စစ္မုန္းလူ၊
မီဇုိရမ္ျပည္နယ္ ၿမိဳ႔ေတာ္ အိုင္ေဇာလ္ၿမိဳ႔ေစ်းႀကီးသည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ေစ်းသြား၊ ေစ်းလာ၊ ေစ်းသည္ေတြရဲ့ တစာစာ ေအာ္သံ ေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ၊အဆင့္အတန္း မေရြး ျပြတ္သိပ္စည္ကားေနသည္။
ယေန႔ အုိင္ေဇာလ္ေစ်းႀကီးတြင္ အနိမ့္ဆုံးအဆင့္ ေစ်းေရာင္းသူမ်ားထဲက ၆ဝ ရာခုိင္ ႏႈန္းသည္ ျမန္မာျပည္သား ေတြျဖစ္မည္ ဟုျမန္မာျပည္သူလမ္းေဘးေစ်းသည္မေလး တဦးက ေျပာသည္။
သူမက “ပုိက္ဆံေဟာင္းဝယ္၊ လမ္းေဘးေစ်း၊ ေစ်းေလွ်ာက္ ေစ်းသည္ေတြ အမ်ားစု ဟာက်မတုိ႔ျမန္မာျပည္ဖက္က ေစ်းသည္ေတြပါ၊ ဗမာစကားေျပာမလား၊ ခ်င္းစကား ေျပာမလား၊ အကုန္ရၾကမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားအထင္ခံမွာစုိးလုိ႔ မေျပာရဲမဆုိရဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္” ဟု ေျပာျပသည္။
လူငယ္တဦးသည္ သူ႔တကုိယ္လုံး ခါးပတ္ေတြအျပည့္ခ်ိတ္လြယ္ၿပီး ဆရာခါးပတ္ ဝယ္မလား၊ ေစ်းခ်ဳိတယ္၊ ဘာအေရာင္ ႀကိဳက္သလဲ ေစ်းသြား ေစ်းလာ ေတြေနာက္ ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ၿပီး သူ႔ ခါးပတ္ေတြကုိ ေၾကာ္ျငာေရာင္း ေနသည္။
မုိးဦးကာလသည္ ဗမာျပည္တျပည္လုံး တကၠသုိလ္ဝင္စာေမးပြဲေျဖထားတဲ့ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္အလႈပ္ရွားဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေအာင္စာရင္းထြက္မည့္ ေန႔ကုိ ကုိယ္စီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကရသည္။
စစ္ကုိင္းတုိင္း တမူးၿမိဳ႔နယ္၊ ခါနန္ေက်းရြာသား ေအာင္ေအာင္ သည္လည္း၄င္း တုိ႔ထဲ က တေယာက္အပါအဝင္ေပါ့။
၂ဝဝ၁ – ၂ဝဝ၂ ပညာသင္ႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းကုိ ေလလႈိင္းထဲက ေၾကညာ ေနသည္။ေအာင္ေအာင္ သူ႔ အိမ္နီးခ်င္း ေက်ာင္းဆရာ ေနအိမ္မွာ ေအာင္စာရင္း နားေထာင္ေနသည္။ ညေနကုိးနာရီဆုိေပမဲ့ ေအာင္ေအာင္တကုိယ္လုံးေခြၽးပ်ံၿပီး ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ ခုံနံပါတ္ ( )ေအာင္ေအာင္ ဟု ပါလာၿပီ။
“ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီ၊ မိဘ လုပ္ေကြၽးႏုိင္ေတာ့မယ္ ”ဟုအသံကုန္ဟစ္ေအာ္ၿပီး သူ႔အိမ္ သုိ႔ သုတ္ေျခတင္ေတာ့သည္။
“ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ၿပီအေဖႀကီးေရ” ဟု မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ သူ႔အေဖကုိေျပာေနသည့္ အေမေျပာစကားအေပၚမွာေအာင္ေအာင္ပီတိျဖာေနသည္။
ေအာင္ေအာင္ရဲ႔မိဘႏွစ္ပါးဟာ ရွိစုမဲ့စုေလးေတြကိုထုခြဲေရာင္းခ်ျပီး မိဘဝတ္တရား အရ ေအာင္ေအာင္ကိုု ေက်ာင္း ပညာသင္ေပးခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါကိုသားျဖစ္ သူေအာင္ ေအာင္ကလည္းနားလည္ျပီး မိဘႏွစ္ပါးရဲ႔ရည္မွန္းခ်က္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္း ေပးႏုိင္ေရးအသိစိတ္၏တြန္းအားေပးမႈေတြေၾကာင့္ စာၾကိဳးစားျပီး ယခုလို တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္စာ ေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ ႏုိင္ခဲ့တာပါ။
တကၠသုိလ္ဝင္တန္းဆုိေပမဲ့သူ႔မိသားစု၏စားဝတ္ေနေရးအေျခအေနေၾကာင့္တကၠသိုလ္ ပညာဆက္လက္မဆည္းပူးႏုိင္ ေတာ့တဲ့ ေအာင္ေအာင္တေယာက္ မိဘေတြရဲ႔ အေထာက္အပံ့မယူေတာ့ဘဲ အလုပ္တခု ခုဝင္လုပ္ရင္းကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ ျဖင့္ အေဝးသင္တကၠသုိလ္ဆက္တက္ မည္ဆိုျပီး အလုပ္ေတြကိုလုိက္ရွာရင္း တေန႔ေတာ့ သူတို႔ရြာမွာအေျခစိုက္တဲ့ ရဲစခန္းက ရဲတ ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ဆံုျပီး သူအလုပ္ရွာ ေနတဲ့ အေၾကာင္း ေတြကိုေျပာေတာ့အဲဒီရဲက သူ႔ကို အခုလိုေျပာပါတယ္ “ မင္းခုလို ဝင္ေငြတခုခုရရွိျပီးကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ေက်ာင္း ေတြဆက္တက္ခ်င္ တယ္ဆိုရင္ မင္းရဲတပ္ဖြဲ႔ထဲဝင္ပါလား၊ မင္းတို႔ လိုလူငယ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးသား ေတြဆိုရင္ အခြင့္အေရးအမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ တခါတည္း အရာရွိေတြျဖစ္သြားႏုိင္တယ္၊ လခလည္း ေကာင္းတယ္ တဖက္ကလည္း တကၠသိုလ္ ကိုမင္းဆက္တက္ႏုိင္တာေပါ့”ဆုိျပီး အသက္ ၁၉ႏွစ္သာရွိေသးသည့္ ေအာင္ေအာင္ ကိုရွင္းျပေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။
“ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးသားလူငယ္ေတြဆိုရင္ ခဏေလးနဲ့အရာရွိ ေတြျဖစ္ လာမယ္ မင္းမိသားစုေတြကို လည္းေကြ်း ေမြးႏုိင္ မယ္ဆိုျပီး က်ေနာ့ကိုေျပာေတာ့ က်ေနာ္ လည္းယံုျပီး အဲဒီရဲတပ္ဖြဲ႔ထဲကိုဝင္လိုက္ တယ္”ဟုေအာင္ ေအာင္ကသူ႔ဘဝကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္၊ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေရာက္သည့္ေန႔ကစျပီး ၃ လလုံးလုံးခါနန္ရဲစခန္းမွာပဲ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္းရဲစခန္း ပတ္ဝန္က်င္သန္႔ရွင္းေရးကိုလုပ္ရတယ္လို႔သူကေျပာပါတယ္။
“ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္စားနဲ႔လခလည္းမရရွိဘဲ နဲ႔ ေန႔တိုင္းဘဲ သန္႔ရွင္းလုပ္ရ တယ္”ဟု သူကေျပာသည္။
“၃ လအျပီး ပဲခူးတိုင္း ဝက္ထီးကန္ျမိဳ႔မွာ ၆ လ သင္တန္းတက္ေရာက္ ခဲ့ျပီးခါနန္ ရဲစခန္းမွာပဲ ရဲသားဘဝနဲ႔ က်ေနာ္တာ ဝန္က်ခဲ့တယ္” ဟု သူကဆက္ေျပာသည္။ ရုိးရုိးရဲေဘာ္တဦး၏တလစာမွာ က်ပ္ေငြ ၁၇ဝဝဝ ခန္႔ျဖစ္ေသာ္လည္း အျဖတ္ အေတာက္ေတြမ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ သူ တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္ကာလ အတြင္းမွာ လခအျပည့္အဝကို တခါမွ် မရွိခဲ့ဖူးဘူးဟုသူကေျပာျပသည္။
“တလမွာ တစ္ေသာင္းေလာက္ဘဲပံုမွန္ရႏိုင္တယ္၊ က်န္တဲ့ ၇ဝဝဝ ေလာက္ကေတာ့ အထက္အရာရွိေတြျဖတ္ေတာက္တယ္ ေလ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြမွာက လူေသခ ဆိုျပီး၁၅ဝဝ၊ ဦးေခါင္းခဆိုျပီး ၁၅ဝဝ၊ ထမင္းစားခ၊ ရဲဝတ္စံုဖိုးဆိုျပီးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျဖတ္ေတာက္ေနေတာ့၊မိဘကုိလည္းမပုိ႔ႏုိင္ဘူး”ဆိုျပီးသူကျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ယခုလိုေအာက္လက္ငယ္သားရဲေဘာ္မ်ား၏ရသင့္ရထုိက္ေသာအရာမ်ားႏွင့္လခမ်ားကို အထက္လူၾကီးမ်ားကျဖတ္ေတာက္ေလ့ရွိသည့္အတြက္ရဲေဘာ္မ်ား၏စားဝတ္ေနေရး အတြက္ပါအေတာ္ေလးကိုအခက္ၾကံဳလာခဲ့ၾကရပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခရီးသည္ ျပည္သူလူထုေတြကို ျခိမ္းေျခာက္ျပီး ေငြေၾကးေတာင္းခံမႈ ေတြလည္းရဲေဘာ္ ေတြကျပဳလုပ္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ယခုလက္ရွိ္ျမန္မာစစ္အစိုးရလက္ေအာက္တြင္စစ္မႈဝန္ထမ္းေဆာင္ျခင္းသည္ေအာင္ ေအာင္ထင္ထားသလိုျဖစ္မလာဘဲစားဝတ္ေနေရးအတြက္ခက္ခဲ့လာသည့္အျပင္သူ တက္ခ်င္သည့္တကၠသိုလ္ကိုပါ တက္ေရာက္ႏုိင္ျခင္းလည္းမရွိခဲ့ပါဘူး။
သူသည္ခ်င္းတိုင္းရင္းသားျဖစ္ျပီးရဲတပ္ဖြဲ႔အတြင္းမွာလည္းလူမ်ဴိးခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြကိုလည္း ၾကံဳေတြေလ့ရွိပါတယ္။
“တခုခုလံုျခံဳေရးတာဝန္ယူဖုိ႔ဆိုရင္က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြကိုဘဲသြားခိုင္းတယ္”ဆိုျပီး သူကေျပာပါတယ္။တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ႏုိင္သည့္အျပင္၊လခမလံုေလာက္မႈ၊လူမ်ဴိး ေရးခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈေတြေၾကာင့္ စစ္မႈထမ္းေဆာင္ျခင္းသည္ေအာင္ေအာင္တ ေယာက္ မႏွစ္ျမွပ္မလိုလားေတာ့ဘဲ ဒီေနရာမွအေဝးတေနရာကို ထြက္ခြာ ဖို႔စဥ္းစား လာပါေတာ့ တယ္။
၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ႏွစ္ဦးပိုင္းတြင္ ေအာင္ေအာင္သည္စခန္းမွဴး၏ခြင့္ျပဳခ်က္အရ အိမ္ျပန္ျပီး အနားယူခဲ့ပါတယ္။ သက္ရွိထင္ ရွားရွိေန ေသးသည့္ သူ႔မိဘထံသို႔သူရင္ဆိုင္ ေနရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုအေၾကာင္းစံုေျပာျပျပီးမိဘႏွစ္ပါးကလည္း သူ႔ကို ရဲတပ္ဖြဲ႔သို႔မသြားခိုင္းေစခ်င္ေတာ့သလိုသူကိုယ္တိုင္က လည္း ရဲဝန္ထမ္းဘဝ ကုိ စိတ္ကုန္ေနျပီ လို႔သူကေျပာ ပါတယ္။ထို႔ေၾကာင့္ ရဲစခန္းသုိ႔ ျပန္မသြားေတာ့ဘဲ သူတို႔ေက်းရြာနားက လယ္ေတာမွာေခတၱ ပုန္းခိုခဲ့ပါတယ္။ ရဲစခန္း မွတာ ဝန္ရွိသူမ်ားကလည္းေအာင္ေအာင္ခြင့္ရက္လြန္ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အိမ္သို႔လိုက္လာျပီးလုိက္ရွာၾကေတာ့သည္။
“က်ေနာ့ကိုဖမ္းဖို႔လိုက္ရွာၾကတယ္ေလက်ေနာ့အေဖကိုလည္းခင္ဗ်ားသားကိုရွာမေတြ႔ရင္ ခင္ဗ်ားကိုအစား ထိုးျပီးဖမ္း မယ္ဆိုျပီးျခိမ္းေျခာက္ခဲ့ၾကတယ္ ”ဟု သူကေျပာ သည္။
ထို႔ေနာက္ လယ္ေတာထဲတြင္ ၁ ႏွစ္ခန္႔ပုန္းခိုျပီးေနာက္ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ဝဝ၇ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံအေရွ႔ေျမာက္ဘက္ေဒ သ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္သို႔ထြက္ေျပးလာခဲ့သည္။
မီဇိုရမ္ျပည္နယ္၏ျမိဳ႔ေတာ္အိုင္ေဇာ္ျမိဳ႔တြင္သူေရာက္ရွိလာသည့္အခ်ိန္တြင္ခိုလႈံစရာေဆြ မ်ဴိးေတြလည္းမရွိပါဘူး၊ သို႔ေပမဲ့ကံ ေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္သူ႔ ေက်ာင္းေနဘက္သူ ငယ္ခ်င္းတဦးေတြ႔ဆံုျပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းဖို႔အတြက္အလုပ္တခုကို သူ႔သူ ငယ္ခ်င္းကရွာေဖြ ေပးခဲ့ပါ တယ္၊ ပထမမွာ ပိုက္ဆံအဆုတ္၊ အပ်က္ေတြ လွည့္ဝယ္ တဲ့အလုပ္ေပါ့။
အဲဒီအလုပ္ကုိ လေတာ္ေတာ္ၾကာလုပ္ျပီးမွ တဆင့္တက္ၿပီး သူမ်ားပစၥည္းမ်ားကို ေကာ္မီရွင္စားျဖင့္ လွည့္ေရာင္းခဲ့ ျပန္သည္။ေအာင္ေအာင္၏ အဓိက ေကာ္မရွင္ လုပ္ငန္းသည္ခါးပတ္လွည့္ေရာင္းတဲ့လုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ တေန႔သူ႔အတြက္ ေကာ္မရွင္ခ ရူပီး ၁ဝဝ ရမွ ေကာ္မရွင္ထံမ်က္ႏွာပန္းလွရတယ္။
အိုင္ေဇာလ္ေစ်းမၾကီးတြင္ေအာင္ေအာင္ကဲ့သို႔ေကာ္မီရွင္စားန႔ဲပစၥည္းမ်ားေရာင္ေနၾက သူေတြအမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။သူတုိ႔ သည္ ေဒသခံမီဇိုးလူမ်ဴိးေတြမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာ ႏိုင္ငံခ်င္းျပည္နယ္ႏွင့္ စစ္ကိုင္း တိုင္း ကေလးျမိဳ႔နယ္ တို႔မွခ်င္းမ်ဴိး ႏြယ္စုေတြျဖစ္ ၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ တြင္စီးပြားေရးအလြန္ခက္ခဲမႈေတြေၾကာင့္ ဒီဘက္ကို ထြက္လာျပီးတဝမ္းတခါး အတြက္ ရုန္းကန္ေနၾက ရသူေတြခ်ည္းပါ။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ျပည္သူ႔ရဲ၊စစ္တပ္တြင္ဝင္ေရာက္ျပီး ႏုိင္ငံဝန္တာကိုထမ္းေဆာင္တာဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့အလုပ္တခုပါ၊ သို႔ေပမဲ့အုပ္ခ်ဴပ္မႈ စနစ္မေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ထို႔အျပင္စစ္တပ္အၾကီးအကဲ၊ ရဲအရာရွိ မ်ားႏွင့္ ေအာက္လက္ငယ္ တပ္သားရဲေဘာ္မ်ားအၾကားအဆင့္ခ်င္း မိုးနဲ႔ေျမပမာ အလြန္ကြာ ျခားလြန္းလွ ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္းသူတုိ႔ရဲဝန္ထမ္းဘဝကုိ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ခိုင္လံုၿပီးအာမခံခ်က္မေပးႏုိင္သည့္ လက္နက္ကုိင္ ဘဝသည္ သူတုိ႔အတြက္ အက်ဥ္းေထာင္ပမာျဖစ္ခဲ့ရသည္။
“က်ေနာ့ဘဝကိုျပန္စဥ္းစားရင္အရမ္းကိုဝမ္းနည္းအားငယ္ရတယ္၊ေမွ်ာ္လင့္သလုိျဖစ္ မလာေတာ့ပဲအခုေတာ့မိဘေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ေဝးကြာျပီးသူမ်ားႏုိင္ငံမွာဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ နဲ႔ေနထုိင္ေနရေတာ့တယ္၊ တခ်ိန္က က်ေတာ္ ၁ဝ တန္းေအာင္ၿပီ ဆုိတဲ့ အူၿမဴး သံေတြ၊ ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ၿပီ ေဖႀကီးေရဆုိတဲ့ အေမ့စကားသံေတြဟာ ခါးပတ္တကြင္း စာ တန္ဖုိးပဲရွိေတာ့တယ္”ဟုေအာင္ေအာင္ကေၾကကြဲစြာ နဲ႔ေျပာျပခဲ့သည္။
No comments:
Post a Comment