သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္ (၁၀)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ရန္ကုန္ေျပးတဲ့ ကားလုိင္းေတြက ထား၀ယ္-ေမာ္လၿမိဳင္ကားထက္ အမ်ားႀကီးသာၿပီး ထုိင္းနဲ႔ ပုိတူေနပါတယ္။ ၃ ခုံတန္း အေယာက္ ၃၀ စီး အထူးဘတ္စကား၊ သုိ႔မဟုတ္ ထုိင္းမွာဆုိရင္ေတာ့ VIP တုိ႔၊ ၉၉၉ တုိ႔လုိ ကားေတြအတြက္ တေယာက္ ၁၀၀၀၀ က်ပ္ ေပးရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိအေကာင္း စားကားမွာလဲ အိမ္သာက မပါျပန္ဘူး။ စီးတဲ့လူေတြက ထား၀ယ္-ေမာ္လၿမိဳင္ ကားေပၚက လူေတြလုိ ခေလးခေလာက္ေတြ မပါေတာ့ဘဲ စီးပြားေရးသမားေတြ မ်ားပုံရပါတယ္။ တက္လာကတည္းက လက္ကုိင္ဖုန္းထုတ္ၿပီး ေျပာေနၾကတာ ေဘးလူေတာင္ နားမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အထိပါပဲ။

အေ၀းေျပးကားဂိတ္ အသစ္ကေန သံလြင္ျမစ္ကုိျဖတ္တဲ့ မုတၱမတံတားေပၚ တက္လာကတည္းက ျမင္ကြင္းဟာ အသစ္အဆန္း။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကဆုိရင္ ဒီလုိတံတား မရွိေသးတဲ့အတြက္ ဇက္ကုိစီးျပီး မုတၱမဖက္ကုိ ကူးရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကူးေနစဥ္အတြင္း ေလွငယ္ေလးေတြက ဇက္ေဘးကို ေရာက္လာၿပီး စစ္ေဆးေရး အဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕ ဇက္ေပၚတက္လာ၊ ဇက္ေပၚက လူ၀၀ေတြ သုိ႔မဟုတ္ အုန္းပင္လုံခ်ည္ အပါအ၀င္ ေမွာင္ခုိသြင္းလာတဲ့ အ၀တ္ထည္ေတြကို ၃-၄ ထပ္ ၀တ္ထားသူေတြကုိ ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးေပါ့။ အခုေတာ့ ဘာအစစ္ေဆးမွ မေတြ႔ရေတာ့တဲ့အတြက္ အဲဒီလုိေမွာင္ခုိေခတ္ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။

မုတၱမဘက္ ေရာက္ေတာ့လည္း ျမင္ကြင္းက အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကားလမ္းေတြက အရင္ က်ေနာ္ ေမာ္လၿမိဳင္-ရန္ကုန္ကုိ စက္ဘီးစီးၿပီး သြားဖူးစဥ္ကထက္ အဆမတန္ က်ယ္ျပန္႔ေကာင္းမြန္ေနပါတယ္။ ေနာက္တခါ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ လ်ပ္တျပက္ ျမင္ရတဲ့ နုိင္ငံေရပါတီ ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြကလည္း ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ ထား၀ယ္ဘက္မွာ ပါတီႀကီး ၃ ခုရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္ကိုသာ ေတြ႔ရေပမဲ့ မြန္ ျပည္နယ္ထဲ ၀င္လာကတည္းက မြန္ပါတီ၊ ကရင္ပါတီ ဆုိင္းဘုတ္ေတြအျပင္ ပအုိ႔ဝ္ပါတီ၊ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အင္အားစုပါတီန႔ဲ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး အင္အားစုပါတီ ဆုိင္းဘုတ္ေတြကိုပါ ျမင္လာရပါတယ္။

ေနာက္တခါ ပတ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္းက နည္းနည္းေျပာင္းလာၿပီး ထား၀ယ္ဘက္မွာလုိ ရာဘာၿခံေတြအျပင္ ေတာထန္းပင္ေတြ၊ ေတာထန္းပင္နဲ႔ မုိးထားတဲ့အိမ္ေတြကိုလည္း လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီဘက္မွာက ထား၀ယ္ဘက္မွာလုိ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ သိပ္မပ်က္စီးေသး။ လယ္ထြန္ေနတဲ့ ႏြားေတြ၊ ႏြားလွည္းေတြ၊ တခ်ဳိ႕ ေနရာဆုိ ကြ်ဲလွည္းေတြကိုပါ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ကားလမ္း အခြန္ေကာက္ဂိတ္တခုမွာေတာ့ “ေရႊသံလြင္ကုမၸဏီက တာ၀န္ယူေဆာက္လုပ္သည္” ဆုိတဲ့စာတန္းကို ေတြ႔ရပါတယ္။

“ကုမၸဏီေတြက လမ္းေဆာက္ၿပီး အခြန္ေကာက္စားေနတာေလ” လုိ႔ က်ေနာ္ေဘးမွာထုိင္တဲ့ ခရီးသြား တဦးကေျပာပါတယ္။ ေရႊသံလြင္၊ ေအရွားေ၀ါ၊ ထူး အပါ၀င္ ကုမၸဏီႀကီးအားလုံးနီးပါးဟာ အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းျပီး ရုိက္စားလုပ္ေနတဲ့ ခရိုနီေတြျဖစ္ေပမဲ့လည္း ဒီလုိလမ္းေဖာက္ၿပီး အခြန္ေကာက္စားတဲ့ အုိင္ဒီယာကေတာ့ သိပ္မဆုိးဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိ သာမန္ခရီးသည္ေတြ လမ္းေကာင္းေကာင္းေပၚမွာ ဘတ္စ္ကားစီးခြင့္ ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ကုမၸဏီေတြဟာ လမ္းေဘး ၀ဲ-ယာက သစ္ေတာေတြကို စိတ္ႀကဳိက္ခုတ္ယူ၊ လယ္ယာ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြကို သိမ္းယူတာမ်ဳိးလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္လျမိဳင္ – ထား၀ယ္ – ၿမိတ္ – ေကာ့ေသာင္းဘက္ လမ္းေတြကိုလည္း ဒီကုမၸဏီေတြက ဆက္ေဖာက္ေပးသင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

ဒီလုိ ေတြးလုိ႔ေကာင္းတုန္းမွာ ကားကရပ္လုိက္ၿပီး “ထမင္းစားလုိ႔ရတယ္၊ က်န္းမာေရးလုပ္လုိ႔ရတယ္” ဆုိတဲ့အသံ ထြက္လာပါတယ္။ ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘီလင္းျမိဳနယ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီအရပ္ရွိ က်န္းမာေရး လုပ္တဲ့ေနရာက အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ကားအေကာင္းစားမုိ႔လုိ႔ ဆုိင္အေကာင္းစားမွာရပ္ၿပီး ထမင္းစား၊ က်န္းမာေရးလုပ္တာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကလိန္ေအာင္က က်မ္းမာေရးခန္း၊ ထမင္းစားခန္းေတြထက္ ဘီးလင္းက အခန္းေတြက အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။ ထုိင္းနဲ႔ ပုိတူေနၿပီး နုိင္ငံျခားသား ခရီးသြားတခ်ဳိ႕ကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ အဲဒီနုိင္ငံျခားသားေတြက ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြ မဟုတ္။ UN အမွတ္ ဘယ္ေလာက္၊ အထူးအဖြဲ႔လုိ႔ ေရးထားတဲ့ ဖုိး၀ီွးကားေပၚ တက္သြားတာကို ျမင္ရပါတယ္။ သူတုိ႔ကားရဲ႕ နံရံမွာေတာ့ ေသနတ္တလက္ကုိ ၾကက္ေျခခတ္ထားတဲ့ သေကၤတ ေတြ႔ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္က ေသနတ္ကိုၾကက္ ေျခခတ္ထားတဲ့ နုိင္ငံျခား NGO မ်ဳိး ဒီအရပ္မွာ မေတြ႔ဖူးခဲ့ပါ။

တကယ္ေတာ့ ဘီးလင္းဆုိတာ ၂၀၀၀ ျပည့့္လြန္ နွစ္ေတြအထိ ABSDF ေက်ာင္းသားေတြ၊ KNU တပ္ေတြ မၾကာခဏ ေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာေပါ့။ အခု က်ေနာ္ ထမင္စားေနတဲ့ ဆုိင္ရဲ႕ ဟုိမွာဖက္ကမ္းဟာ KNU တပ္မဟာ ၁ နယ္ေျမေလ။ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းေတြ အေျခစုိက္ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့နယ္ေျမေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒီထဲက တဦးျဖစ္တဲ့က်ေနာ္က ဘီးလင္းထမင္းဆုိင္မွာ ေရာက္ေနၿပီး ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသား ၃-၄ ဦးကေတာ့ MPC လုိ႔ လူသိမ်ားတဲ့ ျမန္မာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာမွာ တာ၀န္ထမ္းေနၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္တခါ အရင္က နယ္စပ္မွာ အေျခစိုက္တဲ့ နုိင္ငံျခား NGO တခ်ဳိ႕က စစ္ရပ္စဲေရး၊ ေျမျမွဳပ္မုိင္း ရွင္းလင္းေရး၊ ဒုကၡသည္ ကူညီေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနပါၿပီ။ KNU ဆက္ဆံေရး ရံုးေတြေတာင္ ဒီၿမိဳ႕ေတြမွာ ဖြင့္ထားၿပီးတဲ့အထိ အေျခေနက ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ နုိင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာတဲ့ အဆင့္ထိေတာ့ မတက္နုိင္ေသးဘူးလုိ႔ သိရပါတယ္။

ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေငးေမာရင္း၊ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ ေနာက္ကြယ္က “ေတာင္ေပၚေျမရဲ႕ အျခား တဖက္မ်က္ႏွာ” က ျဖစ္စဥ္ေတြကို စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကားက စစ္ေတာင္းတံတားသစ္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး ဘုရားႀကီးဘက္ေရာက္ လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတာက ဘုရားႀကီးကေန ပဲခူးဘက္ကုိ ဆက္မသြားဘဲ တျခားဘက္ဆီ ကားက ဦးတည္လာတဲ့အတြက္ ဘယ္ကိုေမာင္းေနတာလဲလုိ႔ ေဘးထုိင္ခုံကလူကုိ ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း မသိဘူး၊ အရင္ကေတာ့ ဒီလမ္းက မသြားဘူးလုိ႔သာ အေျဖရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီလုိ အျပန္အလွန္ ေျပာရင္းနဲ႔ ကားက လမ္းမသစ္ အေကာင္းစားႀကီးတခုဆီ ေရာက္လာပါတယ္။

“မႏၱေလးသုိ႔” နဲ႔ “ရန္ကုန္သုိ႔” ဆုိတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဆုိင္းဘုတ္ ၂ ခုကို ေတြ႔လုိက္ကတည္းက ဒါ ေနျပည္ေတာ္ လမ္းသစ္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကားက ရန္ကုန္သုိ႔ ဆုိတဲ့ဘက္ကုိ ဆက္ေမာင္းလာျပီး ဗီဒီယုိသတင္းေတြထဲမွာ ျမင္ခဲ့ရတဲ့အတုိင္း တကယ့္ကုိ ကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီး။ တခ်ဳိ႕ ေနရာေတြမွာ ၆ လမ္းသြား။ တခ်ဳ႔႕ ေနရာေတြမွာ ၄ လမ္းသြား။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္က ညေန ၇ နာရီ၀န္းက်င္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ျမင္ကြင္းက သိပ္မရွင္းလွေတာ့ပါ။

ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ကုိ သြားဖုိ႔အတြက္ ေျမာက္ဥကၠာလာဘက္ရွိ ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ဆီ ေျပးရပါတယ္။ ရန္ကုန္-ေနျပည္ေတာ္ အထူးဘတ္စကားက ၆၀၀၀ က်ပ္သာ ေပးရေပမယ့္ ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ ေအာင္မဂၤလာကားဂိတ္ တကၠစီခက ၃၅၀၀ ထြက္သြားပါတယ္။ ေမာ္လျမိဳင္က အေ၀းေျပးကားဂိတ္က ထုိင္းနဲ႔ တူပါတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့မိတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခု မဟာရန္ကုန္ အေ၀းေျပးကား ဂိတ္က်မွ ခ်ီးက်ဴးမိတာ ဆႏၵေစာသြားၿပီ ဆုိတာကုိ သိလုိက္ပါတယ္။

ကားဂိတ္ေနရာက တကယ့္ကုိေဗ်ာက္ေသာက္။ အထူးဘတ္စကားလုိင္းေတြရဲ႕ ရံုးခန္းေတြ၊ နားေနခန္းေတြ၊ အိမ္သာေတြ ေကာင္းေပမဲ့ အဲဒီဂိတ္ဆီ သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္က စိတ္ညစ္စရာ။ ဂိတ္၀င္းေလးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြက အမ်ားႀကီး၊ စနစ္က်မႈ လုံး၀မရွိ။ ထုိင္းက ဂိတ္ေတြလုိ ကားရပ္ဖုိ႔ေနရာ စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ဖလက္ေဖာင္းမ်ဳိး လုံး၀မရွိပါ။ ပလက္ေဖာင္းေတာင္ မရွိမွေတာ့ ဘယ္ကားက ဘယ္ပလက္ေဖာင္းကေန ထြက္မယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ သတ္မွတ္လုိ႔မရေတာ့။ ထုိင္းမွာေတာ့ မဲေဆာက္လုိ ၿမိဳ႕ေလးကအစ ပလက္ေဖာင္းနံပါတ္ပါတဲ့ ကားဂိတ္ေတြ စနစ္တက် လုပ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ျမန္မာနုိင္ငံမွာေတာ့ ထား၀ယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန အခု ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အထိ ပလက္ေဖာင္းပါတဲ့ ကားဂိတ္မ်ဳိး မေတြ႔ရဘဲ ၾကံဳသလုိရပ္၊ အဆင္ေျပသလုိ တက္-ဆင္း လုပ္ေနၾကတာကိုသာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အေ၀းေျပး ဂိတ္အတြင္းတင္ ကားက်ပ္တာ မဟုတ္။ ဂိတ္၀န္းက်င္က အရံကားေတြ ရပ္ထားတဲ့ ေနရာေတြကလည္း စနစ္က်မႈဘာမွမရွိ။ လယ္ကြင္းထဲ ေျမဖို႔ထားတဲ့ ကြင္းျပင္အေပၚ ဘတ္စ္ကားေတြ ရာနဲ႔ခ်ီ ရပ္ထားတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေစ်းေရာင္းသူေတြ၊ အေၾကာ္သည္ေတြ အသံကလည္း တစာစာ။ ဟြန္းတီးသံက တညံညံ။ ဒီၾကားထဲ မုိးကပါ ရြာခ်လုိက္ေတာ့ ဗြက္ထေနတဲ့ ေျမကြင္းေပၚမွာ သုိင္းကြက္နင္းၿပီသာ မေလွ်ာက္တတ္ရင္ ေနျပည္ေတာ္ မေရာက္ဘဲ ဗြက္အုိင္ထဲ အရင္လဲသြားနုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကားေပၚေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကားအျပင္ဘက္က အခင္းအက်င္းနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္။ ဘန္ေကာက္- ခ်င္းမုိင္ ကားေတြထက္ေတာင္ (အိမ္သာ မပါတာကလဲြရင္) ပုိေကာင္းေနပါတယ္။ ကားစပယ္ယာက ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ နွစ္ဘာသာနဲ႔ ေကာင္းမြန္ေသသပ္စြာ နႈတ္ဆက္ၿပီး ယဥ္ေမာင္းေတြက ဘယ္သူေတြ၊ ဘယ္ကုမၸဏီက လက္မွတ္ရထားသူေတြ စသျဖင့္ ကြန္ျပဴတာက ထြက္လာတဲ့ စကားလုံးေတြလုိ႔ ထင္ရတဲ့အထိ ညီညာသံစဥ္နဲ႔ ခ်ဳိျမစြာ ေျပာျပေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အိတ္ေဆာင္ ကြန္ျပဴတာအတြက္ ဘက္ထရီ အားသြင္းတဲ့ ေနရာကိုလည္း ကားေပၚမွာ ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။

အဲ … ဒီကားေပၚမွာေတာ့ “ကားေပၚ ထမင္းမစားရ” ဆုိတဲ့ စာတန္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အားလုံး ေကာ္ဖီ ေသာက္သူေသာက္၊ မုန္႔စားသူစားေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ကားက မေန႔က လာရာလမ္းအတုိင္း မဂၤလာဒုံ၊ ေထာက္ႀကံံ့ကေန ေနျပည္ေတာ္ အထူးလမ္းမၾကီးေပၚ တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပဲခူးလမ္းခဲြေရာက္ေတာ့ ပဲခူးဘက္ မ၀င္တဲ့အတြက္ မေန႔ကေရာ၊ ဒီေန႔ပါ ပဲခူးကို က်ေနာ္မေရာက္ဖူးလုိက္ပါ။ တကယ္က ပဲခူးတင္ မကပါဘူး။ ေနျပည္ေတာ္လမ္းက ေနျပည္ေတာ္ကလြဲၿပီး ဘယ္ၿမိဳ႕ကိုမွ မ၀င္ပါ။

မုိင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ ရွည္လွ်ားၿပီး ကတၱရာမပါ ကြန္ကရစ္သက္သက္ ခင္းထားတဲ့ ဒီလမ္းမႀကီးဟာ ကားေမွာက္မႈ အမ်ားဆုံးလမ္းအျဖစ္ နာမည္ႀကီးေနတ့ဲအတြက္ ကားစီးရတာကလည္း ခပ္လန္႔လန္႔။ ဒါေပမဲ့ ယာဥ္ေမာင္းေတြက အေတာ္ကြ်မ္းက်င္ပုံရၿပီး ကားကလည္း ေကာင္းပါတယ္ေလလုိ႔ဆုိၿပီး စိုိးရိမ္မႈကုိ သက္သာေအာင္ ေလွ်ာ့ခ်ရပါတယ္။ လုံး၀ အသစ္က်ပ္ခြ်တ္ျဖစ္ပုံရတဲ့ ဒီကားလမ္းႀကီး တေလွ်ာက္မွာ ကားလမ္းနဲ႔ ကားကလြဲၿပီး တျခားဘာမွမရွိ။ ပဲခူးရုိးမတေလွ်ာက္ ေဖာက္ထားတယ္ ဆုိေပမဲ့ အံၾသဘြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးတပင္မွ မေတြ႔မိ။

ပဲခူးအလြန္မွာ လယ္ကြင္းေလးေတြ၊ ဗြက္ေတာေလးေတြ ေတြ႔ရေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လယ္ကြင္းေတြမရွိေတာ့ဘဲ ေတာအုပ္ငယ္ေလးေတြ၊ ေျခာက္ေသြ႔ ကြင္းျပင္ငယ္ေလးေတြကိုသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လုပ္အားေပးစခန္းလုိ ေနရာေလးေတြ ဟုိတကြက္၊ ဒီတကြက္။ ကားလမ္းေဘးမွာ ၿမိ္ဳ႕မရွိတဲ့အျပင္ ရြာလည္း မရွိပါဘူး။ ေနာက္တခါ ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္းကလည္း အေျပာင္းလဲ မရွိပါဘူး။ ကားလမ္းက အေကြ႔ အေကာက္လည္း မရွိ၊ အတက္အဆင္းလည္း သိပ္မရွိတဲ့အတြက္ ကားကေရွ႕ကုိ သြားလုိ႔သြားေနမွန္းေတာင္ သိပ္မသိသာ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကားစီးေနရတာနဲ႔မတူဘဲ ရထားစီးေနရသလုိလုိ၊ သေဘၤာစီးေန ရသလုိလုိ ခံစားမိပါတယ္။

ျမင္ကြင္းကလည္း မေျပာင္း၊ ဓာတ္ပုံရုိက္ဖုိ႔ကလည္း အကြက္အကြင္း မေကာင္းလုိ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး ခဏအိပ္ေပ်ာ္ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ “ထမင္းစားလုိ႔ရၿပီ၊ က်န္းမာေရး လုပ္လုိ႔ရၿပီ” ဆုိတဲ့ စပယ္ယာရဲ႕ ခ်ဳိသာတဲ့အသံကုိ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ကားေဘးကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ “၁၁၅ မုိင္ စားေသာက္ဆုိင္တန္းမ်ား” ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ တကယ့္ ဆုိင္အႀကီးႀကီးေတြ။ အိမ္မက္မ်ား မက္ေနသလား၊ စိတ္ကူးယဥ္ စာေပထဲကလုိမ်ဳိး ေတာေတာင္ေတြထဲရွိ သုိက္နန္းထဲက ၿမိဳ႕တခုဆီမ်ား ေရာက္ေနသလားဆုိျပီး ကုိယ္မ်က္လုံးကုိ ပြတ္သပ္မိတဲ့ အထိပါပဲ။ ရြာေတာင္မရွိတဲ့ ဒီလမ္းတေလွ်ာက္္မွာ ဒီဆုိင္ႀကီးေတြက ဘယ္လုိ ေရာက္ေနတာပါလိမ့္။

စပယ္ယာကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဒီဆုိင္တန္းမွအပ တျခား ဘာဆုိင္မွ မရွိ။ ကားလည္း ဘယ္မွာမွမရပ္ဘဲ ဒီတေနရာတည္းသာ ရပ္တဲ့အတြက္ ဒီဆုိင္မွာ တခုခုစားသြားသင့္တယ္လုိ႔ စပယ္ယာအမ်ိဳးသမီးက အဆုိျပဳပါတယ္။ ဘာစားရင္ ေကာင္းမလဲဆုိၿပီး ဆုိင္းဘုတ္ေတြကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ “ျမန္မာ၊ ယုိးဒယား၊ တရုတ္၊ အင္း+ရွမ္း၊ ဥေရာပႏွင့္ ဂ်ပန္အစားအစာမ်ား” ရနုိင္သည္ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးတခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ရွမ္းနဲ႔ အင္း အစားစာဆုိၿပီး သီးျခားေတြ႔ေတာ့မွ ျမန္မာ့ရုိးရာ အစားအစာက ဘာေတြလဲ။ ဆီျပန္ဟင္း၊ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ လဖက္သုတ္ေလာက္ပဲ ရွိတာလားလုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဆီျပန္ဟင္းကုိ စုိးရြံ႔ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ေကာ္ဖီ ေသာက္မလားဆုိၿပီး ေကာ္ဖီစက္လုိက္ရွာေပမဲ့ မရွိေသးပါ။

စားေသာက္ဆုိင္တန္းေနာက္က က်န္းမာေရးအခန္းကို ၀င္သြားေတာ့ ေကာင္းလုိက္တဲ့ အခန္း။ က်ေနာ့္ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ ေတြ႔ဖူးသေလာက္ အိမ္သာေတြထဲမွာ ေနျပည္ေတာ္ အေ၀းေျပးကားဂိတ္က အိမ္သာက အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ အားလုံး ဘုိထုိင္ေတြ၊ ဘုိမတ္တပ္ပန္းတာေတြနဲ႔ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔။ အေကာင္း ေတြခ်ည္း ေတြ႔ေနရတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒါေတြကို ရႈတင္အျဖစ္မ်ား လုပ္ထားသလားဆုိၿပီး သံသယ၀င္လာပါတယ္။

အဲဒီလုိသားနားလွတဲ့ ဆုိင္တန္းရဲ႕ အျခားတဖက္က ခပ္စုတ္စုတ္ ကြမ္းယာဆုိင္တန္းေလး၊ အတိုအထြာ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္တန္းေလးေတြဘက္ လွည့္ခဲ့ပါတယ္။ “က်ေနာ္တုိ႔က ေဒသခံေတြေလ၊ သူတုိ႔က ရန္ကုန္ကေန အခုမွ ေရာက္လာသူေတြေပါ့” လုိ႔ ကြမ္းယာလည္းေရာင္း၊ သူကိုယ္တုိင္လည္း ကြမ္းအေတာ္ႀကိဳက္ပုံရတဲ့ အသက္ ၃၀ ၀န္းက်င္ ဆုိင္ရွင္အမ်ိဳးသားက ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အာဏာရွိသူ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူနဲ႔ မပုိင္ရင္ ဒီေခတ္မွာ ဘာမွလုပ္စားလုိ႔ မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီဆုိင္တန္းႀကီးေတြ အားလုံးဟာ အဲဒီလုိ ပုိင္ရာဆုိင္ရာ လူေတြက လုပ္ထားတာလုိ႔ သူက မေက်မနပ္နဲ႔ ေျပာဆုိေနပါတယ္။

ဒီလုိဆုိင္ေတြ ရွိလာတဲ့အတြက္ ေဒသခံေတြ အလုပ္အကုိင္ တုိးရလာတာမ်ဳိးေရာ မျဖစ္လာဘူးလားဆုိတဲ့ အေမးကိုေတာ့ သူက သိပ္ဘ၀င္က်ပုံမရ။ “အဲဒါက မေျပာပေလာက္ပါဘူးဗ်ာ။ ကားလမ္းေဖာက္စဥ္က သိမ္းထားတဲ့ လယ္ေတြ၊ ၿခံေတြနဲ႔စာရင္ ဘယ္ေျပာပေလာက္မလဲ” ဆုိျပီး သူက တုန္႔ျပန္ပါတယ္။ ဒီကားလမ္းက ေတာေတြခ်ည္း ျဖတ္ေဖာက္တာ မဟုတ္ဘူးလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ လယ္ေတြ၊ ၿခံေတြ အသိမ္းခံထားရတယ္လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။ “ခရီးသည္ေတြကလည္း သူတို႔ဆုိင္ခ်ည္းပဲ ၀င္ၾကတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဆုိင္ဘက္ ကြမ္းယာလာ၀ယ္ သူက တဆယ္မွာ တေယာက္ေတာင္ မရွိဘူး” လုိ႔ ေဒသခံဆုိင္ရွင္က ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီလုိေျပာေနစဥ္ လူတေယာက္၀င္လာၿပီး ကြမ္းယာ၀ယ္သြားပါတယ္။ သူစီးလာတဲ့ ကားကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဖုိး၀ီွးအေကာင္းစား။ ဒီမွာရပ္ထားတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ကားေတြေရာ၊ ဘတ္စကားေတြေရာ အားလုံး တကယ့္ အေကာင္းစားေတြ။ ခပ္ညံ့ညံ့ကားေတြ ဒီအထူးလမ္းေပၚ ေမာင္းခြင့္မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ကားေပၚကလူေတြကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့ပုံေတြ မဟုတ္။ အားလုံး ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ေတြ။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အားလုံးဟာ ေဒသခံ ဆင္းရဲသား လူထုဘ၀နဲ႔ လုံး၀ ကင္းကြာေနၿပီး ေတာထဲမွာ လာေဆာက္ထားတဲ့ ရႈတင္နဲ႔ ဇာတ္၀င္ခန္းထဲက လူေတြလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

၁၁၅ မုိင္စခန္းကေန ေနာက္ထပ္ မုိင္ ၁၀၀ ခန္႔ကုိ ထူးမျခားနည္းနဲ႔ ျဖတ္သန္း ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ေဒသဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ဆုိတာ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ေနာက္ဆုံးေပၚၿမိဳ႕ ျဖစ္တာနဲ႔အညီ ၿမိဳ႕အ၀င္မွာ ဘာသစ္ပင္မွ မရွိ။ လယ္ကြင္းလုိလုိ ေတာရုိင္းလုိလုိ ေနရာေတြကို ဘူဒုိဇာနဲ႔ ထုိးၿဖိဳထားၿပီး အေဆာက္ဦအသစ္ေတြ ေဆာက္ေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရာဇ၀င္ထဲက အမည္ေတြလုိ ေခၚရခက္၊ မွတ္ရခက္တဲ့ ပါဠိသက္ စကားလုံးေတြပါတဲ့ ၿမိဳ႕အမည္ေတြကို စပယ္ယာက ရြတ္ျပၿပီး ဘယ္မွာဆင္းၾကမလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးေတာ့ ဘယ္မွာဆင္းရမွန္း က်ေနာ္မသိပါ။ စက္ဘီးသမားေတြ ေျပာထားတဲ့အတုိင္း “စည္ပင္ရိပ္သာ၊ ေရြၾကာပင္စခန္း” လုိ ႔ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ေဟာ … ေနျပည္ေတာ္ကုိ စ၀င္ပါၿပီ။ ရုပ္ရွင္ရုိက္ဖုိ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ တကယ့္ရႈတင္ အတုိင္းပါပဲ။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းရဲ႕ တဖက္တခ်က္စီမွာ လွပခန္႔ျငားတဲ့ ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ လူေနအိမ္ အေကာင္းစားတခ်ဳိ႕။ ၿပီးေတာ့ အမည္မွတ္ရခက္တဲ့ ပါဠိသက္ ၿမိဳ႕ငယ္တခုရဲ႕ လမ္းေလးဆုံ။ လမ္းဆုံေဘးက အုတ္တံတုိင္းေတြ ေလးဖက္ေလးတန္ ခပ္ဆင္ဆင္မုိ႔ ကား၀င္လာတဲ့လမ္းနဲ႔ ျပန္ထြက္တဲ့လမ္းေတာင္ သိပ္မကြဲျပားလွ။ အဲဒီလမ္းဆုံကို ေက်ာ္ျပီးတာနဲ႔ ဟုိတယ္ဇုန္ထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ရႈတင္ထက္ ပုိၿပီး ရႈတင္ဆန္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြေပ့ါ။ တကယ့္ ဧရာမဟုိတယ္ႀကီးေတြ။ အေနာက္တုိင္း အမည္ေတြေရာ၊ ပါဠိသက္ အမည္ေတြေရာ စုံလုိ႔ပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က ၿပီးေနၿပီ၊ ဧည္သည္ေတြ တည္းေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ တ၀က္ေလာက္က အခုမွေဆာက္ေနဆဲ တန္းလန္းႀကီး။

အဲဒီအေကာင္းစား ဟုိတယ္ေတြေဘးရွိ အေကာင္းစား ကားလမ္းမေဘးက ျမက္ေတာစပ္တခုမွာေတာ့ ကြ်ဲလွည္း ၃ စီး ျဖတ္ေမာင္းလာတာကို ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ကင္မရာထုတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရလုိက္လုိ႔ ေနျပည္ေတာ္ရဲ႕ သရုပ္မွန္ပုံတခု သို႔မဟုတ္ ေဒသခံနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ ဘ၀ေနနည္း ကြာျခားပုံအေၾကာင္း မွတ္တန္းတခု လက္လြတ္ခံလုိက္ရပါတယ္။ ဟုိတယ္ဇုန္ အလြန္မွာေတာ့ ေရကန္ေတြ၊ ပန္းၿခံေတြ၊ ေရပန္းေတြနဲ႔ လွပခန္႔ျငား အိမ္မက္ထဲက ၿမိဳ႕အလားေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ဘတ္စကားက မွတ္ရခက္ၿပီး ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ ေနာက္ထပ္ လမ္းဆုံ ၂ ခုေလာက္ကို ေက်ာ္ၿပီးတာနဲ႔ ၿမိဳ႕မေစ်းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ၁၁၅ မုိင္ရွိ ေစ်းတန္းနဲ႔အၿပဳိင္ သားနားေနေပမဲ့ ေနျပည္ေတာ္ ကားဂိတ္မွာလည္း ကားရပ္ဖုိ႔ ပလက္ေဖာင္းမရွိ၊ ဂိတ္နံပါတ္ မရွိေသးပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စက္ဘီးသမားေတြဆီက တယ္လီဖုန္း၀င္လာၿပီး သူတုိ႔လည္း ၿမိဳ႕မေစ်းမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာနဲ႔ ဒီမွာပဲ ဆင္းလုိက္ပါတယ္။ Myanmar တံဆိပ္ပါတဲ့ SEA Games စက္ဘီးစီးအက်ႌ ၀တ္ထားတဲ့ လူတစု ဆုိင္ကယ္အႀကီးစားေတြနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ “ထား၀ယ္ႀကီး တက္၊ အေဆာင္ကုိျပန္မယ္” ဆုိတာနဲ႔ သူတုိ႔ေခၚရာေနာက္ လုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕မေစ်းကေန ေရကန္ေတြ၊ ပန္းၿခံေတြကုိျဖတ္။ အဲဒီလုိ ပန္းၿခံေတြ၊ ကားလမ္းမေဘးက အလွျပစုိက္ခင္းေတြအတြက္ ေရာင္းတန္း၀င္ လုပ္ထားတဲ့ မ်ဳိးဥယာဥ္ကိုျဖတ္။ လူလည္းမရွိ၊ ဂိတ္တံတခါးလည္းတခါမွ ဖြင့္တာမေတြ႔မိတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ ၿမိဳ႕တာ္ခန္းမဆုိတာေတြကို ျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ စည္ပင္ဧည့္ရိပ္သာ ၂ ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့့နွစ္တုန္းက လႊတ္ေတာ္အမတ္တခ်ဳိ႕ ေနာ္ေ၀ကို ေရာက္လာစဥ္ ေျပာျပဖူးတဲ့အတြက္ စည္ပင္ ဧည့္ရိပ္သာ ညံ့တဲ့အေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်င္းသိၿပီးျဖစ္ေပမဲ့ ဒီေလာက္အထိ အဆင့္နိမ့္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္မထားပါ။ ဒါေပမဲ့ ေစ်းကေတာ့ အလြန္ေပါပါတယ္။ ၃ ေယာက္အခန္းတခုကုိမွ တရက္ က်ပ္ ၆၀၀၀ ဆုိေတာ့ တေယာက္မွ ၂၀၀၀ ပဲ က်တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ နုိင္ငံတကာမွာ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသမွ် အိပ္ခန္းေတြဟာ ၂ ေယာက္အိပ္ ကုတင္တလုံးတည္း ပါတဲ့အခန္း၊ ကုတင္ ၂ လုံးပါတဲ့ ၂ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္း ေတြသာမ်ားေပမဲ့ ေနျပည္ေတာ္က်မွ ထူးထူးျခားျခား ကုတင္ ၃ လုံးပါတဲ့ အခန္းေတြခ်ည္း အေဆာင္ေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီ ပုံစံတူ ေဆာက္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္။

ဒီအေဆာင္ေတြမွာ နုိင္ငံျခားသား တည္းခြင့္မရွိဘူးလုိ႔ ၾကားဖူးတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အမည္နဲ႔ ဧည့္စာရင္း မသြင္းေတာ့ဘဲ အားကစားသမားေတြအတြက္ ခဲြတန္းထဲက ကုတင္လြတ္တလုံးမွာ ဒီတုိင္းပဲ စခန္းခ်လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ ေနျပည္ေတာ္က ဧည့္ခန္းေဆာင္ အသစ္ထဲေရာက္ေနတယ္လို႔ ဘယ္လုိမွ ခံစားလုိ႔မရ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္က မၾကာခဏ တည္းခဲ့ဖူးတဲ့ ေအာင္ဆန္းကြင္းထဲက အားကစားသမားေတြရဲ႕ စုေပါင္းအခန္းမွာ ေနရသလုိမ်ဳိးသာ ခံစားေနမိပါတယ္။

ဒီဧည့္ရိပ္သာ အေဆာင္ေတြရဲ႕ အဓိက အားနည္းခ်က္ကေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းပါပဲ။ ဘုိထုိင္အိမ္သာ မပါတဲ့အျပင္ ေရစီးေရဆင္း လုံး၀မေကာင္းပါ။ ခ်ဳိးၿပီးသားေရေတြက အေပါက္ထဲ မဆင္းဘဲ အုိင္ေနတဲ့အတြက္ ေရခ်ဳိးခန္း၀င္ရင္ ေခ်ာ္လဲနုိင္သလုိ အဲဒီ အုိင္ေနတဲ့ေရက ျခင္ကုိပါ ေမြးေပးနုိင္တဲ့အတြက္ အေတာ့္ကုိ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ရပါတယ္။ “အခုေတာ့ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြက ဒီလုိအခန္းမွာ မေနေတာ့ဘူး။ ဟုိဘက္မွာျမင္ရတဲ့ အဲကြန္းပါတဲ့ တေသာင္းခြဲတန္ အခန္းေတြနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီ” လုိ႔ စက္ဘီးသမားတဦးက ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္ရပ္ထားခ်ိန္ျဖစ္လုိ႔ ေနျပည္ေတာ္ ပါလီမန္ကေန ဒီမုိကေရစီအေရး ေဆာင္ရြက္္မယ္လို႔ ေျပာေနတဲ့ အမတ္မင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ မရလုိက္ပါ။

ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္က စနစ္မက်တဲ့ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ညေနစာ စားဖုိ႔ ဆုိင္လုိက္ရွာရပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ရိပ္သာ ၂ ဖက္က ဆုိင္ေတြဟာ ေစ်းၾကီးျပီး စားစရာမစုံဘူးလုိ႔ ဆုိတဲ့ အတြက္ ကားလမ္းမၾကီးတခုကို ျပန္ေက်ာ္ျပီးသြားရတဲ့ ဧည့္ရိပ္သာ ၁ ဘက္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္ရပါတယ္။ ဒီဖက္မွာေတာ့ အေ၀းေျပးကားဂိတ္က ဆုိင္ေတြလုိ ဧည့္ေခၚသံေတြ ဆူညံေနျပီး ေအာင္ဆန္းကြင္းေဘးက ေမာ္လျမိဳင္လုိဆုိင္ေတြ အပါအ၀င္ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ ထမင္းဆုိင္ေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ထမင္း တပဲြျပင္မွ ၁၅၀၀ ေလာက္ပဲ ေပးရျပီး ငါးပိနဲ႔ တုိ႔စရာေတြ အခမဲ႔၀န္ေဆာင္မႈ ေပးတဲ့အတြက္ ထမင္းအစားမ်ားတဲ့ အားကစားသမားေတြအတြက္ ကြက္တိပါပဲ။

ေနျပည္ေတာ္ဆုိတာ ၿမိဳ႕သစ္ျဖစ္တာနဲ႔အညီ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေမြးတဲ့လူက အခုမွ ၅ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္သာ ရွိနုိင္ေသးတဲ့အတြက္ ဒီမွာေတြ႔တဲ့လူ အားလုံးဟာ ဧည့္သည္ေတြ ခ်ည္းပဲေပါ့။ အားလုံး ဧည့္သည္ေတြဆုိတဲ့အတုိင္း တဦးနဲ႔တဦး မသိၾက။ ဘယ္သူကုိ ဘယ္သူမွန္း မသိဆုိေတာ့ ေနျပည္္ေတာ္ရဲ႕ လုံၿခံဳေရးစနစ္ကုိ ဘယ္လုိ စီစဥ္ထားလဲလုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိ။ အခု က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက သာမန္ အရပ္သားေတြအတြက္ တည္းခုိခန္းသာျဖစ္ျပီး နုိင္ငံျခားသားေတြက ဒီအရပ္နဲ႔ ၂ ကီလုိမီတာေလာက္ ေ၀းတဲ့ ဟုိတယ္ဇုန္မွာ။ ၀န္ထမ္းေတြက ၿမိဳ႕မေစ်းနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့အရပ္က သီးျခား၀န္ထမ္းအိမ္ယာမွာ။ ၀န္ၾကီးေတြက ဒီအရပ္နဲ႔ ၁၀ ကီလုိမီတာ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ၀န္ႀကီးဌာန ရံုးခန္းေတြမွာ။ စစ္ဗုိလ္ေတြက ဒီအရပ္နဲ႔ ၁၅ ကီလုိမီတာေလာက္ေ၀းနုိင္တဲ့ ေနျပည္ေတာ္ စစ္ရံုးခ်ဳပ္၀န္းက်င္မွာ။ ဒီေတာ့ ဧည့္ရိပ္သာ လုံၿခံဳေရးက သူတုိ႔အတြက္ ထည့္စဥ္းစားစရာ မဟုတ္ေလာက္ပါ။

ေနျပည္ေတာ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္အမ်ားစုဟာ ၀န္ႀကီးဌာနေတြဆီမွာ စာရြက္စာတန္းလုိခ်င္လို႔ လာေစာင့္ေနသူေတြ။ အစိုးရနဲ႔ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ရွိသူေတြြ၊ အမ်ားအားျဖင့္ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ေတြ မ်ားၾကေပမဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အုိနဲ႔ ကေလးခလာက္ေတြပါပါတဲ့ ဧည့္သည္တစုကိုလည္း က်ေနာ္တည္းတဲ့ ေဘးကအေဆာင္မွာ ထူးထူးျခားျခား ေတြ႔ရပါတယ္။ “အဲဒါ ငါတုိ႔ေမာ္လျမိဳင္ဖက္ကေန တက္လာၾကတဲ့ ဗုဒၶဂါယာ ဘုရားဖူးေတြေလ” လုိ႔ ဒုိင္လူႀကီးတျဖစ္လဲ မြန္လက္ေရြးစင္ စက္ဘီးသမားေတြက ေျပာပါတယ္။ “ဗုဒၶဂါယာသြားဖုိ႔က ေနျပည္ေတာ္အထိ လာစရာလုိလုိ႔လား။ ရန္ကုန္ကေန ဗီဇာလာေလွ်ာက္ျပီး သြားလည္း ရတယ္မဟုတ္လား” ဆုိၿပီး က်ေနာ္က ျပန္ေမးေတာ့ သူတုိ႔က ၀ုိင္းရယ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ့္အေမးမွာ ဘာရယ္စရာပါလုိ႔လဲ။ “ထား၀ယ္ၾကီး မင္း အဲဒါ ခက္တာေပါ့။ ေရြတိဂံုတုိ႔ ဗုဒၵဂါယာတုိ႔က ေနျပည္ေတာ္မွာလည္း ရွိေနျပီေလကြာ” ဆုိေတာ့မွ သူတုိ႔ရယ္တာကို က်ေနာ္သေဘာ ေပါက္လုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မနက္ျဖန္ဟာ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနျပည္ေတာ္ရွိ ပံုတူလုပ္ထားတဲ့ ဗုဒၶဂါယာ ဖြင့္ပဲြက်င္းပမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယနုိင္ငံရွိ ဗုဒၶဂါယာအစစ္ဆီ မသြားနုိင္တဲ့ နုိင္ငံတ၀ွမ္းက ဘုရားဖူးတခ်ဳိ႕ အခုလုိ ေနျပည္ေတာ္ဆီ ေရာက္ေနၾကျဖစ္တယ္လို႔ သိလုိက္ရပါတယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)