ေဘးက်ပ္နံက်ပ္

ေဒါက္တာဘဦး

ဒီဇင္ဘာ ၂၂ ေတာင္သူလယ္သမားအေရးေတာ္ပုံ စတင္သည့္ရက္ အႏွစ္ ၈ဝ ျပည့္ အမွတ္တရ စိန္ဝင္းစိန္ ျပန္ဆုိေသာ သမၼတေဟာင္း ေဒါက္တာဘဦး၏ ကုိယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိ “ကြ်ႏု္ပ္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံ” ( My Burma, The autobiography of a president by U Ba U, New York: Taplinger, 1958) မွ ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပသည္။

ၾသဂုတ္လ ေနာက္ဆံုးပတ္တြင္ အားလပ္ရက္ရွည္ စတင္ေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္ ခြင့္ေလးလ ခံစားလိုက္ပါသည္။ ခြင့္ရက္ကုန္ခ်ိန္တြင္ ဒိစႀတိတ္(ခ႐ုိင္)ႏွင့္ စက္ရွင္တရားသူၾကီးအျဖစ္ အင္းစိန္တြင္ တာဝန္ခ်ခံရသည္။ ထို႔ေနာက္ ရက္ပိုင္းမွ်အၾကာတြင္ ဆရာစံ သူပုန္ဟုေခၚၾကေသာ ပုန္ကန္ထႂကြမႈတခု သာယာဝတီတြင္ ျဖစ္ပြား၏။ ယင္းသို႔မျဖစ္မီ သီတင္းပတ္အနည္းငယ္က ခြင့္ ၄ လသြားသည့္ ဆားခ်ားလ္စ္အင္းနစ္ေနရာတြင္ အစားဝင္သည့္ ယာယီဘုရင္ခံ ဆာဂ်ဳိးဇက္ၾသဂတ္စတပ္ ေမာင္ၾကီးသည္ ဒါဘာပြဲျပဳလုပ္ရန္္ သာယာဝတီသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။

အဆိုပါ ဒါဘာပြဲတြင္ သာယာဝတီဒိစႀတိတ္ ေတာင္သူလယ္သမား ကိုယ္စားလွယ္တို႔က လူခြြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ျပဳရန္၊ ေျမခြန္ေလွ်ာ့ခ်ေပးရန္ႏွင့္ စပါးေဈးတိုးျမႇင့္ေပးရန္ အသနားခံစာ တေစာင္ကို ဝိုင္းဝန္းလက္မွတ္ထိုးၾကၿပီး ယာယီဘုရင္ခံထံ တင္သြင္းၾကသည္။ ေတာင္သူလယ္သမား ကိုယ္စားလွယ္တို႔က လက္ရွိအေျခအေနတြင္ အသက္ႏွင့္ကိုယ္ အိုးစားမကြဲေအာင္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္ ၾကိဳးစားေနၾကေၾကာင္း၊ ေႂကြးတြင္းမွာ နက္သည္ထက္ နက္လာၾကေၾကာင္း ေျပာဆိုၾက၏။ ဤသည္ကို ဆာဂ်ဳိးဇက္ ေမာင္ၾကီးသည္ ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာၾကားျခင္း မျပဳဘဲ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ေၾကာင္း မေခ်မငံ တံုးတိတိ ျပန္ၾကားလိုက္ရာ ျမန္မာလူမ်ဳိးဘုရင္ခံ တေယာက္ထံမွ စာနာေထာက္ထားမႈကို ရရွိႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကေသာ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔ မ်ားစြာစိတ္ပ်က္ နာၾကည္းသြားၾကသည္။

ယင္းသို႔ ဆာဂ်ဳိးဇက္ ေမာင္ၾကီး၏ မထီမဲ့ျမင္ ျပဳမူဆက္ဆံပံုကို ေတာင္သူလယ္သမားတို႔ နားမလည္ႏိုင္ၾက။ သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ မပိုင္ေပ။ ဖြဲ႔စည္းပံုစနစ္အရ သူသည္ အဂၤလိပ္တို႔၏ ဩဇာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္။ အဂၤလိပ္တို႔ ခိုင္းသမွ်သာ လုပ္ဖို႔ရရွိသည္။ သူ႔သေဘာအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔၏ ေကာင္းက်ဳိးကို သူတတ္ႏိုင္သမွ် ေဆာင္ရြက္ေပးပါလိမ့္မည္။ သူသည္ ျပင္းထန္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္ တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္ ေကာင္းစြာသိပါသည္။ သူ႔အေနအထား၏ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ဆရာစံ သူပုန္ထဖို႔အေၾကာင္း ျဖစ္လာခဲ့ရ၏။

ဆရာစံသည္ ေရႊဘိုနယ္သား တေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ဆင္းလာကာ ဘီလူးကၽြန္းတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၿပီး ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆး ဆရာအျဖစ္ အသက္ေမြးခဲ့သည္။

ဦးခ်စ္လိႈင္၏ ဦးေဆာင္မႈေနာက္သို႔လိုက္ကာ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ဦးခ်စ္လိႈင္မွာ အလြန္ထင္ရွားေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အေရအတြက္အားျဖင့္ မနည္းလွေသာ သူ႔ ေနာက္လိုက္မ်ားက သူ႔ကုိ သမၼတအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ဆရာစံသည္ ဦးခ်စ္လိႈင္ထံမွ ခြာကာ ဦးစိုးသိမ္းပါတီႏွင့္ ဆက္သြယ္လိုက္သည္။ ဦးစိုးသိမ္းပါတီသည္ ႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ အင္အားသံုးရမည္ဟု ခံယူထားေသာ အၾကမ္းဖက္အုပ္စုျဖစ္၏။ ဆရာစံသည္ ဦးစိုးသိမ္းပါတီ၏ ခံယူခ်က္ကို အားေပး ေထာက္ခံသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

သာယာဝတီသို႔ ဆာဂ်ဳိးဇက္ ၾသဂတ္စတပ္ေမာင္ၾကီး ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ ဆရာစံသည္ သာယာဝတီ ခ႐ိုင္အတြင္း၌ ႏိုင္ငံေရးတရားမ်ား ေဟာေျပာေနပါသည္။ ဆာေဂ်-ေအ-ေမာင္ၾကီး ျပန္ၾကားေျပာဆိုလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကသည္ကို ဆရာစံ ေတြ႔ျမင္ေသာအခါ ထိုသူတို႔အား မ်ဳိးခ်စ္တရားမ်ားေဟာၿပီး မီးေလာင္ရာေလပင့္ ေပးေလေတာ့၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေရွးဘုရင္မ်ား လက္ထက္က ကမၻာ့အေရွ႕ပိုင္းတြင္ အင္အားၾကီးႏိုင္ငံတခု ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္ကိုပင္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ စိန္ေခၚႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ဆရာစံ ေဟာၾကားခဲ့သည္။

ထို႔ျပင္ ၿဗိတိသွ်တို႔ကုိ မယံုၾကည္ရေၾကာင္း၊ ပထမကမၻာစစ္အတြင္း စစ္႐ံႈးမည့္အေျခအေန ဆိုက္ေရာက္ ေနခ်ိန္တြင္ အိႏိၵယႏွင့္ ျမန္မာအား ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ျပဳမည္ဟု ကတိေပးၿပီး စစ္ႏိုင္ေသာအခါ ကတိပ်က္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ မ်ားမၾကာမီ မင္းေလာင္းေပၚလာေတာ့မည္ ျဖစ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို အဂၤလိပ္တို႔လက္မွ ျပန္လည္သိမ္းယူကာ နန္းသိမ္းပြဲ ခံေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေဟာေျပာလ်က္ ေသြးထိုးလံႈ႔ေဆာ္ေပးခဲ့၏။ လူမ်ားအား တိုက္လိုခိုက္လိုစိတ္ ပိုမိုထက္သန္ေစရန္ အလို႔ငွာ ေအာက္လမ္းပညာမ်ားကုိလည္း ျပသခဲ့၏။ ဂါထာမႏၲန္မ်ားႏွင့္ အင္းအုိင္ခါးလွည့္ လက္ဖြဲ႔အေဆာင္မ်ားကုိလည္း ေပး၏။ ေဘးဆီးရန္ကာ ၿပီးေဆးဆုိၿပီး ထုိသူတုိ႔၏လက္ဖ်ံတြင္ အပ္သြင္းေပး၏။ ဝဠန္႐ုပ္မင္ေၾကာင္လည္း ထုိးေပး၏။

ပုန္ကန္ထႂကြမႈသည္ ပဲခူး႐ုိးမေတာင္ေျခရွိ ရြာေလးတရြာမွ စတင္ခဲ့ပါသည္။ ဒီဇင္ဘာ(၂၄)ရက္ညတြင္ တုိက္ခုိက္ရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ၁၉၃ဝ ဒီဇင္ဘာ ၂၃ တြင္ သာယာဝတီသုိ႔ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကသည္။ အဓိကပစ္မွတ္မ်ားမွာ အက်ဥ္းေထာင္ႏွင့္ ဒိစႀတိတ္ကလပ္ ျဖစ္သည္။ ေထာင္တံခါးကုိဖြင့္ၿပီး အက်ဥ္းသားမ်ားကုိ လႊတ္ကာ သူတုိ႔ႏွင့္ပူးေပါင္းေစရန္ ၾကံရြယ္ထား၏။ ဒိစႀတိတ္ကလပ္တြင္ ဥေရာပတုိက္သား အရာရွိ အရာခံမ်ား၊ သူတုိ႔၏ မိသားစုမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား ခရစၥမတ္အၾကိဳပြဲ ဆင္ယင္က်င္းပၾကမည္ဟု သူတုိ႔သိထားၾကသျဖင့္ အလြယ္တကူ စီးနင္းႏုိင္ေၾကာင္း တြက္ဆထားၾကသည္။

ကံအားေလ်ာ္စြာ သူတုိ႔ခ်ီတက္လာရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သူၾကီးတေယာက္ႏွင့္ ေနာက္လုိက္မ်ားက သူတုိ႔အား ခုခံတားဆီးသည္ႏွင့္ၾကဳံသျဖင့္ အေသအေပ်ာက္ အနည္းငယ္ရွိကာ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္သြားၾကရသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ သစ္ေတာ ဗုိလ္တဲတလုံးတြင္ တည္းခုိေနေသာ ဥေရာပတုိက္သား သစ္ေတာ အရာရွိတစ္ေယာက္ကုိ ပစ္သတ္လုိက္ၾကသည္။

ပုန္ကန္ထႂကြမႈသည္ အင္းစိန္၊ ျပည္၊ ဟသၤာတ၊ သရက္ၿမဳိ႕၊ ပဲခူးဒိစႀတိတ္မ်ားသုိ႔ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလသည္။ လပုိင္းအတြင္း ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ အထက္ျမန္မာႏုိင္ငံ ရမည္းသင္း ဒိစႀတိတ္အထိ ကူးစက္သြား၏။ ပုန္ကန္မႈကုိ ႏွိမ္နင္းရန္ အစုိးရတြင္ တပ္အင္အား အလုံအေလာက္ မရွိသျဖင့္ အိႏၵိယအစုိးရထံမွ ဒီဝီဇံႏွစ္ခုကုိ မွာယူခဲ့ရသည္။ ယင္းသည့္တုိင္ ပုန္ကန္ထႂကြမႈအား ႏွိမ္နင္းရန္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး အခ်ိန္ယူခဲ့ရသည္။ ပုန္ကန္သူတုိ႔သည္ ဓားမ်ား၊ လွံမ်ား၊ လုပ္ေသနတ္မ်ား ကုိင္စြဲလ်က္ သတၱိႏွင့္မ်ဳိးခ်စ္စိတ္တုိ႔ျဖင့္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏ ။ ေတာင္သူလယ္သမား ပုန္ကန္ထႂကြမႈမ်ား ေပၚေပါက္ၿပီး လပုိင္းမွ်အၾကာတြင္ သူပုန္မ်ားကုိ စစ္ေဆးရန္ ခုံ႐ုံးတခု ဖြဲ႕ပါသည္။ ဟုိက္ကုတ္ တရားဝန္ၾကီး ေဂ်-ကန္းလစ္ဖ္က ခုံ႐ုံးဥကၠ႒၊ ေအ-ေဂ်-ဒါဝတ္ႏွင့္ကၽြႏု္ပ္က ခုံ႐ုံးအဖြဲ႔ဝင္မ်ားအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ကန္းလစ္ဖ္ ခုံ႐ုံးဥကၠ႒ ခန္႔ထားခံရခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ သူေရာက္ရွိေနခဲ့သည္မွာ ငါးႏွစ္မွ် ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္၏။

သူသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ မိတ္ေဆြတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ရည္မွန္းခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားအေပၚ စာနာေထာက္ထားသူလည္း ျဖစ္၏။ အဆုိပါရည္မွန္းခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္လည္း အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားမွာ အဂၤလိပ္ မိတ္ေဆြမ်ားထက္ အေရအတြက္ပုိသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဝတ္လုံေတာ္ရမ်ားကုိ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ရန္ အားေပးမႈလည္းျပဳ၏။ သူ႔ဇနီးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ အဂၤလိပ္တုိ႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈအေပၚ မကြယ္မေထာင့္ ျပစ္တင္ ႐ႈပ္ခ်သူျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခုံ႐ုံးဥကၠ႒အျဖစ္ ကန္းလစ္ဖ္ကုိ ခန္႔ထားသည္ကုိ ကၽြႏု္ပ္ အလြန္ဝမ္းသာမိသည္။ ေအ-ေဂ်-ဒါဝတ္မွာ ေမာ္လၿမဳိင္ဇာတိ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ကျပားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္အကုိင္မွာ ဝတ္လုံေတာ္ရ။ အစပုိင္းတြင္ အစုိးရေရွ႕ေနအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ထုိေနာက္ ဒိစႀတိတ္ႏွင့္ စက္ရွင္တရားသူၾကီး အျဖစ္လည္းေကာင္း ေမာ္လၿမဳိင္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေနၾကာခဲ့ၿပီး ယာယီ ဟုိက္ကုတ္ တရားသူၾကီးအျဖစ္ အၿငိမ္းစားယူၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ခုံ႐ုံးအဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံရသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔စစ္ေဆးရသည့္ ပထမဆုံးအမႈမွာ ဖ်ာပုံတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါဝတ္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္က ဘုိတဲတြင္ တည္းခုိၾကၿပီး ကန္းလစ္ဖ္က ေဒၚဆင္ဘဏ္ပုိင္ရွင္ႏွင့္ မန္ေနဂ်ာ အဲလ္-ေဒၚဆင္ထံတြင္ တည္းခုိ၏။ အမႈတြင္ အစုိးရဘက္မွေရွ႕ေနမွာ ေအ-အဂၢါျဖစ္ၿပီး တရားခံမ်ားဘက္မွ ေရွ႕ေနမွာ ေဒါက္တာဗေမာ္ ျဖစ္သည္။ ဗေမာ္သည္ ထုိအခ်ိန္က အျပင္းအထန္ၾကဳိးစားေနသည့္ လူငယ္ဝတ္လုံေတာ္ရ တဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ ကန္းလစ္ဖ္၏ မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္၏။ ေဒါက္တာဗေမာ္အား တရားခံဘက္မွ အမႈလုိက္ရန္ တုိက္တြန္းသူမွာ ကန္းလစ္ဖ္ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရး ေလာကသုိ႔ ဝင္ေရာက္ရန္အလုိ႔ငွာ တသက္တြင္ တခါၾကဳံသည့္ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္ဟု ေျပာၿပီး ကန္းလစ္ဖ္ တုိက္တြန္းခဲ့၏။ ဗေမာ္သည္ အမႈလုိက္ခမယူဟု ကၽြႏု္ပ္ ယုံၾကည္ပါသည္။ အမႈတြင္ တရားခံမ်ားအဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိပါ။ ဖ်ာပုံခ႐ုိင္တြင္ ျဖစ္ပြားသည္မွာ ပုန္ကန္ထႂကြမႈ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လူခြန္စည္းၾကပ္ျခင္းကုိ ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပရာမွ ေပၚေပါက္သည့္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဗေမာ္က ခုခံကာကြယ္သည္။

ဗေမာ္သည္ ဤဥပေဒ အခ်က္အလက္ကုိ အခြင့္ေကာင္းယူကာ ခုခံကာကြယ္ရာ၌ အခြင့္ေကာင္းႏွစ္ခုကုိ အေလးေပးေျပာဆုိရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ ယင္းတုိ႔မွာ (၁) တရားလုိဘက္မွ သက္ေသမ်ားမွာ ၾကံရာပါတုိ႔၏ သက္ေသခံခ်က္ ျဖစ္သျဖင့္ မယုံၾကည္ထုိက္ျခင္းႏွင့္ (၂) ျပစ္ဒဏ္စီရင္ခ်က္တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး အခ်ဳိ႕က ပုန္ကန္မႈ ေပၚေပါက္ရသည္မွာ သူတုိ႔၏ သိကၡာကုိ ထိခုိက္ေစသည္ဟု ယူဆၿပီး ဥပေဒက ခြင့္ျပဳထားေသာ အျမင့္ဆုံး ျပစ္ဒဏ္ကုိ ခ်မွတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆုိၾက၏။ ဤသည္မွာ ေသဒဏ္ေပးရန္ ေတာင္းဆုိျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအမႈတြင္ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ႏွစ္ခု ပဋိပကၡေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခုိက္ရ၏။ ယင္းသုိ႔ တခါမွ မခံစားဘူးပါ။ တရားခံမ်ားကုိ သနားသည့္ရင္တြင္းခံစားခ်က္ႏွင့္ တာဝန္သိစိတ္၏ ပဋိပကၡ ျဖစ္ပါသည္။ တရားဥပေဒ႐ႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ တရားခံမ်ားသည္ သူပုန္မ်ား။ သုိ႔ေသာ္ လူထုအျမင္တြင္ တရားခံမ်ားသည္ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ အာဇာနည္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ တာဝန္သိစိတ္က အေျခခံအားျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ကုိ လႊမ္းမုိးလ်က္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေခါင္းေဆာင္ အစစ္အမွန္မ်ားႏွင့္ လူသတ္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈ က်ဴးလြန္ခဲ့သူမ်ားမွအပ မည္သည့္တရားခံကုိမွ် ေသဒဏ္မေပးရန္ ကၽြႏု္ပ္ သႏိၷဌာန္ ခ်ထားလုိက္၏။

အမႈစစ္ေဆးရာတြင္ ေအာင္လွဆုိသူအေပၚ တရားလုိဘက္မွ ဖိစစ္ေနသည္ကုိ ကၽြႏု္ပ္ သတိျပဳမိသည္။ ေအာင္လွသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဘုိးၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အမူအရာသိမ္ေမြ႔သူ၊ ႐ုိ႐ုိက်ဳိးက်ဳိး ရွိသူျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္လွသည္ ထန္းေတာရြာ (ေအာင္လွ၏ရြာ) ဝံသာႏုအသင္း၏ ဥကၠ႒ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔အသင္းဝင္မ်ားကုိ သူပုန္ထရန္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ႔ကုိယ္သူ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ဘုရင္အျဖစ္ ေၾကညာထားသူ ျဖစ္ေၾကာင္း အထင္အရွားျပရန္ တရားလုိဘက္မွ ၾကဳိးပမ္းေနခဲ့ပါသည္။ ဤအခ်က္မ်ားကုိ တရားခံအခ်ဳိ႕၏ ဝန္ခံထြက္ဆုိခ်က္မ်ားက ေထာက္ကူေပးေနၾက၏။ တဖက္တြင္လည္း ထန္းေတာရြာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ သက္ၾကီးရြယ္အုိအခ်ဳိ႔က ေအာင္လွသည္ ျပယုဂ္မွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဓိကလႈပ္ရွားသူမွာ ေအာင္လွ၏သား ဘစိန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘစိန္သည္ ရြာသားမ်ားအား ပုန္ကန္ထႂကြရန္ ေသြးထုိးလႈံ႔ေဆာ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ေစသည့္ သက္ေသခံခ်က္မ်ားလည္း ရွိေန၏။

ထုိ႔ျပင္ ကာယကံရွင္က ျငင္းဆန္ေနသည့္ၾကားမွ ေအာင္လွကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံဘုရင္အျဖစ္ ေၾကညာသူမွာ ဘစိန္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သက္ေသထြက္ခ်က္မ်ားတြင္ ပါဝင္ေနသည္။ တရားခံဘက္မွ သက္ေသ ထြက္ခ်က္မ်ားအေပၚ ကၽြႏု္ပ္မ်ားစြာ သေဘာက်မိသည္။ ဘစိန္၏ လူပုံလူပန္းႏွင့္ အမူအရာမွာ သက္ေသ ထြက္ခ်က္မ်ားကုိ ေထာက္ကူေပးေနသလုိ ရွိသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏အျမင္တြင္ သူသည္ စိတ္ဆတ္သလုိရွိၿပီး တရားခံ ဝက္ၿခံထဲမွာပင္ ဘာကုိမွအမႈမထား၊ အေရးမစုိက္ဟန္ျဖင့္ သူ႔အားေမးေသာ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ခပ္ဆတ္ဆတ္ တုိတုိျပတ္ျပတ္ ေျဖၾကားပါသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနတြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေအာင္လွ၏အသက္ကုိ ကယ္တင္ရန္ စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္၏။

တေန႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ တရားခံမ်ားကုိ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြႏု္ပ္သေဘာထားကုိ ဒါဝတ္ကုိ ေျပာျပလုိက္သည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လူသတ္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈ က်ဴးလြန္ခဲ့သူမ်ားမွလြဲ၍ မည္သူ႔ကုိမွ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း မျပဳရန္ဟူေသာ ကၽြႏု္ပ္၏သေဘာထားကုိ ဒါဝတ္ သေဘာတူပါသည္။ တရားခံ တေယာက္ခ်င္းစီ၏ ျပစ္ဒဏ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးေသာအခါ ဒါဝတ္က ေအာင္လွတေယာက္မွတစ္ပါး က်န္တရားခံမ်ားေပၚတြင္ ကၽြႏု္ပ္၏ သေဘာထားအတုိင္းရွိေန၏။ ေအာင္လွကုိ ေသဒဏ္ခ်ရန္သာ ဒါဝတ္က အေက်ာက္အကန္ ေျပာေနေတာ့သည္။ ရက္ပုိင္းမွ် ၾကာသည့္တုိင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ အေခ်အတင္ ေျပာဆုိၾကေသာ္လည္း ဒါဝတ္က အေလွ်ာ့မေပးပါ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကၽြႏု္ပ္က “ေကာင္းၿပီေလ ခင္ဗ်ား ဆုံးျဖတ္ခ်င္သလုိ ဆုံးျဖတ္ပါ။ ခင္ဗ်ားဘက္မွာ ကန္းလစ္ဖ္ရွိမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာထားကြဲလြဲေၾကာင္းကုိေတာ့ မွတ္ခ်က္ေရးရလိမ့္မယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအေနနဲ႔ အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္က ျမန္မာေတြကုိ သတ္ပစ္တယ္လုိ႔ျမင္ၾကမွာပဲ။ အဲသလုိျမင္တဲ့ အျမင္ဟာ ၿဗိတိသွ်ေတြကို ပိုၿပီးနာၾကည္းစရာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ကၽြႏု္ပ္ ဤသို႔ေျပာေသာအခါ ကန္းလစ္ဖ္၊ ဒါဝတ္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္ၫိႇႏိႈင္းတိုင္ပင္ၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္က တရားခံ တေယာက္ခ်င္းစီအေပၚ ကၽြႏု္ပ္၏ အျမင္ကို တင္ျပၿပီး မည္သို႔ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္သင့္ေၾကာင္း ေျပာဆိုပါသည္။ ကန္းလစ္ဖ္သည္ ေအာင္လွမွတစ္ပါး က်န္တရားခံမ်ားအေပၚ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ သေဘာထားခ်င္း တူမွ်ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္လွႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ သေဘာထားခ်င္းတူမွ်ရန္ ျငင္းဆန္ၿပီး (ဒါဝတ္လိုပင္) ေအာင္လွကုိ ေသဒဏ္ေပးရန္ အေက်ာက္အကန္ ေျပာဆို၏။ ကၽြႏ္ုပ္ အေလွ်ာ့မေပးေသာအခါ ကန္းလစ္ဖ္သည္ ဒါဝတ္ဘက္သို႔လွည့္ၿပီး သေဘာထားေတာင္းပါသည္။ ထိုအခါ ဒါဝတ္က အလြန္ဣေႁႏၵၾကီးစြာျဖင့္ “ဘဦးေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူတယ္” ဟု ဆို၏။
သေဘာေကာင္းေသာ ကန္းလစ္ဖ္က “မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူရင္ၿပီးေရာ” ဟု ေျပာလုိက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္ စိတ္ေအးသြားပါေတာ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနေသာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီးတခု က်သြားပါ၏။

သို႔ေသာ္ အမႈကို ဟိုက္ကုတ္တြင္ အယူခံဝင္ေသာအခါ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္သြားေလသည္။ တရားဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ေပ့ခ်္က တရားခံမ်ားအား ေသဒဏ္မေပးရေကာင္းလားဟု ေဒါသူပုန္ ထေတာ့၏။ ဤသတင္းကိုၾကားေသာ ဘုရင္ခံဆာခ်ားလ္စ္အင္းနစ္ ေခၽြးျပန္သြားေလသည္။ တရားခံမ်ားကုိ ဆာသာအာေပ့ခ်္က ေသဒဏ္ေပးလုိက္လွ်င္ ပုန္ကန္မႈအသစ္တဖန္ ျပန္ျဖစ္လိမ့္မည္။ သည္တခါျဖစ္လွ်င္ ခ႐ိုင္တခ်ဳိ႕တြင္သာ ျဖစ္မည္မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံတဝွမ္းလံုးသို႔ ပ်ံႏွံ႔သြားမည့္ အေျခအေနကို ဆာခ်ားလ္စ္အင္းနစ္ ရိပ္စားမိ၏။ သို႔ျဖင့္ ေပ့ခ်္ကုိေခၚၿပီး ခ်မွတ္ထားေသာ ျပစ္ဒဏ္မ်ားအား ျပင္ဆင္ ေျပာင္းလဲျခင္းမျပဳရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။ ေပ့ခ်္က အျခားတရားခံမ်ားအေပၚ ခ်မွတ္ထားေသာ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကုိ ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲျခင္း မျပဳပါဟု ကတိေပးေသာ္လည္း ေအာင္လွကုိမူ ေသဒဏ္က်ခံေစရမည္ဟု အခိုင္အမာ ေျပာေနေတာ့၏။ သို႔ျဖင့္ ခုံ႐ံုး၏ စီရင္ခ်က္ျဖစ္ေသာ တကၽြန္းဒဏ္ကို ျပင္ဆင္ၿပီး ေအာင္လွကုိ ေသဒဏ္ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။

ဤသတင္းေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ႏွလံုးကြဲမွ် ခံစားရပါ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ စိတ္ထိခိုက္ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္မွာ ဟိုက္ကုတ္တြင္ တခ်က္ကေလး အားထည့္ၾကိဳးစားလိုက္လွ်င္ ေအာင္လွ အသက္ကို ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါလ်က္ မၾကိဳးစားလိုက္သည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ရျခင္း ျဖစ္၏။

အယူခံၾကားနာေသာ ဟုိက္ကုတ္တရားခြင္တြင္ တရားဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဆာအာသာေပ့ခ်္ႏွင့္ တရားဝန္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဦးျမဘူးႏွင့္ ဘာဂေလတို႔ ႐ံုးထိုင္ၾကသည္။ ေပ့ခ်္ႏွင့္ ဘာဂေလတို႔၏ သေဘာထားမွာ ကန္းလဖ္စ္ႏွင့္ ဒါဝတ္တို႔ သေဘာထားအတိုင္း ေနာက္ေနာင္ အစိုးရကုိ မပုန္ကန္ရဲေအာင္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဦးျမဘူး၏ သေဘာထားကိုမူ ကၽြႏ္ုပ္မသိပါ။ အကယ္၍ သူသည္ က်န္တရားသူၾကီးႏွစ္ဦးႏွင့္ သေဘာထားကြဲလြဲေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ျပဳမည္ဆိုလွ်င္ က်န္ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ ေအာင္လွကုိ ေသဒဏ္ခ်ရန္ လက္တြန္႔ၾကေပလိမ္မည္။ လက္မတြန္႔ဘဲ ေသဒဏ္ခ်လိုက္ေသာ္ ဘုရင္ခံသည္ ေသခ်ာေပါက္ ဝင္ေရာက္စြတ္ဖက္မည္ျဖစ္ၿပီး သူ၏အထူးလုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာျဖင့္ ေသဒဏ္စီရင္ခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္ပစ္ေပလိမ့္မည္။ ဤစာကို ေရးေနစဥ္မွာပင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေအာင္လွအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ၏။ သေဘာကြဲလြဲေၾကာင္း မွတ္ခ်က္မျပဳခဲ့သည္မွာ ဦးျမဘူးတြင္ ခိုင္လံုေသာအေၾကာင္းရွိ၍ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ဖ်ာပံုမွေန၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သာယာဝတီသို႔သြားခဲ့ၾက၏။ သာယာဝတီအမႈတြင္ တရားခံအမ်ားစုမွာ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးႏွံထားၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ ေက်ာကုန္းမွာ၊ အခ်ဳိ႕ေသာေျခေထာက္မွာ၊ အခ်ဳိ႕လက္ဖ်ံမွာ။ ေဆးမင္ေၾကာင္အမွတ္အသားတခ်ဳိ႕သည္ ဂဠဳန္အ႐ုပ္ျဖစ္ၿပီး က်န္အမွတ္အသားတခ်ဳိ႕သည္ ဂမၻီရဆန္ဆန္ အမွတ္အသားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆးမင္ေၾကာင္မ်ား ထိုးႏွံထားလွ်င္ ေဘးဥပဒ္အေပါင္းမွ ကာကြယ္သည္ဟု လူအမ်ားယံုၾကည္ၾက၏။ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးႏွံထားသူမ်ားအေပၚတြင္ သူပုန္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသ အေထာက္အထားမရွိသည့္တိုင္ သူပုန္မ်ားအျဖစ္ ယူဆ၍ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္သင့္ေၾကာင္း တရားလိုဘက္မွ ခံုအဖြဲ႔သို႔ ေလွ်ာက္ထား၏။ တရားခံဘက္မွ ခုခံကာကြယ္သည္မွာ ဤေဆးမင္ေၾကာင္မ်ားသည္ ေႁမြေဆးမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟူ၏။ တရားခံဘက္မွ ခုခံခ်က္ကို ကန္းလစ္ဖ္သည္ ျပက္ရယ္ျပဳၿပီး ရယ္ပါေလသည္။

ကၽြႏ္ုပ္သာ ၾကားမဝင္လိုက္လွ်င္ တရားခြင္သည္ အက်ဳိးနည္းတရားခြင္ ျဖစ္ေတာ့မည္ကို ကၽြႏ္ုပ္သိ၏။ သို႔ျဖင့္ ကန္းလစ္ဖ္ကုိ “႐ံုးမင္း၊ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးထားတဲ့ လူတေယာက္ကို သူပုန္အျဖစ္ ယူဆရမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တရားသူၾကီး ထိုင္ခံုေပးကဆင္းၿပီး ဟိုတရားခံေတြကနဲ႔အတူ သြားထိုင္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးမင္ေၾကာင္ေတြကိုသာ ၾကည့္ပါေတာ့” ဟု ေျပာၿပီး လက္ဖ်ံႏွင့္ ဒူးေခါင္းမ်ားေပၚမွ ေဆးမင္ေၾကာင္မ်ားကို ျပသလိုက္၏။ “႐ံုးမင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို ကေလးကလားဆန္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္ခ်င္ထင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဒီလိုယံုၾကတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေက်းရြာသားေတြက ဒီေဆးမင္ေၾကာင္ေတြဟာ ေႁမြကိုက္တာကို ၿပီးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္”ကန္းလစ္ဖ္သည္ အံ့ဩပံုေပါက္သြားၿပီး ဘာမွ်မေျပာပါ။

ဤနည္းအားျဖင့္ အေတာ္အတန္မ်ားျပားေသာ လူ႔အသက္မ်ားကို ကယ္တင္ရန္ ကၽြႏ္ုပ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ျပစ္ဒဏ္ထင္ရွားသူမ်ားအေပၚ ျပစ္ဒဏ္စီရင္ရန္အလို႔ငွာ ဖ်ာပံုတုန္းကလိုပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေနာက္ဆံုးစစ္ေဆးရေသာအမႈမွာ ဆရာစံ၏အမႈ ျဖစ္၏။ ဆရာစံသည္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ အရြယ္အစားသင့္႐ံုမွ် ရွိေသာ ပိန္ပိန္ေသးေသး လူတေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို မသိလွ်င္ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ဟု မည္သူမွ် ထင္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။

သူသည္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္၊ အရပ္အေမာင္း ဖြံ႔လွေကာင္းလွသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားက ထိန္းထားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားေသာ ယတိျပတ္မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပလ်က္ရွိသည္။ ပုန္ကန္မႈမျဖစ္ခင္ ရက္ပိုင္းအလိုတြင္ အင္းစိန္ခ႐ိုင္အတြင္းရွိ ျမစိမ္းေတာင္ဘုရားတြင္ သုပႏၷကဂဠဳနရာဇာဘြဲ႔ခံကာ သူ႔ကိုယ္သူ ဘုရင္အျဖစ္ ေၾကညာခဲ့သည္။

ထိုသို႔ ေၾကညာၿပီးေနာက္ ေအာက္ပါမင္းေျမႇာက္တန္ဆာငါးပါးကို ဆင္ျမန္းခဲ့၏။
(၁) ပတၱျမားနားေတာင္း၊
(၂) ေက်ာက္မ်က္စီျခယ္ထားေသာ ေျခနင္း၊
(၃) ေက်ာက္မ်က္စီျခယ္ထားေသာ သန္လ်က္၊
(၄) သားၿမီးယပ္၊
(၅) ထီးျဖဴ
ဘုရင္အျဖစ္ ေၾကညာၿပီးေနာက္ ဆရာစံသည္ သာယာဝတီ ခ႐ိုင္အတြင္း အလံေတာင္သို႔သြား၍ ဗုဒၶရာဇာၿမိဳ႕ကို ပႏၷက္႐ိုက္ကာ နန္းတည္ခဲ့၏။

သို႔ေသာ္ သီတင္းပတ္အနည္းငယ္မွ်အၾကာတြင္ အစိုးရတပ္ဖြဲ႔မ်ားက အလံေတာင္ကို အလံုးအရင္းႏွင့္ ဝိုင္းဝန္းတိုက္ခိုက္ရာ ဆရာစံသည္ ဘုန္းၾကီးအသြင္႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြား၏။ ထို႔ေနာက္သူသည္ ရွမ္းျပည္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ေတာ္လွန္ေရး အဆင့္အတန္းကို ျမႇင့္တင္ခဲ့ေသာ္လည္း အစိုးရတပ္ဖြဲ႔မ်ား လိုက္လာျပန္သျဖင့္ ေျခရာေဖ်ာက္ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၃၁ ၾသဂုတ္လအတြင္း ေျမာက္ပိုင္းရွမ္းျပည္ရွိ ရြာတရြာတြင္ ဆရာစံ အဖမ္းခံလိုက္ရသည္။

သူအား႐ံုးတင္စစ္ေဆးသည့္ ပထမေန႔တြင္ တရားခံေရွ႕ေန ေဒါက္တာဗေမာ္ ႐ံုးသို႔ ေရာက္မလာပါ။ သာယာဝတီ ဦးပု ေရာက္လာပါသည္။ ဦးပုသည္ လူသိမ်ားေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္လိုက္အတန္အသင့္ရွိသည့္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ႐ံုးေတာ္သို႔ သူေရာက္လာေသာအခါ ကန္းလစ္ဖ္သည္ ဦးပုကုိ မသိဟန္ေဆာင္၍ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာလဲဟု ေမးပါေလ၏။

ဦးပုက “႐ံုးမင္းခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သာယာဝတီ ဦးပု ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္က တတိယန္းေရွ႕ေနပါ”ဟု ျပန္ေျပာရာ ကန္းလစ္ဖ္ ရယ္ခ်လိုက္ၿပီး “တတိယတန္း ေရွ႕ေနဟုတ္စ။ က်ဳပ္တို႔ေရွ႕လာၿပီး မထိေလးစားလုပ္တာေပါ့။ မင္းမွာ အမႈလိုက္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိဘူး” ဟု ေျပာ၏။ လူထု၏အျမင္တြင္ ဦးပုကုိ သိမ္ငယ္သြားေအာင္ ကန္းလစ္ဖ္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

သနားစရာေမာင္ပုခမ်ာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါ။ သူ႔ကို ကၽြႏ္ုပ္ကယ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ကၽြႏ္ုပ္က ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ “႐ံုးမင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဟုိက္ကုတ္လို ႐ံုးထိုင္ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အထူးခံု႐ံုးလို ႐ံုးထိုင္ေနၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွာ တတိယတန္းေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ အမႈမလိုက္ရဘူးလို႔ တားျမစ္ထားတဲ့ ဥပေဒမရွိပါဘူး”ဟု ကန္လစ္ဖ္အား ေျပာလိုက္၏။

ထို႔ေနာက္ ကန္းလစ္ဖ္သည္ ဦးပုဘက္သို႔လွည့္ၿပီး အလြန္ေဖာ္ေရြေသာ ေလသံျဖင့္ “ေကာင္းၿပီ ဦးပု၊ ခင္းဗ်ားေလွ်ာက္တာ က်ဳပ္တို႔ၾကားနာပါ့မယ္” ဟုေျပာၿပီး အမႈကို ေရႊ႔ဆိုင္းလိုက္ပါသည္။ ႐ံုးခ်ိန္းေန႔တြင္ ေဒါက္တာဗေမာ္ ေရာက္လာ၏။ ဆရာစံကိုယ္စား သူဘာေျပာႏိုင္မည္နည္း။ မေျပာႏိုင္။ အမႈမွာ ရွင္းေနသည္။ ဆရာစံကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ခုခံကာကြယ္ရန္ ျငင္းဆန္သည္။ သူသည္ အမႈတေလွ်ာက္လံုးတြင္ အေရးမစိုက္သည့္ ဟန္ျဖင့္သာ ေနသြားခဲ့ၿပီး ၾကိဳးစင္ေပၚသို႔ ေခါင္းေမာ့တက္သြားေၾကာင္း ေနာင္အခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ၾကားသိရသည္။

(ကြ်ႏု္ပ္၏ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ရန္ကုန္၊ ေလာကသစ္ စာအုပ္တိုက္၊ ၂ဝ၁ဝ ဇြန္လ )