ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ အႀကံဉာဏ္မ်ားေပးရန္ လာေရာက္ခဲ့ေသာ ကမၻာေက်ာ္စီးပြားေရး ႏိုဗဲလ္ဆုရွင္ ပါေမာကၡ ဂ်ိဳးဇက္ စတစ္ဂလစ္ စင္ကာပူသို႔ မသြားခင္တရက္ နာမည္ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ၂ ဦးႏွင့္ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သီးသန္႔ ေတြ႕ဆံုသြားသည္ကို မည္သူ တဦးတေယာက္မွ ရိပ္မိလုိက္ျခင္းမရွိေပ။ခ်ိဳကုပ္။ ။ ကဲ … ဆို … ဘာကိစၥ။ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္နဲ႔ ဦးရုကၡစိုးကို ေတြ႕ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။
စတစ္ဂလစ္။ ။ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ နားမလည္တာေလးေတြ ေမးမလို႔ပါ။ ဦးရုကၡစိုးပါ ေခၚရတာကေတာ့ … ေတာ့ ...။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက စတစ္ဂလစ္စကားမဆံုးခင္ “က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ စီးပြားေရးကို ခင္ဗ်ားဉာဏ္ေလး တထြာတမိုက္နဲ႔ မမီဘူး မဟုတ္လား။ ထင္သားပဲ” ဟု ျဖတ္ေျပာလုိက္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ေနျပည္ေတာ္က ေဆြးေႏြးပဲြမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ အလားအလာရွိတယ္ ဘာညာနဲ႔ ေျပာသြားေသး တယ္ေနာ္။
စတစ္ဂလစ္။ ။ အဟီး၊ က်ေနာ္လည္း ျမန္ျမန္ၿပီး၊ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာ။ ေၾကာက္တယ္ေလဗ်ာ၊ ေဆြးေႏြးပြဲလာတဲ့ ခ်ိဳကုပ္ေတြက ဘာေတြ လိုက္မွတ္ေနမွန္းမွ မသိတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ ဒါလား၊ အဲဒါမေၾကာက္ပါနဲ႔။ သူတို႔ကို လိုက္မွတ္ရမယ္ဆိုလို႔ မွတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတာ။ သူတို႔လည္း ခင္ဗ်ားေျပာတာ ဘာမွနားမလည္ပါဘူး။
စတစ္ဂလစ္။ ။ ထင္ေတာ့ထင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ လယ္သမားေတြအတြက္ လုပ္ေပးေနတယ္ဆိုတာေလးသိခ်င္လို႔ ရွင္းျပပါလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ … လယ္သမားေတြအတြက္ကေတာ့ စိုက္သမွ် တို႔ရိတ္သိမ္းရမယ္ဆိုတဲ့ မူနဲ႔သြားေနတာ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ပါတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ စိုက္သမွ် တို႔ရိတ္သိမ္းရမယ္ ဆိုတာက … လယ္သမားေတြက စိုက္ စစ္တပ္ကရိတ္သိမ္း။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ စစ္တပ္ကရိတ္သိမ္းတယ္ မေျပာနဲ႔၊ ႏုိင္ငံေတာ္က ရိတ္သိမ္းတာပါ။ မ်ိဳးမ်ိဳးျမတ္ျမတ္ေလး က်န္ေအာင္ အျပတ္ရိတ္ၿပီး အျမတ္ေတြကိုႀကိတ္တာ၊ တကယ္ ေအာင္ျမင္တယ္ေနာ္။
စတစ္ဂလစ္။ ။ မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္။ သူတို႔ စပါးစိုက္ဖို႔ အရင္းအႏွီးက်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္လဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါက အမေတာ္ေၾကး ထုတ္ေပးတယ္ေလ။ အတိုးက ၇ က်ပ္ကေန ၁၀ ပဲယူတာပါ။
စတစ္ဂလစ္။ ။ ဟ … ဟ … အဲဒီေလာက္ႏႈန္းက အရမ္းမ်ားတာေလ။ ကမၻာမွာ ဘယ္သူမွ မယူတဲ့ႏႈန္းဗ်၊ သူတို႔အတြက္ ဘယ္ကိုက္မလဲ။
စတစ္ဂလစ္ မ်က္ျဖဴလန္မလို ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးက အသင့္ပါလာေသာ ႏွာရႈဘူးျဖင့္ ႏွာေခါင္းကို ေတ့ေပး လိုက္ရသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မ်ားလို႔လား၊ က်ဳပ္တို႔စစ္တပ္အတြက္ေတာ့ အဲ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ေတာ့ နည္းေတာင္နည္းေနေသးတယ္။ ေစ်းထဲက ေငြတိုးေခ်းစားတဲ့ သူေတြဆို အေပါင္ပစၥည္းမပါရင္ ၂၀ တိုးဗ်။
ဦးရုကၡစိုးက “အင္း … သူ႔အမေတာ္ေၾကးက အခၽြန္နဲ႔မတဲ့ အမေတာ္ေၾကးကိုး” ဟု ေတြးလိုက္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ (ေလေျပေလးႏွင့္) မ်ိဳးစပါးနဲ႔ ဓာတ္ေျမၾသဇာကို ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ေပးလိုက္ရင္ ခံသာပါတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မရဘူးဗ်။ မ်ိဳးစပါးတို႔ ဓာတ္ေျမၾသဇာတို႔က က်ဳပ္တို႔ ခ်ဳိကုပ္ေတြရဲ႕ သား၊ ေျမး၊ တီ၊ တြတ္၊ ကၽြတ္ေတြရဲ႕ စီးပြားေရး၊ သြားထိလို႔မရဘူး။ ထိရင္ သူတို႔က ငိုမွာ ဟဲဟဲ။
စတစ္ဂလစ္။ ။ ဒါ … ဒါဆို … လယ္သမားေတြက ထြက္လာတဲ့စပါးကို ေရာင္းခ်င္တဲ့သူကို ေရာင္းလို႔ရလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေစ်းၿပိဳင္စနစ္နဲ႔လား၊ မရဘူးေလ။ အကုန္လံုး စစ္တပ္ကို အဲ ႏုိင္ငံေတာ္ကို ေရာင္းရတယ္။
“အင္း … သူေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ စစ္တပ္ပဲကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္က ေခၚေခၚသံုးတဲ့ ဟိုမင္းသမီးကိုလည္း ႏုိင္ငံေတာ္ လို႔ ေခၚတာျဖစ္မယ္” ဟု ဦးရုကၡစိုး ေတြးေနသည္။
စတစ္ဂလစ္။ ။ (မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္) က်ေနာ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အႀကံမေပးတတ္ေတာ့ ဘူးဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မေပးတတ္လည္း ျပႆနာမရွိပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း ခင္ဗ်ားေပးမယ့္အႀကံကို မယူပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုေတာင္ အႀကံ ျပန္ေပးလိုက္ဦးမယ္။ အခု ျမန္မာျပည္မွာ ေနာက္ဆံုးေပၚ အေျခခံ စီးပြားေရးလုပ္မလို႔။ ဒီမွာ တုတ္ဂလိ။
ရုကၡစိုး။ ။ စတစ္ဂလစ္ပါ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သိတယ္။ က်ဳပ္အဂၤလိပ္စာဆရာက သင္ထားတယ္၊ စတစ္ဆိုတာ တုတ္တဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေခၚတာ။
စတစ္ဂလစ္။ ။ ႀကိဳက္သလိုသာ ေခၚပါေတာ့ဗ်ာ။ တုတ္ဂလိပဲေခၚေခၚ၊ ဂ်င္ဂလိပဲေခၚေခၚ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒီမွာ တုတ္ဂလိ၊ အခုလုပ္မယ့္အလုပ္ကို ေသခ်ာလိုက္မွတ္။ ေထာင္တြင္း သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးအတြက္ လုပ္ရင္း ... အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ပြင့္မယ့္ကိစၥဗ်။
စတစ္ဂလစ္ေကာ ဦးရုကၡစိုးပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားၾကသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟဲဟဲ အံ့ၾသသြားလား၊ က်ဳပ္က အားအားရွိ ေတြ႕ကရာလူေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေတြကို ေထာင္ထဲ ဖမ္းထည့္ေနတာဆိုေတာ့ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြလည္း တိုးခ်ဲ႕ခန္႔ထားဖို႔ လိုလာၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ဆို ျမန္မာျပည္က ဝန္ထမ္းနဲ႔တင္ မေလာက္လို႔ စင္ကာပူတို႔၊ ဒူဘုိင္းတို႔၊ မေလးရွားႏိုင္ငံသားေတြကိုပါ အလုပ္လုပ္ဖို႔ လွမ္းေခၚရေတာ့မွာေလ။
ဦးရုကၡစိုး။ ။ ဒီေန႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေျပာတာေတြက အသစ္ေတြခ်ည္းပါပဲလား။ ဆက္ပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒီလို ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြ မ်ားလာေတာ့ … သူတို႔မိသားစုေတြ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး အေနနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးကို ျပစားမယ္။ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေပါ့၊ တနည္းေျပာရရင္ ျပတိုက္လုပ္မယ္။
စတစ္ဂလစ္က “အုိး ေဂါ့ဒ္” ဟု တလိုက္ရာ ဦးရုကၡစိုးက “ခဏေလး၊ သတိမလစ္နဲ႔ဦး၊ သူ႔စကားဆံုးေအာင္ နားေထာင္ဦး” ဟု သတိေပးလိုက္ရသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ နယ္စပ္က ေအေအပီပီျပတိုက္ကို သနားတယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ သူတို႔က အတုလုပ္ ျပထားတာ။ က်ဳပ္က အစစ္ေတြကို ျပမွာ။ ရွိေသးတယ္၊ အခု နရသိန္ ဆိုၿပီး မဂၢဇင္းတအုပ္ထုတ္မယ္။ စာမူအတြက္က ပူစရာမလိုဘူး ေအေအပီပီ ဝက္ဘ္ဆိုက္နဲ႔ တျခား ျပည္ပမီဒီယာေတြက ေရးေနတဲ့ ေထာင္ အခ်က္အလက္ေတြကို ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေရးမယ္။ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာ အသံတိတ္ဂ်ာနယ္က အယ္ဒီတာျပဳတ္ တေယာက္ကို ခန္႔မယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္၊ အဲဒီအယ္ဒီတာက ေငြအတြက္ အလုပ္မလုပ္ဘူး၊ ပိုက္ဆံအတြက္ပဲ အလုပ္ လုပ္မယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ဖူးတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြက ေၾကာ္ျငာေတြထည့္ရင္ က်ဳပ္အိတ္ထဲ … အဲ … ေယာင္လို႔ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး ရန္ဘံုးေငြ၊ အဲ ရန္ပံုေငြရမယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာ ေၾကာ္ျငာထည့္မယ့္သူေတြက ပန္းပဲလုပ္ငန္းတို႔၊ လက္ထိပ္ေရာင္းဝယ္ေရးတို႔ပဲ ျဖစ္မယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ထည့္ခ်င္တဲ့သူ ထည့္ပေစေပါ့ဗ်ာ။ ပိညႇက္အရုိးဆိုလား၊ ပိစိအရိုးဆိုလား အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျပာသြားတယ္ေလ။ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးက ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။
ရုကၡစိုး။ ။ (ဒုကၡပဲ ထင္ရာေတြေလွ်ာက္လုပ္ျပန္ၿပီဟု ေတြးရင္း) ပီညဲရိုးပါဗ်ာ၊ သူက အင္းစိန္ေထာင္က ကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက ေဆာက္တာမို႔လို႔ ႏိုင္ငံတကာ ေထာင္ အဆင့္အတန္းနဲ႔မမီဘူးလို႔ ေျပာတာပါ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းလို႔ ေျပာတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီေတာ့ ျပတိုက္လုပ္စားလို႔ ရတာပဲ။
စတစ္ဂလစ္။ ။ သိၿပီ သိၿပီ။ ရလာတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ကို တိုင္းျပည္ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစမယ့္ ေနရာေတြမွာ သံုးမယ္ေပါ့။ ဟုတ္လား။
စတစ္ဂလစ္က “ငါမွန္းတာ မွန္ကိုမွန္ရမယ္” ဆိုသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ ရွိဟန္ျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အားကစား … အဲဒီေနရာေတြကို ေျပာတာလား။
စတစ္ဂလစ္က ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးအေမးကို ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ ငွဲ႔ေသာက္လိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ၊ သံုးစရာလား၊ ရလာတဲ့အက်ိဳးအျမတ္ကို က်ဳပ္တို႔ အိတ္ေဖာင္းေစဖို႔ ထုိးထုိးထည့္တာပါ။ က်ဳပ္တို႔ခ်ိဳကုပ္ေတြက အိတ္မေဖာင္းရင္ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်။
စတစ္ဂလစ္ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးၾကမ္း “ခြီး” ခနဲသီးသြားသည္။
စတစ္ဂလစ္။ ။ ဟာ … အဲဒီလုိလုပ္လို႔မရဘူးေလ။ အေမရိကန္က အခ်ိန္မေရြး ဝင္စစ္ၿပီး မသကၤာလို႔ ဘဏ္စာရင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ပိုက္ဆံေတြ ေမွာင္ခိုျဖစ္သြားမွာဗ်။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးမ်က္ႏွာက ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ကာ “အဲလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ ၾကတာပဲ” ဟု ေျပာရင္း ခ်ံဳးပြဲခ် ထိုင္ငိုသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ (မ်က္ရည္ႏွင့္ ႏွာရည္မ်ားကို တရံႈ႕ရႈံ႕လုပ္ရင္း) တုတ္ဂလစ္ေရ … ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး၊ ေျပာေပးပါေနာ္ … ေနာ္။ သမီးေတာ္ လိုခ်င္ရင္လည္း ေပးပါ့မယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတဲ့ မင္းသမီးေလး လိုခ်င္ရင္လည္းေပးပါ့မယ္။ အကုန္ေပးပါ့မယ္။ မေျပာေပးရင္ေတာ့ ငိုမွာပဲ၊ အဟင့္ … ငိုလို႔မရရင္ေတာ့ …. ။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ရႊတ္ခနဲ ႏွပ္ေခ်းညႇစ္ကာ စတစ္ဂလစ္ႏွင့္ ဦးရုကၡစိုးကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ ၾကည့္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ စိတ္မေကာင္းဘူး ဆိုတာက ရူးတာကို ေျပာတာ စတစ္ဂလစ္ေရ။ ဒီေနရာက ျမန္ျမန္လစ္ၾကမယ္။ ခင္ဗ်ားစကားကို ၾကားတာနဲ႔ သူ စိတ္ေဖာက္လာၿပီ၊ ေတာ္ၾကာ တခုခု ထလုပ္ေနမွာ က်ဳပ္တို႔ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ အိုးစားကြဲမယ္ဗ် ….။
အေတြ႕အႀကံဳ မ်ားလွၿပီျဖစ္ေသာ ဦးရုကၡစိုးစကားဆံုးသည္ႏွင့္ စတစ္ဂလစ္က “အဲဒါေတြ ႀကိဳျမင္လို႔ ဦးရုကၡစိုးကိုပါ ေခၚထားတာ ပါဗ်” ဟု ေအာ္ကာ ေနရာက တခ်ိဳးတည္း လစ္ေျပးေလေတာ့သည္။ ။
No comments:
Post a Comment