သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၁၉)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

ဒုတိယ အႀကိမ္ညီလာခံနဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ ဖ်က္သိမ္းျခင္း

၁၉၈၉ ေနွာင္းပိုိင္း နုိ၀င္ဘာလမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီကုိ ဆက္ထားဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး၊ စခန္းေတြ အားလုံးကို ဗဟုိ ေကာ္မီတီကေန တုိက္႐ုိက္အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္လို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံေနက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ထြက္လာပါတယ္။


နုိ၀င္ဘာလအေစာပုိင္းက မင္းသမီးစခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ဒုတိယအႀကိမ္ ဗဟုိညီလာခံကေန အခုလုိ ဆုံးျဖတ္လုိက္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မဲ ေဆာက္ၿမိဳ႕ျပင္က က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ႐ံုးခန္းကုိ ဗဟုိေကာ္မတီဆီ ထုိးအပ္၊ နယ္ေျမေကာ္မတီ၀င္ေတြအားလုံး ကုိယ့္မိခင္စခန္း ကိုယ္ျပန္ဖုိ႔ျပင္ ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း တနွစ္ေက်ာ္ သြားလုိက္လာလုိက္ (ထိုင္းလို ပုိင္ပုိင္ မာမာ) ေနထုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မဲေဆာက္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ ၿပီး ကန္ခ်နဘူရီဘက္က မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ရပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္ရဲ႕ စာရင္းကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လူေဘာင္သစ္ဒီ မုိကရက္ပါတီေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ကေန ေတာခုိၿပီး သီေဘာ ဘုိးစ ခန္း ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္လာတဲ့ ကုိမုိးသီးဇြန္က ဥကၠ႒၊ ဘုရားသုံးဆူေဒသ (၁၀၁) တပ္ရင္းမွ ေဒါက္တာ နုိင္ေအာင္က ဒု ဥကၠ႒၊ မင္းသမီး စခန္း (၂၀၁) တပ္ရင္းမွ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး၊ ဘုရားသုံးဆူေဒသ (၁၀၂) တပ္ရင္းမွ ကုိသီရိညြန္႔က တြဲဖက္ အ တြင္းေရးမႉး ျဖစ္လာပါတယ္။

ဗဟုိဦးေဆာင္ ေကာ္မီတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ေကာ့မူးရာစခန္းမွ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းက နုိင္ငံျခားေရး၊ ေစာထစခန္းမွ ကိုဆန္းလင္းက ေထာက္ပံ့ေရး၊ ဘုရားသုံးဆူစခန္းမွ (ေနာက္ပုိင္းတြင္ သံလြင္စခန္း ကို္ယ္စားလွယ္) ကုိထြန္းဦးက စစ္ေရး၊ ေရေက်ာ္စခန္းမွ ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးက က်မ္းမာေရး၊ သီေဘာဘုိးစခန္းမွ ကိုေအာင္ထူးက စည္း႐ံုးေရး၊ မင္းသမီးစခန္းမွ ကုိခင္ေမာင္၀င္းက ျပန္ၾကားေရး၊ ေဟြေစတီစခန္းမွ ကိုမန္းထြန္းက ဘ႑ာေရး၊ ေကာ့မူးရာစခန္းမွ ဦးယုႏြယ္က တရားေရး၊ အေနာက္ဘက္ေဒသ အိႏိၵယနယ္စပ္မွ ကိုလွ ေဌးက လုပ္ငန္းစစ္ေဆးေရး အတြင္းေရးမႉးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ေမာေတာင္စခန္းမွ ကိုထြန္းျမတ္သူ၊ မင္းသမီးစခန္းမွ ကိုေက်ာ္ထင္၊ ဘုရားသုံးဆူစခန္းမွ ကိုကိုဦးနဲ႔ ကုိေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ေရေက်ာ္မွ ကုိထြန္းသိန္းနဲ႔ ကိုေအာင္ဟိန္း၊ ေျမာက္ပုိင္းေဒသ ကခ်င္နယ္ေျမမွ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ (ကခ်င္)နဲ႔ ပအုိ႔ဝ္နယ္ ေျမ ေအာင္ဟန္း႐ုိင္း စခန္းမွ မသက္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ မသက္ဟာ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္လာတဲ့ ပထမဆုံး အမ်ဳိးသမီးပါ။ ေနာက္တခါ အ ရန္ဗဟုိေကာ္မတီ ၃ ဦးကိုလည္း ဒီညီလာခံကေန ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါ တယ္။ အဲဒီထဲက ၂ ဦးကေတာ့ သီေဘာဘုိးစခန္းရဲ႕ အ တြင္း ေရးမႉး ကုိေအာင္နုိင္ဦးနဲ႔ မင္းသမီးစခန္းရဲ႕ ဒု ဥကၠ႒ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံက်င္းပေနစဥ္အတြင္း မင္းသမီးစခန္းမွ ရဲေဘာ္ ၃၀ ခန္႔ ညီလာခံ ခန္းမေရွ႕ေရာက္လာၿပီး ဆႏၵျပပဲြတခု လုပ္ခဲ့ ေသး တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ ပထမအႀကိမ္ သက္တမ္းအတြင္း နာမည္ပ်က္ရွိသူ၊ လူမွန္ေနရာမွန္ မျဖစ္သူေတြကို ဖယ္ရွားေပးဖုိ႔၊ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ထုရဲ႕ ဘ၀ကို ဗဟုိ ေခါင္းေဆာင္ ေတြက ဦးစားေပးစဥ္းစားဖုိ႔ အခ်က္ေတြ ပါတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီေတာင္းဆုိခ်က္ပါတဲ့ စာတမ္းကို ညီလာခံခန္းမေရွ႕မွာ ဖတ္ျပခဲ့ၿပီး စခန္းဆီ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျပန္လာခဲ့တယ္လုိ႔ အဲဒီဆႏၵျပပဲြအတြင္း ပါ၀င္ခဲ့သူတဦးက က်ေနာ္ကုိေျပာျပပါတယ္။

မဲေဆာက္ဘက္က အေျခေနကုိ ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ က်ေနာ္ဟာ မဲေဆာက္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ နႈတ္ဆက္၊ ဘန္ေကာက္ဘက္ကုိ ဦးလွည့္လာခဲ့ပါတယ္။ မဲဲေဆာက္ကေန တာ့ခ္ၿမိ္ဳ႕အထိ ေထာက္လွမ္းေရးကားႀကံဳနဲ႔ လုိက္လာနုိင္တဲ့အတြက္ တာ့ခ္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ၾကားမွာေတာ့ ဘာမွ အစစ္အေဆး မရွိေတာ့ပါ။ အခုခရီးစဥ္ဟာ အရင္အေခါက္ေတြကလုိ အေရးေပၚတာ၀န္နဲ႔ လူႀကိဳပုိ႔ မ ဟုတ္ေတာ့ဘဲ တကိုယ္ေတာ္ေလလြင့္ျခင္း အိမ္ျပန္ခရီးဆုိေတာ့ ေမာ္ခ်စ္ကားဂိတ္ကို ေရာက္တဲ့အခါမွာ ႐ံုးကိုခ်က္ခ်င္း မသြားေသးဘဲ ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔ ဘန္ေကာက္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို ေလ့လာဖုိ႔ အခ်ိန္ရခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကာလက ဘန္ေကာက္အေျခေနက အခုေခတ္ေလာက္အထိ သိပ္မတုိးတက္ေသးပါ။ မုိးပ်ံရထားေတြ၊ ေျမေအာက္ရထားေတြ မရွိ ေသး။ မုိးပ်ံရထား ဂိတ္ဆုံးေနရာအျဖစ္ အခုလူသိမ်ားေနတဲ့ ေမာ္ခ်စ္ဆုိတာဟာ အဲဒီကာလက မဲေဆာက္၊ ခ်င္းမုိင္အပါ၀င္ ေျမာက္ပုိင္း ေဒသကလာတဲ့ ကားေတြစုေ၀းရာ ကားဂိတ္ႀကီးေပါ့။ ေခတ္မီအေဆာက္ဦးေတြကလည္း အခုေခတ္ေလာက္ မမ်ားေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အဲဒီ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာ က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေမာ္ခ်စ္ကားဂိတ္ ေဘးနားက Thai Military Bank အေဆာက္ဦသစ္ႀကီး ၿပီးစီးကာစေပါ့။ မွန္ေတြနဲ႔ကာထားတဲ့ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာပါတဲ့ အဲဒီဘဏ္ႀကီးကုိ ေမာ္ခ်စ္ပန္းၿခံထဲကေန ေငးၾကည့္ ရင္း “RPG နဲ႔ ထုထည့္လုိက္ရရင္ေတာ့ကြာ ၿပိဳလုိက္မယ္ျဖစ္ျခင္း” ဆုိၿပီး စိတ္႐ုိင္း၀င္လာလုိ႔ မလုံမလဲနဲ႔ ေဘးဘီကုိ လုိက္ၾကည့္ မိပါ ေသး တယ္။

ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚ ေနစာလံႈေနသူ၊ ကန္ထဲမွာ ေလွစီးေနသူ၊ ဘီယာေသာက္လုိက္ အသားကင္ကိုက္လုိက္ လုပ္ေနသူေတြအားလုံး သူ အလုပ္နဲ႔သူ ႐ႈပ္ေနၿပီး က်ေနာ့္ကို ဘယ္သူကမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနပုံမရ။ ဒီနုိင္ငံကလူေတြ ဒီေလာက္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ဇိမ္ခံေနခ်ိန္မွာ ငါ တုိ႔နုိင္ငံကလူေတြက ဘာလုိ႔အခ်င္းခ်င္း တုိက္ခိုက္ေနၾကသလဲဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိျပန္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျမန္မာနဲ႔ထုိင္း ေတြရဲ႕ သမုိင္းကြာျခားပုံ၊ ရန္ကုန္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ရဲ႕ တုိးတက္မႈကြာျခားပုံေတြအေၾကာင္း နႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။


အဲဒီကာလ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ အခင္းအက်င္းက အခုလိုမဟုတ္ေသး။ လမ္းဆုံးလမ္းခြ ဂံုးေက်ာ္ တံတားေတြ သိပ္မရွိေသး။ ေက်ာင္း သား႐ံုးေတြနဲ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားစုေနခဲ့ဖူးတဲ့ ဘန္းကပိလမ္းဆုံမွာ သီေမာ ဘန္းကပိ မရွိေသး။ Ramkhamhaeng တကၠ သိုလ္အနီးမွာ အာရွအားကစား႐ံု မရွိေသး။ ဘန္းကပိကေန ေျမာင္းပုပ္အတုိင္း ေလွစီးသြားရတဲ့ ပတူနန္းအရပ္မွာ ေ၀ါထရိတ္စင္တာ မရွိေသး။ ဘုိင္ယုတ္တာ၀ါ မရွိေသး။ ယုတ္စြအဆုံး ေက်ာင္းသားေတြကုိ တတိယ နုိင္ငံသြားနုိင္ေရးအတြက္ အဓိကကူညီေပးခဲ့တဲ့ UN ႐ံုးႀကီးေတာင္ ေဆာက္လုိ႔မၿပီးေသးပါဘူး။ အဲဒီ႐ံုးႀကီး စတင္ေဆာက္လုပ္ေနဆဲျဖစ္ပီး အဲဒီ႐ံုးေနာက္ေက်ာ ေရေျမာင္းေဘးနားက James House မွာေတာင္ က်ေနာ္ တည္းျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ကုိယ့္စရိတ္နဲ႔ကုိယ္ သြားတည္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ မဲေဆာက္႐ံုးမွာတုန္းက ကူညီခဲ့ဖူးတဲ့ အာရပ္ႏိုိင္ငံတခုမွ အပၺဒူလာ ဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆီ သြားလည္ရင္း၊ ေနာက္ ျမန္မာ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ စကားျပန္လုပ္ေပးေနတဲ့ အဲဒီမွာတည္းေနတဲ့ ျမန္မာတခ်ဳိ႕၊ ဒုကၡသည္ေအာင္ကာစ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕နဲ႔ စကားေျပာရင္း ေရာက္သြား ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿမိဳ႕ျပသူပုန္နဲ႔ ဒုကၡသည္ ေခတ္ဦးကာလ

အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦေတြ မရွိေသးေပမယ့္ စီးလုံလမ္းက ပက္ပုန္း၊ ရမ္ဂဟန္လမ္းနဲ႔ ဆူခြန္ဗစ္ ဆြိဳင္ ၇၁ လမ္းထိပ္က နာဆာနုိက္ကလပ္႐ံုေတြ ရွိေနပါၿပီ။ ဘန္ေကာက္ကုိ အေစာဆုံးေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားဒုကၡသည္ အနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေသာင္တင္ေနတဲ့ သေဘာၤသား အနည္းအက်ဥ္းၾကားမွာ ဒီညကပဲြ႐ံုေတြက အေတာ္ေခတ္စားေနပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီသေဘာၤသားေတြရဲ႕ လမ္းျပမႈ၊ တလကုိ ဘတ္ ၂၅၀၀ စီ ေထာက္ပံ့ေၾကးရေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒုကၡသည္ေအာင္ၿပီးသူ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စပြန္ဆာေပးမႈနဲ႔ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာမွာကတည္းက အဲဒီေနရာေတြကုိ က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။

နုိ္က္ကလပ္သြားၿပီး ဘီယာေသာက္တယ္ဆုိတာဟာ အခုလုိ တတိယနုိင္ငံကိုေရာက္ၿပီး လြတ္လပ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔စည္းက ပုဂၢိဳလ္တဦးအဖုိ႔ ဘာမွအထူးဆန္းမဟုတ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀ တခုသာျဖစ္ေပမယ့္ ေတာထဲက တက္လာကာစ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဒါေတြဟာ တကယ့္ ျပႆ နာ။ ေတာခိုကာစမွာ အရက္မေသာက္ရ၊ ရည္စားမထားရ၊ မိန္းမ မယူရ၊ ဘာမလုပ္ရ၊ ညာမလုပ္ရဆုိးၿပီး ပညတ္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ သူေတာ္ စင္ ေတြလုိ က်င့္ႀကံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလုိမ်ဳိးေနရာကိုသြားၿပီး ဘီယာထုိင္ေသာက္ခဲ့တယ္ဆုိတာဟာ ရာဇာ၀တ္မႈ က်ဳးလြန္သလုိမ်ဳိး အျမင္ ခံရနုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမ်ဳိးမွာသြားၿပီး ဘီယာေသာက္ဖူးတယ္္ဆုိတာကို ေတာထဲမွာေနစဥ္တုန္းက က်ေနာ္သိပ္ မေျပာရဲ ခဲ့ပါ ဘူးခင္ဗ်ား။

ဒါေပမယ့္ အခုနွစ္ ၂၀ေက်ာ္ၾကာၿပီးလုိ႔ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္တဦးအျဖစ္ အဲဒီေနရာေတြဆီ ေနာက္တေခါက္ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ အရင္လုိ စိတ္ခံစားမႈမ်ဳိး က်ေနာ္မွာ မရွိေတာ့ပါ။ တဆက္တည္း က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာကေတာ့ က်ေနာ့္ကို စပြန္ဆာေပးၿပီး ပက္ပုန္းေခၚသြားတဲ့ ေခတ္ဦးပုိင္း ဒုကၡသည္နဲ႔ တတိယနုိင္ငံကိစၥပါ။ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာမွာ ေတာထဲကေန ဘန္ေကာက္တက္ၿပီး ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္သူဦးေရ ဒါ ဇင္ဂဏန္းေလာက္ပဲရွိေသးၿပီး မနီလုိင္စခန္းေတြ၊ တတိယနုိင္ငံသြားေရး အစီစဥ္ေတြလည္း မေပၚေပါက္ေသးပါ။ ေနာက္တခါ နယ္စပ္နဲ႔ ေတာတြင္းအေျခေနကလည္း ေကာင္းေနဆဲ။ စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း တက္ႂကြေနဆဲဆုိေတာ့ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္သူေတြကုိ သိပ္အ ေကာင္း မျမင္ၾကပါ။ တကို္ယ္ေတာ္ ထြက္ေပါက္ရွာသူေတြ၊ အေခ်ာင္သမားေတြအျဖစ္ အျမင္ရွိၾကၿပီး က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း အဲဒီ အခ်ိန္ က အဲဒီလုိအျမင္မ်ဳိး ရွိခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ၁၉၉၀ နွစ္လယ္ေလာက္မွာ အဲဒီၿမိဳ႕ျပသူပုန္ ဒုကၡသည္ေတြကို ေ၀ဖန္တဲ့ “သုံးေထာင္စားမ်ားသုိ႔ အိတ္ဖြင့္ ေပးစာ” ဆုိၿပီး စာတေစာင္ က်ေနာ္ထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေတာတြင္းက ေက်ာင္းသားတဦးဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ မင္းသမီးစခန္းကေန က်ေနာ္ ေရးပုိ႔လုိက္တဲ့ အဲဒီအိတ္ဖြင့္ေပးစာကို စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးနဲ႔ တုန္႔ျပန္သူကေတာ့ ဒုကၡသည္ေအာင္ၿပီးသူ ကဗ်ာဆရာ ေတာေက်ာင္း သား အမည္ရ ကုိေက်ာ္ေဇယ် (အေရးေပၚညီလာခံအခန္းမွာ က်ေနာ္တင္ျပဖူးတဲ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွ) ျဖစ္ပါတယ္။ “သုံးေထာင္စား၊ သုံးေထာင္ စားဆုိၿပီး၊ အမုန္းေဘာင္္မပြားၾကပါနဲ႔” လုိ႔ အစခ်ီတဲ့ ကဗ်ာရွည္တပုဒ္နဲ႔ သူက တုန္႔ျပန္လုိက္တာပါ။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေတာတြင္း ကသူပုန္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပေရာက္ သူပုန္လူထြက္ေတြၾကား သေဘာတရားအရ အေတာ္ေလး အျငင္းအခုန္ ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၁ အေစာပုိင္းမွာေတာ့ ျပည္ပေရာက္ေက်ာင္းသားေတြ စုဖြဲ႔ထားတဲ့ ျပည္ပေရာက္ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ – ျမန္ မာႏိုင္ငံ (ONSOB) ကေန မင္းသမီးခစန္းအတြက္ ေပးအပ္တဲ့ အလႈေငြ ဘတ္ ၃၀၀၀ ကုိ က်ေနာ္လက္ခံခဲ့ဖူးပါတယ္။ မင္းသမီးစခန္း ေထာက္ပံ့ေရးတာ၀န္ခံအျဖစ္ အဲဒီေငြကို က်ေနာ္ လက္မွတ္ထုိးၿပီး လက္ခံခဲ့တဲ့ေနရာကေတာ့ အခု TACDB (Thai Action Committee for Democracy in Burma) ႐ံုးရွိတဲ့ SCC ေခၚ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းသားစင္တာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္း ေတာတြင္း ေက်ာင္း သား နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပေက်ာင္းသားေတြအၾကား အျပန္အလွန္ စြပ္စဲြျငင္းခုန္မယ့္အစား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တာက ပုိအက်ဳိးရွိမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္ ခဲ့ေပမယ့္ အမ်ားစုၾကားမွာေတာ့ ျငင္းခုန္ၿမဲ ဆက္လက္ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အခုအနွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ျပသူပုန္နဲ႔ တတိယနုိင္ငံေရာက္ ဒုကၡသည္ဦးေရက တကယ့္အမ်ားစုႀကီး ျဖစ္သြားၿပီး ေတာထဲမွာက်န္ေနသူက အေတာ္ေလးကုိ နည္းသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ABSDF ဗဟုိ ကိုယ္တုိင္လည္း သေဘာထားေတြ ေျပာင္းလဲလာၿပီး တတိယနုိင္ငံေရာက္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဆီကေန ရန္ပုံေငြ အလႉခံတဲ့အလုပ္ကုိ တရား၀င္လုပ္လာတာကိုလည္း ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဆုိေတာ့ လူေတြရဲ႕ တန္ဖုိးထားမႈ၊ စံသတ္မွတ္မႈ၊ ဥပေဒ ျပဳမႈေတြဆုိတာေတြဟာ ကာလ၊ ေဒသ၊ ပေယာဂအေပၚလုိက္ၿပီး ေျပာင္းလဲသြားတတ္သလားဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိျပန္ပါတယ္။

ထူးဆန္းတဲ့ ဘန္ေကာက္ညခင္းေတြ၊ ေန႔ခင္းေတြကို သီတင္းတပတ္ေလာက္ တကုိယ္ေတာ္ ေလလြင့္ျခင္းခရီးနွင္ ေလ့လာၿပီး တဲ့အခါ မွာေတာ့ မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္ဖုိ႔အတြက္ ဆူခြန္ဗစ္ ဆြိဳင္ ၇၁ ထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ မင္းသမီးစခန္းရဲ႕ ႐ံုးခန္းဆီ က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ႐ံုးခန္းဆုိေပမယ့္ ဗဟုိ႐ံုးလုိ ၂ ထပ္အိမ္ Town House မ်ဳိးမဟုတ္။ ၁၅ ေပ၊ ၁၀ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းတခုကို ငွားထား ျခင္း သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခန္း ၉ မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ဗဟုိ႐ံုးနဲ႔ နယ္ေျမ႐ံုး၊ ဗဟုိ႐ံုးနဲ႔ စခန္း႐ံုး ဘာေၾကာင့္တ႐ံုးတည္း မလုပ္နုိင္ဘဲ တဖြဲ႔တ႐ံုးစီ ဖြင့္ထားသလဲဆုိတာကိုေတာ့ အဲဒီ ကာလက က်ေနာ္စဥ္းစားဖုိ႔ တကယ္ကုိ သတိမရခဲ့ပါဘူး။


မင္းသမီးခစန္း ဘန္ေကာက္႐ံုးခဲြမွာ က်ေနာ္ ပထမဆုံး ေတြ႔ရသူေတြကေတာ့ ဦးဟန္လင္း၊ ကိုဉာဏ္စိုး၊ ကိုေဇာ္မင္းနဲ႔ ကိုဝင္းမင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဟန္လင္းကေတာ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔အတူ ပထမဆုံး ABSDF ဖြဲ႔စည္းေရး သီေဘာဘုိးအစည္းေ၀းကို တက္ခဲ့သူ၊ ၿပီးေတာ့ စခန္းေကာ္မီတီ အဆက္ဆက္ရဲ႕ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ နယူးေယာက္ ကုလသမဂၢ႐ံုးခ်ဳပ္ဆီလမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပသူအျဖစ္လည္း လူသိမ်ားပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။

ကိုဉာဏ္စုိးက စခန္းေကာ္မတီ ဘ႑ာေရးမႉးပါ။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္၀န္းက်င္မွာ ကြယ္လြန္ပါတယ္။ ကုိေဇာ္မင္းကေတာ့ စခန္းေကာ္မတီ၀င္၊ ၿပီးေတာ့ (၂၀၁) တပ္ရင္းရဲ႕ ပင္လယ္ျပင္ စစ္ေၾကာင္းမႉးပါ။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ေနွာင္းပုိင္းက ရေနာင္းမွာ လုပ္ႀကံခံရသလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံး သြား သူပါ။ ကုိ၀င္းမင္းကေတာ့ မင္းသမီးစခန္းမွာ ဆရာ၀န္မရွိလုိ႔ ဘုရားသုံးဆူကေန လာကူေပးေနတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားပါ။ ေနာက္ပုိင္း စ ခန္း ေကာ္မတီ က်န္းမာေရးတာ၀န္ခံ၊ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ တာဝန္ေတြ ယူခဲ့ပါတယ္။ အခု ဗဟုဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႔၀င္၊ နုိင္ငံေရးအကဲခတ္အျဖစ္ လူသိမ်ားေနသူပါ။

အဲဒီ႐ံုးခန္းမွာ စခန္းအေျခေနေတြကုိ အၾကမ္းဖ်ဥ္းေဆြးေႏြးၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ မင္းသမီး စခန္းဆီျပန္၀င္ဖုိ႔ ဘန္ေကာက္ကေန ကန္ခ်နဘူရီၿမိဳ႕ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ဆင္းလာပါတယ္။