ျပန္ၾကားေရး သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲကို ေရာက္သြားေတာ့ ခန္းမႀကီးထဲမွာ လူေတြ ျပည့္လွ်ံေနပါၿပီ။ ရွင္းလင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ဒ-ု၀န္ႀကီး တေယာက္တင္ မကပါဘူး။ ယူနက္စကို (UNESCO) က တာ၀န္ခံပါတယ္၊ ဂ်ာမနီက ကြ်မ္းက်င္ ပညာရွင္ဆိုတာ ပါတယ္။ ဒု-၀န္ႀကီးက ျမန္မာလို (ဆလိုက္ထိုးၿပီး) ရွင္းပါတယ္။ ယူနက္စကိုနဲ႔ ဂ်ာမနီက ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔က ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ေလး ေျပာေပးၾကတာမို႔ အေတာ္မ်ားမ်ား အဓိပၸါယ္ ေပါက္ၾကပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳံး ဘာသာျပန္လည္း လုပ္ေပးပါတယ္။
ဒု-၀န္ႀကီး ေျပာတဲ့ အထဲမွာ ဒီ “အမ်ားျပည္သူမီဒီယာ” ဥပေဒၾကမ္းကို ျပဳစုတာက သူတို႔ ျပန္ၾကားေရး အဖြဲ႕၀င္မ်ား အေနာက္ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ား သြားေရာက္ၿပီး ညီလာခံေတြ အလုပ္႐ုံ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ တက္ေရာက္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီ ႏိုင္ငံေတြ က်င့္သုံးေနတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးကို နမူနာယူပါတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ အခါ အဓိက ေဆြးေႏြးသူမ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံ ပရက္စ္ေကာင္စီ (Press Council) က ေျပာခြင့္ရ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ (က်မတို႔ သမဂၢကေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီြး ညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြးခ်ိန္ မရလိုက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမဂၢရဲ႕ သေဘာထားကို ယူမသြားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူတို႔ ေျပာတာေတြပဲ နားေထာင္လိုက္ရပါတယ္။)
အဲဒီလို ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ အခါမွာ ၀ိေရာဓိေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာတယ္။
အဓိက အခ်က္က ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ကိုယ္တိုင္က မီဒီယာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး “မီဒီယာဥပေဒ မူၾကမ္း” တခု ေရးဆြဲ တင္ျပဖို႔ ပရက္စ္ေကာင္စီကို တာ၀န္ေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မတင္ျပခင္ ျပန္ၾကားေရးကေနၿပီး အမ်ားျပည္သူ သိေအာင္ ေၾကညာခဲ့တယ္။ ပရက္စ္ေကာင္စီက စကားေျပာေတာ့ ၀န္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ဆုံညွိႏႈိင္းခဲ့ရာက အခု ဆိုရင္ ႏွစ္ဖက္ သေဘာတူခဲ့တဲ့ ဥပေဒၾကမ္းကို လႊတ္ေတာ္က စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၿပီးတဲ့ အဆင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ လို႔ သိရတယ္။
ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အခုလို မီဒီယာဥပေဒ တမ်ိဳးထပ္ၿပီး လုပ္ရတာလဲ။ လိုေသးလို႔လား လို႔ ေစာဒက တက္ၾကတာ ပါ။ ေနာက္တခုက ေကာင္စီတခု ရွိၿပီးသားဟာကို ေနာက္ေကာင္စီတခု ထပ္ဖြဲ႕ဦးမယ္ ဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြ “ထပ္” မကုန္ႏိုင္ဘူးလား။ ဥပေဒ တခုနဲ႔ တခု ၿငိမကုန္ႏိုင္ဘူးလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ၾကတယ္။
ထူးျခားတဲ့ အခ်က္ ၂ ခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔က “အမ်ားျပည္သူ ၀န္ေဆာင္မႈ မီဒီယာေကာင္စီ” ဆိုတာကို ၁၅ ဦးနဲ႔ ဖြဲ႕မယ္၊ အဲဒီ ၁၅ ဦးကို သမၼတရယ္၊ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ရယ္၊ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒တို႔ရယ္က ၅ ဦးစီ ေရြးေပးမွာ တဲ့။ အားလုံး ၁၅ ဦးေပါ့။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ လူႀကီးေတြက တိုက္႐ိုက္ ခန္႔အပ္မယ္ ဆိုတာကို မီဒီယာ သမားေတြက ဘ၀င္ မက်ၾကဘူး။ (ပရက္စ္ေကာင္စီ တုန္းကလည္း မေက်နပ္လို႔ ျပန္ဖြဲ႕ေပးခဲ့ရတယ္။ ပုဂၢလိက ကိုယ္စားျပဳေတြ ပါလာခဲ့တယ္။)
ေနာက္ မေေက်လည္ၾကတဲ့ ကိစၥက အသုံးစရိတ္အားလုံးရဲ႕ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို လႊတ္ေတာ္က ထုတ္ေပးမယ္၊ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကိုေတာ့ ေၾကာ္ျငာနဲ႔ ရွာၿပီး က်ခံရမယ္ ဆိုတာပါ။ ကိုသီဟေစာက “ဒါဆိုရင္ .. ဥပမာ Eleven က တႏွစ္အတြက္ အခြန္ေဆာင္လိုက္တဲ့ ေငြ သိန္း ၁၂၀၀ ဟာ ေၾကးမုံနဲ႔ ျမန္မာ့အလင္း သုံးဖို႔ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ဒါ တရားပါရဲ႕လား။ ခု အသြင္ေျပာင္းမယ္ ဆိုတဲ့ အမ်ားျပည္သူ ၀န္ေဆာင္မႈ မီဒီယာေခၚ ေၾကးမုံ၊ ျမန္မာ့ အလင္း၊ ႐ုပ္/သံေတြက အသာစီး ရသြားမွာေပါ့” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေျပာၾက ဆိုၾကတာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ကိုသီဟေစာနဲ႔ ယူနက္စကိုတို႔ ဂ်ာမနီတို႔ အဂၤလိပ္လို ျငင္းၾက ခုန္ၾကေတာ့ နားမလည္လို႔ စိတ္႐ႈပ္ၿပီး ေအာက္ကို ဆင္းသြားတဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ေအာက္က ထမင္းဆိုင္လည္း ေရာင္းမေလာက္။ ပလက္ေဖာင္းမွာလည္း သတင္းေထာက္ေတြ ဆာေလာင္လို႔ရယ္။
က်မတို႔လည္း ကိုယ္က သိပ္ကြ်မ္းက်င္တာ မဟုတ္တဲ့ ဘာသာရပ္လည္း ျဖစ္ေန၊ ၿပီးေတာ့ ထမင္းလည္း ဆာေနၿပီမို႔ အခမ္းအနား မၿပီးခင္မွာပဲ (မ်က္ႏွာ ပူပူနဲ႔) ေအာက္ကို ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ သတင္းစာေတြမွာ ဒီကိစၥ မေက်လည္တာေတြ ေရးလာၾကပါတယ္။ က်မက မေရးေသးဘဲ စဥ္းစားေနတာပါ။ ဘာကို စဥ္းစားေနတာလဲ ဆိုေတာ့ စကား အေခၚအေ၀ၚေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကစၿပီး တေလွ်ာက္လုံး သုံးႏႈန္းလာခဲ့တာက အစိုးရ အမႈထမ္းကို (Government Servant) လို႔ သုံးႏႈန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက ၿဗိတိသွ် အသုံးအႏႈန္းပါ။ အေမရိကန္ အသုံးအႏႈန္းကေတာ့ Public Service တဲ့။ အဲဒီ ႏွစ္ခုက အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အစိုးရ အမႈထမ္းကို Government Servant ကို Public Service Employee လို႔ ေျပာင္းတာပါ။ ေက်ာင္းမွ စာသင္တဲ့ ဆရာ ဆရာမ ေတြကိုလည္း အမ်ားျပည္သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလုပ္ လုပ္ရတာမို႔ Public Service Employee တဲ့။ စာပို႔သမားကိုလည္း အလားတူ ေခၚပါတယ္။ သူတို႔ကို ေပးတဲ့ လစာကို National Bank က ထုတ္ေပးရတာ ဆိုေတာ့ အစိုးရ ၀န္ထမ္းပဲ မဟုတ္လား။
အခု ေျပာေနၾကတာက သတင္းစာ ကိစၥ။ အရင္က ေၾကးမုံ၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ မူလက ပုဂၢလိက ပိုင္ေတြပါ။ ျပည္သူပိုင္ဆိုၿပီး သိမ္းတယ္။ အစိုးရပိုင္ ေပါ့ေလ။ အခု အဲဒီ အစိုးရပိုင္ ဆိုတဲ့ အေခၚအေ၀ၚကို ေျပာင္းခ်င္တယ္။ (အခုကာလက အသြင္ေျပာင္းလဲေရး ကာလလို႔ ဆိုသကိုး။) ဒီေတာ့ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ တီဗြီ၊ အင္တာနက္ ေတြဟာ မီဒီယာျဖစ္တယ္၊ အမ်ားျပည္သူနဲ႔ ပတ္သက္တယ္၊ အမ်ားျပည္သူ အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ Public Service (အမ်ားျပည္သူ ၀န္ေဆာင္မႈ) လို႔ ေခၚတြင္ေစရမယ္ ဆိုတဲ့ အေနအထားပါ။ မမွားပါဘူး။ အမ်ားျပည္သူ ၀န္ေဆာင္မႈပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရပိုင္ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ (ပုဂၢလိက ေလေၾကာင္း မဟုတ္၊ ပုဂၢလိက ဘဏ္မဟုတ္) Public ဆိုတာ အမ်ားျပည္သူမို႔ ဒီႏိုင္ငံမွာ အစိုးရ ေက်ာင္းေတြကို State School လို႔ ေခၚတာ၊ အေမရိကန္ေတြက Public School တဲ့။ အတူတူပါပဲ။ အမည္းလို႔ မေခၚခ်င္တာနဲ႔ အနက္လို႔ ေျပာင္းေခၚတာ လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။
ဒီေတာ့ကာ အစိုးရ သတင္းစာ၊ ႐ုပ္/သံ ေတြကို နာမည္ေျပာင္းတာဟာ ဘာမွ မထူးဆန္းပါဘူး။ ထူးျခားမလာပါဘူး။ ေျပာင္းရင္ ပိုလွလာမယ္ ထင္လို႔ ေျပာင္းတာပဲ။ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ဒီလို သုံးႏႈန္းေနၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းတခု အတြက္ ႏိုင္ငံအစိုးရအဖြဲ႕က ႀကီးၾကပ္တာ ဘာမွ မထူးဆန္းဘူး။ ပိုၿပီး လြတ္လပ္ခြင့္ေတာ့ ေပးထားပါတယ္။ ဒါေတာ့ ပိုတယ္ေပါ့။ နားမလည္ ၾကတာက ႐ုပ္/သံလုပ္ငန္းက အမ်ားပုိင္ ျဖစ္ေတာ့မယ္ တဲ့ ဆိုၿပီး ေျပာေနတာပါ။ အမ်ားပိုင္ဆိုတာကို ပုဂၢလိကပိုင္ ဆိုတာနဲ႔ လြဲမွား နားလည္ေနၾကတာပါ။ ဒါက က်မ သိျမင္မိတာကို တင္ျပတာပါ။ က်မနဲ႔ သေဘာ မတူသူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာက က်မ အေနနဲ႔ ယခုကိစၥကို “စကားလုံး အေခၚအေ၀ၚ”သာ ေျပာင္းလဲတာလို႔ ႐ိုးသားစြာ ထင္ျမင္မိျခင္း ပါပဲ။ အေခၚအေ၀ၚ ေျပာင္း႐ုံနဲ႔ ဂုဏ္သတၱိေတြ ေျပာင္းမသြား ႏိုင္ပါ။ ထို႔အတူ အေပၚယံ အေျပာင္းအလဲ လုပ္႐ုံနဲ႔ေတာ့ အႏွစ္သာရ အေျပာင္းအလဲ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မရွိႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။
ေနာက္ဆုံး အေရးအႀကီးဆုံး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူအေပၚ ေက်ာသား ရင္သား မခြဲျခားဘဲ မွ်မွ်တတနဲ႔ အေကာင္းဆုံး အသင့္ေလွ်ာ္ဆုံး အုပ္ခ်ုဳပ္ရတာမို႔ အေခၚအေ၀ၚ ေျပာင္းသည္ ျဖစ္ေစ၊ မေျပာင္းသည္ ျဖစ္ေစ၊ လႊတ္ေတာ္ပိုင္ မီဒီယာနဲ႔ ပုဂၢလိကပိုင္ မီဒီယာမ်ားအတြက္ ခ်မွတ္တဲ့ ဥပေဒ ဆိုတာ တမ်ိဳးတစားပဲ ရွိသင့္တယ္၊ တမ်ိဳးတစားတည္းပဲ ရွိသင့္ပါတယ္။ ငါ့သားမို႔ အခြင့္အေရး ပိုယူဆိုတာ လုံး၀ မေလ်ာ္ကန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္တင္မယ့္ ဥပေဒၾကမ္းကို အရင္တင္ထားတဲ့ ဥပေဒၾကမ္းနဲ႔ တတန္းတည္းထားၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တခုတည္း ေပါင္းၿပီး ျပ႒ာန္း သင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment