ကြန္းခ်မ္း | တနလၤာေန႔၊ ဇူလုိင္လ ၂၉ ရက္ ၂၀၁၃
မိုးဆက္တိုက္ ရြာသြန္းကာ ေရႏွင့္အတူ ဒိုက္မ်ား တိုက္စားမႈေၾကာင့္ မြန္တိုင္းရင္းသားမ်ား တည္ေဆာက္ထားသည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ အရွည္ဆုံး သစ္သားတံတားမွာ ဇူလိုင္လ ၂၈ ရက္ေန႔ မိုးခ်ဳပ္စ အခ်ိန္တြင္ က်ိဳးပ်က္သြားခဲ့ရသည္။
သုံးရက္ ဆက္တိုက္ ေန႔ညမျပတ္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းရာမွ စံခလယ္ ေခ်ာင္းဖ်ားမွ အမႈိက္ႏွင့္ ဒိုက္မ်ား ေရစီးအားႏွင့္အတူ ေမ်ာပါၿပီး တံတားတိုင္ကို ဖိတိုက္ရာမွ တိုင္မ်ား ယိုင္နဲ႔ကာ ညေန ၆ နာရီ ဝန္းက်င္တြင္ စံခလပူရီတံတား (ဝင္းကတံတား) ၏ အျမင့္ဆုံး ေနရာတြင္ မီတာ ၅၀ ေက်ာ္ က်ိဳးပ်က္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေရက ဒိုက္ေတြနဲ႔ တအားလွိမ့္ဆင္းလာေတာ့ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ တံတားတိုင္ေတြ စလႈပ္လာတယ္။ က်မတို႔လည္း ေဖာင္ႀကိဳးေတြ ျဖဳတ္ၿပီး ေခ်ာင္းလယ္ကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ႀကိဳးျဖဳတ္ၿပီးလို႔ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ တံတားက က်ိဳးပါေလေရာ” ဟု တံတားထိပ္တြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ေရာင္းခ်ၿပီး ေဖာင္အိမ္ ငွါးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းသူ မိေအး က ေျပာသည္။
စံခလယ္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကာ ဝင္းက မြန္ရြာႏွင့္ စံခလပူရီၿမိဳ႕ကို ဆက္သြယ္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ စံခလပူရီ တံတားသည္ အရွည္ ၄၄၅ ဒသမ ၅ မီတာ၊ အနံ ၄ ဒသမ ၅ မီတာႏွင့္ တံတား အျမင့္ဆုံး ေနရာတြင္ ၃၅ မီတာ ရွိေၾကာင္း တံတားမွတ္တမ္းအရ သိရသည္။
ေဆာက္လုပ္ေရး နည္းပညာ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေၾကာင့္ တံတားက်ိဳးပ်က္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း ေက်းရြာ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႔က ေၾကညာသည္။
“သဘာဝ ေဘးအႏၲရာယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာပါ။ ေတာင္ယာ ခုတ္လို႔ေပါ့။ ေတာင္က်ေရေတြ ၿပိဳဆင္းလာတဲ့ဒဏ္နဲ႔ ဒိုက္ေတြ တိုက္တဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္လို႔ တံတားပ်က္တာပါ” ဟု ဝင္းကရြာ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႔မွ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း က ေျပာသည္။
စံခလယ္ေခ်ာင္း ေအာက္ဘက္ ကီလိုမီတာ ၄၀ ေက်ာ္ရွိ ထြန္ဖာဖြန္ ေရကာတာမွ ေရတံခါးမ်ားက ေရကို ထိန္းသိမ္းထားျခင္း မရွိသည့္ေသးအတြက္ ေရကာတာအထက္ပိုင္းမွ ေရစီးအား သန္ျခင္းမွာလည္း တံတားက်ိဳးပ်က္ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းတရပ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
ေရတိုက္စားျခင္းေၾကာင့္ တံတားအနီးမွ ေဖာင္အိမ္ ၅၀ ေက်ာ္ႏွင့္ ဝင္းကရြာကို ေရေပးေဝေနသည့္ ေရတင္စက္ေဖာင္လည္း ေရစီးအားႏွင့္အတူ ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္။ ၎အနက္ ေဖာင္အိမ္ႏွစ္လုံးမွာ ေရျပင္တြင္ ပ်က္စီးခဲ့ၿပီး က်န္ေဖာင္အိမ္မ်ားကိုမူ ျပန္လည္ဆြဲယူႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေက်းရြာ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႕က ေျပာသည္။
ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈ တန္ဖိုးႏွင့္ တံတားျပန္လည္ ျပင္ဆင္မည့္ အခ်ိန္ကို မခန္႔မွန္းႏိုင္ေသးေၾကာင္း စံခလပူရီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔မွ တာဝန္ရွိသူတဦးက ထိုင္း႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွတဆင့္ ေၾကညာသည္။
စံခပူရီတံတားသည္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ဘုရားသုံးဆူ၏ အေရွ႕ေတာင္ဘက္၂၄ ကီလိုမီတာ အကြာ၌ ရွိၿပီးျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးစအခ်ိန္က ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ကို တိမ္းေရွာင္ရန္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ဝင္ေရာက္လာၾကသည့္ ဝင္းက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားက တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။
ယခင္က ေခ်ာင္းက်ဥ္းမွ်သာ ျဖစ္သည့္ စံခလယ္ေခ်ာင္းမွာ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ထြန္ဖာဖြန္ ေရကာတာ စီမံကိန္းေၾကာင့္ေရျပင္က်ယ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္တြင္ ဤသစ္သားတံတားရွည္ကို ေဆာက္လုပ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
တံတားေဟာင္းကို စက္မႈနည္းပညာ အသုံးျပဳျခင္း မရွိဘဲ လက္မႈနည္းပညာျဖင့္ ပ်ဥ္းကတိုးႏွင့္ သကၤန္းသားမ်ားကို အသုံးျပဳကာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ အသစ္ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ၿပီးစီးခဲ့သည္။
လက္ရွိတြင္ မြန္ရြာမွ ထိုင္းဘက္ကမ္းသို႔ ကူးလူးသြားလာၾကသည့္ စက္ခ်ဳပ္ အလုပ္သမမ်ား အပါအဝင္ အျခားအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ေဈးေရာင္း ေဈးဝယ္မ်ားမွာ စက္ေလွျဖင့္ သြားလာေနၾကရၿပီး တံတားမ်ား ထပ္မံ က်ိဳးပ်က္ျခင္း မရွိေစရန္အတြက္ ေက်းရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔မွ ဒိုက္မ်ားကို ဆယ္ယူလ်က္ ရွိသည္။
ဝင္းကရြာသည္ မြန္ယဥ္ေက်းမႈ ေက်းရြာႀကီးတရြာ ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေျခ တေထာင္ေက်ာ္ရွိကာ သာသနိက အေဆာက္အဦႏွင့္ ဤသစ္သားတံတားေၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ အထူးထင္ရွားၿပီး ခရီးသြား လုပ္ငန္းျဖင့္လည္း စည္ကားရာေဒသ ျဖစ္သည္။
ေႏြရာသီကာလမ်ား၌ ရက္သတၲပတ္လွ်င္ ပ်မ္းမွ် ခရီးသြားဧည့္သည္ ၃ ေထာင္ခန္႔ လာေရာက္လည္ပတ္ၾကၿပီး ညေနေစာင္းတြင္ တံတားေပၚ ေလညင္းခံ ထြက္သူမ်ားျဖင့္လည္း စည္ကားသည္။
မြန္ဘက္ကမ္းတြင္ လူမ်ိဳးမ်ားသာ ေနထိုင္ၾကၿပီး ထိုင္းဘက္ကမ္းတြင္ ထိုင္း၊ ကရင္ႏွင့္ ဗမာလူမ်ိဳးတို႔ ေနထိုင္ၾကကာ ထိုဘက္ကမ္းႏွင့္ ဤဘက္ကမ္းကို ဆက္သြယ္ေပးသည့္အတြက္ ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတားဟုလည္း တင္စားၾကသည္။
No comments:
Post a Comment