ဦးစိန္ဝင္း ႏွင့္ မီဒီယာေခတ္

(၁)

အဘ ၇ဝ ျပည့္ပီတဲ့လား။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကြ်န္းေပၚမွာ ေထာင္ထဲမွာ သူခံခဲ့ရတဲ့ဒဏ္ေတြ ေဆးလိပ္ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ၇၅ ေလာက္ ထင္ေနမိသလုိ ျမန္မာျပည္မွာ အဘရရွိထားတဲ့ မီဒီယာ ႏုိင္ငံေရး လူမွုေရးေျပာပုိင္ခြင့္ ဂုဏ္န႔ဲဝါအရ သူဟာ ထိပ္ဆုံးတန္းေရာက္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ ရွိေနပီဆုိေတာ့ ၈ဝေက်ာ္ ၉ဝတန္း လူၾကီးေတြနဲ႔ တရြယ္ထဲဘဲ မွတ္ေနမိေတာ့တယ္။ အဘတုိ႔ အရြယ္တန္း မႏၲေလးသား နာမည္ၾကီးေတြထဲက ေနာက္တေယာက္က က်န္းမာေရးဝန္ၾကီး ပါေမာကၡေဒါက္တာေက်ာ္ျမင့္ (ေဆးေလာကမွာ ဆရာဟယ္ရီ)ပါ။ တသက္လုံး ဘယ္တုံးကမွ ႏုိင္ငံေရးႏွုတ္ခမ္းမသီခဲ့ဘူးတဲ့ဲ ဆရာဦးေက်ာ္ျမင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မယ္သတင္းေမႊးေနခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံေရးသတင္းစာဆရာစစ္စစ္ အဘက ေရြးေကာက္ပြဲနီးမွ ဒီမိုကေရစီရာသီစာမေရးခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ ... ကုိင္း မႏၲလာ၏ သမုိင္းတေခတ္ျပယုဂ္ပဲလုိ႔ ေျပာၾက႐ုံ ရွိတာပဲ။

မွတ္မိပါေသးတယ္၊ မႏၲေလးေႏြညခ်မ္းေတြမွာ အိမ္ေရွ ့ဧည့္ခန္းထဲ ယပ္တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ ျခင္ယမ္းရင္း အဖြားဆီ လူနာေမးလာ၊ ေမြးေန႔ပြဲလာတတ္တ့ဲ အဘနဲ႔ သတင္းေလာကအေၾကာင္း ေရွးမႏၲေလးအေၾကာင္း ေမးမိေျပာမိၾကပါတယ္။ ေမၿမိဳ ့က တတိယသမီးေတာ္ၾကီးဆီ အဘအဖုိးအဖြားေတြနဲ႔အတူ အခစားဝင္ရတ့ဲအေၾကာင္းမ်ိဳးေပါ့။ မဘုရားၾကီးခန္းေဆာင္ထဲကုိ ဒူးတြား မိေခ်ာင္းတြားတြား ဝင္ပီးခစားရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပရင္ အဘဟာ သူ႔ဦးၾကီး ေရႊဥေဒါင္းလုိပဲ မင္းေတာစုိးေတာၾကီးေပမယ့္ ဒါေတြဘာမွမဟုတ္မွန္းသိလုိ႔ ပေဒသရာဇ္ေစာ္မနံတာပဲလုိ႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္
အေၾကာင္းျပပီး ပေဒသရာဇ္ရူးၾကတဲ့သူေတြက ႏုိင္ငံပုိင္မီဒီယာေတြမွာကုိ ေပၚထင္ၾကီးမဟုတ္လား။ ရတနာဆင္ျဖဴဟာ အေဖာ္ဆင္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ဆုိတာ တေန႔ကတင္ ေတြ႔လုိက္ေသးတယ္။ သတင္းေလာက က လူေဟာင္းေတြအေၾကာင္းေျပာမိၾကတဲ့အခါ တခ်ိဳ ့လူရွုပ္ၾကီးေတြကုိ ဘာမွမသိရွာတဲ့ ခုေခတ္လူေတြက မီဒီယာဂု႐ုေတြအမွတ္နဲ႔ စင္ေပၚတင္ေနၾကတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္ ရင္ေလးမိပါတယ္။ ဒါသတိရလုိ႔ တေလာက အန္ကယ္ဦးဝင္းတင္ ေမြးေန႔ေဆာင္းပါးမွာ ေအာင္ဗလကုိ မသိမသာထည့္ေဆာ္ေပးလုိက္တာ အဘ သေဘာက်တယ္လုိ႔ ျပန္ၾကားမိတယ္။ ဗမာသတင္းေလာကဟာ ပညာပုိင္းအရသာ အေနာက္တုိင္းနဲ႔ အိႏၵိယကုိ မီေအာင္ မၾကံဆတတ္မယ္၊ ကလီကမာအရာမွာေတာ့ ေရွးေရာ ယခုပါ ေျပာင္ေျမာက္ၾက အရွက္မဲ့ၾကတယ္လုိ႔ မွတ္ရမွာပါပဲ။

ေနာက္ရန္ကုန္မွာ အဘဆီလာတဲ့ ဂ်ာနယ္ေပါင္းစုံ သြားဖတ္တဲ့အခါ ေခတ္စားစျပဳေနတဲ့ အန္ဂ်ီအုိေလာကထဲ ခုန္ဆင္းခ်င္ေနတဲ့ တပည့္ေတြအေၾကာင္း ေျပာတာ ခုထိ နားထဲ ၾကားေနတုန္းပါပဲ။ “ကြာ... ကုိယ့္လူေတြကလဲ ေျပာလုိ႔မေကာင္းပါဘူး၊ ဒီလုပ္ငန္းအေၾကာင္းျပဳပီး ေဒၚလာရွာခ်င္ေနၾကတာ ခက္တယ္၊ အာဖရိကလုိ ကေမၺာဒီးယားလုိျဖစ္မွာ စုိးတယ္၊ တုိင္းျပည္လဲ ဘာမွအက်ိဳးမထူး၊ လူေတြ စာရိတၱပ်က္ ေတာင္းစားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ အဖတ္တင္က်န္တာ ရွိတယ္”။ နာဂစ္ပီးေနာက္ ေဒၚလာဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီပြလုိက္တဲ့ အန္ဂ်ီအုိဆုိတာေတြ ႏုိင္ငံေရးေယာင္ေယာင္နဲ႔ လူတတ္ၾကီးလုပ္ခ်င္သူေတြ ကက္ပီတုိလ္နဲ႔ ဝက္စမင္နစ္စတာနန္းရင္ျပင္ထိ ေရာက္လာတဲ့အခါ အဘေရ ဓာတ္ခုိက္နဲ႔ နတ္ၾကိဳက္ပဲဗ်ိဳ ့လုိ႔ပဲ ေျပာခ်င္မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာမွေျပာင္းမွာမဟုတ္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ျပည္သူေတြကုိ ဗုံၾကီးသည္နဲ႔ေလွာ္ေပးပီး နားခ်ဲ႔ခုိင္းေနတဲ့ ႏုိင္ငံၾကီးမ်ားက ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြနဲ႔ လက္စြဲအဖြဲ႔ၾကီးေတြကုိ ေတြးမိတုိင္း စက္ဆုပ္ပါရဲ့။

(၂)

အျပင္ေရာက္ေတာ့ အဘက မီဒီယာမွာ ပုိပီး စူပါျဖစ္လာပါတယ္။ ဦးဝင္းတင္ ထြက္မလာခင္အထိ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ လက္ဝဲသတင္းသမားတုိ႔အျမင္နဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား အဘဦးေဆာင္ေျပာေနတာေတြ ျမင္တုိင္းၾကားတုိင္း သတင္းေလာကအတြက္ ဂုဏ္ယူမိသလုိ ႏုိင္ငံေရးမစြက္ ဘက္မလုိက္တဲ့ မီဒီယာအသံဟစ္ပီး ႏုိင္ငံေရးကုိ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မသိ၊ သိေအာင္လဲ အားမထုတ္ စိတ္လဲမသန္ဘဲ ေတာ္အိေလ်ာ္အိနဲ႔ အမ်ားၾကိဳက္ ၿဖီးေနၾကတဲ့ မီဒီယာသမားဆုိသူတခ်ိဳ ့ကုိ ပုိစိတ္ေလသြားပါတယ္။ ခုလုိ ႏုိင္ငံေရး ေခတ္ပ်က္တဲ့ကာလမ်ိဳး (ဂ်ီစီဘီေအပ်က္ခ်ိန္၊ ၁၉၆၄ ပါတီေတြဖ်က္ရခ်ိန္၊ NLD ေဘးက်ပ္နံက်ပ္က်ခ်ိန္)မွာ ျပည္သူေတြကုိ ေရွ ့ဆက္ရမယ့္ခရီးၾကမ္းအေပၚ အျမင္မွန္ေပးႏုိင္တဲ့ သတင္းသမားဆုိတာ ျပည္တြင္းျပည္ပ လက္ခ်ိဳးေရလုိ႔ ရပါတယ္။ မီဒီယာနာမည္ခံပီး ႏုိင္ငံေရးပုိစတာကပ္တဲ့ ေမာ္စီတုန္း ဂ်ာနယ္လစ္၊ ပြဲတကာတက္ပီး ေၾကာ္ျငာသတင္းေရးေပးတဲ့ ပြဲၾကိဳက္ခင္၊ သံ႐ုံးအၾကိဳက္ အန္ဂ်ီအုိအၾကိဳက္ ကုမၸဏီအၾကိဳက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားအၾကိဳက္ ျပည္သူမ်ားနဲ႔မထုိက္တဲ့ ဇြန္းျခစ္အထုိးခံဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ေတာ့ စတုတၳမ႑ိဳင္ ပီပီျမည္ျမည္ အေခၚမခံထုိက္ေသးပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္လုိ၊ ေၾကးမုံလုိ သတင္းသမားေတြ ဦးစီးပီး ေခတ္ကုိေရွ ့ေဆာင္တဲ့ မီဒီယာမ်ိဳး ႏုိင္ငံေရးဇာတ္မရွုပ္တဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားျမန္ျမန္ထြက္လာဘုိ႔ပဲ ေမွ်ာ္ပါတယ္။

အဘက သူ႔ဦးၾကီးလုိပဲ ခ်စ္ခင္ ၾကည္ညိဳသူမ်ားသလုိ မုန္းသူလဲ မရွားပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ နာမည္ၾကီး အခ်င္းခ်င္း မုန္းတာ ပုိခံရပါတယ္။ သတင္းေလာကမွာ ႏွာေစးမေနခ်င္ရင္ ေမတၱာတုံးေတာ့ လုပ္ၾကရ ထင္ပါရဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ အဘနဲ႔ တခ်ိန္က ခင္ခဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္တူခ့ဲသူမ်ားနဲ႔လဲ ကြဲၾက၊ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အျပန္အလွန္ေထ့ၾက ေငါ့ၾကေတြ ေတြ႔ရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဗမာျပည္အျပင္မွာ တခါက ဆုံဖူးတဲ့ ဘာသာျပန္ ညာရွိတေယာက္ ေျပာသြားတာမ်ား “ကုိစိန္ဝင္းဗ်ာ.. သူ႔ကေလးေတြက် ႏုိင္ငံျခားပုိ႔ပီး သူမ်ား သားသမီးကုိ လမ္းေပၚထြက္ အေသခံခုိင္းတယ္” တဲ့။ အင္း အဘက ႏုိင္ငံေရးမွာ အနာမခံဘဲ အသာမစံရဘူးလုိ႔ ေျပာတာပါ။ လူငယ္ေတြကုိ ဘိန္းေကြ်းပီး ကြ်န္ခံေတာ့ မခုိင္းပါဘူး။ ဘာေျပာေျပာ ဗမာေလာကမွာ အင္မတန္ ေမႊတဲ့ တတိယခ်ီးထုပ္လမ္းကုိ မီဒီယာေပၚ ဒုိင္ခံျဖန္႔တဲ့ ေနစူးေက်ာ္ဂုိဏ္းကုိ ပုေအာင္ထုႏုိင္တာ အဘပဲရွိပါတယ္။ NLDညံ့ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္မေကာင္းေၾကာင္းေရးလုိ႔ မၾကိဳက္တဲ့သူမ်ားလဲ ရွိပါေသးတယ္။ အေနာက္ၾကိဳက္မလုိက္ပဲ ကုိယ္ျမင္တာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ မုိးခါးေရမေသာက္ ေျပာတာကေတာ့ ေလးစားသင့္ပါတယ္။

အဘကုိ အနီသတင္းစာဆရာဆုိပီး မုန္းတဲ့သူေတြအျပင္ ေနာက္မုန္းၾကသူမ်ားက အန္ဂ်ီအုိမေကာင္းေၾကာင္းေရးလုိ႔၊ ႐ုိးရာဖက္တြယ္ပီး ေမာ္ဒန္ယဥ္ေက်းမွုကုိ ဝါးလုံးသိမ္းပစ္ပယ္လုိ႔၊ မႏၲေလးေကာင္းေၾကာင္း အညာေကာင္းေၾကာင္းေတြပဲ စန္းတင္လုိ႔ စသျဖင့္ အမ်ိဳးစုံရွိေလရဲ့။ ခက္တာက ဗမာလူမ်ိဳးဟာ စာကုိ ပုတ္ေလာက္ၾကီးေရးျပေတာင္ ရမ္းသန္းအနက္ေကာက္တဲ့အက်င့္က ကမၻာနာလုိ စြဲေနဒါပါ။ ပေရာဂ်က္ေနာက္လုိက္ပီး အန္ဂ်ီအုိရူးမထဘုိ႔ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးပရဟိတလုပ္ဖို႔ ျခစားတဲ့ ကုိယ္က်ိဳးရွာတခ်ိဳ ့နမူနာျပေရးလုိက္ရင္ပဲ ေဒၚလာျမင္မွ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ခ်င္တဲ့ ၿမိဳ ့ၾကီးသား ဆီဥေထာပတ္စားတဲ့တသုိက္နဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပလက္ေဝခံေတြက ဆတ္ဆတ္ခါၾကပါတယ္။ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ေရးတဲ့ “အဂၤလိပ္စာတတ္သူမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္သူမ်ားအလုိရွိသည္”ဆုိတဲ့ ဆင္ဆာထိ ကာတြန္းတကြက္လုိပဲ ျမန္မာေလာကမွာ ဘုိစာတတ္လူနပ္ေတြက သားစဥ္ေျမးဆက္အုပ္စီးထားၾကတာ ၾကာပါပီ။

ေနာက္ ယဥ္ေက်းမွု ျမန္မာမွုကိစၥေျပာတာဆုိတာကလဲ ဒီလုိမွမေျပာရင္ မဟုတ္တဲ့ေနရာမ်က္စိပြင့္ေနတဲ့ လူထုကုိ ေရဆုိးေျမာင္းထဲ ဆြဲခ်သလုိျဖစ္မွာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ မိန္းကေလးေတြ ဝတ္စားေနတာ ၾကက္လုိျဖစ္ကုန္ပီဆုိတာကုိ ေကာင္းပါတယ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ႏုိင္ငံတကာစံခ်ိန္မီတာေပါ့လုိ႔ ေထာက္ခံေရးရမွာလား။ ႏုိင္ငံတကာပျခဳပ္သယ္စံခ်ိန္ပဲ မီမွာေပါ့။ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ယဥ္ေအာင္ဆန္းေအာင္ ဂုိက္က်ေအာင္ ဝတ္နည္းမ်ိဳးစုံရွိရာမွာ အာရွ ဒစၥကုိယဥ္ေက်းမွုအေပါစားေတြ အဟုတ္မွတ္ပီး ေလွ်ာက္တုေနတာ အေကာင္းမွတ္လုိ႔ လူၾကီးေတြက လက္ခုပ္တီးေပးရမွာလား။ မရွိေတာ့တဲ့လူၾကီးေတြသာ ဒါေတြျမင္ရၾကားရရင္ ဘယ္လုိမ်ား ေျပာမွာပါလိမ့္၊ ေျပာစရာရွိတာ တားစရာရွိတာမတားတဲ့ ခုလူၾကီးေတြကုိပဲ အရင္အျပစ္ဆုိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒိျပင္ ဗမာစာနဲ႔စကားစံခ်ိန္မီေအာင္ မေရးတတ္မေျပာတတ္ေတာ့တာ၊ မူးယစ္ေသစာေသာက္စားတာ၊ ဘဝကုိ အေလးအနက္မရွိတာ၊ ပညာကုိ အေလးမထားတာ ဒါေတြအားလုံး ေခတ္စံနစ္အက်ိဳးဆက္လုိ႔ မည္သုိ႔ဆုိေစကာမူ မ်ိဳးဆက္တဆက္ခ်င္းစီ ညံ့လာခ်ာလာေအာင္ စံနစ္တက်ဖ်က္စီးေနသူကုိ ဆန္႔က်င္ပီး မီးေမာင္းထုိးျပရမွာက ပညာတတ္ေတြ မီဒီယာေတြအလုပ္ပါပဲ။ ဗမာယဥ္ေက်းမွု တုိင္းရင္းသား ႐ုိးရာေတြ ဘယ္လုိရွိတယ္ ျမတ္ႏုိးထိန္းသိမ္းသင့္တာ ဘာေတြရွိတယ္၊ ထားပစ္ခဲ့ရမွာက ဘာေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာမွာ အတုယူစရာေကာင္းတဲ့အမူအက်င့္ေတြက ဘာေတြဆုိတာ အဂၤလိပ္စာ အႏွစ္၂ဝ သင္လာတဲ့ ဦးစိန္ဝင္းေရးသားေနက်အေၾကာင္းရပ္ေတြပါပဲ။ ပတ္ဘလစ္မွာ ေပၚပ်ဴလာျဖစ္ေအာင္ လစ္ဗင္းတူဂဲသားေနတာ တဖြဲ႔တႏြဲ႔လုပ္ပီး မၾကားဘူးတဲ့ကေလးေတြကုိ အတတ္ဆန္းသင္ေပးမလား၊ ေစာင့္စည္းသင့္တဲ့ သစၥာဣေျႏၵေတြအေၾကာင္း မအိမ္ကံမွာ ခင္ခင္ထူးဖြဲ႔သလုိေရးမလားဆုိတာက ဗမာစာေရးဆရာေတြ ေရြးရမယ့္လမ္းပါ။ ေသခ်ာတာက ဦးစိန္ဝင္းဟာ တခ်ိဳ ့စြပ္စြဲသလုိ အမ်ိဳးသားေရးမွုိင္းတုိက္ပီး ႏုိင္ငံေရးၾသဇာထူမယ့္သူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဆုိဒါပါပဲ။ စြပ္စြဲသူေတြကုိယ္ႏွုိက္ကေကာ ဒီမုိကေရစီမွုိင္းတုိက္ပီး တုိင္းျပည္ကုိ စစ္ဖိနပ္ေအာက္ တြန္းပုိ႔ေနတာပဲေလ။

(၃)

အဘရဲ့ တခုတည္းေသာ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္က အေျပာရမ္းတာနဲ႔ သူ႔ေအာက္ၾကိဳ ့လာသူမ်ား ေျပာစကားကုိ ယုံတတ္တာလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာရာမွာ ပိႆေလးနဲ႔ ထုမိလုိ႔ တခ်ိဳ ့ပရိသတ္ကုိ မသိမ္းသြင္းႏုိင္တာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ- အန္ဂ်ီအုိကိစၥမွာ မေကာင္းေၾကာင္း ခ်ဲ႔ကားေျပာတဲ့ သတင္းေထာက္ငတ ႏုိင္ငံေရးလအ တခ်ိဳ႔ ့စကားကုိ စြတ္တင္ခဲ့လုိ႔ ေစတနာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား လူငယ္မ်ားရဲ့ အၿငိဳအျငင္ခံရပါတယ္။ ဗမာလူမ်ိဳးေတြ ဖက္ဆစ္နယ္ခ်ဲ႔ ေအာက္ေနလာ ေခတ္ဆုိးေတြ ျဖတ္လာလုိ႔ ႏုိင္ငံေရး ပါးဝလွတယ္ဆုိတဲ့ စကားကလဲ ဟုတ္သလုိလုိနဲ႔ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ေျပာရမယ္။ ဝေနတာက ခံရတဲ့ဒုကၡ၊ ဒုတ္ျပတာနဲ႔ ေျပးတဲ့ေမ်ာက္ကေလးလုိပဲ ႏုိင္ငံေရးေဟ့ဆုိတာနဲ႔ ဗမာေတြလဲ ေရွ ့ဆုံးက ေျပးတာပါ။ ဖိႏွိပ္သူကုိ နာၾကည္းစိတ္ ေတာင္လုိပုံလာတာကလြဲရင္ က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ိဳးမွာ ဘာမွေဆာက္တည္ရာ ႏုိင္ငံေရးစိတ္အခံမရွိေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမွုကလဲ ပေဒသရာဇ္နဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးမွုိင္းလုံးေတြေအာက္ ပိေနေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံေရးလူမွုေရးဓေလ့တခုအထုိင္က်ဘုိ႔ အေတာ္မလြယ္ေသးတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေၾကာင့္ မနီးတဲ့ ေရွ ့ခရီးအတြက္ အဘဆီက အားတင္းစာ မီးထုိးစာ ေဝဘန္စာေတြ အသက္ရွည္ရွည္ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေရးမွာကုိ ဆက္ဖတ္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္သလုိ အဘရဲ့ ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းလဲ ဦးၾကီးလုိလက္စြမ္းျပေရးမွာကုိ ဖတ္ခ်င္လွပါရဲ့။ စစ္ေအးေခတ္ ျမန္မာလက္ဝဲသတင္းသမားတေယာက္ အသက္၃ဝမရွိခင္မွာ တကြ်န္းမွာ ဘယ္လုိရွင္က်န္ေအာင္ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ရတာ၊ဒုကိၡတဘဝနဲ႔ ျပန္ထူႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း စာေရးခြင့္မရခ်ိန္မွာ စာသင္ရင္း တံခါးပိတ္ေခတ္က လူငယ္ေတြကုိ မ်က္စိဖြင့္ေပးတာ၊ စာေတြ လွည့္ထုတ္သလုိေရးပီး မီဒီယာကုိ အဖိႏွိပ္ဆုံးေခတ္မွာ ျပည္သူေတြကုိ ထြက္ရပ္လမ္းအစစ္ကုိ ျမင္ေအာင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ၾကားက အားတင္းျပခဲ့တာ ဒါေတြဟာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဝတၳဳထဲက မဟုတ္တဲ့ သူလုိလူတေယာက္ရဲ့ စီဗီေကာင္း႐ုံသက္သက္ေရးမထားတဲ့ ဘဝဇာတ္လမ္းေတြ မဟုတ္ပါလား။


လူထုဦးစိန္ဝင္း ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း
၁၉၄ဝ-ခုႏွစ္၊ ၾသဂတ္စ္လ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕၌ အဖ-ဦးသာဒင္၊ အမိ-ေဒၚၾကည္ခင္တို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ အမည္ရင္း ဦးစိန္ဝင္းျဖစ္သည္။ ကေလးဘဝမွ အထက္တန္း ေအာင္ျမင္ၿပီးသည္အထိ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ဖားသားလဖုန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ ၾကားခဲ့သည္။

- ၁၉၅၆ - ၅၉ မႏၲေလးတကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့။

- ၁၉၆ဝ - ၆၂ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူထုသတင္းစာ၌ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့။

- ၁၉၆၄ ''ေစာမိုခမ္း'' (ပင္ကိုယ္ေရး အခ်စ္ဝတၳဳ) ထြက္။ ''ေတာင္ဗီယက္နမ္မွ ငရဲခန္းမ်ား'' (ဘာသာျပန္) ဝင္းေဇာ္ အမည္ျဖင့္ထြက္။

- ၁၉၆၅ ''အေရွ႕ေတာင္အာရွမွ စစ္မီးလွ်ံမ်ား'' (ဘာသာျပန္)ထြက္၊ ''အလံမလွဲစတမ္း'' (ဘာသာျပန္)ထြက္၊ (အားလံုး ''ဝင္းေဇာ္'' အမည္ျဖင့္ထြက္ရွိ)။

- ၁၉၆၆ ဝင္းေဇာ္အမည္ျဖင့္ပင္ ''အျဖဴနဲ႔အဝါ''ဘာသာျပန္ထြက္။

- ၁၉၆၇ ဇူလိုင္ ၇ ရက္၊ လူထုသတင္းစာ ပိတ္သြားခ်ိန္၌ ရန္ကုန္တိုက္ခဲြ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္ ထိန္းသိမ္း ခံခဲ့ရသည္။

- ၁၉၇၅ ''ဝင္းေဇာ္''အမည္ျဖင့္ ''အျဖဴနဲ႔အမဲ'' ဘာသာျပန္ထြက္။

- ၁၉၈ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေလျဖတ္ၿပီး ညာဘက္ကိုယ္တျခမ္း ေသသြားရာမွ ဘယ္လက္ႏွင့္ စာေရးက်င့္ၿပီး စာေပကို ဆက္လက္ေရးသားခဲ့သည္။ ေနအိမ္တြင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း ဖြင့္လွစ္ၿပီး အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္ ၅ ေစာင္ႏွင့္ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္း တဒါဇင္ေလာက္တြင္ စာေပမ်ား ဆက္လက္ေရးသား၊ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ စာေပဆိုင္ရာ၊ လူငယ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးေရးရာေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားၿပီး အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းသံုးသပ္ေဝဖန္ခ်က္မ်ား ေရးသားလ်က္ရွိသည္။

- ၁၉၉၈ ''ရွက္စိတ္''(ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္) လူထုစိန္ဝင္း အမည္ျဖင့္ထြက္။

- ၁၉၉၉ ေနာက္ပိုင္းထြက္ရွိသည့္စာအုပ္မ်ား ''လူထုစိန္ဝင္း'' အမည္ျဖင့္ပင္ ထြက္ခဲ့သည္။ ေမာ္ဒန္ လၻက္ရည္ပန္းကန္ထဲမွ မုန္တိုင္းငယ္ႏွင့္ အျခားေဆာင္းပါးမ်ား'' (စာေပေရးရာ)ထြက္။ ''လူငယ္နဲ႔အခ်စ္'' (ေဆာင္းပါးမ်ား)ထြက္။ ''အရွက္နဲ႔တန္ဖိုး'' (ေဆာင္းပါးမ်ား)ထြက္။ ''စာနယ္ဇင္းအေရးအသား ပံုစံသစ္'' စာအုပ္ထြက္။

- ၂ဝဝဝ ဝင္းေဇာ္အမည္ျဖင့္ ''ဆိုယိုနာရာ'' (ဘာသာျပန္ဝတၳဳ) ထြက္။ ပထမအမ်ိဳးသမီး လမ္းထြင္သူမ်ား(ဘာသာျပန္) လူထုစိန္ဝင္းအမည္ျဖင့္ထြက္။ ''စီးပြားေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ ေၾကာ္ျငာ အတတ္ပညာ''(ေဆာင္းပါးမ်ား) ထြက္။

- ၂ဝဝ၂ ''စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဘယ္လိုေနရမလဲနဲ႔ အျခားေဆာင္းပါးမ်ား'' စာအုပ္ထြက္။ အေတြးအျမင္ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ မဂၢဇင္းေဆာင္းပါးမ်ား အေရွ႕ကိုေမွ်ာ္၍ အေနာက္ကုိၾကည့္ျခင္း (ေဆာင္းပါးမ်ား) စေသာ စာအုပ္မ်ားထြက္။

- ၂ဝဝ၃ ''သတင္းစာပညာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ'' စာအုပ္ထြက္။ ''လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ေရး ေန႔စဥ္လက္သံုး ေဆာင္ပုဒ္မ်ား'' (ဘာသာျပန္) ထြက္။

- ၂ဝဝ၄ ''အလင္းတန္း ေဆာင္းပါးမ်ား''ထြက္။

- ၂ဝဝ၅ - ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေရးသားခ်က္မ်ားကို စုစည္းလ်က္ စာအုပ္မ်ားထြက္ရွိ။

- ၂ဝဝ၆ ''မသန္ေပမယ့္ စြမ္းသူမ်ား''စာအုပ္ထြက္။

- ၂ဝဝ၇ စကားမာရသြန္ (၁)၊ (၂) စေသာ စာအုပ္မ်ားထြက္ၿပီး စာအုပ္မ်ားဆက္လက္ထြက္ရွိေနသည္။

လူထုစိန္ဝင္းသည္ ''မသန္ေပမယ့္စြမ္းသူမ်ား'' စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ဆို ေရးသားခဲ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေလျဖတ္ခံထားရသူမို႔ ကိုယ္တျခမ္းမလႈပ္ႏိုင္။ ညာလက္နဲ႔ မေရးႏိုင္သည့္အတြက္ ဘယ္လက္ျဖင့္ အေရးက်င့္ေရးသည္။ လူထုတိုက္ထြက္ သတင္းစာဆရာတဦးျဖစ္သည္။ ၂ဝဝဝ-ခု ဝန္းက်င္ေနာက္ပိုင္း စာအေရးႏိုင္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္တဦးျဖစ္လည္းျဖစ္သည္။ နာရီဝက္တခါေလာက္ ေအာက္ဆီဂ်င္႐ႈ မိတ္ေဆြမ်ားလာလွ်င္ ထိုင္ဧည့္ခံ၊ စာအာ႐ံုမျပတ္ေရးသားဆဲ။ ဆရာသည္ က်န္းမာေရး မေကာင္းသည့္ၾကားမွ ေဆာင္းပါးမ်ဳိးစံုကုိ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ မ်ားတြင္ ေန႔စဥ္ ေရးသားေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ကေလာင္အမည္ခဲြမွာ ''ဝင္းေဇာ္'' ျဖစ္သည္။

''ထင္ရွားသည့္ စာအုပ္အခ်ဳိ႕''

၁။ ေတာင္ဗီယက္နမ္မွ ငရဲခန္းမ်ား
၂။ အလံမလွဲစတမ္း
၃။ အျဖဴနဲ႔အဝါ
၄။ အျဖဴနဲ႔အမည္း
၅။ ဆာယုိနာရာ
၆။ သတင္းစာပညာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ
၇။ အရွက္ႏွင့္ တန္ဖိုး
၈။ လူငယ္ႏွင့္ အခ်စ္
၉။ စာနယ္ဇင္းအေရးအသား ပံုစံသစ္
၁ဝ။ ေမာ္ဒန္လၻက္ရည္ပန္းကန္ထဲမွ မုန္တိုင္းငယ္
၁၁။ နန္းစကား၊ မန္းစကား - ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ျမန္မာစကား
၁၂။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ေၾကာ္ျငာအတတ္ပညာ
၁၃။ လူငယ္မ်ားသို႔ ကဗ်ာလက္ေဆာင္
၁၄။ ပထမ အမ်ဳိသမီး လမ္းထြင္သူမ်ား
၁၅။ မူပိုင္ခြင့္
၁၆။ မသန္ေပမယ့္ စြမ္းသူမ်ား။

"လူထုဦးစိန္ဝင္း ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း" ကုိ ဤဘေလာ့ဂ္ http://www.myanmarbookshop.com/Authors/Biography.aspx?bytAuthorIndex=38&intAuthorID=299 မွ ရယူေဖၚျပသည္။