“ေႂကြပုဂံေခ်ာင္းေက်းရြာအတြင္း ေနထိုင္ၾကသူ အေပါင္းဗ်ာတို႔ …။ မနက္ျဖန္နံနက္ ကိုးနာရီမွာ ကြယ္လြန္သူ မလွလွသန္းအိမ္ကို တရား နာႂကြၾကပါဗ်ာတို႔ …။ နံနက္စာထမင္း ေကြ်းမည္ျဖစ္ပါသည္ဗ်ာတို႔ …”
အိမ္ေျခ ၃၆၅ လံုးရွိေသာ သူတို႔ရြာတြင္ သာေရး၊ နာေရးအတြက္ ဖိတ္စာမလို။ အစီအစဥ္မတိုင္ခင္တရက္ သို႔မဟုတ္ တမနက္အလိုတြင္ တရြာလံုးၾကားေအာင္ လိုက္ေအာ္႐ံုသာ။ သို႔ေသာ္ တာ႐ိုးေဘး၊ လယ္ ကြင္းထဲ၊ ျမစ္ထဲမွ ေသာင္ျပင္ေပၚတို႔တြင္ ဟုိတစု သည္တစု ျဖစ္ေန ေသာ အိမ္မ်ားအားလံုး ၾကားေစရန္အတြက္မူ အခ်ိန္အေတာ္ယူ၍ လွည့္လည္ေဆာ္ၾသရသည္။
ေႂကြပုဂံေခ်ာင္းရြာသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနံေဘးတြင္ တည္ရွိသည္။ လယ္ႏွင့္ကိုင္းကို အဓိကထားလုပ္ကုိင္သည္။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕မွာ ၃ မိုင္ ကြာေ၀းသည့္ အေဖ်ာက္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ေႂကြပုဂံေခ်ာင္းရြာသည္ ၂၀၀၀ ခုနွစ္တြင္ ဧရာ၀တီတိုင္းမွ ရန္ကုန္တိုင္းသို႔ စာရင္း၀င္ခဲ့သည္။ ယခုအခါ ရန္ကုန္ေျမာက္ပိုင္းခ႐ိုင္ တို္က္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ပါရွိသည္။
ရြာတြင္ သားဖြားဆရာမတေယာက္ရွိသည့္ ေဆးေပးခန္းတခန္း၊ မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းႏွင့္ လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ႏွစ္က မီးေပးမည္ဆိုၿပီး ဓာတ္တိုင္မ်ားစိုက္ထားေသာ တာ႐ိုးလမ္းက်ဥ္းကေလးမ်ားရွိသည္။
အနီးတြင္ ေခ်ာင္းႀကီး၊ အလယ္ကင္း၊ ကန္စြန္းေခ်ာင္၊ ထံုးတပို၊ ပိုင္က်ံဳ၊ ေရလဲ စသည့္ရြာမ်ားရွိသည္။ ေႂကြပုဂံေခ်ာင္းရြာ၏ တဖက္ကမ္း တြင္ရွိေသာ အလယ္ကင္းရြာသည္ ယခင္က အိမ္ေျခ ၃၀၀ ေက်ာ္ရွိခဲ႔သည္။ ၄င္းရြာသည္ ကမ္းပါးၿပိဳမႈေၾကာင့္ ျမစ္ထဲရွိ ေသာင္ထြန္းသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ လိုက္လံေနထိုင္ၾကရင္း ယခုအခါ အလယ္ကင္းရြာဟူ၍ ျပစရာမရွိေတာ႔ေခ်။
လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုနွစ္တခုခန္႔က တစုတစည္းတည္း ရွိခဲ႔ေသာ ေႂကြပုဂံေခ်ာင္းရြာရွိ အိမ္ေျခမ်ားသည္လည္း ယခုအခါ ကြက္ၾကားျဖစ္ကာ ျပန္႔က်ဲသြားသည္။ ျမစ္ေရတိုက္စားမႈေၾကာင့္ ကမ္းပါးၿပိဳေသာအခါ မလြတ္သည့္အိမ္မ်ားကို ေရထဲတြင္ထားခဲ့ရင္း၊ တခါတရံ ဖ်က္ယူရင္း ေနရာေရႊ႕ၾကရသည္။
ေႂကြပုဂံေခ်ာင္းသူ အသက္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ ေဒၚက်င္လိႈင္က “က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆို တရြာလံုးကို စည္ကားလို႔။ ကမ္းၿပိဳတယ္ဆိုတာ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး။ အခုေတာ႔လူေတြလည္း ဟုိေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ နီးစပ္ရာသြားေနၾကတာ ရြာပ်က္ေနၿပီ” ဟု ေျပာသည္။
ထိုရြာမ်ားတေလွ်ာက္ ျမစ္ထဲမွေန၍ စက္ေလွျဖင့္ သြားၾကည့္လွ်င္ လူသံုးရပ္ခန္႔ျမင့္သည့္ ပဲ့က်ေနေသာ ကမ္းပါးမ်ားကို ေတြ႔ရမည္။ တခါ တရံလိႈင္းႀကီးသည့္အခါ ေျမစိုင္ေျမခဲမ်ား ေရထဲ ဝုန္းခနဲ က်သြား သည္ကို ျမင္ႏိုင္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျမစ္မ်ားအတြင္း သဲစုပ္ျခင္း၊ သဲတူးျခင္း၊ သဲက်ံဳးျခင္း၊ ျမစ္ေက်ာက္ထုတ္ျခင္း၊ ေရႊက်င္ျခင္း၊ ေရႊသတၱဳတူးေဖာ္ျခင္း စသည့္ ေရေအာက္ သယံဇာတမ်ားကို အလြန္အကြ်ံ တူးေဖာ္ ထုတ္ယူျခင္း ေၾကာင့္ ျမစ္ေၾကာင္း ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ျမစ္ကမ္းပါးၿပိဳျခင္း၊ ျမစ္အတြင္း ေရေနသတၱဝါမ်ားကို ထိခိုက္ေစျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚေနသည္။
ျမစ္ေခ်ာင္း သယံဇာတမ်ား တူးေဖာ္ျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ျခင္းဆိုင္ရာ နည္းဥပေဒမ်ားကို ျပ႒ာန္းထားေသာ္လည္း လိုက္နာမႈ နည္းပါး ေန သျဖင့္ လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္ျပရန္ရွိေၾကာင္းလည္း သိရသည္။
ကမ္းၿပိဳ၍ ေရႊ႕ရသူမ်ားထဲတြင္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ားက ျမစ္ႏွင့္ေ၀းရာ၌ ေျမကြက္၀ယ္ၿပီး ေျပာင္းၾကသည္။ တတ္နိုင္သူ အခ်ိဳးအဆက ဆယ္ဦးတြင္ သံုးဦးသာ ျဖစ္သည္။
ကမ္းၿပိဳမႈေၾကာင့္ ယခင္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ ေျမကြက္ေစ်းမ်ား ျမင့္လာသည္ဟု သိရသည္။ တာေဘးတြင္ ေျမတဧကလွ်င္ က်ပ္သိန္း ႏွစ္ဆယ္ ေပါက္ေစ်းရွိသည္။ တဧကလွ်င္ မိသားစုေလးစုခန္႔ ေနႏိုင္ သည္။ ေျမကြက္ပိုင္ဆိုင္မႈမွာ လယ္လုပ ္ ပိုင္ခြင့္ ေျပစာသာ ျဖစ္သည္။
ေတာင္သူတဦးျဖစ္သည့္ ဦးေက်ာ္သူက “ေျမကြက္၀ယ္ရင္ ေျပစာကို လႊဲေပးလိုက္တယ္။ ဒါပဲ။ အစိုးရက သိမ္းရင္ေတာ့ ပါသြားမွာ။ ဒါေပ မယ့္လည္း ဒီလိုပဲ ေရာင္း၀ယ္ေနၾကတာပဲ” ဟု ေျပာသည္။
ေျမကြက္ မ၀ယ္ႏိုင္သည့္သူမ်ားက တာအေဟာင္းေဘးတြင္ ျဖစ္သလိုကပ္ေနၾကသည္။ ကမ္းၿပိဳလိုက္၊ အိမ္ေျပာင္းလိုက္ႏွင့္ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ငါးႀကိမ္မွ ခုႏွစ္ႀကိမ္အထိ ေရႊ႕ေျပာင္းဖူးသူမ်ားျဖစ္သည္ဟု သိရ သည္။
အိမ္ငါးႀကိမ္ ေရႊ႕ဖူးသူ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳက “သားသမီး ေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္။ အကုန္အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ႀကံဳရာက်ပမ္းဆိုေတာ့ ၀င္ေငြေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွဘူးရယ္။ ရသမွ်ကေတာ့ အိမ္ေရႊ႕ရတာနဲ႔ ကုန္ တာပဲ။ ငါးခါရွိၿပီေရႊ႕တာ။ တန္ခူးလကုန္ရင္ ေျခာက္ခါေျမာက္ ေရႊ႕ရမယ္။ မိုးက်ေအာင္ မေန၀ံ့ေတာ့ဘူး။ ဟုိညကေတာင္ ပဲ့က်တာ အႀကီးႀကီးပဲ” ဟု မလွမ္းမကမ္းမွ ကမ္းပါးအပဲ့ကို ညႊန္ျပရင္း ေျပာသည္။
တလံုးတခဲတည္း ေငြေပးၿပီး ေျမကြက္မ၀ယ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အခမဲ့ေန၍ရသည့္ေနရာမ်ားကို အလီလီေရႊ႕ရသည္ဟု ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳကေျပာ သည္။ ကုန္က်စရိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ယခုကဲ့သို႔ တြက္ျပသည္။
“ေျမကြက္၀ယ္ၿပီး ဒီအတိုင္းေနလို႔ ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ အိမ္ကေဆာက္ရေသးတယ္။ ၀ါးတလံုးသံုးရာ၊သက္ကယ္ကတရာကိုႏွစ္ေသာင္း။ ၀ါးအိမ္ေတာင္ ႏွစ္သိန္းခြဲနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမရခ်င္ဘူး။ ၀ါးအိမ္ က ေပကပ္ေနရင္ေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ထက္ ပိုေနလို႔မရဘူး” ဟု ဆိုသည္။
ေႂကြပုဂံေခ်ာင္း ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာသည့္အခါ သူတို႔စကားထဲတြင္ အႀကိမ္အမ်ားဆံုးပါသည့္စကားက “အရင္အိမ္က ျမစ္ထဲ မွာ” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ကမ္းၿပိဳသည့္အထဲ ပါသြားသည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ေႂကြပုဂံေခ်ာင္းရြာထိပ္ရွိ နိေျဂာဓာ႐ံုဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၏ ယခင္ ေနရာေဟာင္းသည္လည္း ျမစ္ထဲမွာပင္ ျဖစ္သည္။
ျမစ္၏တဖက္မွာ ကမ္းၿပိဳၿပီး တဖက္မွာ ေသာင္ထြန္းလာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့သည့္သံုးႏွစ္က တာေပါက္၍ တရြာလံုး ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ အုန္းအုန္း ကြ်က္ကြ်က္ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးသည္။ အိမ္မ်ားထားခဲ့ၿပီး စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းထဲတြင္ ခိုခဲ့ၾကရသည္။ကံေကာင္းစြာျဖင့္ကမ္းၿပိဳမႈ မ်ားေၾကာင့္ ရြာတြင္ တခါမွ် အေသအေပ်ာက္ အဖိတ္အစင္ မရွိခဲ့ဟု သိရသည္။
“အဲဒီတုန္းကဆို ညေနကတည္းက တာႀကီးကလႈပ္ေနတာ။ လူႀကီးေတြက ေရႊ႕ဖို႔လိုက္ေအာ္ေပးတယ္။ ျပည္ေတာ္သာေက်ာင္း(ရြာရွိမူလ တန္းေက်ာင္း) နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ လူေတြအျပည့္ပဲ” ဟု ရြာ သားတဦးက လြန္ခဲ႔ေသာသံုးနွစ္က အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာ ျပသည္။
နိေျဂာဓာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ ဦးဒီပေလာက က “တန္ဖိုးရွိတဲ႔ေျမေတြ ကုန္ေနတာ ဧကေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး။ ရြာပ်က္ တယ္။ လယ္ထဲကို ေရႊ႕ေနၾကတယ္။ လယ္ထဲ၀င္ေနေတာ့ စပါး စိုက္ စရာ ေျမဧကနည္းလာတယ္။ လယ္ဧရိယာ တ၀က္ ေလာက္ကို လူေတြ ၀င္ေန ၾကရတယ္” ဟု မိန္႔သည္။
လယ္ထဲတြင္ လူမ်ားေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ၾကသည့္အခါ စပါးစိုက္ရာ ေနရာမ်ားသည္ ဒိုက္ကြင္းႏွင့္ ႏြားစားက်က္ေနရာတို႔ ျဖစ္လာသည္။ ထို ေနရာမ်ားသည္ ေရတက္လွ်င္ ၀ါးတျပန္ေက်ာ္နက္သျဖင့္ လူေန၍ မရေခ်။ စပါးရိတ္သည့္အခါ ေလွႏွင္႔ရိတ္ရသည္ဟုဆိုသည္။ ဒိုက္ ကြင္းမ်ား၏ တဖက္တြင္ လိႈင္ျမစ္ရွိသည္။ မိုးရာသီတြင္ လိႈင္ျမစ္ဘက္မွ တာအနိမ့္ေလးကိုေက်ာ္၍ ေရမ်ား၀င္လာသည့္အခါ ျမစ္ႏွစ္ ျမစ္ ၾကားရွိ ဒုိက္ကြင္းေနရာသည္ ဒယ္အုိး ခပ္ပက္ပက္တလံုးႏွင့္တူသည္ဟု ရြာသားမ်ားက ဥပမာေပးၾကသည္။
မိုးႀကီး၍ ကမ္းၿပိဳေသာအခါ ျမစ္ေရသည္ လူေနအိမ္မ်ားကိုသာမက စပါးခင္းမ်ားထဲသို႔ပါ ၀င္သည္။ ရြာသူရြာသားတို႔၏ ေနထိုင္ေရး ကိုသာ မက စီးပြားေရး ကိုပါ အေႏွာင့္ အယွက္ ေပးေလ သည္။
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳက “အိမ္ေရႊ႕ရတာနဲ႔ စပါးမရလိုက္တာနဲ႔ လူတလွည့္ ေရတလွည့္ စားေနရတယ္။ ေရ၀င္တဲ့ႏွစ္ဆို စိုက္သမွ်စပါး ေရကခ်ည္း စားသြားေရာ” ဟု ေျပာသည္။
ေႂကြပုဂံေခ်ာင္းရြာသား အသက္ ၆၀ အရြယ္ ဦးလူစံက “ရြာမွာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကနဲ႔စာရင္ လူေနမႈအဆင္႔အတန္း ေတာ္ေတာ္နိမ့္ သြားတယ္။ ကမ္းၿပိဳတာ၊ စပါးမရတာေတြအျပင္ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးကိစၥ ေတြကလည္း နွိပ္စက္တယ္။ အဲဒီလို အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြေၾကာင့္ အကုန္အက်ေတြ မ်ားတယ္။ ၀င္ေငြက တိုးမလာဘူး။ အဲဒါအဓိကပဲ” ဟု မွတ္ခ်က္ေပးသည္။
မြန္းတည့္ေနပူပူေအာက္တြင္ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳ၏ ခင္ပြန္း ဦးတိုးလိႈင္နွင့္ တျခားအမ်ိဳးသားႏွစ္ဦးတို႔ ကမ္းပါးတြင္ သံတူရြင္းကိုယ္စီႏွင့္ အလုပ္မ်ား ေနၾကသည္။ ေရခ်ိဳး၊ ေသာက္သံုး ေရခပ္ရန္ ျမစ္ထဲဆင္း ဖို႔အတြက္ ကမ္းပါးကို ေလွကားထစ္သဖြယ္ ဖဲ့ထုတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ႔သည့္ တလေက်ာ္က လုပ္ထားသည့္ ေျမသားေလွကားထစ္မ်ားမွာ ေရတိုက္စားသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
ဦးတိုးလိႈင္က “တာက ၁၂ ေတာင္ေက်ာ္ျမင့္တယ္။ ဟုိတုန္းကေတာ့ တာကသံုးထပ္။ အခုေနာက္ဆံုး တထပ္ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ဆိုရင္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေနရတာ။ တာက ဆည္ေျမာင္းက လာ လုပ္ ေပးတာေလ။ တို႔အင္အား ကေတာ့ ကမ္းၿပိဳတိုင္း ေျပးႏိုင္ သေလာက ္ေျပး႐ံုေပါ႔” ဟု ေျပာသည္။
ဦးတိုးလိႈင္ လမ္းထြင္ရာမွ ပဲ႔က်လာေသာ ေျမစိုင္ေျမခဲမ်ားသည္ တလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ ျမစ္ထဲသို႔က်ေနသည္။ ေနာက္တလခန္႔ၾကာလွ်င္ ထပ္ဖဲ့ ထုတ္ရမည့္အေရးေတြးရင္း ႀကိဳတင္စိတ္ပ်က္ေနသည့္ အရိပ္ အ ေယာင္ ေတာ့ သူ႔ မ်က္ႏွာတြင္ မရွိပါ။ ကမ္းၿပိဳ ေနသည့္ အေရးတြင္ သည္လို လုပ္ျခင္းသည္ ကမ္းကိုၿဖိဳ ေနျခင္းမ်ား ျဖစ္မလား ဟုလည္း သူေတြး ပံုမရပါ။ သူ႔အေတြး ထဲတြင္ သူ႔ကေလး မ်ားကို အႏၲရာယ္ ကင္းေစ ခ်င္သည့္ ဖခင္ ေမတၱာႏွင့္ သူ႔ရြာ သူရြာ သားမ်ားကို အဆင္ေျပ ေစခ်င္သည့္ ေစတ နာသာ ရွိပါ လိမ့္မည္။
No comments:
Post a Comment