ရန္ျဖစ္သူမ်ားႏွင့္ တညေန

ေနညႊန္း

၂၀၁၀ ဇန္နဝါရီလ ၁၇ ရက္ေန႔သည္ ျမန္မာ ေနရွင္နယ္လိဒ္ (MNL) ခ်န္ပီယံ ဖလားအတြက္ ေနာက္ဆံုးပဲြစဥ္ ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ ယူႏိုက္တက္ အသင္းႏွင့္ ရတနာပံု အသင္းတုိ႔ ကစားၾကမည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက ဝင္ၾကည့္ရေအာင္ဆိုသျဖင့္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး လူအုပ္ၾကားထဲ တိုးဝင္စီးေမ်ာခဲ့ရေတာ့သည္။

လက္မွတ္ကို တရားဝင္ ဘယ္နားမွာ ဝယ္ရမလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္စလံုး မသိၾက။ ေမွာင္ခို ေရာင္းသူ မ်ားကေတာ့ “ဟိုမွာ ဝယ္လို႔ မရေတာ့ဘူး အစ္ကိုတို႔၊ ကုန္ေနၿပီ၊ အထူးတန္း ၂၀၀၀ နဲ႔ရမယ္” ဆိုသျဖင့္ နီးစပ္ရာ ေမွာင္ခိုပဲ အားေပး လုိက္ၾကသည္။

တကယ္ တရားဝင္ ေရာင္းေစ်းက အထူးတန္း တေစာင္ ၁၀၀၀ က်ပ္ပဲ ျဖစ္သည္။ ကန္မည့္ အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီ။ နံနက္ ၁၁ နာရီ ကတည္းက လက္မွတ္ကုန္ၿပီဟု ဆုိသည္။ လက္မွတ္ စေရာင္းသည့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ ကတည္းက ေစာင္ေရ ၂ ေသာင္း ေရာင္းထြက္ ၿပီးသား ဟုလည္း သိရသည္။

ကြင္းထဲကိုလည္း ေပးမဝင္ေသးသျဖင့္ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္မည္ဟု ေျပာသည္ကို ၾကားသြားသည့္ ရန္ကုန္ယူႏုိက္တက္ ပရိတ္သတ္တဦးက “ေန႔လယ္ ၁ နာရီေလာက္ဆို ေပးဝင္ေတာ့မွာ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက တိုးထားမွျဖစ္မွာေနာ္။ မဟုတ္ရင္ အေပၚမွာ ထိုင္စရာေနရာမရဘဲ ေနမယ္” ဟု အႀကံေပးျပန္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ မျပန္ရဲေတာ့။

က်ေနာ္တို႔ အသင္းတိုက္ မွတ္တိုင္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္း ျမင္ရသမွ်မွာ စိမ္းျပာေရာင္ အက်ႌမ်ားဝတ္ထားသည့္ ရန္ကုန္ယူႏုိက္တက္ ပရိတ္သတ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဘက္အသင္း ပရိသတ္မ်ားမွာ ကြင္းထဲ စဝင္ကတည္းက တေပါက္စီ၊ တျခမ္းစီ ခဲြဝင္ၾကရသည္။

ဘတ္စ္ကားမ်ား ေျပးလႊားေနေသာ လမ္းမေဘးမွာကိုပဲ “ရန္ကုန္ ရန္ကုန္” ဟု ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည့္ လူငယ္အစုအေဝးမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ေဘာလံုးပဲြကို အားေပးခ်င္သည္လား သို႔မဟုတ္ သူတို႔၏မြန္းက်ပ္မႈမ်ားကို လာေရာက္ေဖာက္ခဲြ အန္ခ်ပစ္ ခ်င္ၾကသည္လားမသိ။

ေန႔လယ္ ၁ နာရီခဲြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္ သုဝဏၰ ကြင္းႀကီးထဲ ဝင္ဖုိ႔အတြက္ ဝင္ေပါက္ဆီကို လာခဲ့သည္။ လူေတြ အမ်ားႀကီး ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ စုၿပံဳတိုးေဝွ႔ေနၾက၏။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ဟိုဘက္မွာ ဝင္ေပါက္ရွိေသးတယ္ ေျပာသျဖင့္ ကြင္း၏ပင္မ ဝင္ေပါက္ႀကီး ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဝင္ေပါက္က ရတနာပံုပရိသတ္မ်ား သီးသန္႔ဝင္ရသည့္ အေပါက္ ျဖစ္သျဖင့္ မူလ ေဘးဝင္ေပါက္ဘက္ကိုပဲ ျပန္လာၿပီး တိုးေဝွ႔ရေတာ့သည္။

ရတနာပံု ဝင္ေပါက္ဘက္တြင္ ေယာက္်ားေလးမ်ား ဝင္ရန္က လိုင္း ၃ လုိင္း၊ မိန္းကေလးဝင္ရန္ လိုင္း ၁ လိုင္း သတ္မွတ္ေပး ထားသျဖင့္ တိုးေဝ႔ွျခင္း သိပ္မရွိဘဲ စနစ္တက် တန္းစီၿပီး ဝင္ၾကသည္။ ရန္ကုန္ဘက္တြင္ေတာ့ ပရိတ္သတ္အင္အားက မ်ားၿပီး ဝင္ေပါက္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ၁ ခုတည္းသာ ထားသျဖင့္ ၾကန္႔ၾကာၿပီး အလုပ္မျဖစ္ဘဲ ရွိေနသည္။ ရဲမ်ားေစာင့္က်ပ္ၿပီး လက္မွတ္ကို စစ္၏။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ခႏၶာကိုယ္ေပၚကိုလည္း စစ္ေဆးၿပီး အိတ္မ်ားကိုလည္း ဖြင့္စစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဝင္ေပါက္မွာ လူမ်ားကို လက္မွတ္သာစစ္ၿပီး ဝင္ေစလ်က္ စစ္ေဆးစရာရွိသည္မ်ားကို ဂိတ္က်ဥ္းေလးေက်ာ္မွ လူအင္အား မ်ားမ်ားျဖင့္ စစ္ေဆးလိုက္လွ်င္ ပိုအလုပ္တြင္မည္ဟု က်ေနာ္ကေတာ့ ထင္သည္။

တိုးၾကႀကိတ္ၾကျဖင့္ တခ်ိဳ႕စိတ္မရွည္သူမ်ား ဝင္းထရံေက်ာ္တက္ကုန္သည္။ ေစာင့္က်ပ္ေနေသာ ရဲမ်ားက ဟန္႔တားသည္။ ျပန္ဆဲြခ်သည္၊ မရမကေက်ာ္သူေတြကိုေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ သူတို႔ ဒီဘက္မွာ ဟန္႔လိုက္ ဟိုဘက္ျခမ္းကေက်ာ္လိုက္၊ သူတို႔ ဟိုဘက္ ေရာက္သြားလုိက္ ဒီဘက္က စုၿပံဳတိုးတက္လုိက္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီၾကားထဲ ကာထားသည့္ စည္းရိုးေပၚေရာက္ကာမွ သံဆူးႏွင့္အက်ႌၿငိေနသျဖင့္ ဟိုဘက္လည္းဆင္းမရ ဒီဘက္လည္းဆင္းမရျဖစ္ေနသူမ်ားကို အက်ႌတက္ျဖဳတ္ေပးရေသးသည္။ “ကူညီပါရေစ” အစစ္ပါပဲလုိ႔ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ေရရြတ္ေနသျဖင့္ အနားကၾကားသည့္ သူမ်ား ဝိုင္းရယ္ၾကေသးသည္။

၁ နာရီကတည္းက အေပါက္ဝမွာ တြန္းထိုး က်ပ္ညပ္ၿပီး ၃ နာရီမွ က်ေနာ္တို႔ ပဲြၾကည့္စင္ေပၚသို႔ေရာက္သည္။ ေဘာလံုးပဲြက မၾကည့္ရေသး။ လူက ေခၽြးတလံုးလံုးျဖင့္ ေရလည္းငတ္လွၿပီ။ ဗိုက္လည္းအေတာ္ဟာသြားသည္။ ေျခေထာက္တက္နင္းခံရသည္က အႀကိမ္ႀကိမ္။ ကြင္းထဲမဝင္ခင္ အျပင္မွာ ေရာင္းေသာ မာမီးဆီခ်က္ေခါက္ဆဲြေတြ ဝယ္စားၾကေသး၏။

ေလးေထာင့္ေဖာ့ဘူးေသးေလး ၃ ဘူးကို က်ပ္ ၁ ေထာင္ေပးရသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ ဦး ၃ ဘူး မွ်စားေသာ္လည္း ဗိုက္မျပည့္ခ်င္။ ေရကေတာ့ Life ေရသန္႔မ်ားကို ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ထုပ္မ်ားျဖင့္ ေဖာက္ထည့္ေရာင္းသည္ကို တထုပ္ က်ပ္ ၅၀၀ ေပးဝယ္ရသည္။

ပဲြစရန္ ၁ နာရီလိုေသးေသာ္လည္း ႏွစ္ဘက္ပရိသတ္ကေတာ့ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္လည္း မခံသာေအာင္ သံခ်ပ္မ်ားထိုးၾက ဆဲၾကျဖင့္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ပင္ ထိုးႏွက္ေနၾကသည္မွာ စစ္တလင္းေရာက္ေနသလားပင္ ထင္ရ၏။

တကယ္တမ္းေျပာရလွ်င္ ဒီပြဲစဥ္က ေနာက္ဆံုးပြဲစဥ္၊ ရတနာပံု ယူႏုိက္တက္က ဒီပြဲကို တာဝန္အရသာ ကန္ရန္လိုအပ္ေသာ္လည္း ရႈံးရႈံးႏိုင္ႏုိင္ ခ်န္ပီယံျဖစ္ၿပီးသားပင္။

ယခု MNL ဖလားတြင္ ရတနာပံုယူႏုိက္တက္၏ တကယ့္ၿပိဳင္ဘက္က ဒဲလ္တာ ယူႏုိက္တက္ျဖစ္သည္။ ဒဲလ္တာယူႏုိက္တက္က ပြဲစဥ္ တဝက္ေက်ာ္ေလာက္ ကတည္းက ရတနာပံုကို အမွတ္ျပတ္က်န္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဒဲလ္တာက ဒီႏွစ္ ဒုတိယ ဆုယူရမည္။

ရန္ကုန္ပရိသတ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕စြဲေၾကာင့္ေကာ ယခင္ မႏၱေလးပြဲတုန္းက ရတနာပံု ပရိသတ္၏ လက္စြမ္းျပခ်က္ မ်ားေၾကာင့္ပါ ရတနာပံုယူႏုိက္တက္ကို အခဲမေက်ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ေဘာလံုးပဲြစေတာ့ ဘယ္သူမွ ေနရာမွာ ထိုင္မၾကည့္ၾက။ မိုးတိုးမတ္တတ္ရပ္ၾကၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းလ်က္ ေအာ္ဟစ္ အားေပးၾကသည္။ ပဲြစၿပီး ၃ မိနစ္ေလာက္သာ ၾကာမည္ ရန္ကုန္အသင္းဘက္က အဖြင့္ဂိုးရသြားသည္။ ရန္ကုန္ ပရိတ္သတ္မ်ား ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ၾက၏။ တဆက္တည္းပင္ ရန္ကုန္ပရိသတ္က “ရတနာပံု” ဟု တခ်ိဳ႕ကတိုင္လ်က္ က်န္သူမ်ားက ဆဲေရး ၾကသည့္ ပံုျဖင့္ သံခ်ပ္ထိုးၾကျပန္သည္။ မေက်ပြဲႏႊဲျခင္းပဲ ျဖစ္မည္။

ယခုပဲြစဥ္မွာ ကြင္းလယ္ဒိုင္အျဖစ္ေရာ စည္းက်ပ္ဒိုင္အျဖစ္ပါ ေဆာင္ရြက္သူမ်ားက ထိုင္းႏိုင္ငံက ငွားရမ္းထားသည္ဟု သိရသည္။ ဒိုင္ေတြက ရတနာပံုဘက္ကို နည္းနည္းပို၍ အေလးေပးေနသည္ဟု ထင္ျမင္ၾကသည္။ ထိုအခါ ဒိုင္ကိုလည္း ဆဲဆိုၾကသည္။

ေထာင့္ကန္ေဘာ ကန္ရန္အတြက္ ကြင္းေထာင့္နားကို တဘက္ ေဘာလံုးသမားမ်ား လာလွ်င္ ပရိသတ္က ႀကံဳရာျဖင့္ ပစ္ေပါက္တတ္ၾကေတာ့ ရန္ျဖစ္မလိုျဖစ္ကာ ခဏခဏ ပဲြရပ္နားရ၏။ ပဲြပ်က္ေတာ့မလားဟုပင္ ထင္ရေသာအေျခအေနမ်ားထိ ျဖစ္လာတတ္ေသးသည္။ ပရိသတ္မ်ား အမ်ားဆံုးပစ္ၾကသည္ကေတာ့ ေရထည့္ထားေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ထုပ္မ်ားႏွင့္ မာမီးေခါက္ဆဲြက ေဝေပးသည့္ စကၠဴယပ္ေတာင္ အဝိုင္းေလးေတြျဖစ္သည္။ ေဘာလံုးသမားမ်ားကိုယ္တိုင္ ပရိတ္သတ္မ်ား အနားလာၿပီး ေတာင္းပန္ၾကရ၏။

ပထမပိုင္းမွာပင္ ရန္ကုန္က ၂ ဂိုးသြင္းယူသြားခဲ့သည္။ ပဲြၿပီးရလဒ္ကလည္း ၂ ဂိုး သုည ျဖစ္သည္။ ရတနာပံုက တမင္ပဲ ေလွ်ာ့ကန္သည္ေနသလား ထင္ရသည္။

အျပန္မွာေတာ့ ဘတ္စ္ကားမ်ားေရာ အငွားကားမ်ားေရာ အျပည့္အက်ပ္ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ကားငွားအၿပီး ကားေပၚအတက္တြင္ မွတ္တိုင္နားမွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖင့္ ပရိသတ္ခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနၾကျပန္သည္။

က်ေနာ္ကေတာ့ စာေရး ဆရာမ ဂ်ဴး၏ ေဘာလံုးပြဲတြင္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား ဖြင့္ဟေဖာက္ထုတ္သည့္ အေၾကာင္း ေရးထားေသာ “ဆဲတတ္သူမ်ားႏွင့္ တညေန”ဆိုသည့္ ဝတၱဳတိုေလးကိုသာ သတိရေနမိသည္။

ဒီႏွစ္မွာလည္း ခ်န္ပီယံဖလားႀကီးကို ရတနာပံု အသင္းက ရသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ။