ဖိုးရႈပ္။ ။ အာဇာနည္ေန႔ေတာ့ တႏွစ္အတြက္ ၿပီးသြားျပန္ၿပီ။ ႂကြက္စုတ္။ ။ ေအးကြ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး … ျမန္မာ့အေမွာင္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္က အာဇာနည္ ေက်ာက္တုိင္ကို အေလးျပဳတဲ့ပံုေတြဘာေတြနဲ႔။ အထဲမွာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပန္းေခြခ်တဲ့ပံုနဲ႔ … ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းေနတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ အာဇာနည္ကုန္းကို လူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္သြားၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေတြ၊ ရံုးေတြမွာ အလံတဝက္ လႊင့္ဖို႔က်ေတာ့ မေျပာဘူး။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဥၾသလည္း မဆြဲဘူးတဲ့။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ၾကည့္ရတာ အခမ္းအနားေတာ့ မေကာင္းတတ္လို႔ က်င္းပေပးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းေတာ့ မနည္းဘူးဆိုတဲ့သေဘာ ထင္တယ္။
ဖိုးရႈပ္၊ ႂကြက္စုတ္ႏွင့္ ဦးရုကၡစိုးတို႔ ခ်င္းမိုင္ စိတ္ေရာဂါ အထူးကု ေဆးရံုေရွ႕ က်ံဳးေထာင့္တြင္ ေအးေအးလူလူ ေလညင္းခံရင္း ေရာက္တက္ရာရာ ေျပာဆိုေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ သူတို႔ရွိရာသို႔ အူယားဖားယား ေျပးလာေသာ လူတဦးကို ေတြ႕လိုက္ ရ၏။
“ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ … ကယ္ပါဦးဗ်ာ … လုပ္ပါဦး။ က်ေနာ့္ကို ဝုိင္းလိုက္ေနၾကတယ္”
“ဟင္ … ဘာျဖစ္တာလဲ ဘယ္သူေတြလိုက္တာလဲ။ ရန္ျဖစ္လာတာလား”
ထိုသူက အကႌ်ေကာ္လာကို ဟန္ပါပါျပင္လိုက္ရင္း “မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ … သတင္းေထာက္ေတြ ဝိုင္းလိုက္လို႔ပါ။ အခု က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ့ကို နာမည္ႀကီးေနၿပီ။ ဦးရုကၡစိုးတုိ႔၊ ကာတြန္းကိုဟန္ေလးတို႔ေလာက္ နီးနီးကို နာမည္ႀကီးေနၿပီ” ျပန္ေျပာသည္။
ထိုသူကို ဖိုးရႈပ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ “ဟာ ဟုတ္ၿပီ … ခင္ဗ်ား ကိုဗ်ဴးဗ်ဴးလန္ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမား ၁၀၀ ေလာက္ကို သတ္ခဲ့တယ္ဆိုၿပီး ထေအာ္တဲ့သူ” ဟု ေျပာလိုက္၏။
ဗ်ဴးလန္။ ။ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ ...။ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး … ေဆာရီးေနာ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီလိုပဲဗ် ...။ ေက်ာ္ဟိန္းကို လူတိုင္းက သိေပမယ့္ ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့ လူတုိင္းကို မသိႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ (“ေျပာမိတာ မွားၿပီထင္တယ္” ဟု ေတြးရင္း) ရပါတယ္ဗ်ာ … က်ေနာ္လည္း သတင္းသမား တေယာက္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ၾသစေတးလ်မွာ မဟုတ္လား၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခ်င္းမုိင္ေရာက္လာတာလဲ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ ေျပာပါပေကာလား … က်ေနာ့္ကို ၾသဇီက သတင္းသမားေတြ ဝိုင္းေနလို႔ လာေရွာင္တာပါဆို။ က်ေနာ္က အဲဒီလို လူအံုရင္ မေနတတ္ဘူးဗ်။ အခုေတာင္ ခ်င္းမုိင္က သတင္းေထာက္ေတြပါ လိုက္လာလို႔ မနည္း ေျပးေနရတယ္ ...။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ က်ေနာ္ အင္တာဗ်ဴးေပးမယ္ေနာ္ … ေမးပါ ...။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟင္ … သတင္းသမားေတြ ဝိုင္းလို႔ မနည္းေျပးလာရတဲ့ သူကလည္း အင္တာဗ်ဴးေပးမယ္ … ဟုတ္လား။
ဗ်ဴးလန္။ ။ သိပ္ ေပးခ်င္လြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ၾကည့္ရတာ သတင္းမရွိလို႔ အားအားယားယား ျဖစ္ေနပံု ေပါက္လို႔ … သနားလို႔ေပးမွာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ေမးေမး၊ မေမးေမး ေျဖမယ့္ သေဘာရွိတယ္ဖိုးရႈပ္ေရ။ ဝဋ္ေႂကြးလို႔သာ မွတ္လိုက္ေတာ့။
ကိုဗ်ဴးဗ်ဴးလန္က ဦးရုကၡစိုးေျပာသည္ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ “က်ေနာ္က စစ္တကၠသိုလ္တက္တုန္းက ေရႊဓားဆု ရခဲ့တဲ့သူဗ်။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္မို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ခဲ့တဲ့သူပါ” ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒီ ေရႊဓားႀကီးေကာ … ဘယ္မွာလဲ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေတာင္ၿပံဳးပြဲမွာ နတ္ကရင္ သံုးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ မွားပါတယ္။ ေအးေလ … ထားပါေတာ့ … လူ ၁၀၀ ေလာက္ေတာင္ သတ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စြန္႔စားရမွာပဲေနာ္။
ဗ်ဴးလန္။ ။ စြန္႔စားရတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ … ။ က်ေနာ္ကလည္း အဲဒီလို စြန္႔စားရတာ အရမ္းဝါသနာ ပါတာေလ။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကဆို စံုေထာက္စာအုပ္ေတြပဲ ဖတ္တာဗ်။ ဦးစံရွားနဲ႔ ဦးဒိန္းေဒါင္ဆို က်ေနာ့္ အသည္းစြဲပဲ။ နည္းနည္း ႀကီးလာေတာ့ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ေတြ အတြဲလိုက္ ဖတ္တယ္။ အဲဒီလိုလူက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွာ ဝင္လုပ္ၿပီး ခ်ိဳကုပ္ဖင္တြန္႔ရဲ႕ လက္ရံုး တဆူ ျဖစ္လာတာေတာ့ မဆန္းဘူးေပါ့ဗ်ာ ဟဲဟဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အသတ္အပုတ္နဲ႔ … ကိုယ္ခံပညာလည္း ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းမယ့္ပံုပဲ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ … ။ ေကာင္းဆို က်ေနာ္က သိုင္းဝတၳဳေတြဆို တအုပ္မွ အလြတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ရုကၡစိုး။ ။ အင္း … ႂကြက္စုတ္ေရ … မင္းေမးခြန္းက မွားေနတာ။ ငါေမးျပမယ္။ ကိုဗ်ဴးဗ်ဴးလန္က လူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္တာဆိုေတာ့ ဘာ ေသနတ္သံုးလဲ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ သနပ္ကေတာ့ အစံုပါပဲ။ အေမကလည္း သနပ္စံုလုပ္တယ္ေလ။ သံပုရာသီး သနပ္ကေတာ့ ဒန္ေပါက္နဲ႔ အလိုက္ဆံုးပဲဗ်ိဳ႕။
“သူ႔အင္တာဗ်ဴးကလည္း ... ဗိုက္ေတာင္ ဆာလာၿပီ” ဟု ဖိုးရႈပ္က စိတ္ထဲမွ ေျပာလုိက္သည္။ ႂကြက္စုတ္က ဖိုးရႈပ္အနားသို႔ ကပ္၍ “ၾကည့္လဲ လုပ္ဦးေနာ္ ဖိုးရႈပ္ … သူ႔ၾကည့္ရတာ နည္းနည္း ေရြ႕ေနလား မသိဘူး”
ဗ်ဴးလန္။ ။ ဟိုလူ … က်ေနာ့္ကို ေရြ႕ေနတယ္လို႔ ေျပာတာလား။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္က ရပ္ေနရတာ မႀကိဳက္ဘူးေလ … ေရြ႕ေနရတာကို သေဘာက်တယ္။ အေရြ႕ရွိမွ အလုပ္သေဘာေဆာင္တယ္ေလ။ လူေတြက က်ေနာ့္ကို ေမ့ေနၾကတာဆိုေတာ့ ...။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေမ့တာမဟုတ္ဘူး … သိကိုမသိတာ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ အင္းေလ အတူတူပါပဲ။ အဲဒီလို မသိတာဆိုေတာ့ သိသြားေအာင္ ေရြ႕ျပလိုက္ရတာေပါ့။
ဦးရုကၡစိုးက “မွားပါတယ္” ဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း “က်ေနာ္ေမးတာက ပစ္တဲ့ေသနတ္ေလ” ဟု အမွတ္မရွိ ထပ္ေမးျပန္သည္။
ဗ်ဴးလန္။ ။ ေၾသာ္ အဲဒါလား။ မသိဘူးေလ … က်ေနာ္က ၾသဇီမွာ အေနၾကာလာေတာ့ ျမန္မာျပည္က ၾကက္လွ်ာစြန္း ဒန္ေပါက္ကို လြမ္းေနတာနဲ႔ ေရာသြားတာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ … ဒီေလာက္ လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ က်ဴးလြန္ေၾကာင္း ထုတ္ေျပာတာ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းတာပဲ။ တျခားကမၻာေက်ာ္ လူသတ္သမားႀကီးေတြေတာင္ ဘယ္သူမွ ဒီလိုမ်ိဳး ဝန္ခံတာ မၾကားဖူးဘူး။
ဗ်ဴးလန္။ ။ အဲဒီ ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ေစာင့္ေနတာပဲ။ ဒီလိုဗ် … က်ေနာ္က ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕ကို ႏုိင္ငံတကာ စစ္ခံုရံုး အျမန္ဆံုးတင္ခ်င္တာေလ။ သူတုိ႔ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေျဖာင့္ခ်က္ေပးဖို႔အတြက္ က်ေနာ္အရင္ အစစ္ခံဖို႔ လိုတယ္ မဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ အရင္ဆံုး စစ္ခံုရံုးအတင္ခံမယ္။ ၿပီးရင္ အားလံုး ဖြင့္ေျပာလုိက္မယ္။ ဒါဆို ပြဲၿပီးၿပီ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕ေတာ့ စစ္ခံုရံုး ေရာက္မေရာက္ မသိဘူး ...၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား နာမည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ဂုဏ္ယူလိုက္စမ္းပါ။ ဒီလို နာမည္ႀကီးတဲ့လူတေယာက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးရဖို႔ လြယ္တယ္ ထင္လား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ခင္ဗ်ားက တကယ္ပဲ ၁၀၀ ေလာက္ကို သတ္ခဲ့တာလားဗ်ာ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္သတ္ခဲ့တာ ၁၀၀ ေတာင္မကဘူးဗ်။ ေျပာရင္ ႂကြားရာက်မွာစိုးလို႔။
ႂကြက္စုတ္။ ။ AAPP က ေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ားက ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသးတာဆို … ဘယ္အခ်ိန္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္သြားတာလဲ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ေထာင္ထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရး လုပ္ေနၿပီဗ်။ ဘယ္သူမွေတာင္ မရိပ္မိလိုက္ဘူး။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဘယ္လို … ဘယ္လို … ေထာင္ထဲမွာ ကတည္းက ေထာက္လွမ္းေရး လုပ္ေနၿပီ ဟုတ္လား။
ဗ်ဴးလန္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ … အဲဒီတုန္းက ဝဲယားလို႔ ကုတ္တာကို ေထာင္မႉးကို အဝွာျပပါတယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ရိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ့္ ေျခေထာက္တဘက္ နာသြားတယ္။ အဲဒီကေန ေထာက္ေထာက္ၿပီး လွမ္းရေတာ့တာပဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ရႈပ္ကုန္ၿပီ ဖိုးရႈပ္ေရ … ငါေတာ့ ရူးခ်င္လာၿပီ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ မရႈပ္ပါနဲ႔ဗ် … က်ေနာ္ေသခ်ာ ရွင္းျပမွာေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲဒါဆို ရွင္းကြာ … ၁၀၀ ေက်ာ္သတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းက ဘယ္လို သတ္ခဲ့တာလဲ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ ေထာင္ထဲမွာတင္ သတ္တာေလ။
ကိုဗ်ဴးဗ်ဴးလန္ စကားေၾကာင့္ အားလံုး အံ့ၾသသြားၾကသည္။
ဗ်ဴးလန္။ ။ အံ့ၾသသြားသလား … မအံ့ၾသပါနဲ႔ဗ်ာ … က်ေနာ္ တကယ္ကို သတ္ခဲ့တာပါ။ အေကာင္ ၁၀၀ ေက်ာ္တယ္။ အားလံုးကို နံရံမွာကပ္ၿပီး အေသသတ္ခဲ့တာ။ ေသြးေတြ … ေသြးေတြဆိုတာ ျမင္မေကာင္းဘူး။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အေကာင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ဟုတ္လား။
ဗ်ဴးလန္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ …။ ၾကမ္းပိုးအေကာင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ကို နံရံမွာကပ္ၿပီး အေသဖိသတ္ခဲ့တာ … ဘာရမလဲ။ က်ေနာ့္ေသြးကို စုတ္တဲ့ေကာင္ေတြေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ မွားျပန္ၿပီ … တခါ။
ထိုစဥ္ ခ်င္းမိုင္ စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုအတြင္းမွ ဆရာဝန္တဦးႏွင့္ သူနာျပဳ ၃ ဦး အေျပးထြက္လာၾကသည္။
ဗ်ဴးလန္။ ။ ဟာ … သတင္းေထာက္ေတြ လာၾကျပန္ၿပီ။ သူတို႔မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာခါမွဗ်ာ။ အဲဒါပဲ က်ေနာ္ နာမည္ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးေနလဲဆိုတာသာ ၾကည့္ေတာ့ ...။
ဖိုးရႈပ္။ ။ သတင္းေထာက္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး … ဆရာဝန္နဲ႔ သူနာျပဳေတြပါ။
ဆရာဝန္ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ား သူတို႔အနားသို႔ေရာက္လာၿပီး ထုိင္းဘာသာစကားႏွင့္ ေျပာသည္ကို တုိက္ရိုက္ ျပန္ဆိုျပပါမည္။
ဆရာဝန္။ ။ ဖမ္းထားပါ … ဖမ္းထားပါ။ သူ႔ကို ေဆးရံုတင္ထားတာ … ဘယ္အခ်ိန္က လြတ္သြားလဲ မသိလိုက္ဘူး။
သူနာျပဳ ၂ ဦးက သူ႔အနားသို႔ကပ္၍ လက္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္သည္။
ဗ်ဴးလန္။ ။ ရပါတယ္ဗ်ာ … က်ေနာ့္လက္ကို ဆြဲမထားလည္း ေျဖမွာပါ။ က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူေတြက အရမ္းမ်ားေနလို႔ အခ်ိန္ ခြဲေပးေနရလို႔ပါ။ ညေနက်ရင္လည္း အိုဘားမားနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ခ်ိန္းထားေသးတယ္။ ဘန္ကီမြန္းကလည္း ေတြ႕ခ်င္ တယ္တဲ့ … ။ အင္း … နာမည္ႀကီးရတဲ့ ဒုကၡ … နာမည္ႀကီးရတဲ့ ဒုကၡ။
ဆရာဝန္။ ။ ျမန္ျမန္လုိက္ခဲ့ပါ … ခင္ဗ်ား မိန္းမ စိတ္ပူေနၿပီ။
ဗ်ဴးလန္။ ။ မိန္းမက အေရးမႀကီးပါဘူး။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ ေပးဆပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါေတြ လာမေျပာနဲ႔။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို စစ္ခံုရံုးတင္ၿပီးရင္ က်ေနာ္ ကမၻာေက်ာ္ၿပီ …။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ အင္တာဗ်ဴးလိုခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ တန္းစီရမွာေနာ္။ ေဆာရီးဗ်ာ … က်ေနာ္ လူတုိင္းနဲ႔ စကားမေျပာႏုိင္တာ မာနႀကီးတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔ ...။ က်ေနာ့္ကို လူတုိင္းက သိေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ လူတိုင္းကို ဘယ္သိႏုိင္ပါ့မလဲ ...။
ဆရာဝန္ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားက ကိုဗ်ဴးဗ်ဴးလန္ကို ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ ပါးစပ္မွ ဆီမန္းမန္းသကဲ့သို႔ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း လိုက္ပါသြားသည္ကို ၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့သူ သံုးဦးမွာ နဖူးကို လက္ႏွင့္ရိုက္၍ “မွားျပန္ၿပီ” ဟု ၿပိဳင္တူ ေရရြတ္မိလိုက္ၾက ေလေတာ့သတည္း။ ။
No comments:
Post a Comment