“ထိန္း … ထိန္း … ဒိုင္း ... ဒိုင္း … ဝုန္း … ျဗဳန္း” ယမ္းေညႇာ္နံ႔မ်ား လႊမ္းေနေသာ္လည္း … စစ္ျဖစ္ေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕က နာမည္ေက်ာ္ လြိဳင္ကထံုပြဲ အတြင္း ဦးရုကၡစိုး၊ ႂကြက္စုတ္ႏွင့္ ဖုိးရႈပ္တို႔ ေရာက္ရွိေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မီးရွဴးမီးပန္းမ်ား၊ ေျဗာက္အိုးမ်ား ပစ္ေဖာက္ေနေသာ ေၾကာင့္လည္း တထိန္းထိန္းႏွင့္ ဆူညံေနသည္။
လမ္းေလွ်ာက္ရလြန္း၍ ေညာင္းလာေသာေၾကာင့္ ျမစ္ကမ္းေဘး လူရွင္းသည့္ ေနရာတြင္ သူတို႔သံုးဦး ေခတၱ အပန္းေျဖသည့္ အေနျဖင့္ ထုိင္လိုက္ၾကသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေျဗာက္ေဖာက္သံေတြက ဆူညံ၊ ယမ္းနံ႔ေတြက လႈိင္လို႔၊ အင္း … တို႔ ျမန္မာျပည္က တန္ေဆာင္တိုင္ေကာ ဘယ္လိုမ်ား ေနလဲ မသိဘူးေနာ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေျဗာက္အိုးေဖာက္ ေထာင္သံုးႏွစ္၊ မီးရႈးမီးပန္း မေရာင္းရ၊ ဖေယာင္းတိုင္ေစ်းႀကီး၊ လွ်ပ္စစ္မီး မလာဆိုေတာ့ … တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ လေရာင္ေလးနဲ႔ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ တန္ေဆာင္တုိင္ စစ္စစ္ကို က်င္းပ ေနၾကမွာေပါ့ကြာ။
“ရွဴး …. ဒိုင္း” ဆိုေသာ ျမည္သံႏွင့္အတူ ျဖာထြက္သြားေသာ မီးရွဴး မီးပန္းကိုၾကည့္ရင္း ဖိုးရႈပ္က “နိဗၺာန္ေစ်းေတြလည္း မစည္ေတာ့ဘူးလို႔ ၾကားတယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ မင္းတို႔ကလည္း … အေကာင္းဘက္က ေတြးစမ္းပါကြာ။ နိဗၺာန္ေစ်း မစည္တာ လူေတြ ေႁခြတာၾကလို႔ ေနမွာေပါ့၊ မီးရွဴး မီးပန္းမလႊတ္ရ ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲ … ပိုက္ဆံကုန္ သက္သာတာေပါ့၊ ေျဗာက္မေဖာက္ေတာ့ နားမညည္းဘူးေပါ့။ မီးမလာေတာ့ မီတာခ မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ဖိုးရႈပ္။ ။ လုပ္ၿပီ … ဦးရုကၡစိုးႀကီးကေတာ့။ မေတြ႕တာၾကာလို႔ စကားအေကာင္း ေျပာမလား မွတ္တယ္၊ ကလန္႔က တိုက္ၿပီ။
ဖိုးရႈပ္စကား အဆံုးသတ္ခါစတြင္ သူတို႔ ႏွာေခါင္းက အလြန္ဆိုးရြားလွစြာေသာ အနံ႔ႀကီးတခုကို ရလိုက္သည္။ ထိုအနံ႔က မည္မွ် ဆိုးရြားသည္မွာ ဆိုဖြယ္မရွိေပ ...။ ခ်င္းမိုင္ ပင္း ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ထြက္ေပၚေနေသာ ယမ္းနံ႔ကိုပင္ ေက်ာ္လြန္၍ ထြက္လာသည့္ အနံ႔ျဖစ္သည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဖိုးရႈပ္ … မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ လူထူထူဆို ေလလည္ခ်င္တဲ့ အက်င့္က အခုထိ မေဖ်ာက္ေသးဘူးလား။ ေအာင္မေလး နံလိုက္တာ။ အသက္ရွဴေတာင္ ေအာင့္ထားရတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ မင္းသာ မနက္က ပဲဟင္းေတြ ပိုတယ္ဆိုၿပီး စြတ္ေသာက္ထားလို႔ ေလလည္တာ ျဖစ္မွာ။ မင္းဟာေလ ကိုယ့္အျပစ္ကို သူမ်ားအျပစ္ျဖစ္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္လုပ္တယ္။ နအဖ က်ေနတာပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေတာ္ၾကစမ္းပါကြာ။ ဒီအနံ႔ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ရရင္ … ဒါ … လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေပါက္လိုက္တဲ့ အီးနံ႔ မဟုတ္ဘူးကြ။
ဖုိးရႈပ္။ ။ ဦးရုကၡစိုးက အီးက်မ္း တယ္ေက်ပါလား။
ရုကၡစိုး။ ။ ေက်ဆို အရည္ႀကိဳေသာက္ … အာ … ေယာင္ကုန္ၿပီ။ ငါက အေတြ႕အႀကံဳအရ ေျပာတာပါကြ။
သူတို႔စကားေျပာေနစဥ္ ဆိုးရြားလွသည့္ အနံ႔ႀကီးက ပိုနံလာသည္။ ထိုသို႔ေသာ အနံ႔ဆိုးႀကီးႏွင့္အတူ သူတို႔ နားသို႔ လူႏွစ္ဦး မ်က္ႏွာပုပ္သိုးသိုးျဖင့္ ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟင္ … ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးေဆာ္ၾကမ္းနဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးသိန္းဂိန္ ...။ လြိဳင္ကထံုကို လာလည္ၾကတာလား။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ လာလည္တာမဟုတ္ဘူး ...။ စေတး လာေရွာင္တာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဒါ … ဒါနဲ႔ … ဒီ အနံ႔ဆိုးႀကီးက ဦးသိန္းဂိန္တို႔ ဆီက ထြက္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား။ ေအာင္မေလး နံလိုက္တာဗ်ာ။
သိန္းဂိန္။ ။ ေျပာ … မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ကို ခ်ီးထုပ္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းေပါက္လို႔ ဒီဘက္ကို စေတးေရွာင္ဖို႔ ထြက္လာရတာ။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ေရေတာ့ ခ်ိဳးလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ခ်ိဳးခ်ိဳး အနံ႔ မေပ်ာက္တာက ဆိုးတယ္။ အဲဒါ ဒင္းေၾကာင့္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘယ္ ဒင္းေၾကာင့္လဲ ဦးေဆာ္ၾကမ္းရဲ႕။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ခ်ိဳကုုပ္ဒူးႀကီး လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဒင္းေၾကာင့္ေပါ့။ သူ လုပ္တာနဲ႔ အကုန္ ရႈပ္ကုန္တာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ မဆုိင္ပါဘူး ဦးေဆာ္ၾကမ္းရဲ႕။ သူက သူ႔ဘာသာ သားအငယ္ ေရာက္လာလို႔ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ လုပ္ေနတာပဲဟာ။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ဘာလို႔ မဆိုင္ရမွာလဲ … ဆုိင္တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ အခုဆို ဂ်ာနယ္ ၉ ေစာင္လည္း အပိတ္ခံရတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အာ အဲဒါက ဝန္ႀကီးပဲ ပိတ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူးလား။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူက စတဲ့ ဇာတ္လမ္းပဲ။ သူ႔ဓာတ္ပံုကို ဂ်ာနယ္ေတြက ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ထည့္ၾကေတာ့ ပိတ္ရတာေပါ့။ ဆုိင္ဆုိင္ မဆိုင္ဆုိင္ သူ႔ေၾကာင့္ပဲဗ်ာ။ အဲဒီ ၉ ေစာင္ကို ပိတ္လို႔ ဆိုၿပီး လူေတြက က်ဳပ္ကို ခ်ီးထုပ္နဲ႔ ေပါက္တာလည္း ခံရတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကေကာ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ခုလို ….။
သိန္းဂိန္။ ။ က်ဳပ္ကေတာ့ တမ်ိဳးဗ်။ ဂီရိ ဒုကၡသည္ေတြက ေပါက္လႊတ္လိုက္တာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ဒုကၡသည္ေတြကို ဘာသြားေျပာလဲမွ မသိဘဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ တခုေလးပဲ ေျပာမိတာပါဗ်ာ။ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးထက္ အေရးႀကီးတာေတြ ရွိတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒုကၡသည္ေတြ ဆီက အလွဴခံပါတယ္လို႔ ေျပာမိတာ။ ရစရာမရွိေအာင္ ေပါက္လႊတ္တယ္ဗ်ာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ကူညီ ကယ္ဆယ္ေရးထက္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ဘာမ်ားလဲ ဦးသိန္းဂိန္ရဲ႕။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အင္းေလ … ဒုကၡသည္ေတြ ဆီကေတာင္ ျပန္အလွဴခံတယ္ဆိုေတာ့ ဘာပါလိမ့္။
သိန္းဂိန္။ ။ စြမ္းအားရွင္ေတြကို တုိက္ဖို႔ အရက္ဖိုးေလးပါဗ်ာ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနာက္ကေန လိုက္ၾကည့္ခိုင္းမယ့္ စြမ္းအားရွင္က နည္းနည္း မ်ားတယ္ေလ။ အရက္ခ်ည္းပဲ တေန႔ကို ရာဝင္အိုးနဲ႔ ၁၀ အိုးေလာက္ လိုတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဂီရိ ဒုကၡသည္ေတြက ေသာက္သံုးေရ အခက္အခဲျဖစ္ေနတာဆို။
သိန္းဂိန္။ ။ သူတို႔ ေရငတ္တာ ဘာအေရးလဲ။ စြမ္းအားရွင္ေတြ အရက္ငတ္ရင္ က်ဳပ္တို႔အားလံုး ထိခိုက္သြားႏုိင္တယ္ေလ။ အဲဒါ ဒင္းေၾကာင့္ေပါ့။ ဒင္း လြတ္လာလို႔ အရက္ဖိုးက လိုလာတာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အင္း … က်ေနာ့္ အေတြ႕အႀကံဳအရ ေျပာရရင္ေတာ့ အတင္းကို ဆြဲေစ့ေနသလိုပဲေနာ္။ ေညာင္ဦး ကမ္းပါၿပိဳတာနဲ႔ စမၸာနဂိုရ္က ႏြားမ ေပါင္က်ိဳးရသလိုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ဆြဲေစ့သင့္ရင္လည္း ေစ့ရမွာပဲေလ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ေအာင္သိန္းပ်င္းလည္း တေလာက ခ်ီးထုပ္နဲ႔ အေပါက္ခံ ရေသးတယ္။ အဲဒါလည္း ဒင္းေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက သူက ျပန္ေတာင္ မလြတ္ေသးဘူးေနာ္။ ဘယ္လိုလုပ္ သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္မွာလဲ။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ခက္ပါလား။ ဘာမွ မသိရင္ ဝင္မေျပာနဲ႔။ သူ မလြတ္ေသးလို႔ အေပါက္ခံရတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က သူသာ လြတ္ေနရင္ လူေတြက ေအာင္သိန္းပ်င္းကို ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ဝင္စားပါ့မလဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ သူ ေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ပါလား။
သိန္းဂိန္။ ။ က်ဳပ္တို႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဘယ္လို အႀကံနဲ႔ ဒင္းကို လႊတ္ေပးထားလဲ မသိဘူးဗ်ာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လူေတြက က်ဳပ္တို႔ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ခ်ီးထုပ္နဲ႔ ေပါက္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနၿပီ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အဲဒါေကာ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ သူ႔ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာေနတာနဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ကို လူေတြက ခ်ီးထုပ္နဲ႔ ေပါက္ကေရာလား။
သိန္းဂိန္။ ။ ဆုိင္ၿပီလားဗ်ာ။ သူ႔ကို လူေတြက ခ်စ္ေလ၊ က်ဳပ္တို႔ကို ေသာက္ညင္ကပ္ေလ ျဖစ္ၿပီး ေပါက္ၾကတာေလ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါကေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ က်န္ေသးတယ္ေလ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ဒင္းေၾကာင့္ HIV ေဝဒနာ သည္ေတြလည္း ဒုကၡေရာက္ရတယ္။
ဖုိးရႈပ္။ ။ ဒါေတာ့ လြန္ၿပီ ထင္တယ္ဗ်ာ။ HIV ေဝဒနာသည္ေတြကို ေရႊ႕ေျပာင္းခိုင္းတာက ခင္ဗ်ားတို႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး မဟုတ္ဘူးလား။
သိန္းဂိန္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ အဲဒီကို သြားလို႔ ျဖစ္ရတာေပါ့။ မသြားရင္ ဒီလို ကိစၥေတြ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ေနာက္ေတာ့ … သူ႔ေၾကာင့္ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္လည္း မရေတာ့ဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ ရွင္းစမ္းပါဦးဗ်ာ။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ရင္ သူ႔သတင္းေတြခ်ည္းပဲ ေရးၾကေတာ့မွာေလ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ သတင္းက ဘက္ညီမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔အေၾကာင္း အေကာင္းေတြေရး၊ က်ဳပ္တုိ႔အေၾကာင္း မေကာင္းေတြေရး လုပ္ၾကေတာ့မွာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဝန္ႀကီးတုိ႔အေၾကာင္းက အေကာင္းေရးခ်င္လို႔ ရွာတာေတာင္ ေရးစရာက ရွိမွ မရွိဘဲဗ်။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေလ။ က်ဳပ္တို႔ အေၾကာင္း အေကာင္း ေရးစရာ မရွိမယ့္အတူတူ အားလံုး ပိတ္ထားလိုက္ေတာ့ ေအးေရာ မဟုတ္လား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒီေတာ့ ခ်ီးထုပ္နဲ႔ အေပါက္ခံရေရာ မဟုတ္လား။ ထြီ … နံလိုက္တာဗ်ာ။
သိန္းဂိန္။ ။ ၾကင္နာၾကပါဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္လည္း မျပန္ရဲေသးဘူး။ လူေတြ ခ်ီးထုပ္စစ္ဆင္ေရး လုပ္မယ္လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။
ေဆာ္ၾကမ္း။ ။ ဟုတ္တယ္ဗ် ...။ ခ်ီးထုပ္ကို ေစ်းေကာင္းေပး ဝယ္ေနၾကတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ႀကံ့ဖြံ႕ေတြ႕ရင္ ေပါက္ဖို႔တဲ့။
သိန္းဂိန္။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္ကို တင္ေကၽြးထားဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ တင္ေကၽြးထားတာက ရတယ္။ ဒီ အနံ႔ႀကီးေတြ မခံႏုိင္တာက ဆိုးတယ္ဗ်။ ႂကြက္စုတ္ … မင္း ေခၚထားလိုက္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အာ … ဒီေလာက္နံတဲ့ ခ်ီးထုပ္ႀကီးေတြကို ငါလည္း လက္မခံႏုိင္ဘူး။ မင္းပဲ ေခၚထားလိုက္။
ႂကြက္စုတ္ႏွင့္ ဖိုးရႈပ္တို႔ သူေခၚထား၊ ငါေခၚထားႏွင့္ အျငင္းပြားေနၾကစဥ္ ဦးရုကၡစိုးက နတ္တို႔တန္ခိုးျဖင့္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ ေရွာင္ထြက္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ သူတို႔နံေဘးမွ “ဝုန္း” ခနဲ ေပါက္ကြဲသံႀကီးႏွင့္အတူ မီးရွဴး မီးပန္းႀကီးတခု လႊတ္တင္ လိုက္သည္ကုိ အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔မွာ လြိဳင္ကထံု လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲ အတင္း တိုးဝင္ ေျပးပုန္းၾက ေသာေၾကာင့္ ခ်ီးထုပ္ ၂ ေယာက္သာ ေငါင္စင္းစင္းႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကေလေတာ့၏။
No comments:
Post a Comment