နယ္ျခားမ်ဥ္းမ်ား က်ိဳးပ်က္ျခင္း

ထက္ေအာင္

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၂ ႏွစ္လံုးလံုး ႏိုင္ငံေရး စနစ္မရိွ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသာ ရိွခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးဆိုရင္ ျပည္သူေတြ အၾကားမွာ မပတ္သက္ မဆက္ဆံအပ္တဲ့ အႏၲရာယ္ နယ္ေျမတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ဒီမိုကေရစီအေရး ႀကိဳးပမ္းသူလို႔ အနက္အဓိပၸါယ္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူေတြသာေတြ႔ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ဟာ တျခား စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး၊ အႏုပညာ စတဲ့ နယ္ပယ္ေတြနဲ႔ ျခားထားခဲ့တဲ့ နယ္ျခားမ်ဥ္းေတြက ထူထူကဲကဲ ျမင့္ျမင့္မားမားရိွခဲ့တယ္။

ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းက ႏိုင္ငံေရးစကား မေျပာရ၊ စီးပြားေရးသမားက ႏိုင္ငံေရးဆို တို႔နဲ႔မဆိုင္၊ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မိရင္ အယံုသြင္းခံရသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးမိႈင္းမိေနၾကသူေတြအျဖစ္ စြပ္စြဲခံခဲ့ရၿပီး ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဟာ မစပ္အပ္တဲ့အရာ၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူေတြကို ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သူေတြအျဖစ္ ဖမ္းဆီးအေရးယူတာ စတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြသာ လႊမ္းမိုးထားခဲ့ပါတယ္။

နိစၥဓူ၀ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမႈကေန ႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ေပၚလာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြထဲ ပါ၀င္မိခဲ့တဲ့ သာမန္ျပည္သူေတြလည္း ေသြးထြက္သံယိုမႈေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ကာ ပိုမိုဒုကၡဆင္းရဲ ေတြ႔ၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးဆို ေ၀းေ၀းေရွာင္၊ မဟုတ္ရင္ ဘ၀ပ်က္၊ အသက္ဆံုးရတဲ့အထိ ႀကံဳၾကရတာကိုလည္း ျပည္သူေတြ ကိုယ္ေတြ႔ခံစား သိရိွခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၂ ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာျပည္ အေျပာင္းအလဲကို လိုခ်င္ၾကသူေတြ ႀကံဳေတြခဲ့ရတာေတြပါ။ တနည္းေျပာရရင္ စည္းတဖက္က လူေတြပါ။

စည္းရဲ႕အျခားတဖက္မွာ ဆန္႔က်င္ဖက္ေတြဟာ ကြဲကြဲျပားျပား ျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာကို အာဏာနဲ႔ ယွဥ္တြဲ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ခဲ့ၾကတဲ့ အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ေခတ္လြန္ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္လြန္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္းသစ္မ်ိဳးစံု ရရိွခံစားရင္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းကင္းေနခဲ့ၾကတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြနဲ႔ နယ္ပယ္အသီးသီးက ပညာတတ္ လူနည္းစုေတြပဲ ျဖစ္တယ္။

သူတို႔ဟာ ရရိွထားတဲ့ အာဏာ၊ စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ စီးပြားေရးနယ္တြင္မက ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္၊ အလႉဒါနေတြျပဳၿပီး လူမႈေရးနဲ႔ ဘာသာေရးမ်က္ႏွာစာမွာ ေနရာယူလာၾကတဲ့ အီလစ္ (Elite) လူတန္းစား တရပ္အျဖစ္ ေပၚထြန္းလာပါတယ္။

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲက ထူးျခားတဲ့အေျပာင္းအလဲကို ေျပာပါဆိုရင္ အာဏာနဲ႔ စည္းစိမ္ကို တေလွ်ာက္လံုးထူေထာင္ခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေရးဆိုရင္ ျပည္ဖ်က္လုပ္ရပ္အျဖစ္ ႐ုပ္လံုးေဖာ္ခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရ၊ သူတို႔နဲ႔ဆက္ႏြယ္ၿပီး စီးပြားေရးအင္ပါယာေတြ ထူေထာင္ခဲ့ၾက သူေတြသာမက အရင္ကႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းကင္းေနခဲ့ၾကတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးက သူမ်ားလည္း သူနည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ပါ၀င္လာျခင္းပါပဲ။ အစဥ္အလာက ျခားထားခဲ့တဲ့ နယ္ျခားမ်ဥ္းေတြ က်ိဳးပ်က္လာတဲ့သေဘာကို ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါေတြအားလံုး အစီအစဥ္မဲ့ ျဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကေန ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု စည္းမ်ဥ္းခံ ႏိုင္ငံေရး သ႑ာန္သစ္ကို စစ္အစိုးရက ကူးေျပာင္းက်င့္သံုးဖို႔ ႀကိဳးပမ္းရာမွ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာေတြပါ။ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈတိုင္းမွာ ေကာင္းက်ိဳးနဲ႔ ဆိုးက်ိဳး ယွဥ္တြဲတတ္တဲ့ သဘာ၀အရ နယ္ျခားမ်ဥ္းေတြ က်ိဳးပ်က္လာတာမွာလည္း ေကာင္းက်ိဳးေရာ ဆိုးက်ိဳးပါ တြဲလ်က္ရိွေနမွာပါ။

တိုင္းျပည္ကာကြယ္ေရးနဲ႔ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ ဥပေဒေရးဆြဲျပဌာန္းေရးဆိုတဲ့ မတူညီတဲ့ နယ္ပယ္ႏွစ္ခုကသူေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ စစ္ဖက္၊ အရပ္ဖက္ လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ နယ္ပယ္ႏွစ္ခုရဲ႕ နယ္နိမိတ္က်ိဳးပ်က္ၿပီး စစ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ ဥပေဒျပဳသူေတြ ေပၚထြက္လာမွာပါ။ ထို႔အတူ ႏိုင္ငံေရးကို အႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ နယ္ပယ္တခုအျဖစ္ ေရွာင္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီး တခ်ိဳ႕ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြအျဖစ္နဲ႔ လာမယ့္ ပါလီမန္ကတဆင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ၀င္ေရာက္လာၾကၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ဓနအင္အားကို အာဏာနဲ႔ လက္ေတြ႔က်က် ေပါင္းစပ္ၾကေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အျပန္အလွန္အားျဖင့္ၾကည့္ရင္ အရင္ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔မတူ အခုအသစ္ေပၚေပါက္လာတဲ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကိုလည္း ကုမၸဏီေထာင္ၿပီး စီးပြားေရးနယ္ထဲ ၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ပါတီစီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္လာပါတယ္။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဟာ အစိုးရပိုင္ (အမ်ားျပည္သူပိုင္) စီးပြားေရး၊ စစ္တပ္ပိုင္ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီပိုင္ စီးပြားေရးနဲ႔ ပုဂၢလိကပိုင္ စီးပြားေရး စသျဖင့္ ေရာင္စံုေရာယွက္လာပါတယ္။

ဒါတင္မက လူမႈေရးနဲ႔ စာေပအႏုပညာ နယ္ပယ္မွာပဲ လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူေတြက သူတို႔နဲ႔ နယ္ပယ္မတူဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ေျခဆန္႔လာသူေတြ ရိွေနပါၿပီ။ ဥပမာ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္း (NGO) ထူေထာင္သူေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ ေရြးေကာက္ပြဲကတဆင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ တိုး၀င္လာၾကတယ္။

ျမန္မာျပည္သူေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဒုကၡဆင္းရဲကို တဖက္တလမ္းက ကူညီမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လူမႈကူညီေရး လႈပ္ရွားမႈေတြထဲ အစိုးရေရာ အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ေတြပါ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ အခန္းက႑က အေရးပါပါတယ္။ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားတဲ့ အကူအညီေတြကို ႏိုင္ငံေရးစြက္ဖက္မႈ (Politicizing) ကင္းကင္း ကူညီႏိုင္ေအာင ္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေပမယ့္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး ၀ဲဂယက္ထဲက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

အကူအညီေတြ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနသူေတြလက္ထဲ ေရာက္ဖို႔၊ ပြင့္လင္းျမင္သာဖို႔၊ တာ၀န္ယူမႈရိွဖို႔ လိုတယ္။ ဒါေတြက ဒီမိုကေရစီလိုလားသူေတြ ေတာင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြပါ။ တဖက္မွာ အေထာက္အပံ့ေတြအားလံုးကို အစိုးရ သို႔မဟုတ္ အစိုးရက ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြကိုပဲ ေပးတာကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက လိုခ်င္ခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက အျပန္အလွန္စြပ္စြဲ ေနၾကေပမယ့္ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားတဲ့ အကူအညီေတြကို စစ္အစိုးရေရာ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ႏိုင္ငံေရးအရ ရႈျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အလႉရွင္ႏိုင္ငံေတြက အကူအညီေပးတဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္ဖက္စလံုးနဲ႔ ညႇိႏႈိင္းသေဘာတူညီမႈ ရယူဖို႔ ႀကိဳးစားလာၾကတယ္။ ဒီအခ်က္က ႏိုင္ငံေရးအရ ေစ့စပ္မရတဲ့ စစ္အစိုးရနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အတိုက္အခံေတြအၾကား ေစ့စပ္ညိႇႏိႈင္းမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေစမယ့္ အေျခအေနတခုကို ဖန္တီးဖို႔ ၎တို႔ဖက္က ႀကိဳးပမ္းမႈျဖစ္ပါတယ္။ ဒီနယ္ျခားစည္းကေတာ့ အႀကီးမားဆံုးလို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရက ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံတကာေအဂ်င္စီေတြကို ပိုမို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကိုင္တြယ္လာေတာ့ အေျခအေနေတြက ပိုခက္ခဲလာၿပီး ေနာက္ဆံုး Global Fund ျမန္မာျပည္က ထြက္သြားခဲ့ရတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔၊ သူတို႔ရဲ႕ နယ္႐ံုးခြဲေတြပိတ္ခဲ့ရၿပီး အကူအညီေပးေရး လုပ္ငန္းေတြ ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ရတယ္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ တိုက္ခက္ခဲ့တဲ့ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းေၾကာင့္ လူေပါင္း သိန္းခ်ီ ေသေၾကပ်က္ဆီးခဲ့ရတဲ့ ကပ္ဆိုးႀကီးကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြခဲ့ရရာက ျပည္တြင္းျပည္ပ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ တက္ႂကြလႈပ္ရွားမႈ ျပန္လည္ျမင့္မားလာတယ္။ မၾကာခင္ကပဲ Global Fund ဟာ အေထာက္အပံ့ေတြ ျပန္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးအရ မတူညီမႈအေပၚမွာ ႏိုင္ငံေရးအရ အေျဖမရွာဘဲ အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွာသူေတြရဲ႕ လူမႈဘ၀တခုလံုးကို စစ္အစိုးရဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ လံုးလံုး စနစ္တက် ၿဖိဳလွဲခဲ့ေပမယ့္ မၿပိဳလဲခဲ့ပါဘူး။ နမူနာျပစရာ အေကာင္းဆံုးသူက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါပဲ။

ဒီတႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အားလံုးနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္၊ ျပည္သူေတြႏိုင္ငံေရးကို နားလည္ေအာင္လုပ္ရမယ္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ႏိုင္ငံေရးပဲ၊ ျပည္သူေတြမပါဘဲ ဘာကိစၥမွ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

သူလြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားပါၿပီ။ သူေျပာခဲ့သလို ႏိုင္ငံေရးက အားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က လက္ေတြ႔ ျဖစ္ထြန္းေနပါၿပီ။ စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေရးပါတီေထာင္၊ ေပၚေပါက္လာမယ့္ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့မွာပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီေရး ႀကိဳးပမ္းသူေတြ လိုခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္က လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးမွာေရာ၊ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပႏိုင္ငံေရးမွာေရာ တခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရးကို လွည့္မၾကည့္ခဲ့တဲ့ လူအမ်ိဳးအစားေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပါ၀င္လာတာပါပဲ။ နယ္ျခားမ်ဥ္းေတြ က်ိဳးပ်က္လာေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ထူးျခားတဲ့ ေနာက္တခ်က္က တိုးတက္လာတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာေတြက အဲဒီအတားအဆီး က်ိဳးပ်က္လာတာကို အေထာက္အကူ ေပးေနတာပါပဲ။

အရင္က ျပင္ပကမာၻနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ အလြန္ခက္ခဲခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဒီတေခါက္ ျပန္လြတ္လာခ်ိန္မွာ ဒီနယ္ျခားမ်ဥ္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ၿပီး ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ သံတမန္ေတြ၊ မီဒီယာေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြပါမက်န္ တိုက္႐ိုက္စကား ေျပာဆိုလာႏိုင္တယ္။

ဒီလိုအေျပာင္းအလဲေတြ၊ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈေတြ ရိွေနေပမယ့္ မက်ိဳးမပ်က္ က်န္ရိွေနေသးတဲ့ နယ္ျခားမ်ဥ္းတခုကေတာ့ စစ္အစိုးရနဲ႔ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားေနသူေတြအၾကား ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႔ မရေသးတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ။