စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ ျမန္မာႏွင့္ အိႏိၵယ ဆက္ဆံေရး

ေအာင္လင္းထြဋ္


အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းရွိ တမီလ္နာဒူး ျပည္နယ္တြင္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေမ လ ၂၁ ရက္ေန႔က အိႏိၵယ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာဂ်စ္ဂႏၶီ (Rajiv Gandhi) လုပ္ႀကံခံခ့ဲရၿပီး ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားအေပၚ အိႏိၵယေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္သည္ ယေန႔ထိတိုင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခ့ဲၾကသည္။ ကမာၻ႔ အင္အားအႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ေနေသာ အိႏိၵယႏိုင္ငံသည္ ျမန္မာ့ ဒီိမိုကေရစီ အေရးကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ တ႐ုတ္အေရးႏွင့္ စီးပြားေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွစ၍ ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္အစိုးရကို ဆက္သြယ္ မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခ့ဲသည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းၿပီးကာစတြင္ တ႐ုတ္ႏွင့္ အေမရိကန္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ရန္သူျဖစ္လာဖြယ္ႏိုင္ငံ (Potential Enemy Country) ဟု သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္နယ္စပ္ႏွင့္ ထိုင္းနယ္စပ္တို႔အား ျမန္မာ စစ္အာဏာရွင္တို႔အေနျဖင့္ ကာကြယ္ေရး စစ္ေရးစီမံခ်က္မ်ား ေရးဆြဲျပင္ဆင္မႈမ်ား ရိွခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၈၉-၁၉၉၀ ခုႏွစ္ တ႐ုတ္နယ္စပ္တြင္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ားျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိသြားျခင္း၊ ထိုင္းတပ္မေတာ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗလစ္ ေယာင္ခ်ိဳင္ယု (General Chavalit Yongchaiyudh) လာေရာက္ လည္ပတ္ၿပီးေနာက္ ထိုင္း-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းလာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ထိုစဥ္အခ်ိန္အခါက တ႐ုတ္ႏွင့္ အေမရိကန္သည္ ရန္သူျဖစ္မလာႏိုင္၊ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အားေပးေနေသာ အိႏိၵယႏိုင္ငံသည္သာ ရန္သူျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္ဟု ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ခဲ့သည္။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ အာဏာရယူခဲ့ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အိႏိၵယ သံအမတ္ႀကီးႏွင့္ သံ႐ံုးရွိ အိႏၵိယ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိတို႔မွ ျမန္မာစစ္ေထာက္လွမ္းေရးကို ဆက္သြယ္လာခ့ဲၿပီး အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ အေရွ႕ေမွ်ာ္မူဝါဒ (Look East Policy) ကို ရွင္းျပ၍ ျမန္မာ-အိႏိၵယ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္လိုေၾကာင္း စတင္ကမ္းလွမ္းမႈမ်ား လုပ္ခ့ဲသည္။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဒု ဗိုလ္မႉးႀကီး ေက်ာ္သိန္း (ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္သိန္း)၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ ညႊန္ၾကားေရးမႉး ဦးေအး (ကေနဒါႏွင့္ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ သံအမတ္ႀကီးေဟာင္း) တို႔ ၂ ဦးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက အိႏိၵယႏိုင္ငံသို႔ ေစလႊတ္ခ့ဲသည္။ ၎တို႔ ၂ ဦးကို အိႏိၵယအစိုးရ၊ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုင္ရာ အဆင့္ျမင့္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားမွ အထူးကိုယ္စားလွယ္အေနျဖင့္ လက္ခံေတြ႔ဆံုခ့ဲသည္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံဘက္မွ စစ္ေရးပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ နယ္စပ္ေဒသရွိ နာဂႏွင့္ ကသည္း လူမိ်ဳးစုသူပုန္မ်ား ပူးေပါင္းႏွိမ္နင္းေရး၊ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ ပစၥည္းမ်ား ေထာက္ပ့ံေရး၊ စစ္ဘက္အရာရွိမ်ား အိႏိၵယႏိုင္ငံတြင္ သင္တန္းတက္ေရာက္ခြင့္၊ ေထာက္လွမ္းေရးသတင္းမ်ား အျပန္အလွန္ဖလွယ္ေရး၊ စီးပြားေရးအတြက္ အိႏိၵယႏိုင္ငံ နယ္စပ္ မိုးေရးၿမိဳ႕မွ တမူး၊ ကေလးသို႔ ေဖာက္ထားေသာ ကားလမ္းျပဳျပင္ေရး အစရွိသည္တို႔ကို အိႏိၵယႏိုင္ငံဘက္မွ ကမ္းလွမ္းခ့ဲသည္။

ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊကို သတင္းပို႔သည့္အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ၏ မွတ္ခ်က္က “ဒီ ကုလားေတြ စိတ္ခ်ရတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ သတိထားၿပီး ဆက္ဆံၾက” ဟု ေျပာခ့ဲသည္။ ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာစစ္တပ္ဘက္က စစ္ေရးအရ လိုက္ေလ်ာသည့္အေနျဖင့္ အိႏိၵယမွ နာဂသူပုန္တို႔ကို တိုက္ခိုက္ေပးခဲ့ေသးသည္။ နာဂသူပုန္ အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္ ဘဂၤလားေဒ့ႏိုင္ငံ စစ္တေကာင္းေတာင္တန္းတြင္ စစ္သင္တန္းတက္ေရာက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္နမိတ္အတြင္းမွ ျဖတ္မည္ဟူေသာသတင္းကို အိႏိၵယေထာက္လွမ္းေရးက ေပးခ့ဲသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊကို တင္ျပခ့ဲသည္။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုး (ၾကည္း) ၏ ကြပ္ကဲမႈျဖင့္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ အေနာက္ေျမာက္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံ ေျခလ်င္ ေျချမန္ တပ္ရင္းမ်ား ေစလႊတ္ကာ တိုက္ခိုက္ခ့ဲသျဖင့္ နာဂသူပုန္ ၇၅ ေယာက္ေက်ာ္ ေသဆံုးခ့ဲၿပီး အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာရရွိခ့ဲသည္။ ျမန္မာစစ္တပ္ဘက္မွ အနည္းငယ္သာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရွိခ့ဲသည္။

ထိုစဥ္က ဦးသိန္းစိန္မွာ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုး (ၾကည္း) ၏ စစ္ဦးစီး ဗိုလ္မႉးႀကီး ျဖစ္သည္။ နာဂ၊ ကသည္း ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔၏ သတင္းမ်ားကို ယခင္က မၾကာခဏ ျမန္မာစစ္ေထာက္လွမ္းဌာနက ရရွိ၍ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုး (ၾကည္း) သို႔ တင္ျပခ့ဲေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ အေနျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ခြင့္မျပဳခ့ဲပါ။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွစ၍ အိႏိၵယႏိုင္ငံ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္၌ ဗိုလ္မႉး မိုးဟိန္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မိုးဟိန္း၊ အၿငိမ္းစား ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး)၊ ဗိုလ္မႉး ဉာဏ္၀င္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဉာဏ္၀င္း၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း၊ ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္) တို႔အပါ၀င္ ျမန္မာစစ္တပ္အရာရွိမ်ား ႏွစ္စဥ္ သင္တန္းတက္ေရာက္ခ့ဲၾကသည္။

နာဂ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအား ႏိွမ္နင္းေပးျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျမန္မာ-အိႏိၵယ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းေတာ့မည္ဟု ထင္ခ့ဲၾကေသာ္လည္း ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား အိႏိၵယအစိုးရမွ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္အတြက္ ဂ်ဝါဟလာ ေန႐ူးဆု (Jawaharlal Nehru Award) ကို ေပးခ့ဲသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္ခဲ့သည္။ “ဒီကုလားေတြ ကုလားမူ လာမူတိုင္း မင္းတို႔မယံုၾကန႔ဲ၊ ေနာင္ဒီေကာင္ေတြ ေတာင္းတိုင္း မေပးန႔ဲေတာ့” ဟု ေျပာခ့ဲေၾကာင္း သိရသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာ-အိႏိၵယ ဆက္ဆံေရးတြင္ ျမန္မာဘက္က ခပ္ခြာခြာေနခ့ဲၿပီး ႏိုင္ငံတကာအေရးမ်ားတြင္ လိုအပ္သည့္ ေထာက္ခံမႈမ်ားရရန္ ကိစၥမ်ား၌သာ တ႐ုတ္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရး၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ အေရးမ်ားကို အေၾကာင္းျပ ဆက္ဆံခ့ဲၾကသည္။ ႏိုင္ငံတကာႏိုင္ငံေရး ပထ၀ီမဟာဗ်ဴဟာအရ အိႏိၵယကို တ႐ုတ္ႏွင့္ ထိန္းညွိထားျခင္းသာျဖစ္သည္။

ျမန္မာစစ္တပ္မွ သတင္းလႊင့္ထားေသာ ျမန္မာပိုင္ ကိုးကိုးကြ်န္း ေရဒါစခန္း၌ တ႐ုတ္မ်ားက အိႏၵိယကို ေထာက္လွမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္ဆိုေသာ သတင္းကို အိႏိၵယသည္ ယခုအထိ ယံုေနၾကဆဲဟု ယူဆပါသည္။ နာဂ၊ ကသည္း သူပုန္မ်ား ႏိွမ္နင္းေရးအတြက္ အိႏိၵယဘက္မွ သတင္းထပ္မံ ေပးခ့ဲေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္အထိ အေရးယူေဆာင္ရြက္ျခင္း ျပဳလုပ္ရန္ ခြင့္မျပဳေတာ့ပါ။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္မွစ၍ ျမန္မာနယ္နမိတ္အတြင္းရွိေသာ အိႏၵိယ သူပုန္မ်ားကို အားလည္းမေပး၊ ေႏွာက္လည္း မေႏွာက္ယွက္ေသာမူကို ယခုအထိ က်င့္သံုးေနဆဲျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ အိႏၵိယ သူပုန္မ်ား ျမန္မာနယ္ေျမမွျဖတ္၍ လက္နက္၀ယ္ယူမႈမ်ား ရွိခ့ဲေသာ္လည္း ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုး (ၾကည္း) အမိန္႔ျဖင့္ မသိဟန္ ေဆာင္ခိုင္းခ့ဲသည္မ်ား ရွိခ့ဲသည္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ခန္႔မွစ၍ ပါကစၥတန္ ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း ျမန္မာစစ္အစိုးရအား ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ပါကစၥတန္တြင္ ျမန္မာ စစ္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားအား သင္တန္းေပးေရး၊ အဆင့္ျမင့္အရာရွိမ်ား လည္ပတ္ေရး၊ အိႏိၵယနယ္စပ္တြင္ အဆင့္ျမင့္ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာမ်ား တပ္ဆင္ေပးေရးတို႔ကို ကမ္းလွမ္းလာခ့ဲသည္။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေအးတိေအးစက္ျဖစ္ေနေသာ ဆက္ဆံေရးကို ျပန္လည္ အသက္သြင္းသည့္အေနျဖင့္ အိႏိၵယ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ျမန္မာႏိုင္ငံဖြား ဒု ဗိုလ္မႉးႀကီးအဆင့္ရွိ ဂေရးဝါးလ္ (ျမန္မာအမည္ မ်ိဳးျမင့္) ကို ေစလႊတ္၍ ျမန္မာစစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေနေသာ ကရင္ႏွင့္ ရခိုင္ သူပုန္မ်ားကို အိႏိၵယစစ္တပ္အေနျဖင့္ ႏိွမ္နင္းေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္းလာခ့ဲသည္။ အလားတူ ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အိႏိၵယသံအမတ္ႀကီး (ယခု အိႏိၵယ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာန အတြင္း၀န္) အေနျဖင့္ ဆက္ဆံေရး ျပန္လည္ေကာင္းမြန္ေစရန္ အထူးႀကိဳးစားခ့ဲသည္။

ဒုဗိုလ္မႉးႀကီး ဂေရးဝါးလ္သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းရွိ အိႏိၵယ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး သတင္းေပးမ်ား အကူအညီျဖင့္ ကရင္ႏွင့္ ရခိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရယူခ့ဲၿပီး ဘဂၤလားေဒ့ႏိုင္ငံ စစ္တေကာင္းေတာင္တန္းတြင္ သင္တန္းတက္ေနေသာ နာဂ၊ ကသည္း သူပုန္မ်ားအတြက္ လက္နက္ေမွာင္ခို ၀ယ္ယူေရး အသြင္ယူ ေတြ႔ဆံုမႈမ်ား လုပ္ခ့ဲသည္။ ထို႔ျပင္ ကရင္ႏွင့္ ရခိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကိုလည္း လွည့္ျဖားကာ ႏိုင္ငံေရးအရ အကူအညီေပးမေယာင္ စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းခ့ဲသည္။ ဂေရးဝါးလ္က လႈပ္ရွားမႈအေသးစိတ္ကို ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ ျမန္မာအစိုးရအား သတင္းပို႔ကာ ယုံၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ခ့ဲသည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ သက္ေသျပသည့္အေနျဖင့္ ျမန္မာအစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေသာ ကရင္ႏွင့္ ရခိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကို အိႏၵိယမွ ႏွိမ္နင္းေပးသည္ဟု သေဘာသက္၀င္ေအာင္ သတ္သူကိုသတ္ၿပီး ဖမ္းသူကိုဖမ္းျပခ့ဲသည္။

ထို႔အျပင္ ဂေရးဝါးလ္က ျမန္မာေရျပင္နယ္နမိတ္ ခရစၥတီးကြ်န္းတြင္ လက္နက္မ်ားရွိသည္ဟု သတင္းမ်ားေပးသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ၏ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုး (ၾကည္း) အမိန္႔ျဖင့္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ စစ္ဦးစီးအရာရွိခ်ဳပ္ (ေရ) ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ၾကည္မင္း (ယခု ထား၀ယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္)၊ စစ္ဦးစီးအရာရွိခ်ဳပ္ (ေလ) ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ျမင့္ေဆြ (ဦးေန၀င္း၏ ေျမးမ်ားကိစၥျဖင့္ အျဖဳတ္ခံရသူ)၊ အမွတ္ (၁၃) စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမႈအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ တပ္မမႉး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ျမင့္ေအာင္ (စစ္ေရးခ်ဳပ္ေဟာင္း၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး မလုပ္လို၍ အျဖဳတ္ခံရသူ) တို႔ ဦးစီးသည့္ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ ပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရးကို ျပဳလုပ္ခ့ဲသည္။

ထိုစစ္ဆင္ေရးတြင္ ခရစၥတီးကြ်န္းေပၚရွိ သစ္ခုတ္၊ ၀ါးခုတ္၊ ငါးဖမ္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အပါ၀င္ သာမန္အရပ္သူအရပ္သား ၈၁ ဦးကို ဖမ္းဆီးခ့ဲသည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ အဆိုပါ သာမန္အရပ္သူအရပ္သား ၈၁ ဦးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ အမိန္႔ျဖင့္ ပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမႈအဖြဲ႔မွ ေကာ့ေသာင္းအေျခစိုက္ စစ္ဗ်ဴဟာမႉး ဗိုလ္မႉးႀကီး ေဇာ္မင္း (လက္ရွိ အမွတ္ ၁ လွ်ပ္စစ္၀န္ႀကီးႏွင့္ ယခင္ ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအသင္း တြဲဘက္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး) ကို အားလံုး သတ္ပစ္ရန္ ဆက္လက္ အမိန္႔ေပးခ့ဲသည္။ တာ၀န္ယူ ပစ္သတ္ခ့ဲသည့္ တပ္ရင္းမႉး ႏွစ္ဦးမွာ ဒု ဗိုလ္မႉးႀကီး စိုးတင္ (အမွတ္ ၂၆၂ ေျခလ်င္တပ္ရင္း)၊ ဒု ဗိုလ္မႉးႀကီး ၀င္းေဆြ (အမွတ္ ၄၀၃ ေျခလ်င္တပ္ရင္း) တို႔ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုး (ၾကည္း) ၏ စစ္ဦးစီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္မွာ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ျမင့္ေဆြ (ဒု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း၊ လက္ရွိ ရန္ကုန္တိုင္ေဒသႀကီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္) ျဖစ္သည္။

အဆိုပါျဖစ္စဥ္မ်ားၿပီးေနာက္ အိႏိၵယ ေရနံကုမၼဏီမ်ားကို ရခိုင္ကမ္းလြန္ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ ရွာေဖြေရး လုပ္ကိုင္ခြင့္မ်ားတြင္ ပါ၀င္ခြင့္မ်ား ခ်ေပးခ့ဲသည္။ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔မ်ား ထြက္လာသည့္အခါ အိႏိၵယႏိုင္ငံအား ဦးစားေပး၍ ေရာင္းခ်ေပးမေယာင္ မက္လုံးမ်ား ေပးခ့ဲသည္။ နယ္စပ္သူပုန္မ်ား အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကိုယ္တိုင္၀င္ေရာက္ မတိုက္ေပးေသာ္လည္း သူပုန္မ်ားကို အတိုင္အတာတခုအထိ အားေပးအားေျမွာက္ မျပဳလုပ္ေတာ့ပါ။ ဤသို႔ျဖင့္ အိႏိၵယအစိုးရအေပၚ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက မေလွ်ာ့မတင္းမူဝါဒကို က်င့္သံုးၿပီး ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးအတြက္ ေထာက္ခံမဲတမဲ အိတ္ကပ္ထဲသို႔ ထည့္ထားႏိုင္ခ့ဲသည္။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ႏွင့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ကို ဖမ္းဆီးၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ခ့ဲသည္။ အဆိုပါခရီးစဥ္တြင္ ျမန္မာအစိုးရႏွင့္ အိႏိၵယအစိုးရအႀကား သမား႐ိုးက် မဟုတ္ေသာ လုံၿခံဳေရးကိစၥမ်ား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး သေဘာတူညီခ်က္၊ ထမံသီ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္လုပ္ေရးစီမံကိန္း သေဘာတူညီခ်က္၊ ၂၀၀၄-၂၀၀၆ ခုႏွစ္အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈဖလွယ္ေရး အစီအစဥ္သေဘာတူညီခ်က္၊ စုစုေပါင္း သေဘာတူညီခ်က္ ၃ ခု လက္မွတ္ေရးထိုးခ့ဲၾကသည္။ အဆိုပါ သေဘာတူညီခ်က္ ၃ ခုအနက္ အိႏိၵယဘက္က နယ္စပ္လုံၿခံဳေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္ေစခ်င္သကဲ့သို႔၊ ျမန္မာဘက္ကလည္း ထမံသီ ေရအားလွ်ပ္စစ္ ထုတ္လုပ္ေရးစီမံကိန္းကို အျမန္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ေစခ်င္ခဲ့သည္။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ အိႏိၵယသမၼတ ေဒါက္တာ အဗၺဒူ ကလမ္ (Dr. Abdul Kalam) ႏွင့္အဖြဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္စဥ္ အခ်ိန္တြင္လည္း အိႏိၵယအစိုးရက နယ္စပ္ရွိ နာဂ၊ ကသည္း သူပုန္မ်ားထံ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ေရာက္ရွိေနမႈ တပ္မေတာ္ခ်င္းပူးေပါင္း၍ ႏွိမ္နင္းလိုေၾကာင္း၊ ကုလားတန္ျမစ္ ဘက္စံုစီမံကိန္းႏွင့္ စစ္ေတြၿမိဳ႕တြင္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း တည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္း အျမန္အေကာင္ ထည္ေဖာ္လိုေၾကာင္း၊ မဲေခါင္-ဂဂၤါ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးအတြက္ အိႏိၵယ-ျမန္မာ-ထိုင္း လမ္းမႀကီးကို အျမန္အေကာင္ထည္ေဖာ္လိုေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ထို႔အျပင္ နည္းပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြန္ျပဴတာနည္းပညာမ်ား အကူအညီေပးသြားရန္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ သိပၸံဓာတ္ခြဲခန္းမ်ား အဆင့္ျမင့္ေစေရး အကူညီေပးသြားရန္၊ e-Government စီမံကိန္းမ်ားအတြက္ ျမန္မာအရာရွိမ်ားအား သင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ေပးသြားရန္ႏွင့္ မၾကာမီကာလတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ Entrepreneurship Development Center တည္ေဆာက္ေပးသြားရန္ အိႏိၵယ သမၼတက ဆိုသည္။

ႏိုင္ငံတကာေရးရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ အိႏိၵယ သမၼတက ကုလသမဂၢ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီတြင္ အိႏိၵယႏိုင္ငံက အၿမဲတမ္းအဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ ၀င္ခြင့္ရရွိရန္ အဆိုျပဳထားခ်က္အေပၚ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ေထာက္ခံမႈေပးျခင္းအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အိႏိၵယႏိုင္ငံ အေနျဖင့္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကုလသမဂၢ ညီလာခံအစည္းအေ၀းမ်ား၊ ILO အစည္းအေ၀းမ်ား၊ Human Right Council အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ ေထာက္ခံမႈ ေပးသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။

ျမန္မာစစ္အစိုးရက ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးရာတြင္ နယ္စပ္ရွိ နာဂ၊ ကသည္း သူပုန္မ်ားထံ ေရာက္ရွိေနေသာ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားသည္ ထိုင္းႏွင့္ ကေမာၻဒီးယား ႏိုင္ငံမ်ားမွ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိႏိၵယ-ျမန္မာ-ထိုင္း လမ္းမႀကီးအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း တံတားႀကီး ၅ စင္းတည္ေဆာက္ရန္ အိႏိၵယအစိုးရမွ အေမရိကန္ေဒၚလာသန္း ၂၅၀ ကို ေခ်းေငြအျဖစ္ ထုတ္ေပးေစလိုေၾကာင္း၊ ကြန္ျပဴတာနည္းပညာမ်ား အကူအညီေပးေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမၿမိဳ႕တြင္ ICT Park တည္ေဆာက္ရန္ အိႏိၵယအစိုးရမွ ေငြေၾကးႏွင့္ နည္းပညာ အကူညီ ေတာင္းလိုေၾကာင္း၊ သံ၊ ေၾကးနီ၊ နီကယ္ သတၱဳ႐ိုင္းမ်ား တန္ခ်ိန္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထက္ပိုင္းတြင္ ထုတ္လုပ္ရန္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားလိုေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ အိႏိၵယႏိုင္ငံသို႔ လည္ပတ္စဥ္ သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုးခ့ဲေသာ ထမံသီ စီမံကိန္းကို အျမန္အေကာင္ထည္ ေဖာ္လိုေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။

ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ လမ္းျပေျမပုံကို ရွင္းျပၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားကို အေႏွာက္အယွက္မေပးေရး အိႏိၵယႏိုင္ငံအေနျဖင့္ တိုက္တြန္းေျပာၾကားေပးေစလိုေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာတြင္ ျမန္မာစစ္အစိုးရဘက္မွ ေထာက္ခံ ရပ္တည္ေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျမန္မာစစ္အစိုးရက ေျပာဆိုခဲ့သည္။

၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ၏ အိႏိၵယႏိုင္ငံသို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ လည္ပတ္သည့္ ခရီးစဥ္တြင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ အစိုးရသစ္ကို အိႏိၵယႏိုင္ငံမွ ေထာက္ခံေပးေရး၊ ႏိုင္ငံတကာ၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈခံရေရးတို႔ကို ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံခ့ဲျခင္းႏွင့္ ယခင္အတိုင္း ေနာင္အစိုးရလက္ထက္တြင္လည္း ခ်စ္ၾကည္ေရးကို ထိန္းသိမ္းသြားရန္တို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ သို႔ေသာ္ ခရီးစဥ္၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ မိသားစု ဘုရားဖူး လည္ပတ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး ျမန္မာ-အိႏိၵယ ဆက္ဆံေရးကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ အေပၚယံ အဆင္ေျပသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း အမွန္တကယ္၌ ေနာက္ကြယ္တြင္ မ႐ိုးသားမႈ အမ်ားအျပားရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ-အိႏိၵယ ေခါင္းေဆာင္ခ်င္း သေဘာတူညီခ်က္မ်ားစြာ လက္မွတ္ထိုးခ့ဲၾကေသာ္လည္း ယေန႔အခ်ိန္အထိ ပီပီျပင္ျပင္ အေကာင္အထည္ေပၚလာေသာ စီမံကိန္းမ်ား မေတြ႔ရေသးပါ။ အဆင္ေျပလိုက္၊ မေျပလိုက္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးေနသည့္အဆင့္သာ ရွိေနသည္။ အိႏိၵယကလည္း မျပတ္မသား လုပ္ေနသကဲ့လို ျမန္မာအစိုးရကလည္း လိမ္လိုက္ညာလိုက္ လွည့္ဖ်ားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး ျမန္မာ-အိႏိၵယ ဆက္ဆံေရးတြင္ ျမန္မာအစိုးရ မ႐ံႈးဟု ယူဆႏိုင္သည္။ ကမာၻ႔ အႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္သည့္ အိႏိၵယႏိုင္ငံကို အာဏာရွင္စနစ္က်င့္သုံးသည့္ စစ္အစိုးရက အရင္းအႏွီး သိပ္မစိုက္ရဘဲ အိတ္ကပ္အတြင္းထည့္ထားၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ ညီလာခံမ်ားကို ႏုိင္ငံေရးကစားခြင့္ရခ့ဲသည္။ ျမန္မာအစိုးရအေနျဖင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ ေထာက္ခံမႈ ရရွိရန္အတြက္မူ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး အရင္းအႏွီးမ်ားစြာ ေပးၿပီးမွ ရသည္ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အိႏိၵယကို အဆိပ္မရွိေသာ ေရေႁမြကဲ့သို႔ သေဘာထားေသာ္လည္း တ႐ုတ္ကိုမူ အဆိပ္ျပင္းေသာ ေႁမြေပြးကဲ့သို႔ သေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံၾကသည္။

ျမန္မာႏွင့္ အိႏိၵယသည္ အဂၤလိပ္၏ ကိုလိုနီကြ်န္အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ၍ ေနခ့ဲၾကရၿပီး လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ၀င္စဥ္ အခ်ိန္ကာလတြင္လည္း အိႏိၵယ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ မဟတၱမ ဂႏီၵ၊ ဂ်၀ါဟလာ ေန႐ူးတို႔သည္ ျမန္မာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးႏုတို႔ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား ျဖစ္ခ့ဲၾကသည့္အျပင္ ပုဂိၢလ္ေရးအားျဖင့္လည္း ရင္းႏွီးခ့ဲၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးတို႔အတြက္ အသက္ေပး၍ တိုက္ပြဲ၀င္ခ့ဲၾကသူမ်ားလည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမိုင္းေၾကာင္းအရ ဒီမိုကေရစီအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခ့ဲေသာ ျမန္မာ-အိႏိၵယ ဆက္ဆံေရးကို ေထာက္႐ႈ၍လည္းေကာင္း၊ အိႏိၵယအေပၚ စိတ္ရင္းေစတနာမမွန္ လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ားေနေသာ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏လုပ္ရပ္ကို ေထာက္႐ႈ၍လည္းေကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးေနသည့္ ကမာၻ႔အႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္သည့္ အိႏိၵယအစိုးရအေနျဖင့္ ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္အစိုးရအား ေထာက္ခံေနမႈအေပၚ ျပန္လည္စဥ္းစား သံုးသပ္သင့္ပါသည္။