနမ္း၊ ဆုူဖန္းပူရီ ၊ကန္ခ်နပူရီ၊ မွာလည္း ေရာင္းစားခံေနရတာ ရွိေနဆဲလို႔ မိဂ်ရိုင္းႏြန္က ေျပာပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးအခြင့္အေရးအဖြဲ႔အေနနဲ႔ လူကုန္ကူခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ သူတို႔ ေလ့လာစုံစမ္းၿပီး သတင္းထုတ္ေပးတယ္။ ေငြေၾကးအေနနဲ႔ ေထာက္ပံ့တာမရွိပါဘူး။ သူတို႔ သတင္းယူမယ္။ သတင္းထုတ္မယ္။ က်န္တဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ပညာေပးတယ္။ အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရးနဲ႔ပက္သက္ျပီး လူေတြ သိဖို႔ တစ္ႏွစ္ တစ္ၾကိမ္၊ သုံးလ တစ္ၾကိမ္လုပ္တာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရွိသမ်ွအေနအထား ရသေလာက္အခြင့္အေရး ေလးနဲ႔လုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ အက်ိဳးသက္ ေရာက္မွဳ နည္းပါးပါတယ္။ ျမန္မာႏုုိင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး လူမွဳေရး ျပႆနာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကဳံေနရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ေရျခားေျမျခား တပါးႏိုင္ငံကို တိုးတက္ႀကီးပြါးလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စြန္႔စားၿပီးလာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ အခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ လူကုန္ကူးမႈ အႏၲရာယ္နဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အနုုိင္က်င့္မႈ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာေစာ္ကားမႈေတြနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳေနရပါတယ္လို႔ ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ WCRP ေခၚ အမ်ိဳးသမီး နဲ႔ခေလးအခြင့္အေရးအစီအစဥ္ ဌါနတာဝန္ခံ မိဂ်ရုိင္းႏြြန္က ေျပာပါတယ္။


ျမန္မာႏုုိင္ငံမွာ မိခင္နဲ႔ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းတို႔ အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔တို႔ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္အေနနဲ႔ အမ်ိဳး သမီးေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ တာဝန္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူကုန္ခံရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ကာကြယ္ တဲ့ေနရာမွာ ထိေရာက္မွဳနည္္းတယ္။ အကယ္လို႔ အမ်ိဳးသမီးေရးရာအေနနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္လုိပဲ ေျပာေျပာ လူကုန္ကူးခံရတဲ့အျဖစ္ကေန လြတ္မွာပဲ။ လူကုန္္ကူးခံရတဲ့လူကို ကာကြယ္တားဆီးဖို႔ အတြက္ ထိုင္း-ျမန္မာႏွစ္ႏိုင္ငံ သေဘာတူညီခ်က္ရွိခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ ကေနၿပီးေတာ့ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ အေရးယူ လုပ္ေဆာင္ျခင္း မရွိဘူးလို႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးသမဂၢ ျပည္တြင္းစည္းရုံးေရး တာဝန္ခံ မိဆူးပြင့္ ကေျပာပါတယ္။


အစိုးရတစ္ရပ္အေနနဲ႔ကလည္း ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္စံႏွန္းေတြကို လက္ခံၿပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ဖို႔ အတြက္ဆိုယင္ ဒီအမ်ိဳးသမီးလူဦးေရထက္ဝက္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးထုရဲ့ စြမ္းအားကိုပစ္ပယ္မထားဘဲ လ်စ္လ်ဴရွဳ႔မထားဘဲနဲ႔ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမွဳေရး ဘက္ေပါင္းစုံမွာ ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္ ေပါက္ေပါက္ ေျမာက္ေျမာက္ ျဖစ္လာေအာင္လို႔အတြက္ ႀကံေဆာင္ေပးႏိုင္မဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ အဆင့္ဆင့္ခ်မွတ္ၿပီးေတာ့မွ ေဆာင္ရြက္ရမယ့္အေျခအေနေတြ ရွိပါတယ္။ ပညာေပးမွဳေတြလုပ္သြားရင္ ဒီစနစ္ႀကီးကိုၿပိဳက်သြားတဲ့ တေန႔မွာ က်မတို႔ အစျပဳ ေပၚထြန္းလာႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္လိိ္ိို႔ က်မတို႔ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ ဘာသာေရးအရေသာ္လည္းေကာင္း ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထုံးစံအရ ေသာ္လည္းေကာင္း ကိုယ္ခႏၶာ အေနအထားအ ရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပတ္ဝန္ က်င္က အားႏြဲ႔ သူရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကသလုုိ တခ်ိဳ႔ေနရာမွာယင္ လူ႔အသို္င္းအဝိုင္းမွာ ဖယ္ၾကဥ္ ခံေနရပါ တယ္။ ယဥ္ေက်းမွဳဓေလ့ထုံးစံနဲ႔ အမ်ိဳး သမီးတို႕ရဲ႔အခြင့္အေရးၾကား ကြဲျပားျခားနားမွဳ ေလးေတြကိို ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစို္္က္ ျမန္မာအမ်ိဳး သမီမ်ားသမဂၢ ျပည္တြင္းစည္းရံုးေရးတာဝန္ခံ မိဆူးပြင့္ ေျပာျပခဲ့တာက။

အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ႔အခ်ိ္န္မွာ အိမ္ေထာင္ကြာ ရွင္းတဲ့အခါမွာ ခ်ထားတဲ့ဓေလ့ထုံးစံေတြ ရွိတဲ့အေပၚမွာ တခ်ိဳ႔ဓေလ့ထုံးစံ မွာအိမ္ ေထာင္ျပဳၿပီးရင္ ကြာရွင္းခြင့္မျပဳဘူး။ အယူအဆ မ်ိဳးယုံၾကည္ၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုအေနထားေတြမွာ ဒီအမ်ုိဳးသမီးေတြရဲ့ ဘဝကိုထိခိုက္လာတဲ့ အေျခအေနေတြျဖစ္လာတာလည္းရွိတယ္။ ေနာက္တဖက္မွာ ဒီအစဥ္ အလာဓေလ့ထုံးတမ္းေတာ့ အာရွစံခ်ိန္စံႏွန္းနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆုုုိရင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ဒီအိမ္ထဲမွာ ေနတာ မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥမွာ နိုင္နင္းတာသမီးမိန္္ကေလးျဖစ္ရင္ ပညာသိပ္တတ္ဖို႔မလိုပါဘူး။သားေယာက်ာ္း ေလးပဲ အေရးႀကီးတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သားေယာက်ာ္းေလးကို ဦးစားေပးတဲ့အယူအဆေတြ အစြဲအလမ္းေတြ ရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ဒီလိုအယူအဆ အစြဲအလမ္းေတြ ဒီလိုဓေလ့ထုံးတမ္း ယုံၾကည္းမွဳေတြေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီး ေတြမွာ ခြဲျခားခံရတဲ့အေျခအေနေတြျဖစ္လာတယ္။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္ကုလသမဂၢ လုံျခံဳေရးေကာင္စီကေနခ်မွတ္ထားတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အမွတ္ (၁၃၂၅)က ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ အမ်ုိဳးသမီးေတြပါဝင္မွဳနဲ႔ သက္ဆိုင္ၿပီးေတာ့ စံနစ္တက်ခ်ဥး္ကပ္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ အာမခံထားေပမဲ့လည္း လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖၚဘိို႔ အလွန္းကြာေနဆဲပါဘဲလို႔ ဆိိုထားပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိတ္သုဥ္းေနရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး၊ လူမွဳေရးျပႆနာေၾကာင့္ ျပည္ပမွာ ေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမား အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ဘဝအာမခံခ်က္အတြက္ ေရရာ ေသခ်ာမွဳမရွိေသးဘူးလို႔ အမ်ိဳးသမီးအခြြင့္အေရးလွဳပ္ရွားသူေတြက သုံးသပ္ထားပါတယ္။

ပုခက္လႊဲတဲ့လက္ဟာ ကမၻာကိုအုပ္စိုးႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့စကား၊ သာဓကေတြရွိခဲ့ေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိတ္ သုဥ္းေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ယုံတမ္းစကားလိုျဖစ္ေနပါၿပီီး။ ၾကပ္ တည္းလွတဲ့ လူေနမွဳဘဝေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ရဲ့ဘဝဟာ ေရနည္းတဲ့ငါးပမာ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ေသာင္တင္ေနတာ တေန႔တျခား မ်ားလာပါတယ္။ သူတို႔ရဲဘဝကို ၿမွင့္တင္ဘုိ႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ဘို႔ဟာ မေရမရာျပႆနာေတြက ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ ေနပူၾကဲၾကဲထဲမွာ ပန္းကေလး မ်ားဟာအားခဲၿပီီး ပြင့္ေနရေတာ့ သူတို႔အတြက္ ဘဝလံုၿခံဳမွဳဆိုတဲ့ အရိပ္အာဝါသတခုခုေတာ့ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။