ရန္ကုန္ အမ်ိဳးသားျပတိုက္က ေရႊ႕ယူလာေသာ ပလႅင္ႀကီးျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္ရွိ သမၼတ ရံုးခန္းႀကီးမွာ ခန္႔ညားလွပေနသည္။ တဝင္းဝင္း တလက္လက္ ၿပိဳးျပက္ ေတာက္ပေနေသာ ပလႅင္ႀကီးေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးပင္ မ်က္စိ က်ိန္းမတတ္ျဖစ္ေန၏။ ပလႅင္ႀကီးေပၚတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အခန္႔သား ထုိင္ေနၿပီး ပလႅင္ေအာက္က ခံုေပၚတြင္ေတာ့ သမၼတ ဦးသိန္းဂိန္က ရိုေသသမႈျဖင့္ လက္အုပ္ကေလး ခ်ီ၍ ခ်မွတ္မည့္ အမိန္႔ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနသည္။ နတ္တန္ခိုးျဖင့္ ဝင္လာေသာ ဦးရုကၡစိုးကို သူတို႔ မျမင္ၾကေပ။ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေမာင္မင္း သိန္းဂိန္။ ေမာင္မင္းရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြထဲမွာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ကိစၥကို ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေရႊေဘာေတာ္ အက်ဆံုးပဲကြဲ႕။
သိန္းဂိန္။ ။ မွန္လွပါ … ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ က်တဲ့ ေရႊေဘာေတာ္ ျပန္မတက္ရေလေအာင္ ဂရုစိုက္ေနဆဲပါ ဘုရာ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အိမ္း … ေကာင္းေလစြ … ေကာင္းေလစြ။ မေကာင္းေလတာ တခုကေတာ့ ေမာင္မင္း ေပါ့ေလ်ာ့တဲ့ ကိစၥ နည္းနည္း ရွိေနတယ္။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ေရႊေဘာေတာ္ ညႇိဳးႏြမ္းေတာ္မူတယ္ ေမာင္မင္း။
သိန္းဂိန္။ ။ အရွင့္ ေရႊေဘာေတာ္ ညႇိဳးႏြမ္းေစတဲ့အတြက္ က်ေနာ္မ်ိဳးႀကီး ေသသင့္ပါတယ္။
ခ်ိဳကုုပ္။ ။ ေအးေအး … ေသစရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္အမွား ကိုယ္သိရင္ ျပင္ေပါ့လကြယ္။
သိန္းဂိန္။ ။ က်ေနာ္မ်ိဳးအေနနဲ႔ ဘယ္ေနရာျပင္ရမယ္၊ ဘယ္လိုျပင္ရမယ္ ဆိုတာ အမိန္႔ရွိေတာ္မူပါ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေမာင္မင္း အေနနဲ႔ သိပ္ အရဲကိုး လြန္းတယ္။ ျပည္နယ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြကို သူတို႔ေဒသေတြ အတြက္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြ လႊတ္ေပးတာ မ်ားလြန္းတယ္။ အဲဒီလို လုပ္ရင္ ေနာက္တခါ ေရြးေကာက္ပြဲက် ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ႀကံ့ဖြံ႕ပါတီေတာ္ႀကီး မႏုိင္ေတာ္မူရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ျပန္ရုပ္သိမ္းပါ။
သိန္းဂိန္။ ။ မွန္လွပါ … အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔ ပန္းကန္လံုးစီးၿပီး သိမ္းလိုက္ပါမယ္။ စိတ္ခ်ေတာ္မူပါ။ ဒါေပမယ့္ ႀကံ့ဖြံ႕ ပါတီေတာ္ႀကီး မႏုိင္မွာေတာ့ မပူပါနဲ႔ ဘုရာ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာေၾကာင့္လဲကြယ့္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္မ်ိဳးက မဲလိမ္၊ မဲခိုးတာေတြ အရမ္း အရမ္းကို ကၽြမ္းပါတယ္။ အရင္ နည္းလမ္း ေဟာင္းေတြ မသံုးဘဲ နည္းသစ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လို မဲခိုးရမယ္ဆိုတာလည္း ေလ့လာေနပါတယ္ ဘုရာ့။
ခ်ိဳကုုပ္။ ။ ေကာင္းေလစြ … ေကာင္းေလစြ။ အခုလို … ငယ္ကၽြန္ႀကီးေတြ ရွိေနေပလို႔ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေအးရာ ေအးေၾကာင္း ေနႏုိင္တာပဲ။ တျခား ဘာေလွ်ာက္တင္စရာ ရွိေသးလဲ ေမာင္မင္း။
သိန္းဂိန္။ ။ တျခားေတာ့ မရွိပါဘူး ဘုရာ့။ ဟို ဗံုးကြဲတဲ့ ကိစၥတို႔၊ နယ္စပ္္မွာ ခရီးသည္တင္ ကားေတြ ပစ္ခတ္ခံရတဲ့ ကိစၥတို႔ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သယ္ … ရိုင္းလိုက္ေလ။ ျမန္မာ့အေမွာင္ သတင္းစာေတာ္ႀကီးထဲမွာ အျမန္ဆံုးထည့္ ...။ ဒါ ေသာင္းက်န္းသူေတြ လက္ခ်က္ပါလို႔။
သိန္းဂိန္။ ။ မွန္ … မွန္လွပါ။ ေနာက္ ရွိေသးတယ္ ဘုရာ့။ ေထာင္ထဲက ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတခ်ိဳ႕ အစာငတ္ခံ ဆႏၵ ျပေနတာ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေမာင္မင္း … သိန္းဂိန္ … ေမာင္မင္းက ငါ့ငယ္ကၽြန္ႀကီးေတြထဲမွာ အေျပာင္ဆံုးမို႔လို႔ သမၼတ ရာထူး ခန္႔ထားတာေနာ္။ တုိင္းျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မရွိပါဘူးဆိုတာ ဘယ္ႏွခါ ေျပာရမလဲ။ ေနာက္တခါ ဆိုရင္ေတာ့။
သိန္းဂိန္။ ။ က်ေနာ္မ်ိဳးႀကီး ေသသင့္ပါတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မေသနဲ႔ဦး။ ဒီကိစၥ လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ အကုန္လံုးကို လူစုခြဲ … ရွင္းပစ္။ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဒါေတြ မၾကားခ်င္ဘူး။
သိန္းဂိန္။ ။ မၾကားခ်င္ရင္ မၾကားေစရပါဘူး ဘုရာ့။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ တုိက္ဖ်က္ေရး ေဆြးေႏြးပြဲလည္း ၿပီးပါၿပီ။ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ကိစၥလည္း လုပ္ၿပီးပါၿပီ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါေတြက ဘာေတြတုန္း။ ငါကိုယ္ေတာ္ တခါမွေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။
သိန္းဂိန္။ ။ က်ေနာ္မ်ိဳးႀကီးလည္း မၾကားဖူးပါဘူး ဘုရာ့။ သမၼတျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အလုပ္ အရမ္းလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ႏုိင္ငံတကာက သိရေအာင္ အႀကံေပးအဖြဲ႕ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ၾကည့္တာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒီေတာ့ ဘာေတြမ်ား ထူးျခားလာလဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ ထူးျခားတာကေတာ့ သူမ်ားက ေျမႇာက္ေပးလို႔ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ည ၇ နာရီအထိ သြားထုိင္လိုက္တာ၊ ဆီးခ်ဳပ္ ဝမ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါဆို အာယုဒီဃ ေသာက္ေလ … အဲ ဟုတ္ပါဘူး ေယာင္ကုန္ၿပီ။ ငါကိုယ္ေတာ္ ေမးတာက တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြ ထူးျခားလာလဲ … အဲဒါ ...။
သိန္းဂိန္။ ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြက လိုမွ မလိုတာပဲ ဘုရာ့။ တိုင္းျပည္က ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ေနတာပဲဟာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲတာက ေရာဂါမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ တုိက္ဖ်က္မလဲ ဘုရာ့။ အပိုေတြပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ သမားေတြ ကလည္း သစ္ပင္ ၃ သန္းစိုက္မယ္ ဘာညာ ေျပာၾကတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ တုိင္းျပည္က ခုတ္လို႔ေတာင္ မကုန္ေသးတဲ့ ဥစၥာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သစ္ပင္ စိုက္မယ္ဆိုလည္း … ၾကက္ဆူပင္ စိုက္ေပါ့။ ျမန္လည္းျမန္ … ယၾတာ ေျခၿပီးသားလည္း ျဖစ္ … ဟုတ္ဘူးလား။
သိန္းဂိန္။ ။ က်ေနာ္မ်ိဳးလည္း အဲဒီလိုပဲ စဥ္းစားထားပါတယ္ ဘုရာ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါနဲ႔ ေမာင္မင္း … စိန တိုင္းက အစ္ကိုေတာ္ေတြကို အရင္ဆံုးသြားၿပီး ဂါရဝ ျပဳဖို႔ ကိစၥ … ဘယ္လိုလဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ မွန္လွပါ … ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ မနက္ျဖန္ သြားေတာ့မွာပါ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အိမ္း … အိမ္း … ဂြတ္ေလစြ … ဂြတ္ေလစြ။ အစ္ကိုေတာ္ ေဆြမ်ိဳး ေပါက္ေဖာ္ေတြကို ေျပာလိုက္ … ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ႏႈတ္ဆက္ေတာ္မူတယ္ … လို႔။ အေရးႀကီးတာ ရွိေသးတယ္။ စိန တုိင္းမွာ အစ္ကိုေတာ္ ကင္အီးကံ်ဳးလည္း ေရာက္ေနတယ္ ၾကားတယ္။ ဆက္သဖို႔ လက္ေဆာင္ေတာ္ေတြ မေမ့နဲ႔ဦး။ ရိုရိုေသေသလည္း ဆက္ဆံခဲ့။
သိန္းဂိန္။ ။ စိတ္ခ်ပါ … စိနက အစ္ကိုေတာ္ေတြကိုေကာ … ေခါင္းေရွာင္ႀကီး ကင္အီးက်ံဳးကိုေကာ က်ေနာ္မ်ိဳးက အေဖ … လို႔ ေလးေလးစားစား ေခၚမွာပါ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေအာင္မေလး … ေရႊေဘာေတာ္ က်လိုက္တာ။ ကဲ … စည္ေတာ္ ရႊမ္းလကြယ္ … ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ စံျမန္းတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ ဆာဖာရီ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ႀကီးကို ႂကြခ်ီေတာ္ မူလိုက္ဦးမယ္ ...။
ဦးသိန္းဂိန္ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏွင့္ ျပန္လစ္သြားၿပီးေနာက္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးမွာ ဆာဖာရီ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္သို႔ အေျပးတပိုင္းႏွင့္ သြားေလေတာ့သည္။ ထုိအခါ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ေနေသာ ဦးရုကၡစိုးမွာ မည္သို႔မွ် ၿငိမ္မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ … ဝုန္းခနဲ ကိုယ္ထင္ ျပလိုက္ မိေလ၏။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေသာက္ ပလုပ္တုတ္ ...။ ကလူ … ကလူ … ။ ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ … ဦးရုကၡစိုးႀကီးရဲ႕။
ရုကၡစိုး။ ။ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတို႔ ေျပာေနတာေတြ နားေထာင္ေကာင္းလို႔ နားေထာင္ေနတာ။ အခုမွ ေမးခ်င္တာေလး ေပၚလာလို႔ ကိုယ္ထင္ျပလိုက္တာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာေမးမွာလဲ … ျမန္ျမန္ေမးဗ်။ က်ဳပ္က ဆာဖာရီ ဥယ်ာဥ္ႀကီးကေန တဖဝါးမွ ခြာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္ သိန္းဂိန္ ခရီးသြားခါနီး ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ရွိလို႔ လာေျပာတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲဒါပဲ ေမးမလို႔ေလ။ ဘယ့္ႏွယ္ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဆာဖာရီ ဥယ်ာဥ္ထဲ သြားေနရတာလဲ … လို႔။ တိရစာၦန္ ေတြကို ခ်စ္လို႔လား … ယၾတာေျခတာလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ … ဆိုတဲ့ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက … တုိင္းျပည္ႀကီး တပါးကၽြန္ဘဝက လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့ အခ်ိန္ ကေန အခုအခ်ိန္အထိ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မွ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးစိုက္ရာ မင္းေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ ႏုိင္ခဲ့တယ္ (ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ တလံုးျခင္း ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္) အဲဒီထဲက အထူးျခားဆံုးကေတာ့ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေတြကို သံုးခ်င္သလို သံုးၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဆာဖာရီ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ ႀကီးပါပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲဒီအတြက္ ကုန္က်မယ့္ ပိုက္ဆံေတြကို ပညာေရးတို႔၊ က်န္းမာေရးတို႔ … တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ ထဲမွာ သံုးလိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ လူေတြက ေဝဖန္ေနၾကတယ္ေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … ေဝဖန္ေရး ဆိုတာကေတာ့ ေနရာတုိင္းမွာ ရွိေနတာပဲဗ်။ ေဝဖန္ႏုိင္ပါတယ္၊ ေဝဖန္ႏုိင္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ ေဝဖန္ေရးကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။ လုပ္တာ မလုပ္တာေတာ့ က်ဳပ္အပိုင္းေပါ့ေနာ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒီတိရစာၦန္ရံုက ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးလို႔လဲဗ်ာ … ဒီထက္ အေရးႀကီးတာေတြ … ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒီမွာ ဦးရုကၡစိုး။ တိရစာၦန္ရံုလို႔ မေျပာပါနဲ႔ … ဆာဖာရီလို႔ပဲ ေခၚပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဆာဖာရီႀကီးကို က်ဳပ္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္၊ က်ဳပ္ ဖန္တီးခဲ့တယ္၊ က်ဳပ္တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္၊ က်ဳပ္ ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ကို … ဆာဖာရီ ဖခင္ႀကီးလို႔ေတာင္ ေခၚႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ … က်ဳပ္ဘဝကို ဆာဖာရီမွာ ျမႇဳပ္ႏွံမယ္ (အားႏွင့္ မာန္ႏွင့္ ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္)
စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေလွ်ာက္လာရာ ေနျပည္ေတာ္ ဆာဖာရီဥယ်ာဥ္ အဝသို႔ ေရာက္လာေလၿပီ ...။
ဦးရုကၡစိုးက “ဒါဆိုလည္း ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ဆာဖာရီအဝမွာ ထားရစ္ခဲ့ေတာ့မယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက “ေကာင္းပါၿပီ အေဆြေတာ္” ဟု ျပန္ေျပာရင္း ဝတ္လာေသာ ခ်ိတ္ပုဆိုးႀကီးကို ကြင္းသိုင္း၍ ဆာဖာရီဥယ်ာဥ္အတြင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခုန္ေပါက္ ဝင္ေရာက္ သြားေလေတာ့သတည္း။ ။
No comments:
Post a Comment