ခရစၥမတ္ အလြမ္း

ေအးခ်မ္းေျမ႕

က်မအေနႏွင့္ ခရစၥမတ္ကာလ ေမြးရပ္ေဒသတြင္ မိဘ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူဆံုခြင့္ မရ သည္မွာ ၂ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။

ခရစၥမတ္ ဆိုသည္မွာ ခြဲခြာေနရသူမ်ား၊ မိသားစုမ်ား ျပန္ဆံုသည့္ ပြဲျဖစ္သည္။ မိသားစု စုစုစည္းစည္းျဖင့္ တတ္ႏိုင္သူကလည္း တတ္ႏိုင္သလို၊ မရွိသူကလည္း ရွိသေလာက္ကေလးျဖင့္ စားေသာက္ပြဲကေလးမ်ား က်င္းပေလ့ရွိသည္။ အခ်င္းခ်င္း လက္ ေဆာင္မ်ား ေပးၾကသည္။

ခရစၥမတ္အခ်ိန္တိုင္း က်မတို႔ ဘုရားေက်ာင္း၌ ရပ္ေဝးတြင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ၾကသူမ်ား၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ သြားေရာက္ ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ၾကသူမ်ား ျပန္လာၾကေသာေၾကာင့္ သူတို႔ ႏႈတ္ဆက္သံျဖင့္ စည္ကားေနေလ့ ရွိသည္။ မေတြ႕တာၾကာသည့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ား ျပန္ဆံုသည့္ တခုတည္းေသာ ပြဲလည္းျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၉ ႏွစ္အၾကာကာလက ခရစ္ေတာ္ေယရႈ၏ မိခင္ျဖစ္လာမည့္ မာရိႏွင့္ ဘခင္ ေယာသပ္တို႔သည္ သူတို႔ေနထိုင္ရာအရပ္မွ ေဝးလံသည့္ ေနရပ္ရင္းျဖစ္ေသာ ယုဒျပည္ နာဇရက္ၿမိဳ႕သို႔ သန္းေခါင္စာရင္းသြင္းရန္ ခရီးျပင္း ႏွင္ၾကရသည္။ ေမြးရပ္ဌာနီတြင္ သူတို႔၏ ေဆြမ်ိဳး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတူ ေယရႈေမြးဖြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ အလြန္ ေဝးကြာသည့္အရပ္မွ မာဂုပညာရွိမ်ားႏွင့္ သိုးထိန္းမ်ားက လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ကာ လက္ေဆာင္ ပဏၰာမ်ားဆက္သၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ခရစၥမတ္ကာလကို ခြဲခြာေနသည့္ မိသားစုဝင္မ်ား ျပန္ဆံုသည့္ပြဲ တပြဲ၊ အခ်င္းခ်င္း လက္ေဆာင္မ်ား ေပးၾကေသာ ပြဲ တပြဲအျဖစ္ ယူဆၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။

က်မသန္လ်င္တြင္ ေနထိုင္စဥ္ကေတာ့ ခရစၥမတ္အႀကိဳ ေန႔တြင္ အေမက အမဲႏွပ္၊ ပဲဟင္းခ်ိဳႏွင့္ မုန္လာခ်ဥ္သုပ္ တို႔ျဖင့္ မိသားစု ညေနစာတည္ခင္းတတ္သည္။

ေမြးရပ္ေျမဆိုသည္က ဘယ္ေလာက္ပင္ ေခါင္းပါးခ်ိဳ႕တဲ့စြာ ေနရသည္ဆိုေစကာမူ မိသားစုရင္ေငြ႔ကို လႈံရင္း ေႏြးေထြးရသည့္ အရပ္ျဖစ္သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ပြဲေတာ္ကာလမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ပိုလို႔ပင္ ေမြးရပ္ေျမကို သတိရတတ္ၾကသည္။

ယခင္တပတ္က ထြက္သည့္ The Voice ဂ်ာနယ္တြင္ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ အေမရိကန္ သံရံုး၌ ခရစၥမတ္မီးထြန္းပြဲ က်င္းပသည္ကို ဓာတ္ပံုသတင္းအျဖစ္ ေဖာ္ျပထားေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထုိင္းႏိုင္ငံခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕က ေရွာ့ပင္းစင္တာ တခုစာခန္႔ပင္ မရွိသည့္ ခရစၥမတ္အလွျပင္ဆင္မႈကို တခုတ္တရ ေဖာ္ျပထားသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။

က်မတို႔ေရာက္ရွိေနသည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ခရစၥမတ္အတြက္ အလွျပင္ဆင္မႈအမ်ိဳးမိ်ဳးကို ဒီဇင္ဘာလ မဆန္းခင္ကတည္းက ေနရာတိုင္း၌ ေတြ႕ေနရသည္။ ခရစၥမတ္ ေတးသံေတြလည္း ေနရာတိုင္းတြင္ ၾကားေနရၿပီ။ ယမန္ႏွစ္ဒီဇင္ဘာလတုန္းက က်မ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္။ ခရစၥမတ္စ္ မီးေရာင္စံု ျပင္ဆင္မႈမ်ားကို အံ့မခန္းေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ မည္မွ်ပင္ လွပျပည့္စံုေစကာမူ က်မကေတာ့ မိသားစုႏွင့္ကင္းကြာသည့္ ခရစၥမတ္ကို ဆားမပါသည့္ဟင္းပမာ ခံစားရသည္။ ေမြးရပ္ေဒသကို လြမ္းသည့္ အလြမ္းကေတာ့ က်မအတြက္ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍မရႏိုင္။

ဘယ္လိုပဲ ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ႏွင့္ က်င္းပရသည့္ ခရစၥမတ္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ေဟာ္လိုဂစ္တာကို တဂ်မ္းဂ်မ္း တီးခတ္ရင္း “We wish you all” “Merry Christmas to you all” ဟု အာေခါင္ျခစ္ကာ ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရသည့္ အရသာ၊ က်မတို႔ ေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ရွင္မ်ားႏိုးလာကာ တံခါးဖြင့္ႀကိဳဆိုလိုက္သည့္ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ရသည့္အရသာကိုသာ မက္ေမာသည္။

၁၉ ရက္ေန႔က က်မေနသည့္အိမ္ကို ခ်င္းမုိင္အေျခစိုက္ ျမန္မာအသင္းေတာ္တခုမွ ကယ္ရယ္ သီခ်င္းဆို လာသည္။ လူ ၂၀ ခန္႔ပါသည္။ က်မအိမ္ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ဦးေဆာင္လာေသာ သင္းအုပ္ဆရာ ဦးေက်ာ္မင္းေထြးက အိမ္ထဲသို႔ တန္းဝင္ခိုင္းသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း “Merry Christmas” ဟု ေအာ္ဟစ္မႏႈတ္ဆက္ဘဲ တိုးတိုးသက္သာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ သီခ်င္းကို ပံုမွန္အသံျဖင့္သာ တိုးတုိးညင္သာ သီဆိုၾကသည္။ က်မက တံခါးအားလံုးကို အလံု လိုက္ပိတ္ေပးရသည္။

ကယ္ရယ္ အဖြဲ႕တြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားလည္းပါသည္။ တခ်ိဳ႕ အလုပ္သမားလက္မွတ္ မရွိသူမ်ားလည္း ပါႏုိင္သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ားစုေနထိုင္သည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ကယ္ရယ္ သီခ်င္းဆိုသည့္ ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ခံသည့္တိုင္ေအာင္ ျမန္မာမ်ား၏ ကယ္ရယ္သီခ်င္းသံကို ႏွစ္သက္ခ်င္မွ ႏွစ္သက္မည္၊ ဘာမွမျဖစ္ခင္ ဆင္ျခင္သည့္သေဘာဟု ဆရာ ေက်ာ္မင္းေထြးက ဆိုသည္။ သူတို႔ျပန္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီခန္႔သာရွိေသးသည္။ က်မတို႔အိမ္က ေနာက္ဆံုးအိမ္၊ သူတို႔ ျပန္ၾကေတာ့မည္ဟု ေျပာသည္။

“ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ ဆင္းရဲေပမယ့္ ပိုလြတ္လပ္တယ္လို႔ခံစားရတယ္။ မိသားစုေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ပိုေပ်ာ္ရတာေပါ့။ ဒီမွာကေတာ့ သူမ်ားအိမ္မွာ၊ သူမ်ားမ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရသလိုပဲ၊ သူတို႔ႀကိဳက္ပါ့မလား ဆိုတာကို အၿမဲေတြးေနရတယ္” ဟု ဆရာ ေက်ာ္မင္းေထြး က ဆိုသည္။

ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔က ထုိင္းရံုးပိတ္ရက္ မဟုတ္သျဖင့္ ခရစၥမတ္ေန႔တြင္ နားခ်င္သည့္ အလုပ္သမားမ်ား အဆင္မေျပသကဲ့သို႔ ခရစၥမတ္ေန႔တြင္ ခရစၥမတ္ကို မက်င္းပႏိုင္ဘဲ တျခားေသာ အားလပ္ရက္တရက္ရက္ကို ေရြးခ်ယ္ကာ က်င္းပရသည္ဟု သူကဆိုသည္။

“၂၅ ရက္ေန႔မွာ ဆိုင္ေတြက ပိုေရာင္းရတယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္သမားေတြကို ေပးမနားခ်င္ၾကဘူး။ ခရစ္ယာန္ေတြကလည္း အဲဒီေန႔မွာ နားခ်င္တယ္၊ အဲဒီေန႔နားလို႔ တခ်ိဳ႕ အလုပ္ျပဳတ္တဲ့သူေတြေတာင္ ရွိတယ္” ဟု သူက ေျပာသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရးအေျခအေနအရ ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားသို႔ တရားဝင္ေကာ၊ တရားမဝင္ပါ ထြက္အလုပ္လုပ္ေနရသူ မ်ားစြာရွိေနသည္။ တရားဝင္ ထြက္အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားထဲတြင္ အဆင္ေျပသူတခ်ိဳ႕သာ မိမိတို႔၏ ရိုးရာ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမ်ားတြင္ မိဘရပ္ထံ ျပန္ႏုိင္ၾကသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ တျခားႏုိင္ငံကသာ ေမြးရပ္ေျမကို မွန္းဆလြမ္းၾကရသည္။

တခ်ိဳ႕ ျပည္တြင္း၌ပင္ မိသားစုႏွင့္ခြဲခြာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီးတဝိုက္ၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ေဝးလံေသာ နယ္မ်ားမွ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနသူ အိမ္ေဖာ္ သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိေနေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုအထဲတြင္ က်မအေမအိမ္၌ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ေနာ္အယ္ေဖာလည္း တေယာက္ အပါအဝင္ျဖစ္သည္။

ခရစၥမတ္ အခ်ိန္အခါမ်ားတြင္ ယခုႏွစ္တႏွစ္သာ မိသားစုႏွင့္ ခြဲခြာဖူးသည္ဟု အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ ေနာ္အယ္ေဖာက ေျပာျပသည္။

ယခင္ႏွစ္မ်ားက ခရစၥမတ္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သူ႔အေမ၊ အစ္မ၊ ေမာင္ေလး ၂ ေယာက္ႏွင့္အတူ မိသားစု ခရစၥမတ္ဆင္ႏႊဲရသည္။ အေမ ကိုယ္တုိင္ လုပ္ေပးသည့္ ေကာက္ညႇင္းထုပ္မ်ားကို အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားအား လိုက္လံေဝငွသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခရစၥမတ္ ကယ္ရယ္သီခ်င္းဆို ထြက္ၾကသည္ဟု သူက ဆိုသည္။

ေနာ္အယ္ေဖာတို႔ ပဲခူးတုိင္း က်ိဳက္လွေက်းရြာက ဘုရားေက်ာင္းေလးမွာ ဝတ္ျပဳစည္းေဝးတက္ၾကသည္။ သူတို႔ ညီအစ္မက သီခ်င္းဆို ဝါသနာပါေသာေၾကာင့္ ဝတ္ျပဳစည္းေဝးတိုင္းတြင္ သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ ေနာ္အယ္ေဖာက အသက္ ၁၈ ႏွစ္ရွိၿပီ၊ အစ္မႏွင့္သူက ၂ ႏွစ္သာ ကြာျခားသျဖင့္ ညီအစ္မလိုထက္ သူငယ္ခ်င္းလို ခ်စ္ၾကသည္။

ေနာ္အယ္ေဖာက အိမ္ေဖာ္အလုပ္ကို ယခုတႀကိမ္သာ ပထမဆံုး လုပ္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔အေဖ တီဘီေရာဂါႏွင့္ ကြယ္လြန္ သြားစဥ္က သူ႔အေမတြင္ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလး ကိုယ္ဝန္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ မိုးတြင္းကာလက ၂ ႏွစ္အရြယ္ ေမာင္ငယ္ေလး ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ေတာ့ သူတို႔ဘုိးဘြားပိုင္ၿခံကို က်ပ္ ၂ သိန္းႏွင့္ေပါင္ႏွံ၍ ေဆးကုရသည္။ ထိုၿခံကို ျပန္ေရြးရန္ အတြက္ သူတို႔ ညီအစ္မ တေယာက္တေနရာစီ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ကို လုပ္ၾကရသည္ဟု ေျပာျပသည္။

တလ က်ပ္ ၂ ေသာင္းရသည့္ သူတို႔လစာ ၅ လစာစီကို အေမက အိမ္ရွင္မ်ားထံမွ ထုတ္ယူသြားၿပီး ၿခံကို ျပန္ေရြးလိုက္ၿပီ ျဖစ္ သည္။

ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ တဦးျဖစ္သည့္ က်မမိခင္ႏွင့္အတူ ေနရေသာ ေနာ္အယ္ေဖာအတြက္ ခရစၥမတ္အခ်ိန္တြင္ ဘုရားေက်ာင္း သြားျခင္း၊ သီခ်င္းဆိုထြက္ျခင္းမ်ား လုပ္ခြင့္ရသည္။ ေနာ္အယ္ေဖာ၏ အစ္မကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တဦး၏ ေနအိမ္တြင္ ေနရသည္။

“ေမေမနဲ႔ အစ္မကို လြမ္းေပမယ့္ ဒီမွာလည္း ခရစၥမတ္ရွိေတာ့ သမီးေပ်ာ္ပါတယ္” ဟု ေနာ္အယ္ေဖာက ဆိုသည္။

က်မ အေမကို ဖုန္းေခၚစဥ္ အေမက ေနာ္အယ္ေဖာ ေရးထားသည့္ စာကို ဖတ္ျပသည္။

“ေမေမနဲ႔မမေရ အားတင္းထားေနာ္။ မမေရ ညီမေလးကို သတိမရဘူးလား။ ခရစၥမတ္ေရာက္ၿပီေနာ္။ အိမ္မွာ မမနဲ႔ ညီမေလး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတာကို သတိရတယ္၊ ေမေမ့ကို သတိရတယ္၊ သမီးရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ မမရယ္ ေမာင္ေလးေတြရယ္ကို သမီးခ်စ္ပါတယ္၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ သမီးတို႔မိသားစု ျပန္ဆံုၾကမယ္ေနာ္” ဟု သူေရးထားသည္။

ခရစၥမတ္အခ်ိန္ မိသားစုႏွင့္ အတူေနခြင့္မရေသာ ေနာ္အယ္ေဖာ ေရးထားသည့္စာကို ဖတ္ျပရင္း က်မအေမက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ သူကိုယ္တုိင္လည္း ခရစၥမတ္အခ်ိန္ ျပန္ဆံုခြင့္မရသည့္ သမီးျဖစ္သူ က်မကို လြမ္းေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ သီခ်င္းဆိုဝါသနာပါေသာ ေနာ္အယ္ေဖာဆိုေနမည့္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို က်မ မွန္းလို႔ရသည္။ ထုိသီခ်င္းကို က်မလည္း ညည္းေနမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုသီခ်င္းေလးက က်မတို႔ ေနာ္အယ္ေဖာတို႔လို အိမ္ႏွင့္ခြဲခြာေနရသည့္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္တိုင္း ခရစၥမတ္အခ်ိန္တြင္ ညည္းေနမိသည့္ သီခ်င္းျဖစ္သည္။

“အိမ္မွာဆို မိသားစု သိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့မယ္၊ အေနေဝးတဲ့ သမီးကို ေမွ်ာ္ေရာ့မယ္ … ဒီခရစၥမတ္ေတးသံ ၾကားတုိင္းစိတ္မွာ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္လည္” ဆိုသည့္ စာသားမ်ားပါဝင္ေသာ “ဒီဇင္ဘာ အလြမ္း” ဆိုသည့္ သီခ်င္းေလးပင္ ျဖစ္သည္။