တမိုးေအာက္

ေတာေတာင္စိမ္းစိမ္းေတြအေပၚ ဝင္လုဆဲဆည္းဆာရဲ႕ ေနေရာင္က ျဖာက်ေနပါတယ္။ စိမ္းလြင္တဲ့ သစ္ရြက္ေနာက္ခံေတြမွာ ဝါဆိုပန္းလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ပန္းဝါဝါေတြက ဆည္းဆာေနေရာင္ေအာက္မွာ ဝင္းလို႔၊ ဝါလုိ႔။ မိုးေရစက္ေတြကလည္း အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြမွာ တြဲလဲခိုလို႔၊ ေတာင္ေျခေအာက္မွာေတာ့ စပါးခင္းေတြ၊ ေတာေတာင္၊ ကုန္း၊ က်င္း၊ ထူတဲ့အတြက္ လယ္ကြက္ေတြက တေမွ်ာ္တေခၚေတာ့ မရွိဘူး။ ေျမနီနီ ထြန္ေရးေၾကာင္းထဲမွာ စပါးပင္ေတြကေတာ့ ယိမ္းထုိးလို႔ေနတယ္။

ဆည္းဆာရဲ႕ သိပ္သည္းတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈက ပတ္ဝန္းက်င္ကို လႊမ္းၿခံဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနလံုးၾကီးက မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း ေအာက္ေျခကို ေရာက္ေနၿပီ။ အေဝးကေတာေတာင္ေတြေပၚ ဆည္းဆာရိပ္မႈိင္းမႈိင္းက လႈိက္တက္လာတယ္။ မုိးလယ္ေအးေအးထဲမွာ ေျမသင္းနံ႔ေတြ၊ ေတာနံ႔ေတာင္နံ႔ေတြ ေမႊးထံုေနတာေပါ့။ ဒုကၡသည္တဲစခန္းေလးတဝိုက္မွာ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးဖြယ္၊ မႈံျပာျပာဆည္းဆာအလွက ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ေနာက္က်ိ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ စိတ္ကို တဒဂၤ ၾကည္လင္ေစတာ အမွန္ပဲ။ ဒီလုိ႐ႈခင္းေတြကို အေညာင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ရင္း မ႐ိုးႏုိင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး၊ ေနာက္ေန႔ေတြအတြက္ အားသစ္ေတြေမြးရင္း တဲစခန္းေလးေတြဆီ ျပန္ခဲ့ရတာ ညေနတိုင္းပါပဲ။

တဲအိမ္ေလးထဲ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ VOA, BBC, DVB, RFA သတင္းေတြ နားေထာင္ဖုိ႔ ေရဒီယိုဖြင့္ၾကၿပီ။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေရဒီယိုကလုိင္း မမိတတ္တဲ့အခါေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ေရဒီယိုက်ေတာ့လည္း လက္နဲ႔ကိုင္ထားမွ လုိင္းမိတယ္။ က်မတုိ႔ရဲ႕ ေရဒီယိုေလးကေတာ့ ေဟာင္းလာလုိ႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔စဥ္မျပတ္ ဖြင့္လုိ႔လား မသိဘူး၊ တုိးလိုက္က်ယ္လုိက္နဲ႔ သိပ္ၿပီး အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ဧရိယာတုိင္ကလည္း က်ဳိးေနၿပီ။ ဖြင့္ခါနီးမွ က်ဳိးေနတဲ့ ဧရိယာတိုင္ေလးနဲ႔ ေရဒီယိုကို ခ်ိတ္ထားရတယ္။ လက္နဲ႔မ်ား ကိုင္ထားရင္ေတာ့ အသံက ဇိမ္ဇိမ္ျမည္လို႔။ ၾကည္လုိ႔လင္လုိ႔။ ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ေျပာရတယ္။ က်မတို႔ ေရဒီယိုက လက္ၾကိဳက္ေနၿပီလုိ႔။ က်မတုိ႔ ဇနီး၊ ခင္ပြန္း တေယာက္တလွည့္ ေရဒီယိုကိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾကတာေပါ့။ မသိရင္ ကေလးကို လူၾကီးက ဒဏ္ေပးထားတဲ့အတိုင္း။ ထူးျခားတဲ့ သတင္းေတြဆိုရင္ မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲ လုိက္ေရးရတယ္။

၂၉ ရက္ ၅ လ ၂ဝ၁ဝ ရက္ေန႔မွာ ပါတဲ့ ေရဒီယိုသတင္းမွာ ႁပြန္တန္ဆာၿမိဳ႕နယ္ေလးမွာ ႂကြက္ေထာင္တဲ့ ၁၅ ႏွစ္သား ကေလးငယ္ကို မီးရထားသံလမ္းေစာင့္ စစ္သား ၃ ေယာက္က စစ္ထဲဝင္ရမယ္။ မဝင္ရင္ ျပန္မလႊတ္ဘူးလို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ ကေလးငယ္က “စစ္ထဲမဝင္ႏုိင္ဘူး၊ ၾကိဳက္တာလုပ္” ဆိုေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ ေသဆံုးသြားတဲ့ ေမာင္တင္မင္းႏိုင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေက်ာ္ဝင္းေအာင္က ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔သြားလို႔ စကားေတာင္ မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အရြယ္မေရာက္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို စစ္တပ္ထဲ အတင္းအဓမၼ ထည့္ေနၾကတဲ့ စစ္အာဏာရွင္က တေန႔တျခား ဆိုးရြားလာတယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးစစ္သားအျဖစ္နဲ႔ စစ္တပ္ထဲဝင္ခဲ့ရၿပီး စစ္တပ္က ေျပးလာတဲ့ စစ္သားေလးေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ဘဝေတြကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ၊ သူတို႔ေတြက ေတာသူေတာင္သား၊ လယ္သမားသားသမီး ဘဝကေန လာၾကတာမို႔ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ သူတို႔ဘဝေတြ ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သဘာဝကို ျပဳျပင္ဖန္တီးႏိုင္ၾကတယ္။ အခုလုိ မိုးဦးက်မွာ သူတို႔ေတြ ရွာေဖြလာတဲ့ သစ္သီးသစ္ဥ၊ မွ်စ္၊ မႈိေတြကို က်န္တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြက ျပန္ဝယ္ၿပီး စားရတယ္။ ေတာတိုးရတာ လြယ္တဲ့အလုပ္မွ မဟုတ္တာ။ ေတာထဲေရာက္ေအာင္ ၄ နာရီ ၾကာသြားရတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ေရာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ မသိရင္ေမာၿပီး ျပန္လာ႐ံုပဲ။ ဒီလိုေတာတိုးႏုိင္တဲ့ အလုပ္က ေတာ္႐ံုလူ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။

စစ္သည္ေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔ဆုိတဲ့ တဲအိမ္အစုေလးမွာ ကေလးစစ္သားအျဖစ္ အတင္းအဓမၼ စုေဆာင္းခံရတဲ့ စစ္သားေလးက သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ကေလးစစ္သားဘဝကို ေျပာျပေတာ့ က်မတို႔မွာ စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔။ ျမန္မာျပည္တြင္းက အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးစစ္သားေတြ၊ ကေလးေတြကို စာနာသနားမိရတယ္။ မိဘခ်င္းလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ အပူတကာ့ အပူထဲမွာ သားသမီးအပူက အဆိုးဆံုးမဟုတ္လား။ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုဘဝေတြကို စစ္သားစုေဆာင္းေရးနဲ႔ စစ္ေျမျပင္ အခက္အခဲေတြနဲ႔ လဲခဲ့ၾကရတယ္။ မိဘရင္ခြင္ေအာက္က လူမမယ္ကေလးဘဝကို ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေသျခင္းတရားေတြနဲ႔ လဲခဲ့ၾကရတယ္။ ဖုိးေက်ာ္လုိ႔ေခၚတဲ့ စစ္သားေဟာင္းေလးက အခုလို ေျပာျပတယ္။

“က်ေနာ့္အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွာ စစ္တပ္က ခြင့္လြန္ၿပီးျပန္လာတဲ့ စစ္သားရြာေရာက္လာတယ္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တရြာတည္းသားပဲ။ ေျမာင္းျမက သူ႔မိခင္တပ္ရင္းတဲ့။ က်ေနာ့္ကိုရန္ကုန္မွာ အလုပ္ေကာင္းတယ္ လုိက္မလားလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ရြာမွာ လယ္လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္က ရန္ကုန္ကို ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ရရင္ က်ေနာ့္မိသားစု ေကာင္းစားမယ္လို႔ ထင္တာေပါ့။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ရမယ္ထင္ၿပီး လိုက္သြားတာ။ ေျမာင္းျမက သူ႔မိခင္တပ္ရင္းမွာ က်ေနာ့္ကို ၃ ၃ ညသိပ္ၿပီး ပုသိမ္စုေဆာင္းေရးတပ္ကို ပို႔လိုက္တယ္ ပုသိမ္ေရာက္ၿပီး ၄ လၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကို ေဆးစစ္တယ္။ ေဆးေအာင္လုိ႔ တိုင္းဗဟိုေလ့က်င့္ေရးတပ္မွာ သင္တန္း ၄ လခြဲတက္ၿပီး သင္တန္းဆင္းေတာ့ မိခင္တပ္ရင္း တိုက္ၾကီးမွာ ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ့ကမွ စြယ္ေတာ္မွာ လံုၿခံဳေရးယူရတယ္။

စြယ္ေတာ္လံုၿခံဳေရးမွာ စည္းသံုးစည္းရွိတယ္။ အတြင္းစည္း၊ အလယ္စည္း၊ အျပင္စည္းဆိုၿပီး လံုၿခံဳေရးထားေစာင့္ရတယ္။ အဲဒီ့ၾကားထဲက ကမၻာေအးေစတီမွာ ဗုံးကြဲတဲ့ကိစၥနဲ႔ လံုၿခဳံေရးကာလၿပီးေတာ့ အျမင္ကပ္ပုဒ္မနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို အျပစ္ေပးတယ္။ ေလထီးတပ္ကေန ေျခလ်င္တပ္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ ေျခလ်င္ေရွ႕တန္းကာလ စစ္ဆင္ေရး ၃ ေခါက္ ထြက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဘားအံဘက္ကို ေရွာင္ေျပးခဲ့တယ္။

ကေလးငယ္ေတြက စစ္တပ္ထဲကို မေရာက္သင့္ဘဲ ေရာက္ရတာ။ စစ္တပ္ထဲမွာ ကေလးေတြကို စီနီယာက်တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး တန္းတူအလုပ္လုပ္ရမယ့္ ေနရာမွာ ပိုၿပီး အလုပ္ခုိင္းတယ္။ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အစဥ္အလာအရ ႐ိုး႐ိုးစစ္သားက လခ ပံုမွန္ ၆၅ဝ က်ပ္ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔လက္ထဲ ၁၅ဝ ပဲ ရတယ္။ မိခင္နဲ႔ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ အားကစားေၾကး၊ ဆုေၾကးေငြအတြက္ လစဥ္ ၁ဝဝ အျဖတ္ခံရေသးတယ္။ ရိကၡာက်ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔က လူပ်ဳိေတြဆိုေတာ့ ဖိုၾကီးကို အပ္ရတယ္။ ႐ိုက္တာႏွက္တာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ မိခင္တပ္ရင္းက ထုတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြ ထပ္ပိုၿပီး ၾကပ္မတ္ထားတာ ရွိတယ္။ သူတို႔ေျပာတာ နားေထာင္ရမယ္။ နားမေထာင္ရင္ ႏွိပ္စက္ေသးတာ။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးစစ္သားေတြမွာ ငါတုိ႔ကိုသူတုိ႔ေတြ ဘယ္အခ်ိန္႐ိုက္မလဲ၊ ႏွိပ္စက္မလဲဆိုၿပီး တထိတ္ထိတ္ေနရတာ။ မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ အိပ္ယာဝင္ရတဲ့ ဘဝမ်ဳိးကေန က်ေနာ္တို႔ တသက္လံုး လြတ္ခ်င္တယ္။ ေနာင္လ၊ ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို မသိဘဲ တထိတ္ထိတ္ ေနရတဲ့ဘဝက လြတ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။

ခြင့္ရက္လြန္တဲ့ စစ္သားက သူရဲ႕အျပစ္အတြက္ က်ေနာ့္ဘဝကိုရင္းၿပီး ဓားစာခံလုပ္သြားတယ္။ အဲဒီ့လူနဲ႔ က်ေနာ္ ထပ္မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ကေလးစစ္သားေတြကို အမ်ားဆံုးေခၚတာ ဘူတာကားဂိတ္ေတြမွာ လည္လည္ဝယ္ဝယ္မရွိတဲ့ ကေလးေတြကို အမႈေတြေျပာၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ေခၚတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ လူၾကီးကေျခာက္ရင္ ေၾကာက္တာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး စစ္ယူနီေဖာင္းနဲ႔လူက မင္းကို ဖမ္းမယ္ဘာမယ္ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ က်ေနာ့္ထက္ငယ္တဲ့ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ ကေလးစစ္သားေတြအထိ ျမင္ဖူးတယ္။ တပ္ရင္းေရာက္လာေတာ့ အရာရွိေတြက သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ ခုိင္းတယ္။ ေရွ႕တန္းလႊတ္ရေအာင္ကလည္း ေသနတ္က အရပ္နဲ႔ မလြတ္ဘူး။ က်ေနာ္ေတာင္ ေရွ႕တန္းေရာက္လုိ႔ ေသနတ္လြယ္ထားရင္ တရြတ္တိုက္ေနတယ္။

ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ စစ္တပ္က ေျပးၾကတာ မ်ားတယ္။ ေရွ႕တန္းတေခါက္ဝင္လာရင္ တညတည ေျပးၾကတာ ၁ဝ ေယာက္၊ ၁၅ ေယာက္ ရွိတယ္။ တပ္ရင္းတရင္းမွာ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ စစ္သား ၇ဝဝ ရွိရမယ္။ ဒါေပမဲ့ မရွိေတာ့ဘူး၊ ၂ဝဝ-၂ဝဝ ေက်ာ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ တပ္ရင္းမႉး လာစစ္တာေတာ့ ရွိတယ္။ လူအင္အား ဘယ္ေလာက္ရွိလဲေပါ့။ ဒီလုိဆိုရင္ တျခားတပ္ရင္းကေန လူရွာရတယ္။ ငွားရတယ္။ ေျပးတဲ့ စစ္သားေတြမိရင္ မိမိခ်င္း ထု႐ိုက္ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ အခ်ဳပ္ခ်လိုက္တယ္။

ကိုယ့္တပ္ရင္းကို စစ္မယ္ဆိုရင္ တျခားတပ္ရင္းက လူေတြနဲ႔ လူစားထိုးရတယ္။ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ စစ္သားရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္နံပါတ္နဲ႔ အသက္ကို လူငွားက အလြတ္က်က္ထားရတယ္။ တပ္မမႉးက လူစစ္မယ္ဆို ၾကိဳတင္အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္။ လူရွာခ်ိန္ရတာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ သူ႔တပ္ရင္းစစ္ရင္ ကိုယ့္တပ္ရင္းက သြားၿပီး လူစားဝင္၊ ကိုယ့္တပ္ရင္းကို စစ္ရင္ သူ႔တပ္ရင္းက လူစားဝင္ေပးနဲ႔ အဆင့္ဆင့္လိမ္ၾကတာေပါ့။

အရာရွိတေယာက္ကို ရဲေဘာ္တေယာက္ ေပးရတယ္။ ထမင္းခ်က္၊ ေစ်းသြား၊ ဆြဲျခင္းကိုင္လုပ္ေပးရတယ္။ အရာရွိကေတာ္ရဲ႕ အတြင္းခံကအစ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးရတယ္။ ဒီလိုလုပ္ေပးရတာေတာင္ မ်က္ႏွာေကာင္းမရဘူး။ အဆင့္အတန္းခြဲၿပီး ဆက္ဆံခံရတယ္။ ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ DSA ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ ဗိုလ္ေတြက ပိုၿပီး အဆင့္အတန္းခြဲတယ္။ အျခားအဆင့္ကေန အရာရွိျဖစ္လာတဲ့သူေတြက ရဲေဘာ္ေတြအေပၚ စာနာမႈေပးတယ္။

ကေလးစစ္သားေတြတင္ မဟုတ္ဘူး။ စစ္တပ္မွာ စစ္မႈထမ္း ၃ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ခြင့္တင္တာမေပးဘူး။ ျပန္ခြင့္မေပးလို႔ မိဘနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မ်ားလာတယ္။ စစ္သားတေယာက္ရဲ႕ ဘဝက ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ သူမ်ား စိတ္ေနရတာ။ သူတုိ႔ ေသဆိုေသ၊ ရွင္ဆိုရွင္၊ သူတို႔ေကၽြးသေလာက္ပဲ စားရတယ္။ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာျပင္မွာ က်ေနာ္တို႔လို ကေလးစစ္သားေတြ မိဘနဲ႔အတူ မေနရဘဲ ေသနတ္သံ၊ အေျမႇာက္သံ၊ ဗံုးသံေတြၾကားမွာ ေၾကာက္လန္႔ေနရတာ။ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနရတာ။ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာျပင္မွာက အထက္အရာရွိကို ေငြေၾကးမေပးႏိုင္သူေတြ၊ အရာရွိကေတာ္ ခိုင္းတာကို က်ဳိးႏြံေအာင္ လုပ္မေပးတာဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အပို႔ခံရတဲ့သူေတြ။ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မရွိၾကပါဘူး။

စစ္တပ္က ျပည္သူေတြအေပၚ မတရားခိုင္းေစေတာ့ ေဒသခံေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ယူနီေဖာင္းဝတ္နဲ႔ ျမင္ရင္ဘဲ မုန္းေနၾကၿပီ။ ကြယ္ရာမွာ ဗမာသူပုန္လို႔ အေခၚခံရတယ္။ ေရႊက်င္၊ ေက်ာက္ၾကီးဘက္ ေရွ႕တန္း ခ.လ.ရ ၇၆ဝ မွာတည္းၿပီး အနီးအနားရြာေတြကို ေပၚတာဆဲြတယ္။ အသက္ၾကီးတဲ့ မိန္းမၾကီးေတြ၊ အပ်ဳိဖ်န္းေတြကအစ ေပၚတာဆြဲတာပဲ။ အဝတ္အစားလည္း သူတို႔မွာ အပိုမပါၾကပါဘူး။ မိုးတြင္းၾကီး ေပၚတာဆြဲတာ ၃ ည ၃ ရက္ သြားရတဲ့ခရီး၊ ၁၉၉၇ မွာေပါ့။ ဗံုးေတြ၊ က်ည္ဆံေသတၱာ၊ အေျမာက္ေတြ သူတုိ႔ သယ္ရတယ္။ ရိကၡာေတြ သယ္ရတယ္။ အဝတ္အစား အပိုမပါတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို အဝတ္အစားေပးၿပီး အႏုိင္က်င့္ေစာ္ကားၾကတယ္။ ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲ ခ်မ္းလုိ႔ တုန္ေနတဲ့၊ စားစရာမေပးလို႔ ဆာေလာင္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြအဖို႔ သူတို႔ျပဳသမွ် ႏုရေတာ့တာ။ ဒီလုိ အဓမၼအႏုိင္က်င့္ေစာ္ကားခံရလို႔ တုိင္ခြင့္မရွိဘူး။ တုိင္ခဲ့ရင္လည္း သူတို႔အေရးမယူပါဘူး။ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းဝင္လာရင္ ေဒသခံေတြ အၿမဲေပၚတာဆြဲခံရတယ္။ ေပၚတာဆြဲခံရသူေတြက လုိက္ပို႔ရတဲ့ ခရီးဆံုးသြားရင္ သူတုိ႔ဘာသာ ျပန္ရတယ္။ စစ္တပ္က သူတို႔ကို ဘာမွအကာအကြယ္မေပးဘူး။ ေစာ္ကားလႊတ္လုိက္တာပဲ ရွိတယ္။

မိုးၾကီးလို႔ ေတာေတာင္ေတြက ရႊံ႕ႏြံေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတတ္တယ္။ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးနဲ႔ ေပၚတာလိုက္ရသူေတြ ေခ်ာ္လဲျပဳတ္က်လုိ႔ နာက်င္ေနလည္း ထမ္းရတာပဲ။ ထြက္ေျပးရင္ ပစ္သတ္မယ္လို႔ ပစ္မိန္႔ထုတ္ထားတယ္။ အဖ်ားတက္ေနလည္း ထမ္းရတာပဲ။ ဒီျမင္ကြင္းေတြက က်ေနာ့္ရင္ကို ဆို႔နင့္ေစတယ္။ က်ေနာ္က ေတာင္သူလယ္သမား မိဘေတြက ေမြးဖြားခဲ့တာ။ က်ေနာ္တို႔ ေတာသူေတာင္သားဆိုတာ အေျခခံစိတ္ကိုက ႐ိုက်ဳိးေနၾကတယ္။ ေရာင့္ရဲတယ္။ ေလာဘမရွိဘူး။ ဒီလုိမ်ဳိး ေတာသူေတာင္သား ေဒသခံေတြကို ႐ိုင္းပ်ေစာ္ကား အႏိုင္က်င့္ေနတာျမင္ေတာ့ စစ္တပ္ထဲမွာ က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္လိုပဲ က်န္တဲ့လူေတြလည္း မေနခ်င္ၾကဘူးဆိုတာ သိတယ္။ မေသထမင္း၊ မေသဟင္းစားၿပီး က်ေနာ္တို႔ စစ္တိုက္ေနရတယ္။

ေျပာေတာ့ ျပည္သူလူထုအတြက္တဲ့။ တကယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္ေတြ႔ပဲ။ ကေလးစစ္သားေတြကို အတင္းအဓမၼ လိမ္လည္ေခၚ၊ ေရာင္းစားလုိ႔ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။ ျပည္သူလူထုဘဝမွာ လံုၿခံဳမႈမရွိဘူး။ ကေလးစစ္သားဆိုတာ စစ္တပ္ထဲ မေရာက္သင့္ဘဲ ေရာက္ရတာ။ စစ္တပ္က သူတို႔ သီးသန္႔လႊတ္ထားတဲ့ သူေတြ ရွိတယ္။ ကေလးတေယာက္ကို စစ္တပ္ထဲေခၚလာႏိုင္ရင္ သူတို႔အတြက္ ဆန္ တတင္းခြဲတအိတ္နဲ႔ ေငြ ၂ ေသာင္း ရတယ္။ ငတ္ျပတ္ရွားပါးေနတဲ့ စစ္သားေတြအတြက္ သူတို႔ ခဏတာ အဆင္ေျပဖုိ႔ ကေလးေတြနဲ႔ ဓားစာခံလုပ္တာ။ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တဲ့ အလုပ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဒီလိုလူေတြနဲ႔ တမိုးေအာက္မွာ အတူမေနႏိုင္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဘားအံကေန ထြက္ေျပးလာတယ္။ ျမဝတီကေန မဲေဆာက္ကို ေသာင္ရင္းျမစ္ကူးလာတယ္။ မဲေဆာက္မွာလည္း ထုိင္းရဲက ဖမ္းၿပီး က်ေနာ့္ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔မွာစိုးလို႔ ဒုကၡသည္စခန္းထဲ ဝင္လာရတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ အေနအစား ဆင္းရဲေပမယ့္ က်ေနာ့္တဝမ္းတခါးအတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ က်ေနာ္ ဒုကၡေပးဖို႔ မလုိေတာ့ဘူး။ အမိန္႔ေပးလို႔ လုပ္ရတာပါဆိုတဲ့ ဆင္ေျခလည္း က်ေနာ္ ေပးစရာမလုိေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္ဘဝကို ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ေတာတိုးၿပီး ရပ္တည္တယ္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ရိကၡာအေနနဲ႔ ဆန္၊ ဆီ၊ မီးေသြးပဲ ရတာ။ ဟင္းစားဖိုး မရွိဘူး။ စားစရာဟင္းအတြက္ က်ေနာ္ ေတာတိုးတယ္။ မိုးဦးက်ဆို တပင္တိုင္မွ်စ္က ေျမၾကီးထဲမွာ ဥေနတဲ့အခ်ိန္ စားလို႔ ပိုခ်ဳိတယ္။ အရသာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေျမၾကီးအေပၚ ထြက္သြားရင္ ေလသလပ္လို႔ စားမေကာင္းဘူး၊ လူၾကိဳက္နည္းတယ္။ ေျမဝါးမွ်စ္က လူၾကိဳက္မ်ားတယ္။ ေၾကာ္စားရင္ အရသာရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဒၚလည္း ခဏခဏ လာဝယ္တာမို႔လား။ ဝါးပိုးမွ်စ္က လူၾကိဳက္နည္းတယ္။ ငွက္ဖ်ားအခံရွိရင္ စားလို႔မရဘူး။ မွ်စ္ခ်ဥ္ပဲ အသံုးမ်ားတယ္။ ဝါးပိုးမွ်စ္ခ်ဥ္က အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဒီေဒသမွာ အသီးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဒညင္းသီး၊ ကနစိုးသီး၊ ေတာၾကက္ေမာက္ အခ်ဥ္သီး၊ သစ္တိုသီး၊ ေတာေမာင္းဂြတ္ အခ်ဥ္သီး၊ ဆီျဖဴသီး ရတယ္။

အရြက္ထဲမွာ ကင္ပြန္းရြက္၊ ဆူးပူးရြက္၊ ဆူးပုတ္ၾကီး၊ ဝါးေရာင္းခ်ဥ္ရြက္က ခ်ဥ္ေပါင္အရသာနဲ႔ တူတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြမွာေပါက္တဲ့ ေက်ာက္ခ်ဥ္ေပါင္၊ ဋေကာက္ညႊန္႔၊ ကတက္ရြက္ ရွိတယ္။ ေတာထဲမွာ မွ်စ္ခ်ိန္ဆိုရင္ မွ်စ္ရွာၾကတယ္။ မွ်စ္က မုိးဦးမွာ တူးရတယ္။ ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ မွ်စ္ခ်ဳိး႐ံုပဲ။ မိုးတၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္ ရြာတဲ့အခ်ိန္ မွ်စ္က မထြက္ေသးေတာ့ တူးယူရတယ္။ မွ်စ္ေတြက ေျမဝါး၊ တပင္တိုင္၊ ဝါးပိုးမွ်စ္ေတြ။ ေျမဝါးမွ်စ္က ေပါတယ္။ တပင္တုိင္မွ်စ္က အေဝးၾကီးမွာ တူးရတယ္။ ေတာင္ ၂ လံုးေလာက္ ေက်ာ္ရတယ္။ ေျမဝါးက အေပၚတက္မွ ခ်ဳိးလို႔ရတယ္။ အစို႔တက္လာမွ ခ်ဳိးရတာ။

မွ်စ္က ေစ်းမေကာင္းဘူး။ မိႈက မ်က္မ်က္သက္သက္ ေစ်းဖိုးေလးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မွ်စ္ထက္ မိႈရွာရတာကို က်ေနာ္ ေပ်ာ္တယ္။ စကားပံုလည္း ရွိတယ္မို႔လား အေဒၚရဲ႕။ မႈိေတြ႔တဲ့ အတုိင္းဆိုတာ တကယ္အဟုတ္ပဲ။ မႈိက်င္းမ်ားေတြ႔ရင္ ေပ်ာ္ရတဲ့ အေပ်ာ္က ဘာနဲ႔မွ မတူဘူး။ တခါတေလ ရြာက အေမနဲ႔ အေဖ့ကို မႈိရွာရင္း သတိရတယ္။ ကေလးစစ္သားျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ဘဝကို အေမနဲ႔ အေဖက “ေျမမာကို ေခါင္းထုိးပြင့္ရတဲ့ မႈိ” တဲ့။ သဘာဝနဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ အေမနဲ႔ အေဖ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္ အခုလို ရပ္တည္ႏိုင္တာ အေဒၚရဲ႕။

မႈိရွိတယ္မရွိဘူးဆိုတာ သိႏိုင္ဖုိ႔က ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔ ဆိုင္တယ္။ မိုးၿခိမ္းတယ္။ လွ်ပ္စီးလက္တယ္။ ညဘက္မွာ ပူအိုက္တယ္ဆိုရင္ မႈိထြက္တတ္တယ္။ သာမန္ညေတြထက္ ပူအိုက္တယ္ဆိုရင္လည္း မႈိထြက္တတ္တယ္။ စခန္းထဲကေန အေတာ္ေဝးေဝး ေတာနက္ထဲအထိ မႈိသြားရွာရတယ္။ ျခရွိႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ မႈိထြက္တတ္တယ္။ မိႈက ျခကေန ပတ္သက္ၿပီးမွ ထြက္တာ။ ဖက္စို႔မႈိက ၆ လပိုင္းမွ ထြက္တယ္။ မိုးတၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္က်ရင္ ထြက္ၿပီ။ ထြက္တဲ့ရက္က ၆ လပိုင္း ၂ဝ ရက္ေက်ာ္မွ ထြက္တယ္။ ျခေတာင္ပို႔ရွိတဲ့ ေနရာမွာ အစုလုိက္ အစုလုိက္ေလးေတြ။ မႈိကို ဓားဦးခၽြန္၊ တူရြင္းျပားနဲ႔ ထိုးကေလာ္ရတယ္။ ေတာင္ပို႔ေတြမွာ ထြက္တာေပါ့။

ေတာင္ပို႔မႈိက ၈ လပိုင္း ၂၂၊ ၂၅၊ ၂၇ ရက္မွာ ထြက္တတ္တယ္။ ဒီႏွစ္ဒီရက္ထြက္ရင္ ေနာက္ႏွစ္လည္း အဲဒီရက္မွာပဲ ထြက္တတ္တယ္။ ျခအံုေပါက္ေအာင္တူးရင္ ေနာက္ႏွစ္ မႈိမထြက္ေတာ့ဘူး။ မွတ္မိတဲ့ ေတာင္ပို႔ေတြကို သူမ်ားက နက္နက္တူးသြားရင္လည္း မႈိမထြက္ေတာ့ဘူး။ မႈိထြက္ကာစမွ တူးရတယ္။ ပြင့္တဲ့အထိ ေစာင့္လုိ႔မရဘူး။ ေတာင္ပို႔မႈိက စားလို႔ ပိုေကာင္းတယ္။ ရွားလည္း ရွားတယ္။ သူ႔အခ်ိန္ေရာက္မွ သူထြက္တယ္။ တႏွစ္မွာ တခါပဲ ထြက္တယ္။ တခါမႈိထြက္ၿပီးရင္ ထပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။ ဖက္စို႔မႈိက တႏွစ္မွာ ၃ ခါ ထြက္တယ္။ ၆ လ - ၇ လပိုင္းအတြင္းမွာ ၃ ခါ ထြက္တယ္။

ဝါးမႈိလည္း ရွိတယ္။ ဝါးမႈိက ဝါး႐ံုေသၿပီး ၄-၅-၆ ႏွစ္၊ ေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ေနရာမွာ ေပါက္တာ။ တႏွစ္ျခား အမ်ားၾကီး ထြက္တတ္တယ္။ ဒီႏွစ္မွာ နည္းရင္ ေနာက္ႏွစ္မွာ မ်ားတယ္။ ေနာက္ၾကံဳမွ အေဒၚ့ကို ထပ္ေျပာျပမယ္။ ေတာထဲက အေတြ႔အၾကံဳေတြအေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာင္းေပါ့။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာပဲ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ အေဒၚရဲ႕။ မိဘေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မရေတာ့တာ ၾကာၾကာလွေပါ့။ လြမ္းတာကေတာ့ လက္ကုန္ေပါ့အေဒၚရယ္”။

ကေလးစစ္သားအျဖစ္နဲ႔ စစ္တပ္မွာ ၃ ႏွစ္၊ စစ္တပ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဖိုးေက်ာ္ရဲ႕ ဘဝပံုရိပ္ေလးက က်မတို႔အားလံုးအတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ သူရွာေဖြတဲ့ ရာသီေပၚသီးႏွံေတြနဲ႔ က်မတို႔ ဒုကၡသည္စခန္းေလးမွာ ဟင္းစားျဖည့္ရတယ္။ ဖိုးေက်ာ္က ဘဝထဲကေန ထြက္မေျပးဘူး။ ဘဝကို ရဲရဲရင္ဆိုင္ၿပီး ဘဝကို အံတုတယ္။ အရွိကိုအရွိအတိုင္း ရင္ဆိုင္ရဲတယ္။ အခက္အခဲကို ေက်ာ္ျဖတ္ရဲတယ္။ ကေလးစစ္သားေတြရဲ႕ ဒုကၡကို သူစာနာနားလည္တယ္။ သူ႔လုိအျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲတဲ့။ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္မရွိရင္ ကေလးစစ္သားလည္း မရွိေတာ့ဘူး” လုိ႔ က်မေျပာေတာ့ “အေဒၚေျပာတာကို က်ေနာ္ ေထာက္ခံတယ္” တဲ့။

က်မတို႔ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ကရင့္စစ္ေျပးဒုကၡသည္၊ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္၊ စစ္တပ္က ထြက္ေျပးလာတဲ့ စစ္သည္ေဟာင္းေတြ၊ ကေလးစစ္သား ဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ တမိုးေအာက္မွာ အတူေနေနၾကရပါတယ္။ က်မတုိ႔ေတြက လက္ရွိဘဝကို အတူတူရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းေနၾကရတာမို႔ တဦးကိုတဦး ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးေနၾကၿပီ။ ဒါတကယ့္ဘဝပါပဲ။

စစ္အာဏာရွင္က ျမန္မာျပည္ ျပည္သူလူထုကို ၾကားစရာ နားမရွိ၊ ခံစားစရာ ႏွလံုးသားမရွိဘူးလို႔ ထင္ေနၾကတာေလ။ ေခတ္ၾကီးကိုက ေခတ္ၾကမ္း၊ ေခတ္႐ိုင္း မဟုတ္လား။