ျမန္မာလယ္သမားထု ဆင္းရဲမြဲေတမႈမွလြတ္ေျမာက္ျခင္း ေလးပါး

ထက္ေအာင္

ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံတခု အျဖစ္ ျမန္မာျပည္ ေဒ၀ါလီခံခဲ့ရတဲ့ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္က စၿပီး တြက္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဆင္းရဲေနတာ ရာစုႏွစ္ရဲ႕ ေလးပံုတပံုခန္႔ ရိွေနေပမယ့္ တိုင္းျပည္ကို အစဥ္အဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက မေန႔တေန႔ကမွ ဒီကိစၥကို အေရးတယူ ေဆာင္ရြက္လာၾကပါတယ္။

၃ ရက္ၾကာ က်င္းပခဲ့တဲ့ “ေက်းလက္ေဒသ ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ေရးႏွင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး ဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသားအဆင့္ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပဲြ” ကို သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ကိုယ္တိုင္ တတ္ေရာက္ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့သလို မူ၀ါဒေရးရာ မိန္႔ခြန္းလည္း ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးပြဲကို အစိုးရ၀န္ႀကီးေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ အရာရိွႀကီးေတြ၊ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ အစိုးရက ဖြဲ႕စည္းေပးထားတဲ့ သမ၀ါယမ လို အသင္းအဖြဲ႕မ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္ေတြအျပင္ မၾကာေသးခင္က ဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့ သမၼတရဲ႕ စီးပြားေရးအႀကံေပး အဖြဲ႕၀င္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ စီးပြားေရးပညာရွင္ ေဒါက္တာဦးျမင့္၊ ေဒါက္တာစိန္လွဗိုလ္၊ ဦးဆက္ေအာင္တို႔လည္း တတ္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃ ႏွစ္တာကာလ စစ္အစိုးရလက္ထက္ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ လူမႈဘ၀ဟာ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ တိုးတက္ ေျပာင္းလဲလာတာကို ျမင္ရခဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရကာလကို ေမ့ထားခဲ့ခ်င္ၿပီး အခုမွ အာဏာရလာတာ ရက္ပိုင္းပဲ ရိွေသးလို႔ အစိုးရသစ္ကို မေကာင္းတဲ့အျမင္နဲ႔ မေ၀ဖန္ခ်င္တဲ့၊ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးလို႔ အႀကံျပဳခ်င္ၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက ျမန္မာ့အေရး စိတ္၀င္စားသူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ လက္သံုးစကားကုိ ယူသုံးရရင္ “ဘာမွ မလုပ္တာနဲ႔ စာရင္ တခုခု လုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္” (Something is better than nothing) လို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။

သမၼတဦးသိန္းစိန္မိန္႔ခြန္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က စစ္အစိုးရလက္ထက္ “ေက်းလက္ေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းႀကီး ၅ ရပ္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့လို႔ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈေတြ ရိွခဲ့ေသာ္လည္း ယခင္လုပ္နည္း လုပ္ဟန္မ်ားထက္ ပိုမို ထိေရာက္စြာ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ေအာင္ အေျဖရွာ ေဆာင္ရြက္သင့္တဲ့ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြး ညိွႏိႈင္း ေဖာ္ထုတ္သင့္တယ္” လို႔ ဆိုၿပီး လမ္းညႊန္ခ်က္အသစ္ ၁၀ ခ်က္ကို ခ်ေပးခဲ့တာပါပဲ။

“ယခင္ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္မ်ားထက္ ပိုမိုထိေရာက္စြာ” လို႔ သံုးႏႈန္းလိုက္တဲ့ အတြက္ ယခင္ စစ္အစိုးရလုပ္နည္း လုပ္ဟန္ေတြက ထိေရာက္သင့္သေလာက္ မထိေရာက္ခဲ့ဘူးလို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ တျဖစ္လဲ သမၼတအသစ္ရဲ႕ ပထမဆံုး လူသိရွင္ၾကား မလံုမလဲ ေျပာခဲ့ရတဲ့ စကားပါပဲ။

သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ ေက်းလက္ေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးမူ ၁၀ ခ်က္ကို အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရရင္
(၁) လယ္ေျမ တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ထက္ ရိွၿပီးသားေျမမွာ အထြက္ႏႈန္း တိုးေအာင္ သီးႏွံမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေပးဖို႔႔၊
(၂) ေစ်းကြက္၀င္ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းမ်ား က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေျပာင္းလဲ စိုက္ပ်ိဳးၿပီး ေတာင္သူမ်ား ၀င္ေငြတိုးပြားေစဖို႔၊
(၃) ထုတ္လုပ္စရိတ္ နည္းပါးေအာင္ နည္းလမ္းရွာဖို႔၊
(၄) သီးႏွံ ရိတ္သိမ္းသိုေလွာင္မႈ အဆင့္ ဆင့္တြင္ အေလအလြင့္ နည္းပါေအာင္ စက္မႈနည္းပညာ သံုးစြဲဖို႔၊
(၅) မ်ိဳးေစ့မွစၿပီး အျခားစိုက္ပ်ိဳးကရိယာ အရင္းအႏွီးမ်ား ညီတူညီမွ် လက္လွမ္းမီဖို႔၊
(၆) အေသးစားေငြေခ်းလုပ္ငန္းကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆာင္ရြက္ဖို႔၊
(၇) လယ္ယာလုပ္သားအစု အဖြဲ႕လိုက္ နည္းပညာသင္တန္း ေပးဖို႔၊
(၈) စိုက္ပ်ိဳးေရးက ရတဲ့ ပထမ၀င္ေငြ (Primary Income) ကို ကာလတခုၾကာ ေစာင့္ရတဲ့အတြက္ တပိုင္တႏိုင္ ေမြးျမဴေရး လုပ္ၿပီး ဒုတိယ၀င္ေငြ (Secondary Income) ရွာဖို႔နဲ႔ အေျခအေနေပးရင္ ေပါင္းစည္း လယ္ယာ (Integrated Farming) တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္ရြက္ဖို႔၊
(၉) ေက်းရြာတရြာ ထြက္ကုန္တမ်ိဳး (One Village One Product) ျဖစ္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔နဲ႔
(၁၀) ထိုသို႔ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ အိမ္တြင္း စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းႏွင့္ အေသးစား စက္မႈလုပ္ငန္းေတြကို အားေပး ျမွင့္တင္ဖို႔ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

သမၼတႀကီးရဲ႕ ေက်းလက္ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးမူ ၁၀ ခ်က္ဟာ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမြန္တဲ့အခ်က္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကို အေကာင္အထည္ မေဖာ္ခင္ ျမန္မာလယ္သမားထု လက္ရိွ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လက္ေတြ႕ ျပႆနာေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ နီးပါး ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္နဲ႔ စစ္အစိုးရေခတ္ ၂ ေခတ္စလံုးမွာ ေက်းလက္က ျမန္မာ လယ္သမားထု ဆင္းရဲ မြဲေတမႈႏြံထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့တာဟာ အစိုးရ အဆက္ဆက္က ၎တို႔ရဲ႕အေျခခံ အခြင့္အေရး ၄ ရပ္ကို ပိတ္ပင္ထားခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲ့ဒီ အေျခခံ အခြင့္အေရးေတြက လယ္ယာေျမ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ စိုက္ပ်ိဳးသီးႏွံကို လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ စိုက္ပ်ိဳးပိုင္ခြင့္၊ လယ္ယာ ထြက္ကုန္ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ေရာင္းခ်ပိုင္ခြင့္နဲ႔ ေစ်းကြက္ လြတ္လပ္ခြင့္ တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရႈံးေနတဲ့ အတြက္ ေက်းလက္ လယ္သမားထုဟာ ဆင္းရဲတြင္းထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားအျပား ရိွေနခဲ့တာ အထင္ အရွားပါပဲ။

လက္တေလာ ႀကီးႀကီးမားမား ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာက ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳးလာခဲ့ၾကတဲ့ လယ္ယာေျမေတြ အတင္းအဓမၼ သိမ္းယူခံေနရၿပီး ဒါကို အစိုးရသစ္အေနနဲ႔ ဘယ္လို ကာကြယ္ေပးမွာပါလဲ။ သိမ္းယူတဲ့သူေတြက ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲ က်င့္သံုးၿပီးေနာက္ ေပၚထြန္းလာတဲ့ စစ္တပ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ၊ အစိုးရရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းေတြနဲ႔ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးက႑မွာ ရင္းႏွီး ျမဳပ္ႏွံလာၾကတဲ့ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ေစ်းကြက္စီးပြားေရးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြေအာင္ လယ္ယာက႑ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးမွာ ပုဂၢလိက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ပိုမို ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံဖို႔ အစိုးရက တြန္းအားေပးေနသလို ကုမၸဏီေတြဘက္ကလည္း စီးပြားျဖစ္ သီးႏွံေတြကို ဧက ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ ရင္ႏီွးျမဳပ္ႏွံလာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကုမၸဏီေတြဟာ သူတို႔လိုအပ္တဲ့ လယ္ေျမေတြအတြက္ အသစ္ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္မႈအပိုင္းမွာ ရင္းႏွီျမဳပ္ႏွံမႈ မလုပ္ဘဲ တည္ဆဲေျမယာဥပေဒကို အလြဲသံုးစား လုပ္ၿပီး ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းကာ အဆင္သင့္ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္တဲ့ လယ္ယာေျမေတြကို ေတာင္သူေတြဆီက အတင္းအဓမၼ သိမ္းယူေနသလုိ ဒီလုိ သိမ္းယူတာကို အစိုးရက ခြင့္ျပဳေနတာ ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။

ဥပမာျပရရင္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ယခု အာဏာရ ျပည္ေထာင္စုၾကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပါတီ (ႀကံ႕ဖြံ႕ပါတီ) ရဲ႕ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ ယူဇနကုမၸဏီပိုင္ရွင္ ဦးေဌးျမင့္ဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဟူးေကာင္း ခ်ိဳင့္၀ွမ္းမွာ ႀကံနဲ႔ ပီေလာပီနံကို စီးပြားျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ အတြက္ ေဒသခံ ေတာင္သူ ၆၀၀ ခန္႔ ထြန္ယက္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လယ္ယာေျမဧက ၁၀၀၀ ေက်ာ္ကို ေလ်ာ္ေၾကး အနည္းငယ္သာ ေပးၿပီး အတင္း အဓမၼ သိမ္းယူခဲ့ပါတယ္။

ထို႔အတူ ႀကံ႕ဖြံ႔ပါတီရဲ႕ ေနာက္ထပ္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ တဦး ျဖစ္တဲ့ ေဇကမာၻ ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ ဦးခင္ေရႊဟာ မြန္ျပည္နယ္ က်ိဳက္မေရာ ၿမိဳ႕မွာ ဘိလပ္ေျမစက္ရံု တည္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ လယ္ေျမဧက ၆၀၀ ခန္႔ကို ကာလေပါက္ေစ်းထက္ အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့နည္းတဲ့ တန္းဖိုးနဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကးေပးၿပီး သိမ္းယူခဲ့ပါတယ္။

အဆိုပါျဖစ္ရပ္ ႏွစ္ခုစလံုးမွာ လယ္သမားေတြ လယ္ေျမေတြ ျပန္ရဖို႔ တရား စြဲၾကေပမယ့္ အခု အခ်ိန္အထိ ဥပေဒ အကာအကြယ္ မရရိွခဲ့ပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လယ္ေျမကို ဘာေၾကာင့္ အစိုးရပိုင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ရပါသလဲ။ ကိုလိုနီေခတ္ ေျမယာပိုင္ဆိုင္မႈမွာ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီေတြ အိႏၵိယက ေခၚလာတဲ့ ေငြတိုးေခ်းစားတဲ့ အိႏၵိယ ခ်စ္တီး ကုလားေတြလက္ထဲ လယ္ေျမ အမ်ားအျပား က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား လယ္သမားထုဟာ လယ္မဲ့ယာမဲ့ ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီအျဖစ္ကို ေျပာင္းျပန္လွန္ဖို႔ လြတ္လပ္ၿပီးစ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြက လယ္ယာေျမ အားလံုးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ျပဳခဲ့ၿပီး တိုင္းရင္းသား လယ္သမားေတြလက္ထဲ ျပန္လည္ အပ္ႏွံခဲ့ပါတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္က သမိုင္း လိုအပ္ခ်က္အရ လယ္ယာေျမ အားလံုးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း တပါတီအာဏာရွင္ ျဖစ္လာတဲ့ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ ပါတီက တိုင္းရင္းသား လယ္သမားထု လက္ထဲက လယ္ေျမအားလံုးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး လယ္ယာ စီးပြားေရး က႑ တခုလံုးကို အစိုးရက ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ စီမံကိန္း စိုက္ပ်ိဳးေရးစနစ္ သြတ္သြင္းခဲ့တဲ့ အတြက္ လယ္သမားေတြ ပိုင္ဆိုင္မႈမဲ့ကာ ဆင္းရဲတြင္း နက္ခဲ့သလို တိုင္းျပည္ စီးပြားေရးလည္း ၿပိဳလဲခဲ့ပါတယ္။

ဒီသင္ခန္းစာကိုယူၿပီး ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လမ္းစဥ္ပါတီကေန အသြင္ ေျပာင္းခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညႊတ္ေရး ပါတီ (တစည) က “လယ္လုပ္သူ လယ္ပိုင္ခြင့္” မူ၀ါဒကို ေျပာင္းလဲ ကုိင္စဲြလုိက္သလို ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္တဲ့ တျခား ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္ကာလမွာ ဒီမူ၀ါဒကုိ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း လယ္သမားထုရဲ႕ဆႏၵမဲကို ရယူဖို႔ စည္းရံုး လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သမၼတဦးသိန္းစိန္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ႀကံ႕ဖြံ႕ပါတီက လယ္ယာေျမ အားလံုးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ အျဖစ္ပဲ ဆက္လက္ က်င့္သံုးမယ္ လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၿပီး ႀကံ႕ဖြံ႕ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ အခု အစိုးရသစ္ကလည္း ဒီမူ၀ါဒကိုပဲ ဆက္လက္ က်င့္သံုးေနပါတယ္။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေက်းလက္ ေဒသ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးနဲ႔ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈ ေလ်ာ့ခ်ေရး ဆိုတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ ကထဲက ေၾကြးေၾကာ္လာခဲ့ေပမယ့္ ႏိုင္ငံ့ လူဦးေရရဲ႕ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းရိွတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ လယ္ယာေျမ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရိွလုိ႔ အခု အထိ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းစ ရွာမေတြ႕ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒုတိယ အႀကီးဆံုးျပႆနာက စိုက္ပ်ိဳးသီးႏွံကို လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ စိုက္ပ်ိဳးခြင့္ မရရိွျခင္းပါပဲ။ လယ္သမားေတြဟာ သူတို႔ေဒသရဲ႕ ရာသီဥတု၊ ေျမအမ်ိဳးအစားတုိ႔နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ဘယ္လို သီးႏွံမ်ိဳး စိုက္ပ်ိဳးရမယ္ ဆိုတာ အသိဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အစိုးရပိုင္းက ဘယ္သီးႏွံကိုပဲ စိုက္ပ်ိဳးရမယ္လို႔ အမိန္႔ ေပးလာတဲ့အခါမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရိွဘဲ အရံႈးခံ စိုက္ပ်ိဳး ၾကရပါတယ္။ ဥပမာ ေႏြစပါး စိုက္ပ်ိဳးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ေဒသမွာ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်မွတ္ထားတဲ့ စီမံကိန္း ျဖစ္တဲ့ အတြက္ မျဖစ္မေန စိုက္ပ်ိဳးရပါတယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ ေႏြစပါး မေအာင္လို႔ ေတာင္သူေတြ ေၾကြးတင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး စိုက္ပ်ိဳးစရိတ္ အရင္း အႏွီး မရိွေတာ့ အတိုးႏႈန္းျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေဒသခံ ေငြေခ်းသူေတြဆီက စိုက္စရိတ္ ေခ်းငွားရာကအစ အေၾကြး သံသရာထဲက ရုန္း မထြက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။

တတိယအခ်က္က လယ္ယာထြက္ကုန္ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ေရာင္းခ်ခြင့္ မရိွတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ရာသီသံုးပါး အပင္ပန္းခံ စိုက္ပ်ိဳး ထြန္ယက္ခဲ့ရၿပီး ထြက္ရိွလာတဲ့ သီးႏွံေတြ ေစ်းေကာင္းေကာင္း ရရိွဖို႔ ကိုယ္ႀကိဳက္တ့ဲ ေစ်းကြက္မွာ ေရာင္းခ်ခ်င္ေပမယ့္ ေဒသခံ အာဏာပိုင္ေတြက စည္းကမ္း ဥပေဒ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ထုတ္ျပန္ တားျမစ္ထားပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ စစ္တပ္နဲ႔ ၀န္ထမ္း ရိကၡာအတြက္ အစိုးရ ကိုယ္တိုင္က ေစ်းႏွိမ္ သတ္မွတ္၀ယ္ယူတာ၊ ေစ်းကြက္ေပါက္ေစ်းကို အာဏာနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ သတ္မွတ္တာေတြဟာ ေတာင္သူေတြ ရသင့္တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ မရရိွေအာင္ ပိတ္ပင္ တားျမစ္တာျဖစ္ၿပီး ဆင္းရဲမြဲ ေတမႈ ပိုမို ဆိုးရြားေအာင္ ဖန္းတီးထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စတုတၳအခ်က္က ေစ်းကြက္ လြတ္လပ္မႈ မရိွတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ေတာင္သူေတြ အဓိက ရင္ဆိုင္ေနရတာက သူတို႔ရဲ႕ လယ္ယာ ထြက္ကုန္ေတြအေပၚ ေစ်းႏႈန္း သတ္မွတ္မႈဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာ မရိွတာပါပဲ။ အစိုးရနဲ႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ေစ်းႏႈန္း သတ္မွတ္ပါတယ္။

လြတ္လပ္တဲ့ ေစ်းကြက္မွာ ထြက္ကုန္ ေစ်းႏႈန္းေတြဟာ ေစ်းကြက္ လိုအပ္ခ်က္အေပၚ မူတည္ၿပီး ႏႈန္းရွင္ အျဖစ္ ေနစဥ္ေျပာင္းလဲ ေနေပမယ့္ အစိုးရက ေစ်းကြက္ ေပါက္ေစ်းထက္နိမ့္ၿပီး ႏႈန္းေသ သတ္မွတ္ ၀ယ္ယူလာတဲ့အခါမွာ မေရာင္းမေနရ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာင္သူေတြ ရရိွသင့္တဲ့ အက်ိဳး အျမတ္ မရရိွဘဲ ဆံုးရံႈးေနၾကရပါတယ္။

သမၼတဦးသိန္းစိန္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အစိုးရသစ္ဟာ ေက်းလက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးတုိ႔ကို တကယ္ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ဆံုးရံႈးေနတဲ့ အထက္ပါ အေျခခံအခြင့္အေရး ၄ ရပ္ကို လက္ေတြ႕ က်က် ျဖည့္ဆည္း ေဆာင္ရြက္ေပးလုိက္ပါမွ သမၼတႀကီး ေျပာသလို လူသာဓုေခၚ နတ္သာဓုေခၚ ျဖစ္လာမွာပါ။