ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဇလံုက ေလယာဥ္မယ္ေတြနဲ႔ မင္းသမီးေတြ ကန္မယ့္ ေဘာပြဲ မကန္ျဖစ္ ေတာ့ဘူးတဲ့ စိတ္မေကာင္း လိုက္တာ။ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ … ဟုတ္လား။ သြားပါၿပီ။ ငါက အဲဒီပြဲကန္ရင္ ဦးရုကၡစိုးကို တန္ခို္းနဲ႔ သြားၾကည့္ခုိင္းၿပီး ျပန္ ေဖာက္သည္ခ် ခိုင္းမလို႔ကြ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေအာင္မာ … ငါ့တန္ခိုးကိုမ်ား အလြဲသံုးစား လုပ္ဦးမယ္။ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္တဲ့ ေကာင္ေတြ။
ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ ဟႏြိဳင္းတြင္ က်င္းပေနေသာ အာဆီယံ စည္းေဝးခမ္းမႀကီး၏ အျပင္ဘက္တြင္ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ရင္း ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ စကားေကာင္းေနၾကစဥ္ ဦးရုကၡစိုးေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ … ဦးရုကၡစိုးကလည္း အသံမေပးဘာမေပးနဲ႔။
ဖုိးရႈပ္။ ။ အင္းေလ … လန္႔ေတာင္လန္႔ သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ... ဦးရုကၡစိုး ေျပာပံုအရ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ေဘာလံုးပြဲကို မသြားခ်င္တဲ့ပံုပဲေနာ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲကြ။ လုပ္ျဖစ္ရင္ သြားမွာေပါ့။ တလြဲေတြေတာ့ မေတြးနဲ႔ေနာ္၊ ငါက ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ နတ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ...။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ …။ ဒါနဲ႔ ေဟ့ေကာင္ ႂကြက္စုတ္ မင္းသမီးေတြနဲ႔ ေလယာဥ္မယ္ေတြက ဘာလို႔ ေဘာလံုး မကန္ၾကေတာ့တာတဲ့လဲ။ ေသခ်ာစီစဥ္ၿပီးမွ ပ်က္ရတယ္လို႔ကြာ … ေတာက္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ တြန္းတြန္းတုိက္တိုက္ ကစားတဲ့အခါက်ရင္ မင္းသမီးေတြမွာ တပ္ထားတဲ့ စီလီကြန္ေတြ ေနရာေရြ႕ကုန္မွာ စိုးလို႔တဲ့ ...။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ … မင္းသမီးေတြက စီလီကြန္ေတြနဲ႔လား၊ အစစ္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား၊ ဟုတ္လား ဦးရုကၡစိုး။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ငါ ဘယ္သိမွာလဲ။ မင္းက သတင္းေထာက္ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေမးပါလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔မွာ တပ္ထားတဲ့ စီလီကြန္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြးေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ေနစမ္းပါဦး၊ ေနစမ္းပါဦး ...။ မင္းတိုု႔က အာဆီယံ အစည္းအေဝးကို လာတာလား၊ စီလီကြန္ ကြန္းဖရန္႔စ္ လာတက္တာလား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အာဆီယံ အစည္းအေဝး လာတက္တာဆိုေပမယ့္ ဘာမ်ား စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာ ရွိလို႔လဲ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ အဲဒီေတာ့ စီလီကြန္အေၾကာင္း ေျပာေနတာကမွ ဗဟုသုတရေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ႂကြက္စုတ္။
ထိုသို႔ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားကို အရည္မရ၊ အဖတ္မရ ကြမ္းစားရသကဲ့သို႔ ေျပာေနၾကစဥ္ သူတို႔ နားသို႔ ႏုိင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ဦးဉာဏ္ပ်င္းႏွင့္ အာဆီယံ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဆူရင္ပစ္ထည့္လိုက္ တို႔ ေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ ဘယ္လိုလဲ အေဆြေတာ္၊ အာဆီယံ စည္းေဝးမွာ ေဆြးေႏြးသြားတဲ့ ျမန္မာ့အေရးကိစၥေတြကို ေရႊေဘာေတာ္ က်ရဲ႕လား။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ က်ပါတယ္ က်ပါတယ္။ သိပ္နားမလည္တာကလြဲရင္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ ထင္တယ္၊ ထင္တယ္။ အစည္းအေဝးပြဲမွာ … အေဆြေတာ္ ေသခ်ာ နားစိုက္ေထာင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဘယ္အပိုင္းကို စိတ္အဝင္စားဆံုးလဲဗ်။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ စိတ္အဝင္စားဆံုးကေတာ့ ျမန္မာျပည္က မင္းသမီးေတြ စီလီကြန္ အျပည့္အဝသံုးႏုိင္ဖုိ႔ နည္းပညာေတြ ဖလွယ္မယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ ဗ်ာ … နည္းနည္း လြဲေနၿပီထင္တယ္။ စီလီကြန္နဲ႔ အာဆီယံနဲ႔မ်ား မွားေရာ့သလား။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ ေၾသာ္ … အဟဲ … ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အသံထြက္ေတြက နည္းနည္းျမန္ေတာ့ နားၾကား လြဲသြားတာပါ။
သူတို႔ ေျပာသမွ်ကို ဦးရုကၡစိုးတို႔ ၃ ဦးသား ၾကားေနရသည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ သူလည္း က်ေနာ္တို႔လို စီလီကြန္ ကြန္းဖရန္႔စ္ လာတက္တယ္လို႔ ထင္ေနလား မသိဘူးေနာ္ ဦးရုကၡစိုး။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ ဒါနဲ႔ အေဆြေတာ္က ဘာလို႔ ေရြးေဂါက္ပြဲလုပ္မယ့္ အခ်ိန္ကို ႏွာေစးေနရတာလဲဗ်ာ။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ ႏွာေစးတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ … ဂ်ပန္တုပ္ေကြးပါ မိတာပါ။ တကယ္ေျပာတာ၊ က်ဳပ္ တကယ္ကို ဘာမွ မသိပါဘူး၊ ဘုရားစူးရပါေစရဲ႕ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး သင္လႊတ္လိုုက္တဲ့အထဲ အဲဒါ လံုးဝ မပါပါဘူး ခညာ။ ဒီလို လုပ္ပါလား။ ဒါမ်ိဳး ဟိုစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္က ဦးသိန္းဂိန္ သိတတ္တယ္။ သူ႔ေမးေလ။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ ေမးၿပီးၿပီ … သူကလည္း … မသိဘူးတဲ့။ ဦးရုကၡစိုးကို ဆိုလား ေမးၾကည့္တဲ့။ သူက နတ္ဆိုေတာ့ သိႏုိင္တယ္တဲ့ဗ်။
ဆူရင္ပစ္ထည့္လိုက္ က ေျပာအၿပီးတြင္ ဦးဉာဏ္ပ်င္း မ်က္ႏွာႀကီးက ပါမစ္အႀကီးစားတခု ရလိုက္သကဲ့သို႔ ဝင္းခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ (ဦးရုကၡစိုးကို လက္ညႇိဳးထိုးရင္း) ဟာ … သူပဲ … သူပဲ။ သူ႔ကိုေမး၊ သူ႔ကိုေမး။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ ဟုတ္လား။ လုပ္ပါဦး ဒီက အေဆြေတာ္နတ္ႀကီးရယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေရြးေဂါက္ပြဲက ဘယ္ေတာ့ လုပ္မွာတဲ့လဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ က်ဳပ္လည္း နတ္သာျဖစ္တာ ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ေမးၾကည့္ ထားပါတယ္။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ အင္း လက္ရွိမွာ သူက ႏုိင္ငံ့ ေခါင္းေရွာင္ႀကီးဆိုေတာ့ သူကေတာ့ သိမွာပဲ။ ဘာေျပာလဲဗ်။
ရုကၡစိုး။ ။ သူကလား … မသိဘူးတဲ့ … သူ႔မိန္းမ ကြိဳင္ကြိဳင့္ကို ေမး … တဲ့။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အင္း … သပြတ္အူကမွ ဒီထက္ ရွင္းမယ့္သေဘာရွိတယ္ေနာ္ ဦးရုကၡစိုး။ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္ကိုေကာ ေမးေသးလား။
ရုကၡစိုး။ ။ ေမးတာေပါ့ကြာ ...။ ကြိဳင္ကြိဳင္ကလည္း ေျပာပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာကို ေမးၾကည့္ … တဲ့။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ထင္ေတာ့ ထင္သားပဲ … ေဗဒင္ဆရာကေကာ ဘာေျပာလဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေဗဒင္ဆရာက ငါ့လာေမးတယ္ေလ။ ငါေနတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ လာေမးတာ။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ ကဲ ဆူရင္ပစ္ထည့္လိုက္ ဆိုတဲ့ အေဆြေတာ္ … ခုေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေရာေပါ့။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ ေပါက္ပါၿပီ ေပါက္ပါၿပီ … ေပါက္ရံုတင္မကဘူး … ေဂါက္ပါ ေဂါက္ခ်င္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ အေဆြေတာ္ရယ္ … အဲဒီ အေဆြေတာ္တို႔ရဲ႕ … ေရြးေဂါက္ပြဲ … ပြဲ ...။
စကားမဆံုးေသးခင္ ဦးဉာဏ္ပ်င္းက လက္ကာျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ မီးဝါျဖတ္ေမာင္းရန္ႀကိဳးစားသည့္ ဘတ္စ္ကားကို လမ္းျပပုလိပ္က ခရာမႈတ္၍ ရုတ္တရက္တားလိုက္သလို ဆူရင္ပစ္ထည့္လိုက္ တေယာက္ စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ႏွင့္ ရပ္သြားရသည္။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ ဒီမွာ အေဆြေတာ္ … အစည္းအေဝးပြဲထဲမွာလည္း ဒီေရြးေဂါက္ပြဲအေၾကာင္းပဲ နားညည္းေအာင္ ေျပာၿပီးၾကၿပီ။ က်ဳပ္နားေတြလည္း အူေနၿပီ … ေတာ္ပါေတာ့။
ဖုိးရႈပ္။ ။ ဝန္ႀကီးက သူတို႔ေျပာသမွ် နားလည္တယ္ေနာ္။ ေတာ္လိုက္တာ။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ နားလည္တာေပါ့ကြ။ အလက္ရွင္ ဆိုတာ ေရြးေဂါက္ပြဲ … ငါ အလြတ္က်က္လာတာ။ က်န္တာေတြေတာ့ ဘာေတြေျပာေနမွန္း မသိပါဘူး။ နားကို ညည္းေနတာပဲ။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ ဒါဆို အေဆြေတာ္ကို ၾကည့္ရတာ ေရႊေဘာေတာ္ သိပ္က်ပံုမရဘူး ဟုတ္လား။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီကိစၥကို ေရႊေဘာေတာ္ေကာ၊ ေငြေဘာေတာ္ပါ မက်ဘူး။
တြင္းခ်ဳပ္။ ။ ဟုတ္ၿပီေလ … ေနာက္တခါက် ေရႊေဘာေတာ္ က်ရေလေအာင္။ အာဆီယံ အစည္းအေဝးမွာ ဘာေတြ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုသင့္လဲဆိုတာ အႀကံေပးခဲ့ပါဦး။
ဉာဏ္ပ်င္း။ ။ ဟ်ဴးမန္းအင္းထရက္စ္ ကိစၥေလးေတြ လုပ္စမ္းပါဗ်ာ ...။ ခုနက ေျပာတဲ့ … စီလီကြန္ ကိစၥေလးဘာေလးေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကလည္း … နည္းပညာသစ္ေတြ သိပ္စိတ္ဝင္စားတာ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ေျပာရင္ သူ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္မွာပဲ။
ထိုစဥ္ “ႀက့ံဖြံ႔ပါတီ တို႔ပါတီ၊ ပါတီဆိုတာ ပီတာပါ။ ပီတာဆိုတာ ပါဠိလို ဖခင္ပါ … တူ႔နယ္ေဗ်ာင္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရာ ႀကံ့ဖြံ႕ကို ဖခင္သဖြယ္ သေဘာထားလို႔ … မဲ … ေပးၾကပါ၊ မဲေပးၾကပါ … မဲမဲႀကီး … မဲမဲႀကီး ေပးၾကပါလားကြာ … ဗေဗေဗ့ ေဗ်ာင္” ဆိုသည့္ အဆိုေတာ္ ဒိုင္ျပာ သီဆိုထားေသာ္ သီခ်င္းသံ ရုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ အားလံုး အံ့ၾသ သြားစဥ္ ဦးဉာဏ္ပ်င္းက ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။ သူ႔ ဟန္းဖုန္းတြင္ ထည့္ထားသည့္ သီခ်င္းသံျဖစ္သည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးထံမွ ဖုန္းျဖစ္၏။
“ဟဲလို … အမိန္႔ရွိပါ ခညာ”
“ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေျပာေနတယ္။ ဉာဏ္ပ်င္း … မင္း ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနလဲ”
“က်ေနာ္ ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူးေလ။ သူတို႔ေမးသမွ်လည္း ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေျပာသလို မသိဘူးလို႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္”
“ေအး ေကာင္းတယ္။ မင္း ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမလဲ”
“က်ေနာ္ … တူး … တူေမာရိုးက်ရင္ ျပန္လာမယ္”
“တူး တူေမာရိုးဆိုေတာ့ သဘက္ခါေပါ့။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို မင္း ငါမွာတာ ေသခ်ာလုပ္ခဲ့”
“ဟုတ္ကဲ့ … ဘာမွာမလို႔လဲ ခ်ိဳကုပ္။ ေရြးေဂါက္ပြဲနဲ႔မ်ား ပတ္သက္ေနလား ခင္ညာ”
“ဟာ … အဲဒီ ေရြးေဂါက္ပြဲ အသာထားစမ္းပါ။ ငါႏုိင္မယ့္ ပြဲပဲဟာ။ ငါစိတ္ဝင္စားတာက သပ္သပ္ ...။ အခု ေခတ္စားေနတဲ့ စီလီကြန္ဆိုတာေလ၊ အဲဒါ ငါစားခ်င္တယ္။ နည္းနည္းေလာက္ ဝယ္ခဲ့စမ္းပါ။ တကယ္လို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ အင္ပို႔ လိုင္စင္ခ်ေပးမယ္”
“ဟာ … ခ်ိဳကုပ္။ အဲဒါက စားစရာမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ အဲဒါက ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအစား လွပေျပျပစ္ ႀကီးမား ဖြံ႕ထြားေအာင္ ခုတာခံတာေလ။ ခြဲစိတ္ၿပီး ကိုယ္ထဲမွာ ထည့္ရတာ”
“ဟာ … ဒါဆို ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ဒီလိုလုပ္ … မင္း အျပန္က် ဘန္ေကာက္ဝင္ၿပီး အဲဒီက အေကာင္းဆံုး ေဆးရံုတရံုမွာ အလွဆံုး ေဘာ္ဒီျဖစ္ေအာင္ ခုခဲ့ ခံခဲ့၊ ခြဲစိတ္ၿပီး ေသခ်ာထည့္ခဲ့ … ၾကားလား။ မင္းျပန္လာလို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ငါလည္း လုပ္မယ္၊ ဒါပဲ”
ဦးဉာဏ္ပ်င္း စပီကာ မပိတ္ဘဲ ဖုန္းေျပာမိေနေသာေၾကာင့္ အထက္ပါ အျပန္အလွန္စကားမ်ား အားလုံးကို အတုိင္းသား ၾကားလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment