“ခါလီက႐ိုး” ကို အေၾကာက္ဆံုး

ဆလိုင္း ဟံသာစန္း


“က်မမွာ တီဘီေရာဂါရွိမွန္း သိတဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ရွင္က နင္အိမ္အသစ္ရွာေတာ့ ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လိုက္တယ္” လို႔ ေျပာလာသူက အိႏိၵယႏိုင္ငံ နယူးေဒလီၿမိဳ႕မွာ ဒုကၡသည္ အျဖစ္ ခိုလႈံ ေနတဲ့ ခ်င္း တုိင္းရင္းသူ မေမာေမာႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။

သူမဟာ နယူးေဒလီၿမိဳ႕ ဗီကပ္စ္ပူရီ (Vikas Puri) နယ္ေျမ ဘိုဒဲလား (Budella) ရပ္ကြက္ထဲက ေနအိမ္တခုရဲ႕ ဆယ္ေပပတ္လည္ မဲြ ေျခာက္ေျခာက္ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ ငွားေနစဥ္မွာပဲ တီဘီေရာဂါ ခံစားရလို႔ ေဆးကုသေနခ်ိန္ ေဒသခံ အိႏိၵယႏိုင္ငံသား အိမ္ရွင္က အခု လုိ ႏွင္ခ်ခံခဲ့တာပါ။

“က်မက ကေလးေတြနဲ႔ မနက္စာ ထမင္းစားမလုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ရွင္အမ်ဳိးသား ၀င္လာၿပီးေတာ့ နင့္မွာ တီဘီေရာဂါ ရွိေနတာ ငါတို႔ သိၿပီ။ တျခားအခန္းေတြ ကူးမွာေၾကာက္တယ္။ ခါလီက႐ိုး ဆိုၿပီး ေဒါသတႀကီး ေျပာတာ” ဟု မေမာေမာႀကီးက လြန္ခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္လက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ျဖစ္ရပ္ကို ၀မ္းနည္းစြာ ျပန္ေျပာပါတယ္။

မေမာေမာႀကီးလို ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်ခံရတဲ့ကိစၥဟာ နယူးေဒလီ ဒုကၡသည္ေလာကမွာေတာ့ ထူးဆန္းေပမယ့္ မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ သတင္းေတြပါ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ေဒသခံအိမ္ရွင္ေတြဟာ သူတို႔အိမ္ငွား ျမန္မာေတြကို စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို “ခါလီက႐ိုး”လို႔ ေျပာၿပီး မၾကာခဏ ႏွင္ခ်ေလ့ရွိလို႔ပါပဲ။ “ခါလီက႐ိုး” ဆိုတာ ဟႏၵီလို “အိမ္ေပၚက ဆင္းေတာ့” လို႔ ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အိမ္ရွင္နဲ႔ အိမ္ငွားၾကား ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘဲနဲ႔ ေရာဂါကူးမွာ ေၾကာက္လို႔ ႐ုတ္တရက္ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်ခံလိုက္ရတဲ့အေပၚ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေၾကာင္း မေမာေမာႀကီးက မ်က္ရည္လည္ရင္း ေျပာျပပါတယ္။

“ကိုယ့္ကို ေရာဂါကူးမွာ ေၾကာက္လို႔ ႏွင္ခ်လုိက္တာဆိုေတာ့ က်မ အရမ္းလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ေဒါသလည္း ျဖစ္တယ္။ အားလည္း ငယ္မိတယ္” လို႔ သူမက ေျပာပါတယ္။

မေမာေမာႀကီးလိုပဲ ေရာဂါေၾကာင့္ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်ခံခဲ့ရသူ ေနာက္တဦးကေတာ့ ကိုသိန္းေဆြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘိုဒဲလား ရပ္ကြက္ထဲက မေမာေမာႀကီးတို႔အခန္းနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးက အိမ္ခန္းတခုမွာ ကိုသိန္းေဆြတို႔ လင္မယားရယ္၊ သမီးေလးရယ္၊ ကိုသိန္းေဆြ မိခင္ႀကီးရယ္ မိသားစု ၄ ေယာက္ ေနၾကပါတယ္။

အိမ္ငွားဘ၀နဲ႔ ၂ ႏွစ္နီးပါး ေနလာခ်ိန္ ၿပီးခဲ့တဲ့ မတ္လမွာ ကိုသိန္းေဆြတေယာက္ အဆုတ္ထဲေရ၀င္တဲ့ ေရာဂါနဲ႔ ေဆး႐ံုတက္ရပါတယ္။ တလေလာက္ ေဆး႐ံုတက္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ရွင္က လက္မခံေတာ့ပါဘူး။

“ငါ့သား ေဆး႐ံုက ျပန္ဆင္းလာေတာ့ သူတို႔က တီဘီေရာဂါ ျဖစ္တယ္ထင္ၿပီး နင္တို႔အိမ္ေျပာင္းေတာ့၊ ေရာဂါကူးမွာ ေၾကာက္တယ္ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။ မဆင္းပါရေစနဲ႔လို႔ ဘယ္လိုမွ ေတာင္းပန္လို႔ မရဘူး” လို႔ အသက္ ၇၂ ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုသိန္းေဆြ မိခင္ႀကီးက ေျပာျပ ပါတယ္။

ဒါက ေရာဂါေၾကာင့္ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်ခံခဲ့ရသူတခ်ဳိ႕ပါ။ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ ခါလီက႐ိုး အေျပာခံရတာလည္း ရွိပါေသးတယ္။

“အိမ္သာရင္ ဧည့္လာတယ္” ဆိုတဲ့ စကားပံု ရွိေပမယ့္ ကိုဟူစိန္အဖို႔ေတာ့ ဧည့္မ်ားေတာ့ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားရပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမလ တုန္းက အိႏိၵယမွာ ပညာလာသင္ေနတဲ့ ကိုဟူစိန္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဒလီကို အလည္လာၾကရင္း သူ႔အိမ္မွာ တည္းခိုၾကပါတယ္။

“သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မွာလာတည္းၾကၿပီး တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ အိမ္ရွင္က လူေတြအမ်ားႀကီး ဘာလို႔ အိမ္ေပၚေခၚ တင္တာလဲ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို အိမ္ေပၚက ဆင္းခိုင္းတယ္” လုိ႔ ကိုဟူစိန္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။

“သူတို႔ ေဒလီကို ခဏလာလည္တာပါ။ တပတ္ေလာက္ပဲ ေနမွာ။ ၿပီးရင္ ျပန္ၾကမွာပါ” လို႔ သူ ရွင္းျပေပမယ့္ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူက နားမ ေထာင္ ေတာ့။ “ခါလီက႐ိုး” လို႔ပဲ တခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ထုတ္လုိက္တဲ့အတြက္ ကိုဟူစိန္တေယာက္ အထုပ္ပိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။

အိမ္ရွင္ႏွင္ခ်လို႔ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြ အိမ္ေပၚက ဆင္းရခ်ိန္မွာ ေငြေပးရတာမ်ဳိး မရွိေပမယ့္ မျမင့္ျမင့္သန္းတို႔ မိသားစုအဖို႔ေတာ့ အမ်ားနဲ႔မတူ တမူထူးလို႔ ေငြေပးၿပီးမွ အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။

မျမင့္ျမင့္သန္းတို႔ ဘိုဒဲလားထဲက အိမ္ခန္းတခန္းကို အခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းက ငွားရမ္းေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ငွားခ်ိန္မွာ အိမ္ရွင္က ထမင္းကို လွ်ပ္စစ္ေပါင္းအိုးနဲ႔ မခ်က္ခိုင္းဘဲ ဂက္စ္နဲ႔ပဲ ခ်က္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ နယူးေဒလီ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္က အိမ္ရွင္ေတြဟာ အစိုးရမီးလုိင္းနဲ႔ ခိုးသံုးတဲ့လိုင္းဆိုၿပီး မီးလိုင္း ႏွစ္လိုင္း ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေန႔ဘက္မွာ အစိုးရမီးလိုင္းကို သံုးၿပီး ညဘက္မွာေတာ့ ခိုးသြယ္တဲ့လုိင္းကို သံုးေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အိမ္ရွင္ေတြဟာ မီးခုိးသံုးတဲ့အခ်ိန္ ေရွာ့ခ္ျဖစ္မွာ ေၾကာက္တဲ့အတြက္ အပူေပးစက္၊ မီးပူ၊ လွ်ပ္စစ္ကြိဳင္စတဲ့ မီးအားဆဲြတဲ့ ပစၥည္း ေတြကို မသံုးခုိင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းေပါင္းအိုးကိုေတာ့ အိမ္ရွင္တိုင္းလိုလို ခြင့္ျပဳၾကပါတယ္။ မျမင့္ျမင့္သန္းတို႔ အိမ္ရွင္က ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ထမင္းကို ေပါင္းအိုးနဲ႔ ခ်က္ခြင့္မျပဳပါ။

မျမင့္ျမင့္သန္းတို႔ခမ်ာ အိမ္ခန္းမရမွာ စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ အိမ္ရွင္အလိုက် ထမင္းကို ဂက္စ္နဲ႔ခ်က္ဖို႔ ေခါင္းၿငိမ့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ ပိုင္းမွာေတာ့ ဂက္စ္ဖိုးမတတ္ႏိုင္လို႔ ေပါင္းအိုးနဲ႔ ခိုးခ်က္တယ္လို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ မိခင္ျဖစ္တဲ့ မျမင့္ျမင့္သန္းက ေျပာျပပါတယ္။

“ထမင္းကို ဂက္စ္နဲ႔ခ်က္ရင္ တအား ဂက္စ္ကုန္တယ္ေလ။ ေယာက္်ားရတဲ့ လခနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မေလာက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဂက္စ္ဖုိး သက္သာ ေအာင္ ေပါင္းအိုးန႔ဲ ခိုးခ်က္တာပါ” လို႔ သူမက ရွင္းျပပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ထမင္းေပါင္းအိုးနဲ႔ခ်က္တာကို အိမ္ရွင္ေတြ႔သြားၿပီး ခိုးခ်က္တဲ့ မျမင့္ျမင့္သန္းတို႔နဲ႔ ေဘးကပ္ ရပ္ အခန္းက ခ်င္းမိသားစုကို ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ တအိမ္ကို ႐ူပီး ၅၀၀၀ စီ ေတာင္းပါေတာ့တယ္။

“သူ႔အိမ္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးေရွာ့ခ္ျဖစ္တာ က်မတို႔ အခုလို ထမင္းခိုးခ်က္လို႔ပါ ဆိုၿပီး ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းတာ” လို႔ မျမင့္ျမင့္သန္းက ေျပာပါ တယ္။

အဲဒီေလ်ာ္ေၾကးကိစၥကို ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေပးေနတဲ့၊ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔တခုျဖစ္တဲ့ လူမႈေရးႏွင့္ ဥပေဒေရးရာ သတင္း အခ်က္ အလက္ ဗဟိုဌာန (SLIC) ကို တိုင္တန္းခဲ့လို႔ အဲဒီ႐ံုးက ၀န္ထမ္းေတြ အိမ္ရွင္ကို လာေရာက္ေျဖာင္းဖ် ေျပာဆိုေပမယ့္ လံုး၀ လက္မခံ ပါဘူး။

“အဲဒီလို ျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ အေပၚထပ္ႏွစ္ခန္းကို ၁၀ ရက္ေတာင္ ေရျဖတ္ မီးျဖတ္လုပ္တယ္။ က်မတို႔မွာ ေရခ်ဳိးရင္ သူ မ်ားအိမ္သြားခ်ဳိးရတယ္။ ညဆိုရင္လည္း အေမွာင္ထဲမွာ ျခင္ကိုက္ကိုက္နဲ႔ အိပ္ရတယ္။ ဆင္းမယ္ဆိုေတာ့လည္း ေလ်ာ္ေၾကး မေပးမ ခ်င္း မဆင္းရဘူးဆိုၿပီး ေျပာတယ္” လို႔ မျမင့္ျမင့္သန္းက မ်က္ရည္သုတ္ရင္း ေျပာပါတယ္။

ဒီျပႆနာကို နယူးေဒလီက ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုး (UNHCR) အထိ တုိင္တန္းခဲ့ေပမယ့္ အဆင္မေျပႏိုင္ဘဲ ေနာက္ဆံုးမွာ အိမ္ရွင္က တေထာင္ေလွ်ာ့ယူတဲ့အတြက္ ႐ူပီးေငြ ၄ ေထာင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးၿပီးမွ မျမင့္ျမင့္သန္းတို႔ မိသားစု အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

နယူးေဒလီမွာ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ အိမ္ရွင္ေတြ အခုလို ျပႆနာေပၚတိုင္း ဒုကၡသည္ေတြပဲ အၿမဲနစ္နာရတယ္လို႔ နယူးေဒလီမွာ ၇ ႏွစ္ ေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ဖလမ္းမ်ဳိးႏြယ္မိသားစုအဖဲြ႔ (Falam Union) ေကာ္မတီ၀င္ ပူးဟယ္လြယ္က ေျပာပါတယ္။

“ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြ အိမ္ရွင္နဲ႔ ျပႆနာျဖစ္လာရင္ SLIC တို႔၊ UNHCR တို႔က လုိက္ေျဖရွင္းေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေျပလည္ဘူး။ သူတို႔က အိမ္ရွင္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေျပာင္းသြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြပဲ အၿမဲတမ္း နစ္နာတယ္။ ဆင္းဆိုရင္ ဆင္း ေပး ရတာပဲ။ ဒီမွာ အိမ္ခန္းျပႆနာ မႀကံဳဖူးတဲ့လူ မရွိသေလာက္ပဲ။ လူတုိင္းနီးပါး ႀကံဳရတယ္” လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

ကမာၻ႔အႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယဟာ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ဒုကၡသည္ ကြန္ဗင္းရွင္းကို လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ ႏိုင္ငံတခု မဟုတ္ ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ေတြကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ျပည္တြင္းဥပေဒ တရပ္လည္း အိႏိၵယမွာ ေရးဆဲြ အတည္ျပဳထားျခင္း မရွိပါဘူး။

ဒီလိုဥပေဒ မရွိျခင္းေၾကာင့္ UNHCR အေနနဲ႔ ဒုကၡသည္အေရး ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ထိေရာက္မႈနည္းပါးရတာျဖစ္တယ္လို႔ ပူးဟယ္လြယ္က ေထာက္ျပပါတယ္။

“သူတို႔ (အိႏိၵယ) မွာ ဒုကၡသည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဥပေဒ ျပဌာန္းထားတာ မရွိေတာ့ UNHCR က အလုပ္လုပ္ရ အရမ္းခက္ေနတာေပါ့။ ထိ ေရာက္မႈ နည္းတာေပါ့” လို႔ ပူးဟယ္လြယ္က ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အိႏိၵယအစိုးရက ၿမိဳ႕ေတာ္ နယူးေဒလီမွာ UNHCR ႐ံုး ဖြင့္ခြင့္ေပးထားၿပီး ဒုကၡသည္ေတြကို အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ျပဳထားပါတယ္။ နယူးေဒလီမွာ UNHCR ရဲ႕ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ လက္မွတ္ရထားၿပီးသူ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၅၀၀၀ ရွိၿပီး ေလွ်ာက္ထားဆဲက ၆၅၀၀ ခန္႔ ရွိတယ္လို႔ UNHCR ရဲ႕ ယခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သား ၁ ေသာင္းေက်ာ္ရဲ႕ အိမ္ျပႆနာေတြဟာ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ကယ္သူမဲ့တဲ့ အေနအထားလို႔ ဆိုရမွာပါ။

ေဒသခံအိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တိုင္း မိမိတို႔ပဲ နစ္နာေနတဲ့အတြက္ ျမန္မာဒုကၡသည္အမ်ားစုဟာ အိမ္ရွင္နဲ႔ ျပႆနာ မျဖစ္ေအာင္ သည္း ခံၿပီး ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြက ႏွင္ခ်မွာစိုးတဲ့အတြက္ တႏွစ္တခါ အိမ္လခတိုးတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း မၿငိဳမျငင္ ေပးၾကရ ပါတယ္။

“က်မအတြက္ေတာ့ ေဒလီမွာ အိမ္ရွင္က ခါလီက႐ိုးလို႔ ေျပာတဲ့စကားလံုးက ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲစရာ အေကာင္း ဆံုး စကားလံုးပဲ” လို႔ မျမင့္ျမင့္သန္းက ေျပာပါတယ္။

ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒုကၡသည္တဦးအဖို႔ အိမ္ေပၚက ႐ုတ္တရက္ ႏွင္ခ်ခံရၿပီဆိုတာနဲ႔ သင့္တင့္တဲ့့ ေစ်းႏႈန္း၊ သြားလာရ လြယ္ကူၿပီး ေရ မီး အဆင္ေျပတဲ့ အခန္းတခန္း ေနာက္ထပ္ရဖို႔ဆိုတာ ခဲယဥ္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ အိမ္တခါ ေျပာင္းရၿပီဆိုရင္လည္း အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ ပ်က္၊ အစစ အရာရာ အေျခတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ယူရလို႔ ပင္ပန္းလွပါတယ္။

“အိမ္ခန္းရွာရတာ ေတာ္ေတာ့္ကို ခက္ခဲတယ္။ အခန္းလြတ္က မရွိ၊ လြတ္ျပန္ေတာ့ ေစ်းက တအားမ်ားလို႔ ရတဲ့ ၀င္ေငြနဲ႔ မကိုက္ေတာ့ မငွားႏိုင္ၾကဘူးေလ။ အဲဒီလို ျဖစ္ၾကတာ။ ေဒလီမွာေတာ့ က်မတို႔အတြက္ စားစရာထက္ ေနစရာက ပိုအေရးႀကီးတယ္။ စားတာက ဘာနဲ႔စားစား ျဖစ္ေသးတယ္။ ေနစရာအဆင္မေျပရင္ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး” လို႔ မေမာေမာႀကီးက ေျပာပါတယ္။

အိမ္ရွင္ေတြဟာ အိမ္လခမေပးႏိုင္ရင္လည္း အိမ္ေပၚက ေမာင္းထုတ္တတ္ၾကလို႔ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြဟာ အိမ္လခ အခ်ိန္မီ မေပးႏိုင္ မွာကို အၿမဲ စိတ္ပူေနၾကပါတယ္။ စားစရာ ၀တ္စရာ အသာထားလို႔ တလတလ အိမ္လခအတြက္ အလ်ဥ္မီေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾက ေပး ေဆာင္ၾကရပါတယ္။

ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြဟာ ေဒလီၿမိဳ႕ အေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ဗီကပ္စ္ ပူရီ (Vikas Puri)၊ အူတန္း နားဂါး (Uttam Nagar)၊ အဆလတ္ပူးရ္ (Asalatpur)၊ စီ၀မ္း၊ မဟိျႏၵာပတ္ခ္ (Mahindra Park)၊ ဂ်ီ၀မ္းပတ္ခ္၊ ဗီကပ္စ္နားဂါး (Vikas Nagar)၊ စီတားပူရီ (Sita Puri) စတဲ့ ဆင္ ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေတြမွာ ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ လူမ်ဳိးကေတာ့ ခ်င္းအမ်ားဆံုးျဖစ္ၿပီး ရခိုင္၊ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ဗမာ၊ မြန္၊ နာဂ၊ ကူကီး၊ ကခ်င္ စသ ျဖင့္ မ်ဳိးစံုရွိပါတယ္။

ဘယ္ေနရာ ဘယ္ရပ္ကြက္မွာပဲ ေနပါေစ။ ဒုကၡသည္အမ်ားစုေနတဲ့ အိမ္ခန္းေတြကေတာ့ အားလံုးနီးပါး တူညီၾကပါတယ္။ ဆယ္ေပပတ္ လည္သာ က်ယ္၀န္းတဲ့ အိမ္ခန္းေတြမွာ ျပဴတင္းေပါက္တေပါက္၊ တံခါးမႀကီးတေပါက္နဲ႔ ေလ၀င္ေလထြက္ အတြက္ တေပပတ္လည္ အေပါက္တေပါက္ စုစုေပါင္း အေပါက္ သံုးေပါက္သာ ပါ၀င္ပါတယ္။

အခန္းတခ်ဳိ႕မွာသာ မီးဖိုေခ်ာင္သီးသန္႔ပါရွိေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မပါပါဘူး။ အခန္းထဲမွာပဲ မီးဖိုထားၿပီး အဆင္ေျပသလို ခ်က္ျပဳတ္ရပါတယ္။ ေရခ်ဳိခန္းနဲ႔ အိမ္သာကိုလည္း ပထမထပ္၊ ဒုတိယထပ္ စသျဖင့္ အထပ္လုိက္ ေလးငါးအိမ္တဲြၿပီး သံုးရပါတယ္။ ေနရာ ရပ္ကြက္အလုိက္ ႐ူပီး ၁၅၀၀ ကေန ၃၀၀၀ အထိ ေစ်းႏႈန္းရွိတဲ့ ဒီလို ေလးေထာင့္စပ္စပ္ အိမ္ခန္းေလးေတြဟာ အေ၀းကၾကည့္ရင္ မီးျခစ္ ဆံဗူးေတြ အထပ္ထပ္စီထားတဲ့ပံုသ႑န္ ေပါက္ေနပါတယ္။

ဒီလို အိမ္ခန္းေတြမွာ အျပင္အခန္း ရရွိသူမ်ားက ေနအလင္းေရာင္နဲ႔ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရၾကေပမယ့္ အတြင္းခန္း ေနသူမ်ားကေတာ့ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာင္ မီးထြန္းမွသာ ျမင္ႏိုင္ၿပီး ေန႔ေရာညပါ မီးထြန္းထားရပါတယ္။ အနံ႔စဲြတတ္တဲ့ အစားအစာေတြ ေၾကာ္ေလွာ္လိုက္ ရင္လည္း ေလ၀င္ေလထြက္ မေကာင္းတဲ့အတြက္ အခန္းထဲမွာ ေလးငါးရက္အထိ အနံ႔ေတြ စဲြေနတတ္ပါတယ္။ မိသားစုမ်ားသူေတြ အဖို႔ေတာ့ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းနဲ႔ စားတဲ့ေနရာမွာ အိပ္ရ၊ အိပ္တဲ့ေနရာမွာ စားရနဲ႔ ျဖစ္သလို ေနထိုင္ၾကရပါတယ္။

၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ ဒုကၡသည္တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အိႏိၵယ လူလတ္တန္းစား ပညာတတ္အလႊာေတြ ေနၾကတဲ့ Apartment ေတြမွာ စေဘာ္ေငြနဲ႔ စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ အိမ္ခန္းငွားၾကလို႔ ျပႆနာျဖစ္ၾကတာ နည္းပါတယ္။ ဒီလိုေနႏိုင္တာကလည္း လူနည္းစုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့အ မ်ားစုကေတာ့ နယူးေဒလီ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ထဲက အိႏိၵယ အေျခခံ လူတန္းစားအလႊာထဲ တိုးေ၀ွ႕ေနထိုင္ရင္း စိုးရိမ္ေသာကမ်ားစြာနဲ႔ အသက္ဆက္ေနၾကရပါတယ္။