ႏိုင္ငံတခုမွာ ရွစ္ေလးလံုးလို တမ်ဳိးသားလံုးလကၡဏာေဆာင္တဲ့ အေရးအခင္းႀကီးေတြျဖစ္ပြားတယ္ဆိုရင္ က်ဆံုးသြားတဲ့ အာဇာနည္ေတြ၊ အသက္ရွင္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ၊ ကိုယ္တိုင္က တက္တက္ႂကြႂကြမလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕မယိမ္းယိုင္တဲ့ ရပ္တည္မႈ၊ ေရးသားေျပာၾကားခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို ႏိုင္ငံေရးအသိေတြေပးေနၿပီး တိုင္းျပည္က ေလးစားၾကည္ညိဳတာခံရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ေနာက္ၿပီး သစၥာေဖာက္ေတြဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ေျပာစရာလူေတြ ေပၚထြက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာႀကီးနန္းၫြန္႔ေဆြဟာ တတိယအမ်ဳိးအစားထဲက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို သူ႔အသုဘကို စာေပေလာက၊ ႏိုင္ငံေရးေလာက၊ ႐ုပ္ရွင္ေလာက၊ အႏုပညာေလာက စတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးက လူေတြ လာပို႔၊ အသုဘ႐ႈၾကတာက ေဖာ္ျပသက္ေသခံေနပါတယ္။လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးတခု ေပၚေပါက္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္တုန္းကမွ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔မနီးစပ္ခဲ့တဲ့ လူေတြေရွ႕တန္းက တက္တက္ႂကြႂကြပါလာတာ ေတြ႔ရေလ့႐ွိပါတယ္။ မထူးဆန္းတဲ့နိယာမပါ။ ဒီနိယာမကို အနီးဆံုးသမိုင္းထဲကျဖစ္တဲ့ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ အျမင္သာဆံုးလို႔ေျပာရင္ရပါတယ္။ ဒီလိုပါ၀င္သူစာရင္းထဲမွာ ဆရာႀကီးနန္းၫြန္႔ေဆြကိုေတာင္ စာရင္းသြင္းရင္ရမလားမသိပါ။ ေျပာရရင္ ဆရာႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ဆီတုန္းက အာရွလူငယ္မွာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ေနာက္ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာမွ မပါ၀င္ခဲ့သေလာက္ ေနခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚလာတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးနန္းၫြန္႔ေဆြဟာ အေရးႀကီးလွ်င္ျဖင့္ ေသြးနီးရာပါစၿမဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ က်န္းမာေရးက သူ႔ကို သားျဖစ္သူနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းၿပီး ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕သမိုင္းဟာ ႏိုင္ငံတကာက အေရးေတာ္ပံုႀကီးေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ အတိုင္းပဲ ေနာက္ဆက္တြဲေတြျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဖိႏွိပ္သူအစိုးရရဲ႕ရက္စက္တဲ့ ႏွိပ္ကြပ္မႈ တာရွည္ဆက္လက္ တည္ရွိေနတာနဲ႔အတူ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတုန္းက တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြထဲမွာ ဇြဲနဘဲနဲ႔ ဆက္လက္ ေတာင့္ခံႏိုင္သူေတြ ေလ်ာ့-ေလ်ာ့လာတာပါပဲ။ အေရာင္အေသြးေျပာင္းကုန္တာ၊ ေလသံေျပာင္းကုန္တာ စတဲ့ အေျပာင္းတကာမ်ဳိးစံုကို ေတြ႔ရေနရခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးနန္းၫြန္႔ေဆြလိုလူေတြဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ က်န္းမာေရးကလြဲၿပီး ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘဲ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ ရပ္တည္ေနခဲ့ၾကတာကို လူထုေတြအၾကားမွာ ေက်ာက္႐ုပ္ထုႀကီးေတြသဖြယ္ ေတြ႔ခဲ့ၾကရပါတယ္။ အိုႀကီးအုိမအ႐ြယ္က်မွ ကိုယ့္ကေလာင္ကို အပိတ္ခံရတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ ပါးစပ္ပိတ္မသြားဘဲ တျခားကေလာင္နာမည္ (ဥပမာသုခမိန္) ေတြနဲ႔ ကိုယ့္အျမင္ကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ေဖာ္ျပခဲ့တာကိုၾကည့္ရင္ ဆရာႀကီးရဲ႕ မာန္မေလွ်ာ့-ဟန္မေပ်ာ့တဲ့ ဇာတိကို ေတြ႔ျမင္ၾကရပါတယ္။ ဆရာႀကီးလိုပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ တခ်ဳိ႕လူေတြလို ေကာက္႐ိုးမီးမဟုတ္ဘဲ ဖြဲမီးလို ေတာက္ေလွ်ာက္ေလာင္ခဲ့တာမို႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူေတြအဖို႔ စံယူစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ အရြယ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ပါရွိတဲ့ ဆရာႀကီးတို႔ မိသားစုဟာ နအဖ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ဓမၼာနဲ႔ေသာကလို ျဖစ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဗမာျပည္မွာလို အသက္ (၈၀-၉၀) ေက်ာ္အရြယ္အထိ ေထာက္လွမ္းေရးက ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းခံရတယ္၊ တအိမ္သားလံုး ေစာင့္ၾကည့္ခံရတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ရွိမွရွိရဲ႕လားလို႔ေတာင္ စဥ္းစားေနရပါၿပီ။ဒီႏိုင္ငံမွာက စစ္အာဏာရွင္သက္တမ္း ရွည္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေက်းလက္ေတြ၊ ေတာင္ေပၚေတြမွာေရာ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာပါ မိသားစုေတြ ဒုကၡမ်ဳိးစံုေတြ႔ရ၊ တကြဲတျပားျဖစ္ရတာေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာေနပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးဟာ ဆန္းေတာင္မဆန္းေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးတို႔မိသားစုလည္းပဲ ဒီလိုကႏၲာရခရီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီး အသုဘလိုပဲ ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိေနတဲ့ လူကုန္-လူစံုလိုက္ပို႔ေပမယ့္ အိမ္သားေတြထဲက လိုက္မပို႔ႏိုင္တာေတြရွိတဲ့ အသုဘမ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္မွာ မ်ားပဲမ်ားလွပါပေကာလား။
ဆရာႀကီးဟာ ဇရာေၾကာင့္၊ ဘယာေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြားတာလို႔ဆိုရေပမယ့္ ေရွ႕တန္းမွာ ရန္သူနဲ႔ သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ ပစ္ခတ္ရင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ အာဇာနည္ေတြနဲ႔ တတန္းတည္းထား ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက သူဟာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ သူရဲ႕လက္နက္ (ကေလာင္) ကို မခ်ဘဲရပ္တည္သြားလို႔ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ေထာက္ျပဖို႔ေကာင္းတာ တခုက ဒီေန႔အခါမွာ တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔သိတယ္ဆိုရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္နာမည္ပါ တြဲတင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ လက္နက္ ခ်သြားသူကိုလည္း အာဇာနည္ေတြနဲ႔ တတန္းတည္းထား ဂုဏ္ျပဳတာေတြ ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ ဒါဟာ မီဒီယာေခတ္၊ အင္တာနက္ေခတ္မို႔ ထင္တိုင္းလုပ္လို႔ရတဲ့ လကၡဏာမဟုတ္ပါဘူး။ စံေတြေပ်ာက္ကုန္တဲ့ လကၡဏာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ဆရာႀကီးလိုပုဂၢိဳလ္ကို ဂုဏ္ျပဳရာမွာ အဲဒါမ်ဳိးေတြနဲ႔ အေသအခ်ာခြဲျခားဖို႔ေတာ့လိုပါတယ္။ ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ ဆိုတဲ့ ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္ရာ၏ဆိုတာလိုပဲ ႏိုင္ငံေရးမွာလည္း ဆရာႀကီးနန္းၫြန္႔ေဆြတို႔လို ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူေတြကို ဂုဏ္ျပဳတာပဲ ျဖစ္ရပါမယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ ခရီးရွည္ႀကီး ခ်ီတက္ရဦးမယ့္သေဘာေတြ ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်ဆံုးမႈေတြ၊ အနစ္နာခံမႈေတြကို မေရွာင္မလႊဲသာေတြ႔ၾကရ၊ လုပ္ၾကရဦးမွာပါ။ အဲဒီလိုရွည္လ်ားတဲ့ လမ္းၾကမ္းႀကီးကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ဆိုရင္ စံျပေတြ အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ ဒီအတြက္ ေကာက္႐ိုးမီးလႈပ္ရွားခဲ့သူေတြကို စံမျပဳဘဲ ေသတဲ့အထိ၊ အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကိုးဆယ္နီးပါးအထိ မားမားမတ္မတ္ရပ္ခံ အေလွ်ာ့မေပးခဲ့သူေတြကိုသာ စံျပဳရပါမယ္။ သူရဲေကာင္းတို႔၊ အာဇာနည္တို႔ဆိုတာဟာ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတခုေပၚလာ၊ အခြင့္အေရးေကာင္းတခုႀကံဳလာတယ္ဆိုတာနဲ႔ ျဖစ္ေျမာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရရွည္တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းႀကီးေပၚမွာ မွတ္ေက်ာက္တင္၊ အစမ္းသပ္ခံၿပီးမွ ျဖစ္ေျမာက္လာတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဆရာႀကီးနန္းၫြန္႔ေဆြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ရပ္တည္လႈပ္ရွားမႈေတြက ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာႀကီးနန္းၫြန္႔ေဆြ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနဖို႔မလိုပါဘူး။ ဆရာႀကီးနန္းၫြန္႔ေဆြလို လူေတြမ်ားမ်ား ေပၚေပါက္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment