သာကီႏွင့္ နာဇီ

ဘိုဘိုလန္းစင္

ခုတေလာ ျမန္မာနဲ႔ဗမာ ဘာကြာသလဲ၊ ျမန္မာျပည္နဲ႔ဘားမား ဘယ္စကားလုံးက လက္ရွိ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္စားျပဳႏုိင္မလဲဆုိတာ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေျပာရင္းဆုိရင္း တုိ႔ဗမာဝါဒတြင္ နာဇီကဲ့သုိ႔ လူမ်ိဳးသန္႔စင္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္တာမ်ိဳးေတြပါသလားဆုိတာ ေမးသူကရွိလာသည္။ တုိ႔ဗမာေတြ လက္ဝဲေစာ္မနံခဲ့ရင္ ကုလားမ်ိဳးျဖဳတ္ေရး၊ အဓမၼဗုဒၶသာသနာျပဳတာေတြ ေပၚလာႏုိင္မယ္ဟုသာ အေတြးေပါက္မိသည္။ ဤအျမင္ကုိ ဗမာျပည္သည္ တုိ႔ျပည္ ဗမာစာသည္ တုိ႔စာ စသည့္ ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္သမုိင္းႏွင့္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒကုိ အထုံကူးလာခဲ့သည့္ ျမန္မာအမ်ားစု အေနျဖင့္ လက္ခံမည္မဟုတ္။ ဂလုိဘယ္ေခတ္ဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနၾကေသာ္လဲ စစ္ေအးလက္က်န္ ဤတုိင္းျပည္ကေလးတြင္ ခုထိ သာကီမ်ိဳးဆုိသည့္ တုိ႔ဗမာယုံတမ္း မွန္နန္းထဲက ဒ႑ာရီဇာတ္လမ္းကုိ မယုံၾကည္လွ်င္ေတာင္ အသုံးခ်ေနဆဲျဖစ္သည့့္ပညာတတ္ဆုိေသာ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားလဲ ရွိဆဲ မဟုတ္ပါလား။

ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ေမ ၃ဝ ဒီပဲယင္းေန႔ကပဲ တုိ႔ဗမာေၾကညာစာတမ္းက အႏွစ္ ၈ဝ ျပည့္သြားသည္။ ပါေမာကၡေဒၚခင္ရီ၏ ေကာနဲလ္တကၠသုိလ္မွ ထုတ္ေသာ တုိ႔ဗမာလွုပ္ရွားမွုစာအုပ္တြင္ ၁၉၈၈ထိ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမုိင္းကုိ သခင္မ်ား ၾကီးစုိးေၾကာင္း သုံးသပ္ထားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အဆက္ျဖစ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးေလာကတုိက္ပြဲမ်ားတြင္ တုိ႔ဗမာမ်ိဳးခ်စ္ လကၡဏာသြင္ျပင္ျဖစ္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားဆန္႔က်င္ေရးတုိ႔ ၾကီးစုိးဆဲဟု က်ေနာ္ ျဖည့္စြက္ ေျပာခ်င္သည္။ ထုိတုိ႔ဗမာအမ်ိဳးသားေရးဝါဒသည္ အစဥ္အလာျမန္မာအမ်ိဳးသားေရးလွုပ္ရွားမွုႏွင့္ ဘာကြာသလဲေမးလာရင္ ပုိျပင္းသည္၊ ပုိၾကြသည္၊ ဥေရာပအမ်ိဳးသားေရးဝါဒပုံစံ လူမ်ိဳးအေျချပဳတုိင္းျပည္စံနစ္ကုိ ပႏၷက္ခ်ခဲ့သည္ (တနည္း အႏွစ္ ၆ဝေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္ကုိ မီးရွုိ႔ေပးခဲ့သည္) ဟု ဆုိရမည္။ ထုိထက္ဤဝါဒကုိသုံး၍ အႏွစ္ ၈ဝလုံးလုံး အကြက္ခ်ခဲ့သည္ဟုသာ ယူဆသည္။ ျမန္မာျပည္/ႏုိင္ငံဆုိသည့္ စကားရပ္သည္ တုိင္းျပည္၏ လူဦးေရ သုံးပုံႏွစ္ပုံႏွင့္ က်န္တပုံအၾကား တကယ့္ေလာင္စာျဖစ္လာသည္။ “ ဒါတုိ႔ေျပ ဒါတုိ႔ေျမ ဒါငါတုိ႔ေျပ ...တုိ႔ဗမာေျပကုိ တုိင္းရင္းသားအကုန္အစင္ တုိ႔ေျပလုိ႔မွတ္ထင္” စသည္ျဖင့္ ဝုိင္အမ္ဘီသခင္တင္က စာျပဳစပ္ဆုိခဲ့သည့္ သီခ်င္းမွာ ျမန္မာအမ်ားစုၾကား ေသြးထုိးေပးႏုိင္ခဲ့ေသာ္ျငား အင္ဒုိနီးရွား၊ ဂရိတ္ၿဗိတိန္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ တုိင္းရင္းသားအမ်ားဆုိင္ ႏုိင္ငံေရးပုံရိပ္တခုျဖစ္ေအာင္ မေဆာက္တည္ႏုိင္ခဲ့ပါ။

မုိက္ကယ္ေအာင္သြင္က ဦးကုလားရာဇဝင္ကုိ ကုိးကား၍ ၁၈ရာစု ေညာင္ရမ္းေခတ္ကပင္ အဝေရႊနန္းကုိ အေျချပဳပီး ျမန္မာႏုိင္ငံဟူေသာ ႏုိင္ငံေရးအမွတ္သညာတခုေပၚထြက္ေနပီဟု ေရးဖူးသည္။ ဤသုိ႔ အခုိင္အမာဆုိႏုိင္ရန္ အုပ္စုိးသူပေဒသရာဇ္ႏွင့္ နီးစပ္ရာ ပညာရွိမ်ားျပဳစုသည့္ စာေပကုိ ကုိးကားသည္ထက္ လက္ေအာက္ခံ ျမန္မာမဟုတ္ေသာ တပါးလူမ်ိဳးမ်ားအျမင္၊ ျမန္မာေက်းေတာ္မ်ိဳးတုိ႔၏အသံကုိပဲ ပုိရေအာင္ နားေထာင္သင့္သည္ ထင္ပါသည္။ အမွန္မေတာ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း နယ္ခ်ဲ႔ႏွင့္ ႏွာေခါင္းခ်င္းတုိးမိၾကခ်ိန္မွ တမၸဒီပ သုနာပရႏၲစသည့္ တုိင္းၾကီးမ်ား၏သခင္ဘဝမွသည္ ျမန္မာဘုရင့္ႏုိင္ငံဟူပီး ေပၚထြက္လာရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ရေသာ အညာပေဒသရာဇ္မ်ားသည္ မွန္နန္းစသည့္ ရာဇဝင္သစ္မ်ားေရးပီး ျမန္မာမင္းကုိ ဘုရားႏွင့္ အမ်ိဳးဆက္ရသည္။ ပုဂံမင္းဆက္အစ ပ်ဴေစာထီးဟာ နဂါးမႏွင့္ ေနမင္းသားညားပီး ဥ,ဥရာက ေပါက္သည့္သားဆုိေသာ ယခင္ရာဇဝင္ေဟာင္းမ်ားကုိလဲ ဝါဒျဖန္႔ပုံစံသစ္အတြက္ ျငင္းခ်က္ထုတ္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ နန္းလုပြဲမ်ားႏွင့္ နစ္မြန္းပီး တုိင္းျပည္ကုိ စံနစ္တက် အေျခမဖြဲ႔ႏုိင္ေသာ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္သည္ တတိယအဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ပြဲတြင္ မိစၧာဒိ႒ိကုလားရန္မွ သာသနာေတာ္ကုိ ကာကြယ္ရန္ဟု ဘာသာေရးဘန္းျပပီး လူထုကုိ စည္း႐ုံးခဲ့ရေသာ္လဲ ေဆးခ်က္က မမီေတာ့ေပ။ မႏၲေလးပ်က္ခ်ိန္ထိ ဘုရင္ႏွင့္ ေဒသအၾကီးအကဲကုိ သစၥာခံမွုမွအပ လူမ်ိဳးႏွင့္ႏုိင္ငံဟု တသီးတျခားမွတ္စြဲမွုမရွိေသးေသာေၾကာင့္ ေရွးဦးလက္နက္ကုိင္ထၾကြမွုမ်ားမွာ ကန္ေရျပင္ကုိ ခဲေပါက္သကဲ့သုိ႔ ငါးမမိဘဲ (အာဏာဗဟုိခ်က္ကုိ မထိပါးႏုိင္ဘဲ) နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ သုဓမၼာသာသနာပုိင္ႏွင့္တကြ မင္းစုိးရာဇာအမ်ားစုကလဲ ကုိလုိနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအျမစ္တြယ္ေအာင္ အားျဖည့္ေထာက္မခဲ့ၾကသည္။ ဝုိင္အမ္ဘီေအမွအစ ႏုိင္ငံေရးေခတ္ဦးအႏွစ္ ၂ဝ အတြင္း အမ်ိဳးဘာသာသာသနာပညာဟူေသာ ဝံသာႏုအမ်ိဳးသားေရးလွုပ္ရွားမွုမ်ားမွ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာတည္းဟူေသာ တုိင္းျပည္တြင္ ၾကီးစုိးေနသည့္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားသည့္ သီးျခားလကၡဏာကုိ ပုံေဖာ္ရန္ အားထုတ္ေသာ္လဲ ပေဒသရာဇ္အေငြ႔မျပယ္ႏုိင္ဘဲ အုပ္စုိးသူတုိင္းျခားသားတုိ႔ထံမွ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္ တုိးတက္ဖုိ႔သာ ပဓာနျပဳသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ ဦးဥတၱမ၏ မေၾကာက္တရားလွုံ႔ေဆာ္မွု၊ ဝံသာႏုဘူးအသင္းမ်ား၊ အရွင္စုိးသိမ္းဂ်ီစီဘီေအစသည္တုိ႔ေလာက္သာ ရဲဝံ့မွုတြင္ ေျပာစမွတ္ရွိေလသည္။ တုိ႔ဗမာေၾကညာစာတမ္းထြက္ပီးေနာက္မွသာ တုိင္းျပည္၊ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာစကားေပၚ အေျချပဳသည့္ ဥေရာပပုံစံ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒ အိႏၵိယလက္နက္ႏုိင္ငံအဝင္ ျမန္မာျပည္နယ္တြင္ အေျခတည္ဟု ယူသင့္သည္။ ဤကား တုိ႔ဗမာ၏ လာရာလမ္းျဖစ္သည္။

(၂)

ပထမ ကုလား-ဗမာအဓိက႐ုဏ္းပီးပီးခ်င္း ျဖန္႔ခ်ိသည့္ တုိ႔ဗမာေၾကညာစာတမ္းမွာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားမ်ားႏွင့္လူမ်ိဳးျခားမ်ားလက္မွ စီးပြားေရးကုိ ဗမာ့လက္ထဲ ျပန္ေရာက္ဖုိ႔၊ လုံးဝလြတ္လပ္ဖုိ႔ကုိ သံကုန္ျမႇင့္၍ ေတာင္းဆုိသည္။ ဗမာဟူေသာ ေရွးေရွးကထဲက ေျပာစကား၊ တုိ႔ဟူေသာ ေန႔စဥ္ေျပာစကား႐ုိး႐ုိးတုိ႔ကုိ ေပါင္းစပ္၍“ အုိ အခ်င္း အမ်ိဳးသား တုိ႔ဗမာတုိ႔” ဟု သခင္ဘေသာင္း ေၾကြးေၾကာ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ အိပ္ေနၾကေသာ ဗမာမ်ား ႏုိးၾကားလာပီး ႏွလုံးသည္းပြတ္မ်ား ဆြဆြခုန္လာသည္ဟု ေမာင္ထင္က အမွတ္တရစကားဆုိခဲ့သည္။ ဤမွစပီး နစ္ေရွး၏ ပဲ့တင္သံကုိ ၾကားလုိက္ရသလုိ နာဇီ ဖက္ဆစ္စသည့္ လာေတာ့မည့္ လက်္ာစြန္း အမ်ိဳးသားေရးဝါဒၾကမ္းမ်ားကလဲ စီးပြားပ်က္ကပ္ႏွင့္ လယ္သမားသူပုန္ထခါနီး ႏုိင္ငံေရးေသေနေသာ ျမန္မာျပည္ကုိ အာဠာဝကေဆးထုိးလုိက္သျဖင့္ ေရွ ့ေလွ်ာက္ တုိင္းေရးျပည္ေရးမွာ ဆူပြက္လာေတာ့သည္။

ထုိ႔ေနာက္ အားလုံးသိသည့္အတုိင္း ကမၻာစစ္အမွီျပဳ၍ ဗမာပုိင္စစ္တပ္ဖြဲ႔ကာ လြတ္လပ္ေရးလမ္းစေပၚေရာက္ခဲ့သည္။

သခင္ဘေသာင္းမွာ တုိ႔ဗမာတုိ႔၏ ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္ေသာ္ျငား မစၥတာေမာင္မွုိင္းကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံေရးဝါရင့္ မ်ိဳးခ်စ္သတင္းစာဆရာ ပညာရွင္ၾကီး သခင္ဘြဲ႔ခံခ်ိန္မွစပီး အစည္းအ႐ုံးသိကၡာပုိၾကီးလာသည္။ ေအာင္ဆန္း၊ ဗဟိန္း၊ သန္းထြန္း၊ စုိးစသည့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းႏွင့္ ျပင္ပက လက္ဝဲယိမ္းလူငယ္ေတြ ဝင္လာခ်ိန္တြင္ ကုလားမုန္းတုိ႔ဗမာဝါဒမွသည္ ဘုံဝါဒလမ္းေၾကာင္းေပၚတက္လာသည္။ မွုိင္းဋီကာႏွင့္ နဂါးနီစာအုပ္ေလးမ်ားက စစ္ပီးေခတ္မွ ယေန႔ထိ ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကုိ (လက္ဝဲသံေပ်ာ့သြားသည္မွအပ) ႐ုိက္ခတ္ဆဲျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖာနီဗယ္ ေရးဖူးသလုိ ျမန္မာလက္ဝဲသမားဟူသည္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီမ်ားသာျဖစ္သည္။ ကုိယ္ေတာ္မွုိင္းတြင္ ပေဒသရာဇ္အစြဲမေပ်ာက္သကဲ့သုိ႔ ဂႏၶီစိန္ဟု တြင္ခဲ့ေသာ သခင္ဗစိန္မွ ဖက္ဆစ္နာဇီကုိ အားက်သည့္ စကားေတြေျပာလာပီး ဂ်ပန္ႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္လုိလားလာခဲ့သည္။

လူၾကီးလူငယ္ ပညာမဲ့ ပညာတတ္ လက်္ာ လက္ဝဲပဋိပကၡမွာ အေပၚယံပုဂၢိဳလ္ေရးျပႆနာမွ အစျပဳပီး အသင္းႏွစ္ျခမ္းကြဲခဲ့ရသည္။ လက်္ာျခမ္း ဗစိန္-ထြန္းအုပ္ဂုိဏ္းမွာ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဗေမာ္-ေအာင္ဆန္း ႏုိင္ငံေရးသဟာယကုိ မယွဥ္ႏုိင္သျဖင့္ (တပ္ထဲတြင္ေတာ့ သူတုိ႔တပည့္ ဗုိလ္ေနဝင္းက တစင္ေထာင္ႏုိင္လာသည္) မဟာမိတ္အဝင္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ လူသတ္မွုႏွင့္တရားစြဲဖုိ႔ နယ္ခ်ဲ႔အၾကံအစည္ကုိ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ သခင္ထြန္းအုပ္က သက္ေသခံေပးသည္ထိ အ႐ုပ္ဆုိးခဲ့ရသည္။ ဆင္းမလားျပန္ ဆာေပၚထြန္း၏ အဂၤလိပ္ႏွင့္ အလြမ္းသင့္သည့္ အစုိးရႏွင့္ ဘုရင္ခံခန္႔လႊတ္ေတာ္တြင္လဲ သခင္ထြန္းအုပ္တုိ႔တသုိက္ပါခဲ့ၾကသည္ (သခင္ထြန္းအုပ္ႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အကုိ ဦးေအာင္သန္းမွာ မယားညီအကုိတည္း)။ ေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအစုိးရတြင္ ပါလာသည့္ သခင္ဗစိန္မွာကား ဆရာမွုိင္းၾကီး စာခ်ိဳးအတုိင္း ဂြကလိန္လုပ္ေလရာ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ပီးေနာက္ ဂဠဳန္ေစာ-ေဒါက္တာဗေမာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ ေစာ-စိန္-ေမာ္ဂုိဏ္းဖြဲ႔ရာမွ ႏုိင္ငံေရးေသသြားေတာ့သည္။ တဖက္က မိႈင္း-ေအာင္ဆန္းဂုိဏ္းမွာလဲ ထပ္ဆင့္ထပ္ဆင့္အကြဲအျပဲမ်ား စစ္ပြဲ အာဏာလုပြဲ ႏုိင္ငံေရးဖိႏွိပ္မွုမ်ားျဖင့္ လက္ဝဲမ်ိဳးခ်စ္လမ္းေၾကာင္းကုိ အေတာ္ကြ်ံသြားရာ ၁၉၈၈မွ ယခုထိ ျပန္႐ုန္းလုိ႔ မရျပန္ေသး။

“အလုိ....သမုိင္းကုိ စစ္လုိက္ရင္ျဖင့္
တုိ႔ဗမာသခင္ေတြရဲ့ အစဥ္အလာက
ခင္စရာ မင္စရာ ၾကင္စရာငဲ့ျပင္
အင္စရာ ဟင္စရာ ျပင္စရာေတြကလဲ မနည္းပါဘု
ကြဲၾက ျပဲၾက ဆဲၾက ခဲၾကသနဲ႔
ရဲၾက ၾကဲၾက သဲၾက မဲၾကတာလဲရွိ၊
ခြဲၾက ခ်ဲၾက၊ ဆြဲၾက လြဲၾက ရွိပါသဗ်
ေၾသာ္... အဖြဲ႔အစည္းသဘာဝေပပေနာ”

ဒဂုန္တာရာ-တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးဘြဲ႔ မဟာကဗ်ာေလးခ်ိဳးၾကီး (မုိးေဝ၊ ၁၉၈၆)


ဒီပဲယင္းအဓိက႐ုဏ္းအဓိကတရားလုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မတရားေထာင္ခ်ခံရမွုကမလြတ္ေသးခ်ိန္၊ ေရြးေကာက္ပြဲအမည္ခံ ဒီမုိကေရစီသင္းကြပ္ပြဲေတာေျခာက္သံေတြ ညံေနခုိက္ ျပန္စဥ္းစားလွ်င္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မွုိင္းကုိ တုတ္ႏွင့္႐ုိက္သည့္ ပုသိမ္က သခင္အမည္ခံ ဘုန္းၾကီးလူထြက္ကုိ သတိရသည္။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး ၂ ျခမ္းမကြဲခင္ ေရႊတိဂုံဇရပ္တေဆာင္တြင္ ေနာက္ဆုံးေစ့စပ္ၾကစဥ္က စားပြဲေအာက္ ေသတၱာထဲတြင္ တုတ္ဓားလက္နက္ေတြ ဝွက္ထားတာ ကံၾကီးလြန္း၍ မည္သူမွ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ မျဖစ္လုိက္ဆုိသည့္ ေဒၚခင္ရီ့စာအုပ္ပါ အေၾကာင္းရပ္ေလးကုိလဲ ေအာက္ေမ့သည္။ ပါလီမန္ေခတ္က ပေဒသရာဇ္အသြင္ ဘုန္းၾကီးခဲ့သည့္ လယ္ေဝးသခင္ၾကည္ရွိန္လုိ လူသတ္ဘုရင္ ဖဆပလအမတ္မ်ား၏ မားဖီးယားႏုိင္ငံေရးေလာကကုိလဲ သတိရေသးသည္။ ယခုတေလာ လွ်ပ္တျပက္ဂ်ာနယ္ပါ ဒုႏုိင္ငံျခားေရးဝန္ၾကီးေဟာင္း စစ္အရာရွိေဟာင္းတေယာက္ ေရးသည့္ လြတ္လပ္ေရးမွတ္တမ္းေတြထဲက စစ္ဗုိလ္ၾကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သခင္ႏုိင္ငံေရးသမား၊ သခင္လက္ပါးေစမ်ားဘဝႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးနယ္ထဲ ဝင္လာပုံ၊ ထုိမွ လြတ္လပ္ေရးေနာက္ပုိင္း ႏုိင္ငံေရးအုပ္စုခ်င္း လက္နက္ကုိင္အျပဳတ္ျဖဳတ္ပြဲမ်ားတြင္ ႏုိင္မည့္ျမင္းစီးမိပီး စစ္ႏုိင္ငံေရးသမားၾကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကပုံကုိ ဖတ္ရင္း အရင္းစစ္ေတာ့ အားလုံးတုိ႔ဗမာေတြပဲ၊ ကမၻာမေၾကေအာင္ အညွိဳးၾကီးၾကတာ သခင္ရွုေမာင္တုိ႔ သခင္ၿဖိဳးတုပ္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာ အထက္တန္းစိတ္မေမြးႏုိင္ၾကလုိ႔ပါလားဟု သံေဝဂယူမိေတာ့သည္။
(၃)

၁၉၄၁ ဇန္နဝါရီတြင္ က်င္းပေသာ ဗမာျပည္လုံးဆုိင္ရာ ဗမာတုိင္းရင္းသားမ်ား ေျပးခုန္ကစားပြဲၾကီးတြင္ တုိ႔ကရင္လုိ႔ အားေပးသံကုိ တုိင္းရင္းသားေသြးခြဲစကားဟု စြပ္စြဲေသာ တုိ႔ဗမာအာေဘာ္ဟု ေျပာႏုိင္သည့္ စေန နဂါးနီဂ်ာနယ္ေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္ရင္း ဒီစကားမ်ိဳးေတြ ဒီကထဲက ေျပာတာကုိးဟု ျပံဳးမိေတာ့သည္။ တုိ႔ဗမာ တုိ႔ဗမာဆုိပီး တုိင္းျပည္တြင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏုိင္ငံေရးေသြးထုိးေပးခဲ့ျခင္းအက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ တျခားလူမ်ိဳးမ်ားကလဲ သီးျခားအမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာေဆာင္လာသည္ကုိ ျငဴစူသကဲ့သုိ႔ ရွိလွသည္။ တခါဖူးမွ မစုစည္းမိဖူးသည့္ ဒတ္ခ်္အိႏၵိယကြ်န္းစုမ်ားကုိ အင္ဒုိနီးရွားဟု စစ္ပီးေခတ္တြင္ ေပၚထြက္လာေစသည့္ ဆူကာႏုိလုိ အားထုတ္မွုမ်ိဳး၊ ဘုရင္ကုိးကြယ္မွု၊ ဘာသာေရး၊ ဘာသာစကားတူညီမွုကုိ အေျခခံေသာ ထုိင္းအမ်ိဳးသားေရး ေသြးသစ္ေလာင္းမွုမ်ိဳး ၿဗိတိသွ်ျမန္မာျပည္တြင္ မေပၚဖူးခဲ့ဘဲ စစ္ပီး တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ကံရာဇာငယ္ ဘုရားတည္နည္းႏွင့္ တုိင္းရင္းသားအေရးကုိ ေခြ်းသိပ္ေစ့စပ္ျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စစ္မီးမ်ားမွာ မ်ိဳးျဖဳတ္စစ္ပြဲဟု စြပ္စြဲခံရသည္ထိ ေတာက္ေလာင္ေနဆဲ။ တုိ႔ဗမာမ်ိဳးခ်စ္ဝါဒကုိ ေထာက္ခံသည့္ ျမန္မာမဟုတ္ေသာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား၊ တ႐ုတ္ကျပား တုိင္းရင္းသားသခင္မ်ား ရွိခဲ့ေသာ္ျငား စစ္အတြင္း ဘီအုိင္ေအရာဇဝတ္မွုမ်ားမွအစ ေသာင္းက်န္းမွုႏွိမ္နင္းေရးကာလ ကရင္ရွမ္းတုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ စစ္ေျမျပင္ဆက္ဆံေရး၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္းဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္အရ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား၊ တ႐ုတ္ပုိင္ စီးပြားေရးမ်ား ထိန္းခ်ဳပ္မွု၊ အတင္းအက်ပ္ျပန္ပုိ႔မွုမ်ားအလယ္ ရွိသမွ်တုိင္းရင္းသားအားလုံးကုိ နယ္ခ်ဲ႔လက္ပါးေစစာရင္းသြင္းကာ ဦးခ်ိဳးခ်င္သည့္ ျမန္မာစြဲဝါဒအဆုံး ႏုိင္ငံေတာ္ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္မွုမ်ားက တုိ႔ဗမာဝါဒကုိ ျမန္မာၾကီးစုိးေရးဝါဒအျဖစ္ နာမည္ဖ်က္ခဲ့သည္။

ျပည္ေထာင္စုဆုိသည္ထက္ စစ္ၾကီးပီးစ မဟာေဆြ၏ “မယ္တုိ႔ျပည္ေမာင္တုိ႔ျပည္”ဝတၳဳထဲက အမ်ိဳးသားဓနရွင္စစ္ႏုိင္ငံၾကီးပုံစံမ်ိဳးဘက္ ယခုေနျပည္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းက တာစူေနသည္။ သိဒၶိမေပါက္ဘဲ ဒိ႒ိေျမာက္ေနသူမ်ားက ယခုပင္ အဏုျမဴငန္းဖမ္းေနၾကေပပီတကား။

နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကိစၥေတြ၊ တုိင္းရင္းသားဆုိင္းဘုတ္တပ္ပါတီေတြႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးစစ္ေရး တိမ္ေတာင္ေတြ ထူေနျပန္ပီ။ ျမန္မာျပည္ဆုိသည္မွာ ျမန္မာ(ဗမာ)မ်ား၏ လက္နက္ႏုိင္ငံေလာ၊ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံ၏ ခြင့္တူညီမွ်ေသာ ျပည္ေထာင္စုေလာ။ တုိင္းျပည္အဝွန္းကုိ တုိ႔အိမ္တုိ႔ယာမွတ္ကာ လူတစုက ခ်ယ္လွယ္အျမတ္ထုတ္ေနမွုမ်ား ဘယ္အခ်ိန္ဆုံးမည္နည္း။ လူမ်ိဳးေရးဘာသာေရးမိႈင္းတုိက္၍ ႏုိင္ငံေရးလုပ္သည့္ ေခတ္စံနစ္ယဥ္ေက်းမွုေတြကုိ ျပည္ဖုံးကားခ်ၾကပါစုိ႔။