ေနျပည္ေတာ္က လ ၅ စင္းအဆင့္ ဟိုတယ္ႀကီးေပၚတြင္ ဦးရုကၡစိုး ေရာက္ေနသည္။ ထိုဟိုတယ္ႀကီး၏ ပိုင္ရွင္လည္းျဖစ္၊ ႀကံ့ဖြံ႕လႊတ္ေတာ္ အမတ္ႀကီးလည္း ျဖစ္ေသာ ေဇစၾကဝဠာ ဦးခင္ေလက ကမကထ ျပဳကာ ဒင္နာတပြဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖိတ္ၾကားခံရေသာ အမတ္မင္းမ်ားမွာ ဟုိတယ္ဟင္းမ်ား၊ ဝုိင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ဝီစကီမ်ားကို ေဖာေဖာသီသီ တြယ္ေနၾကသည္။ဦးခင္ေလ။ ။ စားၾကေနာ္။ အားမနာၾကနဲ႔ ...။ ဒီဟင္းေတြက ဝင္ရိုးစြန္းက ေခၚထားတဲ့ စားဖိုမႉးကိုယ္တုိင္ ခ်က္တာ။ လႊတ္ေတာ္က ေကၽြးတဲ့ ဆိတ္သားတို႔၊ ဝက္သားတို႔ထက္ စားေကာင္းတယ္၊ စားသာစား။ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ။
ဘာသားမွန္းမသိသည့္ ဟင္းတမ်ိဳးကို ခရင္းႏွင့္ဖဲ့ေနသည့္ တုိင္းရင္းသားအမတ္ႀကီး ဦးဆန္ဆီဆားက “ၿပီးရင္ … ကာရာအိုေကေကာ ဆိုရ မွာလားဟင္” ဟု ေမးလိုက္ရာ ဦးခင္ေလက “ဒါေပ့ါ … ဒါေပါ့ … ကာရာအိုေကလည္း ဆိုရမယ္၊ နင္းလည္း နင္းေပးမယ္” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ဦးရုကၡစိုးက “ဦးခင္ေလက ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းတာပဲေနာ္” ဟု ပင့္ေပးလိုက္သည္။
ဆန္ဆီဆား။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ အရမ္းအရမ္းကို သေဘာေကာင္းတာပဲ။ ထမင္းလည္း ေကၽြးတယ္၊ နင္းလည္း နင္းေပးဦးမယ္တဲ့။
ခင္ေလ။ ။ ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး ဦးရုကၡစိုးရယ္ ဟဲဟဲ။ အဓိကကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ႂကြားခ်င္ … အဲ … ေယာင္လုိ႔ … က်ဳပ္က အလွဴအတန္း အရမ္း ရက္ေရာတယ္ေလ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ … စကားမစပ္ … အစိုးရသစ္ရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာေတြကလည္း အကုန္လံုး ခ်ိဳကုပ္ေတြ၊ ခ်ိဳျပဳတ္ေတြနဲ႔ ႀကံ့ဖြံ႕ ေတြခ်ည္းပဲေနာ္ ဦးခင္ေလ။
ခင္ေလ။ ။ ဒါကေတာ့ ေနရာေတြ လုေနၾကတာနဲ႔ ရႈပ္ေနေသးလို႔ပါ။ လာမွာပါ … က်န္တဲ့ ႀကံ့ဖြံ႕ေတြအလွည့္လဲ ေရာက္လာမွာပါ ဟဲဟဲ။ ခက္တယ္ ဦးရုကၡစိုးေရ အေပၚကလူေတြ ေနရာလုေနၾကေတာ့ က်န္တဲ့အမတ္ေတြ ပ်င္းေနမွာ စိုးတာနဲ႔ ဒီပြဲကို က်င္းပေပးတာလည္း ပါတယ္ဗ်။ ဒါေတာင္ လူတုိင္းမလာဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္လူကုန္ ပါႏုိင္ေအာင္ ေနာက္ထပ္ စားပြဲ ထပ္ က်င္းပေပးဦးမွာ။
ထုိစဥ္ DEF ကိုယ္စားလွယ္ႀကီး ဦးစိတ္တိုတေယာက္ သြားၾကားထိုးရင္း အနားေရာက္လာသည္။
စိတ္တို။ ။ ေနာက္ထပ္ စားပြဲလည္း က်င္းပမေနနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။ ပါးစပ္ေတာင္ လႈပ္မရတဲ့ ဒီ လႊတ္ေတာ္ႀကီးမွာ ခဏေတာင္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ခ်င္ၿပီ။
ခင္ေလ။ ။ ေနပါဦးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကလည္း … စိတ္ခ်ည္းပဲ။ လႈပ္မရဘူး ဆိုေပမယ့္ လႊတ္ေတာ္က ဘာၾကာတာမွတ္လို႔ ...။ ခင္ဗ်ားတို႔ တရားထိုင္ရင္ေတာင္ အနည္းဆုံး နာရီဝက္၊ ၁ နာရီေတာ့ ထုိင္ၾကတာ မဟုတ္လား။ အခုဆို လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝး တခါက်င္းပရင္ ၁၅ မိနစ္ပဲ က်င္းပတာေလ။ ၁၅ မိနစ္ေလး ၿငိမ္ရတာမ်ားဗ်ာ။ ၿငိမ္ရင္း တရားမွတ္ေန … ကုသိုလ္ေတာင္ ရေသးတယ္။
စိတ္တို။ ။ ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ တမိနစ္ေတာင္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီ ၁၅ မိနစ္ လႊတ္ေတာ္ႀကီးက က်ဳပ္တုိ႔ တင္ျပထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ကိစၥလည္း စဥ္းစားေပးမယ့္ပံု မျမင္ပါဘူး။
ခင္ေလ။ ။ ေဟ့လူ … ခင္ဗ်ား စကားမွားမယ္ေနာ္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိမွ မရွိဘဲ။ မရွိတာႀကီး သြားတင္ေတာ့ ပယ္မွာေပါ့။ က်ဳပ္လို ဘာသာသာသနာ ကိစၥေလးဘာေလး လုပ္ပါဗ်။
ရုကၡစိုး။ ။ ဦးခင္ေလကေတာ့ ေျပာလိုုက္ရင္ အၿမဲ ဘုရားတရား ကိစၥခ်ည္းပဲေနာ္။ ဒီ လႊတ္ေတာ္ၿပီးရင္ ေတာထြက္ မလို႔လား။
ခင္ေလ။ ။ ေၾသာ္ … ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ေတာထြက္ခ်င္ေပမယ့္ က်ဳပ္မွမလုုပ္ရင္ ဘာသာ သာသနာကိစၥကို လုပ္မယ့္သူက ရွိတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေတာထြက္လို႔မျဖစ္ေသးဘူး ...။ တုိင္းျပည္ စည္ပင္ဝေျပာဖို႔နဲ႔ ဘုရားတရား အလုပ္ေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ။
ထိုစဥ္ ဦးဆန္ဆီဆားက “ဦးခင္ေလ … ကာရာအုိေက ဆိုေတာ့မယ္ေလ … ။ ဟိုဘက္ဝိုင္းကလည္း အရက္ကုန္ေနၿပီလို႔ ေျပာတယ္ဗ်” ဟု လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
ခင္ေလ။ ။ အရက္ကုန္ေနရင္ မန္ေနဂ်ာဆီမွာ ႀကိဳက္သေလာက္သာ ေတာင္းဗ်ာ။ ကာရာအိုေကဆိုဖို႔က စီစဥ္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးေတြလည္း ေခၚထားတယ္ဗ်။ (ဦးရုကၡစိုးဘက္ ျပန္လွည့္၍) အဲဒါသာ ၾကည့္ေတာ့ ဦးရုကၡစိုးေရ။ က်ဳပ္ရဲ႕ တာဝန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲ ဆိုတာ။
စိတ္တို။ ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ကာရာအိုေကလည္း မဆိုဘူး၊ အခန္းျပန္ပို႔ေတာ့။
ခင္ေလ။ ။ ဟာ ဦးစိတ္တုိရယ္။ အားလံုး အတူတူ ျပန္ၾကမွာပဲဟာ။ ခဏေစာင့္လိုက္ပါ …။ က်ဳပ္ အဲဘတ္စ္ႀကီး ၃ စင္းႀကီးမ်ားေတာင္ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒါပဲေနာ္ … က်ေနာ္ ဒီေလာက္ လုပ္ေပးေနတဲ့ၾကားက ႀကံ့ဖြံ႕ကို ကြယ္ရာမွာ အတင္းေျပာမယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔ … ဟဲဟဲ … ဟဲဟဲ။ က်ေနာ္တို႔ ႀကံ့ဖြံ႕ေတြ ေကာင္းပါတယ္ဗ်။
စိတ္တုိ။ ။ ဘာလဲ … ခင္ဗ်ားက ထမင္းေခၚေကၽြးတာ ႀကံ့ဖြံ႕ေကာင္းေၾကာင္း တရားေဟာတဲ့ သေဘာလား။
ခင္ေလ။ ။ အာ … ခင္ဗ်ားကလည္း … အဲဒီေလာက္ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လံုး …. ဝ … စည္းရံုးေရး မဆင္းဘူး စိတ္ခ်။ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလိုုပဲ ေကာင္းေၾကာင္းေလးေတြ ထည့္ထည့္ေျပာမွာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ကဲပါ … ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘာသာ သာသနာ ကိစၥေတြ ဆက္စမ္းပါဦး။
ခင္ေလ။ ။ အဟမ္း … ဆက္ရမွာေပါ့၊ ဆက္ရမွာေပါ့။ အခုဆို က်ေနာ္ဥကၠ႒ လုပ္ၿပီး ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ သာသနာ့ႏုဂၢဟ အသင္းႀကီးဆိုရင္ အသင္းဝင္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ေနတာ ေတြ႕မွာေပါ့။
စိတ္တို။ ။ ေတြ႕ပါ့ဗ်ာ။ အသင္းဝင္ေတြ မ်ားမွာေပါ့ … ဝန္ထမ္းေတြကို မဝင္မေနရ လုပ္ခိုင္းတာကိုးဗ်။ ဝင္ေၾကးလည္း ေကာက္ေသး။
ခင္ေလ။ ။ ဟာ … ဒါ ႏုိင္ငံေတာ္ အဆင့္ အသင္းႀကီးေလ။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံ့ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ ဆိုင္တယ္။ ဝင္ရမယ္ေလ။ ဝင္ေၾကးေကာက္တာကေတာ့ အလကားဆိုရင္ ေပါသြားမွာစိုးလို႔။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲဒီအသင္း ရံုးခန္းေတြဖြင့္ဖို႔ ရပ္ကြက္ဓမၼာရံုေတြကို သိမ္းတယ္ဆိုတာလည္း ၾကားပါတယ္။
ခင္ေလ။ ။ က်ေနာ္က သိမ္းတာ ဝါသနာပါလို႔ပါ။ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အမိႈက္ေတြ႕ရင္ မေနႏိုင္ဘူး။ အတင္းကို သိမ္းေတာ့တာ။ ေနာက္ စီးပြားေရးေလာကထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို သိမ္းတာပါပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ငယ္ငယ္က အမႈိက္သိမ္း၊ ေနာက္ လယ္ေတြသိမ္းယာေတြသိမ္း၊ အခုေတာ့ ဓမၼာရံုေတြပါ လိုက္သိမ္းတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ ဟုတ္လား။
ခင္ေလ။ ။ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ ... ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ လူေတြကလည္းဗ်ာ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ သိမ္းပါတယ္ဆိုမွ လစာေပးမလား လုပ္ေနေသးတယ္။ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ အခက္အခဲဆိုတာ ႀကံဳၾကရစၿမဲပါပဲေလ ... အင္း … အနိစၥ … ဒုကၡ … အနတၱသေဘာကို နားမလည္ၾကတာ။
ဆန္ဆီဆား။ ။ ဦးခင္ေလ … ေကာင္မေလးေတြက အမိုက္စားေလးေတြခ်ည္းပဲဗ်။ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။
ခင္ေလ။ ။ မုိက္ဆို ရွယ္ေလးေတြခ်ည္းပဲ ရန္ကုန္က ေခၚထားတာေလ။ ဒါနဲ႔ ဦးဆန္ဆီဆားေရ … က်ေနာ္ အခု မအားေသးဘူး … က်ေနာ့္အတြက္ မွာထားတဲ့ အလွဆံုးေလးကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးနဲ႔လို႔ ေျပာေပးပါဦး။ အင္း … အနိတ္စား … အနိတ္ … ဟုတ္ပါဘူး … အနိစၥ … ဒုကၡ … ဟိုတေယာက္လည္း ေတာ္ေတာ္ လွတာပါလား။
ဦးဆန္ဆီဆား သူတို႔နားက ျပန္ထြက္သြားၿပီး ကာရာအိုေက ဆိုသည့္နားတြင္ ေကာင္မေလး တေယာက္ႏွင့္ တြဲကေနသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဦးခင္ေလ ေျပာေတာ့ ဘုရား တရားဆို။ အခု … ေကာင္မေလး ေခၚထားတယ္ဆိုေတာ့ ...။
ခင္ေလ။ ။ ဒါကေတာ့ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ တရားသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ရင္ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ အပုပ္ေကာင္ ရုပ္ေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးခ်င္လို႔ပါ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ … ဒီလိုလား။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘာသာသာသနာႀကီး ဆက္ပါဦးဗ်ာ။
ခင္ေလ။ ။ ဒီလိုရွိတယ္ဗ် … က်ေနာ္ ႀကံ့ဖြံ႕ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ထူးထူးျခားျခားေလးေတြ လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္။
ရုကၡစုိး။ ။ ဘာေတြမ်ား လုပ္မွာပါလိမ့္။
ခင္ေလ။ ။ သတၱမ သံဃာယနာ တင္မယ္ဗ်ာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ခင္ဗ်ာ … အဲဒါႀကီးက မလြယ္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ ျမန္မာ တႏိုင္ငံတည္းနဲ႔လည္း မၿပီးဘူး။
ခင္ေလ။ ။ သိပါတယ္ဗ် ...။ အဲဒီလို မလြယ္တာကိုမွ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တာ။ ဘာပဲလိုလုိ ရန္ကုန္လမ္းညႊန္ ရွိတာပဲဟာ … ဖုန္းဆက္လိုက္မွာေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ ဗ်ာ … ဘယ္ကို ဖုန္းဆက္မွာလဲ။
ခင္ေလ။ ။ ေဆာရီး ေဆာရီး ဟို ေၾကာ္ျငာနဲ႔ မွားသြားလို႔ပါ။ ဒီလိုေလဗ်ာ ... သာသနာထဲမွာ အျငင္းပြားမႈ တစံုတရာ ျဖစ္သြားေအာင္ တခုခုကို အင္တာနက္ေပၚကေန အစေထာင္ေပးလိုက္မယ္။ အဲဒီလို ေထာင္ေပးၿပီးလို႔ အျငင္း ပြားၾကရရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃမဟာ နာယက အဖြဲ႕က ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို ခ်ိဳကုုပ္ဒူးႀကီးအမိန္႔နဲ႔ သံဃာယနာ တင္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္မယ္ဗ်ာ … ။ ငွက္ေပ်ာသီး အခြံခြာစားရတာထက္ေတာင္ လြယ္ေသး။
ရုကၡစိုး။ ။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲေနာ္။
ခင္ေလ။ ။ ေၾသာ္ … ဟုတ္ရမွာေပါ့။ က်ေနာ္က ေရလွ်ံတယ္ေလ၊ ေအးေဆးပါ။ (ေဘးဘယ္ညာကို ၾကည့္ရင္း) ဦးရုကၡစိုးကုိ လူရင္းမို႔ ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ က်ေနာ့္ကို သမၼတႀကီးဦးသိန္းဂိန္က ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ခန္႔ခ်င္ေနတာေနာ္။ ဦးေဆာ္ၾကမ္းနဲ႔က ဆရာတပည့္လို ျဖစ္ေနလို႔သာ … မဟုတ္ရင္ ခုေလာက္ဆို က်ေနာ္ ျပန္ဝန္ျဖစ္ေနၿပီ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်။
ခင္ေလ။ ။ ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ...။ က်ေနာ္က သတင္းထုတ္ျပန္တာ အရမ္းေတာ္တယ္ေလ။ အင္တာဗ်ဴး လာသမွ်ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့နဲ႔ ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ ျဖည္ျပရဲတာ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ရွိတယ္မဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ကို သမၼတႀကီးက ႀကိတ္ၿပီး သေဘာ က်ေနတာဗ်။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ႏုိင္တာ၊ အခုေဆာက္မယ့္ ဘိလပ္ေျမ စက္ရံုႀကီး ဆိုရင္လည္း ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးမွာ အႀကီးဆံုးပဲ ...။ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ။
ဦးရုကၡစိုးက စိတ္ထဲမွေန၍ “ဘာမွလည္း မဆိုင္ဘူး” ဟု စဥ္းစားေနစဥ္ ဟိုတယ္ခန္းမထဲသို႔ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ပံုစံျဖင့္ လူတေယာက္ဝင္လာသည္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဦးေအာင္သိန္းပ်င္းျဖစ္ေန၏။
ေအာင္သိန္းပ်င္း။ ။ ဒီမွာ ဦးခင္ေလ … ခင္ဗ်ား ပါးစပ္ ပိတ္မလား မပိတ္ဘူးလား။ က်ဳပ္ တင္းေနတယ္ေနာ္။ ဘယ္သူ႔ကို ျပႆနာရွာရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာ ဟင္းဟင္း။
ခင္ေလ။ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီးရဲ႕။ အရက္ေသာက္ခ်င္လို႔လား။ ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔က ေရႊညီအစ္ကို ႀကံ့ဖြံ႕ ေတြပဲဟာ။ စိတ္ကိုေလွ်ာ့လိုက္၊ ေဒါသကိုထိန္းဗ်။ ဟိုဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာထားတာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီးလည္း သိမွာပါ။ ေဒါသထြက္ေနရင္ ရုပ္က ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္။
ေအာင္သိန္းပ်င္း။ ။ ဘာဗ် … ခင္ဗ်ား တရားခံ ျဖစ္သြားခ်င္သလား။ အထက္ကလုလို႔မၿပီးေသး … က်ဳပ္ကို ေခ်ာင္ထိုး ထားလို႔ ေဒါသထြက္ေနရတဲ့ ၾကားထဲ။ ခင္ဗ်ားက တေမွာင့္ ...။ ျပည္ပ မီဒီယာေတြကို အာေခ်ာင္ၿပီး ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ေျပာေနတယ္။
ဦးခင္ေလ။ ။ ေၾသာ္ အထင္မလြဲပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ႀကံ့ဖြံ႕ေကာင္းေၾကာင္းပဲ ေျပာတာပါ။ ခင္ဗ်ား လာဘ္ အရမ္း စားတဲ့အေၾကာင္း၊ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ဖားတဲ့ အေၾကာင္း၊ ႀကိဳတင္မဲေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေခ်းထုပ္နဲ႔ အေပါက္ခံရတဲ့အေၾကာင္း၊ သတင္းေထာက္ေတြကို ပုဆိုးလွန္ျပတဲ့အေၾကာင္းေတြ လံုး …..... ဝ မေျပာပါဘူး စိတ္ခ်။
ဦးရုကၡစိုးက “မေျပာေပလို႔ပဲ” ဟု ေတြးလိုက္သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီး၏ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကေတာ့ ေဒါသေၾကာင့္ ျပဴးထြက္လာသည္။
ေအာင္သိန္းပ်င္း။ ။ ေအး … အဲဒီလို မေျပာဘူးမေျပာဘူးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနလုိ႔ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ အခု လက္ေဆာင္ လာေပးတာ။
ဦးခင္ေလ။ ။ ဟာ … ဒုကၡရွာလို႔ဗ်ာ။ အားနာစရာႀကီး။
ဦးေအာင္သိန္းပ်င္းက ရုတ္တရက္ ဦးခင္ေလကို ဝင္လံုးကာ လက္ထဲတြင္ အသင့္ပါလာေသာ တိပ္ျဖင့္ လက္ႏွင့္ ေျခေထာက္ကို ရစ္ပတ္၍ ခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ဦးခင္ေလ ေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္။ ထို႔ေနာက္ ပါးစပ္ကိုပါ တိပ္ျဖင့္ အထပ္ထပ္ ပတ္ၿပီး ပိတ္၍ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားေလေတာ့သည္။
၁၅ မိနစ္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္မင္းမ်ားကား ဝိုင္းစုခိုင္သိန္း၏ “အျပစ္မျမင္ပါဘူး … ခ်စ္ခ်င္တာပဲ သိတယ္ေနာ္” ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို အသံေသး အသံေၾကာင္ျဖင့္ ဆိုကာ ဆူညံကခုန္ေနၾကသည္။ ဦးခင္ေလ အျဖစ္ကိုလည္း မသိလုိက္၊ ဦးရုကၡစိုး ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားသည္ကိုပင္ မသိလိုက္ၾကေပ။ ။
No comments:
Post a Comment