ရလွ်င္ရ မရလွ်င္ခ် (အပုိင္း ၂)

ဗိုလ္ဟသၤာ

က်ေနာ္ ေရာက္ေနေသာ တပ္ရင္း ကိုလည္း ျပန္ တြက္ လိုက္၏။ တပ္ရင္းမႈး၊ ဒုတပ္ ရင္းမႈး၊ ရံုးအုပ္ တပ္ေထာက္ႏွင့္ အခ်က္ျပ ဆက္သြယ္ ေရးမႈး တို႔သည္ အဂၤလိပ္ မ်ားျဖစ္ ၾက၏။ တပ္ ခြဲမႈး တို႔သည္ ကျပားမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ တပ္စုမႈး မ်ားမွာ ယခင္က အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ ခံတပ္ ကဗဒါ၊ ဂ်ာမဒါ၊ ဆူေဗ ဒါမ်ားမွ ျပန္တန္း ၀င္ မ်ား ျဖစ္လာ ၾကေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သူတို႔ တေတြသည္ ကႏၷီ စာခ်ဳပ္ အရ အဂၤလိပ္ မ်ားက အဆင့္ တိုးေပး လိုက္ရ သည္ျဖစ္၍ ျမန္မာ ဘက္က ျမင္ဟန္ မရွိ။ သူတို႔ သခင္ အဂၤလိပ္ မ်ားက ေပး၍ ရၾက သည္ဟု ျမင္ေန ၾကေသာ သူမ်ား လည္း ျဖစ္ေန ၾက၏။ တပ္တ တပ္လံုး ျခံဳလိုက္က အဂၤလိပ္ ႏွင့္ကျပား မ်ား ၾကီးစိုး ထားေသာ တပ္ရင္း ျဖစ္ေန ၏။

၎တို႔ ၾကားတြင္ က်ေနာ္ တေယာက္ ေခြးေနရာ မရ သလို၊ ဟိုမ ေရာက္ ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေန၏။ တပ္တြင္း၌ တိုင္ပင္ စရာ ဆို၍လည္း စိတ္ခ်ရ မည့္သူ တေယာက္မွ မေတြ ႔ရေသး၊ တပ္ရင္း (၄) မွ ဗိုလ္သက္ထြန္း (တပ္မေတာ္ ေတာခို နစ္ျဖဴ) တေယာက္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္ အတူပင္ တပ္ရင္း (၁) သို႔ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ အမိန္႔တေန႕တည္း က်လာ ပါေသာ္လည္း သူသည္ ကေလာရွိ ေခါင္းေဆာင္ငယ္ သင္တန္း တက္ေနသည့္အတြက္ မေျပာင္းေရႊ႕လာေသး၊ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရးတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံ စစ္သားျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ စိန္ တင္ (တပ္မေတာ္ ေတာခို နစ္ျဖဴ) တေယာက္လည္း အိႏိၵယတြင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ သင္တန္း တက္ေန၍ ျပန္မေရာက္ လာေသး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စလံုး မရွိေတာင္ တေယာက္ ရွိေနလွ်င္ တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဘက္ ရႏိုင္ ေသးသည္။ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး မရွိေတာ့ က်ေနာ္ အခက္ၾကံဳ ေနရ၏။

တပ္တြင္းရွိ က်န္တိုင္းရင္းသား အရာရွိႏွင့္ တုိင္ပင္ရေအာင္လည္း သူတို႔အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ ေကာင္းစြာ မသိရေသး၊ သိရသမွ်လည္း အားမရ၊ သူတို႔တေတြကား သနားစရာေကာင္းေသာ ေရာဂါစြဲကပ္ေန၏။ ထိုေရာဂါသည္ လူမ်ိဳးေပ်ာက္ ေရာဂါပင္ျဖစ္၏။ အေမဗမာ၊ အ ေဖဗမာ ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ဘယ့္ႏွယ္ ရွားရွားပါးပါး အဂၤလိပ္ေသြး ပါလိုမွန္းမသိေပ၊ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း မ်က္လံုးျပာလာၿပီး၊ ႏွာေခါင္း နီ လာၿပီး ဟုအားေပးၾကၿပီး၊ မ်က္လံုးတကယ္ ျပာလာသည္ဟု ထင္မွတ္လာၾက၏။ ႏွစ္ေခါင္းနီလာၿပီဟုလည္း တကယ္ယံုၾကည္ၾက၏။ မည္ မွ် စိတ္၀င္စား၍ မွန္ၾကည့္ၾကသနည္းဟု ဆိုေသာ္ ထိုေရာဂါသည္ တေယာက္သည္ မွန္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ သူ႔နားရြက္ပါ ထူလာသလိုလို ရွိလာ သည္ဟု ထင္မွတ္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္း စိုးရိမ္မွတ္သို႔ပင္ ေရာက္သြား၏။

၎တို႔သည္ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ အရမ္းစုၾက၏။ ၄င္းတို႔ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္သည္ ေနာက္က် ၿပီးမွ ျပန္တန္း၀င္အရာရွိ ျဖစ္လာသည့္အညီ ၾကီး ေသာ္ လည္း အဂၤလိပ္တို႔ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ၾကိဳတင္ ျပန္တန္း၀င္ျဖစ္ေသာ အရာရွိတို႔ကို ေက်ာ္လႊားၿပီး တႏွစ္ေက်ာ္မွ် ေရွ႕တိုးၿပီး ေပး လိုက္ၾက၏။ တပ္မေတာ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ တေန႕တည္း ခန္႔ထား လိုက္သည့္သေဘာကို အဂၤလိပ္တို႔က ျပဳလုပ္လိုက္ၾက၏။ ေနက္ တိုး ခန္႔ထားမႈ (Back dated) ေၾကာင့္ တေယာက္ တေယာက္လွ်င္ ေထာင္လိုက္ခ်ီၿပီး ဘဏ္တြင္ ေငြ လံုးကနဲ ခဲကနဲ ရသြားၾကရာ၊ ထိုေငြ ကို တိုးပြားလာေအာင္ လစာကို ျခိဳးျခံၿပီး၊ ေငြသြန္ၿပီး စုေဆာင္းေနၾကေတာ့၏။ သူတို႔တေတြသည္ အဂၤလိပ္တို႔ကိုလည္း အေတာ္ ေက်းဇူး တင္ေနၾက၏။

က်ေနာ္ႏွင့္ အ၀တ္တဲတြင္ တတဲထည္း ေနထိုင္သူသည္ (၁၈)ႏွစ္သား ကတည္းက ယခင္အေခၚ ဘီအမ္ပီ (စစ္ပုလိပ္) ထဲသို႔စစ္သား အ ျဖစ္ႏွင့္ ၀င္ခဲ့၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိုးတက္ခဲ့ရာတြင္ ဂ်မဒါ ဘ၀မွ ျပန္တမ္း၀င္ ျဖစ္လာသူ ျဖစ္၏။ သူသည္ ပညာအေျခခံ မရွိခဲ့၊ တပ္ တြင္း ပညာႏွင့္ တိုးတက္လာသူ ျဖစ္၏။ သူသည္ အဂၤလိပ္ ဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းခ်ည္းဘဲဟု ေအာက္ေမ့သူလည္း ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ တို႔က ေရခ်ိဳးရာတြင္ အဂၤလိပ္သီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင့္ ေအာ္ၿပီး ေရခ်ိဳးၾကသည္ကို သူကလည္း အတုခိုးၿပီး၊ ေရခ်ိဳးရာတြင္ “မြန္း အိုး ဘား သေမာင္းတိန္း” (Moon over the mountain) ဟုေအာ္ၿပီး ဆို၏။ အ၀တ္တဲတြင္ ရွိေနစဥ္ပင္ ေခါက္တုံ႕ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ ၿပီး အဂၤလိပ္ ေဂၚရာ စစ္သားတို႔ အသံုးမ်ားေသာ ဘူလ္ရွစ္ (Bull shit) တိုက္ရိုက္ျပန္ေသာ္ ႏြားေခ်း၊ အဓိပၸာယ္ေကာက္ေသာ္ အလကား၊ ညာျခင္း၊ ျဖီးျခင္း ဟူ၍ ေျပာတတ္ေသာ စကားကို အတုခိုးၿပီး လုိက္ရြတ္ေနေတာ့၏။ တေန႕တြင္ က်ေနာ္က မေနႏိုင္၍ ခင္းဗ်ား ဘာလုပ္ ေန သလဲဟု ေမးလို္က္ရာတြင္ သူက အဂၤလိပ္ေျပာပံုကို အတုခိုး သင္ေနတာပါဟု ေျဖ၏။ အဓိပၸာယ္ေကာ သိလားဟု ေမးလိုက္ရာ ဆဲ တာေလဟု သူကျပန္ေျဖ၏။

က်ေနာ္တို႔ ေနရာႏွင့္ တလမ္းေက်ာ္ အိမ္ေထာင္စုလိုင္းတြင္လည္း အ၀တ္တဲမ်ား ထုိးကာ အိမ္ေထာင္စု အခ်ိဳ႕ ေနၾက၏။ က်ေနာ္ တို႔ အ ၀တ္တဲႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ပင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရွိ၏။ ကေလးေတာ့ မရွိၾကပါ။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ေတာမွ ျဖစ္ၾက၏။ ေယာ က္်ားမွာ တပ္တြင္း ပညာေရးအေျခခံႏွင့္ တိုးတက္သူ ျဖစ္ၿပီး၊ အဂၤလိပ္စကား အတုခိုး အလြန္ေကာင္း၏။ အဂၤလိပ္ စကားကို အဂၤလိပ္ အ သံႏွင့္ လုပ္ၿပီးေျပာႏိုင္၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး မွာလည္း မ်ိဳးေပ်ာက္ေရာဂါ ျဖစ္ေန၏။ ကုသိုလ္ကံ မေကာင္း၍ ဗမာ ျဖစ္ရသည္ဟု ယု ံၾကည္ၾကၿပီး၊ သူတို႔မိဘတို႔ကိုလည္း သူတို႔မွ ေမြးရသေလာဟု အျပစ္တင္လိုေသာ လူတန္းစားေပ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေန႕ျခင္းညျခင္းပင္ ဟင္နရီႏွင့္ ေမရီျဖစ္သြားကုန္ၾက၏။ ေမရီခမ်ာ အဂၤလိပ္စကား မဆိုထားဘိ၊ ေက်ာင္းပင္ ေန ခဲ့ ရသည္ မဟုတ္ရွာပါ။ တကယ့္ ေတာသူမွ ေတာသူ အစစ္ေပ။ ဤေနရာ၊ ဤရာထူးမ်ိဳးသည္ သခင္ၾကီး၊ မ်က္ႏွာျဖဴ ဗိုလ္ၾကီးေတြသာ ျဖစ္ၾက၍ ယခု သူတို႔တေတြလည္း သခင္ၾကီး၊ မ်က္ႏွာျဖဴေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီး ဟုယူဆဟန္ တူပါ၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦး သနားစရာ ေကာင္းသည္ မွာ တကိုယ္လံုး ၾကည့္လွ်င္ အသြင္ေျပာင္း ထားေသာ ဟင္နရီနွင့္ ေမရီ နာမည္မွအပ တခုမွ အဂၤလိပ္ႏွင့္တူေသာအသြင္ မရွိျခင္း ပင္ျဖစ္ ၏။

ကျပားမ်ားဟု သူတို႔၏ ပါရွိေသာ ေသြးကိုၾကည့္ၿပီး ေခၚေ၀ၚေသာ္လည္း သူတုိ႔ကလည္း သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ အဂၤလိပ္ဟု ယူဆေနၾက၏။ သူတို႔သည္ စစ္မျဖစ္မီက မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆင့္မျမင့္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့သူ မ်ားသာျဖစ္၏။ သူတို႔သည္ တဦးမွအပ ကိုယ္ လြတ္ လက္လြတ္ မ်ားသာျဖစ္၏။ သူတို႔ကလည္း ေရာဂါတခု စြဲကပ္ေန၏။ ျမန္မာျပည္၌ ေမြးၿပီး ျမန္မာျပည္၌ ၾကီးလာၾကေသာသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္ကို သူတို႔ျပည္ဟု မယူဆ၊ သူတို႔၏ အမိတိုင္းျပည္ အဂၤလန္ကို ျပန္ၾကမည္ဟု ေျပာဆိုၾကံရြယ္ ေနၾက သူမ်ား ျဖစ္၏။ အဂၤလန္သို႔ မသြားႏိုင္ေသာ လူမ်ားက လူအရမ္းလိုေသာ ၾသစေၾတးလ် တိုင္းျပည္ႏွင့္ နယူးဇီလန္ တိုင္းျပည္သို႔ သြားေရာက္ ေန ထိုင္ ၾကရန္ လံုးပမ္းေနၾက၏။ သို႔အတြက္ လသာတံုး ဗိုင္းငင္ ဟူဘိသကဲ့သို႔ စစ္တပ္တြင္ ရာထူးကေလး ရထားတုန္း ပိုက္ဆံကို အရမ္းစု ေနၾက၏။ ျမန္မာထက္ အဂၤလိပ္ကို ကပ္၍ ေပါင္း၏။

တေယာက္ေသာ ကျပားသည္ကား ယခင္က မီးရထား ဂါတ္ဗိုလ္ လုပ္ခဲ့သည္ဟု ဆို၏။ စိတ္ထားလည္း ေကာက္က်စ္လွ၏။ အတြင္း စိတ္ ထား ေၾကာင့္ေလာမသိ၊ အျပင္ကရုပ္ကလည္း ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲေသာ မ်က္ႏွာ ထြက္ေနေတာ့သည္။ က်န္ကျပားမ်ား တကိုယ္ ေကာင္း ၾကံေသာ စိတ္ထားပီပီ သူတုိ႔ အေရးအခင္းေလာက္သာ စိတ္၀င္စားေနေသာ္လည္း ဤသူမွာေတာ့ သူ႔အဘို႔လည္း လုပ္သည္၊ ျမန္မာမ်ားကိုလည္း ေသြးခြဲ၏။ သူတို႔ကို သခင္လို႔ ယူဆထားေသာ ျမန္မာမ်ားကို သိမ္းသြင္း ေျမွာက္ပင့္ၿပီး၊ ေတာ္လွန္ေရးမွ လာေသာ သူမ်ားႏွင့္ ေသြးခြဲ၏။ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကို သူသည္ အလြန္ မုန္းတီး၏။ ေၾကက္လည္းေၾကာက္၏။ ရြံလည္းရြံ၏။

တဘက္က အဆိုးဆံုး တေယာက္ရွိသလို၊ ကျပားမ်ားၾကားတြင္ အေကာင္း တေယာက္လည္း ေပၚထြက္ လာေသး၏။ သူကေတာ့ ဗိုလ္ မႈးဘား (Major Barr – ေနာင္တြင္ တပ္မေတာ္မွ ဒုဗိုလ္မႈးၾကီးေဟာင္း မ်ိဳးေအာင္) ျဖစ္၏။ သူသည္ အရာရွိရိပ္သာတြင္ မေန၊ အိမ္ေထာင္ သည္ ရိပ္သာတြင္ သူ႔သားမယား အိမ္ေထာင္စုႏွင့္ အ၀တ္တဲတခုတြင္ ေနထိုင္ျခင္းေၾကာင့္ က်န္ကျပားမ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ အဂၤလိပ္ မ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း အလုပ္ခ်ိန္မွအပ ဆက္ဆံမႈမရွိေပ။ အလုပ္ႏွင့္အိမ္ သို႔သာ သြားလာမႈရွိ၍ အရာရွိရိပ္သာသို႔ မလာတတ္ေခ်။

သူတို႔ လင္မယားက ဖိတ္ၾကားသည့္အတြက္ ေန႕အား တေန႕တြင္ သူတို႔အ၀တ္တဲသို႔ နံနက္စာထမင္း သြားစားဘူး၏။ လင္ေရာ မယားပါ အဂၤလိပ္အ၀တ္ကို ၀တ္ဆင္ ထားေသာ္လည္း ဗမာစိတ္ ပိုမ်ားသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ အခန္းမ်ားကို အဂၤလိပ္မ်ားလို သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ လွ လွ ပပ၊ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျပင္ဆင္ထားေသာ္လည္း အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္၊ အေျပာအဆိုတို႔မွာ ဗမာဘက္ သန္လွပါ၏။ သူတို႔၏ က ေလး မ်ားကို စကားေျပာရာတြင္ ဗမာေရာ အဂၤလိပ္ေရာ၊ ေရာၿပီးေျပာ၏။ ေတာ္လွန္ေရးမွ လာေသာ က်ေနာ့္ကို တပ္တြင္ ဗမာအရာရွိ အိမ္မ်ားကပင္ အိမ္လာလည္ရန္ မဖိတ္ေခၚ ၾကေသာ္လည္း သူတို႔တေတြကား ေတာ္လွန္ေရးသမားကို အထင္တၾကီးႏွင့္ ဆက္ဆံၿပီး ထမင္းစားပင္ ဖိတ္ေခၚၾက၏။ ကျပားခ်င္းတူေသာ္လည္း ေကာင္းေသာ ကျပားက်ေတာ့လည္း ဆိုးေသာ ဗမာထက္ပင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္း သည္ကို ေတြ႔ရျပန္၏။

က်န္ အဂၤလိပ္ စစ္ဗိုလ္ ၄၊ ၅ ဦးမွာေတာ့ တပ္ရင္း၏ အခ်က္အျခာေနရာကို ထိမ္းသိမ္းထားၿပီး၊ ရံုးတြင္းလုပ္ငန္းသာ လုပ္ၾကသည့္အတြက္ တပ္ႏွင့္ကင္းကြာၾက၏။ သူတို႔ဘာသာ ေနၾက၏။ ၎တို႔အထဲ၌ပင္ ဆက္သြယ္ေရး အရာရွိ ဂေရဟန္ဆိုသူ တဦးကေတာ့ ဘာသိဘာသာ မေနတတ္၊ ျမန္မာမ်ား ႏွင့္ လိုက္ေရာတတ္၏။ ျမန္မာထဲမွာပင္ သူတို႔အေၾကာက္ဆံုး ေတာ္လွန္ေရးသမား က်ေနာ့္ကိုပင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လာေရာက္ဆက္ဆံ၏။ သူကိုယ္တိုင္က ေလဘာအဖဲြ႔၀င္တဦး ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာ၏။ ျမန္မာျပည္မွျပန္လွ်င္ သူ႔အေမအေဖတို႔ႏွင့္ အ တူ ကိုယ္ပိုင္ ကုန္စံုဆိုင္တြင္ ျပန္လုပ္မည္ဟုဆို၏။

ဤတင္ မကေသး၊ ျမန္မာမ်ားရပ္ကြက္သုိ႔ သြားလုိသည္။ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ အသိဖဲြ႔လုိပါသည္ဟု က်ေနာ့္အား ပူဆာသည့္အတြက္ တညတြင္ သူ႔ကုိ ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ တိတ္တဆိတ္ေခၚၿပီး ေလွ်ာက္လည္ခ့ဲၾကေသး၏။ အျပန္တြင္ ညက ေမွာင္ေမွာင္၊ လူက တိတ္ဆိတ္ခ်ိန္တြင္ ကာလ သား တုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္က စစ္ခ်ီသီခ်င္း ေအာ္ဆုိ၊ သူကလည္း အဂၤလိပ္သီခ်င္းကုိ လမ္းမေပၚတြင္ ေအာ္ဟစ္ကာ ဆုိခ့ဲၾကေသး၏။ သူက်ေတာ့လည္း အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတုိ႔၏ စိတ္မွန္ ျပသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ပါသည္။ အဂၤလိပ္စစ္စစ္က ကျပားထက္ေတာ့ ဤေနရာတြင္ ပုံ မွန္ ေဖာ္ထုတ္ျပေနသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ပါသည္။

တေယာက္ေသာသူလည္း ရိွေသး၏။ သူသည္ ဗမာ မဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားတေယာက္ျဖစ္၏။ သူ႔ကုိ ဤတပ္ရင္းတြင္ ေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္အ့ံအားသင့္သြား၏။ သူသည္ ဤတပ္ရင္းတြင္ ေကာင္းစားေန၏။ သူသည္ ရာဇ၀င္ႏွင့္လာ၏။ ဂ်ပန္မ်ားမ၀င္မီ၌ သူသည္ တပ္တြင္ အရာရိွျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္အေျပးတြင္ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနရစ္၏။ အဂၤလိပ္တုိ႔ကုိ ပစ္ေျပးသည္ဟု ဆုိက ပုိမွန္၏။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္သုိ႔ ၀င္ေရာက္၏။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ေတာ္လွန္ေရးကုိ သစၥာေဖာက္ၿပီး ဂ်ပန္ထံ အည့ံခံ၏။ ေဟာ – အဂၤလိပ္မ်ား ျပန္၀င္လာေတာ့လည္း သူ ျပန္ေကာင္းစားၿပီး ဤတပ္တြင္ အခန္႔သား ေတြ႔ေနရျပန္၏။ ဤတပ္တြင္ သူ႔အေၾကာင္းကုိ က် ေနာ္သာသိ၏။ သူကလည္း သူ႔အေၾကာင္း ေျပာမည္စုိး၍လားမသိ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ႔သည္ပင္ သူ႔ေနာက္ေၾကာင္းကုိ မဟ၊ မသိသလုိ ေန၏။ သူ႔အေၾကာင္းကုိ သူမေျပာေစလုိ။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ထက္ပင္ သဲေသး၏။ သူ႔ကုိ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးမွ ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္ေၾကာင္း ထုတ္ ေျပာရန္ စိတ္ပင္မကူး။ ေျပာရမည္ေတာင္ ရွက္၏။ သူသည္ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမလုပ္။ အဂၤလိပ္၊ ကျပားမ်ားႏွင့္သာ ေျပာဆုိ ဆက္ဆံလုိ၏။ အဂၤလိပ္တုိ႔က ဘာသိဘာသာ ေနထုိင္တတ္၍ ဆက္ဆံမႈ မရိွေသာ္လည္း ကျပားမ်ားကား သူ႔အိမ္သုိ႔ ၀င္ထြက္ သြားလာ တတ္ေလ၏။

သူတုိ႔တေတြအေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားလာရင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္ခ့ဲသည္မွာ တပ္၀င္း၀သုိ႔ပင္ ေရာက္လာၿပီေကာ။

တပ္တခုလုံးလည္း တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေမွာင္ေနပါ၏။ ေမွာင္သလင္း၀ယ္ အ၀တ္ျဖဴျဖဴ တဲေဖြးေဖြးတုိ႔သည္ အစီအရီႏွင့္ တန္းစီေန၏။

က်ေနာ္လည္း တပ္၀င္းအလယ္ရိွ အရာရိွရိပ္သာသုိ႔ ေလွ်ာက္လာခ့ဲ၏။ က်ေနာ္တုိ႔၏ အ၀တ္တဲတြင္းသုိ႔ ၾကည့္လုိက္ရာတြင္ အခန္း အတူ က် ရဲေဘာ္ အရာရိွမွာ ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။

က်ေနာ္လည္း ျဖည္းျဖည္းနင္းၿပီး အ၀တ္လဲကာ စစ္စည္းကမ္းအရ ခ်ထားေသာ ျခင္ေထာင္ကုိ မ ၿပီး၊ ကုလားႀကိဳး ကုတင္ေပၚ ပစ္လဲ လုိက္၏။

အိပ္၍ကား မရေသး။ ပက္လက္လွန္၊ နဖူးေပၚ လက္တင္ၿပီး ဆက္၍ စဥ္းစားလုိက္၏။

ဤလူမ်ား၊ ဤအေျခအေနႏွင့္ အေရးေတာ္ပုံသာ ျဖစ္လာလွ်င္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဘယ္အခန္းမွာ ဘယ္လုိ ကရမပါ့မလဲ။

တပ္ကုိလည္း ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ မစည္းရုံးႏုိင္ေသး။ တပ္အေၾကာင္းကိုလည္း ေကာင္းစြာ မသိရေသး။ ေရာက္လာသည္မွာလည္း တလမွ်သာ ရိွေသး၏။ တပ္ကုိ စြန္႔ၿပီး တကုိယ္ေတာ္ပင္ ထြက္ရပ္လမ္း ရွာမည္ေလာ။ အခ်ိန္ယူၿပီး ေအာက္ေျခပုိင္းကုိ သိမ္းသြင္း စည္းရုံး သြားရ မည္ ေလာ။ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံတပ္သားမ်ားကုိ တပ္တြင္းမွ လက္နက္မ်ားႏွင့္ မည္သုိ႔ တပ္ဆင္သြားမည္နည္း။

က်ေနာ္သည္ အႀကံအမ်ဳိးမ်ဳိး ထုတ္ၿပီး အႀကံ အုိက္ေနေလ၏။ တခုခုေတာ့ လုပ္ရမည္။ အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး လုပ္ရမည္ေလာ၊ အလ်င္စလုိ လုပ္ရမည္ေလာ။

ဟုိလွည့္ဒီလွည့္ႏွင့္ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနျပန္၏။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မရေသး၍ အိပ္၍လည္းမရ ျဖစ္ေန၏။

ေနာက္ဆုံးတြင္ အေျဖကား ေပၚလာ၏။ ဤအေရးသည္ မိမိတဦးတည္းအေရးလည္း မဟုတ္၊ တတုိင္းျပည္လုံး အတုိင္းအတာႏွင့္ ျဖစ္၏။ တပ္အသီးသီးလည္း ရိွေသး၏။ အေျခအေနလည္း မည္သုိ႔ ေျပာင္းလဲလာမည္ မသိေသးေခ်။ အေျခအေနအရ ျဖစ္ေပၚလာသလုိ မီးစင္ ၾကည့္ၿပီး ကသြားမည္။ ဤၾကားတြင္ေတာ့ အရိွန္မပ်က္ ျပင္ဆင္မႈမ်ားေတာ့ ျပဳလုပ္သြားမည္။ ဗုိလ္တင္ဦးႏွင့္ေတာ့ အဆက္အသြယ္ မ ျပတ္ေရးသာ အေရးႀကီးသည္။ ေျပာင္းလဲလာေသာ အေျခအေနကုိ ဗုိလ္တင္ဦးႏွင့္ ညစဥ္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ေတြ႔ဆုံ ေဆြးေႏြးသြားၾကမည္။

က်ေနာ္၏ တင္းေသာစိတ္ကုိ ေျဖခ်လုိက္ပါၿပီ။ နက္ျဖန္ည အရာရိွမ်ားႏွင့္အတူ ရိပ္သာတြင္ ထုံးစံအတုိင္း ကုိယ့္အရက္ခြက္ကုိယ္ လက္မွတ္ထုိး၀ယ္ေသာက္ၿပီး သူတုိ႔ၾကားတြင္ ဒုိဘီက်စစ္၀တ္စုံ အက်သား ၀တ္ၿပီး၊ ေရာၿပီး စတုိင္အတင္းသားႏွင့္ ထုိင္ၿပီး တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္အတူ အရာရိွအားလုံး ညစာကုိ ည ၈ နာရီတြင္ စားၾကမည္။ ၉ နာရီတြင္ တပ္ရင္းမွဴးက ထျပန္မည္။ သူျပန္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္လည္း တဲကုိ ျပန္ေျပးၿပီး၊ အ၀တ္လဲၿပီး ဗုိလ္တင္ဦး ဗိုလ္တင္ဦး(မေကြး) ႏွင့္ ခ်ိန္းထားရာသုိ႔ အျပင္း သြားမည္။ ဆက္၍ ေဆြးေႏြးၾကမည္။

“ေတာင္ – ေတာင္ -” ဟူ၍ သံေခ်ာင္း ၂ ခ်က္ထုိးသံလည္း ၾကားရေလၿပီ။ နာရီျပန္ ၂ ခ်က္တီးပင္ ရိွေနေတာ့ၿပီ။

က်ေနာ္လည္း အေျဖေတြ႔၍ စိတ္ေပါ့သြားၿပီးသည့္အေလ်ာက္ နံနက္ ၆ နာရီခဲြ ထႏုိင္ရန္ မ်က္စိ အတင္းမိွတ္ၿပီး အိပ္လုိက္ေလေတာ့၏။

ဗုိလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းလြန္းတင္ (ဗိုလ္ဟသၤာ)သည္ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ အဖဲြ႔၀င္တဦး ျဖစ္သည္။ သူႀကဳံ ေတြ႔ခ့ဲရသည့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အေျခအေန တခ်ဳိ႕ကုိ ရလွ်င္ရ မရလွ်င္ခ် ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အပုိင္း ၂ ပုိင္းခဲြၿပီး တင္ဆက္ခ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။