စာအုပ္ႏွင့္ စာၾကည့္တုိက္

ယခုေခတ္သမယတြင္ ေရွ႕ကထက္ စာဖတ္ျခင္းအေလ့အထသည္ သာလြန္မ်ားျပားလ်က္ ရွိေလၿပီ။ မဖတ္၍လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေရွးက ကိုယ့္စိတ္စူးစိုက္ရာနယ္ပယ္သည္ ကိုယ့္ရပ္၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ေလာက္သာျဖစ္သည္။ လူမႈ ကိစၥတို႔မွာလည္း ခုေခတ္ေလာက္ မ႐ႈပ္ေထြးေသး၊ သိစရာတတ္စရာျဖစ္ေသာ နီတိက်မ္းလာ အတတ္ဆယ္ရပ္တို႔မွာလည္း ခုေခတ္ပညာရပ္မ်ားေလာက္ မမ်ားေျမာင္၊ သို႔မဟုတ္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ စုပံုပြားမ်ားမလာေသး။ သို႔ကလို ရွင္းလင္း လြယ္ကူေသးေသာ ေရွးေခတ္အခါက ေနေရး ထိုင္ေရး ကိစၥမ်ားတြင္ ကိုယ့္မ်က္စိႏွင့္ျမင္ရာ ကိုယ့္မိဘက ေျပာျပခဲ့ရာ၊ ကိုယ့္စာအုပ္ကေလးထဲေလာက္ ပါရာတို႔ကို ေနရာတက် အသံုးခ်တတ္ခဲ့ပါလွ်င္ ကုသိုလ္လည္းရ၊ ဝမ္းလည္းဝ ဆိုသလို လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္စရာ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။

ကိုယ္ႏွင့္ပတ္သက္ရာ ေဆြမ်ဳိး ရပ္ရြာတို႔မွာလည္း ေဘးရန္ကင္းရွင္း၍ စိတ္ပူပင္စရာ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းပါးဖို႔သာရွိေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ၁၉ ရာစု၏ ဤမွာဘက္၌ကား ပညာရပ္တို႔မွာ မ်ားသထက္ မ်ား၊ ႐ႈပ္သထက္႐ႈပ္လာသည္မွာ အထင္အရွားပင္။ သည္လို ႐ႈပ္ေထြးေသာ ေခတ္ကာလႏွင့္ ေလ်ာ္ေအာင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ စာကို ပို၍ဖတ္လာၾကရ၏။ အဖတ္၍လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။

အေၾကာင္းမူကား အေမရိကန္တြင္ ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္ဗံုး လုပ္ေနသည့္ကိစၥ၊ တ႐ုတ္တို႔ ႏိုင္ငံသစ္ စမ္းသပ္တည္ေထာင္ေနသည့္ ကိစၥ၊ စပါးေဈး ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖစ္ေနသည့္ကိစၥ အဝဝတို႔ကို စာမတတ္လွ်င္ ဘယ္လို သိႏိုင္ပါမည္နည္း။ သူမ်ားႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျဖစ္ခဲ့၊ ျဖစ္ဆဲ ကိစၥေရးရာ၊ ပညာရပ္တို႔သည္ ကိုယ္ႏွင့္ တနည္းတဖံု ဆက္သြယ္ေနသည္မွာ မျငင္းႏုိင္။ သည္လို သူ႔ကိစၥႏွင့္ ကိုယ့္ကိစၥတို႔ ဆက္သြယ္ေရး အမွားအမွန္ခြဲျခားႏိုင္ေရး၊ လူ႔ေဘာင္၌ အေနမွန္မွန္ ေနတတ္ဖို႔အေရးတြင္ စာအုပ္၏ အကူအညီလုိေနသည္မွာ ယံုမွားစရာ မရွိေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသူတေတြ စာဖတ္ေနၾက၏၊ စာဖတ္သည္ဆိုရာ၌ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ကြဲေပေသးသည္။ ေက်ာင္းသား ကိုလူပ်ဳိတို႔ ဖတ္သည့္စာက တမ်ိဳး၊ သည့္ေနာက္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးသူမ်ား ဖတ္သည့္စာက တဖံုျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္း၏ သင္႐ိုးပညာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာဖတ္မႈကို ဤစာေရးသူသည္ ယခုအခါတြင္ ေဆြးေႏြးလိုစိတ္ မရွိေပ။ သင္႐ိုးပညာေလ့လာျခင္းသည္ ကိုယ့္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းႏွင့္ ပို၍သက္ဆိုင္သည္ဟုသာ အၾကမ္းဖ်င္းဆိုပါရေစေတာ့။

ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေနာက္မွ စာဖတ္ျခင္းသည္ သင္႐ိုးမွကြဲျပား႐ံုမက ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း မ်ဳိးစံုေပသည္။ ေရွ႕ကေရးခဲ့သလို ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဆက္သြယ္မႈ အလ်ဥ္သေလာသိေအာင္လည္း ဖတ္သည္။ အလုပ္အားခ်ိန္တြင္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အပ်င္းေျပရန္ အတြက္လည္း ဖတ္သည္။ သည့္ထက္ အေရးၾကီးသည္ကား ေလာကလူ႔ေဘာင္တြင္ေနရင္း အမွားအမွန္သိဖို႔ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ က်င့္ဝတ္တုိ႔မွ လြတ္ကၽြတ္ဖို႔ ေလာကဓံတရားကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ စာအုပ္မွ အားသစ္ အင္သစ္ ဆြဲယူႏိုင္ဖို႔ ဖတ္သည္။

မဟာဆန္ခ်င္သူျပဇာတ္မွ ပကာသနၾကိဳက္ေသာ ဦးေရႊေႏွာင္း၏ အျဖစ္သည္ ရယ္စရာေကာင္း၏။ စာဖတ္သူသည္ ဦးေရႊေႏွာင္းကို ရယ္ေမာရင္းႏွင့္ ကိုယ့္ဘက္တျဖည္းျဖည္းၾကည့္ကာ မလံုမလဲမျဖစ္ဟု မေျပာႏိုင္။ တကယ့္အခ်စ္ရွာေသာ အင္နာကရဲနီးနားသည္ အျဖစ္ဆိုးသို႔ ေရာက္ရ၏။ စာဖတ္သူသည္ ဝတၳဳ အဆံုးသို႔ေရာက္ေသာ္ ထိုေခတ္က က်င့္ဝတ္သေဘာ လူ႔အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမႈကို သေဘာေပါက္ လာလိမ့္မည္။ သူရဲေကာင္းသံုးေယာက္ထဲမွ ဒါးတညန္ သည္ လက္ရဲဇက္ရဲႏွင့္ အစြမ္းေကာင္းသည္။ စာတမ်က္ႏွာ ေက်ာ္ၿပီးတိုင္း ေက်ာ္ၿပီးတိုင္း ဒါးတညန္၏ သတၱိဓာတ္အားတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ထဲသို႔ ဝင္လာသလိုလို ထင္ရ၏။

သည္သေဘာႏွင့္ ႏိုင္ငံအာဏာပိုင္မ်ားသည္ ျပည္သူျပည္သားေတြကို စာဖတ္ျခင္း အေလ့အထျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေနာက္ဘက္တိုင္းျပည္တို႔တြင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ပညာရွိ ပညာမဲ့မေရြး စာဖတ္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးကို မ်ားသထက္မ်ားေအာင္ ဖန္တီးေပးထားၾကသည္မွာ အထင္အရွားျဖစ္သည္။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ အဂၤလန္ျပည္ ပညာေရး အက္ဥပေဒ၌ “မသင္မေနရ ပညာသင္ၾကားခ်ိန္ အရြယ္လြန္ၿပီးသူမ်ားအဖို႔ စိတ္ေဖ်ာ္ေျဖေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရးတို႔ကို သင့္သလို အားထုတ္ႏိုင္ေစရန္ အခ်ိန္အားရွိေသာလုပ္ငန္း ဖန္တီးေပးဖို႔အတြက္ ပညာေရး အာဏာပိုင္တို႔တြင္ တာဝန္ရွိေၾကာင္း” အတိအလင္း ဆိုထားသည္။

အဆိုႏွင့္အညီ စာေရးသူ၏ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔အရဆိုလွ်င္ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ ျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ဆက္သြယ္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမူကား လူအမ်ား၏ စာဖတ္မႈကို စာၾကည့္တိုက္က အလံုးအရင္းႏွင့္ ေထာက္ပံ့အားေပးသည္။ တေယာက္ခ်င္း ရထားစီးရင္း ထမင္းစားရင္း၊ အိမ္သာသြားရင္း စာဖတ္ႏိုင္ပါ၏။ ကိုယ့္ဝင္ေငြအင္အားရွိသေလာက္ စာအုပ္ဝယ္ႏိုင္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း စာအုပ္အစံုအလင္ရေအာင္ ယဥ္ေက်းမႈ ေရးရာ၌ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ အက်ဳိးခံစားရေအာင္ စာၾကည့္တိုက္ကိုသာ အားထားၾကရ၏။

နီတိက်မ္းဆရာက စာၾကည့္တိုက္ကို “အားနည္းသူ၏ အားထားရာပင္တည္း” ဟုဆိုသည္။ ထို႔အတူ “ပညာမွီးသူတို႔၏ အားထားရာကား စာၾကည့္တိုက္တည္း” ဟုဆိုရေလာက္ေအာင္ အဂၤလန္ျပည္၌ စာၾကည့္တုိက္သည္ ျပည္သူ ျပည္သားတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္သြယ္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈေရးရာ၏ ဗဟိုမ႑ိဳင္ျဖစ္ေနေလသည္။ ပညာေရး အာဏာပိုင္တို႔သည္ သည္အခ်က္ကို အလြန္ဂ႐ုစိုက္ေနသည္မွာ သိသာပါသည္။ သူတို႔ျပည္သူေတြကို မဟာဆန္ခ်င္သူ ျပဇာတ္ထဲက ဦးေရႊေႏွာင္းလို အရြယ္အိုေရာက္ေသာအခါမွ စကားေျပႏွင့္ အလကၤာ ခြဲျခားသိရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိး မၾကံဳေစခ်င္။ ဒီမိုကေရစီ အေလ့အတိုင္းျပဳမူ ေဆာင္ရြက္မႈ သိျမင္မႈတို႔ကို အင္အားစု တစုအေနျဖင့္ သံုးစြဲေနၾကသည္မွာ စာေရးသူ မ်က္ျမင္ပင္ျဖစ္သည္။

သည္လို စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ နီးစပ္ေသာ အဂၤလိပ္ က်ား၊မ တို႔ကို တစံုတရာ အေၾကာင္းေမးခဲ့ေသာ္ စာၾကည့္တိုက္သို႔ လက္ညိဳးၫႊန္သည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေပ။ စာၾကည့္တိုက္တြင္ အေျဖသည္ရွိ၏။ စာၾကည့္တိုက္တြင္ ကိုယ္လိုခ်င္ရာ ကိုယ္သိခ်င္ရာကို အစုအပံုႏွင့္ လြယ္လြယ္ကူကူေတြ႔ႏိုင္သည္။ တေန႔တေန႔ မနက္ ၈ နာရီမွ ည ၇ နာရီအထိ စာၾကည့္တုိက္၌ လူေတြ ခဲလ်က္သာေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေကာင္းသည္၊ အဆင္အျပင္ အေနအထားကလည္း ေကာင္းသည္။ စာအုပ္စာတမ္းအျပင္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ကဗ်ာဖတ္ပြဲ ျပဇာတ္တို႔ျဖင့္လည္း ပို၍ပင္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ထားသည္။

သုိ႔ကလို ကိစၥမ်ားျပားေသာ ခုေခတ္ကာလ၌ လူေတြမသိတာ သိေအာင္၊ ႐ႈပ္ေနေသာစိတ္ကို ရွင္းေအာင္ ဥာဏ္အျမင္ မ်ားသထက္မ်ားေအာင္ စာဖတ္ျခင္း အေလ့အထ ပြားေအာင္ လုပ္ရ၏။ ပြားေအာင္ အခြင့္အေရး ေနရာဌာနကိုလည္း ဖန္တီးေပးရ၏။ ေရွးအခါက ရပ္ရြာထဲတြင္ တဦးက ဟစ္လိုက္လွ်င္ က်န္လူမ်ား အကုန္သိၾက၏။ ယခုအခါ ကမၻာတပိုင္းမွာ ဘာျဖစ္သည္ကို ကမၻာ့တျခားပိုင္းက စာအုပ္မရွိဘဲ မသိႏိုင္။ လူ႔သမိုင္း၌ ဘာျဖစ္ခဲ့သည္ကို စာအုပ္အကိုးအကား မရွိဘဲ မသိႏိုင္ေပ။


(တာရာ မဂၢဇင္း ၊ မတ္ ၁၉၅ဝ)