“ေျပာတယ္”
“မေျပာပါဘူး ကြာ”
“ေျပာပါတယ္ ကြာ”
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ပူညံပူညံ ျငင္းခုန္လာသည္မသိ။ ထုံးစံအတိုင္း အႏွီ သူေကာင့္သား ၂ေကာင္ျဖစ္ေသာ ဖိုး႐ႈပ္ ႏွင့္ ႂကြက္ စုတ္ တို႔ ဦး႐ုကၡစိုးစံျမန္းရာ ဒြိဳင္ဆူေထ့ ေတာင္ေပၚက ေညာင္ရိပ္ ေရာက္လာ သည္အထိ အျပင္းအထန္ ျငင္းခုန္လာၾကသည္မွာ ဦး႐ုကၡစိုး တေယာက္လုံးကိုပင္ မျမင္ႏုိင္ေတာ့ေပ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ…ေဟ့ေကာင္ေတြ…ဘယ္လိုျဖစ္ လာၾက ျပန္တာလဲ…တမ်ိဳးၿပီး တမ်ိဳး မ႐ုိးရေအာင္ အသစ္ေတြ လုပ္လာ ျပန္ ပလား…ငါ့ ေတာင္ မျမင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္လို႔…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အသစ္ မဟုတ္ပါဘူး ဦး႐ုကၡစိုးရာ…မျမင္လို႔လဲ မဟုတ္ပါဘူး…အရွိန္ျဖတ္မရ ျဖစ္ေနလို႔…ဒီေကာင္ ငႂကြက္ ေပၚတင္ႀကီး ေျဗာင္ျငင္း ေနတာေလ…
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာကို ျငင္းတာလဲ…
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒီလို ဦး႐ုကၡစိုးရဲ႕…အမွန္က ဒီေကာင္ အမွတ္မွားတာ…နား မေကာင္းတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္…ဒီေကာင္က ဂ်ာနယ္ လစ္ ေယာင္ေယာင္သာ လုပ္တာ…ဘာမွ အသံဖမ္းထားတာလည္း မႈတ္ ဘူး…ဘာ အေထာက္အထားမွလည္း မရွိဘဲ…က်ေနာ့္ကို ဇြတ္ ၀န္ခံ ခိုင္းတယ္ေလ…
႐ုကၡစိုး။ ။ ေအး ဘာကို ျငင္းၿပီး ဘာကို ၀န္ခံ ခိုင္းေနတာလဲ…မင္းတို႔ဟာ မရွင္းမရွင္းနဲ႔…အဲဒါ အရင္ ေျပာဦး…
အေၾကာင္းရင္းကို မေျပာဘဲ ေျဖရွင္းခ်က္မ်ားကိုသာ ေပးေန၍ ဦး႐ုကၡစိုးကား စိတ္ မရွည္ခ်င္ေတာ့ ေပ။
အေျခအေနကို ရိပ္မိလိုက္၍ ဖိုး႐ႈပ္က ေလေပ်ာ့ကေလးျဖင့္ ၀င္ရွင္းသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ က်ေနာ္ နားေကာင္းပါတယ္ ဦး႐ုကၡစိုးရာ…က်ေနာ့္နား ေကာင္းေကာင္း ၾကားပါတယ္…ဒီေကာင္ ငႂကြက္ တျခား ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာတာလည္း မႈတ္ဘူး…ဗမာလိုပဲ ေျပာတာပါ…
႐ုကၡစိုး။ ။ လာျပန္ၿပီ…ေဟ့ေကာင္ ေ၀့ မေနနဲ႔…မင္းတို႔ ဘာျငင္းလာတာလဲ ဆိုတာကို ေျပာ…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒီေကာင္ ငႂကြက္ေပါ့…သူေျပာတာ…ျမန္မာျပည္ ျပန္၀င္ရင္တဲ့…ဦး႐ုကၡစိုးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ရမယ္တဲ့…က်ေနာ္ က ဦး႐ုကၡစိုး က သက္ႀကီး ၀ါႀကီး ျဖစ္လို႔ ေလးစား ဖို႔ပဲလိုတယ္လို႔ ေျပာ တယ္ ဆိုတာကို…အဲဒါ မႈတ္ဘူးတဲ့ ျငင္းတယ္ေလ…
႐ုကၡစိုး။ ။ မင္းက ဘာေၾကာင့္ ငါ့ကို ေစာင့္ေရွာက္စရာ မလိုဘူးလို႔ ေျပာရတာလဲ…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ…ဦး႐ုကၡစိုးက နတ္ဆိုေတာ့ တန္ခိုးရွိတယ္ မႈတ္လား…က်ေနာ္တို႔က ဦး႐ုကၡစိုးေလာက္မွ မစြမ္း တာ…ဘယ္လို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ရမွာလဲ…
ဖိုး႐ႈပ္ ေျပာစကားကို ႂကြတ္စုတ္က ခ်က္ခ်င္း ၀င္ေခ်ပသည္။
ႂကြတ္စုတ္။ ။ မႈတ္ဘူး ဦး႐ုကၡစိုး…ဒီေကာင္ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဘာေလွ်ာက္ေျပာရမွာလဲ…မင္းသာ ေျဗာင္ျငင္း ေနတာ…
ႂကြက္စုတ္။ ။ ငါမွ မေျပာတာ…ျငင္းမွာပဲ…
႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ရပ္ေတာ့…စကား ၂ လုံးတည္းကို ရွင္းမရႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္…မင္းတို႔ မေရာင္ရာဆီလူးေတြ ေလွ်ာက္ လုပ္ေနတာလား…ငါ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး…
ဦး႐ုကၡစိုး စိတ္႐ႈပ္လာၿပီး ထ ေအာ္လိုက္မွ ထိုသူေကာင့္သား ၂ ဦး အသံတိတ္ သြားသည္။ ဦး႐ုကၡစိုးကမူ မရပ္ဘဲ ဆက္ေျပာသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ အခုတေလာ စိတ္ပ်က္စရာေတြက ဆက္တိုက္ပဲ…အျငင္းအခုန္ေတြ…ေမွာက္ခ်ီ လွန္ခ်ီေတြ…ႀကိမ္း၀ါးတာေတြ…႐ႈပ္ရွက္ ကုိ ခတ္ေနတာပဲ…ေဖ့စ္ ဘုတ္ တို႔…အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတို႔မွာ ေျပာပါ တယ္…
ဦး႐ုကၡစိုး ေလသံေပ်ာ့သြား၍ ႂကြက္စုတ္က မရဲတရဲ ၀င္ေျပာလာျပန္သည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္ ဦး႐ုကၡစိုး…က်ေနာ္တို႔လည္း ဒီကိုလာတာ အခ်င္းခ်င္း သတင္း ပုလင္းေလး ဘာေလး ရွယ္ဖို႔ လာတာ ခင္ဗ်… ႏုိင္ငံတကာႀကီးေရာ…ျပည္တြင္း ကိစၥေရာ ပဲ…
ဖိုး႐ႈပ္ကလည္း အျငင္းအခုန္ ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ၀င္ေျပာလာသည္။
ဖုိး႐ႈပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ ဦး႐ုကၡစိုး ရဲ႕… အခုဆုိ အေနာက္ ကမၻာက ဆန္ရွင္ ေလွ်ာ့တာ…နိပြန္ေတြက အေႂကြးေလွ်ာ္တာနဲ႔ အၿပိဳင္ အဆိုင္ ေစတနာ ဗလပြေတြ ထုတ္ျပ ေနတယ္ ခင္ဗ်…
႐ုကၡစိုး။ ။ ေအးကြ…နိပြန္ေတြ ဆုိလို႔…သူတို႔က ဟိုဘက္ ကမၻာစစ္ ကာလ ၀န္းက်င္…တို႔ ႏုိင္ငံ ၀င္ အုပ္စိုး ခဲ့ေသး မႈတ္လား… အဲဒီတုန္းကမ်ား ကမၻာတ၀န္းက သူတို႔ကို ဖက္ဆစ္ ဆုိၿပီး ရြံေၾကာက္ ျဖစ္ၾက တာေလ…အခုေတာ့ ခ်စ္ခင္ ေပါင္းသင္းခ်င္စရာ…
ေက်းဇူး တင္ခ်င္စရာ ျဖစ္လာေနတာကို လက္ခံေနၾကရတယ္…
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါကလည္း က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားနဲ႔လည္း ဆိုင္မယ္ထင္တယ္ ခင္ဗ်…ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံေရး သီ၀ရီ အရ ေျပာရရင္…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ေဟ့ေကာင္…ေတာ္…ေတာ္…အႀကီးႀကီးေတြ လုပ္မလာနဲ႔ေနာ္…အႀကီးႀကီး စိတ္ပ်က္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္…မင့္ ဥစၥာ စကား အေကာင္း ေျပာမယ္ရွိေသး…အျမင္ကပ္စရာက ပါလာၿပီ…
႐ုကၡစိုး။ ။ အဲဒါေတာ့ ဖိုးရႈပ္ဘက္က ငါလည္းေထာက္ခံတယ္…စကားလုံးေတြ သိပ္ႀကီးလို႔ မင့္ပါးစပ္နဲ႔ မဆ့ံဘဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္… ငႂကြက္ အေၾကာင္း သိခ်င္း ေတြကို လာမလုပ္နဲ႔…မီဒီယာနဲ႔ ဗ်ဴးေနတာ မႈတ္ဘူး…
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း ဘာမွကို အေသအခ်ာ မေျပာရေသးဘူး…ေငါက္လိုက္က်တာ…က်ေနာ္ က မ်က္စ ပစ္သူကလည္း
ပစ္သလို…ၿပံဳးျပ ေခါင္းညိတ္ လုပ္သူကလည္း လုပ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးကို ေျပာမလို႔ ပါဗ်…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အင္ ဆိုပါဦး…ဆရာ ႂကြက္ ရယ္…
ႂကြက္စုတ္။ ။ တခုရွိတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အမ်ားျပည္သူေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ အဆင္ေျပလာဖို႔ ျဖစ္မျဖစ္ဆိုတာက…
႐ုကၡစိုး။ ။ ေအး အဲဒါကိုပဲ ငါ ေစာေစာက စဥ္းစားမိတာ ေျပာမလို႔ မင္းတို႔ ၂ ေကာင္ ဆူညံပူညံ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေဘးေခ်ာ္ကုန္တာ…ျမန္မာ ျပည္မွာ နိပြန္ေတြ အုပ္စိုးတုန္းက သီခ်င္း တပုဒ္ရွိတယ္…မင္းတို႔ ၾကားဖူးလား…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အာ ဦး႐ုကၡစိုးကလည္း ဘာမွန္း မသိဘဲ ၾကားဖူးသလားတဲ့…ဘာသီခ်င္းလဲ ဆိုတာ ေျပာဦး ေလ…
႐ုကၡစိုး။ ။ ငါလည္း ေျပာမလို႔ မင္းက အရင္ ျဖတ္ေျပာလို႔…သီခ်င္းက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိပါတယ္…“စိန္ၾကည္ေနာ္ စိန္ၾကည္ ေနာ္ လင္ယူ ပက္စက္သည္…နိပြန္ႀကီးက ျပည္ေတာ္ျပန္…စိန္ၾကည္ ပက္ လက္လန္”ဆိုတာေလ…
ႂကြက္စုတ္။ ။ က်ေနာ္ၾကားဖူးတာနဲ႔ နည္းနည္း လြဲေနတာလား…ဦး႐ုကၡစိုးကပဲ ဆင္ဆာထိမွာ ေၾကာက္လို႔လားပဲ…“နိပြန္ႀကီးက ျပည္ေတာ္ျပန္…စိန္ၾကည္ ပက္လက္လန္”ဆိုတဲ့ ေနရာက“မာစတာႀကီးက ဂ် ပန္ျပန္…ဗိုက္ တလုံးနဲ႔ က်န္” ဆုိသလားလို႔ ေလ…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ လုပ္လာျပန္ပါၿပီ သုခမိန္ ဆရာ ႂကြက္ရယ္…အကုန္သိတဲ့ မစၥတာ ႏုိးႀကီး ရယ္…ခဏေနာ္ က်ေနာ္ ဦး႐ုကၡစိုးကို ေျပာခ်င္ တာ ရွိလုိ႔ပါ…ဘယ္ေခတ္မဆို သီခ်င္းေတြက ဒီလုိပဲ ေပၚတတ္တယ္ မႈတ္ ဘူးလား…အခုသီခ်င္းက ဘယ္လိုသက္ဆိုင္လို႔လဲ ဦး႐ုကၡစိုး ရဲ႕…
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟ ဆိုင္လို႔ ေျပာတာေပါ့…အဲဒီ ေခတ္က နိပြန္ေတြနဲ႔ ပလူးပလဲ လုပ္တဲ့ သူေတြကို သတိေပးတဲ့ သေဘာ…မွတ္တမ္း တင္တဲ့ သေဘာ စပ္ဆိုၾကတာ…အဓိပၸာယ္က ေလာႀကီးၿပီး အလြန္အကြ်ံေတြ ျဖစ္ရင္ ကိုယ္က်ိဳးနည္းမယ္…ဆုံး႐ႈံးမႈေတြ ျဖစ္ႏုိင္ တယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးလည္းပါတယ္…အဲဒါ မင္းတို႔နဲ႔ ပိုသက္ဆုိင္တယ္…မင္းတို႔လည္း သတိထားေပေရာ့…
စကားအဆုံးတြင္ ဦး႐ုကၡစိုးက ေစာေစာက သီခ်င္းကို ဆက္ဆိုလိုက္သည္။
“စိန္ၾကည္ေနာ္ စိန္ၾကည္ေနာ္ လင္ယူ ပက္စက္သည္…နိပြန္ႀကီးက ျပည္ေတာ္ျပန္…စိန္ၾကည္ ပက္လက္လန္”
ထိုသီခ်င္းသံ ေပ်ာက္သြားသည္အထိ ဖုိး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ ၂ ဦး မည္သို႔ျပန္လည္ ေျပာရမည္ မသိ ျဖစ္ေနစဥ္ ဦး႐ုကၡစိုးကား နတ္တို႔၏ တန္ခိုးျဖင့္ မည္သည့္ ေနရာသို႔ ထြက္သြားေလသည္ကိုလည္း မ သိလိုက္ရေပ…။ ။
No comments:
Post a Comment