ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔စီမံကိန္း၏ ႐ိုက္ခံသံ

ဇင္ကီး

ပတ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္းေတြက ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြကို ညိဳးႏြမ္းေစပါၿပီ။ ျမေဒးကၽြန္းကို ပထမတစ္ႀကိမ္ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္ ျမင္ကြင္းႏွင့္ ယခုေရာက္ ရွိစဥ္ျမင္ကြင္းက ကြဲျပားေနတယ္။ ေဒသခံေတြရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကအစ အရာအားလံုး ေျပာင္း လဲသြားခဲ့တယ္။

ေရနံႏွင့္သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသို႔ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕စြာ ပို႔ေဆာင္ႏိုင္ရန္ ကုန္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေန႔မအား၊ ညမအား တည္ေဆာက္ ေန ခ်ိန္၊ တဖက္မွာေတာ့ ေဒသခံျပည္သူေတြရဲ႕ ႐ုပ္သ႑န္ေတြက အား ေပ်ာ့ႏြမ္းလွ်ေနၿပီ၊ ခံစားခ်က္၊ နာႀကီးခ်က္၊ ေဒါသစိတ္ေတြက ျပည့္ႏွက္ ေနၾကေလၿပီ။

ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လာခဲ့တဲ့ ေရခံ၊ ေျမခံေကာင္းေသာျမေဒးကၽြန္းရွိ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမေတြဟာ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ ဓါတ္ေငြ႔စီမံ ကိန္းႀကီးေၾကာင့္ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ။ ေဒသအေခၚ နတ္မကၽြန္းျမစ္ ႏွင့္ သံစစ္ျမစ္တြင္းရွိ ျမေဒးကၽြန္ေဒသခံမ်ား၏ ထမင္းအိုးႀကီး ကြဲခဲ့ရပါၿပီ။

ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳဳ႕နယ္၊ ျမေဒးကၽြန္းေပၚသို႔ ေရနံႏွင့္သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ စီမံကိန္းႀကီးမေရာင္ခင္က ေဒသခံေတြဟာ မိ႐ိုးဖလာ လုပ္ ငန္းျဖစ္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမစိုက္ပ်ိဳးျခင္း၊ ပင္လယ္ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ကာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းကာ ပူပင္စရာမရွိ၊ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္လာၿပီးမွ လက္ရွိမွာေတာ့ စီးမံကန္းႀကီးရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြေၾကာင့္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားဖံုးလႊမ္းကာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရင္တက္မေအးျဖစ္ ေန ရေတာ့တယ္။

ေဒသခံျပည္သူမ်ားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအရာေတြက ညိဳးငယ္ႏြမ္းလွ်ၿပီး သူတို႔ေတြ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲျပႆ နာ ေတြကို ကူညီေျဖရွင္းေပးႏိုင္မည့္သူအား ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္၊

ျမေဒးကၽြန္းသို႔ ပထမတစ္ႀကိမ္ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္က စီမံကိန္းႀကီးစတင္ခါစျဖစ္ေနေတာ့ ေဒသခံေတြမွာ စီမံကိန္းဧရိယာအတြင္ ပါ၀င္သြားခဲ့တဲ့ ေျမ ယာႏွင့္ ဥယ်ာဥ္ၿခံမ်ားအတြက္ ေလွ်ာ္ေၾကးေငြေပးၿပီးခါစ ေဒသခံ ေတြလက္ထဲမွာေတ့ ေငြပင္ေငြရင္၊ ေငြသီးသီးေနတဲ့ အခ်ိန္၊ စီမံကိန္းရဲ႕ ဆိုး က်ိဳးေကာင္းက်ိဳးကိုမသိခဲ့ၾက၊ သူတို႔အတြက္ ေငြသည္သာလွ်င္အဓိကျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့ၾကတယ္၊

ယခုေတာ့ ေဒသခံေတြမွာ ရသမွ်ေငြမ်ားကုန္သြားခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေျမႀကီးလည္း စီမံကိန္ေအာက္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေငြ သည္သူတို႔အတြက္ အေရးမႀကီး၊ ေျမႀကီးပိုင္ဆိုင္မႈသည္သာ အဓိကျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးစေတြ၀င္လာခဲ့ၾကတယ္။

နံနက္ေစာေစာ ကၽြန္မျမေဒးကၽြန္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ရြာသားတစ္ခ်ိဳ႕ စု႐ံုးေရာက္ရွိလာၾကတယ္၊ ဧည့္သည္ တစ္ ေယာက္ ေရာက္ရွိလာလွ်င္ သူတို႔ရဲ႕အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းေပး ႏိုင္မယ္ဟုထင္ကာ ေရာက္လာၾကတာျဖစ္တယ္၊ ကၽြန္မမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ရင္ဖြင့္သံေတြကို နားေထာင္႐ံုမွလြဲ၍ မည္သည့္အရာကိုမွ် မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေၾကာင္း ႐ိုးသားစြာ၀န္ခံရေလေတာ့တယ္။

ေက်ာက္တန္းရြာက ဦးေလးႀကီး တစ္ေယာက္္က " က်ေနာ္က ေက်ာက္တန္းရြာကပါ။ ပန္းထိန္ဆည္ရြာသြားတဲ့လမ္းမွာ က်ေနာ့္လယ္ကြက္ ရွိပါတယ္၊ ပိုက္လိုင္းအတြက္ လမ္းေဖာက္ေတာ့ မိုးရာသီမွာ ေျမႀကီးေတြၿပိဳက်ၿပီး က်ေနာ့္လယ္ကြက္ကို ဖုန္းသြားတာ စပါးခင္းလည္း ပ်က္၊ လယ္ကြက္ထဲမွာ ေျမႀကီးေတြပံုသြားတာ ေနာက္ကိုလည္လုပ္စားလို႔မရေတာ့ဘူး။ " ဆိုၿပီး ေျပာလာခဲ့တယ္၊

ဂစ္ပိုင္လိုက္သြယ္တန္းရန္အတြက္ ေတာင္ၿဖိဳေျမတူးလိုက္တဲ့အတြက္ ပိုထြက္လာတဲ့ေျမႀကီးေတြကို ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္သို႔ စုပံုလုိက္ တာ ေၾကာင့္ စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ ႏွစ္ရွည္သီးပင္ေတြ ပ်က္စီးသြားၾကတယ္၊ သတ္မွတ္ေျမဧရိယာထက္ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေဖာက္လုပ္တာေတြလည္း ေလွ်ာ္ ေၾကးေငြေတြမရၾက။

ၿပိန္ရြာက ရြာသားတစ္ဦးက " က်ေနာ့္ကို ပထမ ေလွ်ာ္ေၾကးေငြးသိန္းတစ္ရာေပးတယ္၊ ေနာက္ထက္၀က္ရအံု႔မယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္၊ ဒုတိယ တစ္ႀကိမ္ေလွ်ာ္ေၾကးေပး ေတာ့ သိန္း (၇၀) ပဲရေတာ့တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ေလွ်ာ္ေၾကးေငြသြားထုတ္တုန္းက လူေပါင္း (၂၈) ေယာက္၊ တစ္ ေယာက္မွ အျပည့္အ၀မရၾကဘူး" ဆိုၿပီးေျပာလာျပန္တယ္၊

ကၽြန္မမွာေတာ့ ေရာက္ရွိလာတဲ့ ရြာသားေတြ ေျပာစကားကုိ ေန႔တ၀က္ခန္႔နားေထာင္ခဲ့ၿပီး ေရနက္ဆိပ္ကမ္း တည္ေဆာက္ရာ ေနရာကုိ ရြာ သားေတြႏွင့္အတူ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္၊ ျပန္ရြာႏွင့္ ရြာမေက်းရြာအ ၾကား ရဲစခန္းေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ေက်ာက္တန္းရြာက ကိုေမာင္ေမာင္ ျမင့္က " ဒီရဲစခန္းက စီမံကိန္းကို ေစာင့္ေရွာင့္ဖို႔အတြက္ ခ်ထားေပးတာပါ၊ ေဆာက္ထားတဲ့ ဥယ်ဥ္ ေတာင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေတြ ပိုင္ တဲ့ေတာင္ပါ၊ ၄ ဧက ေလာက္ရွိပါတယ္၊ နစ္နာေၾကး ဘာတစ္ခုမွမရပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက ဒီေတာင္ကထြက္တဲ့ အသီး အႏွံေတြကို က်ေနာ္တို႔ခူးစားလို႔မရဘူး၊ ရဲစခန္းကလူေတြစား ေနတာေတြျမင္ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔အရမ္းကို ၀မ္းနည္းမိတယ္ " ဆိုၿပီး စိတ္မ ေကာင္စြာ သူကရင္ဖြင့္ခဲ့တယ္။

ရြာမေက်းရြာ အဆံုးမွာေတာ့ စီမံကိန္းမွ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေရကန္ႀကီးႏွင့္ ေဒသခံေတြအတြက္ေရေပးေ၀ေရးအစီအစဥ္ျဖင့္တည္ေဆာက္ ထားတဲ့ ေရကန္တည္ရွိရာေတာင္ႀကီးကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရတယ္၊ ေတာင္ႀကီးကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ျမေဒးကၽြန္းကိုု ပထဦးဆံုးေရာက္ခါစအခ်ိန္ တုန္းက ျပိန္ရြာမွ အသက္ (၈၀) ေက်ာ္ အဘိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို ျပန္ၿပီးအမွတ္ရလာခဲ့မိတယ္၊

" သမီး ဒီကၽြန္းဟာ မေဒးကၽြန္း မဟုတ္ဘူး၊ ျမေဒးကၽြန္းလို႔ေခၚတာ၊ ျမေလးငံုမင္းသမီးကို တင္စားၿပီးေခၚခဲ့ၾကတယ္၊ ဒီေခတ္ေရာက္မွလူေတြ က စာေရးတဲ့အခါ မေဒးကၽြန္း လို႔ ေရးလိုက္ေတာ့ အဂုလုိ အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းသြားခဲ့ရတာ၊ ျမေဒးကၽြန္းမွာ ၿမိဳ႕တည္ၿပီးေနလာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာင္ဆိုတာရွိတယ္၊ အခုေတာ့ အဲဒီေတာင္ကုိစီမံကိန္းက ေရကန္ႀကီးေန အဲဒီၿမိဳ႕ေတာင္ေပၚကို ေရတင္ၿပီး ရြာသားေတြကို ေရေပး မယ္ ဆိုၿပီး လုပ္ေနၾကတယ္၊ " ဆိုၿပီး ျမေဒးကၽြန္း ရာဇ၀င္ကိုအဘိုးက ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္၊

ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းအနီးအေရာက္မွာေတာ့ " ဒီေနရာက က်ေနာ္တို႔ ျမေဒးကၽြန္းကလူေတြရဲ႕ ထမင္းအိုးႀကီးလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္၊အရင္ က ျမစ္ထဲမွာ ငါးရွာရင္ ပိႆ (၂၀) ခန္႔ရွိတဲ့ ငါးေတြရတာ၊ အခုက မို္င္းေတြခြဲ၊ သေဘၤာႀကီးေတြနဲ႔ ေက်ာက္ေတြကို ထင္သလိုစြန္႔ပစ္ေတာ့ ငါး လည္း ရွာမရေတာ့ပါဘူး၊ ပိုက္ေတြလည္း ေက်ာက္ပံုေအာက္ေတြမွာ ႏွစ္ျမွပ္ကုန္တယ္ " ဆိုၿပီး ေဒသခံတစ္ဦးက နက္မျမစ္ ႏွင့္ သံစစ္ျမစ္ ရွိရာသို႔ သူလက္ညိဳးညႊန္ျပၿပီး ေျပာျပတယ္၊

ျမစ္ျပင္မွာေတာ့ တံငါေလွေတြက ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီး ငါးဖမ္းေလွေတြရဲ့ ေနရာမွာ ကုမၸဏီက ပစၥည္တင္တဲ့ သေဘၤာႀကီးေတြ၊ ေရ နက္ဆိပ္ကမ္းတည္ေဆာက္ရာမွာ အသံုးျပဳတဲ့ သေဘၤာႀကီးမ်ားက ေန ရာယူလိုက္ေတာ့တယ္၊

" ဒီမွာက ငါးဖမ္းခြင့္မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ကုမၸဏီေတြေရာက္လာကထဲကစၿပီးေတာ့ သူတို႔လုပ္ငန္းေတြ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ငါးဖမ္း ခြင့္ကိုပိတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ ျမေဒးကၽြန္းက လူေတြက ေရလုပ္ငန္းကိုအဓိက ထားၾကရတာ။ အခုေတာ့ ကုန္းမွာလည္း လုပ္စားစရာ ေနရာမရွိ၊ ေရမွာလည္း လုပ္စားလို႔မရေတာ့ဘူး " ဆိုၿပီး ခံစာခ်က္ အျပည့္ႏွင့္ ေဒသခံတစ္ ဦးရဲ႕ ေျပာျပတယ္။

က်မရင္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္စြာနဲ႔ပဲ ေဒသခံေတြ အခုဘာေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက "အလုပ္ အ ကိုင္မရွိေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္ၾက တာေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕က တျခားေနရာ သြားအလုပ္ လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕စီမံကိန္းလုပ္ငန္းမွာ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္း၀င္လုပ္သူေတြလဲရွိတယ္။ " လို႔ေျပာတယ္။

ရခိုင္အမ်ဳိးသမီးေတြ ပင္ပင္ပမ္းပမ္းနဲ႔ ေက်ာက္ထမ္းေနတာေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔အရြယ္ေတြက ကေလးအရြယ္ကစ သက္ႀကီးပိုင္းထိ အရြယ္ စံုပါပဲ။

" ဒီေဒသကလူေတြလုပ္ခြင့္ရတာက ေက်ာက္လုပ္ငန္းပါပဲရွင္။ က်မတို႔ကထမ္းဗူးနဲ႔ လာေစာင့္ေနရတယ္။ အလုပ္ေပၚမွ ခိုင္းတယ္။ တေန ကုန္ထိုင္ေစာင့္ၿပီးမလုပ္ရယင္ အိမ္ျပန္ရတယ္။ လုပ္အားခက်ေတာ့လည္း တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ေထာင္ပဲေပးတယ္။ အမ်ဳိးသားေတြ က်ေတာ့ သံုးေထာင္ေက်ာ္ရတယ္။ အလုပ္လုပ္တာခ်င္း အတူတူက်မတို႔အမ်ဳိးသမီးေတြကို တမင္ခြဲျခားေပးေန တာ " လို႔ ေက်ာက္တန္းရြာကေန အလုပ္ၾကမ္းလာလုပ္ေနတဲ့ အသက္(၅၀)ေက်ာ္အရြယ္ ေဒၚေအာင္လွႏုက က်မကိုေျပာတယ္။

တ႐ုတ္ေရနံကုမၸဏီ CNPC ရဲ႕ စီမံကိန္းလုပ္ငန္းခြင္မွာေတာ့ အေဆာက္အဦးအႀကီးေတြ၊ တ႐ုတ္အလုပ္သမားေတြေနတဲ့ အေဆာက္အဦး ေတြက ႀကီးမားခန္႔ၾကားလွတယ္။ ထူးျခားတာက ႏိုင္ငံျခားသားလုပ္ သားေတြအတြက္ ေနစရာအေဆာက္အဦး တိုက္ခန္းေလးေတြမွာ ေရမီးအစံုနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး။ စီမံကိန္း ေဘးပတ္လည္ ေတာင္နံရံေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ ျဖဴျဖဴေလးေတြကို လွမ္းျမင္ရေတာ့ သြပ္ျပားမိုးထားတဲ့ အိမ္ေလးေတြလို႔ ထင္ခဲ့ရေပမယ့္ အနားေရာက္ေတာ့မွ မိုးကာအျဖဴေတြ၊ ပီနံအိပ္ခြံေတြကို အမိုးအကာျပဳလုပ္ၿပီး လူတစ္ဦး ေျခဆန္႔ မသာယာႏုိင္တဲ့ တဲကေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ စိမ္မသာမယာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

စီမံကိန္းႀကီး ကၽြန္းေပၚမေရာက္မွီ အခါတုန္းကေတာ့ ျပည္သူေတြမွာ စိတ္ေအးခ်မ္း စြာေနထိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ စီမံကိန္းႀကီး ေရာက္ရွိလာေတာ့ ျပည္သူေတြမွာ ေသာကေတြအျပည့္ႏွင့္ ရတက္မေအးႏိုင္ေသာ္လည္း ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းႀကီးကား ေန႔မအားညမအား ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြား စြာ ေဆာက္လုပ္ေနၾကေတာ့တယ္။

က်မတို႔ဟြန္ဒါကေလးဟာ ျမေဒးကၽြန္းကိုေက်ာခိုင္းထြက္ခြာလာခဲ့ၾကၿပီး ကပိုင္ေခ်ာင္းရြာသို႔ ဦးတည္ခုတ္ေမာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ေလွဆိပ္မွာပဲ အိႏၵိယႏိုင္ငံ Punj Lloyd ကုမၸဏီရဲ႕ စီမံကိန္းလုပ္ငန္းခြင္ကို ေတြ႔ျမင္ရတယ္၊ လယ္ေျမေတြပ်က္စီးေနၿပီး၊ ဆားငန္ေရ ေငြ႕ဖံုးလႊမ္းျခင္း လကၡဏာ နီက်င့္က်င့္အေရာင္ကို ေနညိဳခ်ိန္မွာ အထင္းသားေတြ႕ျမင္ရတယ္။ ညေမွာင္ရီ၀ိုးတ၀ါးမွာ အိမ္ေျခေထာင္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ကပိုင္ ေခ်ာင္း ရြာကိုက်မတို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊

ရြာအ၀င္၀ ပိုက္လိုင္းလမ္းေပၚမွာ စုပံုထားတဲ့ ထင္းေခ်ာင္းေတြကိုစည္းေနတဲ့ ရြာသားတစ္ဦးကို က်မက " အေဒၚ ဒီပိုက္လိုင္းလမ္းက တျခားလမ္းနဲ႔လည္းမတူဘူး၊ ေတာ္ေတာ္က်ယ္တာပဲေနာ္ " ဆိုၿပီး ကၽြန္မက ေမးလိုက္ေတာ့ " ဟုတ္တယ္ တူမ ဒီလမ္းက သူတို႔ သက္သက္မဲ့ေဖာက္လိုက္တာ၊ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးေတာ့ ေပတစ္ရာအတြက္သာ၊ ေဖာက္လုိက္တာ ေပႏွစ္ရာျဖစ္သြားတယ္၊ ဒီအတြက္လည္း ဘာမွမရဘူး " ဆိုၿပီး ရွင္းျပတယ္၊

က်မတို႔ေတြ ေရာက္လာတာနဲ႔ ရြာသားေတြစုေ၀းၿပီး ေရာက္လာၾကတယ္။ " က်ေနာ္တို႔ ရြာနားက လယ္သမား(၁၆၁) ေယာက္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနတဲ့ လက္ခြါေဒြဆည္ႀကီး ပ်က္ေနပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ဆည္ကိုျဖတ္ၿပီး ပိုက္လိုင္းသြယ္တန္းတဲ့အခါ ပိုက္လိုင္လမ္းေၾကာင္း တေလွ်ာက္ပဲ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးတယ္ တကယ္တမ္းေဖါက္လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဆည္ေဘာင္ေတြကို ခ်ိဳးဖ်က္လိုက္လို႔ ဆည္တခုလံုး ေရငန္ေတြျပည့္သြားလို႔ လယ္သမားအားလံုး စပါးစိုက္လို႔မရခဲ့ဘူး။ နစ္နာေၾကး ေတာင္းလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး မယက၊ ခယက ကိုတိုင္ျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွအေရးမယူဘူး။ ၀မ္းစာအတြက္ ရွိသမွ်ေရႊစေငြစေလးေတြေရာင္း၊ ႏြားေတြေရာင္နဲ႔အခုဆိုဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနၾကရၿပီ " ကပိုင္ေခ်ာင္းရြာသား အသက္ (၇၇)ႏွစ္ အရြယ္ လယ္သမားႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ထြန္းက ညွဳိးမ်က္ႏွာနဲ႔ဆိုလာတယ္။

လယ္သမားေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေျပာျပခ်က္ေတြအရ ကပိုင္ေခ်ာင္းကာရီေခၚ လက္ခြာေဒြဆည္မွာ အမည္ေပါက္ ဧက(၇၅၀)ရွိေသာ္လည္း အမွန္တကယ္မွာ လယ္ေျမဧက(၁၈၂၄)ဧကရွိေၾကာင္း၊ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ ပိုက္လိုင္းျဖတ္သန္း သြယ္တန္းမႈေၾကာင္းမႈေၾကာင့္ ဆည္ေဘာင္ပ်က္စီးရာကတဆင့္ ဆားငန္ေရဆည္တြင္း ၀င္ေရာင္ပ်က္စီးခဲ့ေၾကာင္း၊ ဆည္ေဘာင္မ်ားျပန္လည္ ဆည္ဖို႔ေပးျခင္းမရွိသလို ၂ ႏွစ္တာ ကာလစပါးပ်က္စီးမႈ နစ္နာေၾကးလည္းမေပးေၾကာင္း၊ လယ္သမားမ်ား အတိဒုကၡေရာက္ေနရေၾကာင္း သိရတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ကပိုင္ေခ်ာင္းဆရာေတာ္ကိုေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္က " ကုန္ခဲ့တဲ့လက ဦးဇင္း Punj Lloyd ကုမၸဏီမွတာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါသူတို႔က နစ္နာသူလယ္သမားေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုလဲ ျဖည့္ေပးမယ္၊ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလဲ လုပ္ေပးမယ္လို႔ဂတိေပးသြားတယ္။ စီမံကိန္းၿပီးဆံုးမယ့္ ၂-လသာ လိုေတာ့တဲ့ ဒီေန႔အထိ ေဆာင္ရြက္ေပးတာမေတြ႔ရေတာ့ သူတို႔ေပးတဲ့ကတိအေပၚမွာ ဦးဇင္းေတာ့ သံသယျဖစ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဦးဇင္းၾကားရတာကေတာ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ ၂၀၀ ႏွင့္ ေငြ ၅ သိန္းကိုေက်းရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆီကို ေပးတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေရပိုက္ေခါင္းတစ္ခုကို ရြာသားေတြ လုပ္အားေပးနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ ၀ခိုင္းတယ္။ မလာတဲ့လူကို ေငြ ၅၀၀၀ ေထာင္ အေလွ်ာ္ဒဏ္တပ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔က ေစတနာနဲ႔ ေပးတာမဟုတ္ဘူး သူတို႔ပိုက္လိုင္း တည္ေဆာက္တဲ့အခါ အေထာက္အကူျပဳဖို႔အတြက္ ရြာသားေတြရဲ႕ လုပ္အားကိုတဖက္လွည့္ႏွင့္ ယူလိုက္တာသာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားတဲ့ ဆည္ေဘာင္ ေတြကိုျပန္လုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ဆည္တစ္ခုလံုးကို သူတို႔ေငြေၾကးနဲ႔ျပန္လည္ျပဳျပင္ေပးရမွာျဖစ္တယ္။ ရြာသားေတြကိုခိုင္းစရာလံုး၀မလိုဘူး " ဆိုၿပီး ဆည္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အက်ယ္တ၀င့္မိန္႔ၾကားပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မွာက်မတို႔ အမ္းၿမိဳ႕ကိုသြားခဲ့ၾကတယ္။ အမ္းၿမိဳ႕ကိုတိုက္႐ိုက္မေရာက္ဘဲ သၿပဳခ်ဳိင္ရြာမွာ ညအိပ္ေတာ့ ေဒသခံေတာင္သူေတြက ပိုက္လိုင္းျဖတ္သြားလို႔ လယ္ေျမပ်က္စီးတာေတြအတြက္ နစ္နာေၾကး မရတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ စစ္တပ္ေျမသိမ္းထားတာေတြကို လာေရာက္ေျပာဆိုၾကပါတယ္။

အမ္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ အမ္းၿမိဳ႕သစ္မွာေနတဲ့ က်မမိတ္ေဆြအိမ္မွာ တည္းခိုေနတုန္း ေတာင္သူေတြ အမ်ားအျပား ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ရင္ဖြင့္စရာ လူမရွိလို႔ ရင္ဖြင့္ရတာပါဆိုၿပီး သူတို႔အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေျပာျပၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာျပတဲ့အထဲမွာ ပိုက္လိုင္းျဖတ္သြား တဲ့ေျမအတြက္ နစ္နာေၾကးမရတာ၊ စစ္တပ္ကေျမသိမ္းလို႔ အလုပ္အကိုင္မရွိျဖစ္သြားၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနရတာ ေတြ႔ပါတယ္။

ပိုက္လိုင္းျဖတ္သန္းေျမနစ္နာေၾကးကိစၥရင္ဖြင့္သံေတြးကို နားေထာင္ၾကည့္တဲ့အခါ ေလ်ာ္ေၾကးမရသူထက္ ေလ်ာ္ေၾကးကို ပိုင္ရွင္အစား တျခားသူတစ္ဦးကိုေပးထားတဲ့အေပၚ ဘ၀င္မက်မႈေတြ၊ ျမန္မာ့ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ လုပ္ငန္း(MOGE)က သတ္မွတ္ေပးၿပီးျဖစ္တဲ့ေလ်ာ္ေၾကးေငြ အျပည့္မရတဲ့ အေျခအေနေတြက ပိုမ်ားေနတာေတြရတယ္။ ထူးျခားတာက ေလ်ာ္ေၾကးမရတဲ့အထဲ တပ္မေတာ္သားမိသားစု၀င္ေတြ၊ တပ္မေတာ္ အၿငိမ္းစားေတြလဲ ပါ၀င္တာေတြ႕ရတယ္။

" က်မေယာက်ၤားတပ္ကထြက္လို႔ရွိရင္ အေမရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္ အျပင္မွာအတူတူေနၿပီး စိုက္ပ်ိဳး၊ ေမြးျမဴေရး လုပ္စားၾကမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ေငြေလးနဲ႔ ၂၀၀၇ မွာ ဦးတံုဆီ ၀ယ္ထားခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ေျမကြက္ေလး ပိုက္လိုင္းေဖာက္တဲ့အထဲပါသြားေတာ့ MOGE ဆီမွာ က်မေလ်ာ္ေၾကးသြားေတာင္းပါတယ္။ သူတို႔က က်မကို မရေတာ့သူးလို႔ေျပာတယ္။ ဟိုတိုင္ ဒီတိုင္လုပ္ရင္ နင့္ေယာကၤ်ား တပ္ၾကပ္ႀကီးဘ၀ကေန အရာခံဗိုလ္မျဖစ္ဘဲ အလုပ္ျပဳတ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုၿပီးေတာလည္း့ ၿခိမ္းေျခာက္လႊတ္လိုက္တယ္။ က်မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရတာေပါ့ရွင္ " ဆိုၿပီးေတာ့ အေနာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္၊ ခမရ (၃၇၂) မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခ်ယ္ရီမိုးက မခ်င့္မရဲေျပာျပပါတယ္။

အမ္းၿမိဳ႕ေအာက္ရြာေန တပ္မေတာ္တပ္ၾကပ္ဘ၀မွ အၿငိမ္းစားယူထားတဲ့ ဦး၀ဏၰေစာကလည္း " က်ေနာ့္ပိုင္ ေျမမွာ ကြင္းအမွတ္(OSS)ေၾကးတိုင္ျပင္ျဖစ္ၿပီေတာ့ ဦးပိုင္အမွတ္ N/25, N/45, N/63, N/75 တို႔ျဖစ္တယ္။ စုစုေပါင္းပိုင္ဆိုင္ေျမ ၂ ဧကရွိပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါပိုက္လိုင္းျဖတ္မယ္လုပ္ေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ က်ေနာ္မပါဘဲတိုင္းထြာတယ္။ က်ေနာ့္ကို အေၾကာင္းမၾကားဘဲ တိုင္းထြာထားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္လက္မွတ္ မထိုးႏိုင္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ျငင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကိုေခၚၿပီးေတာ့ ေျမကြက္ကိုတိုင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္သီးႏွံပင္ေတြကိုစာရင္းျပဳစုတယ္။ အဲဒီမွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ေျမကြက္ထဲမွာတျခားရြာက သူတို႔နဲ႔နီးစပ္သူႏွစ္ဦးက ေကာ္ဖီပင္အတုေတြ တိတ္တဆိတ္၀င္စိုက္ထားတယ္။ သူတို႔စိုက္ထားတဲ့ ေျမႀကီးအတြက္ နစ္နာေၾကးေတြ အားလံုးကိုသူတို႔ႏွစ္ဦးကိုပဲေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုက်ေတာ့ ၂ ဧကရွိတဲ့ အနက္ ၀.၇၄ ဧကအတြက္ပဲနစ္နာေၾကးေပးတယ္ " စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရွင္းျပတယ္။

ႏွစ္ရက္တာေနထိုင္ၿပီး အမ္း-ေတာင္ကုတ္ေျပးဆြဲေနတဲ့ "မိဘဂုဏ္" အမည္ရွိေမာ္ေတာ္ယဥ္နဲ႔ ေတာင္ကုတ္သို႔လာခဲၾကပါတယ္။ လာရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ရခိုင္တို႔က "ဖိုးေခါင္ေတာင္" လို႔ေခၚၾကတဲ့ ရခိုင္႐ိုးမေတာင္ေျခ အလွ၊ သဘာ၀ကေပးတဲ့ သစ္ေတာ၊ ၀ါး႐ံုေတာေတြကို တရိပ္ရိပ္ျဖတ္သန္းရင္း ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕သဘာ၀ အရင္းအျမစ္ေတြအေၾကာင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိတယ္။

ရခိုင္ျပည္ကထြက္ရွိတဲ့ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔၊ ႏိုင္ငံတကာက ပင္လယ္ေရေၾကာင္းႏွင့္ သယ္ယူလာမယ္လို႔ေျပာတဲ့ ေရနံကိုတ႐ုတ္ႏိုင္ငံ ပို႔ဖို႔အတြက္စီမံကိန္းကို စတင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး လက္ရွိကာလထိ ေဒသခံေတြရဲ႕နစ္နာခ်က္ေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ ယေန႔တိုင္ ရွိေနဆဲ။ "ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔စီမံကိန္းသက္တမ္း အႏွစ္ (၃၀) ကိုျဖတ္သန္းရအံု႔မည္ဆိုရင္ ဒီစီမံကိန္းရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈကို ရခိုင္ျပည္သူေတြ ဒီအတိုင္း ခါးစည္းၿပီးခံေနၾကရမည္လား " ဟုေတြးေနမိတယ္၊ ရခိုင္ေဒသ ပိုက္လိုင္းျဖတ္သန္းရာ ေက်ာက္ျဖဴ၊ အမ္းၿမိဳ႕နယ္ႏွစ္ခု ခရီးစဥ္ၿပီးဆံုးခဲ့ေပမယ့္ က်မႏွလံုးသားမွာေတာ့ ေဒသခံေတြရဲ႕ရင္ဖြင့္သံေတြသာ တျဖတ္ျဖတ္ စိုးမိုး႐ိုက္ခတ္ေနပါေတာ့တယ္။