အလြဲမ်ားနဲ႔ မ်ဥ္းၿပိဳင္ (အပိုင္း ၁)

မုိင္အဲမလီ

မ်ဥ္းၿပိဳင္က ေခ်ာ္ထြက္သြားတာလား အလြဲေတြက ၀င္တုိက္သြားတာလား ..။ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီးရဖို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံကို အိုးနင္း ခြက္နင္း ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္၊အသိပညာ မစံု႔တစံုနဲ႔၊ ဘြဲ႔ရၿပီးေသာ္လည္း ပညာေတြက ေခါင္းထဲ ဗလာက်င္းနဲ႔ေပါ့။ ဇာတ္ တိုက္မထားေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက ဒီမွာ ခ်ျပရေတာ့မွာ။ ရန္ကုန္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့က်မ ျပည္နဲ႔ ရန္ကုန္က လြဲရင္ ဘယ္မွ မေရာက္ဖူးဘူး၊ ဘယ္ကိုမွလည္း မသြားခ်င္။ ေဟာ .. ေရာက္မယ့္ ေရာက္ေတာ့လည္း ထိုင္းႏုိင္ငံထဲ ၿဗဳန္းစားႀကီးကို ေရာက္လာေတာ့တာ။ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ ခြဲခြာေနရတဲ့ အစ္မက လွမ္းဆက္သြယ္တယ္ .. အလုပ္ လုပ္ရမယ္၊ ဒီကိုလာခဲ့ပါ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့၊ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ က်မက အလုပ္ လုပ္ခ်င္ေနတာ ၾကာလွေပါ့။

အဲဒီစိတ္ကူးေတြ ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕က အစ္မအိမ္လည္း ေရာက္ေရာ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ထံုးစံအတိုင္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ့ အလုပ္အေၾကာင္း မရွင္းျပေသးဘူးေပါ့။ က်မရဲ႕ ရူပါရုပ္ကို ၾကည့္ၿပီး အစ္မက ေျပာလာပါတယ္။ lotion ေလး၊ ဘာေလး လူးစမ္း၊ နင့္အသားအေရႀကီးက အပ်ိဳေလးျဖစ္ၿပီး ေသြးဆံုးကိုင္ေနသလား မွတ္ရတယ္၊ မ်က္ႏွာကုိလည္း မွဲ႔ေျခာက္နဲ႔ တင္းတိတ္တုိ႔က ကန္ထရိုက္ ဆြဲထားေရာ့လား၊ နင့္ရုပ္ကို ၾကည့္ၿပီး ငါ့ညီမလုိ႔ ဘယ္သူမွ ထင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ နင့္ကို ငါ့အစ္မႀကီးလို႔ပဲ ထင္ၾကမွာ တဲ့။

ေျပာေသးတယ္ .. ဒီပံုစံႀကီးနဲ႔ဆို နင့္ကို ထုိင္းရဲက ျမင္ရင္ ဖမ္းလိမ့္မယ္ သိလား၊ နင့္ရုပ္က တကယ့္ ဗမာမွ ဗမာရုပ္အစစ္ တဲ့။ ေျပာလုိက္တဲ့စကား အလံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ပဲ။ သူေျပာမွပဲ ျမန္မာမိန္းကေလးနဲ႔ ထိုင္းမိန္းကေလး ဒီေလာက္ ကြာျခားေနေတာ့တာကလား။ ေဟာဒီက က်မကလည္း ရန္ကုန္မွာဆို အလန္းဇယား၀င္တဲ့၊ စိုင္းစိုင္းခမ္းလွိဳင္ထက္ သာတဲ့ ၿမိဳ႕ေဂၚလီပါေနာ္။ စိုင္းစိုင္းကေတာင္ ေတာေဂၚလီပဲ ျဖစ္ရတာ။ က်မတုိ႔က ၿမိဳ႕ ၊ၿမိဳ႕။ မသိရင္ မွတ္ထားဦး။ အသားအေရကေတာ့ ဒီက ထိုင္းမေလးေတြေလာက္ ဘယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ ၀င္း၊ ညက္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ မ်က္ႏွာကလည္း သူေျပာသေလာက္ႀကီး မဟုတ္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ၿပီးသား။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အေပၚယံအေရျပားေတြက ျပဳျပင္လုိ႔ ရပါတယ္ေလ။ အဓိကက အလုပ္ လုပ္ရဖို႔ပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ ဘယ္မွာလဲ က်မအတြက္ အလုပ္၊ အခု ေပးေတာ့။

လာၿပီ .. အလြဲေတြရယ္။ အလုပ္အေၾကာင္းလည္း ေျပာေရာ ခ်စ္မမႀကီးက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ၊ ငါ့ညီမ .. ထိုင္းႏုိင္ငံမွာက စားရ ေသာက္ရတာ၊ ၀ယ္ရျခမ္းရတာ အဆင္ေျပတယ္ ဆိုေပမယ့္ အလုပ္က ထင္သေလာက္ မရွိဘူး တဲ့ေလ။ ရွားတယ္ .. တဲ့။

ဒီေတာ့ကာ .. နင္ အိမ္ေဖာ္လုပ္ခ်င္လား။ ဟာ .. ဒါေတာ့ မလုပ္၊ မလုပ္။

ေအး.. ဒါဆို နင္ပန္းရံလုပ္မလား။ အမ္.. က်မရဲ႕က်ဥ္းေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ အလိုလုိ က်ယ္သြားတယ္။ က်ယ္သြားတယ္ ဆိုတာထက္ ျပဴးသြားတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။

ဘယ္ႏွယ့္ကြာ .. အလုပ္ရမယ္ လာခဲ့ပါ။ ငါလည္း တလ တလ နင့္ခ်ည္း ပို႔ပို႔ေနရတာ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာ ငါအလုပ္ရွာထားတယ္၊ အဆင္သင့္ပဲ၊ နင္သာ ကဆုန္စိုင္းၿပီးလာခဲ့ ဆိုလို႔ က်မ လာၿပီေကာ။ ခုေတာ့ အဆင္သင့္ ရွာထားေပးတဲ့ အလုပ္ေတြက အိမ္ေဖာ္လားဟဲ့၊ ပန္းရံလားဟဲ့၊ ဘုရား .. ဘုရား၊ ဒီအလုပ္ေတြကို လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔ တခါမွျဖင့္ မေတြးမိေပါင္။ လုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္။ က်မ သိထား၊ ၾကားထားတာက အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး တ့ဲ။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မယ္မယ္ရရ မသိဘူး၊ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး ဆုိတာပဲ သိတယ္။

က်မ ပ်ာၿပီ၊ ပ်ာယာခတ္ေနၿပီ။ လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ ပ်ာတာလား၊ မလုပ္ခ်င္လို႔ ပ်ာတာလား ဆိုတာ သူက အေသအခ်ာႀကီး အကဲခတ္ေနေသးတာ။ အမယ္ေလးေလးေနာ္..၊ က်မ မလုပ္ခ်င္တာ ေသခ်ာၿပီလို႔ သူထင္ေတာ့မွပဲ။

ေနာက္အလုပ္ တမ်ိဳးကို ထပ္ေျပာလာျပန္ပါတယ္။

ဒီမွာ ငါ့ညီမ .. ဒီႏိုင္ငံမွာ နင့္လို ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ ေနတဲ့လူေတြ ဆိုရင္ အလုပ္ ေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္မွ အဆင္ေျပမယ္။ မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ ဗီဇာသက္တမ္း တိုးဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပင္ပန္းရတယ္။ ဘယ္မွာလဲ ပိုက္ဆံ ၊ ဘယ္မွာလဲ ခရီးထြက္ဖို႔ စရိတ္။ ဒီလို အခက္အခဲမ်ိဳးေတြရွိလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီကို ေရာက္လာရင္ ပတ္စ္ပို႔ကို အေသခံလိုက္တာမ်ားတယ္။ အဲဒီေတာ့..။

ေတာၿ္ပီ .. ေတာ္ၿပီ .. ၊ က်မ ၾကားျဖတ္ တားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဆက္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ က်မ ျပန္မယ္ အခု။ ျပည္ေတာ္ျပန္မယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္မယ္၊ ခုခ်က္ျခင္း။

တရပ္ကြက္လံုးမွာ က်မတို႔ ညီမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေနသလား မွတ္ရတယ္။ သူ႔ဘက္က ေျဖးေျဖးခ်င္း စည္းရံုးနားခ် ေနေပေသာ္လည္း က်မကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ပတ္စ္ပို႔ကို အေသမခံႏုိင္။ အလုပ္ မရရင္ ေနပါေစ၊ ျပန္ဖို႔ပဲ ေတြးေတာ့တယ္။

အစ္မကလည္း ေလေၾကာက ခပ္ရွည္ရွည္၊ ကြမ္းကို အဆက္မျပတ္ ၀ါးေသးတာ။ ထိုင္းမွာ အေနၾကာလို႔ သူ ၀တ္စားဆင္ယင္တာ၊ ထုိင္းစကား ေျပာတတ္တာကအစ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိုင္းပံု ေပါက္ေနေပမယ့္ ကြမ္းစားထားလို႔ သြားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နီက်င့္က်င့္ ျဖစ္ေနၿပီ။

က်မလည္း ထိုင္းေရာက္တာ တလ ျပည့္သြားၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း ေျပာျဖစ္ေနၾကၿပီ။

က်မရဲ႕ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ အမူအယာေတြ၊ ေဒါသစိတ္ေတြကို က်မ အစ္မ ရိပ္မိမွာပါ။ ဒီေတာ့လည္း သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေျပာဖုိ႔ က်န္ေနတဲ့ အလုပ္ကို မဆုိင္းမတြ ရြတ္ျပတယ္။ နင္ သတင္းေထာက္ လုပ္မလား.. တဲ့။

သတင္းေထာက္ …. ဟုတ္လား … က်မ ခ်က္ျခင္း ျပန္ေမးမိလုိက္တယ္။

ဟုတ္တယ္ .. သတင္းေထာက္၊ ဒီႏုိင္ငံမွာက ျမန္မာေတြလည္း ေပါတယ္၊ ျမန္မာသတင္းဌာနေတြလည္း ေပါမွေပါ။ ျပည္တြင္းကလာတဲ့သူေတြ သတင္းဌာနေတြမွာ အလုပ္ေတြ ေလွ်ာက္ေနၾကတာ။ လစာေတြကလည္း အျပင္မွာရတဲ့လစာနဲ႔ ဘာမွမ ဆိုင္ဘူး။ အရမ္း ကြာတယ္။ တလကို အနည္းဆံုး ဘတ္ရွစ္ေထာင္၊ တေသာင္းက ေျပးမလြတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ငါေျပာတဲ့ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးဆိုတာ ဒါပဲ။ အဲဒီသတင္းဌာနေတြမွာ အလုပ္ရမယ္ဆိုရင္ နင့္ပတ္စ္ပို႔လည္း ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ေနႏိုင္မယ္။ လစာလည္း ေကာင္းမယ္။ နင့္အတြက္လည္း ေရရွည္ ခိုင္တာေပါ့။

အဲဒီလို အဆီ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ သူ႔ဘက္က ေျပာလိုက္ေတာ့လည္း ဟုတ္မလိုလုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ သတင္းေထာက္ျဖစ္ဖို႔ ဘာေတြ လုိသလဲ၊ ဘယ္အရာေတြ တတ္ထားရသလဲ။ သတင္းဌာန ၀က္ဆုိက္ေတြကို အင္တာနက္မွာ ရွာဖတ္ဖို႔ အရင္ဆံုး ရုိက္ထည့္ရမယ့္ လိပ္စာမွာ ဒဗလ်ဴ (W) သံုးလံုးလား၊ ေလးသံုးလားေတာင္ မသဲကြဲေသးတာ။

အင္တာနက္အေၾကာင္း ေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက ကိုယ္ပိုင္ အေကာင့္ေလးတခု သြားဖြင့္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကိုယ္ပိုင္ အေကာင့္ေလးေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ္ေတြလည္း ကိုယ္ပိုင္ အေကာင့္ေလးတခု ဖြင့္မွ ေခတ္မီေတာ့မေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း အင္တာနက္ဆုိင္ကို သြား၊ အေကာင့္ေလး ဖြင့္၊ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးမွတ္ထားသမွ် သူငယ္ခ်င္းအေကာင့္ေလးေတြကို အင္ဗိုက္လုပ္။ အီးေမးလ္အေကာင့္ ရိွၿပီ ဆုိေတာ့ အင္တာနက္ဆုိင္မွာ ရိွေနတဲ့ လူ ၁၅ ေယာက္၊ အေယာက္ ၂၀ ဆီက အေကာင့္ေတြ အတင္းေတာင္း၊ ကိုယ့္အေကာင့္ထဲ ထည့္။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာစာ မရိုက္တတ္ေသးဘူး၊ အဂၤလိပ္လိုလည္း သိပ္ မေပါက္။ ဘယ္ရမလဲ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ၂ မ်ိဳးစပ္ကြ ဘားဂလိစ္နဲ႔ မိတ္ဆက္လိုက္တာပဲ။ အံမယ္ Gmail, Gtalk ပိုးက ကူးလြယ္သား။ တရက္တည္းနဲ႔တင္ ဆုိင္ကေနကို မခြာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေန႔ ျပန္ုလာ chat ဦးမယ္ေပါ့။ အားခဲထားေပမယ့္ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ password လံုးလံုး ေမ့ပါေလေရာ့။ အလြဲေလးေတြ ေျပာပါတယ္။

ေစာေစာက စကား ျပန္ဆက္ရရင္ အင္း .. သတင္းေထာက္အလုပ္ ဆုိေတာ့ မွန္တာေျပာရရင္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လစာေကာင္းတယ္ ဆုိေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္။ လုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္တယ္ေပါ့။

ခက္ေတာ့ မခက္လွဘူး ဆိုရမယ္။ က်မခဲအိုက ဒီဗီြဘီ သတင္းေထာက္ႀကီးပါ။ အစ္ကိုကလဲ ဧရာ၀တီမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာအလုပ္ရယ္ မသိဘူး။ သတင္းေထာက္လား၊ စက္ျပင္လား မသဲကြဲ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မီဒီယာ အသိုင္းအ၀န္းကဆိုေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာရွိတယ္ေပါ့။ ကံေကာင္းပါေစ၊ ဒီဗီြဘီ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဧရာ၀တီျဖစ္ျဖစ္ တခုခုေတာ့ ခ်ိတ္မိရင္ မဆိုးလွဘူးရယ္။

ဒီအေတြးနဲ႔ ဒီဗီြဘီမွာ မ်က္ႏွာသြားျပ၊ ခဲအိုျဖစ္သူက ရံုးကို အလုပ္ေလွ်ာက္စာ တင္ေပး။ ေမွ်ာ္လင့္တာ .. ေမွ်ာ္လင့္တာ။ ဧရာ၀တီမွာ အစ္ကိုနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး ကိုယ္တုိင္ အလုပ္သင္ ၀င္ၾကည့္ဖို႔ အားခဲၾကည့္တာ အစ္ကိုက မ်က္ႏွာပူတယ္ဆိုပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘ၀ဆိုတဲ့ ေပတရာလမ္းႀကီးက မိုးရြာရင္ ဗြက္ထသေလာက္ ေနပူရင္ ဖံုထူေနျပန္တယ္။ က်မ မဇၩိမသတင္းဌာနရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ရုပ္ျပ သတင္း တင္ဆက္သူ (presenter) ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ထိုင္းႏုိင္ငံရဲ႕ ပထ၀ီေျမသားေပၚမွာ တရား၀င္ ေျခခ်ေနႏုိင္ခြင့္ ရဖို႔ စီစဥ္ေနရာက မထင္မွတ္ဘဲ က်မ သတင္းေထာက္ဘ၀နဲ႔ သတင္းေလာကထဲကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ သတင္းေထာက္ တေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ အတတ္ပညာ ဗလာ ဗလာေတြနဲ႔ ၀ါရင့္ သဘာရင့္ေတြကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုေတြ႔ရၿပီဆိုရင္ပဲ မ်ဥ္းၿပိဳင္က ေခ်ာ္ထြက္သြားတာလား၊ အလြဲေတြက ၀င္တုိက္သြားတာလား ….။