၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ လူထုသတင္းစာမွာ ကာတြန္းေတြ ဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ေၾကးမုံမွာလည္း ေရးခဲ့ပါ ေသးတယ္။ လူထုမွာ မေရးခင္ မႏၲေလးမွာ ကိုတင္ဝင္း (ဒါ႐ိုက္တာဝင္းေဖရဲ႕ညီ) တို႔နဲ႔ တြဲၿပီး “ဂလိ” စာေစာင္ ထုတ္ၾကေသး တာေပါ့။
“… အဲဒီတုန္းက ပညာေပးသက္သက္သာ ေဖာ္ညႊန္းၿပီး ဝင္းေဖနဲ႔ လုပ္လိုက္ၾကတာ အလုပ္ေကာင္းလို႔ ျပဳတ္သြားၿပီးမွ လူထု ေရာက္သြားၾကတာ …” လို႔ ဆရာက ေျပာျပဖူးပါတယ္။ လူထုသတင္းစာမွာ ကာတြန္းဆြဲေတာ့ ဆရာကိုယ္ႏႈိက္က ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္လို႔လည္း ေျပာျပတယ္။ တကယ္တမ္း သတင္းစာ ကာတြန္းသမားဆိုတာ ေရာဂါရွိေနမွ …၊ ဒီေရာဂါကို ကိုယ္တိုင္ခံစား ေနရ႐ုံတင္မက တျခားသူေတြကိုပါ ေဝမွ်ခံစားေစခ်င္တာ …၊ ကူးစက္ေစခ်င္တာကိုး …။
ဆရာေပၚဦးသက္ဟာ လူထုသတင္းစာမွာ “သူေတာ္” ဆိုၿပီး စာမဲ့ကာတြန္း ေရးပါတယ္။ “ေအာင္ေအာင္” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေရွးပုံစံ ဇာတ္ေတာ္မ်ဳိးလည္း ေရးတာပါပဲ။
သတင္းစာ ကာတြန္းဆိုတာ ေန႔စဥ္ထုတ္ဆိုေတာ့ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေရးႏိုင္ရတယ္။ အႀကိတ္အနယ္ လုပ္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ကာတြန္းမ်ဳိးေတြပဲ မဟုတ္လား။ မနက္ ၁၁ နာရီ၊ ၁ ခ်က္ေလာက္ သတင္းစာေတြ စုံေအာင္ ေရာက္လာရင္ စုၿပီး ဖတ္လိုက္ၾကတာ ၃ နာရီေလာက္ဆို ၿပီးၿပီတဲ့။ အေရးႀကီးတဲ့ သတင္းကို ဟာသေႏွာၿပီး ကာတြန္း ေရးၾကတာ။ ဆရာ ေပၚဦးသက္ရယ္၊ ဦးဝင္းေဖရယ္ တပုံစီေပါ့။
တကယ္ေတာ့ ကာတြန္းကို ဦးစားေပးတဲ့ ေနရာမွာ လူထုသတင္းစာဟာ ထိပ္ဆုံးက ပါခဲ့ပါတယ္။ ကာတြန္းရဲ႕ အေနအထား၊ တန္ဖိုးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲျဖတ္ၿပီး ေနရာေပးခဲ့ပါတယ္။ လတ္တေလာ အေရးႀကီးတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ အေျခအေနကို မီးေမာင္းထိုးျပတဲ့ ကာတြန္းမ်ဳိးကို မ်က္ႏွာဖုံးမွာ တေလးတစား သုံးခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေပၚဦးသက္ဟာ သတင္းစာရဲ႕ အာေဘာ္၊ ရပ္တည္ခ်က္ကို ထင္းကနဲ ထင္းကနဲ ျမင္ႏိုင္တဲ့ သတင္း ကာတြန္းမ်ဳိး ကိုသာမက ပင္တိုင္ေရးခဲ့တဲ့ “သူေတာ္” စာမဲ့ ကာတြန္းမွာေတာင္ ေလးေလးနက္နက္ ဆြဲခဲ့ပါတယ္။ “သူေတာ္” ကာတြန္း ေတြဟာ ဒီကေန႔အထိ ေခတ္မီ အဆင့္ျမင့္တဲ့ “အေတြးအေခၚပါ” ကာတြန္းေတြပါ။ သာမန္ အေတြးမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ (သီးျခားသေဘာ) ကာတြန္းဆရာ လိုင္စင္ကို လိမၼာပါးနပ္စြာ အသုံးခ်ခဲ့တဲ့ ကာတြန္းကြက္ေတြပါ။
အဲဒီေခတ္တုန္းက ဆရာေပၚဦးသက္တို႔ ဦးဝင္းေဖတို႔ ေပၚလစီ ကာတြန္းေတြက ထိမိလြန္းေတာ့ ျမန္မာတျပည္လုံးက ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကတာပါ။ ေၾကးမုံကဆို (အဲဒီေခတ္က) လခ တေထာင္ေတာင္ ေပးေခၚသတဲ့။
ေၾကးမုံ သတင္းစာက လခ တေထာင္ ေပးေခၚရေလာက္ေအာင္ ျမန္မာ သတင္းစာေတြကလည္း ေလးစားလိုလားမႈရွိ …၊ မနက္လင္းရင္ လူထု သတင္းစာတိုက္ကို တယ္လီဖုန္း တဂြမ္ဂြမ္ ဆက္ၿပီး ဆရာ့ပုံကို ေမးၾက ျမန္းၾက၊ စာဖတ္ပရိသတ္က အေလာင္းအစား လုပ္ၾကရေအာင္ ပရိသတ္က စိတ္ဝင္စားမႈ ရွိေနတဲ့ ဆရာေပၚဦးသက္လို ကာတြန္းဆရာ တေယာက္အဖို႔ အဲဒီေခတ္က စာနယ္ဇင္း စာမ်က္ႏွာတိုင္းဟာ လက္ညႇဳိးၫႊန္ရာ ကာတြန္းပုံ ျဖစ္ေစႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီအရည္အခ်င္းဟာ ကာတြန္းဆရာတေယာက္ရဲ႕ တကယ့္အရည္အခ်င္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကာတြန္းဆရာ တေယာက္ရဲ႕ တကယ့္သတၱိ မဟုတ္ပါဘူး။
ယုံၾကည္ခ်က္ကို ဆင္ေျခနဲ႔ လဲခဲ့တာ ကာတြန္းဆရာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ထရံခတ္၊ သံႀကိဳးခ်ိတ္၊ အုပ္စုစိတ္နဲ႔ ေနတာ ကာတြန္းဆရာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ လူတြင္က်ယ္လုပ္၊ ေနရာယူ၊ စာဖတ္သူ ေဝဒနာကို ဥပကၡာျပဳႏိုင္သူဟာ ကာတြန္းဆရာမွ မဟုတ္ဘဲ …။
ဆရာေပၚဦးသက္ကို “တကယ့္ကာတြန္းဆရာ” လို႔ ရဲရဲေျပာႏိုင္တာ ေဟာဒီအခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၆၁ ခု ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ခ်ိန္ ၁၉၆၁ ခု ႏိုဝင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔ထုတ္ လူထု သတင္းစာ ဟာ ဆရာေပၚဦးသက္ကို ဒါမွ ကာတြန္းဆရာလို႔ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေၾကညာ ေပးလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။
သတင္းစာရဲ႕ ပထမ စာမ်က္ႏွာမွာပဲ ဆရာေပၚဦးသက္ဟာ သူ႔လက္မွတ္ထိုးၿပီး “သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိပါ၍ ယေန႔ ကာတြန္း မေရးေတာ့ပါ” ဆိုတဲ့ ေၾကညာခ်က္ကို ႐ိုက္ႏွိပ္ထားတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ …၊ သတင္းစာပင္တိုင္ ကာတြန္းဆရာ တေယာက္ရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ကိုပဲ လူထုသတင္းစာဟာ သတင္းစာ ေခါင္းစည္းႀကီးရဲ႕ ေအာက္တည့္တည့္မွာ ထိုက္တန္စြာ ေနရာ ေပးထားပါေၾကာင္း …။
No comments:
Post a Comment