“တီဗီေတြဝယ္တယ္၊ ေအာက္စက္ေတြ ဝယ္တယ္၊ ၃ ရက္ခံ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြ ဝယ္တယ္”“ဓာတ္ေငြ႕ေတြရမယ္၊ ေက်ာက္စိမ္းေတြ ရမယ္၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္ေတြ ရမယ္၊ ကၽြန္းသစ္ေတြ ေစ်းေပါနဲ႔ ရမယ္ေနာ္။ ဒီကိုလာ၊ ဒီကိုလာ”
“ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြ ဝယ္တယ္၊ ပလတ္စတစ္ ပစၥည္းအစုတ္ေတြ ေစ်းႀကီးေပးဝယ္တယ္”
“အေဆာက္အအံု ေဟာင္းေတြရမယ္၊ ရုပ္ရွင္ရံုေဟာင္းေတြရမယ္၊ ဘီအီးဆုိင္ေတြ ရမယ္၊ ရံုးေဟာင္း ရံုးပ်က္ေတြ ရမယ္”
ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ႀကီး တခု ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္းသည္း က်င္းပေနသည္။ တကယ္ေတာ့ အကယ္ဒမီပြဲလာ မင္းသားမင္းသမီးမ်ား၏ ထူးေထြဆန္းျပားေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားကို ေလ့လာခ်င္သည္ဟု ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တုိ႔က ဂ်ီက်သျဖင့္ ဦးရုကၡစိုးက လိုက္ပို႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အကယ္ဒမီပြဲ အၿပီးတြင္ ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ႀကီးတခုကိုပါ သူတို႔ ေတြ႕လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေနျပည္ေတာ္ လႊတ္ေတာ္ အေဆာက္အအံု ေရွ႕က ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ႀကီးကို ဦးေဆာင္က်င္းပသူမွာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထံုးစံအတုိင္း စပ္စုရန္ အနားသို႔ တိုးသြားလိုက္ၾကသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကိုယ္တုိင္ ေစ်းေရာင္းေနတာပါလား။ ဘာအတြက္လဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာအတြက္ရမလဲ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ေစ်းေရာင္းတာဟာ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ေပါ့။
ဖိုးရႈပ္။ ။ မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ။ သူမ်ားေတြ ေစ်းေရာင္းပြဲ က်င္းပရင္ ဘာအတြက္၊ ညာအတြက္ ရန္ပံုေငြဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္ တပ္တယ္ေလ။ အဲဒါ ဦးရုကၡစိုးက ေခါင္းစဥ္ကို ေမးတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ … ဒါလား။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကို အားက်တာနဲ႔ ေစ်းေရာင္းပြဲ လုပ္ၾကည့္တာပါ။ လႊတ္ေတာ္ မေခၚခင္ လက္က်န္ေလးေတြ ျဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ေလ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါဆို သူတို႔လို HIV လူနာေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မိသားစုေတြကို ကူညီဖို႔ေပါ့ ဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ HIV ေဝဒနာရွင္ဆိုတာ ေသမွာပဲဟာ။ ပိုက္ဆံမလုိပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မိသားစုေတြကလည္း ဒုကၡေရာက္တာ အသားက်ေနၿပီ၊ ေငြမလိုဘူးေလ။ ဘာလုပ္ဖို႔ သူတို႔အတြက္ လုုပ္မွာလဲ။ အခု ေစ်းေရာင္းပြဲက မိသားစု ေစ်းေရာင္းပြဲဗ်။
ရုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ … မိသားစုေစ်းေရာင္းပြဲဆိုေတာ့ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတို႔ပိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ထုတ္ေရာင္းၿပီး ရတာကို လွဴမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လြဲျပန္ၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ပိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဘာလို႔ေရာင္းမွာလဲ။ ႏုိင္ငံပိုင္ပစၥည္းေတြပဲ ေရာင္းမွာေပါ့။ ႏုိင္ငံပိုင္ပစၥည္း က်ဳပ္ပစၥည္းပဲဟာ။ လွဴမယ္ ဆိုတာေတာ့ မွန္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုလွဴမလဲ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ မိန္းမ၊ သား၊ သမီး၊ ေျမးေတြကို လွဴမွာ။ က်န္တာေတာ့ က်ဳပ္အားကိုးရတဲ့ ခ်ိဳကုပ္ေတြ၊ ခ်ိဳျပဳတ္ေတြကို လွဴမွာေပါ့။
ထုိစဥ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ကေတာ္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က “ေဟာဒီက ေက်ာက္စိမ္း ေတာ္ေရ႕” ဟု ေအာ္လုိက္ရာ ေထာင္ကဲႀကီး တေယာက္က ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင့္ဆိုင္ခန္းဆီ ဦးတည္ေလွ်ာက္သြားသည္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ သမီးေတာ္တဦးျဖစ္ေသာ စိန္စီေရႊေရႊကလည္း အားက်မခံ “ဖြတ္ေတြ၊ ပဒတ္ေတြ၊ မိေခ်ာင္းေတြ ရမယ္၊ က်ားေတြ၊ ဆင္ေတြရမယ္၊ ႂကြက္ေတြ၊ ျခင္ေတြ၊ ပိုးဟပ္ေတြရမယ္၊ ေႁမြမ်ိဳးစံုရမယ္” ဟု ေအာ္ျပန္သည္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ ေျမးေတာ္ေလး ဖိုးေလာက္လန္းက ေစ်းမေရာင္းဘဲ ပြဲစားလုပ္ေနသည္။ ေစ်းဝယ္သူမ်ားႏွင့္ ဆုိင္ခန္းမ်ား အၾကား ဟိုေျပး သည္ေျပးျဖင့္ လိုခ်င္သည့္ေစ်းရရန္ ညႇိႏႈိင္းေပးကာ ၾကားက ပြဲခယူသည္။
ခ်ိဳကုပ္ႀကီး ကေတာ္တဦးက “ဧရာဝတီရမယ္၊ သံလြင္ရမယ္၊ ခ်င္းတြင္းရမယ္” ဟု ေအာ္ေနသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ျမစ္ေတြလည္း ေရာင္းတာပဲလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ လာမယ့္အစိုးရသစ္ တက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အဲဒီျမစ္ေတြ ခန္းကုန္ရင္ အလကား ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ အခု ျမန္ျမန္ထုတ္ေရာင္းထားတာပါ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေရာင္းတဲ့ ပစၥည္းကလည္း စံုေနတာပဲ။ အေကာင္မ်ိဳးစံု၊ အပင္မ်ိဳးစံု။ ေခါင္ယမ္းပန္းပင္တုိ႔၊ စကၠဴပန္းပင္တို႔ပါ ပါေသးတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာေရာင္းေရာင္း တရုတ္က အကုန္ဝယ္မယ္ဆိုလုိ႔ေလ။ ျမက္ေတြေတာင္ ရသေလာက္ ယူမယ္ ေျပာလို႔ တႏိုင္ငံလံုးရွိရွိသမွ် ျမက္ေတြ ရိတ္ခိုင္းထားတယ္။ တီေကာင္ေတြလည္း လိုခ်င္တယ္ဆိုလို႔ တူးေနပါၿပီ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေနပါဦး ...။ ခုနက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေအာ္ေနတာ ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ပလတ္စတစ္ ပစၥည္းေတြ ဝယ္တယ္၊ ၃ ရက္ခံ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ဝယ္တယ္ဆိုတာကေကာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ ဒါလား။ ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြအကုန္ ထုတ္ေရာင္းေနေတာ့ ျပည္သူလူထု သံုးစရာ မက်န္မွာစိုးလို႔ ေစတနာနဲ႔ ျပန္ဝယ္ထည့္ေပး မလို႔ပါ။ အဲဒါလည္း တရုတ္က သြင္းေပးတယ္ေလ။
“ေဟာဒီက အရက္ခ်က္စက္ရံုေတြရမယ္၊ အရက္ဆိုင္ေတြရမယ္။ အျမန္ဝယ္ထားေနာ္၊ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ဒစၥေကာင့္ ေပးေနၿပီ” ဟု ေအာ္သံၾကားသျဖင့္ အားလံုးလွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ဒုတိယ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေမာင္ေကြး ျဖစ္ေနသည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အရက္ဆိုင္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္ရံုအေဟာင္းေတြ၊ အေဆာက္အအံုေဟာင္းေတြ က်ေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဝယ္လဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေနတဲ့ ေထာင္ကဲတို႔ မာမြတ္တို႔ဝယ္တယ္ေလ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဒါမ်ိဳးဝယ္ႏိုင္တဲ့ သူေဌး ဆိုလို႔ ေတဂြတို႔ အုပ္စုကလြဲရင္ သူတို႔ပဲ ရွိတာပဲ။
ထိုစဥ္ ခ်ိဳကုပ္တေယာက္က “ေလယာဥ္ပ်ံေတြရမယ္၊ မီးရထားေတြရမယ္၊ ကားေတြရမယ္၊ ဆုိက္ကား၊ ျမင္းလွည္း၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြရမယ္” ဟု ေအာ္ေရာင္းသည္။
ေနာက္ထပ္ ခ်ိဳကုပ္တေယာက္ကလည္း “ေရနံလုပ္ကြက္ေတြရမယ္၊ ပတၱျမားလုပ္ကြက္၊ ေရႊ လုပ္ကြက္ေတြရမယ္၊ အထြက္တိုး စပါး လုပ္ကြက္၊ ေရနက္ကြင္းလုပ္ကြက္၊ ေရတိမ္ကြင္းလုပ္ကြက္၊ ေရမုန္႔လုပ္ကြက္၊ မုန္႔စိမ္းေပါင္းလုပ္ကြက္၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္ လုပ္ကြက္ အကုန္ရမယ္” ဟု ေအာ္လိုက္ျပန္သည္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ သေဘာက်ေနသည္။ ထိုစဥ္ သူတို႔နားသို႔ ခ်ိဳကုပ္တဦး ေရာက္လာကာ “ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ေျပာင္သေလာက္ ရွိေနပါၿပီ” ဟု သတင္းေပးသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ေျပာင္သေလာက္ ရွိေနၿပီတဲ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ ဦးရုကၡစိုးကလည္း … ေျပာင္သေလာက္ ရွိတာ ေျပာင္တာမွ မဟုတ္ေသးဘဲ။ (သတင္းလာေပးသည့္ ခ်ိဳကုပ္ဘက္လွည့္၍) ကဲကဲ ဒါဆိုလည္း ဝန္ႀကီးေတြကို ထြက္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ေခၚဖုိ႔က နီးေနၿပီ … ျမန္ျမန္လုပ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ … ဝန္ႀကီးေတြ ထြက္မယ္ဟုတ္လား။ ဒါဆို ဘယ္သူက ဝန္ႀကီးဌာနေတြကို တာဝန္ယူမွာလဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕။ ၾကားျဖတ္အစိုးရေတြဘာေတြ ခန္႔မလို႔လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဘာလို႔ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ခန္႔ရမွာလဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးပဲ ဝန္ႀကီးေတြ ထြက္ခိုင္းမယ္ဆို။ ခန္႔တုန္းကလည္း ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးပဲေလ။ လူဝတ္လဲတာျဖင့္ မၾကာေသးဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္တယ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။ သူတို႔ လူဝတ္လဲတာျဖင့္ မၾကာေသးဘူး ထြက္ရမယ္ဆိုရင္ ႀကိဳက္ပါ့မလား။
ခ်ိဳကုုပ္။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ။ ဝန္ႀကီးေတြ ထြက္ခုိင္းလိုက္ဆိုတာက ဝတ္စံုလဲၿပီး အေရွ႕ကို ေစ်းလာေရာင္းဖို႔ ထြက္ခိုင္းတာ။ ေနာက္ဆံုးအသုတ္ ေရာင္းလို႔ မကုန္ေသးတာေလးေတြကို လႊတ္ေတာ္မေခၚခင္ မကုန္ကုန္ေအာင္ ေရာင္းခိုင္းမလို႔ ထြက္ခိုင္းတာဗ်။
ထိုစဥ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးသိန္းဂိန္ဦးေဆာင္ေသာ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕သည္ မိတ္ကပ္အေဖြးသား၊ ခ်ိတ္ထဘီ ေရာင္စံုမ်ား ဆင္ျမန္း၍ “ေရွာက္သီးေဆးျပားေတြ ရမယ္ေနာ္၊ ေရွာက္သီးေဆးျပား၊ ၃ ထုပ္ယူရင္ သီခ်င္းတပုဒ္စာ ကျပမယ္” ဟု ေအာ္ကာ ထြက္လာေလသည္။
ဖိုးရႈပ္က ဝန္ႀကီး ကိုယ္ရ ဦးေရႊပန္းထံမွ ေရွာက္သီးေဆးျပား ၃ ထုပ္ဝယ္လိုက္ရာ ေကာ္နီ၏ “ကိုကိုခ်စ္” သီခ်င္းျဖင့္ ကျပေလသည္။
သို႔ေသာ္ တျခားဝန္ႀကီးမ်ားက သူတို႔ထံမွ မဝယ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးၿပီး ဝိုင္းလာသျဖင့္ ဦးရုကၡစိုး၊ ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ သံုးဦးသားမွာ အျမန္ဆံုးနည္းႏွင့္ ပန္းကန္လံုးစီး၍ ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ႀကီးအတြင္းမွ ထြက္ေျပးၾကရ ေလေတာ့သတည္း။
No comments:
Post a Comment