ဒီလိုလမ္းဆံုေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေရြးခ်ယ္မႈမွာကလည္း ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ရ တာ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက ေရြးခ်ယ္ေပးတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ အေျခအေနကို ထည့္ သြင္းစဥ္းစား ၾကရပါတယ္။ အေျခအေနဆိုတာမွာကလည္း ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့ အရာေတြ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ကိုယ္ က ထိန္းခ်ဳပ္ လို႔မရတဲ့ အရာေတြ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့ အရာေတြ ရွိေနတဲ့ အေျခအ ေန မွာ ေရြးခ်ယ္မႈ လုပ္ လို႔မရေတာ့ပဲ အေျခအေနက တြန္းပို႔ေပးလိုက္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ရတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ က်မဆိုရင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အထက္တန္းပညာ ၀ိဇၨာဘာသာရပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ပထ၀ီ၊ သမိုင္း၊ ေဘာဂေဗဒ စတာေတြကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ရွစ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အခါ ကိုးတန္းေရာက္ရင္ ၀ိဇၨာလိုင္းကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေျခာက္ တန္းကတည္းက စဥ္းစားထားခဲ့ပါတယ္။ ေဘး ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ဒါကို ရိပ္မိပါတယ္။ က်မ စာအုပ္သြားငွားေနက် စာအုပ္ဆိုင္ေတြ က ႏိုင္ငံေရး၊ သမိုင္းစတာေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ ေတြ၊ ဘီစီစီအိုင္ အ႐ႈပ္ေတာ္ပံုလို စာအုပ္ေတြကိုေတာင္ ထြက္ထြက္ခ်င္း က်မ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ေဘးဖယ္ သိမ္းထားေပးတဲ့အ ထိပါ။ က်မ ေလွ်ာက္မယ့္ ပညာေရးခရီးလမ္းဟာ ေျဖာင့္ျဖဴးေနသေယာင္ ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ရွစ္တန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အ ထက္တန္း သင္႐ိုးညႊန္းတန္းက ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ၀ိဇၨာနဲ႔သိပၸံဘာ သာရပ္ ေတြကို ေပါင္းၿပီး သင္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္ လို႔မရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ပါတယ္။ အေျခအေနက တြန္းပို႔သြား တဲ့ ၀ိဇၨာလိုလို၊ သိပၸံလိုလို လမ္းေပၚကို ေရာက္သြားရပါတယ္။
တခါ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြက သံုးႏွစ္ေလာက္ ပိတ္သြားျပန္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့ အေျခအ ေန ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းဆံုတခု ထပ္ေရာက္သြား ျပန္ပါတယ္။ အေ၀းသင္တက္မလား၊ ႏိုင္ငံျခားထြက္မလား၊ ေက်ာင္းဖြင့္တာ ေစာင့္မလား ဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကို ျပဳလုပ္ရေတာ့မယ့္ အေျခအေန ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႕ရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မက မိဘအုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာပဲ ရွိေနၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ မရေသးတဲ့ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိဘရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ေပး မႈကိုပဲ လိုက္နာရျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔မိဘေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ေနစဥ္မွာပဲ အေျခအေနတခုက က်မကို လမ္းဆံုတ ခုေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႕လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မဆီမွာ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ရေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ ေလွ်ာက္မယ့္ ပညာေရးခရီးလမ္းအတြက္ ေရြးခ်ယ္မႈ တခုကို ျပဳလုပ္လိုက္ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘ၀လမ္းခရီးတခုကို ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း လမ္းဆံုတခုကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ ထိန္းခ်ဳပ္လို႕မရတဲ့ အရာေတြ ပါ၀င္တဲ့ အေျခအေနမွာ အေျခအေနက တြန္းပို႕လိုက္တဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္လိုက္ရတာေတြလည္း ရွိတတ္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ လို႔ရတဲ့ အရာေတြ ပါ၀င္တဲ့ အေျခအေန ရွိေန ရင္ေတာ့ မိဘေဆြမ်ိဳးကျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္တိုင္ကျဖစ္ေစ ေရြးခ်ယ္မႈေတြျပဳလုပ္ရေလ့ ရွိပါ တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ လုပ္လို႔ရတဲ့ အေျခအ ေန ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ျပဌာန္းခ်က္ကို ထပ္ၿပီး စဥ္းစားဖို႕လိုအပ္ လာပါတယ္။ ဥပမာ – MBBS ဘြဲ႔ရၿပီးသူ တေယာက္ဟာ မိမိဘ၀ျပဌာန္းခ်က္ကို ေဆးပညာနဲ႔အသက္ေမြးတဲ့ ဆရာ၀န္ တေယာက္အျဖစ္ ျပဌာန္းမွာလား၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း မျပဳဘဲ ေဆးပညာဘြဲ႔ရ႐ံု ဘြဲ႔ယူထားတဲ့ ဆရာ၀န္တေယာက္အျဖစ္ ျပဌာန္းမွာလား ဆိုတာကို ကနဦး စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ ေဆးပညာနဲ႔ အသက္ေမြးမယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး တဲ့အခါမွာလည္း သားဖြားမီးယပ္ဆရာ၀န္၊ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ စသ ျဖင့္ စဥ္းစားၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ရပါတယ္။
အလားတူပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးဘြဲ႔နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားသူ တေယာက္ဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးပါတီကို ၀င္ၿပီး၊ Politician အျဖစ္ မိမိဘ၀ကို ျပဌာန္းမွာ လား၊ Political activist အျဖစ္ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ ႏိုင္ငံေရးေလာကကို ၀င္မွာလား၊ Political Researcher အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးသုေတသန လုပ္မွာလား၊ ဘြဲ႔နဲ႔မသက္ဆိုင္တဲ့ အျခားအလုပ္ေတြကို လုပ္မွာလားဆိုတဲ့ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပဌာန္းခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားေရြးခ်ယ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ပါပဲ။ စီးပြားေရးဘြဲ႔ ရၿပီးသြားသူ တေယာက္ဟာလည္း အေျခအေနေပးမႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီးမိမိဘ၀ျပဌာန္းခ်က္ကို ေရြးခ်ယ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အျခား နယ္ပယ္ေတြမွာလည္း အလားတူ မိမိဘ၀ျပဌာန္းခ်က္ကို စဥ္းစားၿပီး ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။
အေျခအေနနဲ႔ ျပဌာန္းခ်က္ကို စဥ္းစားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အခ်ိန္အခါကို ထပ္ၿပီး စဥ္းစားဖို႔ လိုအပ္ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္အခါက ေရြးခ်ယ္မႈ တခု ခုကို ခ်က္ခ်င္းမျဖစ္မေန လုပ္ဖို႔လိုအပ္ေနသလား၊ လမ္းဆံုမွာပဲ ေခတၱ ရပ္ေနလို႔ရေသးသလားဆိုတာပါပဲ။ အခ်ိဳ႕လမ္းဆံုေတြမွာက ရပ္ဆိုင္း ၿပီး Time buying လုပ္လို႕ရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕လမ္းဆံုေတြက်ေတာ့လည္း လမ္းတခုခုကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း မျဖစ္မေန ေရြး မွ ရပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေန၊ ျပဌာန္းခ်က္နဲ႔အခ်ိန္အခါေတြဟာ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ခရီးလမ္းဆံုေတြမွာတင္ အေရးၾကီးတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးပါ တီေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြကေန ေနာက္ဆံုးႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈ ခရီးလမ္းေတြ အတြက္ပါ ထည့္သြင္း စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုဆိုရင္ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈ လမ္းဆံုတခုကို ေရာက္ရွိသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရ၊ တပ္မေတာ္၊ အတိုက္အခံ၊ ျပည္ သူလူထု အားလံုးတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္တိုးၾကမယ့္ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ အနာဂတ္ကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးလာေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့ အရာေတြ ပါ၀င္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြ ေပၚထြက္လာသလို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့ အရာေတြ ပါ၀င္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြလည္း ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနေပးမႈေတြအေပၚမွာ တဦးခ်င္းအေနနဲ႕ေရာ၊ သက္ဆိုင္ရာအစုအဖြဲ႕မ်ားအေနနဲ႔ပါလမ္းဆံုမွာ ေရြးခ်ယ္ မႈေတြ မမွားၾကဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အိႏၵိယ သမုဒၵရာမွာ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအရ အေရးပါတဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ ပါ၀ါ ဂိမ္းက စားပြဲထဲမွာ အရုပ္တရုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတခု ျဖစ္တယ္။ ကိုလိုနီစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထားျခင္းခံခဲ့ရဖူးတဲ့အတြက္ ကိုလိုနီစနစ္ဆိုးရဲ႕ အ ေမြဆိုးေတြ က်န္ရစ္ေနခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ဒဏ္၊ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ဒဏ္၊ အေတြးအေခၚ ပဋိပကၡေတြရဲ႕ဒဏ္၊ လူမ်ိဳးေရး ပဋိပကၡေတြရဲ႕ ဒဏ္၊ ဘာသာေရး ပဋိပကၡေတြရဲ႕ဒဏ္၊ အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမဲသုပ္ခြပ္ခိုင္းတာကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး ခြပ္ေနၾက တဲ့ ဒဏ္အားလံုးကို ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံထားခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ အရာ ေတြေရာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ အရာ ေတြ ပါ၀င္ေနတဲ့ ေရာျပြန္း႐ႈပ္ေထြးေသာ အေျခအေနေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိေနပါတယ္။
ဒီအေျခအေနေတြအတြင္းမွာ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့ အရာေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့အရာေတြကိုဘယ္လို ခြဲထုတ္ၿပီးအတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ ေဆာင္မလဲ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ကို ဘယ္လိုျဖစ္ေစလိုသလဲ။ ရွိၿပီးသား ျပဌာန္းခ်က္ကို လက္ခံႏိုင္မလား။ လက္မခံႏိုင္ရင္ ျပဳျပင္ မလား၊ ဆန္႔က်င္မလား။ ကိုယ္လိုလားတဲ့ ျပဌာန္းခ်က္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေတြက ဘာေတြလဲ။ ဒီ ေတာင္းဆိုမႈေတြထဲက ဘယ္လို အရာကို ကိုယ္က ျဖည့္ ဆည္းေပးႏိုင္သလဲ။ မိမိကိုယ္ကို ဘယ္လို ျပဌာန္းခ်က္နဲ႔ဒီအရာေတြကို ျဖည့္ ဆည္း ေပးမလဲ။ မိမိရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္၊ မိမိအစုအဖြဲ႕ရဲ႕ ျပဌာန္း ခ်က္၊ မိမိပါတီရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ဟာ ျပည္သူအမ်ားလက္ခံတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပ ဌာန္းခ်က္နဲ႔မေသြဖည္ သြားေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ေဆာင္ မလဲ။ လမ္းဆံုမွာ ရွိသင့္တဲ့ အခ်ိန္အခါ တခုကို ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္သတ္မွတ္ ထားမလဲ။ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေဆာင္ၾကမလား၊ ေစာင့္ဆိုင္း ၾကမလား။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ လမ္းဆံုမွာ ေရြးခ်ယ္မႈ တခုခုကို အေႏွးနဲ႔အျမန္ က်မတို႔ေတြ လုပ္ၾကရေတာ့မယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီလို ေရြးခ်ယ္တဲ့ အခါ မွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးသူ၊ ကိုယ္ကေလးစားသူ၊ ကိုယ္နဲ႔အလုပ္အတူတြဲလုပ္ဖူးသူ၊ ကိုယ္ပါ၀င္ ထားတဲ့ အဖဲြ႕အစည္း စတာေတြက ေရြးခ်ယ္လို႔လိုက္လံ ေရြးခ်ယ္ရတာ မဟုတ္ပဲ၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ကို မိမိ ကိုယ္ကို ဘယ္ လို ျပဌာန္းခ်က္နဲ႔ျဖည့္ဆည္းေပးမလဲ ဆိုတာ မိမိဘာသာ ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ေရြးခ်ယ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့ လမ္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တူသူေတြနဲ႔လက္တြဲဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ လက္တြဲရတဲ့ လက္ေတြ ဟာ လမ္းဆံုကို မေရာက္ခင္က တြဲခဲ့တဲ့ လက္ေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတြကလည္း ေတြ႔ဆံုႀကံဳခြဲ၊ ေလာကဓမၼတာလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်မ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာတုန္းက သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အတူစား၊ အတူသြားရင္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အတူျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း ဒီလိုပါပဲ။ သိပ္ခင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘ၀ခ ရီးလမ္းက လမ္းဆံုေတြမွာ အေျခအေနအရ ျပဌာန္းခ်က္ေတြ မတူေတာ့တဲ့အခါ လမ္းခြဲခဲ့ရတာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလို မတူညီမႈေတြမွာ လမ္းခြဲရေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြ႔ေတြ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြဲ ရွိသူေတြနဲ႕ကေတာ့ အၿမဲ ရင္းႏွီးေန တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းဆံုဆိုတာ ဒီလို ေပါင္း စည္းျခင္းနဲ႔လမ္းခြဲျခင္းတို႔ရဲ႕ သေကၤတလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္ လမ္းဆံုေတြကို ရန္ျပဳျခင္းရဲ႕ သေကၤတခု မျဖစ္သြားေအာင္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကို ဥာဏ္ပ ညာ၊ အသိတရားေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ လို အပ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕လူေတြမွာ ထူးဆန္းတဲ့ အတၱေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူလို႔ သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္း မတူရံုနဲ႔ တဘက္နဲ႔တဘက္ တိုက္ခိုက္ၾက၊ သြားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာၾက၊ စြပ္စြဲၾက လုပ္ေနၾကတာက လမ္းဆံုေတြကို ရန္ျပဳျခင္းရဲ႕ သေကၤတအျဖစ္ တြန္းပို႔လိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အတူတကြ လက္တြဲပါမယ္လို႔ ကတိေပးထားၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္ဘက္ေတြေတာင္ မိမိကိုယ္ ကို ျပဌာန္းခ်က္ေတြ မတူညီတဲ့အခါ၊ ညွိႏိႈင္းလို႔လည္း မရတဲ့အခါ လမ္းခြဲရ တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူနဲ႔ တသက္လံုး လက္တြဲ သြားပါမယ္လို႔ ကတိသစၥာ ျပဳလုိ႔ မရပါ။ ကိုယ္ေမြးသြားတဲ့ သားသမီး ေတြေတာင္ အခ်ိန္တန္ရင္သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္ၾကတာပါ။ကိုယ္နဲ႔တသက္ လံုး ေနမယ္လို႔ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားလို႔မရပါ။ လမ္း ဆံုတခု ေရာက္ခ်ိန္မွာ လမ္းခြဲၾကရစၿမဲပါပဲ။
ဒီလို ေလာကဓမၼေတြကို မဆင္ျခင္ဘဲ ကိုယ္နဲ႔လမ္းခြဲသြားရင္ သစၥာေဖာက္၊ အတူ တြဲမလုပ္ေတာ့ရင္ ငါ့မိတ္ေဆြစာရင္းထဲကျဖဳတ္၊ငါနဲ႔မတည့္ သူနဲ႔ သူတြဲရင္ ငါ့ရန္သူ ဆိုၿပီးသာ လုပ္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ လမ္းဆံုေတြကေန ဘယ္လမ္းကိုမွ ဆက္မေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကေတာ့ပဲ ၀ိုင္း ႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀နဲ႔ရန္ျဖစ္ရင္းသာ အခ်ိန္ကုန္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ သက္ဆိုင္သူေတြသာမက အျခားလူေတြအတြက္ပါ ၾကားရ၊ နား၀ မ ခ်မ္းသာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ လမ္းခရီးကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစရံုသာမက အျခားသူေတြကိုပါ စိတ္အေႏွာင့္အ ယွက္ ျဖစ္ေစပါတယ္။ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပမ္းၿပီး ဘယ္သူ႕ အတြက္မွ အက်ိဳး မရွိတဲ့ အလုပ္ေတြပါပဲ။ ပထမ လမ္းဆံုတခုမွာ လမ္းခြဲၿပီး ေလွ်ာက္ၾကေပမယ့္ အဲဒီလမ္း ႏွစ္ခုက တေနရာမွာ ျပန္ဆံုေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔လည္း ဘယ္သူမွ ေသခ်ာတပ္အပ္ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလို ျပန္ဆံုခ်ိန္မွာ လမ္းတခု တည္းကိုပဲ အတူဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ ေပါင္းစည္းျခင္း အေနနဲ႔ဆံုတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ေခတၱခဏ ၾကံဳၾကိဳက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုရရင္ လမ္းဆံုဆိုတာ လူ႕ဘ၀မွာ မလြဲမေသြ ၾကံဳရမယ့္ အရာတခု ျဖစ္ၿပီး၊ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။ ဒီလိုေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳ လုပ္တဲ့အခါ အေျခအေန၊ ျပဌာန္းခ်က္နဲ႔အခ်ိန္အခါေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႕ လိုအပ္လွပါ တယ္။ တိုင္းျပည္အေရးေဆာင္ရြက္ဖို႕ စိတ္အား ထက္သန္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ကို မိမိကိုယ္ ကို ဘယ္လို ျပဌာန္းခ်က္နဲ႔ျဖည့္ဆည္းေပးမလဲ ဆိုတာ မိမိဘာသာ ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ၿပီးရင္ လည္း လမ္းေၾကာင္းတူသူေတြနဲ႔ လက္တြဲရ ပါတယ္။ ဒီလို လက္တြဲတဲ့အခါမွာ လမ္းဆံုမေရာက္ခင္က လက္တြဲခဲ့သူေတြနဲ႔လည္း လက္ တြဲျဖဳတ္ၿပီး လမ္းခြဲခဲ့ရတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းဆံု ဟာ ေပါင္းစည္းျခင္းရဲ႕ သေကၤတျဖစ္သလို၊ လမ္းခြဲျခင္းရဲ႕ သေကၤတ တခုလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ လမ္းဆံုကို ရန္ျပ ဳျခင္းရဲ႕ သေကၤတတခု မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ အသိ ဥာဏ္ေတြနဲ႔ထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုအပ္လွပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပ အပ္ပါ တယ္။
No comments:
Post a Comment