ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ဆိုတာက ေတာ္ေသးသည္။ လူတခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ ဆိုေသာ စကားရွိသည္ မဟုတ္လား။ စိတ္ ဖိစီးမႈက စိတ္က်ေရာဂါ အဆင့္ကူးစက္သြားလွ်င္ မလြယ္။ လူထု လူတန္းစား ေပါင္းစုံ (ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လုပ္ငန္းရွင္၊ အႏုပညာ သမား စသျဖင့္) သူ႔အထြာႏွင့္သူ ျပႆနာကို ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ဒါေၾကာင့္ တိုးတက္သည္ ဆိုေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ စိတ္ေရာ ဂါကု ဆရာ၀န္ႏွင့္ တိုင္ပင္ရတာကို အေလ့အထုံ ျဖစ္၍ ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ အ႐ူးဟု အထင္ခံရမွာ စိုးေသာစိတ္ျဖင့္ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္ထံ သြားေလ့မရွိ။
အခုတေလာ သတိထားမိတာက ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ အဆက္မျပတ္ ပါလာတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သတ္ေသတဲ့ အမႈအခင္းေတြပါ။ အိမ္ အေပၚ ထပ္မွ ခုန္ခ်သူ၊ အဆိပ္ေသာက္သူ၊ ဆြဲႀကိဳးခ်သူ စသျဖင့္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေသေၾကာင္းႀကံၾကတဲ့ သတင္းေတြ ေတြ႕ရသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း အထေျမာက္တာ ေတြ႕ရ၏။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ တႏွစ္တည္းမွာပဲ အဆိပ္ (ပိုးသတ္ေဆး) ေသာက္ေသတဲ့သူ ၂၀၁ ေယာက္ ရွိတယ္လို႔ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီး အဆိပ္ကုဌာနက ေဒါက္တာရဲျမင့္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာတာ ၾကားလိုက္ရသည္။ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္က ေရႊဆိုင္လုပ္ငန္း ပိုင္ရွင္ လင္မယားဆို ကေလးကို သၾကားလုံးထဲ အဆိပ္ထည့္ေၾကြးၿပီး သူတို႔လည္း အဆိပ္ေသာက္ေသၾကသည္တဲ့။
မၾကာမီက ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာပင္ တာ၀န္ရွိသူတဦးက က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတဲ့ အမႈေတြ မ်ားလာလို႔ ျပႆနာ အ ရင္းအျမစ္ကို ရွာေဖြတားဆီးဖို႔ အထိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာလိုက္တာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ေပါ့ေသးေသးျပႆနာမဟုတ္ ပါဘူး။ လူ႔အသက္ တေခ်ာင္းကိစၥလုိ႔ ဆိုေပမယ့္ အဲဒါဟာ တိုင္းျပည္အေရး၊ ႏိုင္ငံ့အေရးနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ မၾကာခင္က ဂ်ပန္က ထုတ္ျပန္တဲ့ စာရင္းအရ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသမႈေၾကာင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ စီးပြားေရးဟာ ေဒၚလာ ၃၂ ဘီလီယံေက်ာ္ ဆုံး႐ႈံးနစ္နာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါဟာ ၀င္ေငြ ဆုံး႐ႈံးမႈနဲ႔ ကုသမႈ ကုန္က်စရိတ္ကို ထြက္ခ်က္ထားတာပါ။
ဥပမာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က ဂ်ပန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သတ္ေသတဲ့သူ ၂၆၅၀၀ ေယာက္ရွိတယ္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္နဲ႔ ၆၅ ႏွစ္ ၾကားသူေတြပါ။ သူတို႔သာ သက္တမ္းေစ့ေနထိုင္ၿပီး ပင္စင္မယူခင္အထိ အလုပ္လုပ္ၾက မယ္ဆိုရင္ ယန္းေငြ ၁ ဒႆမ ၉ ထရီလီယံ အထိ ၀င္ေငြ ရလိမ့္မယ္လို႔ ဆို ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဖိုးတန္အင္အားေတြ ဆုံး႐ႈံးၾကရတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ၂၀၀၀ ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတဲ့သူ ၃၂၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္တဲ့။ အသက္ကို မႏွေမ်ာၾကတဲ့ အထဲမွာေတာ့ အာရွသားေတြဟာ ထိပ္တန္းကပဲ လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဂ်ပန္ေတြက ဒါကို ဘူရွီဒို စိတ္ဓာတ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဆာမူ႐ိုင္း ေတြဟာ သခင္အတြက္ အသက္ စြန္႔ဖို႔ ၀န္မေလးၾကဘူး။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ၿပီးဆုံးခါနီး ဂ်ပန္မွာ ခါမီကာေဇေခၚတဲ့ အေသခံ ေလသူရဲေတြ ေပၚလာတယ္။ သူတို႔က ေလယာဥ္ပ်ံေရာ ကိုယ္တိုင္ပါ ပစ္မွတ္ေနရာကို ထိုးစိုက္ခ်ၿပီး အေသခံ တိုက္ ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ကမၻာေပၚမွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ သတ္ေသမႈ အမ်ားဆုံးက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ဆီက လူေတြ အင္မတန္ အား က်ၿပီး အစားအေသာက္က အစ ၀တ္စားပုံ ဖက္ရွင္အဆုံး အတုခိုး ေနတဲ့ ကိုရီးယားႏိုင္ငံပါ တဲ့။ က်န္တာ အတုခိုးၾကပါ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတာေတာ့ အတု မခိုးၾကပါနဲ႔လို႔ ေတာင္းပန္ရေတာ့မွာပဲ။ ဘာျဖစ္ လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာကလည္း ဒီကိစၥမွာ “ဇ”က မေသးဘူး ကိုး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက သာေကတ တံတားသစ္ႀကီး ေပၚလာေတာ့ အဲဒီ တံတားေပၚက ခုန္ခ်ေသတဲ့သူက မနည္းဘူး။ တခ်ိဳ႕ သမီးရည္းစားေတြဆို လက္ခ်င္းတြဲခ်ည္ၿပီးေတာင္ ခုန္ခ် သတ္ ေသၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ႐ူးမိုက္ၾကသလဲ။ သူတို႔က ဒီလို လက္ခ်င္းတြဲ ထားရင္ ေနာင္ဘ၀က် ဒီလိုပဲ အတြဲလိုက္ ၀င္စားၾကမယ္လို႔ ေတြးပုံ ေပၚတယ္။ ေသရင္ လူဟာ သူ႔ (ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္) ကံ အ ေလ်ာက္ ၃၁ ဘုံကို လားၾကရတယ္ ဆိုတာမွ မသိၾကတဲ့ အတိုင္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ လာခုန္ခ်တဲ့ သူေတြကို တားဖို႔ သာေကတ တံတားမွာ ရဲ အေစာင့္ ေတာင္ ခ်ထားခဲ့ရဖူးတယ္။
အဲဒါေတြဟာ ရွိတ္စပီးယားရဲ႕ ႐ိုမီယို နဲ႔ ဂ်ဴးလီယက္ ျပဇာတ္ကို အတုယူမွားရာက ဆင္းသက္လာတဲ့ အယူအဆလြဲေတြလို႔ ထင္တာပဲ။ အဲဒီ ဇာတ္ထဲမွာ ေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႔ ကြဲတဲ့အတြက္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသုံး အထက္တန္း စကားေျပစာ အုပ္ထဲမွာ သတင္းစာဆရာတို႔ရဲ႕ ဘိုးေအ ဘိုး၀ဇီရရဲ႕ စိန္စားေသတဲ့သတင္း ဖြဲဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေရးထားတာ ဖတ္ဖူး ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ခက္ တာ က အသိဉာဏ္မရွိတဲ့သူေတြသာ ဒီအလုပ္မ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္လို႔ တထစ္ခ် ေျပာမရျပန္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္တဲ့ ဗာဂ်ီးနီယား၀ုဖ္ (ေရထဲ ဆင္းေသ)၊ ဆယ္ဗီလာပလပ္ခ္ နဲ႔ က၀ါဘာတာ (ဓာတ္ေငြ႕႐ႉ႐ႈိက္ေသ)၊ ဟဲမင္းေ၀း (ေသနတ္နဲ႔)၊ မီးရွီးဗား (ဓားနဲ႔ ဗိုက္ကိုခြဲ) စတာေတြလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ ေလးစားတဲ့ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္ေအးရဲ႕ ၀တၳဳ တပုဒ္ထဲမွာ “လူေတြဟာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံး အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ ေသရမယ္၊ အဲဒါဟာ ဘ၀ကို အႏိုင္နဲ႔ ပိုင္တာပဲ” လို႔ ဆိုတဲ့စကား ၾကားလိုက္ရေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားဖူးပါတယ္။ ဆန္းသစ္တယ္၊ သူမ်ားနဲ႔ မတူဘူး ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚတိုင္းကိုလည္း ေကာင္းလွခ်ည့္ရဲ႕လို႔ ေျပာမရပါဘူး။ လူ႔က်င့္၀တ္ စည္းကမ္း အသိဉာဏ္ တရားေတြနဲ႔ထိန္းညွိ ရပါမယ္။ ေရွး အဆက္ဆက္က စာေပပါရမီရွင္ေတြ ဒီလို သတ္ေသၾကတယ္ ဆိုတာလည္း စိတ္စံလြဲေနတဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ ပါပဲ။ သက္ သက္ သာသာ ေျပာရရင္ေတာ့ ယဥ္ယဥ္ကေလး ႐ူးေနၾက တာေပါ့။
ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ ေတာင္ကိုးရီးယား ႏိုင္ငံမွာဆို ေန႔စဥ္ သတ္ေသတဲ့လူ ၃၀ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြ သိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီသတင္း ေတြက ပိုၿပီး အာ႐ုံစိုက္စရာ ျဖစ္႐ုံမကဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ေသ ခ်င္တဲ့ သူေတြကိုပါ အားေပး လႈံ႔ေဆာ္သလို ျဖစ္ေတာ့တာ ေပါ့။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး နယ္ထဲက လူေတြတင္ မကဘူး၊ စီးပြားေရးေလာက အားက စား ေလာ က ႏိုင္ငံေရးေလာက က လူေတြလည္း ပါတယ္။ သမၼတေဟာင္း တေယာက္ေတာင္ ပါေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံဟာ ကမၻာ့စီးပြားေရး အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ အဆင့္ ၁၃ ခ်ိတ္တဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ သာမန္ၾကည့္ရင္ ေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ ၾကြယ္၀တယ္လို႕ ထင္စရာရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး တုိင္းျပည္ေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း စား၀တ္ေနေရး စရိတ္က ႀကီးျမင့္တယ္။ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ မနည္း႐ုန္းကန္ေနၾကရတယ္။ အၿပိဳင္အဆိုင္ အားႀကီးတယ္။ (အႏုပညာရွင္ေတြ သတ္ေသၾကရာမွာေတာ့ အဲဒီအ ခ်က္က အဓိက က်တယ္။) စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖိစီးမႈ (Stress) ဒဏ္ မခံႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ဆိုး၀ါးတဲ့ စိတ္က်ေရာဂါ (Depression) ျဖစ္လာ ၾက တယ္။ ဒီေရာဂါရဲ႕ လကၡဏာတရပ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ သတ္ေသၾကျခင္းပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို႔ ႀကံတဲ့သူကို အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ဥပေဒက သတ္မွတ္တယ္။ အိႏၵိယ ရာဇသတ္ႀကီး ပုဒ္မ အရေျပာ တာပါ။ ဒါက အဂၤလိပ္ရဲ႕ ဥပေဒကိုး။ သူတို႔ ဘာသာမွာ လူကို ဘု ရားသခင္က ဖန္ဆင္း တယ္။ လူရဲ႕ ေသျခင္း ရွင္ျခင္းဟာ ဘုရားသခင္နဲ႔ပဲ ဆုိင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတာဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ကို ဆန္႔က်င္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပစ္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ ဘာသာကေတာ့ ဒီလို သတ္ေသရင္ ေနာက္ေနာင္ ဘ၀ ဘ၀ေတြမွာလဲ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာတိုင္ေအာင္ အထုံပါတတ္တယ္လို႔ ေျခာက္လွန္႔ တားျမစ္ထား ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသၾကတာ ဆိုရင္လည္း ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္းနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ အင္မတန္ နည္းပါ ေသးတယ္။ ေနာက္ တခ်က္က ဗုဒၶဘာသာ ပီပီ ေလာကဓံတရား ရွစ္ပါးနဲ႔ ႀကဳံတဲ့ အခါ အထိုက္အေလ်ာက္ တရားနဲ႔ ေျဖႏိုင္ၾကလို႔ပါပဲ။
အခက္အခဲ ဆိုတာ ဘ၀မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စြမ္းရည္ကို စိန္ေခၚတဲ့ သင္ခန္းစာေတြလို႔ပဲ မွတ္ယူရပါမယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုံး႐ႈံး ဆုံး႐ႈံး အသက္ မ ဆုံး႐ႈံးေသးရင္ ဆုံး႐ႈံးတယ္လို႔ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသၾကမယ္ ႀကံရင္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ သုံးၿပီး ေတြးေတြးဆဆ ဆုံးျဖတ္တတ္ၾကပါေစ။
(သစၥာနီသည္ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ သေရာ္စာ၊ ဘာသာျပန္၊ သိပၸံ၀တၳဳ၊ အႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရး စသည့္ စာေပ လက္ရာစုံကို မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေရးသားလ်က္ ရွိၿပီး လုံးခ်င္း စာအုပ္မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသားထုတ္ေ၀လ်က္ရွိသည့္ စာေရးဆရာ တ ဦးျဖစ္သည္။)
No comments:
Post a Comment