>(ကန္ေတာ္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ေရွ႕တြင္ ႏွလုံးေရာဂါႏွင့္ လဲက်ေနေသာ ဟံသာဝတီ ဦးဘခင္ကုိ မကြယ္လြန္မီ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ ကြယ္လြန္သူ ပါရဂူသုိ႔)မဟာဘြဲ႔ယူက်မ္းအတြက္ ျမဝတီမဂၢဇင္းေတြ လွန္စဥ္က ဆရာပါ၏ အဘိဓမၼာႏွစ္ရပ္ေဆာင္းပါးကုိ ကုိးကားခဲ့ရေသးသည္။ သီဟုိဠ္မွ ၾကြလာေသာ ဘိကၡဳအာနႏၵာေကာသလႅာယနကုိ ဦးေစာဦး၊ ခ်စ္လႈိင္၊ ဗုိလ္သိန္းတန္စသည့္ ေတာျပန္ တပ္မေတာ္ စိတ္ဓာတ္ စစ္ဆင္ေရး အရာရွိၾကီးမ်ားက ဖူးေမွ်ာ္ပီး ဗုဒၶအဘိဓမၼာႏွင့္ မာ့က္စ္ဝါဒအေၾကာင္း ေမးေလွ်ာက္ၾကသည္ဆုိသည္။ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးကုိ အဓိက ဦးစီးရသည့္ ဗုိလ္မႉးၾကီးဘသန္း(ဓမၼိက)ကလည္း ေတာင္တြင္းမွ ဆရာေတာ္ဦးဥကၠ႒ထံ လက္ေရြးစင္တပ္သားအခ်ိဳ႕ကုိ လႊတ္ပီး ဗုဒၶဝါဒႏွင့္ မာ့က္စ္ဝါဒႏႈိင္းယွဥ္ေလ့လာေစသည္ဟု ဆရာပါက ဆုိသည္။ ဆရာပါကုိယ္တုိင္ကလည္း ေဗာ္လဂါမွ အေနာတတ္ေရကုိ ဂဂၤါသုိ႔သယ္ယူပုံကုိ ဆရာရင္းအရွင္ဉာဏိႆရ (ဦးဆန္းထြန္း)ႏွင့္အတူ ျပန္ဆုိခဲ့ေသာ ဘကလထ (လူျပန္ေတာ္)လက္ဝဲပညာရွိတပါးမုိ႔႔ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဖခင္တပါးဟု ဆရာ့ကုိ ေနာက္လွ်င္ ဆရာပါ ထုံးစံအတုိင္း မ်က္စိမွိတ္ေအာင္ ရီေပလိမ့္မည္။
အာနႏၵာေကာသလႅာယန၏ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မာ့က္စ္ဝါဒကုိ ၁၉၅၄ ဆ႒သဂၤါယနာ တင္သည့္ႏွစ္ကပင္ ဆရာပါ ျပန္ခဲ့ေသးသည္။ ဗုဒၶဝါဒႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒ၊ ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒသာလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္၊ ေတာ္လွန္ေသာ အေတြးအေခၚ၊ အညမည သေဘာတရားႏွင့္ ဗုဒၶအဘိဓမၼာေတြ ဆရာ ျပန္ဆုိျပဳစု ခဲ့ေသးသည္ပဲ။ (တခုမွ က်ေနာ္မဖတ္ဖူးပါ၊ အသုဘ စာတမ္းေရးသူ ထုံးစံ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ေတြ ရြတ္ျပတာသာ ျဖစ္ပါသည္) သုိ႔ေသာ္ ဆရာသည္ သူမ်ားဝဲတုိင္း ယာတုိင္း လုိက္ေယာင္သည့္ ေလွၾကံဳစီးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကုိယ့္အယူအဆကုိ ထုတ္ျပခြင့္မရလွ်င္ ကုိယ္ပုိင္ႏုိင္သည့္ က်မ္းဂန္စာေပထဲက အေၾကာင္းေတြပဲ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေဝငွေပးလုိသည့္ လွ်ပ္ေပၚမႈကင္းသည့္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းစိတ္က ျမန္မာျပည္တြင္ ဤႏွစ္ ၅ဝ အတြင္း မထင္ရက္ေအာင္ ေခါင္းပါးခဲ့ေလသည္။
ဤအခ်က္တြင္ ျမန္မာစာေရးဆရာမ်ား အေတာ္အရွက္ကြဲလွရာ ဆရာလုိလူမ်ိဳးက ျခြင္းခ်က္က်န္ေနသည္ကပင္ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းပါသည္။ အယူအဆတခုကုိ ထည္လဲထည္ခြ်တ္ ဖက္ရွင္လုိက္သည့္ကိစၥမွာ ပညာတတ္သူငယ္နာသာျဖစ္သည္။ အေျပာအဆုိအေရးအခြ်တ္ေလးမ်ားက ႐ုိး႐ုိးသားသားေျပာင္းတာလား၊ သာကူးလား နန္းဇာတိ႐ုပ္အမွန္ကုိ ၾကာၾကာမဖုံးႏုိင္ပဲ ထုတ္ျပတတ္ပါသည္။ ဆရာသာ လႈိင္းစီးတတ္လွ်င္ ေရေျမ့ရွင္ေတြကုိ လက္ဖဝါးၾကီးေကာ့ေနေအာင္ ဖားတတ္လွ်င္ ဆရာ့ကေလာင္၊ ဆရာ့ပညာႏွင့္ မဆလတြင္ တေနရာခုိင္ခဲ့ႏုိင္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ပရကထာတြင္ ဆရာေရးခဲ့သည့္ အရာရွိၾကီးျဖစ္သြား၍ သူ႔႐ုံးခန္းသြားလည္သည့္အခါ မ်က္ႏွာအခ်ိဳးေျပာင္းသြားသည့္စာေရးဆရာၾကီးဆုိတာ ဘယ္သူမွန္း မေမးလုိက္ရဟုသာ ေနာင္တရမိသည္။ ထုိ ေငြၾကာယံဆရာၾကီးလက္က်န္တခ်ိဳ႕ အခုထိ ဘိန္းမူးမေျပေသးပဲ ေၾကးစားမီဒီယာတခ်ိဳ႕ကေန ယင္းထျပေနသည္က တရားရပီးရင္း ရစရာပင္။ ငပိထုပ္ဖူးတဲ့ဖက္မ်ားဟာ အနံ႔ျပယ္ခဲသကုိး။ အာဏာနားမွာ အာဏာေရာင္ဟပ္ခံရသည္ကပဲ တခ်ိဳ႕အတြက္ တမလြန္ရိကၡာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ဆရာ့ကုိ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ခဲ့ရသည္က ၂ဝဝ၇ က ရန္ကုန္ ၃၅ လမ္း သခင္သိန္းေမာင္ေမြးေန႔တြင္ျဖစ္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ထုိင္၍ မိတ္ေဆြမ်ားကုိႏႈတ္ဆက္ေနေသာ ဆရာ့ကုိႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဝမ္းသာအားရျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆရာ့ က်န္းမာေရးက မ်က္ႏွာေဖာပီး အသံကအစ္ေနသည္။ ဆရာ ေတာ္ေတာ္ေလးသြားေႏွးသြားပီဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။ ဒိမတုိင္ခင္က ဆရာ့သွ်န္တိနိေကတန္စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲတြင္ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ ဆရာ့ကုိ ယခုတုိင္ ျမင္ေနမိသည္။ အမ်ားသူငွာအတြက္ ျဖဴစင္စြာထားရွိသည့္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္ဝေအာင္ျမင္ခ်ိန္ေပကုိး။ ထုိစာၾကည့္တုိက္လည္ပတ္ဖုိ႔ တသက္လုံး စာသာေရးလာသည့္ဆရာ စာမူေတြအမ်ားၾကီး ပုိေရးရသည္။ ထုိေၾကာင့္ၾကမ်ားေၾကာင့္ပင္ ဆရာဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်သြားသလား ေအာက္ေမ့ပါသည္။ ဆရာမတိမ္းပါးခင္ ဆရာေတာ္တပါးထံ စာၾကည့္တုိက္ကုိ အပ္ႏွံကာ စာစုဗဟုသုတအဝဝကုိ အမ်ားျပည္သူ အလြယ္တကူက်ယ္ျပန္႔စြာသုံးစြဲႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရန္ အပ္ခဲ့သည္ဟု ၾကားရ၍ ဆရာအေသေျဖာင့္သြားပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းရပါသည္။
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျဗဴတီက က်ေနာ့ကုိ စာမူမေတာင္းဘူးဗ်ာ” ဟု ဆရာေျပာလာသျဖင့္ “ သူတုိ႔ အဆက္ျပတ္ေနတာ ေနမယ္ ဆရာ၊ လူလႊတ္လုိက္ပါ့မယ္”ဟု ျပန္စီစဥ္ကာ စာမူ ထည့္သြင္းခဲ့ရသည္ကုိ စဥ္းစားမိတုိင္း ဆရာ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသလုိ ဆရာ၏ ဆရာၾကီးမဆန္မႈကုိလည္း ပုိေလးစားမိရသည္။ တကယ့္ဆရာၾကီးေတြက စာမူေပးရ လူငယ္ေတြကုိ ကူရသည္ကုိပင္ ေပ်ာ္တတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ လူမႈဆက္ဆံေရး အထူးေျပျပစ္ျပည့္ဝကာ အဘက္ဘက္ႏွင့္ သင့္တင့္ခ်စ္ၾကည္ေနတတ္သည့္ ဆရာ့ဂုဏ္ပုဒ္က တခ်ိဳ႕ ဆရာၾကီး ဆရာမအၾကီး အေသးေပါင္းစုံကဲ့သုိ႔ စိတ္ထင့္သြားမည္ကုိ ပူမေနရ။ တခ်ိဳ႕သူမ်ား သူတုိ႔ေျပလည္မႈအတြက္ ဆရာ့ထံ ဂုိဏ္းဖြဲ႔သလုိကပ္လုိက္ ခြာသြားလုိက္ လုပ္တတ္တာေတြကုိ ဆရာ သိပ္စဥ္းစားခဲ့မည္မဟုတ္ဟုပင္ ေအာက္ေမ့ပါသည္။ အေနရွင္း စိတ္ရွင္းသလုိ လူ႔အရည္အခ်င္းေတြထဲတြင္ ပရဟိတသမား အမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့ လူမႈေရးသမားကုိသာ အထင္ၾကီးသည့္ ဆရာ့ဝါဒကလည္း ေပါင္းစည္းအားျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနရသည့္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အတြက္ အက်ိဳးၾကီးပါသည္။ “လကၡ်မီႏွင့္သူရႆတီ” ဆုိသည့္ ဆရာ့ဝတၳဳတုိတပုဒ္ထဲက နတ္သမီးႏွစ္ပါးမသင့္တင့္၍ တပါးက ၾကည္ျဖဴသူကုိ က်န္တပါးကမၾကည့္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ား မခ်မ္းသာ၊ သူေဌးမ်ား ဉာဏ္မရွိဆုိသည့္စာသားကုိလည္း အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္တုိင္း ကုိးကားရသည္။ စီးပြားေရးကပ္ဆုိက္ခ်ိန္ ေက်ာင္းေတြ ပညာရပ္ဌာနေတြ မစုိျပည္ခ်ိန္မွာ လကၡ်မီးကုိလည္း ခ်စ္ပါသည္ဟု ထေအာ္ေပးရမလုိပင္။တခ်ိဳ႕က ဆရာ့ကုိ “ကုလား” လူ၊ ဟိႏၵဴဝါဒေတြ ဗုဒၶဘာသာထဲ သြတ္သြင္းအဆိပ္ခတ္ေနသူဟု ေစာင္းေျမာင္းပုတ္ခတ္ တီးတုိးစာျဖန္႔လုပ္သည္ကုိ ေတြ႔ဘူးပါသည္။ အိႏၵိယႏွင့္ ဆရာ့ပညာေရးဆက္ဆံမႈကလည္း ဘာသာေရး လူမ်ိဳးေရးအစြဲၾကီးသူမ်ားအဖုိ႔ ဘဝင္က်ေပမည္မဟုတ္။ ဘုရားထက္ တရားကိစၥပုိအေလးထားေသာ ဂုိအင္ကာၾကီးကုိပင္ တခ်ိဳ႕တရားသမားမ်ားက အျမင္ရွင္းၾကသည္မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ပုဂံမတည္မီကပင္ မြန္ ရခုိင္ ပ်ဴျမန္မာတုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈေလွကားထစ္မ်ားသည္ အိႏိၵယကုန္သည္မ်ား ဘာသာေရးခရီးသည္မ်ား၏လမ္းေဖာက္မႈမွ ျမင့္တက္လာခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ အေရွ႕ေတာင္အာရွဟု ဒုတိယကမၻာစစ္ပီးေခတ္တြင္သိလာၾကေသာေဒသၾကီး၏ အေနာက္ျခမ္းအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဟိႏၵဴ-ဗုဒၶဘာသာၾသဇာရိပ္ႏွင့္မကင္းခဲ့ပါ။ ဘုိးေတာ္ဘုရားေခတ္က ေခတ္သစ္နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ရန္မွ တုိင္းျပည္ကုိ ကာကြယ္စုစည္း ဉာဏ္သစ္ေလာင္းသည့္အေနႏွင့္ မဇၩိမတုိင္း အိႏၵိယမွ ဟင္ဒီ နဂရီ သကၠတ ေဆးက်မ္း ေဗဒင္က်မ္း ဆန္းက်မ္း အစုံစုံကုိ ကူးယူျပန္ဆုိခဲ့ေသးသည္။ လြတ္လပ္ပီး ဗမာျပည္အတြက္ အသိပညာတံခါးတခ်ပ္ကုိ အိႏၵိယဘက္မွ ဆရာ တာဝန္ေက်စြာ ဖြင့္ေပးခဲ့သည္ဟုသာ ယူဆပါသည္။ ဤဆယ္ႏွစ္အတြင္း အဆီအႏွစ္ျပည့္ဝသည့္ စာေကာင္းေတြေပးႏုိင္ေသာ စာေရးဆရာပညာရွိလူတန္းစားေနရာတြင္ တပြဲတုိး ဂလုိဘယ္ဖတ္ညႊန္းဆရာေတြ တြင္က်ယ္လာေနေသာ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းအနာဂတ္အတြက္ အထူးစိတ္ဆင္းရဲမိပါသည္။ စာေစာင္ေတြ သတင္းေထာက္ ကဗ်ာရူးစာရူးေတြ ေပါလာတုိင္း စာေလာကၾကီးစည္ပင္ေနသည္မဟုတ္ပါ။ ဆရာပါ့စကားႏွင့္ဆုိ ေဖာျခင္းတမ်ိဳးသာျဖစ္ပါသည္။ ေရသာမ်ား၍ ငါးမေတြ႔။
မမခင္လုိလူၾကီးသူမမ်ိဳး ကန္ေတာ့စရာရွိတာ က်မတုိ႔ အင္မတန္ကုသုိလ္ေကာင္းပါတယ္” (ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး စိန္ရတုအၾကိဳေမြးေန႔တြင္ ခင္မ်ိဳးခ်စ္၏ခ်ီးက်ဴးစကား၊ ၁၉၇၉)
ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ အေကြ႔အခ်ိဳး အင္မတန္ၾကမ္းေသာ ျမန္မာျပည္တြင္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ စာေပေလာကက ေလးစားခံရသည့္ စာေရးဆရာဟု မ်ားမ်ားမရွိႏုိင္ပါ။ ထုိထဲက နာယကဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္ လူၾကီးသူမမ်ားကုိ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ အားကုိးအားထားျပဳကာ တုိင္းျပည္ႏွင့္ စာေပလြတ္လပ္ၾကီးပြားေရးအတြက္ သူတုိ႔ကေလာင္ဝိတ္ကုိ က်န္သူမ်ားက ေမွ်ာ္လင့္ၾကရသည္။ ယခုအခါ တုိင္းျပည္အေပၚ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္မလုပ္ပဲ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေျပာသင့္သည္ ေရးသင့္သည္ကုိ ေရးရဲေျပာရဲသူမ်ားဟု လူငယ္ထဲက မ်ားမ်ားထြက္မလာေတာ့သလုိ လူၾကီးေတြလည္း မက်န္လွေတာ့ပါ။ အရြယ္အၾကီးဆုံး ဆရာဒဂုန္တာရာႏွင့္ လူထုဦးစိန္ဝင္းတုိ႔သာ အဓိကေရွ႕ေဆာင္ေျပာေနသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။ ေရွ႕ထြက္မေျပာေသာ္လည္း ေနာက္ကြယ္က သစၥာရွိသူ၊ နာမည္ပ်က္မရွိသူ ဆရာပါလုိ ရဲေဘာ္ေကာင္းတဦးဆုံးပါးရျခင္းကား ေၾကြလည္းေမႊးဆုိေပသိ ႏွေျမာလွပါသည္။ တေယာက္ပီးတေယာက္ ေလ်ာ့သြားတုိင္း က်န္ရစ္သူမ်ားအဖုိ႔ လြမ္းဒုကၡက ၾကီးပါသည္။
(ဒီစာက ဆရာ့ ကုိးဆယ္ျပည့္မွာ ေရးဘုိ႔ပါ ဆရာ။ ဆရာက တာထြက္ေစာသြားေတာ့ မဖတ္လုိက္ရဘူးေပါ့။ ဆရာေမာင္ဝံသတုိ႔ကအစ အညာအေၾကက စာသမားလူၾကီးလူငယ္ေတြ ဝုိင္းမိတဲ့အခါတုိင္း ေပ်ာ္တတ္တဲ့ ဆရာ့ကုိ သတိရေနၾကမွာပါ)
ဆရာ့ အိႏၵိယဝတၳဳ၊ အေတြးအေခၚေတြ ေသခ်ာမဖတ္ဖူးေပမယ့္ မုိးရြာေသာ မႏၲေလးတညေနမွာ တဂုိးဝတၳဳတုိမ်ား ဘာသာျပန္စာအုပ္ၾကီးကုိဖတ္ရင္း စိတ္ခ်မ္းသာဘူးတဲ့.. ကထာအတၳဳပၸတၱိေတြကုိ ၾကိဳက္တဲ့ .. က်ံဳကဒူးသား ဦးဆန္းထြန္းရဲ့ ပစၥည္းေလးပါးဒကာ အယ္ဒီတာလင္မယားရဲ့ေျမး
No comments:
Post a Comment