ေလက ျမစ္ျပင္ကို ေက်ာ္ၿပီး ရႏၲပိုဆိပ္ကမ္း ကေလး ဆီကို တသုန္သုန္ ေျပးတက္ လာသည္။ အိုးကြဲစ ေလးေတြက ကမ္းစပ္မွာ ဟုိဟုိဒီဒီ ျပန္႔က်ဲ ေနၿပီး အိုးလာ ၀ယ္ေသာ စက္ေလွ တစင္းလည္း ဆိပ္ကမ္းမွာ ဆိုက္ကပ္ ထားသည္။
ျမင္းၿခံၿမိဳ႕နယ္ ဧရာ၀တီျမစ္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းနား ရြာႀကီးတရြာျဖစ္ေသာ ရႏၲပိုရြာသည္ သမိုင္းဝင္ ရႏၲပိုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ရာ ရြာႀကီးျဖစ္ၿပီး ထိုရြာတရြာလံုး အိုးလုပ္ငန္းသာ လုပ္သည္။
ရႏၲပိုစာခ်ဳပ္သည္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၈၂၄ ခုနွစ္ ဘႀကီးေတာ္ဘုရား လက္ထက္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ပထမ အဂၤလိပ္ - ျမန္မာ စစ္ပြဲကို ေျပၿငိမ္း ေစရန္ အဂၤလိပ္ အစိုးရ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားနွင့္ ျမန္မာ ဘုရင္ အစိုးရ ကိုယ္စား လွယ္မ်ား သက္ဆိုင္ရာ ႏုိင္ငံ တို႔၏ ကိုယ္စား လက္မွတ္ေရး ထိုးၾကေသာ စာခ်ဳပ ္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အထက္ပိုင္း အင္းဝၿမိဳ႕မွ ေတာင္ဘက္ မိုင္ ၄ဝ ခန္႔ ကြာေဝးၿပီး ျမင္းၿခံၿမိဳ႕အထက္ ေျခာက္မိုင ္ကြာေဝးေသာ ဤရႏၲပို ရြာတြင္ ေတြ႔ဆံု၍ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ဆိုခဲ့ၾကသည္။
ရႏၲပိုဆိပ္ကမ္းတည့္တည့္ ကုန္းျပင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္လိုက္လွ်င္ ရႏၲပိုရြာသို႔ ေရာက္သည္။ ရြာက အတြင္းပိုင္း နည္းနည္းက်ေသာ္လည္း ျမစ္ႏွင့္မေ၀း။ ရြာထိပ္ဆံုးက ၿခံမွာ ယခုႏွစ္ ကမ္းပါး ေျမၿပိဳေသာအပိုင္းႏွင့္ အေတာ္အတန္ နီးကပ္လာေနသည္။
“ႏွစ္တိုင္း ကမ္းပါးက ၿပိဳတယ္။ ဒီဘက္မွာ ေသာင္ထြန္းရင္ ဟုိဘက္မွာ ကမ္းပါးၿပိဳတယ္ဆိုတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ေသာင္ထြန္းတာ မ်ားေလ ကမ္း ပါးၿပိဳေလပဲ။ ဒါက ဆက္ေနတာ။ ဒီႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္အတြင္း ကမ္းၿပိဳလိုက္တာ ၿခံ၀ိုင္းတ၀ိုင္းစာပဲ။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဒီႏွစ္ကုန္ ေရႊ႕ရေတာ့မယ္” ဟု ရႏၲပိုရြာထိပ္ ကမ္းပါးႏွင့္ အနီးဆံုးၿခံ၀န္းတြင္ ေနထိုင္သူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေျပာသည္။
“က်ဳပ္တို႔ ငယ္တုန္းကေတာ့ ေရ၀င္ေပမယ့္ ရြာမပ်က္ဘူး၊ ေရေတြကလည္း ေဗာင္းလန္ေနတာ။ ခုေတာ့ ဒီဘက္အထိ ေရမေရာက္တာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ၅ ႏွစ္ထဲ ေရာက္ၿပီ။ ေရမ၀င္ေပမယ့္ ကမ္းပါးကေတာ့ တအိအိၿပိဳတုန္းပဲ” ဟု အဆိုပါ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အရြယ္ အမ်ိဳး သမီး ႀကီး က ရွင္းျပသည္။
ယခုခ်ိန္မွာ ဧရာ၀တီျမစ္ ေရႀကီးခ်ိန္မဟုတ္၊ ျမစ္ကမ္းေဘးက ရြာငယ္မ်ားထဲ ေရ၀င္ခ်ိန္လည္း မဟုတ္၊ ေဆာင္းေလ တိုက္ခတ္ ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ျမစ္ေရက ၿငိမ္သက္ေနေသာ္လည္း ေနေရာင္က ျပင္းေသာေၾကာင့္ ေရျပင္မွာ တံလ်ပ္ထေနသည္။
ရြာထဲတြင္ အိမ္တိုင္း၌ အိမ္ေရွ႕၊ အိမ္ေဘး၊ အိမ္ေနာက္၊ အိမ္ႏွင့္ကပ္လ်က္တို႔တြင္ အိုးမ်ား ေနလွမ္းထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ မ်ားတြင္ တဲအိမ္ကို ဂိုေထာင္သေဘာေဆာက္ၿပီး ေျမႀကီးမ်ား ထည့္သိမ္းထားၾကတာ ေတြ႔ရသည္။
“ဒီေျမႀကီးေတြက ေသာင္ေတြကေန သြာတူးထားရတယ္။ က်မတုိ႔ကေတာ့ သြားမတူးႏိုင္လို႔ ေထာ္လာဂ်ီတစီးစာကို ေငြက်ပ္ ၉၀၀၀ ေစ်းနဲ႔ ၀ယ္သံုးေနရတယ္။ ဒါက ၃ စီးစာ ၀ယ္ထားတာ” ဟု အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ရွင္းျပသည္။
အိမ္တိုင္းလိုလိုတြင္ ေျမသိမ္းထားၾကသည္ကို မေတြ႔ရေသာ္လည္း အိမ္တိုင္းမွာ အိုးလွမ္းထားၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ ထို႔အျပင္ အိမ္တိုင္းမွ အမ်ိဳးသမီးတိုင္းကလည္း အိုးလုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရသည္။
ရြာအတြင္းက်က် အိမ္တအိမ္တြင္ အသက္ ၈၀ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေပါင္ေပၚတြင္ အသက္ ၂ ႏွစ္အရြယ္ကေလးကို ခ်ီတင္ထားၿပီး ေမာင္းတံပါေသာ ေျခနင္းစက္ျဖင့္ ေျခတဖက္က နင္းကာ အိုးစက္ကို လည္ေစသည္။ ထိုေမာင္းတံ ေျခနင္း၏ထိပ္တြင္ ေျမအိုးလုပ္စက္ ရွိၿပီး ထိုစက္အလွည့္အတိုင္း အမ်ိဳးသမီးတဦးက ထိုင္ကာ အိုးလုပ္လ်က္ရွိသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ညာဘက္တြင္ အိုးလုပ္ေသာ ႏႉးၿပီး ေျမတံုးမ်ားကို တင္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
“က်မ အသက္ ၈ ႏွစ္ကတည္းက အိမ္က အိုးလုပ္ငန္းမွာ ၀င္ကူလုပ္ေနတာ၊ အခု အသက္ ၃၈ ႏွစ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ ၃၀ ရွိၿပီ။ ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္ တယ္။ အေမတို႔ အဖြားတို႔ကလည္း ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္ခဲ့တယ္” ဟု ရႏၲပိုရြာသူ အသားညိဳညိဳညက္ညက္ႏွင့္ ပါးျပင္တြင္ သနပ္ခါး ပါးကြက္ ႀကီးႀကီး ကြက္ထားေသာ မလွလွသိန္းက ေျပာျပသည္။
အရြယ္မ်ိဳးစံု၊ ဆိုက္မ်ိဳးစံု ေရအိုး၊ ထမင္းအိုး၊ ေညာင္ေရအိုး စေသာ အိုးမ်ိဳးစံုကို အသက္ ၈ ႏွစ္သမီး အရြယ္ကတည္းက အကၽြမ္းတ၀င္ လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မလွလွသန္းက ႏႈတ္က ေျပာဆိုေနသကဲ့သို႔ လက္ကလည္း ေျမသား မသိပ္ေသးေသာ အိုးကို တုတ္တံျဖင့္ တ ေဖာင္းေဖာင္း႐ိုက္ရင္း ကၽြမ္းက်င္မႈကို ျပသေနသည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနား ေက်းရြာေလးမွ ထုတ္လုပ္ေသာ အိုးမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းသာမက ျမန္မာျပည္ ေအာက္ပိုင္းေဒသမ်ား အထိပါ ျပန္႔ျပန္႔ႏွံ႔ႏွံ႔ အေရာက္ပို႔ေၾကာင္း သိရသည္။
“က်မတုိ႔က ရြာကေန ျမင္းၿခံကို ပို႔တယ္။ ျမင္းၿခံကေန မႏၲေလးဘက္၊ စစ္ကိုင္းဘက္ကို ပို႔ေပးတယ္။ မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္းကေန တျပည္လံုး ျဖန္႔ေနတာ” ဟု မလွလွသိန္းက ေျပာသည္။
ေျမျပင္ေပၚ ဒီအတိုင္း ထိုင္ခ်ၿပီး ေျခဆန္႔ကာ အိုးလုပ္ေနေသာ သူမေရွ႕တြင္ ေနလွမ္းထားေသာ အိုးေတြ ရွိသည္။ အေရာင္ေတြကေတာ့ ေျမညီေရာင္ျဖင့္ ေျပာင္ေနတာ ေတြ႔ရၿပီး အိုးေတြ တလံုးေပၚတလံုး မီွၿပီး စီထားသည္ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ညီညာလွေပသည္။
ထိုအိုးမ်ားကို စက္ေလွမ်ားႏွင့္ တလတခါ လာ၀ယ္ၾကၿပီး တခ်ိဳ႕က လိုခ်င္ေသာ ပံုစံ၊ အရြယ္အစားႏွင့္ အမ်ိဳးအစားကို ေအာ္ဒါမွာၿပီး အပ္ သြားၾကသည္။
“တလတခါ ပံုမွန္ယူတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ က်မတုိ႔က အိုးထိုင္လုပ္ေပး႐ံုပဲ။ ေစ်းကြက္ကလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ရွိၿပီးသား။ ေလ်ာ့ၿပီး ေရာင္းရ တယ္လို႔ကို မရွိဘူး။ ေအာ္ဒါက တိုးၿပီးသာ ရတယ္။ ေလ်ာ့ရတယ္လို႔ တခါမွ မရွိဘူး” ဟု မလွလွသန္းက ေျပာျပသည္။
ေသာက္ေရအိုးတလံုးကို ေငြက်ပ္ ၄၀၀ ေစ်းျဖင့္ ေဖာက္သည္ေပးၿပီး တလံုးတည္း က်ပ္ ၅၀၀ ေစ်းျဖင့္ ေရာင္းသည္။
ပလပ္စတစ္ ေရသန္႔ဘူး၊ ေရသန္႔စက္၊ စတီးေရသန္႔ဘူး၊ စတိီးေရသန္႔စက္မ်ား ေပၚလာခဲ့ေသာ္လည္း အိုးလုပ္ငန္းအေပၚ ထိခိုက္မႈမရွိဟု သိရသည္။
“အေရာင္းအ၀ယ္က ပံုမွန္ျဖစ္ေနေပမယ့္ က်မတုိ႔ကေတာ့ ေငြကို ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး သံုးရတာရယ္။ အိုးေတြေရာင္းရ၊ လုပ္ရတာေပမယ့္ ေငြက ေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း မစုမိဘူး။ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ အေနအထားလည္း မရွိဘူး။ လုပ္ရင္း စားရင္းနဲ႔ ကုန္တယ္” ဟု မလွလွသန္းက သူမတို႔ေက်းရြာ ရွိ အိုးလုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စီးပြားေရးအေျခအေနကို ေျပာျပသည္။
ရြာတြင္ အိမ္ေထာင္စုေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ၉၈ အိမ္က အိုးလုပ္ငန္းသာ လုပ္ကိုင္ေၾကာင္း၊ တျခား စီးပြားေရးလုပ္သူမွာ ၄ အိမ္ေထာင္ခန္႔သာ ရွိေၾကာင္း၊ အိုးလုပ္ငန္းလုပ္သူမ်ားမွာ စားေလာက္သူက မ်ားေသာ္လည္း ပိုလွ်ံစုေဆာင္းဖို႔မူ ခက္ခဲေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။
အိုးလုပ္ငန္း လုပ္သူတို႔အတြက္ ျပည္ေထာင္စုႀကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီ (ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ) က ၿပီးခဲ့ေသာ ေအာက္တိုဘာလတြင္ တအိမ္ ေထာင္လွ်င္ ေငြက်ပ္ ၁ သိန္းႏႈန္းျဖင့္ ေငြလာေခ်းေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ ၆ လတႀကိမ္ ဖဲ့ဆပ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး အတိုးမွာ ၁ က်ပ္ ခြဲနႈန္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
“က်ဳပ္တို႔ကို ပိုက္ဆံေခ်းေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လိုအပ္တာက ေဆးေပးခန္းပဲ” ဟု အိုးဖုတ္ေနေသာ အသက္ ၆၀ ၀န္းက်င္အရြယ္ အမ်ိဳးသားႀကီးက အိုးထည့္ဖုတ္ထားေသာ ေကာက္႐ိုးမီးခိုး တလူလူကို ၿငိႇမ္းသတ္ရင္း လွမ္းေျပာသည္။
ထိုေက်းရြာမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္လည္း ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီက အႏိုင္ရခဲ့ေၾကာင္း၊ လက္ရွိတြင္ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ေျပာင္း လဲအုပ္ခ်ဳပ္ေနေၾကာင္း၊ ေက်းရြာတြင္ ယခုကဲ့သို႔ ေငြေခ်းေပးဖုိ႔ထက္ ေဆးေပးခန္း တည္ေဆာက္ေရးကို ရြာသားမ်ားက လိုလားေၾကာင္း အဆိုပါ ေက်းရြာသားက ေျပာသည္။
“ရြာမွာက ေဆးေပးခန္းလည္း မရွိဘူး၊ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းလည္း မရွိဘူး။ က်န္းမာေရး ကိစၥဆိုရင္ ျမင္းၿခံဘက္ကို ေျပးရတာပဲ။ ျမင္ၿခံနဲ႔ ဒီက ၁၀ မိုင္ေလာက္ ေ၀းတယ္ဆိုေတာ့ အဖိတ္အစင္မ်ားၾကတယ္။ အားလံုးက ရြာမွာ ေဆးေပးခန္းေလးတခုနဲ႔ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း တေယာက္ေလာက္ ရွိေစခ်င္တယ္” ဟု အမ်ိဳးသားႀကီးက ေျပာသည္။
No comments:
Post a Comment