(၁)
မႏွစ္ေႏြက ဘိလပ္တြင္ ဦးေလးဝမ္းကြဲတေယာက္၏ ဇနီးဆုံး၍ ရက္လည္သြားရာတြင္ ဦးေလးေယာကၡမႀကီး ႏွင့္ ေတြ႔ပါသည္။ ဒီဘဘကုိ ေတြ႔ဖူးပါတယ္ဟု စဥ္းစားရင္း ငါက ကုိဝင္းတင္သူငယ္ခ်င္း တၿမိဳ႕တည္းသား အတူတူ ေနၾကတာဆုိမွ ဆူးေလနားက ဆုံေနက် လူႀကီးအုပ္စုတြင္ ေတြ႔ဖူးေၾကာင္း မွတ္မိေတာ့သည္။
အန္ကယ္ဦးဝင္းတင္ကုိ္ေထာင္ဝင္စာပုိ႔ေနက် ဘဘဦးေမာင္ေမာင္ခင္၊ အဘလူထုဦးစိန္ဝင္းဆီစာအုပ္ လာ လာ ယူတာလည္း သတိရမိသည္။ ယခုလည္း အန္ကယ္ ၈၀ျပည့္ၿပီဆုိေပမင့္ စိတ္ထဲတြင္ သူ႔အသက္ ၆၀ ေလာက္ရွိေသးသည္ဟု အမွတ္မွားေနမိသည္။ ျပည္သူတုိ႔၏ စကားျပန္ေကာင္းကုိ အႏွစ္၂၀ေလာက္ က်ေနာ္ တုိ႔ ဆုံးရွဳံးခဲ့သည္ကုိး။ ထုိႏွစ္မ်ားအတြင္း ဘဘ၀တီ၊ ေပၚသစ္ စသည့္ အႏြတၱမ်ားျဖင့္သာ သူ႔ကို ရည္ညႊန္းခဲ့ ၾကရသည္။ လူခ်င္းမေတြ႕ႏိုင္သျဖင့္ စာႏွင့္သာ သူ႔ကိုရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ သူကလည္း ဆိတ္ဖလူးရိပ္မွ ေန၍ ျမန္မာ စာနယ္ဇင္း ခရီးၾကမ္းကို အကခတ္ အားေပးေနခဲ့သည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူလုိလူကုိဖတ္ၿပီး သတင္းနတ္ဖမ္းကပ္ကာ ဦးခ်စ္ေမာင္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ အန္ကယ္ဦးဝင္းတင္ကား သတင္းႏွင့္ တုိင္းေရးျပည္ေရးေလာကအေပၚ ကုိလုိနီဖက္ဆစ္ထက္ ဆုိးေအာင္ ဖိႏွိပ္ေသာေခတ္က်ပ္ႀကီးတြင္ ေထာင္သက္ရွည္ႀကီးကုိ မေသမေပ်ာက္ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ ရွာမွ ရွားသည့္ သတင္းစာဆရာပါေပ။ ယခုအထိ သိပ္ေခါင္းမာတဲ့ ေခတ္ေအာက္ေနသည့္ အဘိုးႀကီးဆုိေသာ မလုိတမာ စကားမ်ားကုိ ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း ဒီမုိကေရစီတုိက္ပြဲတြင္ ျမန္မာလူထုလမ္းမွားမေရာက္ေစရန္ အဓိက ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိယ္စား ေပးေနသူလည္းျဖစ္ေတာ့သည္။ သူကေတာ့ “သူႏုိင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တာ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ လုပ္တာ၊ ဘာမွထူးထူးေထြေထြမရွိပါဘူး”ဟုသာ ေျပာေပမည္။
အဘြားသိမ္းခဲ့သည့္ သတင္းစာေဟာင္းမ်ားထဲမွ သားေရဖုံးႏွင့္ခ်ဳပ္ထားေသာ ၁၉၆၀-၇၀ေက်ာ္က ေၾကးမုံအုပ္ တြဲ မ်ားကုိလဲ ျပန္ေအာက္ေမ့လာသည္။ ဟုိစဥ္ကေတာ့ ဒါေတြဘာလုိ႔ သိမ္းတာလဲဟု အဖြားကုိေမးမိပါ သည္။ ေၾကးမုံက စာမ်က္ႏွာဖြဲ႔တာေကာင္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ နမူနာရွိေအာင္ သိမ္းတာဟု ျပန္ေျဖ၏။ တျခားေတာ့ မသိပါ၊ ေၾကးမုံက ဓာတ္ပုံေတြေကာင္းတာေတာ့ မွတ္မိသည္။ ေရတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ သေရစည္သူ ကုိမုိဒုိသန္းေဖ မသာ၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝင္မ်ား မုိးသည္းထဲတြင္ ဝင္ဒါမီယာ ပါတ္မွ ၾကံေတာသုိ႔ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ပီး အသုဘပုိ႔သည့္ပုံ၊ တရုပ္-ဗမာအေရးအခင္းတုန္းက ၿမိဳ့ထဲလူမဝင္ႏုိင္ ေအာင္ သာေကတႀကိဳးတံတားႀကီးကုိ အေပၚဆြဲတင္ထားသည့္ပုံ၊ ေနာက္ ပါေမာကၡႀကီးတဦး မိန္းမခုိးေျပး တုန္းက ဘူတာႀကီးတြင္ သတင္းေထာက္ေတြ အေျပးအလႊား ဓာတ္ပုံလုိက္ရုိက္ၾကသည့္ပုံ စတာေတြကုိ မွတ္မိေနသည္။ ရြာရပ္ဝန္းက်င္က သေနရွင္း၊ ဂ်ာကာတာပုိ႔စ္စသည္တုိ႔ကုိေတြ႔လွ်င္ ပုဂၢလိကေၾကးမုံ၊ ေနးရွင္း၊ လူထုတုိ႔ကုိ လြမ္းရသည္။
(၂)
ခုတေလာ လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံမွ အန္ကယ္ႏွင့္ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခန္း “ေခတ္ဝန္ကုိထမ္း၍ ေခတ္လမ္း ကုိေလွ်ာက္ျခင္း” နားေထာင္မိရင္း စာအုပ္အျဖစ္ မွတ္မွတ္သားသားျပန္ထုတ္ေစခ်င္စိတ္ ေပါက္မိသည္။ သူႏွင့္ေခတ္ၿပိဳင္တခ်ိဳ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေခတ္ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးတြင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ဝင္ႏႊဲရင္း လူေျပာင္းစိတ္ေျပာင္းျဖစ္ကာ “ေခြးကတက္” ဂ်ာနယ္လစ္ျဖစ္သူေတြျဖစ္၊ တခ်ိဳ႔လဲ ဗုိလ္ေနဝင္းႏွင့္ ခြာျပဲ အေဝးလြင့္မွ တဖက္ေစာင္းနင္းအပုပ္ခ်စာေတြေရးကာ သတင္းသမားမပီမျမည္ က်င့္ၾကံသြားၾကသူမ်ား ရွိပါသည္။ အန္ကယ္ကား ေျမွာက္စားခ်ိန္တြင္လဲ မေတာက္ႀကြားခဲ့ဘဲ အစုိးရလခစားသတင္းစာဆရာဘဝ တြင္ ရသေလာက္ “စေပ့စ္”ကုိ အဟုတ္တုိက္ယူခဲ့သည္။ အလုံးစုံေသာ ေလာကမုန္တုိင္းတုိ႔ႏွင့္ ဆုံရၾကံဳရပီး ခ်ိန္တြင္လဲ အာဃာတမရွိ မဆလေခတ္သတင္းေလာကကုိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျပန္လည္သုံးသပ္ျပႏုိင္သည္။ သူ၏ ေၾကးမုံ၊ ဟံသာဝတီကုိယ္ေတြ႔မ်ားကုိ လက္ရွိသတင္းမ်ိဳးဆက္မ်ား နားဆင္ၿပီး လာေတာ့မည့္ ျမန္မာ့ ဒီမုိကေရစီလမ္းစဥ္ေခတ္တြင္ ဘယ္လုိဆက္ခ်ီတက္ၾကမည္ကုိ ခ်င့္ခ်ိန္သင့္ၾကသည္။ အတိတ္ကုိ အေျချပဳ သခၤန္းစာထုတ္တတ္မွ က်ေနာ္တုိ႔ ေမွာ္ရုံေတာတြင္ မေမာရေပလိမ့္မည္။
ထုိထဲက သမုိင္းအခ်က္အလက္သစ္ေတြလည္း ရတတ္သည္။ ၁၉၅၈ ဝင္ဒါမီယာအာဏာသိမ္းပြဲတြင္ ရန္ကုန္ ဘေဆြ က အရင္ႀကိဳသိေန၍ ဦးဝင္းတင္ကုိ အရိပ္အျမြက္ေျပာျပသည္ဆုိေသာ အခ်က္ကုိ ျမဝတီမဂၢဇင္း အေစာပုိင္းကာလ(၁၉၅၂-၁၉၅၈) တပ္မေတာ္၏ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ထူေထာင္ပုံ ဆုိသည့္ က်ေနာ့္ သမုိင္းမဟာဝိဇၨာဘြဲ႔ယူက်မ္းတြင္ ထည့္သုံးခဲ့ပါသည္။
စစ္အတြင္း ၁၅ႏွစ္သားအာရွလူငယ္ဘဝက ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးစရန္ ထြက္လာေသာဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ခ်ိဳးရန္ ေရခပ္ေပးရင္း “က်ေနာ္စစ္ထဲဝင္ခ်င္တယ္”ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ သူေတာင္းဆုိရာ “စစ္တုိက္မယ့္သူေတြရွိ တယ္၊ မင္းစာသင္ဦး”ဟု ျပန္ေျပာေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အေျမာ္အျမင္ကုိ “ခ်ိဳင္းဆုိးလ္ဂ်ား” ေခတ္ကေန လွမ္းၿပီး ဦးညႊတ္မိပါသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾသဝါဒေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကုိ ကရင္မီးဝုိင္းေနဆဲအခ်ိန္မွာပင္ စစ္ထဲမဝင္ျဖစ္ခဲ့ဟု ဦးဝင္းတင္က ဆုိပါသည္။ ဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါက ယဥ္ေက်းမွဳ(ဝါ)ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဗုိလ္မႉးႀကီးဝင္းတင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ သြားႏုိင္ၿပီး လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမသမက္ (ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတူမေယာက်္ား) ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ေသာင္းဒန္လုိ ျမန္မာသတင္းသမား၊ အႏုပညာသမားမ်ားကုိ စာနာတတ္ေသာ စစ္ဗုိလ္ေကာင္းတေယာက္ကုိ ရခဲ့ႏုိင္သည္။
ျမသန္းတင့္၊ မင္းယုေဝ စသည့္ ေက်ာင္းေနဘက္စာေမြ႔ဘက္မ်ားအေၾကာင္းေျပာစဥ္ကလည္း သူတုိ႔၏ ဘာသာျပန္ အတတ္၊ ကဗ်ာအရည္အခ်င္း စသည္တုိ႔မွာ သူ႔ထက္မ်ားစြာသာပါသည္ဟု ႏွိမ့္ခ်ေျပာသြားသည္။
စာေပဗိမာန္ ဦးထင္ႀကီး၊ ခင္မ်ိဳးခ်စ္ စသည့္ပညာရွင္မ်ားထံမွ စာနယ္ဇင္းအတတ္ကုိ က်က်နန သူဆည္းပူး ခဲ့ရသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီး အာစရိယဝံသ ေခၚ ဆရာစဥ္ဆက္ မျပတ္ေအာင္ ပညာေတြလက္ဆင့္ကမ္းရန္ ျမန္မာ ျပည္မွာ အထူးလုိေနဆဲဟု စိတ္ဆင္းရဲရပါ၏။ နယ္သာလန္ျပည္ ဂ်မ္ဘာတန္ (သမၼာမိတၱ)စာအုပ္တုိက္တြင္ ပညာသင္ခုိက္ “ဒို႔ျပည္သတင္း” ဆုိၿပီး ကိုယ့္ေငြႏွင့္ကိုယ့္ဘာသာ ေရးသား ထုတ္ေဝ၍ ကမာၻတဝန္း႐ွိ ျပည္ပ ေရာက္ ျမန္မာမ်ားထံ ေစာင္ေရ ၅ဝဝ ခန္႔ စာတိုက္မွ အခမဲ့ေပးပို႔ ျဖန္႔ေဝေသာ စာေစာင္ကုိ ထုတ္ခဲ့ေလရာ အင္တာနက္ဆုိ၍ ကြန္ပ်ဴတာပင္ မတြင္က်ယ္ေသးေသာေခတ္က သူ႔ဇြဲႏွင့္ ေစတနာကုိ အထူးေလးစားမိပါ သည္။ တုိင္းျခားေရာက္ ျမန္မာပညာေတာ္သင္ အညြန္႔အဖူးမ်ားကုိ တုိင္းျပည္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္စိမ္းမသြား ေစလုိေသာေၾကာင့္ ဤမွ် အားစုိက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အန္ကယ္ နယ္သာလန္ေရာက္ေနခုိက္ ဟန္ေဂရီ ကြန္ျမဴနစ္အေရးအခင္းကုိၾကည့္ပီး ဆုိဗီယက္အာဏာရွင္ စနစ္ကုိ အယုံအၾကည္ကင္းလာမိသည္ဟု ေျပာသြားသည္ကုိ နားေထာင္ရင္း ေနာက္ ၆ႏွစ္ၾကာလွ်င္ ဆုိဗီယက္ ဘားမားသတင္းေလာကတြင္ က်င္လည္ရမည္ကုိ သူႀကိဳသိခဲ့ပါက ဘယ္ေလာက္စိတ္ညစ္လုိက္ မလဲ ဟု ေတြးမိသည္။ မၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္ေသာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးက တုိင္းျပည္တြင္ ဒီမုိကေရစီပန္းကုိ အညွာမွ ရုိက္ေႁခြသြားခဲ့သည္။
“ကမၻာနီတြင္ တဒဂၤ” တြင္ ဆုိဗီယက္အတြင္းေရးမ်ား၊ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ႀကိဳးနီစနစ္၊ လူငယ္ျပႆနာမ်ားကုိ ပြင့္ လင္း စြာေဖာ္ျပရဲသည့္ စိတ္ဓာတ္ကုိ ခ်ီးက်ဴးမိေတာ့သည္။ ၁၉၆၂ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အာဏာသိမ္း အစုိးရသည္ ဆုိဗီယက္ကုိ သိသိသာသာ ေမတၱာယိမ္းေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ဆုိဗီယက္လုိင္းမွ ဦးသိန္းေဖျမင့္၊ ဦးဘညိမ္ ကဲ့သုိ႔ လက္ဝဲမင္းတုိင္ပင္မ်ား၏ အၿငိဳအျငင္ခံကာ ေရးရဲသည့္သတၱိမွာ ႏွယ့္ႏွယ္မဟုတ္။ သူၾကံဳခဲ့ သည့္ သံကန္႔လန္႔ကာေနာက္မွ ျပႆနာမ်ားလည္း ျမန္မာျပည္ကုိ အမွန္ကူးစက္ခဲ့ပါသည္။
ေပၚသစ္အမည္ႏွင့္ေရးသည့္ “အလွရွာပုံေတာ္” စာအုပ္ကုိဖတ္မိလွ်င္ ျမန္မာသတင္းသမားမ်ား၏ တခါက အႏုပညာမ်က္စိကုိ အံ့ၾသမိၾကလိမ့္မည္။ မင္းယုေဝ-ေငြတာရီစုံတြဲႏွင့္ ဥေရာပတခြင္ ျပတုိက္ေတြေလွ်ာက္ ၾကည့္၊ ျမန္မာေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီေရစီးကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္အကဲျဖတ္လာသည့္ ေရွးဦးပန္းခ်ီသတင္းေထာက္ေပ ပဲ။
“ေျခမွာစကား လက္ဖ်ားကဗ်ာ”ကုိ ျပန္ဖတ္လွ်င္ အမာစိန္႔အျပံဳးကုိ ဘိလပ္သတင္းစာမ်ားက မည္သုိ႔စာဖြဲ႔ သည္ ဆုိသည့္ အသြားေလးမ်ားကုိ စာျမံဳ ႔ျပန္ခ်င္ေတာ့သည္။ ၁၉၇၀ ဦးကတည္းက ျမန္မာဂီတ အကကုိ ေခတ္ ႏွင့္အညီဆန္းသစ္ရန္၊ မဟုတ္က အေပါစားသရုပ္ပ်က္တုိ႔က ဝါးမ်ိဳမည္ဟု သူႀကိဳသတိေပးခဲ့သည္။
ဝါးလုံးေခါင္းထဲ လသာခဲ့သည့္ က်ေနာ္တုိ႔ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ ကုိရီးယားရုပ္သံဇာတ္လမ္းႏွင့္ကာရစ္ဘီယံ ဂီတက မည္သုိ႔ဝါးမ်ိဳထားသည္ကုိ အန္ကယ္ေရးေစခ်င္ပါေသးသည္။
သူကား ဆရာဒဂုန္တာရာေရးသကဲ့သုိ႔ “တညလုံး အယ္ဒီတာစားပြဲ ထုိင္ကာ လင္းအားႀကီးမွ အိမ္ျပန္အိပ္ သူ။ အိပ္ရာမွႏုိးလွ်င္ ၿပိဳလဲေနေသာ စာအုပ္ပုံမ်ားကုိ ဖုံခါကာ ယုိင္ေနေသာ ေရာမအခ်စ္နတ္သမီး ကုိယ္လုံး တီး ရုပ္တုကုိ တန္းေပၚျပန္တင္ၿပီး ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ဖတ္လ်က္တန္းလန္းက ဝတၳဳတပုဒ္ဖတ္ၿပီး ထမင္းပင္ မစားအားဘဲ ပန္းခ်ီျပပြဲသုိ႔သြားသူ” … သူဝတၱဳလုိ ျခယ္မႈန္းထားသည့္ ဒဂုန္တာရာ၏ ပန္းႏုေရာင္အုိ စာအုပ္ အမွာကုိပဲ သတိရေသးေတာ့။ အန္ကယ္ ဦးဝင္းတင္၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ ၾကည္ေအးတုိ႔ မ်ိဳးဆက္ကုိ တာရာမဂၢဇင္း၏ သားသမီးမ်ားဟု ေခၚေလာက္ေပသည္။
သူ႔အႏွစ္၂၀ ေထာင္သက္ကား တုိင္းျပည္အတြက္ အဖုိးတန္ပညာရပ္အႏုစာေပမ်ား ျဖန္႔ျဖဴးေပးမည့္ ဦးေႏွာက္ တလုံးဆုံးရျခင္းတည္း။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျမန္မာျပည္တြင္ သူစာျပန္ေရးရမည္ မသိတတ္ပါ။သူ႔လုိပဲ ေခတ္အဆက္ဆက္ျမန္မာစာေပတြင္ ဆုံးရွဳံးခဲ့ရသည့္ မင္းလတ္ရဲေခါင္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္၊ ႏုိင္ဝင္းေဆြ၊ မင္းသုဝဏ္ စသူတုိ႔၏ မဲဇာႏွစ္၊ နရသိန္ႏွစ္၊ ဆင္ဆာႏွစ္မ်ားကုိ ေတြးမိတုိင္း စိတ္မခ်မ္းသာ။
(၃)
လန္ဒန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢစာေစာင္တြင္ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း စာတုိတပုဒ္ေရးရာ ၌ ဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္မ်ား အထဲေရာက္ေနခုိက္ ဦးဝင္းတင္ႏွင့္ ဦးစိန္ဝင္းကဲ့သုိ႔ ဝါရင့္ စာနယ္ ဇင္း သမားႀကီးမ်ားက ျပည္တြင္းတြင္ ေရွ႕က မားမားရပ္ၿပီး မွန္ရာကုိ ရဲရဲေျပာေနဝံ့၍သာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး သက္ဆုိးရွည္ေနသည္ဟု က်ေနာ္ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ အန္ကယ္၏ ႏုိင္ငံေရးက႑ကုိ ကြ်မ္းက်င္သူပ႑ိတ္မ်ား က သုံးသပ္ပါလိမ့္သည္။ သူ႔လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးအျမင္က လက္ဝဲဆန္ေကာင္းဆန္မည္။
ပရိယာယ္မဲ့ခ်င္မဲ့လိမ့္မည္၊ ခႏၲီဝါဒီမ်ားအတြက္ ၾကမ္းတမ္းလြန္ရာပင္ က်ႏုိင္သည္။ သုိ႔ပင္ျဖစ္ျငား ျမန္မာ့ႏုိင္ငံ ေရးေရဆန္လမ္းတြင္ လူထုကုိ တကယ္ကုိယ္စားျပဳၿပီး ျပားခ်ပ္ေနေသာ တုံးေအာက္ကဖားအမ်ားစုႀကီးဘဝ သက္သာေခ်ာင္လည္ေရးကုိ ဦးတည္သည့္ ႏုိင္ငံေရးသစ္ေပၚထြက္ရန္ ဦးဝင္းတင္ဆုိေသာ ေဗဒါတပြင့္ (ေဖာ္ေပါင္းမ်ားႏွင့္အတူ) ဖိႏွိပ္မႈ ဘဲအုပ္မ်ား အယက္အကန္ကုိခံ၍ အံကုိခဲ ပန္းပန္လ်က္ရွိဆဲဟု က်ေနာ္ ဆုိခ်င္ပါ၏။
မစၥတာေမာင္မႈိင္း၊ ဘႀကီးဘေဘ၊ ဦးေရႊၾကဴး၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ စသူတုိ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ ေသာ စာနယ္ဇင္းႏွင့္ႏုိင္ငံေရးတြဲၿပီး တုိင္းျပည္ကုိ ထူေထာင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းတြင္ အန္ကယ္တေယာက္ တုိင္းျပည္မ်က္ႏွာငဲ့သည့္ တေၾကာင္းတည္းေသာစိတ္ျဖင့္ ပညာဉာဏ္သုံးလ်က္ ေလွ်ာက္ေနဆဲ။
ႏွစ္ဆန္းက က်ေနာ့္အဘိုး လူထုဦးလွ ရာျပည့္ပြဲကုိ မအားလပ္သည့္ၾကားမွ အန္ကယ္ အေဝးေျပးကားစီး လာရုံမက ေမၿမိဳ့က အဘြားအမွတ္တရ ေက်ာက္တုိင္ေလးသြားၾကည့္သည္ဆုိ၍ အဘြားသာရွိရင္ သူ ေထာင္ကထြက္ခ်ိန္မွာ “လူထုဧည့္သည္” လုပ္ၿပီး လာနားေနခုိင္းမွာဟု ေအာက္ေမ့မိပါသည္။ သူ႔ဆီ ကသည္းဟင္းေလးခ်က္ ေထာင္ဝင္စာ ပုိ႔ေနက် ဆရာေတာ္ဦးပညာႏွင့္ အျခား မႏၲေလးက စာမိတ္ေဆြႀကီး မ်ားကုိ စုံစုံလင္လင္ျပန္ဆုံရသျဖင့္ ေခတ္ဝန္ကုိထမ္းၿပီး ေခတ္လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရန္ အန္ကယ္ အားသစ္ ေတြ ရပါေစ၊ သူလုိလူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျမန္မာစာနယ္ဇင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးေလာကတြင္ ျမွဳပ္ႏွံၿပီး ယဥ္ေက်း ေခတ္မီသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသစ္ကုိ အျမန္ထူေထာင္ႏုိင္ၾကပါေစဟု သူလုိလူသုိ႔ သက္ရွည္က်န္းမာၿပီး အႏၲရာယ္ ရန္စြယ္ကင္းေစဖုိ႔ ေမြးေန႔ဆုမြန္ပုိ႔သအပ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment