အေမရိကန္က ႏိုဘယ္လ္ဆုရ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ မစၥတာဂ်ဳိးဇက္စတစ္ဂ္လဇ္ ဗမာျပည္ကို ေရာက္လာေတာ့မယ္။ ယက္ေတာဒီပလိုေမစီ အရွိန္ရေနပါကလားလို႔ ေတြးစရာပါပဲ။
နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ဆီေနတာဂ်င္ဝက္ဘ္လို အေမရိကန္အမတ္ကိုသာမက ေဒါက္တာစတစ္ဂ္လဇ္လို အေမရိကန္ ပညာရွင္ကိုလည္း ၾကပ္ေျပးကိုေရာက္လာေအာင္ သူတို႔လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ဝင့္ဝါေနမွာျမင္ေယာင္မိေနပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ မစၥစ္ကလင္တန္၊ သမၼတအိုဘားမားတို႔ကိုပါ ၾကပ္ေျပးကို ေရာက္လာေစမယ္လို႔မ်ား ႀကံဳးဝါးေနသလားလည္း မသိပါဘူး။
ဒီမွာေမးစရာျဖစ္လာတာက ေဗဒင္ဆရာကလြဲရင္ ဘယ္သူဆရာလုပ္တာကိုမွ လက္ခံေလ့မရွိတဲ့ နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက စီးပြားေရးပါရဂူတေယာက္ကို အခုလို ပင့္ေခၚအႀကံဉာဏ္ေတာင္းေနတာလဲ။ နအဖစစ္အစိုးရဟာ ဗမာျပည္စီးပြားေရးကို နားလည္သေဘာေပါက္တဲ့ ဗမာႏိုင္ငံသားစီးပြားေရးပညာရွင္ ရွာမေတြ႔ႏိုင္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ မရွာခ်င္လို႔လား။
နအဖရဲ႕ ဒီေျခလွမ္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ စီးပြားေရးရည္ရြယ္ခ်က္ထက္ ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္က ပိုတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ေသခ်ာေနတာတခ်က္ကေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ ယက္ေတာကိစၥကစခဲ့တဲ့ ဝါရွင္တန္နဲ႔ဆက္ဆံေရးကို စိုေသာလက္ မေျခာက္ ေစရေအာင္ ဆက္သြယ္မႈေတြ တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး၊ ဖန္တီးေဖာ္ထုတ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက အေမရိကန္ကိုသြားလိုက္၊ အေမရိကန္ကလူေတြက ၾကပ္ေျပးကိုလာလိုက္၊ ေရႊလမ္းေငြလမ္းေပါက္ေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရေအာင္၊ ကမာၻက ထင္ျမင္လာေအာင္ လုပ္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္က အလံစိမ္းျပလိုက္ရင္ ဥေရာပဆိုတာ ေျခေထာက္နဲ႔သာမက ေခါင္းနဲ႔ေတာင္ လာႏိုင္တယ္ဆိုတာလည္း သူတို႔တြက္မိပါတယ္။ အာဆီယံလိုဟာကေတာ့ စကားထဲေတာင္ ထည့္ေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔အေနနဲ႔ တျခားအိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို လက္မေထာင္ျပၿပီး ေစ်းဆစ္လို႔လည္း ပိုေကာင္းမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္က သူတို႔နအဖစစ္အစိုးရဟာ အိမ္ျဖဴေတာ္ရဲ႕အႀကံဉာဏ္ေတြကို လိုလားပါေၾကာင္း၊ ၾသဝါဒခံလိုပါေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ေနဝင္း လက္ထက္တုန္းက မဆလလမ္းစဥ္ကို လံုးဝစြန္႔လႊတ္ၿပီးျဖစ္ပါေၾကာင္း ဝါရွင္တန္ကပုဂၢိဳလ္ေတြကို သိေစခ်င္တာျဖစ္ ပါတယ္။ အေမရိကန္အေနနဲ႔ ေနာင္မွာ ဗမာျပည္နဲ႔ ကုန္သြယ္ရး၊ စီးပြားေရးအတူ လုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကိုယ္တိုင္လာၿပီး ပႏၷက္ခ် ႏိုင္ပါတယ္လုိ႔ ဆိုခ်င္ေနတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔လည္းပဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြလုပ္ခ်င္ပါတယ္၊ လိုလားပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာအဝန္းအဝိုင္းထဲကို လူလူသူသူျပန္ေရာက္လိုတဲ့သေဘာပါပဲ။
ဒါ့အျပင္ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ေနာက္အခ်က္တခ်က္လည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ဒီႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အေျပာင္းအလဲေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒခ်မွတ္မႈ၊ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပမႈ၊ ေနာက္“အစိုးရသစ္”တရပ္ ဖြဲ႔စည္းမႈစတာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္လို႔လည္း ဝါရွင္တန္ကို သိေစခ်င္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်က္ခုတ္ အမ်ားႀကီးျပတ္မယ့္အႀကံအစည္ပါ။
ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ လြတ္လပ္ေရးဒီဘက္ ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ ဒီလိုစီမံကိန္းေတြ မရွိခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဖဆပလရဲ႕ ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း၊ ေျမ-ေက်း-ရွင္း အစီအမံ စတာေတြကို ဗမာျပည္သားေတြမေမ့ေသးပါဘူး။ လူတကိုယ္တိုက္တလံုး၊ ကားတစီး၊ လခရွစ္ရာ ရမယ္ဆိုတဲ့ ဦးႏုရဲ႕ေကတီေအေခၚ ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္းဟာ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အာဏာရသူ အဆင့္ဆင့္ ျခစားပစ္လိုက္တာနဲ႔ ပ်က္ဆီးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ အခု တကယ္လို႔မ်ား စတစ္ဂ္လဇ္ရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္နဲ႔ စီးပြားေရးစီမံကိန္းတခုကို ဗမာျပည္မွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကၿပီဆိုရင္ နအဖရဲ႕ အဆင့္ဆင့္အာဏာရသူေတြဟာ အဲဒီလိုျခမစားပါဘူးလို႔ ဘယ္သူကမ်ား အာမခံရဲပါသလဲ။ ဗိုလ္သန္းေရႊ၊ ဗိုလ္ေမာင္ေအးတို႔ေတာင္ သူတို႔လူေတြျခမစားဘူး၊ လာဘ္မစားဘူးလို႔ အာမ မခံဝံ့ဘူးထင္ပါတယ္။
ေဒါက္တာစတစ္ဂ္လဇ္လာတာဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေလွ်ာ့ခ်ေရးႏွင့္ ေက်းလက္ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေခါင္းစဥ္နဲ႔ လာတာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗမာျပည္က ေက်းလက္ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲမြဲေတေနတာဟာ နအဖက အမေတာ္ေၾကး လံုေလာက္ေအာင္ မေပးလို႔၊ ဘာလို႔ဆိုတဲ့ သာမန္ျပႆနာေတြေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ အေမရိကန္အစိုးရလည္းသိ၊ ႏိုင္ငံတကာစီးပြားေရးပညာရွင္ေတြလည္းသိ၊ နအဖအစိုးရကိုယ္တိုင္လည္းသိပါတယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ ေက်းလက္စီးပြားေရး ျပႆနာဟာ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေပၚတည္ရွိေနတဲ့ အေျခခံျပႆနာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္စပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါက စစ္အုပ္နဲ႔ သူ႔အေပါင္းပါေတြက ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးအားလံုးကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ခ်င္တာ၊ ေက်းလက္စီးပြားေရးကို ၿမိဳ႕ျပမွာ အဓိကအေျခခံထားတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရးေတြကို အလုပ္အေကၽြးျပဳတဲ့အေနအထားမွာပဲ ကန္႔သတ္ထားလိုတာ စတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ လယ္သမားေတြကို သူတို႔အတြက္ အစားအစာနဲ႔ ကုန္ၾကမ္းထုတ္ေပးသူေတြ အျဖစ္ကေန တိုးတက္မလာေစခ်င္တာဟာ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ တကယ့္ ရင္တြင္းကဆႏၵပါ။ အခုဆိုရင္ ေက်းလက္ စီးပြားေရးက ၿမိဳ႕ျပစီးပြားေရးကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရတာတင္မက ၿမိဳ႕ျပစီးပြားေရးအတြက္ ေနရာေတြ ဖယ္ေပးေနရတာေတြေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ နအဖနဲ႔ သူတို႔ေဆြသားရင္းခ်ာေတြ၊ သူတို႔နဲ႔ဆက္ေနတဲ့ ျပည္ပက လုပ္ငန္းရွင္ေတြေၾကာင့္ လယ္သမားေတြဆီက ေျမေတြသိမ္း၊ ေစ်းကြက္ေတြ ေမွာက္လွန္ေနတာေတြဟာ ကိုလိုနီေခတ္က ခ်စ္တီးထက္ဆိုးပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မွန္တာေျပာရရင္ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ မစၥတာစတစ္ဂ္လဇ္ရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္ေတြကို လက္ခံတာ၊ လက္မခံ တာဟာ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ အဲဒါေတြကို လက္ခံလိုက္လို႔လည္း တိုင္းျပည္တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္သလို နအဖစစ္အုပ္စုရဲ႕ တကယ့္လကၡဏာလည္း ေျပာင္းလဲမသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အေမရိကန္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး ပံုမွန္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမယ္ဆိုတာကေတာ့ အေလးထား စဥ္းစားသင့္တဲ့ ကိစၥလို႔ ထင္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက အဲဒီလိုသာျဖစ္သြားရင္ ဒါဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း၊ ဗမာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ အႀကီးမားဆံုး ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံမႈ အေျပာင္းအလဲႀကီး ျဖစ္လာမွာမို႔ပါ။
အဲဒီအခါမွာ အတိုက္အခံေတြနဲ႔ အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကို တိုင္တည္တာခ်ည္းလုပ္ေနလို႔ မရေတာ့တာ ေသခ်ာ ပါတယ္။ (ဒီလိုတိုင္တည္ခဲ့တာေတြဟာ မွားတယ္၊ မလိုအပ္ဘူးလို႔ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါ)။ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုေအာင္ျမင္ေရး အတြက္ တျခားလက္ေတြ႔က်တဲ့၊ ပိုမိုထိေရာက္တဲ့ ေသနဂၤဗ်ဴဟာနဲ႔ နည္းပရိယာယ္ေတြ ရွာေဖြခ်မွတ္ရေတာ့မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔လည္း တထပ္တည္းက်ေနမယ္ဆိုတာ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ အေျခအေနေတြဟာ ပို႐ႈပ္ေထြးလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြကေန ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အဆင့္သစ္တရပ္ကို ေျပာင္းလဲသြားတတ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း စိတ္ႏွလံုးသြင္းထားရပါမယ္။
No comments:
Post a Comment